NBA Playoffs 2015: Round 2 Game 2

Posted on May 8 2015 - 6:21pm by The Ball Hog
Washington Wizards 90 – 106 Atlanta Hawks

 

Keep thy dreadlocks braided

nenedemari

Δείτε πόσο ανέμελα ανεμίζουν οι τζίβες του Βραζιλιάνου Nene στον ανατολικό άνεμο της Atlanta. Τι συνειρμούς ελευθερίας και ανεξαρτησίας προκαλούν. Απόδειξη ενός ανθρώπου ασυμβίβαστου, που δεν μπαίνει σε καλούπια. Δείτε από πίσω του να προσπαθεί να σπάσει το screen του ο DeMarre Carroll. Παρόμοια φύση φυτρώνει στο σκαλπ του. Παρατηρήστε όμως την αυστηρή και μεθοδική πλέξη των dreadlocks του στο κεφάλι. Στρατευμένες, δεν μετακινούνται εκατοστό στα τρεξίματα και τα άλματα του Carroll. Δύο διαφορετικές κομμωτικές προσεγγίσεις, δύο τελείως διαφορετικά αποτελέσματα στο γήπεδο.

Ο Nene δεν έχει ακόμα εμφανιστεί στη σειρά, και στα 45 λεπτά συμμετοχής στους δύο αγώνες στην Atlanta έχει 2 πόντους με 0/9 σουτ, 7 rebounds, 1 assist και 6 λάθη. Όχι ακριβώς η απόδοση που οι Wizards θα περίμεναν από τον εμπειροπόλεμο στα playoffs Βραζιλιάνο.

O τιτάνας DeMarre Carroll από την άλλη είναι ο καλύτερος παίκτης των Hawks στα playoffs έχοντας σε 8 παιχνίδια μέσο όρο 19 πόντους, 6,5 rebounds, 2,5 assists με αδιανόητα ποσοστά (56% εντός παιδιάς, 47% τρίποντα) και παρουσιάζοντας μια απρόσμενη δημιουργικότητα μετά από ντρίμπλα, ακόμα και κάποια παρκερίσια floaters.

(Σημείωση Μαυράκη: O μόνος συνειρμός που μου προκαλεί ο DeMarre Carrol σε αυτά τα playoffs είναι ότι παίρνει  λιγότερο από 2,5 εκατομμύρια, δηλαδή σχεδόν το 1/10ο του Joe Johnson, το 1/8ο του Deron Williams , το 1/6ο του David Lee, το 1/5ο του Rajon Rondo)

(Σημείωση Μαντζούκα: Ο μόνος συνειρμός που μου προκαλούν τα dreadlocks του Carroll είναι οι δηλώσεις του Josh Smith κατά την κανονική διάρκεια της περιόδου πριν αναστήσει την ομάδα των Pistons με την απουσία του, όταν άνοιξε την βεντέτα με τον Kenneth Faried:

“I don’t respond to nobody with dreadlocks who plays basketball,” Smith said, referring to Faried’s hairdo. “He’s a clown, quote me on that.”

Κατά διαβολική σύμπτωση, ο παίκτης που έχει αντικαταστήσει τον Smith στην ομάδα που έφτιαξε το όνομα του, τους Hawks, έχει dreadlocks, δεν είναι κλόουν, έχει πάρει από το πουθενά τα ηνία της ομάδας της Atlanta και δείχνει ο μοναδικός που έχει καταλάβει τι σημαίνουν playoffs. Eπίσης θα πάρει περίπου τα διπλάσια λεφτά από αυτά που θα πάρει ο Smith φέτος το καλοκαίρι.)

Εν τω μεταξύ, τις ώρες που γράφονταν αυτές οι γραμμές οι Wizards ενημέρωσαν πως ο Wall έχει ακόμα κάποια κόκκαλα ανέπαφα στο αριστερό χέρι και στον καρπό του – τα υπόλοιπα έχουν σπάσει. Δεν έχει αποφασιστεί ακόμα πως θα αντιμετωπίσουν τα νέα στην Washington, λογικά oτιδήποτε πέρα από το να μην ξαναεμφανιστεί φέτος στα playoffs θα είναι τρέλα. Οι Wizards μάλλον εκτός από τον Wall θα αποχαιρετήσουν και τα όνειρα για διάκριση, όνειρα που με την απόδοση τους ως τώρα μόνο τρελά δεν θα χαρακτηρίζονταν.

(Σημείωση Χάτσιου: Μη φας! Έρχεται ο Ραμόν, που δεν έχει ξαδέρφη, είναι θεότητα της Αιγύπτου που έκανε γκραφίτι στις πυραμίδες, Sessions.)

Memphis Grizzlies 97 – 90 Golden State Warriors

O Tony Allen περισσότερο από κάθε άλλο παίκτη αποτελεί την προσωποποίηση του χαρακτήρα της ίδιας του της ομάδας. Το Grit ‘n’ Grid παιχνίδι του Memphis, βαφτισμένο από τον Allen στο πρώτο παιχνίδι που είχε παίξει ποτέ σαν βασικός, ενσαρκώνεται από τον ίδιο. Σε κάθε κατοχή του αγώνα η ηλεκτρισμένη του ενέργεια, που τροφοδοτεί τους συμπαίκτες του και το κοινό, αντικατοπτρίζει παράλληλα το θυμικό της ομάδας.

Πριν το δεύτερο αγώνα ο Allen επιλέχθηκε σαν ο παίκτης, ο οποίος θα ήταν καλωδιωμένος με ένα μικρόφωνο κατα τη διάρκεια του αγώνα για το Inside Trax του TNT. Και αυτός το εκμεταλλεύτηκε ανάλογα δίνοντας μια παράσταση που έκοβε την ανάσα (των αντιπάλων).

Ξαμολήθηκε σαν αγρίμι στη λεία του και τρομοκράτησε τον δύσμοιρο Κlay Thompson, που τελείωσε τον αγώνα με 5/16 σουτ και αντί να θυμίζει τον All Star που είχε 25 πόντους μέσο όρο στον πρώτο γύρο εναντίον των Pelicans, έμοιαζε περισσότερο με τον Austin Rivers.

Η ασφυκτική του, πολύ σωματική, άμυνα είχε κουρελιάσει τα νεύρα του Κlay, σε σημείο που τον οδήγησε να χάσει ανενόχλητος ένα κάρφωμα. Η παρουσία του στους διαδρόμους πάσας οδήγησε σε τέσσερα κλεψίματα, αλλά, το κυριότερο, παρέλυσε την συνήθως αψεγάδιαστη κυκλοφορία του Golden State.

Και προς το τέλος του τετάρτου δωδεκαλέπτου, όταν το κοινό είχε αρχίσει να ζεσταίνεται και χρειάστηκε να αμυνθεί απέναντι στον έτερο Splash Brother, ο Grindfather βρήκε τον τρόπο να κάνει τον Steph Curry να αστοχήσει:

και αμέσως μετά παραμόνευσε, χίμηξε, έκλεψε την μπάλα κι άρχισε να ψελλίζει ακατάληπτα, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες μου πως είναι αιλουροειδές και γι’αυτό εξηγείται η παράφορη αγάπη που του τρέφω.

Και τώρα οι Warriors θα πρέπει να πάνε να νικήσουν μέσα στο σπίτι του.

Το Grindhouse.

Το γήπεδο δηλαδή που ως ύμνος της ομάδας ακούγεται το Whoop That Trick


On a similar note
O Mike Conley αγωνίστηκε 27 λεπτά, κατά τη διάρκεια των οποίων είχε 22 πόντους με 8/12 προσπάθειες, 3 assists και ένα μόνο λάθος, ενώ παράλληλα υποχρέωσε τον πολυτιμότερο παίκτη της κανονικής περιόδου σε μόλις 19 πόντους με 2/11 τρίποντα και πέντε λάθη.

O Mike Conley αγωνίστηκε 27 λεπτά έχοντας ένα πρήξιμο πάνω από το δεξί του πέλμα, που του προκαλεί την διαρκή αίσθηση πως περπατάει έχοντας ένα μπαλάκι του γκολφ μέσα στο παπούτσι του και δεν του επιτρέπει να τρέξει ή να πηδήξει σωστά.  Παράλληλα έχει μεταλλικές πλάκες στο πρόσωπο του μετά την εγχείρηση της προηγούμενης βδομάδας, αποτέλεσμα της αγκωνιάς του C.J. McCollum που του είχε σπάσει τρία κόκκαλα. Όχι κι άσχημα.

 

Los Angeles Clippers 109 – 115 Houston Rockets

Ο Blake Griffin είναι τέλειος. Αυτό το έχουμε θεμελιώσει από τον πρώτο γύρο ακόμα, χρόνος που λειτούργησε ως δικαίωση στις θεωρίες που ήθελαν τον power forward των Clippers να χρησιμοποιεί την κανονική περίοδο για να κάνει το σουτ μέσης απόστασης ισότιμο κομμάτι του επιθετικού του παιχνιδιού, να χτίζει την αυτοπεποίθηση του αλλά και τον σεβασμό της λίγκας σε αυτό, την ώρα που παράλληλα συντηρεί το κορμί του, αποφεύγοντας κατά το δυνατόν τις επαφές ενόψει playoffs. Στο πρώτο παιχνίδι-γροθιά στα αχαμνά των Rockets, ήταν οργιαστικός. Στο πρώτο ημίχρονο του Game 2 ήταν ασταμάτητος. 26 πόντοι με 11/14 σουτ, παίρνοντας προσωπικές προσπάθειες με υψηλό βαθμό δυσκολίας. Hakeemesque post-moves, αλφάδι από τα 5-6 μέτρα και drives στα οποία προκαλούσε τον Howard να σταματήσει την ορμή που μάζευε σαν πολιορκητικός κριός. Σε κάποια φάση έδινε την εντύπωση ότι αν δεν υπήρχαν στην εξίσωση οι παράγοντες κόπωση και συμπαίκτες, θα μπορούσε να σκοράρει σε κάθε επίθεση των Clippers. Μόνος του. Δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα, όσο η ευκολία με την οποία προσέθετε άλλους δυό πόντους στο ενεργητικό του. Χωρίς βεβιασμένες ενέργειες, παίζοντας στον ρυθμό του, σχεδόν ανεπηρέαστος από όσα γίνονται γύρω του έρεε αβίαστα ανάμεσα στον ρόλο του jump-shooter και αυτόν του νταή απέναντι στους ψηλούς των Rockets. Η άνεση με την οποία έπαιρνε επίθεση, μετά από επίθεση, μετά από επίθεση θύμιζε Kobe στα καλά του ή λοκαρισμένο στον στόχο LeBron.

Το μπάσκετ όμως είναι άθλημα ομαδικό, και αν μπορεί ένας να σκοράρει μόνος του, αντίστοιχα οι αντίπαλοι μπορούν να ρίξουν πολλά κορμιά στον εν λόγω έναν. Έτσι και έγινε, και στο δεύτερο ημίχρονο, ο McHale αφού πρώτα σπατάλησε το πρώτο παιχνίδι και 24 λεπτά από το δεύτερο, κατέληξε1)καθώς μάλλον κάτι τον ταρακούνησε στο αυτονόητο. Να στέλνει δηλαδή μόνιμα δεύτερο παίκτη στην μοναδική σταθερή απειλή των αντιπάλων του, και έπειτα να βάλει τον Ariza να τον παίζει μετά μανίας από μπροστά για να μην μπορεί να πάρει την μπάλα. Αφού λοιπόν είπε στους παίκτες του: “δεν πειράζει παιδιά, πιάστε μόνο τον Blake”, οι υπόλοιποι δεν μπορούσαν να τραβήξουν το βάρος της επίθεσης και ο ίδιος εξαντλήθηκε, χάνοντας σιγά σιγά το καθαρό μυαλό και τη ροή του παιχνιδιού του, και αναγκάστηκε σε άστοχα σουτ και λάθη, ενώ δέχτηκε και τρεις τάπες από Jones και Howard, που πήραν την εκδίκησή τους για τη δυσφήμιση στην οποία τους υπέβαλε στο πρώτο ημίχρονο.

Δυσχερής τροφοδότηση του Griffin = Πολύ άστοχά σουτ από τους υπόλοιπους ή λάθη στην κυκλοφορία = ευκαιρίες για τρέξιμο στο transition = εύκολοι πόντοι για τον κρύο Harden = 1-1

Ο Griffin είναι πλέον ένας γνήσιος και πολυδιάστατος superstar, ένας από τους 5-6 καλύτερους παίκτες των playoffs που μπορεί να κάνει σχεδόν τα πάντα. Αυτό που δεν μπορεί να κάνει είναι να κατεβάζει την μπάλα, να τρυπάει τις άμυνες από τις δυσκολότερες γωνίες ανοίγοντας τον δρόμο για ελεύθερα σουτ των συμπαικτών του και να βάζει clutch τρίποντα, γι’ αυτό άλλωστε χρειάζεται τον Chris Paul. Ο προχθεσινός Griffin θα μπορούσε να είχε πάρει σχεδόν οποιοδήποτε παιχνίδι regular season, και ίσως και εντός έδρας playoff game. Ωστόσο στα playoffs, εκτός έδρας, απέναντι σε μια ομάδα που παίζει την επιβίωσή της στη σειρά, και διαθέτει Harden και Howard, δεν μπορεί να ντύνεται κάθε μέρα μεσσίας και να φέρνει τη σωτηρία. Είναι απλά απόδειξη πως με την επιστροφή του Paul oι Clips είναι πολύ, πολύ επικίνδυνοι.

Οι Clippers παραχώρησαν πολλές δεύτερες επιθέσεις στους Rockets (15 επιθετικά έναντι 6 των Clips, 54-40 συνολικά), σε μια ακόμα αδιόρατη πτυχή στην οποία τους πληγώνει η απουσία του CP3. Rivers, Redick και Hudson μάζεψαν ακριβώς 0 rebounds για την ομάδα τους. Παράλληλα Barnes, Reddick και Crawford ήταν ασυνήθιστα άσφαιροι απ’ έξω (3/19), με τον McHale να αποφασίζει από το ημίχρονο και έπειτα να μην πολυασχοληθεί μαζί τους στον χώρο δράσης τους.

Ακόμα και έτσι, οι Clippers στην αρχή του τρίτου δεκαλέπτου ήταν 13 πόντους μπροστά, και μέχρι και τα τελευταία λεπτά αυτού έμοιαζαν να έχουν απάντηση σε κάθε προσπάθεια επιστροφής των Rockets. Κάπου εκεί φάνηκε όμως ότι τους λείπει η ιπποδύναμη να κρατήσουν το προβάδισμά τους. Με το προβάδισμα στους 5, ο Turkoglu, ο οποίος με τα παραπανίσια κιλά του, τα λεπτά πόδια και τον κοπιώδη διασκελισμό του, φορώντας άσπρο κοντομάνικο μέσα από την φανέλα και θυμίζοντας χοντρούλη από το εφηβικό με απότομη ανάπτυξη και ακμή, βρίσκεται σε θέση να παίξει άμυνα ένας με έναν απέναντι στον Harden. Κρατάει μεν το έδαφός του, μην αφήνοντας τον μούσια να φτάσει στο καλάθι, αλλά ο τελευταίος δεν δυσκολεύεται να ρίξει τον εαυτό του στο δυσκίνητο κορμί του Τούρκου για να πάει σε δύο βολές και να κατεβάσει τη διαφορά στους 3. Ακολουθούν άστοχες προσπάθειες και από τις δύο πλευρές και ξαναπερνάμε στο καλάθι των Rockets, με τον Turkoglu να περιμένει στη γωνία ελεύθερος. Η μπάλα φτάνει σε αυτόν, φοβάται τον Ariza, προσποιείται, παίρνει μια ντρίμπλα, ξαναπροσποιείται και κάνει ένα μπουχεσούτ2):μπουχέσας+σουτ: Veteran move, τελειοποιημένη στα ευρωπαϊκά γήπεδα από τον Θοδωρή Παπαλουκά. Η απόπειρα ενός σουτ με περιορισμένη πιθανότητα επιτυχίας, που προκαλεί μορφασμούς και επιφωνήματα πόνου από τους φιλάθλους. Εκτελείται με πόδια ανοιχτά περισσότερο από το πλάτος των ώμων, ελαφρά λυγισμένα γόνατα, άλμα και περαιτέρω άνοιγμα των ποδιών για να μεγιστοποιηθεί όσο γίνεται ο απελπιστικά λίγος χρόνος στον αέρα που θα δημιουργηθεί από το άλμα, συνήθως όσο χρειάζεται για να πραγματοποιηθεί σουτ με μισό σπάσιμο μέσης, σε καθεστώς πλήρους απουσίας ρυθμούς και κατάφορης επίθεσης στην αισθητική της τέχνης του jump shoot που φαινομενικά δίνει την ευκαιρία στον Harden να επιτεθεί σε μια ήμιοργανωμένη άμυνα. Ο Hedo, σαν έτοιμος από καιρό τσιμπάει την μπάλα από τον Harden ερχόμενος από πίσω, αλλά παθαίνει λουμπάγκο στην προσπάθεια να σιγουρέψει την κατοχή, η μπάλα του γλιστράει και τελικά πέφτει στο έδαφος για να την πάρει, όπου τον συναντά ο έτερος νεολαίος του παρκέ, Jason Terry, για να κερδίσει ένα jumpball, μπροστά στα έντρομα μάτια του Doc Rivers που έχει πάρει χρώμα μελιτζανί-Ομπράντοβιτς. Δεν θέλω να είμαι κυνικός, αλλά ο Ηedo είναι 20 πόντους ψηλότερους από τον -πάλαι ποτέ- Jet. Δεν υπάρχει περίπτωση να χάσει στα ίσια αυτό το jumpball που φέρνει αντιμέτωπα 73 χρόνια και 2 υποψηφίους για ρευματοειδή αρθρίτιδα.

Διάλειμμα

Δεν παλιώνει ποτέ.

Δεν παλιώνει ποτέ.

Πίσω στο πρόγραμμά μας:

Με κάποιον τρόπο ο Jason Terry φτάνει ψηλότερα από τον Turkoglu, στη συνέχεια ξαναπαίρνει την μπάλα για να τον περάσει σαν σταματημένο, και να βρει τον Ariza κάτω από το καλάθι, όπου ένας ηττημένος, μνησίκακος Turkoglu ταπώνει το κεφάλι του SF των Rockets, και παίρνει την άγουσα για τον πάγκο.

Η παραπάνω ακολουθία περιγράφει γιατί το “βάθος” των Clippers ίσως να είναι η πτώση τους. Υπάρχει η διάθεση, αλλά το μυαλό, τα πόδια και η συνέπεια αποτελούν θέμα για τη συλλογικότητα ονόματι Clippers Bench Mob.

Στην 4η περίοδο, λοιπόν, ήρθε η πολυαναμενόμενη αφύπνιση του James Harden και οι 16 πόντοι του που γύρισαν το παιχνίδι υπέρ των Houston Rockets.

Βέβαια για να κλειδώσει το παιχνίδι στα 47 δευτερόλεπτα πριν το τέλος με τους Clippers να έχουν την κατοχή και την διαφορά στους τέσσερις πόντους, χρειάστηκε να βρεθεί ο Υιός του Doc αντιμέτωπος με την μεγάλη του νέμεση: την προκατάληψη και το μίσος απέναντι στον νεποτισμό την ραχιαία ντρίπλα

* Το σουτ από το κέντρο που επιχείρησε ο Brewer στο τέλος της τρίτης περιόδου βρήκε και χάλασε το 24άρι. Γιατί, φυσικά, είναι ο Corey Brewer.

Chicago Bulls 91 – 106 Cleveland Cavaliers

Ήταν δεδομένο ότι και χωρίς τον Kevin Love οι Cavaliers θα χτυπούσαν την σειρά και δεν θα γίνονταν έρμαιο στις ορέξεις των Bulls. Δεύτερο σερί break μέσα στο Cleveland αντικειμενικά ήταν δύσκολο να γίνει και οι Ταύροι λογικά επιστρέφουν στο Chicago ευχαριστημένοι από το 1-1 στο οποίο βρίσκεται η σειρά.

Η λογική άλλωστε ήταν αυτή που πρυτάνευσε στο Cleveland. Ο David Blatt άφησε τους πειραματισμούς, επανέφερε τον James στην κανονική του θέση, και στην θέση του Power Forward ξεκίνησε ο Tristan Thompson. Ο Mike Miller στα 35 του είδε την έναρξη του παιχνιδιού από τον πάγκο και όχι μέσα από το παρκέ όπως την Δευτέρα. Ο LeBron άφησε επίσης τους πειραματισμούς και ξανάβαλε την κορδέλα που είχε βγάλει μέσα στην χρονιά για να μοιάζει με τους συμπαίκτες του (σύμφωνα με την επίσημη δικαιολογία), κίνηση που δεν έμεινε απαρατήρητη από το μεγαλύτερο troll των παρκέ του ΝΒΑ, τον Drew Gooden, ο οποίος έχει καταφέρει να πείσει τους πάντες ότι όχι απλά είναι ακόμα εν ενεργεία αθλητής, αλλά είναι και ο παίκτης κλειδί στην πορεία της Washington στα playoffs. Κι αν η μισή του καρδιά βρίσκεται γιατρέ στους Wizards, η άλλη μισή στο Ohio βρίσκεται.

Δεύτερο Διάλειμμα (ώρα 10:45, θυμάστε;)

Το καλοκαίρι του 2014, όταν και ο παίχτης ήταν διαθέσιμος για πρόωρη συμφωνία ανανέωσης του συμβολαίου του, σύμφωνα με επίσημες πληροφορίες η διοίκηση των Cavaliers φέρεται να πρότεινε στον Tristan Thompson τετραετές συμβόλαιο με ετήσιες αποδοχές 13.000.000 $, σε μία κίνηση που φάνηκε αρκετά ακατανόητη σε πολλούς – βασικά σε οποιονδήποτε έχει την παραμικρή επαφή με το ΝΒΑ (editor’s note: βασικότερο σε οποιονδήποτε έχει την παραμικρή επαφή με τη λογική). Προς ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη όλων ο Tristan Thompson απέρριψε την προσφορά θεωρώντας ότι μπορεί να κερδίσει ένα μεγαλύτερο συμβόλαιο, πατώντας πάνω στον ατζέντη του, τον Rich Paul, ο οποίος τυγχάνει να χειρίζεται και τις τύχες ενός άλλου παίκτη των Cavs, του LeBron James.

Σίγουρα ο Kevin Love ποτέ δεν προσαρμόστηκε απόλυτα στην ομάδα του Blatt αλλά οι πληροφορίες τον έφερναν να σκέφτεται την πιθανότητα της παραμονής, και σε αυτό το ενδεχόμενο, ποια ομάδα θα έδινε αλήθεια 13.000.000$ τον χρόνο στον αναπληρωματικό του Kevin Love; H μοίρα όμως, ενσαρκώμενη στο ατσούμπαλο ξανθό μακρυμάλλικο αγόρι από τον Καναδά που ακούει στο όνομα Kelly Olynyk, δίνει άλλη μία ευκαιρία στον Tristan, τραβώντας τον ώμο του Love μέχρι αυτός να εξαρθρωθεί και να χρειάζεται 4-6 μήνες ανάρρωση, και δημιουργώντας έτσι ένα τεράστιο κενό στην frontline των Cavaliers. [fun fact: o Kelly Olynyk ψάχνει εδώ και μέρες μία συνάντηση με τον Love για να του πει από κοντά πόσο συντετριμμένος και μετανιωμένος είναι, αλλά ο Love αρνιέται επειδή δεν θέλει να διώξει τις ενοχές που βαραίνουν το ξανθομακρομάλλικο κεφάλι του Olynyk]

Τέλος Δεύτερου Διαλείμματος

Ο Tristan Thompson έπαιξε ένα γεμάτο 35λεπτο, και σε αντίθεση με το πρώτο παιχνίδι της σειράς έκανε αντιληπτή την παρουσία του. Δεν σκόραρε ιδιαίτερα, ωστόσο μάζεψε 12 rebounds, εκ των οποίων τα 6 επιθετικά, έβγαλε πάθος, και κυρίως εξασφάλισε ότι ο LeBron James θα παίξει στην θέση που μπορεί να μεγαλουργήσει. Ο Shumpert ήταν όσο εύστοχος έπρεπε, ο James Jones ήρθε από τον πάγκο και ήταν ακόμα πιο εύστοχος από όσο έπρεπε και οι Cavs πήραν μία εύκολη νίκη. Στο επόμενο report θα ασχοληθούμε περαιτέρω με το φαινόμενο James Jones.

Από την άλλη, οι Bulls άργησαν να μπουν στο παιχνίδι ένα δωδεκάλεπτο, το οποίο προφανώς ήταν αρκετό για να τους αφήσει εκτός διεκδίκησης νίκης. Αυτό πάντως που τριγυρνάει στο μυαλό του Τom Thibodeau είναι το μηδενικό που αντιπροσωπεύει τις βολές που έχει κερδίσει ο Rose έως τώρα στην σειρά. Ο ίδιος το αποδίδει εν μέρει και στους διαιτητές, καθώς θεωρεί ότι έχουν υπάρξει επαφές που να δικαιολογούν το σφύριγμα φάουλ, ωστόσο ξέρει καλά ότι ο Rose μέχρι τώρα δείχνει διστακτικός στο να μπει με δύναμη μέσα στην ρακέτα και να διεκδικήσει την επαφή – προφανώς επηρεασμένος από τα απανωτά χαστούκια της μοίρας. Για έναν παίκτη ο οποίος είχε βασίσει μεγάλο κομμάτι της κυριαρχίας του παιχνιδιού του στο να διεισδύει προκλητικά εύκολα στην αντίπαλη ρακέτα και να τελειώνει τις φάσεις κοντά στο καλάθι, η μετάλλαξη του αυτή δείχνει το γιατί οι Bulls έχουν ταβάνι φέτος. Αν δεν θυμηθεί τον παλιό καλό του εαυτό και ρισκάρει λίγο να βρεθεί μέσα στην ρακέτα όπου τον περιμένουν ο Mozgov και ο Τhompson (και όχι ο Hibbert ή ο Gobert ας πούμε), και δεν σταματήσει να σουτάρει πίσω από τα 6 μέτρα, οι Bulls ακόμα και αν περάσουν τους λαβωμένους Cavs, θα δυσκολευτούν πολύ στην συνέχεια.

Τελείως εκτός προγράμματος

Εν τω μεταξύ, σε κάποια άσχετα αλλά αρκετά ανησυχητικά (?) νέα, ο Rudy Gobert δείχνει μεγάλη όρεξη μετά την τρίτη θέση που κατέλαβε στην ψηφοφορία για τον τίτλο του πιο βελτιωμένου στην σεζόν.

 

 

References
1 καθώς μάλλον κάτι τον ταρακούνησε
2 :μπουχέσας+σουτ: Veteran move, τελειοποιημένη στα ευρωπαϊκά γήπεδα από τον Θοδωρή Παπαλουκά. Η απόπειρα ενός σουτ με περιορισμένη πιθανότητα επιτυχίας, που προκαλεί μορφασμούς και επιφωνήματα πόνου από τους φιλάθλους. Εκτελείται με πόδια ανοιχτά περισσότερο από το πλάτος των ώμων, ελαφρά λυγισμένα γόνατα, άλμα και περαιτέρω άνοιγμα των ποδιών για να μεγιστοποιηθεί όσο γίνεται ο απελπιστικά λίγος χρόνος στον αέρα που θα δημιουργηθεί από το άλμα, συνήθως όσο χρειάζεται για να πραγματοποιηθεί σουτ με μισό σπάσιμο μέσης, σε καθεστώς πλήρους απουσίας ρυθμούς και κατάφορης επίθεσης στην αισθητική της τέχνης του jump shoot