Το Ball Hog, έχοντας από καιρό σημειωμένη στο ημερολόγιό του την έναρξη του March Madness, σας παρουσιάζει το δικό του αφιέρωμα στην March Madness του NCAA. Οι δύο μικροί Μήτσοι (Μαυράκης & Μαντζούκας), παρουσιάζουν τις ομάδες που θα αγωνιστούν, τους παίκτες που αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής και τα παιχνίδια που δεν πρέπει να χάσει κανένας από τους σκληρούς fans του αθλήματος. Στο παρόν άρθρο παρουσιάζεται η Ανατολική περιφέρεια. Εδώ οι West, South και Midwest.
Δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ τα ακόλουθα:
Πρώτον δεν έχω ιδέα τί θα συμβεί στην Ανατολή! Όχι, ότι στη Δύση θα πέσω μέσα στις προβλέψεις μου (άμυνα ρε BYU, για όνομα του θεού), αλλά παρά την ύπαρξη μιας σπουδαίας ομάδας, του Villanova, η East region είναι απόλυτα ανοιχτή.
Δεύτερον, μόλις είπαμε να γράψω το East, η πρώτη μου σκέψη ήταν “Τι ωραία, θα ποστάρω αυτό για τον Gus!”.
Οι παίκτες
Kris Dunn (Providence): Pount guard βγαλμένο από τα υγρά όνειρα του Μαντζούκα ή του Sam Hinkie. Ψηλός, αθλητικός με διαολεμένα γρήγορο πρώτο βήμα. Ασταμάτητος στον αιφνιδιασμό και πρακτικά αδύνατον να περιοριστεί σε καταστάσεις ένας εναντίον ενός. Λόγω φυσικών προσόντων μπορεί να τελειώσει με ευκολία, αλλά το δυνατό του σημείο είναι να βρίσκει το συμπαίκτη στο τρίποντο μετά από τη διείσδυση ή στον αιφνιδιασμό. Σεσημασμένος κλέφτης, διακόπτει τις γωνίες πάσας και, περίπου 3 φορές ανά παιχνίδι, ξεχύνεται στο ανοιχτό γήπεδο. Μέτριος σουτέρ, επιρρεπής σε παντελώς ηλίθια λάθη. Ο παίκτης όλου του κολεγιακού πρωταθλήματος που μπορεί να ταξιδέψει τους θεατές από το κορυφή του θαυμασμού στην άβυσσο της απελπισίας μέσα σε χρόνο dt. Πλασμένος για να τον επιλέξουν οι Philadelphia Sixers στο draft, μιας που, στην καλύτερη τον περιπτώσεων, είναι Michael Carter-Williams και στη χειρότερη Tony Wroten.
Buddy Hield (Oklahoma): Ότι καλύτερο έχουν βγάλει οι Μπαχάμες μετά το Who Let the Dogs Out; Κοντό αλλά τουμπανιασμένο δυάρι, που παίζει ακριβώς όπως θέλουν αυτοί οι αριθμολάγνοι μανατζεραίοι του ΝΒΑ. Τρίποντα, κι άλλα τρίποντα και διεισδύσεις που χρησιμοποιεί το κορμί του για να τελειώνει μετά από επαφή. Συνηθισμένος να προσαρμόζονται οι αντίπαλες άμυνες απέναντι του, είναι απτόητος και σκοράρει κατά βούληση για τρεις ή κοντά στο καλάθι, δίχως παράλληλα να εκβιάζει προσπάθειες ή να κάνει λάθη. Ανθίζει κάτω από πίεση!
Derrick Marks (Boise State): Combo guard με σωματότυπο που θυμίζει τις παλιές καλές εποχές (ευφημισμός για να πούμε πως δεν είναι αθλητικός). Δεν είναι καλός αθλητής οπότε δεν θα αφήσει κανέναν να φάει την σκόνη του, ούτε θα καρφώσει εντυπωσιακά, αλλά έχει πολύ καλό σουτ από μέση και μακρινή απόσταση. Την έλλειψη αθλητικών προσόντων την αντισταθμίζει με μία σειρά από προσποιήσεις και πολύ καλή ντρίπλα, την οποία όμως κατά καιρούς χρησιμοποιεί υπέρμετρα. Κάνει μπόλικα λάθη, αλλά είναι τουλάχιστον κατανοητό αναλογικά με το βάρος που σηκώνει για την ομάδα. Άμυνα δεν πολυπαίζει, αλλά είναι αρκετά πονηρός για να κλέβει μπάλες. Πραγματικό underdog για το μοντέρνο μπάσκετ, θυμίζει κάτι γέροντες που ξεφτιλίζουν πιτσιρικάδες στα τσιμεντένια. Khalif Wyatt, σε αγαπώ!!! (συγγνώμη για το παραλήρημα)
Seth Tuttle (Northern Iowa): Ντόπιο προϊόν, που αποφάσισε να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο της καρδιάς του και να μας ζεστάνει την καρδιά. Στους Πάνθηρες παίζει σχεδόν center, για να δημιουργεί προβλήματα με το καλό του σουτ και την εξαιρετική του ντρίπλα. Στην πραγματικότητα είναι ένα forward που μπορεί να κάνει ότι χρειάζεται και να σκοράρει κοντά και μακρυά από το καλάθι, αλλά και να πασάρει στο τρίποντο ή σε όσους κόβουν. Προσθέστε και μια πολύ καλή αίσθηση για το rebound και έχετε να πραγματικά πλήρη, σύγχρονο παίκτη σε μια πολύ ευχάριστη ομάδα. Ενδεικτικό είναι πως είναι ο μόνος παίκτης στο 1st Pision με πάνω από 1.600 πόντους (για την ακρίβεια 1.681), 850 rebound (875) και 250 assist (267). Είναι αυτό που όλοι φανταζόμασταν, όταν τον βλέπαμε τα καλοκαίρια με την Εθνική Σερβίας, ότι μπορεί να γίνει ο Nemanja Bjelica. Αυτό δηλαδή που ακόμη πιστεύουν ότι μπορεί να γίνει οι Timberwolves.
Montrezl Harrell (Louisville): Βετεράνος της πρωταθλήτριας ομάδας του 2013 που έμεινε πίσω ενώ οι υπόλοιποι συμπαίκτες του έκαναν καριέρα στο ΝΒΑ ή τη Νέα Σμύρνη. Εκπληκτικός αθλητής με αστείρευτη ενέργεια. Σκοράρει κυρίως με πρόσωπο αν και μέτριος σουτέρ εκμεταλλευόμενος την ταχύτητα και το άλμα του και παλεύει διαρκώς για κάθε κατοχή. Εντυπωσιακός μπλοκέρ στην άμυνα, αν και τσιμπάει πολύ στις προσποιήσεις. Καρφώνει πολύ. Διαρκώς. Σχεδόν ψυχαναγκαστικά. Αν σας έλειψε ο Kenneth Farried, αλλά σαν τον Josh Smith δεν γουστάρετε τα dreadlocks, ο Harrell είναι ο άνθρωπός σας.
Terry Rozier (Louisville): Η αποπομπή του Chris Jones από το ρόλο του βασικού point guard, έγινε η αφορμή για να προαχθεί ο Rozier από κοντοπούτανο δυάρι σε point guard. Πολύ εκρηκτικός, ταχύτατος με την μπάλα στα χέρια, μπελάς για να σταματηθεί όταν θέλει να πάει στο καλάθι. Πολύ καλός σουτέρ από μακριά, αν και όταν νοιώθει ζεστός οι επιλογές του δεν είναι και οι σοφότερος. Στην άμυνα πιέζει πολύ και κλέβει μπάλες για να φτάσει στο εύκολο lay up. Παρά την παρορμητικότητά του και το φαινομενικά άναρχο παιχνίδι του, δεν κάνει και τόσα λάθη. Το Louisville τον χρειάζεται και περιμένουμε να πάρει σίγουρα φωτιά σε κάποιο παιχνίδι και να σκοράρει κατά συρροή. Είναι ο αντίστοιχος Russ Smith της φετινής ομάδας του Pitino, έχει δυνατότητα να γίνει μύθος σαν τον Trey Burke.
Jordan Mickey (LSU): Ναι, φαίνεται κοντός για τεσσάρι, απλά αν κάνει κάποιος το λάθος να πλησιάσει αμέριμνος τη ρακέτα η μπάλα θα βρεθεί στις κερκίδες. Εξαιρετικός αμυντικός σαν βοήθεια και, παρά το ύψος του, σβήνει τα φώτα δίχως οίκτο. Επιθετικά το καλό του σημείο είναι τα γρήγορα του πόδια που του επιτρέπουν να ντριπλάρει με πρόσωπο απέναντι σε πιο αργούς αντιπάλους. Τώρα τελευταία έχει και ένα στοιχειώδες σουτ, αλλά ειλικρινά όλα είναι ήσσονος σημασίας μπροστά στα εκκωφαντικά του κοψίματα. Τον βλέπω με τα κίτρινα του LSU και δεν μπορώ να αποφύγω τον συνειρμό πως θα τον τσιμπήσει η Maccabi Tel Aviv, θα τον κάνει undersized center τύπου Alex Tuys ή Shawn James και αλίμονο σε όποιον πλησιάσει τη ρακέτα.
Mamandou N’Diaye (UC Irvine): Α, τίποτα το πρωτόγνωρο. Απλά ένα Center ύψους 2,29, βάρους 136 κιλών, με άνοιγμα χεριών στα 2,41 που είναι καλός αθλητής, έχει καλό timing και τρέχει πολύ καλά το γήπεδο. Εντάξει, ας μην γινόμαστε φετιχιστές με τα νούμερα και τόσο επιφανειακοί με τη λατρεία μας για το ανθρώπινο κορμί. Είδαμε και τον Rudy Gobert, τι κατάφερε;!
Γιατί μπορούν να κερδίσουν το τουρν το Kentucky;
Villanova Wildcats: Πρέπει να αρχίσουμε να αποδεχόμαστε πως οι 15 συνεχόμενες νίκες των Αγριόγατων δεν είναι τυχαίες. Η Villanova μπαίνει στο τουρνουά σε εξαιρετική κατάσταση. Έμπειρη ομάδα, με μυαλωμένους παίκτες που παίζουν σαν να τους έχεις βρίσει την μάνα λίγο νωρίτερα. Tα αγαπάνε τα τρίποντα τους, αλλά μπορούν να σκοράρουν με κάθε πιθανό τρόπο. Με την εξαίρεση του Darrun Hillard, δεν υπάρχει κάποιος παίκτης που να ξεχωρίζει. Αντιθέτως, η Villanova είναι μια Λερναία Ύδρα που ξεκινάει από την εξαιρετική τετράδα των guards και με το passing game τους μπορούν να τιμωρήσουν κάθε αμυντική ολιγωρία, αλλά έχει τρόπους να σκοράρει και κοντά στο καλάθι. Παράλληλα, η φετινή βελτίωση του Daniel Ochefu τους προσφέρει την άμυνα ψηλά και στο ζωγραφιστό για να υπομένουν απέναντι σε μια ομάδα όπως το Kentucky.
Virginia Cavaliers: Γνωστοί και ως “αυτοί οι Cavs στους οποίους παίζει άμυνα όλη η πεντάδα”. Καλή τύχη σε όποιον θέλει να σκοράρει απέναντι στους Cavaliers. Ένας πιέζει την μπάλα και οι υπόλοιποι τέσσερις κλείνουν στη ρακέτα , ενώ βγαίνουν παράλληλα γρήγορα έξω να εμποδίσουν το ελεύθερο σουτ με τα μακρυά χέρια τους. Ο τραυματισμός του Justin Anderson έχει εκτροχιάσει την επίθεση τους, η οποία εξακολουθεί να είναι πειθαρχημένη αλλά δεν το ματώνει με τίποτα. Αλλά μην ξεχνάμε η άμυνα δίνει τα πρωταθλήματα. Είναι ικανοί να οδηγήσουν ασφυξία το Kentucky, αφήνοντας τους Harisson να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά με μακρινά σουτ. Και τότε: καληνύχτα.
Northern Iowa: Μια ανάσα φρεσκάδας συγκρινόμενη με τις ομάδες τύπου Duke που ζουν ακόμη στην εποχή των δεινοσαύρων. Στο σέντερ είναι ο υπέροχος, ολοκληρωμένος all-around forward Seth Tuttle και γύρω του τέσσερις σουτέρ που μπορούν να βομβαρδίσουν για τρεις. Η μπάλα κινείται διαρκώς μέχρι οι Πάνθηρες να βρουν το εύκολο καλάθι. Στην άμυνα μπορεί να υστερούν σε ύψους, αλλά τα γρήγορα πόδια τους και η πίεση πάνω στην μπάλα συμβάλλον σε μια άριστη εφαρμογή της pack line defense που οδηγεί την αντίπαλη ομάδα σε σουτ από την περιφέρεια, αμφιβόλου, όμως, αποτελεσματικότητας.
Underdogs
UC Irvine: Με τους Mamandou N´Diaye και Will Davis II έχουν τους κατόχους των βραβείων του Καλύτερου Αμυντικού παίκτη για την περιφέρεια Big West τα δύο τελευταία χρόνια. Παίζουν μια ζώνη που αν κάποιος κάνει το λάθος να την διασπάσει βρίσκει μπροστά του το Σινικό Τείχος. Σκεφτείτε ότι όταν θέλουν να παίξουν με πιο χαμηλό σχήμα περνάνε μέσα τον Ιωάννη Δημακόπουλο, ύψους 2,15. Επιθετικά οι Luke Nelson και Alex Young μοιράζουν την μπάλα σωστά και δίχως να εκβιάζει κανείς προσπάθειες, προσφέρουν όλοι στο σκοράρισμα σε μια ισορροπημένη επίθεση.
Michigan State: Το ταλέντο μπορεί να μην ξεχειλίζει από την ομάδα όπως άλλες χρονιές, αλλά ο Tom Izzo εξακολουθεί να βρίσκεται στον πάγκο και είναι γεγονός πως δεν τα έχει πάει και άσχημα στο παρελθόν. Μπορούν να κυριαρχήσουν στα rebounds με τον Branden Dawson και αν μπουν τα τρίποντα, τότε η έκπληξη είναι κοντά. Εντάξει, βάζοντας την ομάδα του Izzo στα outsider είναι σαν να λέμε πως ο Chuck Norris ήταν outsider απέναντι στον Προσάτανο με το μαλλί Χουάν Ραμόν Ροτσα στο Hellbound 1)και ξέρω ότι ένας από εσάς αντί να κάτσει να δει αγώνα θα ψάξει να βρει σε streaming την ταινία. Που εντάξει έπαιζε εκτός έδρας, αλλά ας μην υποτιμούμε την εμπειρία.
Οι προπονητάδες που αγαπήσαμε (D.I.L.F. Edition)
Rik Pitino – Louisville: “Chris Jones ain’t walking through that door”, φέρεται να είπε ο Pitino μέσα στα μέσα της χρονιάς και έτσι ξαφνικά το Louisville έμεινε δίχως point guard. Τον ρόλο ανέλαβε ο Terry Rozier, αλλά η επίθεσή τους ακόμα είναι αναιμική. Αλλά ο Pitino φροντίζει να παίζουν μια ασφυκτική άμυνα και μπορεί να τους κουβαλήσει αναπάντεχα μέχρι το Final Four, απλά και μόνο επειδή είναι α σατανάς των πάγκων και δεν έχει ενδοιασμούς στο να κάνει το παιχνίδι όσο άσχημο χρειάζεται. Αν δεν έχει γίνει ο Μουρίνιο ηθοποιός μέχρι τότε, θα μπορούσαμε να δούμε τον Edward Norton να λέει το κλασσικό…
Tony Bennett – Virginia: Ένας αυθεντικός γαλαζοαίματος του κολεγιακού μπάσκετ, φοίτησε δίπλα στον πατέρα του στο Green Bay και πέρασε και τρεις σεζόν στο NBA, στους Charlotte Hornets, μέχρι να αποφασίσει να πιάσει την οικογενειακή δουλειά. Το μεγάλο του κληροδότημα είναι η pack line defense από τον πατέρα του Dick Bennett, την οποία έχει τελειοποιήσει στην Virginia. Έχει βαλθεί να την εφαρμόσει στην εντέλεια, με όπλο τα εξαιρετικά αμυντικά κορμιά των παικτών του, αλλά η διαφορά που τον κάνει διεκδικητή είναι η δουλεμένη αψεγάδιαστα επίθεση των Cavs που τους κάνουν ισορροπημένη ομάδα και ένα από τα φαβορί για τον τίτλο. Πραγματικά έχω να δω γιο να διαχειρίζεται τόσο ιδανικά το κληροδότημα του πατέρα του, από τον Enrique Inglesias. Δεν μου πάει η καρδιά να βάλω λινκ, αλλά ορίστε μια φώτο του Bennett στο NBA να φλερτάρει ενώ κείτεται στο πάτωμα.
Jay Wright – Villanova: Πραγματικά θαυμάζω τον Jay Wright. Έχει καταφέρει φέτος να δημιουργήσει την πιο ομοιογενή, ολοκληρωμένη ομάδα μπάσκετ σε όλο το NCAA. Δίχως να έχει στην διάθεσή του μεγάλα ονόματα. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν έστω ένας εκ των παικτών του θα πατήσει παρκέ στο ΝΒΑ. Έχει κάνει μια πλήρη, αμυντικά και επιθετικά, ομάδα που αγωνίζεται επί μονίμου βάσεως καλύτερα από το άθροισμα των δυνατοτήτων των επιμέρους παικτών της. Και παρόλα αυτά κανείς δεν ασχολείται μαζί τους. Γιατί όταν έρχεται ο Μάρτιος το μοναδικό Final Four, στο οποίο συμμετέχει ο Wright είναι στο GQ’s Fashionable Four για τους πιο καλοντυμένους προπονητές. Και πάλι φέτος, ενώ ετοιμάζεται να κριθεί όλη του η δουλειά από ένα απόγευμα δήλωσε:
“Λέω στους παίκτες όλη την ώρα πως πρέπει να τους κρίνουμε από το πόσο σκληρά εργάζονται, πόσο βελτιώνονται, σχετικά με τις ακαδημαϊκές τους επιδόσεις και για το είδος των ανθρώπων που είναι.”. Και αυτός είναι ο τρόπος που πρέπει να τους κρίνουμε. Τους στρατολόγησα, πίστεψα σε αυτούς και είναι στο δικό μου χέρι μου και των βοηθών μου να φροντίζουμε να κάνουν όλα τα πράγματα που πρέπει. Ταυτόχρονα, αντιλαμβάνομαι ότι οι οπαδοί μας και οι περισσότεροι από εκείνους που ακολουθούν το κολεγιακό μπάσκετ θα κρίνουν εμένα και το Villanova ανάλογα με το τι θα συμβεί στο τουρνουά. Δεν έχει νόημα να διαμαρτύρομαι γι’ αυτό, γιατί δεν πρόκειται να αλλάξει.”
Είσαι αλεπού, ρε Jay Wright! Σου αξίζει να σε υποδυθεί ο Jean Dujardin, και ενώ, την ώρα οι παίκτες των άλλων προπονητών ιδρώνουν πάνω τους πανηγυρίζοντας, εσύ να περπατάς στο ηλιοβασίλεμα πίνοντας ένα κοκτέιλ.
Ο Αγώνας που θα καθήσουμε να δούμε
Louisville – UC Irvine: Σας άρεσε το Pacific Rim; Το βιντεοκλίπ του Intergallactic; Προσδεθείτε γερά γιατί έχουμε Montrezl Harrell εναντίον Mamandou N’Diaye ή πιο απλά
Ο Αγώνας που θέλουμε να δούμε
Villanova – Northern Iowa: Απλούστατα οι δύο πιο υποτιμημένες ομάδες όλου του τουρνουά είναι παράλληλα και οι δύο ομάδες που έχουν βρει την αρμονία μεταξύ επίθεσης και άμυνας. Μπορεί να μην διαθέτουν σταρ, αλλά αμφότερες είναι πολύ συγκεντρωμένες στην άμυνα, ενώ εκτελούν μέχρι κεραίας το σχέδιο των προπονητών τους στην επίθεση. Αποτελούν την επιτομή του κολεγιακού μπάσκετ και εφόσον τους το επιτρέψει αυτή η χαοτική περιφέρεια θα μας χαρίσουν μια υπέροχη κόντρα στο Elite Eight.
Mitsos Mavrakis
Latest posts by Mitsos Mavrakis (see all)
- The Ball Hog 2021 Hater Awards - May 20, 2021
- Η δυναστεία που κράτησε 19 νύχτες - April 14, 2021
- Bubble Jeopardy - August 21, 2020
- Sapir-Whorf Hypothesis in the NBA - April 18, 2020
- Do’s and Don’ts για τον Κορονοϊό: NBA edition - March 26, 2020
| ↑1 | και ξέρω ότι ένας από εσάς αντί να κάτσει να δει αγώνα θα ψάξει να βρει σε streaming την ταινία |
|---|
Παιδιά ένα λαθάκι. Άλλο Georgia State (West) και άλλο Georgia σκέτο (East).
Σε ευχαριστώ Σαμκέ!!
Εδώ ακόμη μπερδεύω το αριστερό με το δεξί σε αυτή την ηλικία, σιγά μην μου γλίτωνε η Ανατολή με τη Δύση.
Δεν λες πάλι καλά που δεν μπέρδεψα τις Αγριόγατες, Villanova με την Arizona.
Νοιώθω παιδιάστικο ενθουσιασμό που αφενός έχουμε αναγνώστες και αφετέρου έχουμε διάδραση