Των Nicolas Radicopoulos & Gus Chrysochou
Σε αντίθεση με την Ευρώπη, όπου τις μπασκετικές γενιές συνηθίζουμε να τις ξεχωρίζουμε βάσει της U17 ή U19 εθνικής που πρωτογνωρίσαμε κάποιους παίχτες, στο ΝΒΑ o διαχωρισμός δε γίνεται ηλικιακά, αλλά βάσει της χρονιάς του draft με το οποίο εισέρχονται στη λίγκα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τεκμηρίωσης αυτού αποτελούν οι συνομήλικοι Kyrie Irving και Michael Carter-Williams που κέρδισαν το βραβείο του Rookie of the Year με δύο σεζόν διαφορά, 2012 και 2014 αντίστοιχα.
Οι πλέον διάσημες χρονιές draft, που έχουν αποκτήσει χαρακτήρα θρύλου, είναι εκείνες των ετών 1984, 1996, 2003 ενώ στη λίστα αυτή συμπεριλαμβάνεται πια και το draft του 2014.
Βέβαια, το τι θα διαλέξει μια ομάδα στη διαδικασία του draft σημαδεύεται σε μεγάλο βαθμό και από την τύχη. Ναι μεν οι scouters των ομάδων δουλεύουν ακατάπαυστα για να βρουν/εκτιμήσουν/προβλέψουν τα ταλέντα του κάθε παίχτη, αλλά τα περισσότερα εξαρτώνται από την διάθεση που θα έχει ο εκάστοτε rookie να δουλέψει και από την ομάδα που θα βρεθεί να παίζει. Δεν θα είχε νόημα η απαρίθμηση ταλέντων που χάθηκαν, είτε γιατί τα μυαλά τους πήραν αέρα πολύ νωρίς, είτε γιατί ποτέ δεν προσαρμόστηκαν στα σχέδια ενός προπονητή, είτε, ακόμα-ακόμα γιατί κάποιος προπονητής δεν τους προσάρμοσε ποτέ στις απαιτήσεις του ΝΒΑ. Οι περιπτώσεις είναι πάμπολλες. Φυσικά σημαντικό ρόλο παίζουν και οι τραυματισμοί (Greg Oden -#1, 2007-, Brandon Roy -#6, 2006-).
Ας δούμε, όμως, λίγο αναλυτικότερα τα διασημότερα drafts:
Με το draft του 1984 εισήλθαν στο ΝΒΑ οι Hakeem Olajuwon (#1 pick overall, Houston Rockets), Michael Jordan (#31)Στο #2 το Portland, έχοντας ήδη στη σύνθεσή του τον Clyde Drexler στο SG, προέβη στη διασημότερη παράβλεψη του κανόνα “always draft the best talent available” και προτίμησε να προσπεράσει τον Jordan ώστε να ενισχύσει τη γραμμή των ψηλών του με τον Sam Bowie., Chicago Bulls), Charles Barkley (#6, Philadelphia 76ers ) και John Stokton (#16, Utah Jazz).
Το draft του 1996 ήταν εκείνο που μας χάρισε τους Allen Iverson (#1, Philadelphia 76ers), Stephon Marbury (#4, Milwaukee Bucks -traded to Minnesota), Ray Allen (#5, Minnesota Timberwolves – traded to Milwaukee), Kobe Bryant (#13, Charlotte Hornets – traded to L.A. Lakers), Peja Stojaković (#14, Sacramento Kings), Steve Nash (#15, Phoenix Suns) και Jermain O’ Neal (#17, Portland Trail Blazers).
Το 2003 είχε πάλι βαριά χαρτιά. Πολύ βαριά χαρτιά μάλιστα: LeBron James (#1), Carmelo Anthony (#3), Chris Bosh (#4), Dwyane Wade (#5). Αλλά και Kirk Hinrich (#7), David West (#18), Josh Howard (#29), Mo Williams (#47). Είχε ακόμα έναν kickboxer στο #2, έναν πολεμόκαυλο κυνηγό στο #7, μια τεράστια (με κάθε έννοια), larger-than-life, μπασκετική φιγούρα στο #21 και μια αναπάντεχη έκπληξη στο #58.
-
- Chris Kaman, 7o pick.
-
- Boris Diaw, 21o pick.
-
- Ανδρέας Γλυνιαδάκης, 58o pick.
Το 2014 είχε διαφημιστεί, για πάνω από δύο χρόνια πριν λάβει χώρα, ως το draft που θα διαδεχθεί σε ταλέντο τη γενιά του 2003. Άπαντες περιμένουν μεγάλα πράγματα από την συγκεκριμένη τάξη. Είναι τόσα πολλά αυτά που είχαν ακουστεί για τους Andrew Wiggins, Jabari Parker, Joel Embiid, Marcus Smart, Doug McDermott, Dante Exum, Julius Randle, αλλά και Elfrid Payton, Aaron Gordon, Adreian Payne και πολλούς άλλους, που ο πήχης έχει τεθεί πολύ ψηλά. Ένα draft, που στα πρώτα δείγματά γραφής του δείχνει να έχει τόσο ταλέντο στη λίστα του, που ακόμα και τα πιο πίσω νούμερα επιλογής, είχαν παίχτες, όπως o K.J. McDaniels (#35), που εντυπωσιάζουν με τις πρώτες εμφανίσεις τους. Τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμένο, καθώς βρισκόμαστε ακόμα στην αυγή της σεζόν και το δείγμα γραφής είναι μικρό, αλλά σίγουρα τα πρώτα σημάδια είναι πολύ ενθαρρυντικά.
Παραδόξως όμως, και, σε σχέση με τις προαναφερθείσες χρονιές εντελώς αθόρυβα, είχε περάσει το draft του 2011. Ένα draft από το οποίο προέρχονται πολλά ταλέντα που αγωνίζονται σήμερα στο ΝΒΑ καθώς και ο λόγος για πολλά από τα τακτικά μας ξενύχτια. Οι τρεις σεζόν που έχουν περάσει από την πρώτη εμφάνιση αυτής της τάξης είναι χρόνος παραπάνω από ικανοποιητικός για να βγάλει κανείς συμπεράσματα. Πέρα από το #1, που ήταν ο Kyrie Irving, την περίοδο διεξαγωγής του συγκεκριμένου draft, δεν υπήρχε ενθουσιασμός αντίστοιχος, για παράδειγμα, του φετεινού για τους υπόλοιπους παίχτες εκείνης της χρονιάς.
Ένα παραδόξως καλοντυμένο draft.
Όμως τα ονόματα που μας συστήθηκαν τότε απέδειξαν στην πορεία πως άξιζαν περισσότερης προσοχής καθώς είναι παίκτες οι οποίοι όχι μόνο βρήκαν λεπτά στο ΝΒΑ, αλλά καταφέρνουν και πρωταγωνιστούν. Συγκεκριμένα, τότε μέσω draft στο ΝΒΑ εισήλθαν οι: Enes Kanter (#3), Tristan Thompson (#4), Jonas Valanciunas (#5), Brandon Knight (#8), Kemba Walker (#9), Klay Thompson (#11), Alec Burks (#12), Markieff Morris (#13), Marcus Morris (#14), Kawhi Leonard (#15), Nikola Vucevic (#16), Tobias Harris (#19), Kenneth Faried (#22), Reggie Jackson (#24), Jimmy Butler (#30), Chandler Parsons (#38) και Isaiah Thomas (#60). Μιλάμε για 17 παίχτες, οι οποίοι μπορούν να γίνουν 19, μιας και από φέτος δοκιμάζουν την τύχη τους στο NBA οι Nikola Mirotic (#23) και Bojan Bogdanovic (#31), επίσης επιλογές της συγκεκριμένης χρονιάς.
Η συγκεκριμένη τάξη του 2011 διαθέτει ήδη τρεις παγκόσμιους πρωταθλητές (Faried, Thompson, Irving), o ένας εκ των οποίων αναδείχθηκε MVP του Παγκοσμίου Κυπέλλου Fiba (Irving), καθώς και έναν NBA Finals MVP (Leonard). Δεν έχει υπάρξει άλλη τάξη με τέσσερις παίχτες να λαμβάνουν τέτοιου είδους βραβεία/τίτλους, μέσα στα τρία πρώτα τους χρόνια, ενώ για να βρούμε αντίστοιχη περίπτωση – λαβράκι, σαν τον Isaiah Thomas στο #60, θα πρέπει να πάμε στο μακρινό 1978, όταν οι Los Angeles Lakers επέλεγαν τον Michael Cooper, έναν από τους καλύτερους αμυντικούς που έπαιξε στο NBA, πέντε φορές πρωταθλητή με τη φανέλα τους και glue guy των Showtime Lakers.
Ενδεικτικά, ως μέτρο σύγκρισης για το τι ταλέντο κατά κανόνα απομένει στη θέση #60 μπορούν να αναφερθούν οι επιλογές των Semih Erden και Alex Acker, που τους έχουμε δει να αγωνίζονται και στην γειτονιά μας. Φυσικά υπάρχουν κι άλλες επιλογές στα χαμηλά picks που αποδείχθηκαν υπερπολύτιμες, αλλά είναι μετρημένες στα δάχτυλα (χαρακτηριστική περίπτωση ο Manu Ginobili στο #57). Επιπρόσθετα, από τους προαναφερθέντες παίκτες, οι Kyrie Irving και Klay Thompson έχουν ήδη υπογράψει max contracts, ο Kawhi θα κάνει το ίδιο τον ερχόμενο Ιούλη, οι δε Parsons, Faried, Kemba, Vucevic, και Burks έχουν ανανεώσει για ποσά (αρκετά) πάνω από $ 10 εκατ. το χρόνο ο καθένας. Ακόμα και οι Morris twins ανανέωσαν με σημαντικό discount σε σχέση με την αξία τους – ειδικά ο Markieff-, μόνο και μόνο για να συνεχίσουν να παίζουν μαζί στο Phoenix.
Το σε ποια θέση επιλέγεται ένα κολλεγιόπαιδο έχει μικρή σημασία. Σημασία κυρίως έχει η θέλησή του, η τύχη του και φυσικά ο προπονητής που θα δουλέψει μαζί του. Είναι άλλο να επιλέγεσαι στο #1 και να σε δουλεύει ο David Blatt (χωρίς ίχνος υποτίμησης για τον προπονητή του Cleveland) και άλλο στο #30 (Kyle Anderson) και να σε δουλεύει ο Greg Popovich. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Anderson, ελέω του συνόλου του προπονητικού team των Spurs, αποπνέει μια παραπάνω σιγουριά σε σχέση με επιλογές που ήταν πιο πάνω από αυτόν.
Αν οι φετινές επιλογές του draft δικαιώσουν τις προσδοκίες, τότε θα δούμε μεγάλο μπάσκετ στο μέλλον. Ωστόσο, καλό θα είναι για τους Wiggins και Parker αυτού του κόσμου να ρίξουν μια ματιά στην καριέρα των εισαχθέντων του draft του 2011 που ήδη πρωταγωνιστούν. Αν μη τι άλλο, θα δουν τον σωστό δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν.
| ↑1 | Στο #2 το Portland, έχοντας ήδη στη σύνθεσή του τον Clyde Drexler στο SG, προέβη στη διασημότερη παράβλεψη του κανόνα “always draft the best talent available” και προτίμησε να προσπεράσει τον Jordan ώστε να ενισχύσει τη γραμμή των ψηλών του με τον Sam Bowie. |
|---|
Το draft του 2010 εβγαλε καλυτερους παιχτες.John Wall(#1),Derrick Favors(#3),DeMarcus Cousins(#5),Greg Monroe(#7),Gordon Hayward(#9) Paul George(#10),Larry Sanders(#15),Eric Bledsoe(#18) Lance Stephenson(#40) και ο Jeremy Lin ηταν undrafted στο συγκεκριμενο draft.
Οσον αφορα τα συμβολαια που αναφερετε Parsons,Faried,Kemba και Burks παιρνουν λεφτα που δεν αξιζουν(προσωπικη αποψη) ενω αν θελετε να μιλησουμε για discounts δειτε το συμβολαιο του Lance(που παιζει να ειναι καλυτερος και απο τους 2 Morris bros μαζι 😛 υπερβολικος οκ)
YΓ:αν βγαιναν οι 2 καλυτερες 5αδες απο αυτο το draft και παιζαν ξερω εγω Wall,Hayward,George,Cousins και Sanders απο τη μια και Kyrie,Klay,Kawhi,Faried και Vucevic απο την αλλη η πρωτη ομαδα θα κερδιζε πιστευω
Aν θέλεις τη γνώμη μου το draft του 2011 είναι πολύ πιο βαθύ από αυτό του 2010.
Το πρώτο έχει ήδη μια 20άδα παίκτες περίπου που είναι starting caliber αυτή τη στιγμή στο NBA ενώ το δεύτερο έχει περίπου μια δεκάδα, και αυτό αν βάλω μέσα π.χ. τον Patrick Patterson.
Κοίταξε για παράδειγμα τον πρώτο γύρο του ενός και τον αντίστοιχο του άλλου.
Αν θέλεις να τους δούμε αναλυτικά, ευχαρίστως.
Για τα συμβόλαια που λες, έχε υπόψη ότι δίνονται με το σκεπτικό της εκτόξευσης του salary cap σε 2 χρόνια. Το συμβόλαιο του Burks π.χ. τώρα φαίνεται αδιανόητο overpay, σε 2 χρόνια όμως που θα είναι περίπου το 12% του cap, αν ο Burks αποδείξει ότι μπορεί να παίξει βασικός, θα είναι value for money, ενώ αν όχι, δε θα είναι και κάποιο τραγικό βάρος για τη Utah. Ο Lance από την άλλη πλευρά κουβαλάει τόση τρέλα που δύσκολα θα του έδινε φέτος κάποιος μεγαλύτερο συμβόλαιο, και ταυτόχρονα είναι και για τον ίδιο καλή ευκαιρία να πάρει τώρα αυτά σε μια ανερχόμενη ομάδα που είχε προφανή τρύπα στη θέση του, και να πάει για το max σε μια τριετία. Άλλο που μέχρι στιγμής έχει χτίσει 2 εκκλησίες και ένα νέο προπονητήριο στη Charlotte με τα τούβλα του. :p
Aν θέλεις τη γνώμη μου το draft του 2011 είναι πολύ πιο βαθύ από αυτό του 2010.
Το πρώτο έχει ήδη μια 20άδα παίκτες περίπου που είναι starting caliber
αυτή τη στιγμή στο NBA ενώ το δεύτερο έχει περίπου μια δεκάδα, και αυτό
αν βάλω μέσα π.χ. τον Patrick Patterson.
Κοίταξε για παράδειγμα τον πρώτο γύρο του ενός και τον αντίστοιχο του άλλου.
Αν θέλεις να τους δούμε αναλυτικά, ευχαρίστως.
Για τα συμβόλαια που λες, έχε υπόψη ότι δίνονται με το σκεπτικό της
εκτόξευσης του salary cap σε 2 χρόνια. Το συμβόλαιο του Burks π.χ. τώρα
φαίνεται αδιανόητο overpay, σε 2 χρόνια όμως που θα είναι περίπου το 12%
του cap, αν ο Burks αποδείξει ότι μπορεί να παίξει βασικός, θα είναι
value for money, ενώ αν όχι, δε θα είναι και κάποιο τραγικό βάρος για τη
Utah. Ο Lance από την άλλη πλευρά κουβαλάει τόση τρέλα που δύσκολα θα
του έδινε φέτος κάποιος μεγαλύτερο συμβόλαιο, και ταυτόχρονα είναι και
για τον ίδιο καλή ευκαιρία να πάρει τώρα αυτά σε μια ανερχόμενη ομάδα
που είχε προφανή τρύπα στη θέση του, και να πάει για το max σε μια
τριετία. Άλλο που μέχρι στιγμής έχει χτίσει 2 εκκλησίες και ένα νέο
προπονητήριο στη Charlotte με τα τούβλα του. :p
Απλα ξερεις ποιο ειναι το θεμα μου με τη λιστα?Οι μισοι παιχτες που εχετε ειναι για μενα overrated.Thompson,Kemba,Knight,Super Morris Bros,Faried,Burks και IT και borderline ο Parsons(μονο και μονο για το συμβολαιο του μια χαρα παιχτης ειναι ο Chandler).
Με τη νεα CBA κανεις δεν ξερει τι θα συμβει.Οι ιδιοκτητες και οι παιχτες θα αποφασισουν βεβαια αλλα υπαρχουν θεωριες οτι το salary cap δεν θα εκτιναχτει με τη μια.Και για τον Burks καταλαβαινω το σκεπτικο της Utah απο την αποψη οτι δεν υπαρχει καποιος μεγαλος free agent που θα δεχθει να παει στη Utah οποτε θα πρεπει να πληρωσουν τα δικα τους παιδια και εκριναν οτι η παρουσια του Burks ειναι πιο σημαντικη απο του Kanter.Εχω δει παιχνιδια των Jazz και ο Burks μοιαζει πιο πολυ με 6ος παιχτης πολυτελειας να πω την αληθεια μου.Απο την αλλη ο Hayward μπορει ετσι οπως παει να δικαιολογησει το max που πηρε.
Ειναι αναλογα το τι κοιταει ο καθενας.Εγω προτιμω ενα draft να εχει 3-4 παιχτες που να ειναι top 5 στις θεσεις τους απο ενα βαθυ draft.Το draft του 10 εχει αυτο που λεω(Wall,DMC,Paul George) και το 11 μπορει να το αποκτησει(εχει ηδη τον Klay και περιμενει στη σειρα και ο Kawhi αλλα πρεπει ο Kyrie να μαθει να παιζει σοβαρη αμυνα αν θελει να θεωρηθει ποτε του τοπ pg.Καλα τα τσαλιμακια αλλα αν εισαι μαυρη τρυπα στην αμυνα τι να το κανω?)
Το κεφαλαιο Lance ειναι περιεργο.Οταν υπεγραψε το συμβολαιο του ολοι λεγανε οτι ηταν το steal του καλοκαιριου(μετα τον Pau).Εχει παει στη λαθος ομαδα για μενα.Ο Lance με τον Kemba δεν κολλανε πουθενα και οι Hornets(πρωην LOLcats) παιζουν με κεντρικο προσωπο στην επιθεση τον Al χωρις ομως να υπαρχει ουτε ενας σουτερ που να μπορει να τραβηξει προσοχη στην περιφερεια.Ειναι ισως μια απο τις λιγες ομαδες στο ΝΒΑ που μπορεις να τις παιξεις με ζωνη.Ασε που ο προπονητης του τον κραζει συνεχεια(Δεν ειναι σταρ,δεν ηταν ποτε του closer κτλ).Παρεξηγημενη περιπτωση ο Lance ισως σε βαθμο DeMarcus Cousins παρεξηγημενος.Απλα ειναι υπερβολικα ανταγωνιστικος.Εμενα μ αρεσουν τετοιοι παιχτες.
ΥΓ1:Σορρυ για το μακρυναρι
ΥΓ2:Ωραια συζητηση
Κατ’ αρχάς τι σόρι για το μακρυνάρι, μεγάλη μας χαρά να έχουμε τόσα να πούμε.
Θα σου μιλήσω καθαρά από την πλευρά μου, τα overrated/underrated δε μου λένε τίποτα. Με νοιάζει βασικά, αν ο Χ μπορεί να σταθεί ως starter, αν αποδίδει σαν all-star, και όχι που κατατάσσεται. Παρ’ ότι για παράδειγμα για χρόνια ο Melo θεωρείτο consensus top-10 παίκτης (και ίσως ακόμα) και για άλλους μέσα στο top-5, εγώ δε μπορώ να το δεχτώ. Αλλά το ότι είναι star και ένας από τους καλύτερους επιθετικά παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ, δε μπορώ να το αμφισβητήσω.
Γι’ αυτούς που συζητάμε λοιπόν, με εξαίρεση τον κακό Morris και τον Alec Burks που μένει να αποδείξουν ότι είναι starters, για μένα οι υπόλοιποι το έχουν ήδη αποδείξει. Το αν ο Parsons για παράδειγμα είναι overpayed λίγο με ενδιαφέρει στη συζήτηση της ποιότητας του draft. Άλλο θέμα αν θα τον ήθελα σε μια ομάδα με αυτό το συμβόλαιο.
Στο θέμα του salary, πάω με τη γενικά αποδεκτή πρόβλεψη, ότι ασχέτως αν θα εξομαλύνουν κάπως την αύξηση, σε 2 σεζόν από τώρα θα είναι περίπου ή και πάνω από 80 εκατομμύρια. Η συζήτηση που γίνεται είναι να αυξηθεί προοδευτικά από του χρόνου για να μην κάνει άλμα 15+ εκατομμυρίων μέσα σε ένα χρόνο. Σε κάθε περίπτωση πάντως, με το νεο tv deal, η αύξηση θα γίνει και ένα εξωφρενικό για τα σημερινά δεδομένα συμβόλαιο 10 εκατομμυρίων στον Burks για παράδειγμα, θα είναι φυσιολογικό τότε. Κι αυτό πάντως είναι άλλο θέμα.
Στο παικτικό μέρος που είναι και το ζουμί της συζήτησης. Συμφωνώ με το ότι ο Wall είναι top-5 στη θέση του, είναι άλλωστε και η ναυαρχίδα της fantasy team μου. Το ίδιο είναι και ο Klay και σου δίνω και το ότι ο Wall είναι μια κλάση πάνω από τον Thompson. Cousins και Ιrving όμως είναι ακόμα unproven, δεν έχουν αποδείξει τίποτα στο υψηλότερο επίπεδο του ΝΒΑ και μέχρι σήμερα είναι μόνο αριθμοί και στατιστικά. Ξεκινώντας από το καλοκαίρι και οι δυο, ώντας οι καλύτεροι της team USA χτίζουν το παλμαρέ τους. Παράλληλα είναι η πρώτη φορά φέτος και για τους δύο που είναι σε winning teams, με τον Cousins να έχει το + ότι είναι το αφεντικό του Sacramento και το – ότι είναι σε μια περιφέρεια που δύσκολα θα παίξει playoffs, και τον Kyrie να έχει το αντίθετο. Σίγουρη παρουσία στα playoffs αλλά στη 2η ή 3η θέση στην ιεραρχία της ομάδας. Στο τρίτο κομμάτι ο Paul George δυστυχώς θα πρέπει να γυρίσει για να δούμε σε τι κατάσταση θα βρίσκεται, ενώ ο Kawhi “αδικείται” από τα νούμερα του στη συζήτησή μας, αλλά ως finals MVP δε μπορεί παρά να θεωρηθεί star.
Θέλω να πω, νομίζω πως στην κορυφή των draft είμαστε πάνω κάτω στην ίδια κατάσταση, απλά οι του ’10 είχαν ένα χρόνο παραπάνω να δείξουν τι αξίζουν.
Ο Lance από την άλλη είναι όντως περίπτωση. Τον συμπαθώ γιατί με έχει κάνει μάγκα fantasιακά, αλλά δε μπορώ να καταλάβω τελικά τι είναι. Έχει προφανείς αδυναμίες, αλλά και φοβερή αποφασιστηκότητα. Μέχρι όμως να φτιάξει το σουτ του, ή να βρει έναν τρόπο να είναι παραγωγικός και χωρίς αυτό, δεν είναι, νομίζω, μεταξύ των καλύτερων SGs του πρωταθλήματος. Πάντως το επόμενο μου κείμενο θα μιλάει ακριβώς γι’ αυτό, οπότε συγκεκριμένα για τον Lance θα δεις πως το βλέπω και περιμένω τη γνώμη σου.
Bottom line για να μην το χαώνουμε. Καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις, αλλά ακόμα κι έτσι, νομίζω ότι στους top παίκτες τους τα 2 draft είναι συγκρίσιμα, απλα το 11 είναι κατα πολύ βαθύτερο, και επίσης ότι η μια επιπλέον σεζόν που έχουν παίξει οι του 10 γέρνει λίγο την πλάστιγγα προς τα εκεί. Πάρε π.χ. τον Wall και τον PG χωρίς την περσινή σεζόν και σύγκρινέ τους με Irving και Kawhi.
PS: Όντως πολύ ωραία κουβέντα. Τα μακρυνάρια πάντα ευπρόσδεκτα.
Δεκτα ολα τα points σου περιμενω το κειμενο για Lance
Μόλις δύο χρόνια μετά και είναι μου φαίνεται φοβερό πόσο πολύ διαψεύστηκαν κάποιες προσδοκίες.
Τα ονόματα πολλά, Burke, Parsons, Stephenson, Morris Bros. Συγκεκριμένα για τον Trey Burke, τι να πει κανείς;; Πολλοί φίλοι της Utah πιστέψαμε ότι επιτέλους βρέθηκε ένα play maker που μπορεί μπαλώσει αυτή τη τεράστια τρύπα απο εποχής Deron, αλλά εις μάτην. Και μόνο που σκέφτομαι πόσες σεζόν ξόδεψαν οι Μορμόνοι, ελπίζοντας να τους βγει το στοίχημα..
Ο Burke πραγματικά, είχε τόσες ευκαιρίες αλλά ποτέ δεν έδειξε κάτι παραπάνω από 9-10th guy. Eίναι βέβαια στο Draft του 2013. :p
O Burks αμφιβάλλω πλέον αν μπορεί να επιστρέψει μετά από τόσα προβλήματα τραυματισμών, και πολύ φοβάμαι και τον Parsons πλέον.
Οι αδερφοί Morris, ανάλογα τη χρονιά, είναι ένας μια χαρά παίκτης.
Πιο πολύ έχω εντυπωσιαστεί από το level που έχουν πιάσει Walker και Thomas!