Το Ball Hog, έχοντας από καιρό σημειωμένη στο ημερολόγιό του την σημερινή ημερομηνία, σας παρουσιάζει το δικό του αφιέρωμα στην March Madness του NCAA. Οι δύο μικροί Μήτσοι (Μαυράκης & Ματζούκας), παρουσιάζουν τις ομάδες που θα αγωνιστούν, τους παίκτες που αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής και τα παιχνίδια που δεν πρέπει να χάσει κανένας από τους σκληρούς fans του αθλήματος. Σειρά έχει η παρουσίαση της South Region. Εδώ οι West, Midwest και East.
Οι παίκτες
Jahlil Okafor (Duke): Προς το παρόν θεωρείται το το αδιαμφισβήτητο φαβορί για το #1 στο επόμενο draft, αλλά η παρουσία του σε αυτό το τουρνουά θα δείξει αν θα παραμείνει σε αυτήν την θέση ή κάποιος από τους ανταγωνιστές του θα κάνει το ξεπέταγμα και θα του κλέψει την πρωτιά. Δυνατό κορμί, είναι ο απόλυτος άρχοντας της ρακέτας, καθώς έχει ένα ανεξάντλητο ρεπερτόριο κινήσεων για να αφήσει την μπάλα στο καλάθι από το ζωγραφιστό. Το παιχνίδι του στη ρακέτα είναι οργιαστικό σε έμπνευση και εκτέλεση. Συνδυάζει ένα ιδιαίτερο old school post game με εξαιρετική τεχνική, ανεπτυγμένη ευφυΐα και θεαματικά καρφώματα, ενώ πλέον έχει αναπτύξει καλή αίσθηση του παιχνιδιού και μαθαίνει να διαβάζει άμυνες και να σπάει τις μπάλες από το low post. Το σημαντικό είναι ότι δεν χρειάζεται κάποιον κοντό να του δημιουργήσει τις φάσεις, αρκεί απλά να φτάσει η μπάλα σε αυτόν με πλάτη στο καλάθι. Μετά αυτός θα βρει έναν τρόπο να τελειώσει τη φάση μόνος του. Προφανώς και είναι κακός αμυντικός, θέλοντας πολλή δουλειά σε αυτήν την πλευρά του γηπέδου, ενώ για να γίνει ολοκληρωμένος παίκτης θα πρέπει να δουλέψει πάνω στο σουτ του. Πρόκειται βέβαια για τεραστιότατο ταλέντο. Όλοι λένε πως λόγω του μοναδικού post game του, θυμίζει τον Al Jefferson. Με μεγαλύτερο ταβάνι. Γιατί να διαφωνήσω?
Delon Wright (Utah): Από τις μεγάλες μου αδυναμίες του φετινού κολεγιακού, ο Wright διαθέτει ό,τι ζητάω από έναν guard, δηλαδή εξαιρετικό court vision και handling, άψογη αντίληψη του τι συμβαίνει γύρω του, πιεστική άμυνα, all-around παιχνίδι και μία παντελή ανυπαρξία απειλητικού σουτ πίσω από τα 5-6 μέτρα, το οποίο ωστόσο θα πρέπει να προσέξει, μιας και φέτος έδειξε εμφανή σημάδια βελτίωσης σε αυτό. Μπορεί να σκοράρει σχεδόν αποκλειστικά με διεισδύσεις, ενώ και οι περισσότερες assists του προέρχονται από διείσδυση κατά την οποία σπάει την μπάλα σε συμπαίκτη. Είναι πάντα έτοιμος τον αιφνιδιασμό, τον οποίο συνήθως ξεκινάει, κάνοντας αυτό που ξέρει όσο λίγοι: να κλέβει την μπάλα με τα τεράστια χέρια του και τις σωστές τοποθετήσεις. Παίκτης ο οποίος σε αρκετά παιχνίδια της Utah έχει καταφέρει να είναι πρώτος σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες (πόντους, rebounds, assists, κλεψίματα, τάπες). Θυμίζει τον Shaun Livingston στο λιγότερο εγκεφαλικό του, όμως.
Georges Niang (Iowa State): Ο πρωταγωνιστής του Iowa State είναι ένας πολυδιάστατος forward που οδηγεί το κολέγιο με ασφάλεια στην επιτυχία. Πέρσι έχασε τον Μάρτη λόγω τραυματισμού και φέτος γυρνάει αποφασισμένος να πάρει την εκδίκηση του. Σκοράρει κατά βούληση και με πολλούς τρόπους, παίζοντας κυρίως ως τεσσάρι, έχοντας όμως το σουτ για να απειλήσει και από το τρίποντο, ενώ αρκετές φορές ανεβαίνει και στο πέντε. Ταυτόχρονα παίρνει rebounds, μοιράζει το παιχνίδι και είναι από τους πιο fun to watch παίκτες που υπάρχουν στο τουρνουά. Παίζοντας σε μία τόσο ισορροπημένη ομάδα θα έχει την ευκαιρία να πάει μακριά και να διεκδικήσει μία θέση στο επερχόμενο draft. Ο τρόπος παιχνιδιού του θυμίζει Kevin Love. Όχι όμως και η αξία του.
Justise Winslow (Duke): Ξεκίνησε την χρονιά ως ο τρίτος τροχός της άμαξας του Duke, αλλά προσπέρασε τον Τyus Jones τόσο σε χρησιμότητα όσο και σε δημιουργία προσδοκιών. Ο Justise Winslow θα επιλεχθεί μέσα στα πρώτα δέκα ονόματα στο επερχόμενο draft και ο λόγος είναι ότι μπορεί και κάνει τα πάντα μέσα στο γήπεδο. Τα πάντα, όμως! Καθαρό τριάρι το οποίο, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να ανέβοκατεβαίνει στο τέσσερα ή και στο δύο ανάλογα με το σχήμα. Είναι απίστευτα αθλητικός, εξαιρετικός αμυντικός και έχει χτίσει ένα αξιοπρεπές σουτ. Ακόμα είναι αρκετά ανώριμος με αποτέλεσμα πολλές φορές προβαίνει σε αψυχολόγητες ενέργειες. Δείχνει, παρόλα αυτά, πως σιγά σιγά χτίζει προσωπικότητα. Θυμίζει τον Kidd-Gilchrist στο Kentucky, αλλά με επιπλέον σουτ από μακρινή απόσταση. Σε εμένα. Στον Coach K, κατά δήλωση του, θύμισε έναν προηγούμενο παίκτη του στο Duke, τουλάχιστον στο πόσο πολύπλευρο είναι το παιχνίδι τους, κάποιον Grant Hill.
Kevin Pangos (Gonzaga): Ειδική περίπτωση ο τεταρτοετής του Gonzaga, στο τελευταίο τουρνουά της καριέρας του. Κολλητός του Kelly Olynyk, πέρασε μεγάλο μέρος της έως τώρα καριέρας του βλέποντας ελληνικά sites να τον περιλαμβάνουν στα πιθανά μελλοντικά projects της Εθνικής εξαιτίας του ονόματος του, χωρίς να έχω αντιληφθεί κάποια άλλη ένδειξη ελληνικών ριζών, παραβλέποντας, μάλιστα, το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι Καναδός με συμμετοχές στην Εθνική του. Ωστόσο δεν είναι απίθανο να τον δούμε κάποια στιγμή να παίζει σε σύλλογο στην Ελλάδα, ή γενικά στην Ευρώπη, καθώς το ΝΒΑ δύσκολα θα τον υποδεχτεί, λόγω της τρανταχτής απουσίας αθλητικών προσόντων και του μικρού του μεγέθους (1,85). Αν τον έβλεπες στο γηπεδάκι που παίζεις 3on3 να περιμένει να μπει, πιθανότατα θα προτιμούσες να πάει στην άλλη ομάδα. Ωστόσο μιλάμε για παίκτη πανέξυπνο, πραγματικό εγκέφαλο μέσα στο γήπεδο, που οργανώνει υπέροχα το παιχνίδι της ομάδας, βλέπει πάντα τον ελεύθερο συμπαίκτη του, εξαιρετικός στο πικερό, που λέει και ο Μαυράκης, ενώ πάνω από όλα έχει ένα από τα μεγαλύτερα βρωμόχερα στο κολεγιακό. Μπορεί να βάλει συνεχόμενα τρίποντα από παντού, και αν βρει ρυθμό δύσκολα σταματάει. Θυμίζει: τον λατρεμένο Αυστραλό Shane Heal, χωρίς, δυστυχώς, το λατρεμένο πλατινέ μαλλί του τελευταίου.
Kevon Looney (UCLA): Άλλος ένας από τη νέα γενιά υπεραθλητικών τύπων, ο Looney σημαδεύει την πρώτη δεκάδα στο draft του καλοκαιριού, αλλά ίσως βολευτεί λίγο πιο χαμηλά. Με ύψος 2,07 και ένα τεράστιο κορμί, αγωνίζεται ως τεσσάρι κυρίως, χωρίς να έχει πρόβλημα να αμυνθεί στο 5 ή στην επίθεση να παίζει από την περιφέρεια. Για το ύψος του έχει καλό χειρισμό και τεχνική, πηδάει στον Θεό, έχει καλό σουτ τόσο από μέση απόσταση όσο και από το τρίποντο, και μπορεί να επιτεθεί κυρίως με μέτωπο στο καλάθι. Ακόμα είναι άγουρος για τα δεδομένα του ΝΒΑ. Φέρνει κάπως σε έναν Thaddeus Young που μπορεί να σουτάρει, αλλά είναι πολύ πιο αδύναμος. Δυστυχώς το UCLA θα αποκλειστεί από τον πρώτο γύρο οπότε όποιος θέλει να τον δει θα πρέπει να το κάνει στο παιχνίδι κόντρα στο SMU.
Tyler Harvey (Eastern Washington): Πιθανότατα δεν θα έχουμε πολλές ευκαιρίες να τον δούμε να παίζει, καθώς το Eastern Washington ξεκινάει από το #13, ωστόσο είναι ένα από τα υποψήφια για πιθανή έκπληξη. Ο λόγος είναι σχεδόν αποκλειστικά ο Tyler Harvey, ο πρώτος σκόρερ φέτος στο κολεγιακό πρωτάθλημα. Καταπληκτικός σκόρερ, αριστερόχειρας, με το ένστικτο του σουτέρ, με ευχέρεια να δημιουργεί ο ίδιος το σουτ του, και φυσικά όπως όλοι οι μεγάλοι σκόρερ αποφεύγει για ιδεολογικούς λόγους την άμυνα. Είναι αρκετά αθλητικός και κολασμένα εκρηκτικός, αλλά ακόμα πολύ αδύναμος, κυρίως λόγω μεγέθους και κοψιάς, που φέρνει λίγο σε Gerald Green χωρίς το άλμα πάνω από την μπασκέτα. Αν λάβουμε υπόψιν τον μεγάλο αριθμό προσπαθειών που παίρνει, είναι εξαιρετικά εύστοχος με 41% στα τρίποντα. Βελτιώνεται κάθε χρόνο, και φέτος στην τρίτη του χρονιά στην ομάδα έχει απογειωθεί. Θυμίζει τον Eric McCollum, τον αδερφό του C.J. του Portland, που μεγαλούργησε στον Πανιώνιο και τον Απόλλωνα και τώρα μοιράζει 60άρες στην Κίνα.
Γιατί μπορεί να κερδίσει το τουρν το Kentucky?
Duke: Δεν μπορεί, αλλά είναι συγκινητική η προσπάθεια της επιτροπής να του δώσει την ευκαιρία να το δοκιμάσει, όντας το #1 seed το οποίο αμφισβητήθηκε περισσότερο από όλα για το κατά πόσο το αξίζει, ενώ στάλθηκε και στην South ώστε να μην συναντηθούν με το Kentuky παρά μόνο στο τελικό . Έφτασε η ώρα να δείξει αν άξιζε να εκβιαστεί αυτός ο πολυπόθητος τελικός Duke – Kentucky (κατά το ήμισυ δηλαδή, γιατί το Kentucky θα είναι στον τελικό ό,τι και να έκανε η επιτροπή). Το Duke κατεβαίνει λοιπόν για να κλείσει στόματα, έχοντας τον καλύτερο παίκτη του τουρνουά, τον Jahlil Okafor να κάνει ό,τι θελήσει μέσα στην ρακέτα (που επιτίθεται μόνο), με βοήθεια από τον κολλητό του, Tyus Jones, την μηχανή Justice Winslow και τον Quinn Cook να πυροβολεί ακατάπαυστα και να τραβάει το σκοράρισμα όταν κολλάει ο Okafor. To πρόβλημα είναι ότι πίσω από αυτόν τον εξαιρετικό πυρήνα υπάρχει το χάος στο οποίο (δεν) ξεχωρίζει ο Marshall Plumlee, αδερφός των ξέρετε ποιων, επίσης πεντάρι. Ειλικρινά πόσους ακόμα Plumlee μπορεί να αντέξει το άθλημα;! Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσει το Kentucky είναι ο Okafor να αποδείξει σε αυτό το παιχνίδι ότι είναι πράγματι ο υπερπαίχτης που όλοι υποψιάζονται ότι είναι, απέναντι μάλιστα στον μεγάλο ανταγωνιστή του για το #1 του draft, τον Karl Towns, και να κερδίσει κατά κράτος σε αυτήν την μονομαχία, χωρίς να χάνει τις μισές του βολές και ταυτόχρονα χωρίς να δώσει χώρο στην άμυνα. Ενώ ακόμα θα πρέπει να βρεθεί κάποιος άλλος, πέρα του Winslow, να ενδιαφερθεί να παίξει σκυλίσια άμυνα. Το Kentucky έχει απίστευτο βάθος οπότε ο πυρήνας του Duke θα πρέπει να παίξει σαραντάλεπτα χωρίς να αντιμετωπίσει πρόβλημα με φάουλ, αποστολή δύσκολη για τους Okafor και Winslow. Δεν είναι ακατόρθωτο, αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο.
Gonzaga: Για να καταφέρει να κερδίσει το Kentucky θα πρέπει να φτάσει στο Final Four, κι εδώ ξεκινάνε τα προβλήματα για το Gonzaga, καθώς πρόκειται για το κολέγιο που έχει χτίσει παράδοση στο να στήνει καλές ομάδες απλά για να αποκλείεται νωρίς, με αποκορύφωμα την υπέροχη μερακλίδικη ομάδα του 2013 με τον Kelly Olynyk και τον Kevin Pangos να κατορθώνουν να αποκλειστούν από το Wichita State στην φάση των 32 όντας το #1 seed σε όλη την χώρα. Τα 5 τελευταία χρόνια αποκλείονται συνέχεια στην φάση των 32, μετά από ένα κερδισμένο παιχνίδι, αλλά μάλλον έχει έρθει η ώρα η παράδοση να σπάσει. Απέναντι στο Kentucky οι δύο ηγέτες του Gonzaga, Pangos και Kyle Wiltjer θα τα δώσουν όλα. Ο Pangos γιατί είναι το τελευταίο του τουρνουά με την ομάδα στα βιβλία της οποίας έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα, και ο Wiltjer γιατί θα έχει έξτρα κίνητρο κόντρα στην ομάδα την οποία είχε επιλέξει αρχικά, αλλά δεν τον πίστεψε ποτέ με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να πουλήσει μία χρονιά για να αλλάξει κολέγιο. Για να κερδίσει θα πρέπει ο Pangos να είναι σε καλή βραδιά από το τρίποντο, ενώ κλειδί σε μία τέτοια μονομαχία θα είναι ο Domantas Sabonis, καλά φανταστήκατε: ο γιος του Arvydas. Ο Sabonis που επέλεξε το Gonzaga έχει δείξει σημεία μεγάλης ωριμότητας για την ηλικία του, απόρροια της συμμετοχής του στα παιχνίδια της Malaga από τα 16 του, και έχει αναδειχθεί σε κομβικό παίκτη της λειτουργίας των Ζags, ιδίως με τα προσόντα του και το παιχνίδι κοντά στο καλάθι. Αν καταφέρει να παλέψει στα ίσια τα θηρία του Kentucky, υπάρχει ελπίδα.
Iowa State: Ξεκινάει από το #3, ωστόσο μάλλον έχει τις περισσότερες πιθανότητες να βρεθεί στην Indianapolis τον Απρίλη. Ομάδα με όλη την σημασία της λέξης, δημιούργημα του νέου, αλλά πολλά υποσχόμενου, Fred Hoiberg τον οποίον είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε κυρίως με την Minessota και τους Bulls. Η ομάδα είναι απίστευτα ισορροπημένη, όλοι οι παίκτες είναι σημαντικοί (με ηγέτες τους Niang και Monte Morris), σουτάρουν εξαιρετικά από το τρίποντο, και είναι έμπειρη. Το στοιχείο της εμπειρίας είναι αυτό που τους δίνει πλεονέκτημα απέναντι στους ανταγωνιστές του στην South και αυτό που μπορεί να αποδειχθεί όπλο στην αναμέτρηση με το Kentucky, το οποίο βασίζεται επίσης σε αυτό το στοιχείο. Και οι δύο είναι ομάδες με όλη την σημασία της λέξης, ωστόσο το match-up Cauley-Stein με τον Niang θα είναι αυτό που θα κρίνει τα πάντα. Αν ο Stein, ο οποίος έχει την ευχέρεια να κυνηγήσει παντού τον οποιοδήποτε, σβήσει τον Niang, οι Cyclones δεν θα έχουν ελπίδα.
Underdogs
Davidson: H Selection Sunday τους βρήκε στο δέκατο seed, ωστόσο το κολέγιο που έβαλε στον χάρτη ο Stephen Curry έχει τις δυνατότητες να φτάσει αρκετά ψηλότερα από ότι δείχνει η κατάταξη του. Οι Wildcats είναι μία εντελώς ανισόρροπη ομάδα, η οποία, αδιαφορώντας για πεζές λεπτομέρειες όπως το να παίζει άμυνα, έχει χτίσει μία από τις πιο επικίνδυνες επιθέσεις του τουρνουά, εξομοιώνοντας τον κάθε αγώνα με διαγωνισμό τριπόντων. Στην μέρα της είναι ικανή να σκοτώσει οποιονδήποτε αντίπαλο, αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να μπουν τα σουτ, αλλιώς θα αποκλειστεί πολύ εύκολα. Τέτοιο outsider έχει να εμφανιστεί από τον απόλυτο ορισμό του outsider, τον Δαβίδ που νίκησε τον Γολιάθ εκτελώντας τον από μακρινή απόσταση, όπως ακριβώς κάνουν και οι Wildcats.
San Diego State Aztecs: Από τις πιο αντιτουριστικές, αντιπαθητικές ομάδες που έχουν εμφανιστεί. Καταφέρνει να επιβιώνει χάρη στην εκπληκτική της άμυνα που πνίγει τον αντίπαλο,. Το μόνο που έχει να κάνει συνήθως για να κερδίσει είναι να σκοράρει πάνω από 53 πόντους, καθώς αυτός είναι ο μέσος όρος πόντων που δέχεται. Μόνο πρόβλημα ότι για να σημειώσει και η ίδια τόσους πόντους θα πρέπει να ματώσει αυτή με τη σειρά της τα μάτια μας, καθώς η προσήλωση στην άμυνα δεν προέρχεται από επιλογή αλλά από ανάγκη, απόρροια της συγκλονιστικής ανικανότητας τους στο επιθετικό παιχνίδι. Μία ομάδα που θα έκανε περήφανο τον Bozidar Malkovic, ενώ θα προκαλούσε απανωτά εγκεφαλικά στον Mike D’Antoni. Ξεκινάνε απέναντι στο πολύ δυνατό για όγδοο seed St John’s, το οποίο ωστόσο θα παραταχθεί χωρίς τον βασικό του δεινόσαυρο Chris Obepka, και μετά πέφτουν πάνω στο Duke. Είναι από τις λίγες ομάδες που θα μπορούσαν να περιορίσουν τον Okafor με την frontline τους, οπότε θα είχε ενδιαφέρον. Τέτοιο outsider έχει να εμφανιστεί από το λεοφωρείo που πάρκαρε ο Mourinho στην Μάχη της Βαρκελώνης μπροστά από την εστία του Cech.
Εastern Washington: Παίρνουμε το υπόδειγμα του San Diego, το αντιστρέφουμε και σας παρουσιάζουμε το Eastern Washington. Εδώ το κόνσεπτ είναι επίσης σαφές: «αφήνουμε τον αντίπαλο να σκοράρει όσους πόντους θέλει και εμείς προσπαθούμε να βάλουμε περισσότερους». Το εντυπωσιακό είναι ότι συνήθως το κάνουν με επιτυχία, καθώς μιλάμε για την τρίτη καλύτερη επίθεση της χώρας με 80,8 πόντους ανά παιχνίδι. Ο πιο μερακλής επιθετικός παίκτης του NCAA και πρώτος σκόρερ Tyler Harvey θα πάρει την ομάδα από το χέρι και θα προσπαθήσει να την οδηγήσει κόντρα στο υπερτιμημένο Georgetown στον επόμενο γύρο, όπου μάλλον θα περιμένει η ταλαντούχα, αλλά παντελώς αναξιόπιστη, Utah. Το πρόγραμμα βοήθα τα όνειρα των Eagles για να φτάσουν στο sweet sixteen, και εμείς θέλουμε πολύ να τους δούμε εκεί.
Oι προπονηταράδες που αγαπήσαμε
Larry Brown: Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει ιδιαίτερα πολλές πιθανότητες να διεκδικήσει κάτι πέρα από την πρόκριση στο sweet sixteen. Παραμένει ωστόσο ο μοναδικός προπονητής στην ιστορία που έχει κατακτήσει τίτλο πρωταθλητή τόσο με στο NCAA όσο και στο NBA, ακόμα και αν οι κακές γλώσσες λένε ότι με τις δεκάδες ομάδες που έχει αλλάξει κάποια στιγμή θα έφτανε και στο δαχτυλίδι. Η προσωποποίηση της κακίας και της σκληρότητας για μία ολόκληρη γενιά που έβλεπε τον κακό Larry να στοχοποιεί τον Allen Iverson και να προσπαθεί το 2000 να τον ανταλλάξει στο Detroit, ενώ δεν ξεχνάμε τις καταγγελίες του αγαπημένου Jalen Rose ότι ο κακός Larry προσπάθησε να του κόψει την καριέρα. Τελικά οι ισορροπίες επανήλθαν, ο Allen δήλωσε δημόσια την εκτίμηση για τον Larry, ο οποίος, στην δέκατη τέταρτη ομάδα της καριέρας του, θα κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά, να εμπνεύσει την πειθαρχία και να στήσει μία γερή άμυνα εκμεταλλευόμενος τα πολύ αθλητικά κορμιά των παικτών του, ειδικά μέσα στην ρακέτα. Δεν χρειάζεται καν να πω ότι στο τέλος της ταινίας “For a lot dollars more” ο Clint Eastwood ως Larry Brown θα πίνει ένα ακριβό bourbon και θα στοχάζεται με τον Allen Iverson στην απέναντι πολυθρόνα πάνω στην ασημαντότητα της έννοιας της προπόνησης.
Mark Few: Ο Μark Few είναι ένας από τους πιο παρεξηγημένους προπονητές στο NCAA. Επίσης είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους. Στην ουσία ήταν αυτός ο οποίος γιγάντωσε το Gonzaga, το οποίο μόλις είχε μπει στον χάρτη όταν το ανέλαβε, και υπό την φωτεινή καθοδήγηση του το καθιέρωσε ως έναν μόνιμα προσκεκλημένο στα γήπεδα τον Μάρτη. Η αδυναμία του να φτάσει όμως στον Απρίλη, λόγω της εμμονής του να αποκλείεται στις πρώτες φάσεις του τουρνουά, του έχουν χρεώσει την ταμπέλα του loser. Εντελώς άδικο, ή έστω σχετικά άδικο. Ο Few είναι ένας προπονητής διαφορετικός από τους περισσότερους. Όχι τόσο στην μπασκετική φιλοσοφία, καθώς το επιθετικό και εξαιρετικά μοιρασμένο παιχνίδι του Gonzaga κερδίζει όλο και περισσότερους θαυμαστές. Περισσότερο σημαντική είναι η αύρα που βγάζει, η απόλυτη ηρεμία, η ταπεινότητα και η σεμνότητα που εκπέμπει και τα οποία τον χαρακτηρίζουν και τον κάνουν να είναι τόσο αγαπητός στους παίκτες του, και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικός με τα συνηθισμένα πρότυπα προπονητή με τα οποία έχει ταυτιστεί το επάγγελμα. Δεν πετάγονται πινακάκια, Χριστοπαναγίες και κατάρες, υπάρχει μόνο δουλειά, συζήτηση και σαφής καταμερισμός των ρόλων. Ο Mark Few είναι δάσκαλος, και τον εμπιστευόμαστε για να οδηγήσει φέτος το Gonzaga στην γη της επαγγελίας. Όταν η πορεία αυτή βγει στους κινηματογράφους, με τον τίτλο «Who’s laughing now?» τον Few θα υποδυθεί ο William S. Macy, για να πάρει αυτό το βλέμμα ταπεινότητας και απλότητας που κάνει τον Few τον αγαπημένο μας προπονητή.
Mike Krzyzewski: A, υπάρχει και ο Coach K! Πιθανότατα τον ξέρετε από κάποιο από τα 4 πρωταθλήματα που έχει κατακτήσει, ή για τις 11 φορές που έχει οδηγήσει την ομάδα σε Final Four τα τελευταία 35 χρόνια που είναι προπονητής στο Duke, ή επειδή είναι προπονητής της Εθνικής των Η.Π.Α., ή επειδή έχει εισαχθεί στο Hall of Fame, ή επειδή είναι ένας από τους πέντε σπουδαιότερους προπονητές στην ιστορία του μπάσκετ των Η.Π.Α. Πιο σημαντικό από όλα όμως, είναι φίλος με τον “Δράκο” Παναγιώτη Γιαννάκη. Στην ταινία με τίτλο “Coach K” o Josh McGinley από το Scrubs θα υποδυθεί τον Mike Krzyzewski ώστε να αποδώσει άψογα τις εναλλαγές ανάμεσα στη φάτσα-πρόδρομος-εγκεφαλικού του θυμωμένου Mike και στην φάτσα-χαζομπαμπάς του ευτυχισμένου Mike.
Ο αγώνας που θα καθίσουμε να δούμε
#12 Stephen F. Austin – # 5Utah: Γιατί θα είναι από αυτά που θα μπορείς να παρακολουθήσεις με το περισσότερο ενδιαφέρον, χωρίς όμως να θέλεις να κάνεις κακό στον εαυτό σου (όπως στην σύγκρουση St Johns – San Diego). Γιατί το Stephen F. Austin είναι απροσδόκητα καλό και ενδέχεται να έχει αδικηθεί κιόλας στο #12 seed. Γιατί έχουμε την απορία ποια Utah θα εμφανιστεί, αυτή του πρώτου μισού του πρωταθλήματος, που τρόμαζε τον κόσμο και θα ήταν από τα φαβορί του τουρνουά, ή αυτή που έχανε τον έναν αγώνα μετά τον άλλον τον τελευταίο μήνα; Γιατί οι παίκτες του Stephen Austin αποκαλούνται lumberjacks – οι ξυλοκόποι. Πόσο υπέροχο; Γιατί η Utah όταν παίζει καλά, παίζει πολύ καλά, και κυρίως πολύ όμορφα, και έχει έναν από τους καλύτερους παίκτες του πρωταθλήματος (Wright). Γιατί παρά το ότι δεν πιστεύουμε και κοροϊδεύουμε τα προγνωστικά βασισμένα σε παραδόσεις, μας τρώει να δούμε αν θα ισχύσει και φέτος η παράδοση που θέλει κάποιο από τα #5 seeds να αποκλείεται κάθε χρόνο από το #12 (24 φορές τα τελευταία 26 χρόνια!).
Ο αγώνας που θέλουμε να δούμε
Ο ιδανικός τελικός θα ήταν Gonzaga- Iowa State, αλλά λόγω seeds δεν πρόκειται να συμβεί, οπότε θα συμβιβαστούμε με το Duke – Iowa State. Το ταλέντο των freshmen του Duke κόντρα στην ομαδάρα του Iowa State. Eίθε ο καλύτερος να κερδίσει!
Dimitris Mantzoukas
Latest posts by Dimitris Mantzoukas (see all)
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 6 - December 2, 2019
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 2 - November 4, 2019
- 2019-20 Previews: Utah Jazz - October 24, 2019
- 2019-20 Previews: Portland Trail Blazers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Orlando Magic - October 19, 2019
Φετος ειναι η πρωτη χρονια που πιστευω στην Gonzaga τα τελευταια 3 χρονια παντα τους ειχα για το ευκολο θυμα φετος πιστευω ειναι η χρονια τους !
Επισης σε αυτη την περιφερεια βρισκεται και η ομαδα που πιστευω θα ειναι η σταχτοπουτα της χρονιας οι Washington Eagles, η αμυνα κερδιζει τα πρωταθληματα αλλα η επιθεση μπορει να κερδισει 2 ματς 🙂
Σχόλιο για το σορτσάκι του αυτού του Ικπέμπα (στη Μονακό δεν έπαιζε αυτός;) δεν έχει;
https://usatftw.files.wordpress.com/2014/11/usp_ncaa_basketball__nit_season_tip-off-minnesota_69041712.jpg?w=1000&h=666
Σαν το σορτσακι του Ρολαντ Γουορι (Παναχαικη, Αιγαλεω} δεν εχει. Μαζευε στα @@ του μεσα. Σα μαγιο ητανε.
https://vine.co/v/O13iK5un7lD