Playoff Report: Round 2 Game 5

Άλλος έν…

ώπα, ώπα

Κατ’ αρχάς είδαμε την καλύτερη στιγμή στην ιστορία της τηλεόρασης:

Το βλέμμα του τύπου όταν συνειδητοποιεί τι έχει γίνει.

Ωραία, πάμε:

Chicago Bulls 101 @ 106 Cleveland Cavaliers

Άλλος ένας γύρος της ελληνορωμαϊκής που διεξάγεται μεταξύ Cleveland και Chicago ξεκίνησε με τον Derrick Rose να επιτίθεται ανηλεώς στο αντίπαλο καλάθι, αυτή τη φορά βρίσκοντας σύμμαχο έναν απρόσμενα φρέσκο Taj Gibson. Οι Bulls μπήκαν στο παιχνίδι με φόρα και με ένα γρήγορο 8-0 ανάγκασαν τον David Blatt να καλέσει ένα εκτός προγράμματος time-out, χωρίς να καταφέρει να σταματήσει ωστόσο το δίδυμο των ταύρων, το οποίο σκόραρε 20 από τους 24 πόντους της ομάδας στο πρώτο δεκάλεπτο. Οι Cavs από την άλλη δεν έμειναν για πολύ στην απογευματινή ραστώνη τους, αλλά έδωσαν την μπάλα στον James, ο οποίος επικουρούμενος από έναν εντυπωσιακό επιθετικά Iman Shumpert, οδήγησε την ομάδα του προηγούμενη στο 12λεπτο με 24-25.

Κάπου εκεί ο LeBron για κάποιο λόγο αποφάσισε να βγάλει το άχτι του στην αυτοεκτίμηση του Jimmy Butler. Έβαλε τους 12 πρώτους πόντους του Cleveland στη δεύτερη περίοδο με 6 συνεχόμενα καλάθια, τιμωρώντας τον Butler από το low-post και δίνοντας ένα προβάδισμα 7 πόντων στο Cleveland, οδηγό για τη συνέχεια του παιχνιδιού.

Η επίθεση των Bulls, ελλείψει Gasol, με τον Rose να έχει χάσει την ώθηση που του δίνει το γεγονός ότι είναι ξεκούραστος στην αρχή των παιχνιδιών και να μην μπορεί να δημιουργήσει, τον Butler εξουθενωμένο από τα βασανιστήρια του James και τον Noah* ασθμαίνοντα, στηριζόταν σχεδόν αποκλειστικά σε ατομικές προσπάθειες και μάλλον ακίνδυνη, οριζόντια κυκλοφορία της μπάλας. Απόδειξη τα 14:30 που πέρασαν από τα μέσα της πρώτης περιόδου έως το 4λεπτο της δεύτερης κατά τα οποία η στατιστική δεν κατέγραψε assist για το Chicago.

* Για τη δυσκολία του Noah να σύρει τα πόδια του από τη μια πλευρά του παρκέ στην άλλη και την αδυναμία του να σηκωθεί με αξιώσεις από το έδαφος ξαναγράψαμε. Η χαρακτηριστική εικόνα στην επίθεση των Bulls είναι η εξής: Ο Noah δέχεται την μπάλα στην κορυφή απέναντι στον Mozgov. Ο Mozgov του δίνει όσα μέτρα του επιτρέπει το savoir vivre. O Noah πλησιάζει. Σταματάει την ντρίμπλα όταν φτάνει κοντά στον απαθή για τα τεκταινόμενα Mozzy. Ο Noah πιβοτάρει. Πιβοτάρει ανάποδα. Ψάχνει την πάσα. Κανείς δεν δίνει βοήθεια στο μαρκάρισμά του, επομένως οι συμπαίκτες του Γάλλου είναι κλεισμένοι. Τα ψηφία στο 24άρι εκλείπουν ανελέητα και επικίνδυνα. Ο Noah ξαναπιβοτάρει απεγνωσμένα. Μεταβατική αμηχανία κυριεύει το κοινό. Τελικά βρίσκει μια ψηλοκρεμαστή πάσα στα 8 μέτρα στην περιφέρεια, σε κάποιον συμπαίκτη που είναι αναγκασμένος να πάρει δύσκολο σουτ με το χρόνο επίθεσης να τελειώνει. Και κάπως έτσι οι Cavs έφτασαν στο +10.

Η έλλειψη του Pau Gasol είναι μεγαλύτερο πλήγμα από ότι θα δικαιολογούσε το φαινομενικό βάθος των Bulls στους ψηλούς. Ακόμα και αν δεν είναι ο rebounder του παρελθόντος και λειτουργεί κυρίως από μέση απόσταση, παρά ακουμπώντας η μπάλα σε αυτόν στο post, η απουσία του στερεί από τους Bulls έναν παίκτη που μπορεί να πασάρει από το high και το low post, την ώρα που μπορεί να αναγκάσει τον αντίπαλο του να τον κυνηγήσει στα 6 μέτρα με την ίδια ευκολία που μπορεί να συμπυκνώσει γύρω του την άμυνα δίνοντας χώρο στους ακροβολισμένους συμπαίκτες του. Το court vision του, την ώρα που ο Noah δεν μπορεί να δημιουργήσει για τους λόγους που προαναφέραμε και με τον Rose να είναι κυρίως scoring guard, θα αποτελούσε τεράστιο συγκριτικό πλεονέκτημα για τους Ταύρους. Την ίδια στιγμή, λείπει ο μοναδικός πραγματικός seven footer της ομάδας και ο καλύτερος παρτενέρ του Rose στο pick and roll.

Την κατάσταση των Bulls δεν βοηθούσε και η πρωτοφανής ανομβρία τους από την περιφέρεια, καθώς στο 30ο λεπτό του παιχνιδιού σημείωσαν το πρώτο τους τρίποντο στην ενδέκατη προσπάθειά τους με τον Mike Dunleavy. Γεγονός αναμφίβολα θετικό για τους Bulls γιατί ο Dunleavy ξύπνησε από τη χειμερία νάρκη του πρώτου ημιχρόνου για να ξαναβάλει, παρέα με τον Butler, την ομάδα του στο παιχνίδι της νίκης. Ο εξαιρετικός επιθετικά Butler (29 πόντοι) θα πάλευε διαφορετικά μόνος του, από τη στιγμή που ο Rose μετά τον 16ο πόντο του (με 7/13) με το ξεκίνημα του 2ου ημιχρόνου δεν ξανασκόραρε μέχρι το τέλος, αστοχώντας στα επόμενα 11 σουτ που επιχείρησε. Το παιχνίδι της Πέμπτης έρχεται και πάλι με μόνο μια μέρα ξεκούραση για τις δύο ομάδες και αποτελεί ερώτημα σε τι κατάσταση θα βρεθεί ο Derrick Rose μετά από τόσα συνεχή παιχνίδια, και αν θα ξεκινήσει ο Pau Gasol.

Το καντήλι της τρίτης περιόδου σώνεται με τους Bulls στο -12 και τις ελπίδες τους για το break να σώνονται μαζί του. Μέχρι που έρχεται ο Nikola o Mirotic, σαν γνήσιος αλήτης που είναι, να κάνει αυτό:

Η αλητεία μόνο βέβαια δεν φτάνει, και η απειρία του στο NBA μαζί με την ευπιστία του στις προσποιήσεις και το όχι τόσο ΝΒΑ ready κορμί του, βγαίνουν στα playoffs. Αδυνατεί να μαρκάρει οποιονδήποτε σε αυτή τη σειρά, και τα yolo σουτ που έβαζε τον Μάρτη πλέον έχουν μπει στο μικροσκόπιο των scouters και τον καθιστούν έναν άστοχο gunner στην επίθεση (8/28 στη σειρά) που είναι παράλληλα κίνδυνος στην άμυνα. To +/- μπορεί να είναι ένα μάλλον συγκυριακό στατιστικό, που από μόνο του δεν λέει πολλά καθώς δεν αναφέρει ποιοι μοιράζονταν το παρκέ στα λεπτά που μετριέται, αλλά σε ένα παιχνίδι που έληξε με διαφορά 5 πόντων το -23 του Mirotic σε 17 λεπτά είναι χαρακτηριστικό, ειδικά σε συνδυασμό με το +9 του Butler σε 41′.

Από την άλλη, μπορεί να μην είναι συνηθισμένο ένα άρθρο να προσπαθεί να αυτοαναιρεθεί από παράγραφο σε παράγραφο, αλλά το κείμενο υπογράφεται από τρεις συντάκτες, και οι τρεις συντάκτες λατρεύουν να διαφωνούν μεταξύ τους. Ο Mirotic στο τελευταίο παιχνίδι σίγουρα δεν ενθουσίασε, αλλά στα προηγούμενα, ακόμα και αν δεν έχει καταφέρει να κάνει κάποια πραγματικά καλή εμφάνιση ήταν απόλυτα  χρήσιμος. Όντας ο μόνος ψηλός των Bulls που μπορεί να απειλήσει πραγματικά από την περιφέρεια, η εμφάνιση της φανέλας του στο παρκέ άνοιγε αυτόματα χώρους για τις διεισδύσεις των Rose και Butler, προσφέροντας στο spacing και χαλώντας την ζώνη άμυνας των Cavs κάτω από την ρακέτα. Και όλα αυτά απλά με το να πατάει στο παρκέ, χωρίς στην πραγματικότητα να κάνει κάτι αξιοσημείωτο. Και αν θέλουμε να μιλήσουμε και με το +/- , βλέπουμε το εξής:

The Mirotic/Gibson combo has logged 17 minutes in this series. 17 minutes in 4 games. Bulls are plus-21 in those minutes.

— Zach Lowe (@ZachLowe_NBA) May 12, 2015

Η κακοδαιμονία των ταύρων συνεχίζεται, και ο anti-Chalmers Matthew Dellavedova¹⁾aka το αγαπημένο παιδί του James επιστρατεύει μια κίνηση βγαλμένη από τα έγκατα του μαύρου βιβλίου της τσατσιάς. Αφού ο Gibson τον ρίχνει κάτω στη μάχη του rebound ο Αυστραλός του κλειδώνει το πόδι, και ο διαιτητής βλέπει τον power forward των Bulls να τον κλωτσάει στην προσπάθεια του να απελευθερώσει το πόδι του (την οποία δεν έχει πάρει πρέφα) και τον αποβάλλει. Δύο βολές και η μπάλα στους Cavs, με τη διαφορά να πηγαίνει στους 14 και μετά και από ένα τρίποντο του Smith (πόσα κρίσιμα τρίποντα θα κολλήσει πια σε αυτή τη σειρά;) στο θεωρητικά απλησίαστο +17, 9′ πριν από τη λήξη.

Κι όμως, παρά τις 7 πληγές του Φαραώ που έχουν χτυπήσει την ομάδα του Thibodeau, που πλέον παίζει χωρίς Gasol και Gibson και με άσφαιρους Noah και Rose, οι Ταύροι αντιστέκονται, αρχικά καθαρίζοντας την άμυνά τους και πηγαίνοντας στη γραμμή και στη συνέχεια με τον παλιό καλό παραδοσιακό τρόπο “μάγκες, βαράτε τρίποντα και ό,τι γίνει”, που αποδίδει 12 πόντους από τους Hinrich, Dunleavy και Butler, και κάπως έτσι φτάνουν το παιχνίδι στους 2 (101-99), 1′ και κάτι πριν το τέλος. Μετά και από ένα χαμένο τρίποντο του κουτσαίνοντα Irving, η μπάλα πάει στα χέρια του Rose για να ισοφαρίσει το παιχνίδι. Σαν τσόγλανος που έχει σταμπάρει συμμαθητή να περνάει την καγκελόπορτα του σχολείου φρεσκοκουρεμένος, ο LeBron James επιτηρεί τον βηματισμό του Rose και την κατάλληλη στιγμή εφορμά από τις σκιές και στέλνει την προσπάθεια του στις κερκίδες.

Ήταν το ιδανικό επιστέγασμα σε μια μεγαλειώδη εμφάνιση του James, από αυτές που του έχουν δώσει το προσωνύμιο “The King”. Ήταν από τα γνώριμα στους Celtics και τους Wizards παιχνίδια που ο LeBron είναι μόνιμα εκεί, να κόβει τις ελπίδες προς τη νίκη, είτε με προσωπικά σερί, είτε με chasedown blocks, είτε δίκην playmaker. 38 πόντοι, 12 rebounds, 6 assists, 3 κλεψίματα, 3 τάπες, 0 λάθη για τον ενοχλητικό τύπο που ξέρει να κερδίζει και να σου κλείνει το στόμα, επίδοση που εφάμιλλη της δεν έχει γίνει ποτέ χωρίς λάθη, και στη λίστα με τις κοντινές κυριαρχούν ο David Robinson και ο Hakeem Olajuwon.

Los Angeles Clippers 104 @ 123 Houston Rockets

Είχαν περάσει μόλις 17 δευτερόλεπτα από την έναρξη του αγώνα όταν ο Dwight Howard, ο οποίος προερχόταν από ένα παιχνίδι στο οποίο αποβλήθηκε μετά από 18 λεπτά συμμετοχής, έκανε το πρώτο του φάουλ. Λαμβάνοντας ως δεδομένο την εύθραυστη ψυχολογική κατάσταση ολόκληρης της ομάδας δεν ήταν καλός οιωνός.

Τα πράγματα όμως είχαν ακριβώς την αντίθετη τροπή, καθώς ο D12 δεν έχασε την ψυχραιμία του και με την σειρά του κέρδισε το δεύτερο φάουλ του DeAndre Jordan μόλις στο 7 λεπτό αναγκάζοντας τον Doc Rivers να ψάξει στον πάγκο του νωρίτερα από ότι θα ήθελε. Εκείνη την στιγμή το σκορ ήταν 16-14 υπέρ των Clippers. O DeAndre επανήλθε εσπευσμένα 5 λεπτά μετά με την ομάδα του να βρίσκεται πίσω με 22-31. Λιγότερο από δύο λεπτά μετά υπέπεσε στο τρίτο του φάουλ και ξαναπέρασε στον πάγκο. Παρά την ανέλπιστη επιθετική συνεισφορά του Spencer Hawes, οι Rockets έκλεισαν το ημίχρονο μπροστά με 15 πόντους έχοντας σημειώσει συνολικά 63!

Campaigning. “please let me play” pic.twitter.com/1OeCQQaHsb

— Haralabos Voulgaris (@haralabob) May 13, 2015

Το φινάλε του παιχνιδιού βρήκε το Houston ²⁾δεύτερο σε πόντους μες τη ρακέτα στην κανονική περίοδο πίσω μονάχα από τους Grizzlies που σημείωνε κατά μέσο όρο 55 πόντους ανά παιχνίδι στη ρακέτα στο πρώτο γύρο των playoffs εναντίον Mavericks, και είχε στα τέσσερα πρώτα εναντίον των Clippers 36,  να σημειώνει συνολικά 64 πόντους μέσα στο ζωγραφιστό!

Ο DeAndre Jordan είναι ελεύθερος το φετινό καλοκαίρι. Η χθεσινή εμφάνιση/εξαφάνιση της άμυνας των Clippers λόγω της απουσίας του είναι το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια του ατζέντη του για να αρπάξει όλα τα λεφτά από τον Balmer.

Τα φάουλ των βασικών των Clippers ανάγκασε τον Rivers ανασύρει από τη ναφθαλίνη τον Spencer Hawes. Αυτή του η επιλογή εκτιμήθηκε δεόντως από έναν μικρό Ελβετό:

Με την διαφορά σε διψήφιο αριθμό σε όλο το δεύτερο ημίχρονο και με τον DeAndre Jordan να έχει προβλήματα με τα φάουλ (και όχι με τις βολές) από νωρίς, το φιλοθεάμον κοινό είχε αρχίσει να τρέφει αυταπάτες πως ίσως αυτός ο αγώνας να έληγε σε μία διάρκεια μικρότερη των τριών ωρών.

Φρούδες ελπίδες, καθώς ο Rivers αποφάσισε να εξασκήσει το Hack-A-Brewer, πιθανότατα δίχως να περιμένει ουσιαστικά αποτελέσματα, αλλά για να μας διδάξει ένα επώδυνο μάθημα…

If the Clippers are going down, Doc Rivers is taking the American viewing public with them. #HackAWhoever

— Arash Markazi (@ArashMarkazi) May 13, 2015

Washington Wizards 81 @ 82 Atlanta Hawks

Κατά μια απροσδόκητη τροπή των ιστορίας, το match-up Hawks – Wizards αποδεικνύεται το πιο συναρπαστικό και το πιο ενδιαφέρον των ημιτελικών περιφέρειας, εστώ και αν αυτό δεν συμβαίνει πάντα λόγω του μπάσκετ που παίζουν. Λίγο η κοκορομαχία Gooden – Antic (0/6 σε αγαστή συνεργασία χτες), λίγο ο τιτάνας John Wall ο οποίος έπαιξε με σπασμένο χέρι χρησιμοποιώντας το σε πάσες και βουτώντας για φαινομενικά χαμένες μπάλες, λίγο ο half-drunk/half-amazing Jeff Teague, λίγο ο απρόβλεπτος όσο και σαγηνευτικός Dennis Schroder που είναι αδύνατο να προβλέψεις τι κίνηση θα κάνει μετά, λίγο η προσπάθεια του Korver να απαγκιστρωθεί από τον ιστό που του έχουν πλέξει Beal και Porter, είναι αδύνατον να βαρεθείς παρακολουθώντας Hawks-Wizards³⁾εκτός αν θέλεις, για παράδειγμα, να δεις πολλά καλάθια. Σε λυπάμαι.

German “Playoff Rondo”

O Dennis Schroder, που παρότι κάνοντας διαρκώς λάθος επιλογές, είχε κατορθώσει να φάει τη θέση του point guard για τα Γεράκια από τον Teague, που ήταν ακόμη χειρότερος. Και έφθασε στο τελευταίο πεντάλεπτο έχοντας 1/8 σουτ και 4 λάθη σε 20 λεπτά πραγματικά κακού μπάσκετ (και πάλι ήταν καλύτερος από τον χείριστο Teague) για να σύρει την Atlanta από τα Τάρταρα με 3 assists και 5 πόντους σε πέντε συνεχόμενες επιθέσεις

Schroder's shot form has changed like four times in THIS game

— ☕netw3rk (@netw3rk) May 14, 2015

Playoff Randy Whitman

Για άλλο ένα παιχνίδι ο Randy Wittman έκανε μαύρη τη ζωή του Budenholzer κλειδώνοντας τον Korver, προκαλώντας τον DeMarre Carroll να βάλει την μπάλα στο παρκέ και παίζοντας με το μυαλό του Jeff Teague.

@Truth_About_It How about appointing, let's say, Alvin Gentry for home games, while keeping Wittman to coach away from home?

— Billy Hoyle (@JohnnyChatsios) May 14, 2015

(ναι, μόλις επικαλέστηκα τον εαυτό μου..!)

Kαι με την Washington πίσω δύο πόντους στην προτελευταία επίθεση του αγώνα, επιστράτευσε το αγαπημένο play των Spurs (και  των Hawks) τιμωρώντας τον coach Bud με το ίδιο του φάρμακο. Έπιασε το μπλοκάκι σωστά στα χέρια και σχεδίασε ένα hammer ⁴⁾pick n’ roll σαν δόλωμα από την μία πλευρά οδηγώντας τον point guard προς την τελική γραμμή, ενώ παράλληλα στην άλλη γωνία περιμένει ο σουτέρ, που μόλις έχει πάρει screen στην weakside, στη γωνία για τρεις το οποίο έβγαλε τον Pierce ελεύθερο στη γωνία για τρεις, την ώρα που ήταν απολύτως βέβαιο ότι η μπάλα θα πάει σε αυτόν.

Μια εξήγηση υπάρχει:

What if Wittman had clipboard upside down for entire career and he finally figured it out? that would make sense. #bizarroRandy

— Haralabos Voulgaris (@haralabob) May 14, 2015

The Drew Gooden Experience (pt. infinity)

Μια εξήγηση του stretch four Gooden είναι η χτεσινή του απόπειρα να σκοράρει με άλλους τρόπους. Δεχόμενος μια καταπληκτική – παραλίγο assist από τον Wall, ο οποίος θα έλεγα ότι χόρεψε τον Antic, ενώ στην πραγματικότητα ο Pero δεν κατάφερε να τον πλησιάσει καν, η απόπειρά του να σκοράρει από το 1 μέτρο προσέκρουσε στις διαδοχικές τάπες των Korver και Beal. Η δεύτερη περίπτωση έρχεται μετά από λίγο, όταν για κάποιον λόγο ο Gooden βρίσκεται πρώτος στον αιφνιδιασμό με τον Wall να του πετάει την μπάλα. Αυτό που του έκανε ο Bazemore δύο δευτερόλεπτα μετά, είναι υπεράνω περιγραφής.

Bench Sob

Απόγνωση είναι το όνομα του συναισθήματος που κυριαρχεί τον Wittman κοιτώντας τον πάγκο του. Η πρόσκρουση στον πάτο του βαρελιού ήρθε χτες, όταν ο Porter ήταν ο μόνος παίκτης που σκόραρε από τον πάγκο για τους Wizards, και αυτός με 3/13. Το 0/4 που έγραψαν Gooden και Sessions ήταν το βαρίδι που τους τράβηξε στον πάτο. Αυτοί ήταν και το σύνολο των παικτών που χρησιμοποιήθηκαν από το πάγκο, περιορίζοντας το rotation των Μάγων στους 8 παίκτες. Αν μάλιστα δεν υπολογίσουμε τον Gooden ως επαγγελματία μπασκετμπολίστα, όπως οφείλουμε να κάνουμε, το νούμερο πέφτει στους 7.

Και στην άλλη πλευρά του παρκέ η κατάσταση δεν χαρακτηρίζεται ονειρική πάντως, καθώς και το rotation των Hawks έχει μικρύνει αρκετά, με τον Mike Scott να την πληρώνει (κακώς στο μυαλό του Χάτσιου) με συνεχόμενα DNP. Τα περιθώρια στενεύουν όμως, και έτσι παίκτες οι οποίοι είχαν συμπληρωματικό ρόλο πλέον παρακολουθούν τα παιχνίδια από τον πάγκο, ενώ όσοι έβλεπαν ήδη από τον πάγκο τα παιχνίδια της regular season αναδεικνύονται σε προνομιακούς θεατές με θέση δίπλα στο γήπεδο απρόσμενους πρωταγωνιστές, όπως ο Mike Muscala, ο οποίος, εντάξει δεν διεκδικεί ακριβώς τίτλο πρωταγωνιστή, αλλά σίγουρα διεκδικεί αυτόν του κρυφού άσου στο μανίκι του Mike Budenholzer. Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει είναι η αποτελεσματικότητα του στο τελείωμα των φάσεων, προσόν εξαιρετικά δυσεύρετο την τελευταία περίοδο στην ομάδα της Atlanta, η οποία θα πρέπει σε αυτήν την σειρά να έχει χάσει σουτ από κάθε εκατοστό του γηπέδου, με μπροστάρη τον Jeff Teague.

Ο Kyle Korver ανακαλύπτει τον εσωτερικό του Tony Allen

1/5 τρίποντα εμπρός, 6 κλεψίματα και 3 τάπες πίσω. H θεωρία του χάους κάπως μπαίνει σε εφαρμογή εδώ.

Wall-Beal

Τους λατρεύω. Δύο υπεραθλητές στο 1-2, (με τα φόντα να γίνουν) εξαιρετικοί αμυντικοί (5 τάπες άθροισαν χτες), με τον καθένα να ξεχωρίζει για ένα επιθετικό τεχνικό χαρακτηριστικό του (court vision για τον Wall, τρίποντο για τον Beal). 24 και 21 ετών.

Τι άλλο μπορεί να θέλει κανείς από το back-court του, πέρα από το να είναι υγιές.

Αυτή η κίνηση θυμίζει Jeremaiah Massey, άντε και Kyle Hines. Kαι σίγουρα χάνει σε σχέση με τη live μετάδοση, όταν ένας Beal εμφανίστηκε από το πουθενά πετώντας για να κόψει το σουτ, ή τελοσπάντων κάτι τέτοιο.

Marvel Universe

O Wall είχε πέντε κατάγματα στο χέρι.
Με την έναρξη του αγώνα βγήκε ο ρεπόρτερ του ΝΒΑ, David Aldridge, και είπε πως το ιατρικό team Wizards εξέτασε τον Wall και έκρινε πως η συμμετοχή του στον αγώνα ήταν εξαιρετικά απίθανο να χειροτέρευε την κατάσταση στο χέρι και να έχει μακροχρόνιες συνέπειες , συνεπώς αν ο ίδιος ο παίκτης το επιθυμούσε μπορούσε να αγωνιστεί. Δηλαδή απλά είπαν πως από τη στιγμή που το χέρι του ήταν ήδη σπασμένο σε πέντε σημεία δεν μπορούσε να γίνει χειρότερα.

Και ο John Wall απλά έβαλε ένα γάντι και έκανε πράγματα σαν και αυτό

Δύο πράγματα μπορεί να ισχύουν:

Α) Ο Wall είναι υπεράνθρωπος και μπορεί να αγωνίζεται με σπασμένο χέρι

Β) Το γάντι που έβαλε στο χέρι του είναι το Infinity Gauntlet που έχει ο Thanos και οι Avengers είναι στην πραγματικότητα ντοκιμαντέρ.

 Al Horford Beast Mode

Boss rankings: 1. Al Horford 2. Rick Ross 3. Bruce Springsteen

— Sean Highkin (@highkin) May 14, 2015

Σε μία επίπονη για τα μάτια βραδιά, στην οποία η επίθεση των Hawks είχε 5/22 τρίποντα και έθεσε νέο ρεκόρ για την χρονιά με 23 λάθη απέναντι σε 21 assist, o Al Horford ήταν μεγαλειώδης.

Έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία της Atlanta που σε παιχνίδι playoffs είχε πάνω από 20 πόντους, 10 rebounds και 5 κοψίματα.

Al Horford's face when he heard his stat line. pic.twitter.com/6BkE9PBhUZ

— DeAntae Prince (@DeAntae) May 14, 2015

Σε μία ομάδα η οποία πέρασε όλη την χρονιά προσπαθώντας να αποδείξει ότι είναι πάνω από όλα ομάδα, χωρίς έναν ηγέτη να την οδηγεί, σε μία ομάδα που έστειλε τέσσερις παίκτες στο All-Star Game γιατί δεν ήξεραν ποιον να ξεχωρίσουν, σε μία ομάδα που ανάγκασε το ΝΒΑ να ψηφίσει ολόκληρη την πεντάδα ως παίκτη του μήνα (?), ο Horford θυμίζει με τις εμφανίσεις του ότι στα playoffs ξεχωρίζουν οι πραγματικά σπουδαίοι από τους καλούς. Ενδιαφέρον στατιστικό προς επιβεβαίωση:

No one is better in the clutch. #TrueToAtlanta pic.twitter.com/uJ8zK3pLJo

— Atlanta Hawks (@ATLHawks) May 14, 2015

Memphis Grizzlies 78 @ 98 Golden State Warriors

Previously on Memphis-Warriors at the Grindhouse…

Ο Tony Allen έχει σπείρει τον τρόμο στον Klay Thompson και έχει βγάλει εκτός ρυθμού την επίθεση των Warriors, οι Brothers from Another Mother ⁵⁾Το γράφω μονάχα γιατί φαντάζομαι κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια στο Llobregat με τον Marc να λέει “Μαμά, να έρθει ο Z-Bo να παίξουμε;”  και την μάνα Gasol να απαντά “Ναι φυσικά, να κάτσει να φάει μαζί μας έκανα paella για όλους. Και πες στον αδερφό σου να χαμηλώσει την όπερα, μας έχει πάρει τα αυτιά.” έχουν τραμπουκίσει τους Green και Bogut, ο Conley είμαι μασκοφόρος υπερήρωας και το σκορ είναι στο 2-2.

Και δυστυχώς οι νίκες του Μέμφις έχουν ερμηνευτεί σαν νομοτελειακή δικαίωση του “πραγματικού” μπάσκετ από τους διάφορους υπερήλικους αρτηριοσκληρωτικούς μπασκετικούς ιεροεξεταστές.

Σαν αποτέλεσμα έχουμε τον General Manager της χειρότερης ομάδας του NBA,  αυτόν που μοναδικές του αποφάσεις μες τη σεζόν ήταν να χαρίσει τους Tyson Chandler, Iman Schumpert J.R. Smith έναντι πινακίου φακής για να ξεκινάει πεντάδες με τον Travis Wear και Alexey Shved, να αρχίζει να τουιτάρει πως οι ομάδες δεν κερδίζουν σουτάροντας τρίποντα.

Εν πάση περιπτώσει, ας αφήσουμε τα απολιθώματα και ας ασχοληθούμε λιγουλάκι με το παιχνίδι καθώς “οι ζωντανοί με τους ζωντανούς”⁶⁾αυτή η φράση υπάρχει όντως ή την χρησιμοποιεί μονάχα η μάνα μου;⁷⁾Όντως υπάρχει λέει το λοιπό συντακτικό 1/2  και πάει λέγοντας…

Η παρουσία του Jeff Green στην πεντάδα στην θέση του τραυματία Tony Allen, επέτρεψε στο Memphis να ξεκινήσει με πέντε παίκτες που μπορούν να σκοράρουν, συνεπώς το Golden State δεν μπορούσε να ξεκινήσει με Bogut σε θέση λίμπερο, όπως στο προηγούμενο παιχνίδι. Ο Z-Bo ξεκίνησε κακοποιώντας τους ψηλούς των Warriors και σημείωσε 11 πόντους στο πρώτο οκτάλεπτο.

Μοναδική ακτίδα αισιοδοξίας εκείνη την στιγμή για τους Warriors ήταν ο μαχητής Harrison Barnes, που στην άμυνα αναγκαζόταν να μαρκάρει τον Gasol και στην επίθεση κρατούσε την ομάδα του στον αφρό με προσωπικά καλάθια.

Με το σκορ στο 23-10 για τους Grizzlies, έφτασε στιγμή ο Joerger να ξεκουράσει τους βασικούς του οπότε μπήκαν οι Udrih, Koufos και ο Carter. Ακολούθησε ένα σερί 2-16 για τους γηπεδούχος με 3 τρίποντα του Curry, που τους έδωσε το προβάδισμα το οποίο δεν τέθηκε σε αμφισβήτηση μέχρι το τέλος του αγώνα.

Η απουσία του Tony Allen ήταν καίρια για την άμυνα του Memphis, καθώς δίχως τον μανιακό Grindfather να πηδάει σαν το αιλουροειδές δεξιά και αριστερά διακόπτοντας τις γραμμές πάσας, η επίθεση των Warriors ανέκτησε την άψογη κυκλοφορίας και κατάφερε να βρει ελεύθερα τρίποντα σουτάροντας συνολικά με 14/30 από τα 7,25 , την ίδια στιγμή που οι Grizzlies σούταραν με 4/15.

Το πρόβλημα με τα ξεμαρκάριστα τρίποντα των Warriors είναι πως ζεσταίνονται οι σουτέρ τους και μετά αρχίζουν να ευστοχούν σε αυτά τα σουτ για τα οποία δεν μπορεί να κάνει κανείς τίποτα μετά.

O Andre Iguodala, ο παίκτης τον οποίο η άμυνα του Memphis αφήνει συνειδητά να σουτάρει, είχε 16 πόντους με 7/10 σουτ, ο Livingston καθοδήγησε την ομάδα ιδανικά σαν αναπληρωματικός point guard, παίζοντας τη γνωστή του άμυνα, και κάποιος καλοπροαίρετος θα μπορούσε να πει πως ο David Lee έμοιαζε σαν να θυμήθηκε τον παλιό εαυτό του.

Την ίδια στιγμή ο πάγκος του Memphis προκαλούσε μόνο θλίψη

Joeger looking down his bench like when you keep opening the fridge hoping that something new has magically materialized in there

— ☕netw3rk (@netw3rk) May 14, 2015

Και η ήδη ατροφική του επίθεση είχε περιοριστεί σε ένα υπέρμετρα στατικό παιχνίδι, στο οποίο δεν προσπαθούσαν καν αν αξιοποιήσουν τον εξαιρετικό Randolph, που μετά τους 11 πόντους πόντους του πρώτου δεκαλέπτου, πήρε μονάχα 4  προσπάθειες. Παράλληλα καθυστερούσαν σημαντικά στην εκτέλεση των συστημάτων, δίχως να κάνουν την προσπάθεια να επιτεθούν σε πρώτο χρόνο στην άμυνα του Golden State, που τους είχε αποφέρει εύκολους πόντους στο τρίτο παιχνίδι.

Η προσαρμογή του Joerger ήταν να δοκιμάσει συστήματα με δύο point guards, τους Conley και Καλάθη, για να κυκλοφορήσει η μπάλα λίγο καλύτερα. Φυσικά και δεν θα μπορούσε να αποφέρει  περισσότερους από 53 πόντους στα τελευταία 38 λεπτά του αγώνα.

It almost feels like Calathes should check into the game holding a white flag.

— Matt Steinmetz (@SteinmetzNBA) May 14, 2015

(Παιδιά, και κάνα tweet να βάζετε, να γεμίζουν τα κείμενα.)