Σήμερα η στήλη RetroHog, καταπιάνεται με έναν πραγματικά πολύ σπουδαίο παίκτη, τον Maurice Stokes. Ένα παίκτη, που δυστυχώς, το μόνο που ήταν μεγαλύτερο από το μέγεθος του ταλέντου του, ήταν το μέγεθος της ατυχίας του, κι έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα το 1970.
O Maurice Stokes, θα μπορούσε να είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών.
Λάθος. Διόρθωση.
Ο Maurice Stokes, είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών.
Γεννήθηκε στις 17 Ιουνίου 1933, στο Rankin της Pennsylvania. Σε μικρή ηλικία, οι γονείς του, εκείνος και τα 3 αδέλφια του, μετακόμισαν στο Pittsburgh, όπου και εγκαταστάθηκαν για την μετέπειτα πορεία της ζωής τους. Το 1951, ο Stokes μπήκε σε ένα σχετικά άσημο κολέγιο, το St. Francis College στην πολιτεία της Pennsylvania. Έμεινε εκεί για τέσσερα χρόνια και αποφοίτησε το 1955. Ο Stokes είναι ο καλύτερος παίκτης που πέρασε από τους Saint Francis Red Flash. Οι 2.282 πόντοι και τα 1.819 rebounds που κατέγραψε στην καριέρα του εκεί, παραμένουν η δεύτερη και η πρώτη επίδοση στην ιστορία του σχολείου αντίστοιχα, κι αυτό, σε συνδυασμό και με την μετέπειτα ιστορία του Stokes, δίνουν επαρκή τεκμηρίωση αναφορικά με το γιατί το κλειστό γυμναστήριο του κολεγίου ονομάζεται ”The Maurice Stokes Athletic Center”. Στην τελευταία του χρονιά στο κολέγιο, η ομάδα συμμετείχε στο National Invitational Tournament και πήρε την 4η θέση. Ο Stokes ανακηρύχτηκε MVP της διοργάνωσης, κι έγινε ο μοναδικός παίκτης στην ιστορία του NIT που γίνεται MVP ενώ αγωνίζεται στην ομάδα που τερμάτισε 4η.
Στο draft του 1955, ο Stokes επιλέγεται στο #2 από τους Rochester Royals, οι οποίοι στο #8 επιλέγουν στον Jack Twyman, παίκτη που θα μας απασχολήσει και πιο κάτω. Ξεκίνησε με φούρια την καριέρα του στο NBA, έχοντας στο εναρκτήριο παιχνίδι του κόντρα στους New York Knicks, 32 πόντους, 20 rebounds και 8 assists, ενώ με 16,8ppg, 16,3rpg και 4,9apg, πήρε το βραβείο του rookie της χρονιάς. Η επίδοση του Stokes στα rebounds, παραμένει η 7η καλύτερη όλων των εποχών για πρωτοετή παίκτη και τα 38 rebounds που μάζεψε σε ένα παιχνίδι στην rookie χρονιά του, παραμένουν και σήμερα ρεκόρ για το franchise των Kings.
Στην sophomore χρονιά του, ήταν ακόμα καλύτερος, καταγράφοντας 15,6ppg, 17,4rpg και 4,6apg. Μάλιστα με τα 1.256 rebounds που μάζεψε συνολικά έκανε ρεκόρ ΝΒΑ για μια σεζόν, ρεκόρ που άντεξε για 2 μόλις χρόνια, μέχρι να εμφανιστούν στο ΝΒΑ ο Bill Russell κι ο Wilt Chamberlain.
Την επόμενη σεζόν, οι Royals μετακόμισαν από το Rochester στο Cincinnati, αλλά αυτό ουδόλως προβλημάτισε τον Stokes, o οποίος έκανε την καλύτερη χρονιά της καριέρας του. Αγωνίστηκε σε 63 αγώνες και είχε 16,9 ppg, 18,1 rpg και 6,4 apg. To τέλος της χρονιάς, τον βρήκε να είναι 2ος στα rebounds και 3ος στις assists (σε μέσους όρους. Σε απόλυτα νούμερα ήταν 3ος και στις 2 κατηγορίες). Αυτό είναι κάτι που μονάχα δυο παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ έχουν καταφέρει. Ο Stokes κι ο Chamberlain. Kι όταν το όνομά σου μπαίνει στην ίδια πρόταση με αυτό του Wilt Chamberlain όταν μιλάμε για επιτεύγματα στο μπάσκετ, μόνο για καλό μπορεί να είναι. O Stokes μάλιστα είναι εκείνος που το πέτυχε πρώτος χρονικά.
H ”κακιά στιγμή”
Το ημερολόγιο δείχνει 12 Μαρτίου 1958 και οι Cincinnati Royals παίζουν το τελευταίο παιχνίδι της κανονικής διάρκειας της χρονιάς, εκτός έδρας, εναντίον των Minneapolis Lakers. Σε κάποιο drive προς το καλάθι των Lakers, ο Stokes συγκρούστηκε με τον Slick Leonard, αναποδογύρισε το κορμί του κι έπεσε με το κεφάλι στο παρκέ. Έχασε τις αισθήσεις του, αλλά οι γιατροί του γηπέδου τον βοήθησαν και συνήλθε, ενώ συνέχισε κανονικά και ολοκλήρωσε το παιχνίδι με 24 πόντους και 19 rebounds. Τρεις μέρες αργότερα, η ομάδα βρισκόταν στο Detroit για τον πρώτο αγώνα playoffs. O Stokes τελείωσε το παιχνίδι με 12 πόντους και 15 rebounds, οι Royals έχασαν, αλλά τίποτε δεν προμήνυε αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Μετά το τέλος του παιχνιδιού έκανε εμετό στην τουαλέτα του γηπέδου, αλλά οι συμπαίκτες του υπέθεσαν ότι είχε πιει (όπως κι εκείνοι άλλωστε) κάνα δυο μπύρες πιο πριν και τον πείραξε. Μόλις η ομάδα έφτασε στο αεροδρόμιο του Detroit, έκανε ξανά εμετό. Και ξανά λίγο πριν μπουν στο αεροπλάνο. Υπήρξε η σκέψη να μην ταξιδέψει, αλλά να πάει σε ένα γιατρό στο Detroit, αλλά τα σενάρια να είναι μεθυσμένος ή να έχει ίωση, μπορούσαν να αντιμετωπιστούν από τον γιατρό της ομάδας, πίσω στο Ohio. Έτσι επιβιβάστηκε με την ομάδα στο αεροπλάνο που θα τους μετέφερε στο Cincinnati. Κατά τη διάρκεια της πτήσης, ο Stokes άρχισε να νιώθει άσχημα και να ιδρώνει ακατάσχετα. “Νομίζω ότι πεθαίνω” ήταν τα λόγια που ψέλλισε, πριν τελικά πάθει επιληπτική κρίση και πέσει σε κώμα. Ξύπνησε τρεις εβδομάδες αργότερα στο νοσοκομείο. Η διάγνωση; Μετα-τραυματική εγκεφαλοπάθεια που προκλήθηκε από τον τραυματισμό του στην Minneapolis, η οποία επηρέασε το κέντρο ελέγχου της κίνησης του εγκεφάλου κι ο Maurice έμεινε μόνιμα παράλυτος. Δεν μπορούσε να κουνήσει κανένα άκρο και δεν μπορούσε να μιλήσει.
O Maurice, λίγο μετά τον τραυματισμό του στη Minneapolis
O Maurice Stokes νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο για το υπόλοιπο της ζωής του. Ο συμπαίκτης τους Jack Twyman έγινε από την πρώτη μέρα ο φύλακάς του. Καταγόντουσαν κι οι δυο από το Pittsburgh και γνωριζόντουσαν από παιδιά, παίζοντας στα ανοιχτά γήπεδα και τα σχολικά πρωταθλήματα. Ο πατέρας του Stokes, δούλευε σε ένα χαλυβουργείο και δεν πήγαινε συχνά στο Cincinnati. Ούτως η άλλως, δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να αντεπεξέλθει στην θεραπεία. Όπως λοιπόν δήλωνε ο Twyman, ”απλώς έπρεπε να το κάνω. Δεν γινόταν αλλιώς”. Μέσω δικαστηρίου έγινε ο νόμιμος κηδεμόνας του Stokes, o διαχειριστής του κι εκείνος που έκανε το πρόβλημά του γνωστό στον κόσμο. Κάλεσε δημοσιογράφους της εποχής να δούνε τον Stokes και να γράψουν για εκείνον. Η ιστορία του συγκίνησε τον κόσμο κι άρχισαν να φτάνουν στο νοσοκομείο γράμματα με παρήγορα λόγια και κάποια χρήματα.
Ένα δεύτερο All-Star Game
Την περίοδο εκείνη, ο Stokes είχε στην τράπεζα, λιγότερα από 10.000$. Και η αμοιβή των παικτών ήταν περίπου 15.000$ το χρόνο. Τα έξοδα νοσηλείας όμως του Stokes, ξεπερνούσαν τις 100.000$ για κάθε χρονιά. Ασφάλειες και συντάξεις για τους παίκτες δεν υπήρχαν κι ο Maurice κόπηκε από το ρόστερ της ομάδας μετά τον τραυματισμό του. Τότε, εμφανίστηκε σαν από μηχανής θεός, ο Milton Kutsher. O Kutsher ήταν ιδιοκτήτης ενός ξενοδοχείο στα βουνά Catskills, στο Monticello της Νέας Υόρκης. Εκτός αυτού όμως, ήταν ένας φανατικός οπαδός του μπάσκετ. Κάθε καλοκαίρι, προσκαλούσε νεαρούς παίκτες γυμνασίων, τους έδινε δουλειά στο ξενοδοχείο και στον ελεύθερο χρόνο τους έπαιζαν μπάσκετ. Προπονητής των θερινών ομάδων στο ξενοδοχείο Kutsher’s; o Red Auerbach. Έτσι, κατά τη δεκαετία του ’50, δούλεψαν στο ξενοδοχείο μεταξύ άλλων, ο σερβιτόρος Bob Cousy κι ο αχθοφόρος Wilt Chamberlain.
O Kutsher λοιπόν, πλησίασε τον Twyman μετά από ένα παιχνίδι των Royals στην Νέα Υόρκη και του είπε. Έχω ένα ξενοδοχείο, στο οποίο μπορούμε να διοργανώσουμε ένα φιλανθρωπικό παιχνίδι. Εγώ μπορώ να εξασφαλίσω την διαμονή και την διατροφή όλων και όλα τα έσοδα του παιχνιδιού, να πάνε για την περίθαλψη του Stokes. Εσύ, αυτό που έχεις να κάνεις, είναι να εξασφαλίσεις την συμμετοχή των καλύτερων παικτών του ΝΒΑ. Ο Twyman ξεκίνησε να παίρνει τηλέφωνα τους φίλους του, ελπίζοντας ότι θα καταφέρει να μαζέψει τουλάχιστον 10 παίκτες για να σχηματιστούν δυο ομάδες. Στις 4 Αυγούστου 1959, την πρώτη χρονιά του αγώνα, εμφανίστηκαν πάνω από 60. Ήταν το πρώτο, από μια σειρά αγώνων που έγιναν θεσμός κάθε καλοκαίρι κι ονομάστηκαν ”The Stokes Game”.
Ο ίδιος ο Jack Twyman, συνήθιζε να λέει την ακόλουθη ιστορία. Ο πρώτος αγώνας έγινε τον Αύγουστο του 1959. Ο Wilt Chamberlain ετοιμαζόταν για την πρώτη του χρονιά στο ΝΒΑ. Την περίοδο εκείνη όμως βρισκόταν ακόμη στην Ευρώπη, σε περιοδεία με τους Harlem Globetrotters. O Wilt λοιπόν, πήρε το αεροπλάνο από την Γαλλία, έφτασε στην Νέα Υόρκη, νοίκιασε ελικόπτερο, ανέβηκε στο ξενοδοχείο, αγωνίστηκε για ένα ημίχρονο, είχε 20 πόντους, 14 rebounds και 10 τάπες, ξαναπήρε το ελικόπτερο, πίσω στη Νέα Υόρκη, ξανά στο αεροπλάνο και πίσω στο Παρίσι. Όλα αυτά με δικά του έξοδα.
Μετά τον αγώνα, οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου ζήτησαν από τους παίκτες να επιστρέψουν τις φανέλες. Κανείς δεν το έκανε. Όλοι θα ερχόντουσαν και την επόμενη χρονιά. Ήταν σαν ένα δεύτερο All-Star Game. Στην πάροδο των ετών, αγωνίστηκαν στο Stokes Game παίκτες όπως ο Russell, o Cousy κι o Havlicek. O Pete Maravich, ο Dave Cowens κι ο Nate Archibald. Kαι φυσικά, ο Jack Twyman, o Wilt Chamberlain κι ο Oscar Robertson, που δεν έχασαν κανένα παιχνίδι.
Το 1969, μετά το τρίτο πρωτάθλημα σε ισάριθμα χρόνια στο UCLA και πριν το ντεμπούτο του με τους Milwaukee Bucks, αγωνίστηκε στο Stokes Game κι ο Lew Alcindor, o οποίος ερχόταν σαν θεατής, ήδη από τότε που ήταν γυμνασιόπαιδο στην Νέα Υόρκη, κατόπιν πρόσκλησης του Chamberlain. Η προσέλευση μειώθηκε με τον θάνατο του Stokes, όμως συνεχίστηκε να γίνεται για την ενίσχυση διαφόρων περιπτώσεων αθλητών που χρειαζόντουσαν οικονομική ενίσχυση. Τελικά σταμάτησε να γίνεται το καλοκαίρι του 1999, σημειολογικά λίγους μήνες μετά τον θάνατο του Chamberlain.
Robertson, Jabbar, Chamberlain κι ο Maurice στο ”Stokes Game”
Η αποθεραπεία που δεν ολοκληρώθηκε
Πίσω στον Maurice, ξεκινούσε ο μακρύς δρόμος της θεραπείας ώστε να ανακτήσει ένα μικρό έστω μέρος των κινήσεών του. Όσοι τον γνώρισαν από κοντά, θα λένε για πάντα για έναν άνθρωπο, που δεν το έβαλε ποτέ κάτω προσπαθώντας να υπερνικήσει όσο μπορούσε αυτό που του έτυχε. Ο Jack Twyman από την άλλη είχε αποκτήσει την απόλυτη διαχείριση γύρω από τα πάντα που αφορούσαν τον φίλο του. Ο Maurice όμως, δεν μπορούσε καν να μιλήσει. Την στιγμή που ξύπνησε από το κώμα, είχε πλήρη νοητική ικανότητα αλλά μπορούσε να κουνήσει μονάχα τα βλέφαρά του. Ο Twyman, στεκόταν δίπλα του, κρατώντας ένα τετράδιο και ξεκινούσε να λέει την αλφαβήτα. Σε κάθε γράμμα που ήθελε, ο Stokes ανοιγόκλεινε τα μάτια του. Ο Jack σημείωνε το γράμμα και ξεκινούσε από το Α και πάλι. Μέχρι να δημιουργηθούν λέξεις, φράσεις, προτάσεις.
Μετά από λίγο καιρό, όταν οι φυσιοθεραπείες άρχισαν να αποδίδουν, τοποθέτησαν μια γραφομηχανή δίπλα στο κρεβάτι του, πλάι στο χέρι του. Ξεκίνησε να γράφει την πρώτη του φράση, απευθυνόμενος στον Twyman. Του πήρε σχεδόν μια εβδομάδα να τελειώσει, και στο τέλος έγραψε: ”Πως θα μπορέσω ποτέ να σε ευχαριστήσω για όλα όσα έχεις κάνει;”
28.1.1960 κι ο Stokes, πάντα με την συνοδεία του Twyman φεύγει για πρώτη φορά από το νοσοκομείο για να δει αγώνα των Royals
Σιγά σιγά, ξεκίνησε και πάλι να μιλάει. Ήταν περισσότερο κάτι σαν μουρμουρητό, αλλά οι άνθρωποι που περνούσαν ώρες μαζί του κάθε μέρα μπορούσαν να τον καταλάβουν κι έκανε την επικοινωνία μαζί τους πολύ πιο εύκολη. Ακόμα, μπορούσε πλέον να κουνάει τα χέρια του. Έκανε για ώρες αποθεραπεία κάθε μέρα, μια διαδικασία που τον έκανε να πονάει πολύ. Δεν διαμαρτυρόταν όμως. Κάθε φορά που ήθελε να κλάψει, άρχιζε να γελά. Μια από τις λίγες φορές που δεν κατάφερε να συγκρατηθεί και ξέσπασε σε κλάματα, ήταν ανήμερα των γενεθλίων του το 1969, όταν ο διευθυντής του St. Francis, τον επισκέφτηκε και ζήτησε την άδειά του για την ονομασία του νέου γηπέδου σε ”Maurice Stokes Fieldhouse”.
Με τον καιρό, κατάφερε υποβασταζόμενος να προχωράει 2-3 μέτρα. Ξεκίνησε να διαβάζει και να ζωγραφίζει. Στα 12 χρόνια που ήταν στο νοσοκομείο, δεν παρέλειψε ούτε μια φορά να ψηφίσει, είτε ήταν τοπικές, πολιτειακές, ή εθνικές εκλογές. Κι εκτός της κατάστασής του, μην ξεχνάμε πως επρόκειτο για έναν μαύρο την δεκαετία του ’60, που πολλά πράγματα, δεν ήταν δεδομένα. Τα μέλη του νοσοκομείου και οι κοντινοί του άνθρωποι, ήταν σίγουροι πως θα καταφέρει να περπατήσει και πάλι. Δυστυχώς, δεν πρόλαβε. Στις 30 Μαρτίου 1970 έπαθε έμφραγμα κι έξι μέρες μετά, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 36 ετών. Ο Jack Twyman έλειπε από την πόλη κι έστειλε την γυναίκα του να τον προσέχει. Το σώμα του Maurice, παρέμεινε στο νοσοκομείο, μέχρι ο Twyman να επιστρέψει στο Cincinnati, για να αποχαιρετήσει τον φίλο του. Τελικά, σύμφωνα με την επιθυμία του ίδιου, θάφτηκε στον χώρο του St. Francis College.
Twyman – Stokes Teammate of the Year Award
Προς τιμήν της μοναδικής αυτής φιλίας το ΝΒΑ θέσπισε ένα βραβείο το 2013. Κάθε χρόνο μια επιτροπή από παλιούς αστέρες του ΝΒΑ διαλέγει 12 ενεργούς παίκτες, έξι από κάθε περιφέρεια. Εκείνοι με τη σειρά τους ψηφίζουν κι αναδεικνύουν τον ”ιδανικό συμπαίκτη, ο οποίος αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα για το ανιδιοτελές παιχνίδι του, την δέσμευση και την αφοσίωση στην ομάδα του”. Το βραβείο συνοδεύεται από 25.000$, τα οποία ο νικητής δωρίζει σε ένα ίδρυμα της επιλογής του. Νικητές του θεσμού τα δυο πρώτα χρόνια ύπαρξής του, ήταν οι Chauncey Billups το 2013 και Shane Battier το 2014. Νικητής του βραβείο για το 2015 ήταν ο τεράστιος Tim Duncan, ενώ για το 2016 ο Vince Carter.
Το 2004, ο Maurice Stokes μπήκε στο Hall of Fame. Φυσικά, ο Jack Twyman ήταν εκεί για να το παραλάβει εκ μέρους του.
Στις τρεις πρώτες του χρονιές στο πρωτάθλημα, ο Stokes έγινε ισάριθμες φορές All-Star και ήταν και τις τρεις μέλος της δεύτερης καλύτερης πεντάδας του πρωταθλήματος. Οι μέσοι όροι του, ήταν 16,4 ppg, 17,3rpg και 5,3 apg. Όλα έδειχναν πως πρόκειται για παίκτη που θα αφήσει εποχή. Δυστυχώς αυτές ήταν και οι μοναδικές που αγωνίστηκε στη λίγκα. Δεν αναγράφεται στην λίστα των πρώτων λόγω του σύντομου διαστήματος που αγωνίστηκε, αλλά με 17,3rpg, είναι 3ος στην ιστορία του ΝΒΑ, πίσω από Chamberlain και Russell. Στο αγωνιστικό κομμάτι, οι Royals μετά τον τραυματισμό του Stokes κατέρρευσαν. Για δυο χρόνια είχαν το χειρότερο ρεκόρ στο ΝΒΑ, μέχρι να πάρουν το 1960 τον Oscar Robertson. Τι θα έκαναν οι Royals έχοντας στο ρόστερ τους τον Big ”O”, τον Stokes και τον Twyman; Δυστυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ, μιας κι ο χαρισματικός αυτός παίκτης, σε μια μόνο στιγμή είδε την ζωή του να αναποδογυρίζει και τελικά έφυγε από τη ζωή, μια μέρα σαν σήμερα, το 1970.
Latest posts by Kosmas Kapsalis (see all)
- 2019-20 Previews: Phoenix Suns - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Philadelphia 76ers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: New York Knicks - October 18, 2019
- 2019-20 Previews: New Orleans Pelicans - October 18, 2019
- Τα Βραβεία της Χρονιάς όπως εσείς τα Ψηφίσατε - June 24, 2019
