Η περσινή σεζόν ήταν αυτό που λένε “άκρως ικανοποιητική” για το Portland. Οι Blazers κατάφεραν να προκριθούν στον δεύτερο γύρο των playoffs έπειτα από 14 χρόνια. Το 2000 μάλιστα ήταν η χρονιά που έφτασαν εφτά λεπτά μακρυά από τους τελικούς του NBA, αλλά ας όψεται το ολικό black out που έπαθαν απέναντι στους Lakers. Η Rip City είναι αυτό που λένε ομάδα της post season. Δεν διανοείσαι να σκεφτείς playoffs χωρίς τους Blazers.
Ωστόσο, εντός και εκτός του Moda Center, αυτό που έχουν ξεκινήσει να μουρμουράνε όλοι είναι μια συζήτηση για το πως η ομάδα τους θα μπορούσε να στεφθεί πρωταθλήτρια. Τα κομμάτια, εκ πρώτης όψης, φαίνεται να είναι εκεί. Ο LaMarcus Aldridge βρίσκεται στην πιο μεστή μπασκετική ηλικία (αν και προσωπικά δεν βλέπω να παραμένει στο Portland πέραν του καλοκαιριού του 2015), ο Damian Lillard συγκαταλέγεται ήδη στα καλύτερα point guard του πλανήτη, ο Nicolas Batum είναι το πολυεργαλείο που που θέλουν να έχουν όλοι οι προπονητές στα χέρια τους, ενώ υπάρχει και ο ψυχρός εκτελεστής Wesley Matthews. Τι λείπει;
Δύο πράγματα. Αφενός βάθος στον πάγκο. Δεν μπορεί μια ομάδα που θέλει να λέει ότι πάει για το παραπάνω βήμα να μην έχει παίχτες που έρχονται από τον πάγκο και να δίνουν λύσεις. Ούτε o Blake, ούτε ο Kaman, ούτε o McCollum, ούτε ο Robinson συγκαταλέγονται σε αυτή την κατηγορία. Αφετέρου δεν υπάρχει ο ψηλός – φόβητρο. Ο Robin Lopez είναι μακράν από τους πιο εργατικούς Center του NBA και αυτό ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει. Το Portland όμως χρειάζεται έναν ψηλό της τάξης των 18 πόντων και 12 rebounds κάθε βράδυ και όχι των 12-8.
Με την απόκτηση του Lopez οι Blazers έκαναν διάνα όσον αφορά την απελευθέρωση του Aldridge. O head coach της ομάδας, Terry Stotts, διέγνωσε σωστά πως αν αποκτηθεί μια φυσική παρουσία στο ζωγραφιστό, τότε ο 28χρονος power forward θα μπορεί να απειλεί και από τη μέση απόσταση. Όπερ και εγένετο. Αυτό όμως, όπως φάνηκε και στην πράξη, δεν ήταν αρκετό και οι Spurs φρόντισαν να ξεγυμνώσουν κάθε πιθανή αδυναμία των Blazers στη μεταξύ τους συνάντηση στα playoffs.
Ο Aldridge προσπάθησε να κάνει ό,τι ήταν δυνατόν για να οδηγήσει την ομάδα του στους τελικούς της Δύσης, όμως ήταν υπερβολικά μόνος. Τι έκαναν οι Spurs; Ουσιαστικά σε πολλές περιπτώσεις άφηναν τον Aldridge να τους πληγώνει, αλλά οι Lillard, Batum, Lopez και Matthews δεν μπορούσαν να πάρουν ανάσα. Σε αυτό το σημείο, η αδυναμία (ή η αποτυχία) των Blazers να βρουν διόδους προς το καλάθι των Spurs χρεώνεται στον Stotts.
O 56χρονος head coach θεωρείται ένας από τους κορυφαίους προπονητές στο NBA, όσον αφορά το επιθετικό κομμάτι. Επί χρόνια βοηθός του George Karl στους Seattle Supersonics (διακοπή για μια μίνι επιστολή: Αγαπητέ Κ. Silver, τι θα γίνει με το θέμα της επιστροφής των Sonics; Μας λείπουν, κάντε κάτι. Ευχαριστώ!) μπολιάστηκε με την επιθετική νοοτροπία του ουσιαστικού μέντορά του.
Επιπλέον, δεν είναι τυχαίο ότι αυτόν επέλεξε ως βοηθό ο Rick Carlisle όταν πήγε στους Mavericks για να αναλάβει τα επιθετικά συστήματα της ομάδας. Ο Stotts αναδείχθηκε ως μία από τις πλέον πολύτιμες μονάδες του προπονητικού team στην κατάκτηση του τίτλου το 2011. Ωστόσο, ως head coach φαίνεται να χωλαίνει. Δείχνει να είναι καλύτερος στο να δίνει τα φώτα του ως κομμάτι μιας προπονητικής ομάδας, παρά να παίρνει αυτός τις αποφάσεις.
Μιλώντας πιο πάνω για μη τυχαία πράγματα, επίσης δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ως head coach με εξαίρεση την περσινή χρονιά, δεν είχε ποτέ θετικό ρεκόρ, όπως βλέπετε και στον παρακάτω πίνακα.
| Season | Ομάδα | Παιχνίδια | Νίκες | Ήττες | Ποστοστό | Αποτέλεσμα |
| 2002-03 | Hawks | 55 | 24 | 31 | 43.6% | Εκτός Playoffs |
| 2003-04 | Hawks | 82 | 28 | 54 | 34.1% | Eκτός Playoffs |
| 2005-06 | Bucks | 82 | 40 | 42 | 48.8% | 1ος γύρος |
| 2006-07 | Bucks | 64 | 23 | 41 | 35.9% | Απολύθηκε |
| 2012-13 | Blazers | 82 | 33 | 49 | 40.2% | Εκτός Playoffs |
| 2013-14 | Blazers | 82 | 54 | 28 | 65.9% | 2ος γύρος |
| Σύνολο | 446 | 201 | 245 | 45.1% |
Το ερώτημα λοιπόν που εύλογα δημιουργείται είναι το εξής: Είναι ο Stotts ο σωστός προπονητής για να ανεβάσει τους Blazers επίπεδο και να τους πάει ένα βήμα παραπέρα ή η περσινή του σεζόν ήταν η πλέον πλασματική; Σαφώς με το περσινό 54-28 κέρδισε και με το παραπάνω το δικαίωμα να στήσει την ομάδα όπως αυτός θέλει φέτος. Μακροπρόθεσμα όμως;
Μπορεί να πείσει τον Aldridge να παραμείνει στην Rip City; Αν το κάνει, μπορεί να διαχειριστεί με τέτοιον τρόπο το salary cap του ώστε να πλαισιώσει τη front court του με έναν Center ολκής; Μπορεί να πείσει τον Lillard να ανεβάσει το επίπεδο του ball distribution του; Και πάνω απ΄όλα: Μπορεί να πείσει το front office του Portland ότι είναι καλός recruiter;
Η προσωπική εκτίμηση είναι πως όχι. Ο Stotts, όπως αναφέρθηκε μερικές γραμμές πιο πάνω, είναι καταπληκτικός coach στο επιθετικό κομμάτι. Όχι στο να είναι head coach, αλλά ούτε και στο κομμάτι του recruiting. Αν βρεθεί σε μια κατάσταση τύπου Dallas που θα του πει κάποιος: “Terry, έχουμε αυτούς τους 12 παίχτες και πρέπει να τους κάνουμε να παίξουν καλά στην επίθεση”, τότε ο Stotts θα κάτσει και θα αναλύσει και την παραμικρή λεπτομέρεια αυτών και θα τους κάνει – πιθανότατα – την πιο μεγάλη απειλή στο NBA.
Το να είσαι head coach όμως – και δη στο NBA – είναι μια άλλη ιστορία, που θέλει συνδυασμό πολλών πραγμάτων, που ο Stotts φαίνεται να μην τα έχει. Αυτό δεν τον κάνει κακό προπονητή. Τον κάνει όμως προπονητή με ταβάνι.
Gus Chr
Latest posts by Gus Chr (see all)
- Utah Jazz: The World Took Note - July 2, 2019
- Farewell to Arms 2019: #4 Portland Trail Blazers - June 16, 2019
- Farewell to Arms 2019: #6 Denver Nuggets - June 15, 2019
- Farewell to Arms 2019: #9 Utah Jazz - June 12, 2019
- Farewell to Arms 2019: #13 Los Angeles Clippers - June 9, 2019
Μόλις οι Σόνικς είδαν τον Γλυνιαδάκη βασικό με τη φανέλα τους, αποφάσισαν να πάρουν την ομάδα και να φύγουν από το Σιάτλ…