Weekly Report #13 – O Tim Frazier έζησε το όνειρο

Posted on Feb 19 2015 - 11:31am by Giannis Chatsios

Την περασμένη εβδομάδα ο κόσμος του μπάσκετ θρήνησε δύο μεγάλες απώλειες, αυτήν του Dean Smith και του Jerry Tarkanian, δύο προπονητές-θρύλους του NCAA. Επίσης ο Anthony Mason, ένας παίκτης προσωπική λατρεία, είναι στο νοσοκομείο μετά από ανακοπή καρδιάς. Σε αυτό το κλίμα, η σεζόν έφτασε στο συμβολικό, κομβικότερο σημείο της: το all-star break και την trade deadline, με μεγαλύτερη του αναμενομένου ησυχία σε επίπεδο κινήσεων παρά τις φήμες που κυκλοφορούν και τις αγωνιστικές ανάγκες των ομάδων. Το all-star weekend στην Νέα Υόρκη ολοκληρώθηκε, βρίσκοντας τον Andrew Wiggins MVP του rising stars challenge, τον Kevin Hart να συνεχίζει να παίζει με τα νεύρα μας, στο δρόμο για τον τέταρτο τίτλο του MVP στο celebrity game, και τον Russell Westbrook να κατεβαίνει στο κυρίως all-star game με τη νοοτροπία που κατεβαίνει στα playoffs, κερδίζοντας τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη1)και χτυπώντας το κεφάλι του στο στεφάνι σε κάποια φάση, στην προσπάθεια του να μη χτυπήσει με το πρόσωπο. Στα events του Σαββάτου, ο Patrick Beverley, με τρομερή αποφασιστικότητα, κέρδισε το Skills Challenge, o Chris Bosh έκανε τις νίκες του σε shooting stars περισσότερες από τα πρωταθλήματά του, ο Stephen Curry διέλυσε τον ανταγωνισμό στα τρίποντα και ο Zach LaVine πήρε τον διαγωνισμό καρφωμάτων με άνεση που θα άρμοζε σε επαγγελματία του είδους.

Με αυτά και με εκείνα συμπληρώνεται μια εβδομάδα χωρίς κανονικό αγώνα NBA, ας δούμε λοιπόν που βρισκόμαστε:

w13wizards

Washington Wizards

Οι πολύ δυνατοί στην αρχή της σεζόν Washington Wizards, βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση το τελευταίο 20ήμερο, με το καθόλου κολακευτικό ρεκόρ 2-6 από τις 28/1 και έπειτα. Η επίθεση του Randy Wittman είναι αστεία, χωρίς ιδιαίτερο πλάνο για να βγάζει ελεύθερα τρίποντα, αλλά και με μόνο παίκτη ο οποίος μπορεί να διασπάσει με drives τις αντίπαλες άμυνες τoν John Wall, τον οποίο και υπερφορτώνει. Χωρίς τον Trevor Ariza φέτος, και με τον Beal να χάνει παιχνίδια στην αρχή, να βρίσκεται εκτός ρυθμού στη συνέχεια και εκ νέου τραυματία τώρα, δεν υπάρχει bail-out για τη μονόπλευρη επίθεση των Wizards, οι οποίοι στα τελευταία 8 παιχνίδια μόλις 2 φορές πέρασαν τους 100 πόντους.

O John Wall κάνει εξαιρετική σεζόν με το αυξημένο φορτίο, και παρ’ ότι σκοράρει λιγότερο από ότι πέρυσι, αυτό συμβαίνει γιατί έχει περάσει σε άλλο επίπεδο ως playmaker. Είναι πρώτος σε assists σε όλο το NBA, σπάζοντας φέτος το άτυπο φράγμα των 10 ανά αγώνα, και είναι μεταξύ των κορυφαίων στο να μεγιστοποιεί το ταλέντο που έχει γύρω του. Σουτάρει, βέβαια, και πάλι αισθητά κάτω από τον μέσο όρο από τη γραμμή των τριών πόντων, αλλά το 31% δεν είναι απαγορευτικό, όπως τα ποσοστά του στις 3 πρώτες του σεζόν. Είναι πλέον αδιαμφισβήτητος all-star και το θεμέλιο όπου οι Wizards χτίζουν μια ομάδα που θα διεκδικεί το πρωτάθλημα.

Gortat και Nene είναι απολύτως αξιοπρεπείς στα λεπτά που αγωνίζονται, δίνοντας, παράλληλα, και τον σκληροτράχηλο χαρακτήρα που έχει υιοθετήσει η ομάδα, ενώ ο Kris Humphries προσφέρει μια εντυπωσιακά σταθερή βοήθεια από τον πάγκο. Ο Pierce μπορεί να μην είναι πλέον ο παίκτης που θα τραβήξει το σκοράρισμα, αλλά δίνει τον τόνο στα κλειστά παιχνίδια και είναι ο παίκτης που ελπίζουν στην Washington ότι θα οδηγήσει τους υπόλοιπους με την εμπειρία του στα playoffs.

Το πρόβλημα, όμως, για τους Wizards είναι στην περιφέρεια και τον πάγκο. Ο Beal, όπως είπαμε, δεν επέστρεψε σε καλή κατάσταση και είναι και πάλι έξω με κάταγμα κόπωσης στο δεξί του πόδι. Αυτή είναι μάλιστα η τρίτη φορά στα 3 χρόνια που είναι στο NBA που χάνει παιχνίδια με τέτοιου είδους τραυματισμό. Ακόμα και όταν έπαιζε, βέβαια, ήταν ο μόνος που οι αντίπαλοι κυνηγούσαν στην περιφέρεια, με αποτέλεσμα να ξενερώνει και ο ίδιος ώρες ώρες μην μπορώντας να πάρει προσπάθειες υπό καλές προϋποθέσεις. Την απουσία του ο Wittman προσπαθεί να καλύψει είτε με τον Otto Porter, o οποίος ωστόσο δεν είναι απειλή από απόσταση και ακόμα υποφέρει από τους πόνους ωρίμανσης στο ΝΒΑ, είτε τον Garrett Temple, o οποίος είναι μεν πολυεργαλείο, αλλά είναι και άσφαιρος και οι άμυνες ευχαρίστως τον αφήνουν ελεύθερο για να δώσουν βοήθειες. Ο Paul Pierce είναι περισσότερο σουτέρ ρυθμού και όχι spot-up shooter που θα περιμένει τις πάσες του Wall στη γωνία και θα εκτελεί. Ο εκπληκτικός το 2014 νεκραναστημένος Rasual Butler, όσο περνάει ο καιρός δείχνει την ηλικία του και επιστρέφει στις παλιές του νόρμες, και έτσι ο Wall δεν μπορεί να φτάνει στο καλάθι με την ίδια ευκολία. Στον ρόλο του τέταρτου ψηλού (ή και τρίτου όταν χτυπάει ο Nene) ο Seraphin είναι εξοργιστικά ασταθής με τρομερή απόκλιση στην απόδοσή του από παιχνίδι σε παιχνίδι. Ενώ πλέον η second unit πονάει και στη θέση 1, με τον καθηγητή Andre Miller να δείχνει σκασμένος τον τελευταίο καιρό και να μην μπορεί να μαρκάρει κανέναν.

Δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα για την επιστροφή του Beal στα παρκέ, και η ανακοίνωση των Wizards έλεγε ότι θα επανεξεταστεί μετά το all-star break. Ο 21χρονος shooting guard είναι απαραίτητος για την επιθετική λειτουργία των Wizards, και πιθανή μακροχρόνια απουσία του απειλεί να πετάξει την ομάδα της πρωτεύουσας εκτός τετράδας και home court advantage, ενδεχομένως απέναντι σε έναν εκ των Chicago και Cavaliers, εξέλιξη που αυξάνει σημαντικά τις πιθανότητες μιας εξόδου από τον πρώτο γύρο των playoffs. Ένας τέτοιος αποκλεισμός θα θεωρηθεί σημαντική αποτυχία για ένα ρόστερ που χτίστηκε για να χτυπήσει τους τελικούς της περιφέρειας.

Ωστόσο μια αποτυχία ίσως φέρει την απόλυση του Randy Wittman και την αντικατάσταση του από κανονικό προπονητή, επομένως μπορεί να πρόκειται για μια lose now, win later κατάσταση.

What the Buck?

Οι Milwaukee Bucks βρίσκονται στην 6η θέση της Ανατολής, μόλις 2 παιχνίδια πίσω από τους Washington Wizards και την 4η θέση που δίνει πλεονέκτημα έδρας. Εκμεταλλεύτηκαν με τον καλύτερο τρόπο το σχετικά εύκολο πρόγραμμα των τελευταίων 9 αγώνων πριν το all-star break και, με επιμέρους ρεκόρ 8-1, διπλασίασαν τις περσινές τους νίκες (15-67) πριν το all-star break και με 29 παιχνίδια ακόμα να απομένουν για το τέλος της κανονικής περιόδου (30-23). Οι, τελευταίοι σε Defensive Rating πέρσι, Bucks, φέτος υπό τις οδηγίες του Jason Kidd και πίσω από τα χέρια των Khris Middleton, Γιάννη Αντετοκούμπο και John Henson, οι οποίοι πλέον ξεκινάνε μαζί στην 5άδα, έχουν φέρει τους Bucks τέταρτους σε DRtG, χωρίς μάλιστα τον – θεωρητικό – στυλοβάτη της άμυνας, Larry Sanders.

Η ομάδα έχει δέσει και ρολάρει πολύ νωρίτερα και πολύ καλύτερα από ότι θα περίμενε και ο πιο αισιόδοξος φίλος της, ακόμα και χτυπημένη από τραυματισμούς (Jabari Parker, Kendall Marshall) και χάνοντας τον παίκτη στον οποίο έδωσαν 11 εκατομμύρια το χρόνο για να χτίσουν γύρω από την άμυνά του (Larry Sanders).

Ο Brandon Knight φοράει ακόμα παρωπίδες, αλλά ατομικά είναι πολύ καλός στην επίθεση, ο Henson παραμένει αδύναμος αλλά προκαλεί τρόμο ψηλά σε άμυνα και επίθεση, ο Middleton προσφέρει έναν εξαιρετικό συνδυασμό length και σκοραρίσματος, την ώρα που ο Jared Dudley έχει αναστήσει την καριέρα του σε ρόλο υβριδικού forward και είναι ο αφανής ηγέτης της ομάδας-έκπληξη της φετινής σεζόν.

Φυσικά μέσα σε όλα, υπερπολύτιμη είναι η all-around συνεισφορά του, σε διαρκή βελτίωση, Γιάννη Αντετοκούμπο. Από στατιστικής πλευράς, είναι απίθανος σε αυτούς τους τελευταίους 9 αγώνες: 15 πόντοι με 58% ευστοχία, 9 rebounds, κάτι λιγότερο από 4 assists, 1,2 κλεψίματα και 1,4 blocks ανά αγώνα σε 36’ αγωνιστικά λεπτά.

Στο διάστημα αυτό κατέρριψε το ρεκόρ καριέρας του σε πόντους, δύο φορές μάλιστα, σε διαδοχικά παιχνίδια.

Η βελτίωση της μηχανικής στο σουτ του σε σχέση με πέρσι είναι εμφανής. Το ίδιο και η πολύ μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση του από μέση απόσταση, σημείο κλειδί για την εξέλιξή του, καθώς αν ο προσωπικός του αντίπαλος είναι αναγκασμένος να τον παίζει από κοντά για να μην σουτάρει, δεν έχει ελπίδα να τον ανακόψει χωρίς foul αν ο Γιάννης του πάρει το πρώτο βήμα μετά από προσποίηση. To περσινό θλιβερό 18% από μέση απόσταση έγινε 32% φέτος μέχρι τα τέλη του Γενάρη, και 50% στο 8-1 των Bucks, ανεβάζοντας το ποσοστό της σεζόν στο 36%.

Ο ίδιος υποστηρίζει ότι όλα οφείλονται στο sleeve που φοράει στο χέρι τον τελευταίο καιρό:

Πέρα από το σουτ, όσο δυναμώνει μπορεί να εκμεταλλεύεται ευκολότερα τα mismatch με κοντύτερους αντιπάλους, οι οποίοι μέχρι πρότινος μπορούσαν να τον μετακινήσουν εύκολα από τη θέση του. Πλέον μπορεί να τους ποστάρει με μεγαλύτερη ευκολία, έστω και αν συνήθως τελειώνει με turnaround, πριν φτάσει κοντά στο καλάθι. Για δυνατότερους αντιπάλους κοντά στο ύψος του, έχει δουλέψει μια απρόσμενα αποδοτική spin move, η οποία με τα τεράστια βήματά του, και το άνοιγμα χεριών που διαθέτει, τον φέρνει πάρα πολύ κοντά στο καλάθι, όπου τελειώνει με lay-ups ή καρφώματα.

Στην άμυνα, ενώ τα advanced statistics τον παρουσιάζουν σαν έναν αμυντικό κοντά στο μέσο όρο, πλέον γράφει πολύ περισσότερα κλεψίματα και τάπες από ότι πέρσι, αλλά το μεγαλύτερο συγκριτικό πλεονέκτημα που δίνει στους Bucks είναι αφανές. Σε μια ομάδα με μακρείς και ευέλικτους αμυντικούς, είναι o πιο πολύπλευρος και ευπροσάρμοστος. Αποτελεί το τέλειο όπλο στις αλλαγές, καθώς ανοίγοντας τα χέρια του κόβει κάθε πιθανή πάσα, είτε προς ψηλό που ρολάρει, είτε προς σουτέρ στην περιφέρεια. Αλλοιώνει πάρα πολλές πάσες, ακόμα και αν δεν καταλήγουν σε κλεψίματα, και δίνει τη δυνατότητα στους Bucks να αλλάζουν μαρκαρίσματα χωρίς τον φόβο του mismatch.

Το καλοκαίρι θα κλείσει τα 21.

Primal Rage

Το Primal Rage είναι ένα fighting game που έβγαλε η Atari το 1994. Το concept είναι ότι ένας μετεωρίτης έπεσε στη γη καταστρέφοντας τα πάντα και στέλνοντας τον ανθρώπινο πολιτισμό πίσω στη λίθινη εποχή. Η γη έχει καλυφθεί από τροπικά δάση, και εξ αιτίας της ραδιενέργειας έχουν προκύψει νέα είδη ζωής, που θυμίζουν δεινόσαυρους. Επτά εξ αυτών λατρεύονται σαν θεοί από τους πρωτόγονους, πλέον, ανθρώπους και μάχονται για την επί γης κυριαρχία και τον έλεγχο του μέλλοντος του πλανήτη. Τα νέα αυτά κτήνη, δεν λατρεύονται άδικα από τους σπηλαιανθρώπους, καθώς είναι τρομακτικά, τεράστια με απόκοσμες δυνάμεις, ικανά να διαλύσουν ότι βρεθεί στο διάβα τους. Μοιάζουν με τα παραδοσιακά ζώα ή τους δεινοσαύρους, όμως αυτά δεν θα είχαν ελπίδα σε μια μάχη απέναντί τους.

w13prage

Στις 6/2, οι Oklahoma City Thunder υποδέχονταν τους New Orleans Pelicans, στην επανάληψη του προ διημέρου match-up τους. Οι δύο αυτές ομάδες μάχονται μεταξύ τους και με τους Suns για την τελευταία θέση των playoffs στη Δύση. Ο αγώνας αυτός ήταν η αρένα για να κονταροχτυπηθούν οι, όχι λιγότερο από τα κτήνη του Primal Rage, υπερφυσικοί Anthony Davis, Kevin Durant και Russell Westbrook.

Ο Kevin Durant είναι μια υπερεξελιγμένη μορφή παλιών προτύπων: Τέλειο σουτ, το οποίο μπορεί να εξαπολύσει πάνω από κάθε αντίπαλο με το ύψος που αυτός έχει, απίστευτα smooth στις κινήσεις του και ήπιων τόνων, χωρίς να προκαλεί έριδες. Ψυχρός εκτελεστής, θυμίζει πολύ τον Blizzard.

Ο Russell Westbrook μπορεί να διαλύσει τα πάντα στο πέρασμα του, με πρωτοφανή, για τα μπασκετικά δεδομένα, εκρηκτικότητα και άγνοια κινδύνου. Δεν είναι ο καλύτερος τεχνικά, ούτε βλέπει γήπεδο όπως άλλοι point guards, αλλά οι εφορμήσεις του προς το καλάθι προκαλούν τρόμο στους αντιπάλους, οι οποίοι ξέρουν ότι ο Russell μπουκάρει για να τους διαλύσει, όπως ο Diablo προσπαθεί να κάνει τη γη μια φλεγόμενη κόλαση. Και ας λένε ότι δεν παίζει με τον σωστό τρόπο ή ότι θα πρέπει να δίνει περισσότερο την μπάλα στον Durant. Ο Westbrook δεν ενδιαφέρεται για τέτοιες λεπτομέρειες.

Τέλος, ο Anthony Davis, ο οποίος με τα κατορθώματά του και τις αστείρευτες αθλητικές του ικανότητες κάνει το μυαλό να μουδιάζει. Είναι ο νέος μεσσίας του NBA, και κανείς δεν ξέρει πόσο ψηλά μπορεί να πάει τον πήχη για τους επόμενους. Ήδη στα 21 του πάει να γράψει το μεγαλύτερο PER στην ιστορία του NBA. Οι ικανότητες που έχει και η ευκολία με την οποία εξελίσσει το παιχνίδι του, προσθέτοντας μάλιστα διαρκώς και νέες κινήσεις, είναι μοναδική για παίκτη με το ύψος και το άνοιγμα χεριών του, και οι – βλάσφημες στην αρχή – συγκρίσεις με τον Kevin Garnett μοιάζουν μετριοπαθείς.

Αυτή λοιπόν η τρομακτική μάχη τριών παικτών με τελείως διαφορετικό στυλ, που ερίζουν για τον τίτλο του κορυφαίου πίσω από τον LeBron James, δεν θα μπορούσε παρά να έχει ένα συναρπαστικό φινάλε.

Ο Westbrook ευστοχεί σε 3 βολές ισοφαρίζοντας το παιχνίδι στο 113-113, 1,2” πριν το τέλος. Οι Pelicans έχουν επαναφορά από το κέντρο, και ο Davis προκαλεί αλλεπάλληλα runtime errors στους εγκεφάλους όσω βλέπουν το παιχνίδι, κάνοντας αυτό:

Την ίδια ώρα, μπορεί στην Ανατολή να δούμε την Indiana, που βασίζεται στο σκοράρισμα του Miles και την άμυνα του Hibbert, να μπαίνει στα playoffs, και αυτές τις δύο ομάδες να παρακολουθούν σχεδιάζοντας την επόμενη χρονιά.

Los Angelers Lakers – The D-League Affiliate

Η πεντάδα των Lakers στους τελευταίους αγώνες είναι η εξής:

Jordan Clarkson: Rookie, 46ο pick στο φετινό draft.

Wayne Ellington: 28ο pick το 2009. Οι Lakers είναι η πέμπτη του ομάδα σε πέντε σεζόν. Μέσοι όροι καριέρας: 6,7 πόντοι, 2 rebounds, 1 assist. Καλός σουτέρ τριών πόντων, αλλά μέχρι εκεί. Είναι, αυτή την περίοδο, η αιχμή του δόρατος της επίθεσης των Lakers.

Ryan Kelly: Power Forward που ξεκινάει στο 3. Βασικά είναι σουτέρ, είναι κοντά στο 2,10 και ξέρει μπάσκετ, αλλά είναι μάλλον αδύναμος και άνευρος για να κάνει καλή καριέρα. Ευπαθής και πολύ πεσμένος σε σχέση με την περσινή, ελπιδοφόρα rookie season του. 48ο pick στο περυσινό draft.

Tarik Black: 23χρονος undersized, undrafted center, βρέθηκε στο ρόστερ των Rockets μετά τον περονόσπορο που έπεσε στους ψηλούς τους και πάλευε για λεπτά με τον Joey Dorsey, κερδίζοντας προσωρινά τη μάχη. Με την επιστροφή του Howard, και ιδίως την απόκτηση του J. Smith, θεωρήθηκε περιττός και κόπηκε απ’ το ρόστερ τους, καταλήγοντας στους Lakers. Πολύ δυνατός, καλός επιθετικός rebounder, αλλά δεν μπορεί να απειλήσει καθόλου από απόσταση ή να κόψει σουτ.

Robert Sacre: Το τελευταίο pick του draft του 2012. Είναι 7-footer, δεν έχει κάποια go-to κίνηση στην επίθεση, αλλά προσπαθεί στην άμυνα και τα rebounds. Τα shows που κάνει στον πάγκο και η δημοφιλία του στα αποδυτήρια, σε συνδυασμό με 3-4 χρόνια στους Lakers στο βιογραφικό του, λογικά θα του επιτρέψουν μια μακροχρόνια παρουσία στο NBA, όχι ιδιαίτερα δικαιολογημένη από πλευράς ταλέντου.

Προπονητής ο Byron Scott.

Φίλοι των Lakers, συμπάσχω.

Tim Frazier

w13timfrazΤην Παρασκευή οι Sixers ταξίδευαν στη Βοστόνη για να αντιμετωπίσουν τους Celtics, με τον Carter-Williams αμφίβολο και τον Tony Wroten από καιρό τραυματία, δηλαδή χωρίς υγιή point guard στη σύνθεσή τους. Η πεντάδα που κατέβασαν αποτελείτο από τους K.J. McDaniels, JaKarr Sampson, Robert Covington, Luc Mbah a Moute και Nerlens Noel.

Eπειδή όμως το να μην υπάρχει PG ούτε στον πάγκο είναι extreme ακόμα και για τους Sixers, υπέγραψαν με 10ήμερο συμβόλαιο τον Tim Frazier των Maine Red Claws2)συμπτωματικά, θυγατρική των Celtics στην D-League μια μέρα πριν τον αγώνα. O Frazier ερχόμενος από τον πάγκο πρόσφερε 5 πόντους, 5 rebounds, 11 assists και 2 κλεψίματα σε 35 λεπτά, μπαίνοντας έτσι σε ένα club έξι παικτών3)Carter-Williams, Damian Lillard, Jason Kidd, Isiah Thomas, Maurice Cheeks, Ernie DiGregorio οι υπόλοιποι από το 1985 και έπειτα, οι οποίοι είχαν 10 ή περισσότερες assists στο ντεμπούτο τους.

Λίγες μέρες μετά ο, all-star στην D-league, Frazier, βοήθησε τους Sixers να πανηγυρίσουν την πρώτη τους νίκη χωρίς τον Carter-Williams μετά από 21 αποτυχημένες απόπειρες.

Απέναντι στους Wizards ο, γήινος τον τελευταίο καιρό, McDaniels έκανε αυτό:

Φέρνοντας δάκρυα στα μάτια του Κοσμά Καψάλη και των υπόλοιπων, μικρότερου βεληνεκούς fans του σπεσιαλίστα των ταμπλό, Tracy McGrady.

Άντε, και του JaVale McGee4)Σοβαρά τώρα, είναι υποχρεωτικό να αρχίζει το επίθετό σου από Mc για να πασάρεις στον εαυτό σου με το ταμπλό και να καρφώσεις;.

Mitch McGary

Ο πρώην παίκτης του Michigan University αποτέλεσε την επιλογή των Oklahoma City Thunder στην 21η θέση του φετινού draft. Οι Thunder, οι οποίοι στο #29 επέλεξαν τον Josh Huestis, παρ’ ότι είχαν ανάγκη από βάθος, με τη συμφωνία να παίξει μόνο στην D-Leauge, για να μην πληρώνουν το συμβόλαιό του και να μείνουν μακριά από το luxury tax, draftαραν τον McGary με το βλέμμα στις ανάγκες τους. Ο McGary ήταν ο πέμπτος και συμπληρωματικός παίκτης των Michigan Wolverines, οι οποίοι, με τον Trey Burke στον άσσο και τους Hardaway Jr, Nik Stauskas και Glenn Robinson III, έφτασαν μέχρι τον τελικό του March Madness το 2013, με καλά παιχνίδια και σημαντική βοήθεια προς το τέλος. Οι μέσοι όροι του (7,5 πόντο, 6,3 rebounds) βέβαια δεν ενθουσίαζαν κανέναν, αλλά η άνοδος του στο κρίσιμο διάστημα τον έβαλε στα ραντάρ των ομάδων του NBA. Την επόμενη χρονιά, πρόλαβε να παίξει μόλις 8 παιχνίδια πριν χάσει την χρονιά λόγω τραυματισμού στη μέση. Kαι σαν να μην έφτανε αυτό, πιάστηκε θετικός σε χρήση μαριχουάνας, σε ένα και μοναδικό δείγμα, με το NCAA να του επιβάλλει αποκλεισμό ενός έτους.

Η απόφαση να δηλώσει στο draft πλέον ήταν εύκολη για τον Mitch McGary, καθώς δεν είχε νόημα να μείνει ένα χρόνο εκτός δράσης για να επιστρέψει στα 24 του στο κολεγιακό πρωτάθλημα. Η περίπτωσή του είναι άλλη μια απόδειξη της αυταρχικής και παράλογης λειτουργίας του NCAA και των συχνά εξοντωτικών ποινών που επιβάλλει. Απόλυτα συμβιβασμένος με τη βλακεία των διοργανωτών, ο McGary βγήκε και τους έκραξε σε διάφορα μέσα, βρίσκοντας παράλληλα τη σωστότερη διέξοδο από την τιμωρία του.

Πρόκειται για έναν center ο οποίος, παρά το παρουσιαστικό του και τα φαινομενικά παραπανίσια κιλά του, έχει γρήγορα πόδια και καλή αντίληψη του χώρου, χαρακτηριστικό που τον κάνει χρήσιμο σε άμυνα και επίθεση στα pick and rolls. Σίγουρα δεν είναι rim protector, ωστόσο ο όγκος του του δίνει τη δυνατότητα να απωθεί περιφερειακούς και να μπορεί να σπρώξει post-players. Δεν έχει κάποιο φοβερά δουλεμένο post-game ή midrange παιχνίδι, ωστόσο δεν είναι project, και μπορεί να σκοράρει σε τέτοιες καταστάσεις υπό καλές προϋποθέσεις. Τα προβλήματα τραυματισμών φέτος τον κράτησαν εκτός rotation στην Oklahoma, αλλά το πέρασμά του από την D-league5)16 πόντοι, 8 rebounds, 2 κλεψίματα, 1 τάπα σε 8 παιχνίδια με 23’ μέσο όρο κρίθηκε επιτυχημένο και ο πρόσφατος τραυματισμός του Steven Adams, σε συνδυασμό με την παρουσία του Perkins και την απότομη γήρανση του Collison, ανάγκασαν τον Brooks να στραφεί στον rookie center του.

Ο αριστερόχειρας ψηλός απάντησε με 19 πόντους και 10 rebounds στις 8/2 απέναντι στους Clippers και 17 πόντους και 10 rebounds την επομένη απέναντι στους Nuggets, με καλά box-outs και δείχνοντας ότι ξέρει άριστα να κερδίζει τον χώρο του μετά από τα screens. Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά, ότι παρόλη την κριτική που δέχεται ο Presti για τις επιλογές του στο μεταγραφικό παιχνίδι και την εμμονή του με τον Perkins, είναι γάτος στο draftάρισμα.

H καριέρα του John Lucas III και η γάτα του Schrodinger

Γιος του παλιού παίκτη των Houston Rockets και συνονόματού του, ο John Lucas ο τρίτος, δεν επιλέχθηκε ποτέ στο draft, αλλά βρέθηκε στο roster των Rockets τις σεζόν ’05-’06 και ’06-’076)όταν και ήταν συμπαίκτης του Βασίλη Σπανούλη, του Alexei Ιάκωβου Jake Ledkov Τσακαλίδη και του 40χρονου Dikembe Mutombo(aka the cookie monster) , παρουσία η οποία μπορεί, ή μπορεί και να μην, ήταν απόλυτα βυσματική. Μετά από 60 παιχνίδια, κατά τα οποία κατάφερε να περάσει τους 10 πόντους δύο φορές και τις 3 assists μια, ο ταλαντούχος αυτός point guard ξεβράστηκε στην D-league και την Ευρώπη, με τίποτα να μην προμηνύει ότι η καριέρα του στο ΝΒΑ μπορεί να έχει συνέχεια.

Από το πουθενά, 4 χρόνια αργότερα, τη σεζόν ’10-’11, οι Chicago Bulls τον κάλεσαν για δύο παιχνίδια, ενώ και την επόμενη χρονιά βρήκε θέση στο Chicago να κάνει τα ρεπό του Derrick Rose, παίζοντας 49 παιχνίδια, στην παραγωγικότερη σεζόν της καριέρας του. Το πιο αξιομνημόνευτο γεγονός της θητείας του στο Chicago ήταν ο αγώνας που ο LeBron James κάρφωσε το alley-oop του Wade περνώντας από πάνω του.

Το επόμενο καλοκαίρι, εξαργυρώνει την καλή του χρονιά (παρ’ ότι δεν ξεπέρασε καν το 40% FG) με συμβόλαιο στους Toronto Raptors, ερχόμενος πάλι σαν λύση ανάγκης από τον πάγκο, παίζοντας μάλιστα 60 παιχνίδια και τελειώνοντας τη χρονιά με 38% FG.

Η επόμενη χρονιά τον βρίσκει στην Utah, στην οποία προφανώς δεν άντεχαν άλλο να παρακολουθούν τα κουφάρια των Jamaal Tinsley και Earl Watson να προσπαθούν να τρέξουν μια ομάδα ΝΒΑ, και αποφάσισαν να δώσουν την ευκαιρία σε έναν λιγότερο ταλαντούχο μεν, νεότερο δε (στην τρυφερή ηλικία των 31 πέρσι) point guard. Έπαιξε σε 42 αγώνες χάνοντας τη θέση του από τον Diante Garrett, ο οποίος, όπως έκπληκτος ανακάλυψα, έπαιξε 71 αγώνες την περσινή χρονιά. Λογικό, καθώς ο Lucas σούταρε με 32% εντός παιδιάς.

Το καλοκαίρι οι Jazz τον έστειλαν στους Cavaliers ως αντάλλαγμα του Carrick Felix, οι οποίοι τον έστειλαν στους Celtics τον Σεπτέμβριο, απλά για να τον κόψουν οι τελευταίοι λίγες μέρες μετά. Συμμετείχε στο training camp των Wizards, οι οποίοι με τη σειρά τους τον έκοψαν πριν ξεκινήσει η χρονιά, βάζοντας φαινομενικά ταφόπλακα στην καριέρα του στο ΝΒΑ, μια καριέρα βασισμένη στη λειψανδρία ομάδων στη θέση 1 και την ευπάθεια των παικτών μπροστά του.

Κι όμως! Eνώ κανείς δεν ασχολείται με τον Lucas και δεν γνωρίζει αν αγωνίζεται κάπου ή αν έχει αποσυρθεί, έρχεται ο τραυματισμός του Brandon Jennings και ο Stan Van Gundy αποφασίζει ότι είναι καλύτερα να χρησιμοποιεί έναν βετεράνο, κακό ball-handler, χωρίς court vision, μικροσκοπικό για να παίξει άμυνα, ο οποίος σουτάρει πολύ περισσότερο από όσο πρέπει, από το να δώσει ευκαιρίες στον Dinwiddie! Και έτσι το κουτί ανοίγει, το πείραμα χαλάει, και η καριέρα του John Lucas του Τρίτου είναι τελικά ζωντανή.

Βρίσκεται στο δεύτερο δεκαήμερο συμβόλαιο με τους Pistons, και εφόσον πείσει, θα πρέπει να τον υπογράψουν μέχρι το τέλος της χρονιάς για να τον κρατήσουν. Αν, όχι, το πέπλο μυστηρίου για τη συνέχεια αυτής της ετεροπροσδιοριζόμενης καριέρας θα ξαναπέσει, το κουτί θα ξανακλείσει και ένας νέος απρόσμενος τραυματισμός μπορεί, ή μπορεί και να μην, την ξανααναστήσει.

Ξύνοντας την επιφάνεια της ιστορίας

Ο DeAndre Jordan με τα 27 rebounds που κατέβασε απέναντι στους Mavericks, σημείωσε τη μεγαλύτερη επίδοση απέναντι στην ομάδα του Dallas από τον Δεκέμβρη του 1997 και τον Dennis Rodman.

Το αλλεργικό στην πάσα (9 assists σε 38 αγώνες φέτος) πτώμα του Charlie Villanueva που επανήλθε στη ζωή και σουτάρει μόνο τρίποντα, πέτυχε 26 πόντους με αντίπαλο τους Clippers, σημειώνοντας έτσι την καλύτερη επίδοση του από τον Νοέμβριο του 2010, όταν με τη φανέλα σκόραρε 30 απέναντι, φυσικά, στους προ-CP3 Clippers.

Επίσης, αυτό:

Chucker of the week: Μπορεί ο Hollis Thompson των Sixers να είχε 0/9 σουτ στις 9 Φεβρουαρίου κόντρα στους Warriors, αλλά είναι άλλος ένας από τους άσημους παίκτες που Hinkie και Brown προσπαθούν να μεταμορφώσουν σε αξιόμαχα 3&D όπλα. Από την άλλη, το 1/11 του Carlos Boozer απέναντι στους Blazers είναι, όπως και να το δεις, αδικαιολόγητο, πολλώ δε μάλλον, την ώρα που είναι PF και έρχεται από τον πάγκο, αντιμετωπίζοντας, θεωρητικά τουλάχιστον, ευκολότερους αντιπάλους. Από την άλλη, εάν ο Byron Scott νομίζει ότι tankάρει βάζοντας στην 5άδα Ryan Kelly, Tarik Black και Robert Sacre, ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσει την τακτική του.

Weirdest Statline: Μεταφερόμαστε στη Florida και το Orlando, για τις πιο ενδιαφέρουσες statline της εβδομάδας.

Νικητής ο Dewayne Dedmon ο οποίος στη νίκη των Magic απέναντι στους βαριόμοιρους Knicks, έκανε το περίφημο “The Manute Bol”, εκτελώντας σε 21 λεπτά μόνο ένα σουτ, κατεβάζοντας 3 rebounds, χωρίς να δώσει assists, ωστόσο όμως πρόσφερε 6 blocks, θυμίζοντας κάτι τον αγαπημένο γίγαντα από το Σουδάν.

(Απίστευτο ντοκουμέντο από τα 6 τρίποντα του Manute Bol απέναντι στους Suns του Charles Barkley το 1993. Για 19 χρόνια ήταν ο μόνος center που έχει πετύχει 6 τρίποντα σε αγώνα, μέχρι να έρθει ο όλεθρος των προπονητών, Byron Mullens, να το ισοφαρίσει, απρόσμενα, και πάλι απέναντι στους Suns. Όποιος άνοιξε το boxscore των Sixers μπορεί να χαιρετήσει τον αμφίβιο Charles Shackleford, μετέπειτα παίκτη των Άρη και ΠΑΟΚ.)

Από κοντά, ο έρωτας του μισού Ballhog, ο Elfrid Payton και το 11/5/5/6stl στην ήττα των Magic από τους Wizards.

Κλείνουμε με τη βολή του Steven Adams με το ένα χέρι, ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ:

The following two tabs change content below.
Ήταν και για πάντα θα είναι ο πρώτος πρωταθλητής της fantasy league που έφερε τους συντάκτες του Ballhog κοντά, και αυτός είναι ένας τίτλος που κανείς δεν μπορεί να του αφαιρέσει.Όχι τυχαία. Παρακολουθεί live τους περισσότερους αγώνες, διαβάζει τα πάντα γυρω από το ΝΒΑ και το μπάσκετ γενικότερα, μπορεί να περιγράψει τον μηχανισμό του σουτ κάθε παίκτη και θυμάται στατιστικά και πληροφορίες αγώνων περασμένων δεκαετιών, σαν μία σωστή κινητή εγκυκλοπαίδεια του μπάσκετ που είναι. Παλαιότερα τα εξηγούσε στο δικό του blog, τώρα τα εξηγεί στο Ballhog. Τα απαιτητικά ωράρια του ΝΒΑ δεν τον αφήνουν να ασχοληθεί με την Νομική την οποία έχει τελειώσει. Προλαβαίνει όμως να παίζει μπασκετάκι κάθε απόγευμα στα γήπεδα των Αμπελοκήπων,με ένα απαράμιλλο στυλ όπου ο ίδιος πιστεύει ότι μοιάζει στον Ginobili. Δεν μοιάζει, αλλά δεν του το λέμε για να μην τον πληγώσουμε.

References
1 και χτυπώντας το κεφάλι του στο στεφάνι σε κάποια φάση, στην προσπάθεια του να μη χτυπήσει με το πρόσωπο
2 συμπτωματικά, θυγατρική των Celtics στην D-League
3 Carter-Williams, Damian Lillard, Jason Kidd, Isiah Thomas, Maurice Cheeks, Ernie DiGregorio οι υπόλοιποι
4 Σοβαρά τώρα, είναι υποχρεωτικό να αρχίζει το επίθετό σου από Mc για να πασάρεις στον εαυτό σου με το ταμπλό και να καρφώσεις;
5 16 πόντοι, 8 rebounds, 2 κλεψίματα, 1 τάπα σε 8 παιχνίδια με 23’ μέσο όρο
6 όταν και ήταν συμπαίκτης του Βασίλη Σπανούλη, του Alexei Ιάκωβου Jake Ledkov Τσακαλίδη και του 40χρονου Dikembe Mutombo(aka the cookie monster)

2 Comments so far. Feel free to join this conversation.

  1. Mr.White February 20, 2015 at 00:55 -

    Οχι το καλοκαιρι, ο Γιαννης τον επομενο Δεκεμβριο θα γινει 21.

    • Billy Hoyle February 20, 2015 at 11:32 -

      Για κάποιο λόγο είχα ανοίξει το προφίλ του Θανάση, και μου είχε μείνει μια υποψία ότι κάτι πάει στραβά. 😀