Έχει περάσει σχεδόν ένα δεκαπενθήμερο από το ξεκίνημα μιας από τις πιο πολυαναμενόμενες σεζόν των τελευταίων χρόνων. Έγιναν τόσο σημαντικές αλλαγές στα rosters, το draft έχει τα φόντα να αφήσει εποχή και τα ερωτηματικά που δημιουργήθηκαν έκαναν το δίμηνο Σεπτέμβρη-Οκτώβρη να μην περνάει με τίποτα. Βέβαια, τελικά, πέρασε. Βρισκόμαστε σε αυτό το φανταστικό σημείο που γίνεται ό, τι νά’ναι, και έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε άλματα σε πρόωρα συμπεράσματα. Για να δούμε όμως τις πρώτες εντυπώσεις.
Boooogieeeee
- Είναι πραγματική η αναγέννηση των Kings;
Πριν ξεκινήσει η σεζόν και με δεδομένη την αποχώρηση του εξαιρετικού πέρσι Isaiah Thomas (20p./6ast. ανά αγώνα) περιμέναμε τους Kings να μη βλέπονται, με φωτεινή εξαίρεση τον πρωταθλητή κόσμου πλέον, Boogie Cousins. Σε μια Δύση σφαγείο, οι 30 νίκες φάνταζαν όνειρο. Οι αγώνες ξεκίνησαν, και οι Kings είναι … ανταγωνιστικοί; Ζούμε σε κάποιο παράλληλο σύμπαν; Βρίσκονται στο 5-1 με τη μόνη τους ήττα να έρχεται από τους αήττητους μέχρι στιγμής Warriors, και νίκες απέναντι σε σίγουρες playoff teams (Blazers, Clippers στο Staples Center) και Nuggets, Phoenix. 1)Φυσικά, την ώρα που έγραφα αυτό το ποστ, αποφάσισαν να χάσουν και από την Oklahoma για να μου χαλάσουν το σκεπτικό. Έξοχα!.
Έχουν αυτή τη στιγμή την 4η αποδοτικότερη επίθεση στο ΝΒΑ με 105.5 πόντους μέσο όρο, προεξάρχοντος του Cousins ο οποίος πετάει φωτιές, με 24 πόντους και 12 rebound μέσο όρο. Τα νούμερά του τα περιμέναμε, αλλά το εντυπωσιακό είναι ότι, όχι μόνο δεν έχει δεχτεί τεχνική ποινή μέχρι στιγμής, αλλά έκανε και αυτό:
Κρατάει τον προπονητή του, αφού έχει αποβληθεί αδικαιολόγητα με 6ο foul. Είναι σίγουρα ο Cousins;
Μέσα από όλη την αμφισβήτηση του καλοκαιριού και με ένα σύνολο παικτών που δε στεριώνουν πουθενά, αλλά έχουν πολλά να αποδείξουν στους επικριτές τους, είναι ίσως η πιο διασκεδαστική ομάδα μέχρι στιγμής. Ο Gay βοηθάει τον Boogie στο σκοράρισμα, ο Collison ακολουθεί μια «όχι βλακείες» προσέγγιση και χωρίς να είναι ο δημιουργικότερος pg της λίγκας παίζει 35 λεπτά έχοντας λιγότερα από 2 λάθη μέσο όρο.
Ακολουθεί πρόγραμμα-φωτιά με αγώνες στην Oklahoma, το Dallas και το Memphis, όπου μπορούν να αποδείξουν ότι έχουν τα φόντα να είναι η φετινή ομάδα έκπληξη του πρωταθλήματος. Το μπάσκετ στο Sacramento είναι και πάλι διασκέδαση.
Αδερφοί Maloof γυρίστε πίσω, μας λείπετε.
– Κανείς, όμως. Ποτέ.
- Ο Βogut είναι απίθανος.
Οι Warriors είναι στο 5-0 2)Note to self: Δε γράφουμε ποστ την ώρα που γίνονται αγώνες.και κάνουν πλάκα στη λίγκα με την καλύτερη επίθεση και την τρίτη καλύτερη άμυνα. Διατήρησαν τον περυσινό κορμό, έδωσαν το χρίσμα του head coach στον Steve Kerr, και τα αποτελέσματα μέχρι στιγμής τους δικαιώνουν. O Curry έχει ξεκινήσει ζεστός, ο Klay Thompson βάλθηκε να αποδείξει ότι αξίζει το νέο του συμβόλαιο και ο Draymond Green μπορεί να σε κάνει από μόνος του να αγαπήσεις το μπάσκετ. Οι ελπίδες όμως των Dubs για έναν τίτλο βασίζονται στο μεγαλύτερο βαθμό στα εύθραυστα πόδια του Andrew Bogut. Χωρίς αυτόν η επίθεσή τους παραμένει εξαιρετική, με τους splash brothers να βρέχουν
Πραγματικά απίθανος, δείτε και μόνοι σας.
τρίποντα από παντού και τον Lee (όταν επιστρέψει, προς το παρόν χαιρόμαστε τον Draymond Green στην 5άδα. Steve, σοβαρός να είσαι, κράτα τον εκεί όταν επιστρέψει ο Lee) να κάνει τη ζημιά από μέσα, αλλά η άμυνα τους είναι μέτρια. Με τον Αυστραλό μεταμορφώνονται σε μια λαίλαπα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Είναι από τους καλύτερους στο να προστατεύει το καλάθι και οργανώνει την άμυνα με μοναδικό τρόπο, την ώρα που κάνει μερικά από τα καλύτερα box out στο ΝΒΑ. Την ίδια ώρα όμως είναι και η διαφορά μεταξύ μιας πολύ καλής επίθεσης και ενός οδοστρωτήρα. Συχνά οι επιθέσεις των Warriors ξεκινούν με τον Bogut να παίρνει τη μπάλα στην κορυφή της ρακέτας για να ξεκινήσει τη δράση από εκεί, είτε δίνοντας τη χέρι με χέρι σε Curry ή Thompson, είτε για να απλώσει το παιχνίδι στα φτερά. Από το high post ύστερα, μετακινείται για να δώσει screen στη μπάλα ή και μακριά από αυτήν για να βρουν χώρο οι σουτέρ να κάνουν τη δουλειά τους. Τα screen του είναι χάρμα ιδέσθαι, και δίνουν λίγο παραπάνω χρόνο από το κανονικό στους αποδέκτες τους, διάστημα που μπορεί να είναι διαφορά μεταξύ ενός τελείως ελεύθερου σουτ και ενός σουτ υπό την πίεση του αμυντικού. Η δουλειά του στην επίθεση δεν τελειώνει στο screen setting, αφού ο Kerr προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το court vision του center του. Είτε πασάρει κατά βούληση από το post στους παίκτες που κόβουν για εύκολα lay-ups, είτε εκμεταλλεύται τον όγκο του για hand-offs κοντά στην baseline για εύκολα midrange σουτάκια. To DefRtg 3)Advanced stat που χονδρικά δείχνει το πόσους πόντους δέχεται η ομάδα με αυτόν το παρκέ 88 που έχει στα πρώτα 6 παιχνίδια είναι τρομακτικό και ενδεικτικό της συνεισφοράς του στον αμυντικό τομέα.
- Utah is fun!
Mπορεί να είναι στο 3-4, αλλά το πρόγραμμά τους μέχρι στιγμής επιφύλασσε παιχνίδια με Clippers, Cleveland, Houston, Phoenix, Detroit και 2 με το Dallas. Highlight η νίκη απέναντι στους Cavs και τον Lebron.
Ας το ευχαριστηθούμε για λίγο:
Chasedown Block on Lebron…
… and the slam.
Μετά την περσινή προπονητική παρωδία που λεγόταν Tyrone Corbin, ο Quin Snyder μοιάζει σημαντική αναβάθμιση. Κάνει ενδιαφέροντα πειράματα με τις 5άδες και έχει σχεδιασμένα plays για όλους του τους παίκτες και για κάθε κατάσταση, πράγμα που κάνει το παιχνίδι της ομάδας ωραίο στο μάτι. Λείπει αυτό το αχταρμάς-μπάσκετ που, αρκετά συχνά, παίζουν οι lottery teams, όπου οι παίκτες αδιαφορούν για τα plays. Αν δηλαδή οι προπονητές έχουν αρκετά σχεδιασμένα.
O Hayward ωρίμασε επιθετικά από την περσινή πτώση-στα-βαθιά-χωρίς-σωσίβιο εμπειρία και θα προσπαθήσει και φέτος να ηγηθεί της επίθεσης, σε ένα ρόλο πάντως, που δεν του ταιριάζει μακροπρόθεσμα. Οι Jazz ελπίζουν ότι ένας εκ των Kanter και Favors θα εξελιχθεί σε star, με τον δεύτερο πάντως να έχει καλύτερες πιθανότητες, και να έχει ξεκινήσει εντυπωσιακά τη χρονιά. Πάντοτε έμοιαζε να βρίσκεται μια στιγμή πίσω από τη δράση, φέτος δείχνει να έχει καλύτερο συγχρονισμό στις κινήσεις του στο γήπεδο, κάτι που μεταφράζεται σε καλύτερη άμυνα και ευκολότερη δουλειά στην επίθεση. Μοστράρει επίσης ένα midrange shot, κάτι που δεν επιχειρούσε τα προηγούμενα χρόνια.
Δεν είναι όλα ωραία βέβαια. Ο Kanter δεν παρουσιάζει τη βελτίωση που περίμενε το front office των Jazz όταν τον επέλεγε στο #3 του draft του 2011. Μπορεί μεν να βάλει τη μπάλα στο καλάθι, είτε παίζοντας με πλάτη, είτε με πρόσωπο, αλλά αντιμετωπίζεται εύκολα γιατί κολλάει στα double teams, καθώς δε μπορεί ακόμα να βρίσκει σταθερά τον ελεύθερο παίκτη. Επίσης είναι επιρρεπής στο λάθος και δε θα τον περάσει κανείς για rim protector (σε 7 αγώνες αριθμεί 0 -ναι, μηδέν- τάπες φέτος). Το δεύτερο σημείο προβληματισμού είναι ο Trey Burke. Έχει μεγάλη αγάπη για το σουτ του, αλλά δυσκολεύεται να τη δικαιολογήσει (25% στα jumpshots). Στηρίζεται έντονα στο τρίποντο, αλλά δε του βγαίνει (33% πέρσι, 23% με 7/30 μέχρι στιγμής φέτος), και δε διεισδύει συχνά, με αποτέλεσμα οι άμυνες να μην τον νιώθουν. Και, ειλικρινά, είναι μάλλον ικανοποιημένες με το να του δίνουν το σουτ. Μη δημιουργώντας ρήγματα, δεν υπάρχει κενό στην άμυνα. Και κάπως έτσι καταλήγει με τις 4 assists και τα 3 λάθη ανά αγώνα.
Αθόρυβα πάντως στις θέσεις τους, ο Rudy “Dhalsim” Gobert και το μεγάλο ερωτηματικό του φετινού draft, ο Αυστραλός με το cool όνομα, Dante Exum, δημιουργούν ένα εξαιρετικό δίδυμο από τον πάγκο. Αμφότεροι θέλουν πολλή δουλειά ακόμη, αλλά προς το παρόν είναι μια βιτρίνα από πονηρά κλεψίματα, blocks στο θεό και πολλές λόμπες. Aν ο Αυστραλός συνεχίσει έτσι, η θέση του Burke στην 5άδα δεν είναι καθόλου σίγουρη, και αναμφίβολα μπαίνουν σε σκέψεις στη Utah σχετικά με το ποιος είναι καλύτερη λύση μακροπρόθεσμα.
- Smith – Monroe – Drummond is back.
Why, oh why?
- O Nikola o Vucevic.
Αν ο Vuc δουλευτεί σωστά για να αναπτύξει κάτι που να μοιάζει με σοβαρό rim protection, μπορεί να γίνει ένας από τους καλύτερους centers της λίγκας. Από τη rookie season του είχε δείξει το εξαιρετικό midrange game του. Mε τη μεταγραφή του στο Orlando 4)στα πλαίσια της ανταλλαγής του Howard, για την οποία ενεπλάκησαν συνολικά τέσσερις ομάδες και ο Vucevic βρέθηκε από τη Philadelphia στo Orlando την επόμενη σεζόν έκανε την έκρηξη ως σταθερή απειλή για double double. Aκολούθησε μια σεζόν με προβλήματα, πέρσι, αλλά φέτος δείχνει έτοιμος να καθιερωθεί στην ελίτ της θέσης. Σταθερά πάνω από το 40% από μέση απόσταση, πλέον έχει δουλέψει ένα εξαιρετικό post game και μπορεί να σκοράρει σταθερά και από τα δύο blocks με οποιοδήποτε χέρι. Όταν τροφοδοτείται σωστά – σε μια επίθεση χωρίς πλάνο – , γλεντάει τον εκάστοτε προσωπικό του αντίπαλο.
Στην άμυνα είναι μια άλλη ιστορία. Το εξαιρετικό footwork που επιδεικνύει στην επίθεση δεν τον ακολουθεί και στην άμυνα, όπου έχει πρόβλημα με ταχύτερους αντιπάλους. Δεν είναι μεν στο επίπεδο του Love, του οποίου η άμυνα κοντά στο καλάθι θυμίζει προθέρμανση για lay-ups, αλλά δεν μπορεί να ακολουθήσει γρήγορους guards ούτε στα πόδια, ούτε και ψηλά. Το άλλο κομμάτι που είναι προβληματικό είναι οι περιστροφές του. Ακόμα και σήμερα, στην 4η σεζόν του δε φαίνεται να καταλαβαίνει πότε πρέπει να αλλάξει παίκτη και πολλές φορές βρίσκεται μεταξύ δύο, με αποτέλεσμα εύκολες προσπάθειες για τους αντιπάλους.
Από την άλλη πλευρά ο Jacques Vaughn δεν έχει βρει κάποιον τρόπο να κρύβει τις αδυναμίες του, όπως θα μπορούσαν να κάνουν οι top coaches της λίγκας, ενώ ελλείψει του Oladipo, το δίδυμο Fournier-Harris στο 2-3 παίζει το ρόλο σταθμάρχη, δίνοντας το πράσινο φως στους αντιπάλους για διεισδύσεις. Ο rookie Payton είναι καλύτερος αμυντικά αλλά τζογάρει πολύ για κλεψίματα και δίνει διαδρόμους περιμένοντας τη βοήθεια, συμβάλλοντας τελικά κι αυτός με ατόν τον τρόπο, στο συνολικό αμυντικό χάλι.
Μιας που πιάσαμε το Orlando, να πούμε πως το δίδυμο των rookies Payton – Gordon έχει στο ενεργητικό του ωραίες συνεργασίες και δείχνει καλό fit για το μέλλον της ομάδας. Αν ο Gordon (ο οποίος, ανέλπιστα, σουτάρει και βάζει τρίποντα) μπορεί να πλάσει το παιχνίδι του στα πρότυπα του Ibaka, ο οποίος ήρθε στο ΝΒΑ σε παρόμοια ηλικία και με παρόμοιο skillset, για να καλύπτει τις αμυντικές αδυναμίες του Μαυροβούνιου, η 5άδα Payton – Oladipo – Harris – Gordon – Vucevic είναι ένας εξαιρετικός κορμός, και πλαισιωμένη από τους σωστούς βετεράνους μπορεί να εξελιχθεί σε μια δυνατή ομάδα στην Ανατολή.
Small Sample Size Alert: Οι μέσοι όροι του Lance Stephenson.
Chucker of the week: Ο Chris Copeland και το 1/10 τρίποντά του στην προχτεσινή ήττα της Indiana από τους Wizards.
Weirdest Statline: Το triple double του Stephen Curry. 28 πόντοι, 10 assists, 10 λάθη.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | Φυσικά, την ώρα που έγραφα αυτό το ποστ, αποφάσισαν να χάσουν και από την Oklahoma για να μου χαλάσουν το σκεπτικό. Έξοχα!. |
|---|---|
| ↑2 | Note to self: Δε γράφουμε ποστ την ώρα που γίνονται αγώνες. |
| ↑3 | Advanced stat που χονδρικά δείχνει το πόσους πόντους δέχεται η ομάδα με αυτόν το παρκέ |
| ↑4 | στα πλαίσια της ανταλλαγής του Howard, για την οποία ενεπλάκησαν συνολικά τέσσερις ομάδες και ο Vucevic βρέθηκε από τη Philadelphia στo Orlando |
