Ξεκινάμε με τη φωνή της αμφισβήτησης. Έχουν παίξει 10 από τα 15 παιχνίδια στο Air Canada Center, εκμεταλλευόμενοι έτσι το εύκολο πρόγραμμά τους (μόνο 4 παιχνίδια με ομάδες της Δύσης, με 2 από αυτές να είναι οι Jazz και οι Thunder) και την καταπληκτική fan base που έχουν (πρώτοι μέχρι στιγμής σε παρακολούθηση). Ακόμα και έτσι έχουν ξεκινήσει τη σεζόν εμφατικά με ρεκόρ 13-2, το καλύτερο στο πρωτάθλημα μαζί με τους Grizzlies, και το γκάζι καρφωμένο στο πάτωμα.
Ο Dwayne Casey, μετά από 2 χρόνια σκληρής κριτικής, συγκρότησε πλέον μια ομάδα οι οποία είναι στο top-10 σε άμυνα και επίθεση (2η μπροστά, 7η πίσω) και δεν αρκείται στο να κερδίζει, αλλά το κάνει και με διαφορές. Σε συνεργασία με τον πανέξυπνο GM, Masai Ujiri, σταθεροποίησαν την 5άδα και θωράκισαν τον πάγκο, με αξιόπιστες και δοκιμασμένες λύσεις σε όλες τις θέσεις. Ο Lowry έχει από πίσω του τον Greivis Vasquez, ίσως τον καλύτερο back-up PG αυτή τη στιγμή στο ΝΒΑ, και έναν παίκτη που έχει δείξει μέταλλο και μπορεί να ηγηθεί της second unit. O αναστημένος Lou Williams είναι ο 6ος παίκτης της ομάδας και δίνει το αξιόπιστο σουτ, που λείπει από τον Derozan. O, μάλλον μονοδιάστατος, Ross μοιράζεται τα λεπτά στο 3 με τον, επίσης αναγεννημένο, πασπαρτού James Johnson, ο οποίος γεμίζει την στατιστική σε όλους τους τομείς, ενώ στην άμυνα μπορεί να αναλάβει wings που ποστάρουν, δουλειά που δεν μπορούν να κάνουν Ross και Derozan. Το κακό ξεκίνημα του Amir Johnson έχει επισκιαστεί από το γλυκό χέρι του Patrick Patterson και την ψυχασθένεια του Tyler Hansbrough και τα λεπτά που δεν παίζει ο Valanciunas (18/12 με 59% FG !), επανδρώνονται από έναν βαρύ post defender (Chuck Hayes) και έναν shotblocker (Greg Stiemsma). Μπορεί απλά να φορμαρίστηκαν νωρίς, αλλά αυτή την στιγμή φιγουράρουν ως το φαβορί στην κούρσα για την πρώτη θέση της Ανατολής, και μάλιστα με ένα roster που ο μόνος παίκτης πάνω από 28 ετών είναι ο Chuck Hayes.
- Η δύναμη της συνέχειας
Bitch, i’m fabulous.
Portland TrailBlazers. Η τετράδα που αναδείχθηκε με την προσθήκη του Lillard στο draft του 2012 βρήκε πέρσι τον rim protector που της έλειπε στη χελιδονοφωλιά του Robin Lopez, ο οποίος έδεσε κατευθείαν με τους υπόλοιπους. Αλλά ο ελλιπής (ή και ανύπαρκτος) πάγκος τους τους πρόδωσε. Ο Neil Olshey το καλοκαίρι ξανάφερε στο Portland τον, παλιό γνώριμο, Steve Blake, για να προσθέσει εμπειρία και σταθερότητα πίσω από τον Lillard, αλλά και στο σάπιο σκαρί του Kaman, στον οποίο είδε έναν center που συμπληρώνει ιδανικά τον Robin Lopez, προσφέροντας στοιχεία που αυτός δεν έχει, όπως αξιοπρεπές midrange σουτ, αλλά και δυνατότητα να ακουμπήσει η μπάλα σε αυτόν στο ζωγραφιστό σταθερά. Συμβιβασμένος με την ιδέα ότι οι μέρες του ως starter έχουν προ πολλού τελειώσει, δίνει το maximum στα 20 λεπτά που παίζει και οι μέσοι όροι του, ανά 36 λεπτά, είναι οι καλύτεροι της καριέρας του. Αποτέλεσμα του ότι δεν υπερχρησιμοποιείται και του ζητούνται αυτά που μπορεί να κάνει, είναι και το 20.6 PER του, νούμερο το οποίο σίγουρα θα πέσει κατά τη διάρκεια της σεζόν, αλλά είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που πέτυχε στην all-star season του (ναι, ο Kaman έχει παίξει σε all-star game). Έχουν βρει τρομερή ισορροπία σε άμυνα και επίθεση (5οι και 3οι αντίστοιχα) και αυτή τη στιγμή διαθέτουν το μεγαλύτερο νικηφόρο σερί στο ΝΒΑ με 9 συνεχόμενες νίκες. To καλοκαίρι αναμένεται δύσκολο με τα συμβόλαια των Lopez, Aldridge και Matthews να λήγουν, και ενώ και οι τρεις έχουν ανεβάσει την αξία τους κατά τη διάρκεια των τρέχοντων. Το πρέπον φαντάζει να προσοαθήσουν να τους κρατήσουν, όσο κι αν αυτό κοστίσει, γιατί έχουν μια από τις πιο πιστές fanbases στη λίγκα, η οποία αξίζει μια ανταμοιβή για όσα έχει περάσει τα τελευταία χρόνια (Jailblazers, τραυματισμοί Oden και Roy).
- Blake Griffin, midrange shooter
Άγνωστο αν απλά τεστάρει το σουτ του, αν κουράστηκε να τρώει ξύλο κάθε φορά που πάει να καρφώσει, ή αν απλά προφυλάσσει τον εαυτό του ενόψει playoffs, αλλά το ειδύλλιο του με την περιοχή γύρω από τη ρακέτα και καρπό του έρωτα τους αισθητικό εξάμβλωμα που είναι το jumpshot του, κάνει τον Griffin λιγότερο αποτελεσματικό και έχει επιπτώσεις στη συνολική επιθετική λειτουργία των Clippers. Τείνω να πιστέψω ότι είναι συνειδητή επιλογή και το κτήνος Blake θα ξανακάνει την εμφάνισή του προς την άνοιξη. Ως τότε, μείνετε μακριά από τα παιχνίδια των Clips, εκτός αν θέλετε να είστε μάρτυρες της μετάφρασης του «το jumpshot πρέπει να είναι μια ενιαία, ρευστή κίνηση όλου του σώματος από τα γόνατα που λυγίζουν μέχρι τα χέρια και κατάληξή της το σπάσιμο του καρπού που εξαπολύει την μπάλα με καμπύλη και ανάποδα φάλτσα προς το καλάθι» σε «Λυγίζω τα πόδια. Πηδάω. Χέρια μπροστά, σε θέση για σουτ. Ωχ, πρέπει να τεντώσω το χέρι. Ωραία το τέντωσα. Α, ναι, καρπός. Γαμώτο! Γρήγορα, σχεδόν προσεδαφίστηκα πάλι. Γρήγορα. Ουφ, έφυγε η χειροβομβίδα απ’ τα χέρια μου. Ποια καμπύλη και ποια φάλτσα τώρα… Πάλι στο μπροστά μέρος του στεφανιού. Μα, τί κάνω λάθος;». Δε λέω, βελτιωμένο το σουτ του Griffin και απαραίτητο όπλο για να ανοίγει τις άμυνες, αλλά όταν δεν έρχεται στη ροή της επίθεσης είναι οδυνηρό στο μάτι.
Σόρι κιόλας ρε.
- Προσοχή, εύφλεκτον!
My, oh my, Jimmy Butler. Η πολυδιαφημισμένη frontline του Chicago αντιμετωπίζει προβλήματα τραυματισμών με τους Noah, Gasol, Gibson να έχουν χάσει από τρία παιχνίδια έκαστος. Ο Rose βρίσκεται in limbo, έχοντας αγωνιστεί στα 7 από τα 15 παιχνίδια των Bulls, με τα προβλήματα στον ιγνυακό τένοντα και τον φόβο να κερδίζουν τη συνέπεια μέχρι στιγμής. Enter Jimmy Butler. Το τελευταίο pick του πρώτου γύρου του draft το 2011 ξεπετάχτηκε από τις στάχτες του rotation των Bulls πρόπερσι με τον τραυματισμό του Rose. Πέρσι ρίχτηκε στα βαθιά ως starter και αναδείχθηκε σε έναν από τους καλύτερους defensive stoppers στα φτερά, όμως τα νούμερά του στην επίθεση ήταν απογοητευτικά (<40% FG, <30% 3P). Φέτος ακτινοβολεί σε έναν παρόμοιο ρόλο. Κλείνει το top-10 των scorers του ΝΒΑ με 21.6 πόντους ανά αγώνα και το κάνει σουτάροντας με 50% εντός παιδιάς και ένα αξιοπρεπές 33% στα σουτ τριών πόντων. Πέρα από αυτό, παραμένει ο καλύτερος περιφερειακός αμυντικός του Chicago και κατεβάζει 6 rebounds ανά αγώνα, μαζί με 3 assists. Ο Thibodeau, αφού χρειάστηκε να πέρασε μια ήπια κατάθλιψη με την αποχώρηση του Deng, βλέποντας ορφανά τα 40λεπτα που του έδινε σε μια απόπειρα να τον μετατρέψει σε μαραθωνοδρόμο, βρήκε τώρα στον Butler των παίκτη που θα τα σηκώσει αγόγγυστα στην πλάτη του. Με 39.2 λεπτά ανά αγώνα είναι πρώτος στο ΝΒΑ σε αγωνιστικά λεπτά. Στην επίθεση, είναι ο anti-Klay Thompson. Εξοπλισμένος με ένα μέτριο στην καλύτερη περίπτωση σουτ πίσω από τη γραμμή των τριών πόντων, διεισδύει άφοβα προς το καλάθι, όπου ο συνδυασμός δύναμης, hang time και πρόκλησης της επαφής, αποδίδει καρπούς. Ποσοστό 75% at rim και 8.2 βολές σε κάθε παιχνίδι. Πλέον ο Jimmy, o άνθρωπος που η μάνα του τον έδιωξε από το σπίτι στα 13 του επειδή δεν της άρεσε η φάτσα του, κοιτάζει το συμβόλαιο που υπέγραψε ο Thompson, μειδιά, και ενδεχομένως ψάχνει ποιο νησί θα αγοράσει με το συμβόλαιο που θα υπογράψει το καλοκαίρι. Go Jimmy.
- Η ετήσια έκρηση του ηφαιστείου Speights
O Marreese Speights δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Ένας αυστηρά back-up PF/C με βαρύ κορμί και αντοχή στο ξύλο, ο οποίος, πάντως, προτιμά να δοκιμάζει την τύχη του με σουτ από μέση απόσταση, από το να μάχεται στο post στην επίθεση. Ένας, μάλλον, μονοδιάστατος παίκτης, χωρίς μεγάλη διάθεση για άμυνα, γεγονός που στην πραγματικότητα τον περιορίζει σε ρόλο αναπληρωματικού. Για κάποιο λόγο όμως, κάθε χρόνο έχει ένα ματς που ξυπνάει και σκοράρει κατά πολύ πάνω από το μέσο όρο του. Φετινό του θύμα η Oklahoma, την οποία φόρτωσε με 28 πόντους με 11/18 δίποντα. Πέρσι ήταν η Philadelphia που δέχτηκε 32, με τη δεύτερη καλύτερη του επίδοση στη σεζόν να είναι 22 και η επόμενη 16. Ως παίκτης του Cleveland έβαλε από 23 σε Atlanta και New York. Στο Memphis σκόραρε 25 απέναντι στους Lakers. Ως παίκτης της Philadelphia την πρώτη και την τρίτη σεζόν του είχε μόνο 2 παιχνίδια με πάνω από 20 πόντους, τη μια έβαλε 23, από το πουθενά, και την άλλη 24 ως rookie. Οι στιγμές λάμψης υπάρχουν στην καριέρα του 27χρονου forward-center, αλλά η μέτρια άμυνα του και η αδιαφορία για τα rebounds (μόλις 18 double-doubles σε 436 παιχνίδια) τον έχουν καρφώσει στον πάγκο για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του.
Μόνο αγάπη όμως για το trash talking στον Perkins.
- Kobe watch:1)Με το αυθαίρετο όριο του under/over να είναι τα 24.5 σουτ, θα έχει περισσότερα παιχνίδια με πάνω από τόσα μέσα στη χρονιά;
Τα under πέρασαν μπροστά με 8-7. Η επιστροφή του Nick Young έχει βάλει εμπόδια στο αξιοζήλευτο σχέδιο του Kobe.
Small Sample Size Getting Bigger Alert:
Small Sample Size Alert: Ο Brandan Wright βάζει φωτιά στους αντίπαλους πάγκους. Ερχόμενος στα παιχνίδια με τη second unit έχει 10 πόντους, 4 rebounds και 1.5 κόψιμο, σουτάροντας με 77.4% (78.5% TS). Εντός έδρας σε 6 παιχνίδια είναι στο 86%. Βασικά, όταν η μπάλα φεύγει από το χέρι του, η γραμματεία χρεώνει ήδη δύο πόντους.
77.2 και 78.2 αντίστοιχα μετά κι από αυτή τη βδομάδα. Πάμε για ασύλληπτο ρεκόρ.
Chucker of the week: O LaMarcus Aldridge είχε 3/18 σουτ την Τετάρτη στη νίκη των Blazers επί των Hornets, την ίδια μέρα που ο Harden πήρε 31 σουτ για να βάλει 26 πόντους κόντρα στο Sacramento.
Weirdest Statline: Ήταν η εβδομάδα των λίγων λεπτών και των πολλών blocks. Κατά έναν περίεργο τρόπο ο Brandon Rush είχε 3 τάπες απέναντι στο Miami, φτάνοντας συνολικά τις πέντε στα εννέα παιχνίδια που έχει πατήσει παρκέ. Συνολικά έχει 4 πόντους. Την προηγούμενη μέρα με τη φανέλα των Cavs εμφανίστηκε ο Brendan Haywood για ένα απρόσμενο εξάλεπτο, στο οποίο μέτρησε και αυτός 3 τάπες. Βασιλιάς, όμως, σε αυτό τον άτυπο διαγωνισμό (όπως επιεικώς αποκαλώ το ανούσιο ξεψάχνισμα των boxscores για να δικαιολογώ τον εαυτό μου) είναι ο Bismack Biyombo, με 6 κοψίματα σε 12 λεπτά απέναντι στο Orlando την περασμένη Παρασκευή.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | Με το αυθαίρετο όριο του under/over να είναι τα 24.5 σουτ, θα έχει περισσότερα παιχνίδια με πάνω από τόσα μέσα στη χρονιά; |
|---|
