Τελειώνοντας την περασμένη σεζόν ως η χειρότερη ομάδα του ΝΒΑ, οι Minnesota Timberwolves κοιτούν τον νεανικό κορμό που αποτελεί τη βάση του ρόστερ τους και δεν μπορούν παρά να ατενίζουν το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Δύο εν δυνάμει franchise players, στα πρόσωπα των Andrew Wiggins και Karl-Anthony Towns, πολλοί φερέλπιδες νέοι παίχτες συμπληρωματικοί αυτών (LaVine, Muhammad, Dieng, Payne), συνεπικουρούμενοι από την απαραίτητη καθοδήγηση βετεράνων, του, εμβληματικού για τον οργανισμό, Garnett, αλλά και των Prince και Miller, επιτρέπουν στους οπαδούς της ομάδας να έχουν αφήσει πίσω γρήγορα την τραγική περσινή χρονιά και να περιμένουν με αγωνία, και την προαναφερθείσα αισιοδοξία, αυτή που σε λίγες μέρες ξεκινά, Θα δικαιωθούν; Ας εξετάσουμε το ερώτημα αυτό κάπως αναλυτικότερα.
Τι κάνατε πέρυσι;
Η περσινή off season ξεκίνησε για τους Wolves με την έλευση της στιγμής που το εξαμβλωματικό συμβόλαιο που ο προηγούμενος G.M. της ομάδας, ο καταστροφικός για το σύλλογο David Kahn, είχε προσφέρει στον Love1)4+1 χρόνια, με τον τελευταίο χρόνο player option, αντί για το σύνηθες και ασφαλές 5ετές που δίνεται σε κάθε star player της κάθε ομάδας, να σκάει στα χέρια του front office. Παραδόξως για τον οργανισμό των Wolves, εκείνοι δεν προέβησαν σε μια από τις συνηθισμένες τους τρέλες και χειρίστηκαν την υπόθεση μαεστρικά. Αφού πίεσαν τους, μετέπειτα πρωταθλητές, Warriors για να το πακέτο Klay Thomspon – David Lee, με την ομάδα του Oakland -ορθότατα, όπως αποδείχθηκε- να αρνείται το trade, χειρίστηκαν επιτυχώς, ως υπέρ τους μόχλευση, την επιθυμία του “Bασιλιά” LeBron να γίνει συμπαίκτης με τον Love κατά την επιστροφή του στο Cleveland. Mε επιμονή και υπομονή, κατάφεραν να επιτύχουν υψηλή ρευστοποίηση των ταλέντων του δυσαρεστημένου, και με τάσεις φυγής, αστέρα τους, λαμβάνοντας ως ανταλλάγματα το #1 pick του draft του 2015, τον Andrew Wiggins, το #1 pick του draft του 2014, τον Anthony Bennett, καθώς και ένα pick πρώτου γύρου του Miami που είχαν στην κατοχή τους οι Cavs. To τελευταίο αυθημερόν μετατράπηκε στον Thaddeus Young από το ανταλλακτήριο παικτών και κέντρο συλλογής picks των Sixers. Επειδή όμως για τους Wolves μιλάμε, ο, συνεπής και αποδοτικός μπασκετικά, Thad Young, κατά την εντελώς εντυπωσιακή trade deadline του περσινού Φλεβάρη, μετατράπηκε στον εμβληματικό, αλλά 39χρονο, Kevin Garnett και, ένα χρόνο μετά την απόκτησή του, ο Anthony Bennett αποδεσμεύτηκε από το σύλλογο, μετατρέποντας -στην ουσία και την πράξη- ένα ιδιαίτερα επωφελές για αυτούς trade στο αρκετά πιο επίπεδο στα χαρτιά 2)μιας και η συνεισφορά της επιστροφής του Garnett στο σύλλογο δεν μπορεί να αποτιμηθεί με όρους μπασκετικής απόδοσης αποκλειστικά Kevin Love για Andrew Wiggins και Kevin Garnett.
Στα αγωνιστικά της περσινής σεζόν, εκείνη ξεκινούσε με την αισιοδοξία πως η πεντάδα των Rubio, Martin, Wiggins, Thad Young και Pekovic ήταν ικανή για μεγάλες εμφανίσεις και καλά αποτελέσματα. Μάλιστα οι αναπληρωματικοί Mo Williams, Shabazz Muhammad, Chase Budinger (αν και ξεκινούσε τη χρονιά τραυματίας), Anthony Bennett και Gorgui Dieng εξασφάλιζαν επαρκώς ικανοποιητικό βάθος στην ομάδα. Με τον Rubio όμως να παίζει μόλις για 22 παιχνίδια όλη την σεζόν, λόγω του νέου, σοβαρού τραυματισμού του στον αριστερό του αστράγαλο, τον Pekovic μόλις για 31, επίσης με τραυματισμό στον αστράγαλο, και τον τραυματισμό του Martin στον καρπό, η χρονιά δεν άργησε να στραβώσει από νωρίς ανεπανόρθωτα. Ακόμα και το ξεπέταγμα του Shabazz Muhammad, σε μία εντυπωσιακή για αυτόν sophomore σεζόν, όπου βελτίωσε κατά άνω του 50% το PER του, από 13,1 σε 19,9, διακόπηκε από τον τραυματισμό του στο αριστερό του χέρι τον Φλεβάρη. Στα 38 παιχνίδια που πρόλαβε να παίξει κατάφερε να γράψει μέσους όρους της τάξης των 13,5 πόντων, με 48,9% στα σουτ του, και 4,1 rebounds (για assists ούτε λόγος. Ούτε από το δεξί στο αριστερό).
Με τα άνωθεν δεδομένα δεν ήταν καθόλου παράλογο που, για 11η συνεχή σεζόν, η αγωνιστική χρονιά τελείωσε με τους Wolves εκτός post season, με το χειρότερο μάλιστα ρεκόρ του ΝΒΑ, το αποκρουστικό 16-66.
Γεγονός που αποτυπώνεται και δικαιολογείται και από τους αριθμούς τους, αλλά και από το αναχρονιστικό -και επίσης αποκρουστικό- μπάσκετ του προπονητή/G.M. της ομάδας Flip Saunders. Συγκεκριμένα, κατά την περσινή σεζόν, οι Wolves ήταν ιδιαίτερα αναποτελεσματικοί και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ιδιαίτερα στο αμυντικό κομμάτι, όμως, ήταν πραγματικά απαράδεκτοι: είχαν την χειρότερη άμυνα του ΝΒΑ, επιτρέποντας 106,5 πόντους ανά παιχνίδι, με 112,2 defensive rating, χειρότερο επιτρεπόμενο eFG%, με 53,7% και χειρότερο ποσοστό αμυντικών rebounds, με 71,6%. Η κακή απόδοση δε, από πλευράς επιτρεπόμενων πόντων, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ούτε από το γρήγορο pace της ομάδας, καθώς ήταν μόλις η 11η πιο γρήγορη ομάδα της λίγκας. Επιθετικά τα πράγματα δεν ήταν ιδιαίτερα καλύτερα, μιας και οι Wolves είχαν μόλις την 26η επίθεση της λίγκας, επιλέγοντας μάλιστα, σε ένα παιχνίδι που αλλάζει και εξελίσσεται, σαν κύριο τρόπο επίθεσής τους, το ξεπερασμένο και αναποτελεσματικό ποστάρισμα, καταλήγοντας η δεύτερη ομάδα σε post ups επιθέσεις, πίσω μόνο από τους Grizzlies του Memphis, χωρίς μάλιστα να διαθέτουν κάτι ανάλογο με τα post up θηρία των Gasol και Z-Bo. Επιπλέον, ήταν η μόνη ομάδα πέρσι που πήρε περισσότερα mid-range shots, από ότι, τα πλέον αποδοτικά σουτ, βάσει analytics, εκείνα από το ζωγραφιστό και τρίποντα.
Μοναδικά σημεία λάμψης σε αυτή την καταστροφική σεζόν υπήρξαν ο sophomore Dieng και oι rookies Wiggins και LaVine. Ο πρώτος, σχεδόν αθόρυβα, έγραψε, στη δεύτερη χρονιά του στη λίγκα, μέσους όρους κοντά στο double-double, τελειώνοντας τη σεζόν με 9,7 πόντους, 8,3 rebounds, αλλά και 1,73 block ανά παιχνίδι.
Ο Rookie of the Year Wiggins μάλλον χρησιμοποιήθηκε λάθος από τον προπονητή Saunders, αλλά παρόλα αυτά υπήρξε εντυπωσιακός. Και λέγοντας “χρησιμοποιήθηκε λάθος”, εννοούμε το 21% των κατοχών του, που το πέρασε με την πλάτη στο καλάθι ποστάροντας, ένα νούμερο που είναι συνηθισμένο σε franchise ψηλούς και όχι σε rookies περιφερειακούς. Ένα παιχνίδι που για τον Wiggins, τουλάχιστον σε αυτό το στάδιο της καριέρας του, δεν είναι ιδιαίτερα αποδοτικό, μιας και με όρους efficiency, καταγράφηκε μόλις στο χειρότερο 1/3 της λίγκας στα post ups και τα isolation plays του. Παρόλα αυτά, ο γιος του Mitchel κατάφερε να προσαρμοστεί γρήγορα στο επίπεδο του NBA, ανεβάζοντας την απόδοσή του από 12,3 πόντους ανά παιχνίδι τον Νοέμβρη σε 23,2 τον Απρίλη, έχοντας συνολικά μετά το All Star break, 20 PPG. Δικαιωματικά και κέρδισε -σε μία κούρσα, μάλλον, χωρίς αντίπαλο, μετά τον τραυματισμό του Jabari Parker- το βραβείο του Καλύτερου Νέου Παίχτη της λίγκας.
Τελευταίος των τριών ο LaVine, ο οποίος μας χάρισε ορισμένες πολύ εντυπωσιακές φάσεις μες στη σεζόν, ενώ κέρδισε και τον διαγωνισμό καρφωμάτων του All-Star Weekend, σε ένα event που, μετά από χρόνια, σήκωσε τα βλέφαρα από το ενδιαφέρον.
Τέλος, στα αξιοσημείωτα της περσινής χρονιάς των Wolves αξίζει να αναφερθεί και η (ξεκούδουνη) εμφάνιση του Mo Williams κόντρα στους Pacers την 13η Ιανουαρίου του σωτήριου έτους 2015, με 52 πόντους, με 6 τρίποντα, και 7 assists, επίδοση που είναι η καλύτερη στην ιστορία του συλλόγου.
Ενώ εμείς περιμέναμε στα ATMs
Στα θετικά της περσινής καθίζησης της ομάδας καταγράφεται ότι αυτή μεταφράστηκε στην κλήρωση του #1 pick του draft του 2015, pick με το οποίο επιλέχθηκε ο Karl-Anthony Towns. Μάλιστα, αυτό σήμαινε πως στην ομάδα θα υπήρχαν τρία συνεχόμενα #1 draft picks, μαζί με τους Bennett (2013) και Wiggins (2014), αλλά η αποδέσμευση του Bennett περιόρισε το συγκεκριμένο ρεκόρ σε μερικούς, καλοκαιρινούς μόνο, μήνες.
Στις υπόλοιπες καλοκαιρινές τους κινήσεις, στην ομάδα έφτασαν οι βετεράνοι Tayshaun Prince (ως FA από τους Pistons) και Andre Miller (ως FA από τους Kings), o MVP της περσινής Euroleague, o Σέρβος Nemanja Bjelica (από την Fenerbahçe), ο Κροάτης Damjan Rudez, μέσω ανταλλαγής από την Indiana, έναντι του Chase Budinger, ενώ ήρθε μέσω trade την μέρα του draft και ο φέρελπις PG Tyus Jones, ο οποίος επιλέχθηκε στο #24 από τους Cavaliers. Αποχωρήσαντες από την ομάδα, πέρα του προαναφερθέντα Budinger, και οι Justin Hamilton (Valencia Basket), Robbie Hummel (Olimpia Milano), Gary Neal (Washington Wizards) και Arinze Onuaku (FA).
Στα αξιοσημείωτα των καλοκαιρινών κινήσεων και η διετής ανανέωση του συμβολαίου του Kevin Garnett, έναντι μάλιστα $ 16,5 εκατ.! Αν μιλάγαμε με καθαρά αγωνιστικούς όρους, το συμβόλαιο αυτό θα ήταν από αδιανόητο ως καταστροφικό, μιας και ο Garnett δεν μπορεί να παίξει καλά-καλά 20 αγωνιστικά λεπτά πια. Αλλά, όπως αναφέρθηκε και ανωτέρω, ο Garnett είναι πολύ περισσότερα από ένας απλός παίχτης για τον οργανισμό των Wolves και υπό αυτό το πρίσμα το συμβόλαιο αυτό γίνεται, εν μέρει, κατανοητό. Άλλωστε ο ρόλος του πλέον θα είναι περισσότερο εξωαγωνιστικός, στην καθοδήγηση των νεαρών παικτών του ρόστερ και στην μεταλαμπάδευση νοοτροπίας νικητή, παρά αγωνιστικός.
Στα καθαρά αγωνιστικά, ο Towns, ξεκίνησε εντυπωσιακά την παρουσία του στους Wolves, καταγράφοντας στο Summer League του Vegas μέσους όρους της τάξης των 12,8 πόντων και 7,2 rebounds, έχοντας και δύο double-doubles. Και για να δεθεί με το προηγούμενο, η παρουσία του Garnett στο ρόστερ μόνο ευεργετικά μπορεί να λειτουργήσει για τον νέο αστέρα της ομάδας.
Τέλος, ενδεχομένως το σημαντικότερο γεγονός του καλοκαιριού για τον οργανισμό των Wolves, ήταν η ιατρική διάγνωση του προπονητή και προέδρου της ομάδας Flip Saunders με λέμφωμα Hodgkin. Το γεγονός αυτό, αυτονόητα, επηρέασε την ομάδα καθώς ο Saunders θα πρέπει να παρακολουθήσει την απαραίτητη θεραπεία και δεν θα είναι στη θέση να απασχολείται στις υποχρεώσεις της ομάδας. Τη θέση του στον πάγκο αυτής θα καταλάβει, προσωρινά -μέχρι νεωτέρων από την ιατρική πορεία του Saunders-, ο βοηθός του Sam Mitchell. Αναλυτικότερα για τους δύο στο αντίστοιχο χωρίο ακολούθως.
Depth Chart
| PG | Ricky Rubio | Andre Miller | Tyus Jones | |
| SG | Zach LaVine | Kevin Martin | ||
| SF | Andrew Wiggins | Shabazz Muhammad | Tayshaun Prince | |
| PF | Kevin Garnett | Adreian Payne | Nemanja Bjelica | Damjan Rudez |
| C | Karl-Anthony Towns | Gorgui Dieng | Nikola Pekovic |
Το ρόστερ των Wolves πρέπει να αποτελεί, αυτή την στιγμή, ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα του ΝΒΑ. Έχει καταφέρει να διαθέτει έναν κορμό νεαρών παιχτών με εντυπωσιακό ταλέντο και υψηλότατο ταβάνι: Andrew Wiggins, Karl-Anthony Towns, Zach LaVine, Ricky Rubio, Shabazz Muhammad, Adreian Payne, Gorgui Dieng και Tyus Jones αποτελούν μία εντυπωσιακή βάση για τα χρόνια που έρχονται και μπορούν, αν ωριμάσουν όλοι μαζί, μακριά από τραυματισμούς, να είναι στο επίκεντρο των ΝΒΑικών συζητήσεων για πολλά από τα χρόνια που ακολουθούν.
Πλεονεκτήματα
Ξεκινώντας την καταγραφή, και συνεχίζοντας από την ακριβώς προηγούμενη πρόταση, πρώτο μπορεί να αναφερθεί το ίδιο το ρόστερ της ομάδας. Στα χαρτιά τουλάχιστον, το παρόν roster δείχνει να έχει κάθε δυνατότητα. Η Minnesota μπορεί να παίξει με δίδυμους πύργους, συνδυάζοντας δύο εκ των Dieng, Pekovic και Towns ή να παίξει με μία σειρά από stretch 4άρια, με Payne, Rudez ή Bjelica σε αυτό το ρόλο. Έχει δύο παίχτες, στα πρόσωπα των Wiggins and Zach LaVine που μπορούν να κάνουν τα πάντα στην περιφέρεια, έναν εξαιρετικά σταθερό σουτέρ στο πρόσωπο του Martin και έναν καταπληκτικό (αλλά ευπαθή) μαέστρο στο πρόσωπο του Rubio. Όλο αυτό το συσσωρευμένο νεανικό ταλέντο πλαισιώθηκε από τους πρωταθλητές Garnett και Prince, αλλά και τον professor Miller, PhD3)Lowe speaking για να έχει την σωστή καθοδήγηση, αλλά και νουθεσία όπου χρειάζεται. Η ομάδα πρέπει να μάθει να νικά και το περιβάλλον δείχνει άριστα στημένο με τόσο ταλέντο, τόσο πλούσια αθλητικά προσόντα μαζεμένα, αλλά και την απαραίτητη εμπειρία των συγκεκριμένων βετεράνων δίπλα τους, ώστε τα πρώτα να εξελιχθούν και να ωριμάσουν αγωνιστικά. Είναι τόσο ισορροπημένο αυτή την στιγμή το ρόστερ που δεν μπορείς να πεις με σιγουριά ποιος θα είναι ο αστέρας της ομάδας τη χρονιά που ξεκινά. Και επιπρόσθετα αυτών, αν χρειαστούν προσαρμογές κατά τη διάρκεια της περιόδου, οι Pekovic, Rubio και Martin είναι έτοιμοι να σταλούν σε άλλες πολιτείες για ενίσχυση του τρέχοντος πλάνου αναδόμησης της ομάδας, χωρίς απαραίτητα να απαιτούνται picks ως ανταλλάγματα.
Ειδικότερη αναφορά αξίζει να γίνει στον Rubio. O Ισπανός έχει μία τελευταία ευκαιρία φέτος, να αποδείξει ότι μπορεί να μείνει υγιής, αλλά και να ηγηθεί αυτής της ομάδας. Στην μικρή περσινή συμμετοχή του κατάφερε να γεμίζει τις στατιστικές κατηγορίες του, γράφοντας 10,3 πόντους μέσο όρο, μαζί με 5,7 rebounds, αλλά και 8,8 assists. Έχει δείξει πως μπορεί να τρέξει αποτελεσματικότατα μία επίθεση ομάδας ΝΒΑ και αυτό που του λείπει για να καθιερωθεί είναι υγεία και σταθερότητα. Και φυσικά σουτ. Αναλυτικότερα επί αυτού ακολούθως.
Τέλος, επιχειρώντας μία ριψοκίνδυνη πρόβλεψη, θα εφιστούσα ιδιαίτερη προσοχή στον Adreian Payne. To #15 του draft του 2014, περνώντας το μεγαλύτερο μέρος της περσινής χρονιάς στους ιδιαίτερα ανταγωνιστικούς και αποτελεσματικούς Hawks, δεν βρήκε τις ευκαιρίες που χρειαζόταν για να δείξει το ταλέντο του. Αντίθετα, το σκηνικό στους Wolves είναι ιδανικά στημένο για να εντυπωσιάσει. Είναι παίκτης ιδιαίτερα αλτικός, έχει καλό περιφερειακό σουτ και διαθέτει και παιχνίδι με πλάτη. Κοντολογίς, δεν θα μου έκανε εντύπωση αν στο τέλος της χρονιάς είναι στη συζήτηση για το βραβείο του Πιο Βελτιωμένου Παίχτη.
Μειονεκτήματα
Δυστυχώς τα μειονεκτήματα αυτή την στιγμή φαντάζουν πάμπολλα:
Η απειρία. Είναι ένα ρόστερ νεανικό και αθλητικό, όπως πολλάκις έχει επαναληφθεί στο κείμενο, αλλά αναντίρρητα είναι και ένα ρόστερ τρομακτικά άπειρο στη βάση του. Και ειδικά στη φετινή Δυτική Περιφέρεια, της τόσης συσσωρευμένης εμπειρίας και winning mentality, η απειρία της ομάδας θα εκτίθεται ακόμα περισσότερο. Και, δυστυχώς, το συγκεκριμένο μειονέκτημα ενέχει ακόμα ένα κίνδυνο: το ενδεχόμενο της αντιστάθμισης της απειρίας με την χρησιμοποίηση για περισσότερα λεπτά των βετεράνων Garnett, Prince και Miller. Αν αυτό συμβεί, τότε το κύριο project, της εξέλιξης των νεαρών παικτών, θα ανακοπεί, γεγονός ακόμα αρνητικότερο.
Η υγεία. Ειδικά των Rubio και Pekovic. Και οι δύο αυτοί παίχτες έχουν χάσει κοντά το 40% των παιχνιδιών που θα μπορούσαν να παίξουν στην καριέρα τους στο ΝΒΑ λόγω τραυματισμών. Ειδικά ο Pekovic δεν πρέπει να συλλέγει υψηλό ποσοστό πιθανοτήτων για να ολοκληρώσει τη σεζόν στο ρόστερ της ομάδας.
Για να σταθούμε, όμως, λίγο αναλυτικότερα στον Rubio, εξετάζοντας την άλλη όψη των όποιων πλεονεκτημάτων που προσφέρει με το μπασκετικότατο και υψηλότατο IQ που διαθέτει, άλλο τόσο μπορεί να λειτουργήσει και αντίστροφα, ως μειονέκτημα. Στα 24 του πια, στην πέμπτη σεζόν του στο ΝΒΑ και με το νέο του τετραετές συμβόλαιο ύψους $ 55 εκατ. να ξεκινά να τρέχει από φέτος, είναι η χρονιά που θα πρέπει να αποδείξει αν μπορεί, τόσο να μείνει μακριά από τραυματισμούς, όσο και να ανταποκριθεί στις δοκιμασίες του επίπονου προγράμματος του NBA γενικότερα. Προσωπικά θα ήθελα πολύ να τον δω σε ένα εντελώς διαφορετικό αγωνιστικό περιβάλλον, με προπονητή κάποιον λάτρη του γρήγορου επιθετικού μπάσκετ, όπως ο D’Antoni ή ο Gentry, να τρέχει μία επίθεση είτε σε διαρκείς αιφνιδιασμούς, είτε σε καταστάσεις pick’n’rolls και σουτέρ ακροβολισμένους γύρω του, όπου θα του επιτρεπόταν να δημιουργήσει για τους συμπαίκτες του, όπως αρέσκεται, κι όχι για τον ίδιο. Θα ήταν ένα ιδανικό αγωνιστικό περιβάλλον για αυτόν ώστε να κρύψει την δικιά του αδυναμία στο σουτ. Ένα σουτ που είναι καταστροφικό. Από την μετάβασή του στον κόσμο του ΝΒΑ σουτάρει με μόλις 36,7%. Όχι τρίποντα. Γενικά. Επειδή όμως το περιβάλλον στη Minnesota δεν του προσφέρει ιδανικές συνθήκες, θα πρέπει μέσα στο συγκεκριμένο χώρο να καταστεί ανταγωνιστικός και αποτελεσματικός. Διότι από πέρσι οι άμυνες έχουν αρχίσει και τον αντιμετωπίζουν όπως ο Obradovic στα Προημιτελικά της Euroleague του 2011, παίζοντάς τον από τα δύο+ μέτρα, κόβοντάς του τις γραμμές πάσας και δίνοντάς του ξεδιάντροπα την επιλογή του σουτ. Και δυστυχώς έτσι κολλάει όλη η επίθεση της ομάδας.
Μια επίθεση που επίσης θα πρέπει να αναφερθεί στα μειονεκτήματα, ιδίως στη βάση που αυτή θα εξακολουθήσει να είναι βασισμένη σε ποσταρίσματα. Ειδικά χωρίς συνεπές και αποτελεσματικό περιφερειακό σουτ, ιδίως από τη θέση του PG, που θα παρείχε το απαραίτητo spacing, στις περιπτώσεις που οι Wolves δεν θα τρέχουν το γήπεδο, η επίθεσή τους ενδέχεται να είναι και πάλι αναχρονιστική και αναποτελεσματική.
Και φυσικά η άμυνα. Όπως γράφτηκε και ανωτέρω αναλυτικά, πέρσι η άμυνά τους ξεπέρασε την έννοια του τραγικού. Σίγουρα η παρουσία του Towns θα επηρεάσει θετικά τον τομέα αυτόν, αλλά η άμυνα σε ένα ομαδικό άθλημα δεν ήταν ποτέ υπόθεση ενός.
Για να καταλήξουμε, ειδικά με τα τρία ανωτέρω αναφερθέντα μειονεκτήματα, καταδεικνύουν και το βασικότερο τέτοιο αυτής της ομάδας: τον/τους προπονητή/ες της.
Προπονητής
Θεωρητικά προπονητής της ομάδας, αλλά και πρόεδρος του οργανισμού, είναι ο Flip Saunders. Πρακτικά -και εύλογα- όμως, όπως γράφτηκε και παραπάνω, μετά τη διάγνωσή του με μια μορφή καρκίνου τον Αύγουστο δεν είναι σε θέση να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της ομάδας και έτσι προσωρινός αντικαταστάτης του χρίστηκε ο βοηθός του Sam Mitchell.
Ο Saunders, κατά τη διάρκεια της προπονητικής του καριέρας, έχει να επιδείξει ορισμένες πολύ καλές ομάδες, όπως τους Wolves της πρώτης εποχής Garnett (1995-2005), αλλά και τους Pistons μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος του 2004 (2005-2008). Οι πιο πρόσφατες δουλείες του, όμως, κάθε άλλο παρά ως επιτυχημένες μπορούν να καταγραφούν. Οι Wizards που παρουσίασε την περίοδο 2009-2012 ήταν απογοητευτικοί, ενώ αντίστοιχη μπορεί να χαρακτηριστεί και η νέα του περίοδο στον πάγκο των Wolves. Για τα δεδομένα της σύγχρονης εποχής, τo μπάσκετ που παίζει είναι αναχρονιστικό και εκ του αποτελέσματος, δεν μπορεί να θεωρηθεί αποτελεσματικό4)Σας παραπέμπω στη σχετική παράγραφο στο “Τί κάνατε πέρσι;” και στα εκεί links..
Χωρίς να έχει να επιδείξει κάτι ιδιαίτερο είναι η προπονητική καριέρα του Mitchell. Παίκτης των Wolves για 10 σεζόν, τις περιόδους 1989-1992 και 1995-2002, αποτελεί από τα αγαπημένα πρόσωπα του οργανισμού για τον ιδιοκτήτη Glen Taylor. Η μοναδική δουλειά του ως πρώτος προπονητής ήταν στους Raptors, την περίοδο 2005-2008, από όπου κι απολύθηκε νωρίς μες στη σεζόν 2008-09, έχοντας τους οδηγήσει σε συνολικό ρεκόρ 156-189 κατά την εκεί παρουσία του. Σίγουρα ως επιτυχία μπορεί να του αναγνωριστεί το ότι τους οδήγησε δύο συνεχόμενες χρονιές στα playoffs, αλλά κατά τη διάρκεια της θητείας του δεν επέδειξε κάτι ιδιαίτερο αγωνιστικά, ενώ ποτέ η ομάδα του δεν κατέγραψε αμυντική επίδοση καλύτερη της 12ης της λίγκας, γεγονός καθόλου ενθαρρυντικό για την άμυνα των Wolves και την επιτακτική ανάγκη βελτίωσής τους σε αυτόν τον τομέα.
Σε κάθε περίπτωση, ο στόχος των Timberwolves δεν είναι άλλος από την ανάδειξη του ταλέντου των νεαρών παικτών αυτής της ομάδας. Στόχος, που για να επιτευχθεί χρειάζεται σωστή διαχείριση του roatation, συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο και πίστωση χρόνου. Συνδυασμός που θα της επιτρέψει να γίνει ομάδα playoffs. Δυστυχώς όμως, κατά την άποψή του γράφοντα, κανένας από τους δύο προπονητές δεν φαντάζουν κατάλληλοι για να τρέξουν το συγκεκριμένο project. Στη συγκεκριμένη θέση απαιτείται ένα σύγχρονο προπονητικό επιτελείο, με δυνατότητα πλήρους αντίληψης της εξέλιξης του αθλήματος, που θα έδινε βάση στην μελέτη, κατανόηση και εφαρμογή των όσων τα analytics έχουν αναδείξει για την αποτελεσματικότερη αγωνιστική φιλοσοφία μιας ομάδας. Με τον τρόπο αυτό η ανάδειξη και των δυνατοτήτων του παρόντος ρόστερ των Wolves θα επιτυγχανόταν πολύ πιο σύντομα. Βασικά, θα επιτυγχανόταν, μιας και στην παρούσα κατάσταση ακόμα κι αυτό δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο. Λάθος χειρισμοί από την πλευρά των Saunders/Mitchell και ο χειμώνας θα παραμείνει βαρύς και αγωνιστικά στη Minnesota. Αντίθετα, αρκεί να φανταστεί κανείς ως προπονητή αυτών των Wolves τον Brad Stevens των Celtics.
Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια
Με τον Rubio (υγιή) στο χειρισμό της μπάλας και τους Wiggins, Towns και LaVine στο παρκέ τα alley-oops φαντάζουν ως ο συνήθης τρόπος κατάληξης των επιθέσεων τους. Όσο κι αν μπορεί να ακουστεί υπερβολή, οι συγκεκριμένοι Wolves μπορούν να αμφισβητήσουν την κυριότητα του τίτλου “Lob City” αρκετά σύντομα. Σε κάθε περίπτωση, θα είναι μία ομάδα που θα (πρέπει -και μπορεί- να) τρέχει σαν τρελή στο ανοιχτό γήπεδο και αναμένεται να προσφέρει πλουσιοπάροχα χορταστικό μπασκετικό θέαμα.
Επιπρόσθετα, η προσωπική αδυναμία μου είναι ο, νεοαποκτηθείς από την ομάδα, Σέρβος Nemanja Bjelica. O MVP της Euroleague της περασμένης περιόδου βλέπει τον κόσμο από τα 6’10” και εμπίπτει στον ορισμό του “point forward”. Αναμένεται να παίξει τόσο στο 3, όσο και στο 4 και δεν θα μου κάνει εντύπωση αν αναλαμβάνει, από τη rookie χρονιά του, σημαντικό οργανωτικό ρόλο στα διαστήματα της απουσίας από το παρκέ του Rubio. Η μπασκετική ευφυΐα του, η ωριμότητα της ηλικίας του (27 ετών) και των παραστάσεών που έχει σε υψηλό επίπεδο αναμένεται να φανούν άμεσα στα γήπεδα του ΝΒΑ, με ρόλο πολύ μεγαλύτερο και σημαντικότερο του αρχικά αναμενόμενου στο roster αυτής της νεανικής ομάδας.
To Μαντείο του Ball Hog
Όταν μοιράζαμε τα previews που θα κάνει ο καθένας μας στο Ball Hog, μόλις χρεώθηκα με τους Wolves ο Χάτσιος με ρώτησε: “Θα πεις πως υπάρχει πιθανότητα να μπουν playoffs;”. Η αλήθεια είναι πως στο καλοκαιρινό άρθρο “Χίλιοι Τρόποι να Πεθάνεις στην Άγρια Δύση” άφηνα ανοιχτό το παράθυρο της διεκδίκησης της 8ης θέσης, έστω και με λίγες πιθανότητες. Παρόλα αυτά τα δεδομένα είναι συγκεκριμένα: έχουμε να κάνουμε με μία ομάδα που η έλλειψη εμπειρίας είναι τόσο εμφανής, όσο και το ταλέντο των νεαρών εκκολαπτόμενων αστέρων της. Είναι μία ομάδα που τέλειωσε την περσινή σεζόν με μόλις 16 νίκες. Είναι υπερβολικό, και μάλλον ουτοπικό, να περιμένει κανείς πως θα φτάσουν τις 45+ νίκες που την τελευταία τριετία απαιτούνται για την κατάκτηση της 8ης θέσης και την είσοδο στα playoffs της Δύσης. Το άλμα των +30 νικών σε σχέση με πέρσι φαντάζει (και είναι) απίθανο να πραγματοποιηθεί. Οι Wolves αναμένουν, και θα έχουν, μία ακόμα rebuilding χρονιά. Εφικτός και πραγματοποιήσιμος στόχος είναι να τερματίσουν πάνω από Denver Nuggets και Portland Trail Blazers στην Northwest και, πέρα – και δεδομένα- των Lakers, ίσως πάνω από μία ακόμα ομάδα στη Δύση. Η αναμενόμενη κατάληξη της σεζόν θα τους βρει με λίγες περισσότερες από 30 νίκες. Σε αυτήν την περίπτωση η χρονιά θα μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένη.
Το ιδανικό σενάριο για αυτούς, είναι να ωριμάζουν μες στη σεζόν οι νεαροί ταλαντούχοι παίχτες τους, να μην έχουν τη σωρεία και, κυρίως, τη σοβαρότητα των περσινών τραυματισμών και να αποκτήσουν αγωνιστική χημεία. Σε αυτό το σενάριο, μετά το All Star Break μπορεί να θυμίζουν τους περσινούς Jazz, δηλαδή μια ομάδα που κανείς δεν θα θέλει να αντιμετωπίσει. Τότε ενδεχομένως η προσέγγιση των 40 νικών να είναι εφικτή και οι οπαδοί της ομάδας να θυμούνται την σεζόν που ξεκινά σαν την κομβική για την αλλαγή του status της ομάδας.
Τέλος, το Μαντείο του Ball Hog προβλέπει πως και την σεζόν που ξεκινά οι οπαδοί των Wolves θα πανηγυρίσουν την κατάκτηση ενός τίτλου, πάλι σε ατομικό επίπεδο, καθώς το βραβείο του Rookie of the Year θα παραμείνει στην πόλη της Minnesota, με νικητή φέτος τον Karl-Anthony Towns.
Υ.Γ.: Μετά τη δημοσίευση του άρθρου, αυτό διορθώθηκε βάση του σωστού comment-παρατήρηση του αναγνώστη GiannisD, με την αφαίρεση του χωρίου που έλεγε πως ο Garnett ήταν #1 pick στο draft του 1995.
Nicolas Radicopoulos
Latest posts by Nicolas Radicopoulos (see all)
- Farewell to Arms 2019: #2 Golden State Warriors - June 17, 2019
- Farewell to Arms 2019: #3 Milwaukee Bucks - June 16, 2019
- BallHog’s NBA Finals 2019 Walkaround Game #6: “Dynasty Down; All Hail the New King from the North” - June 14, 2019
- Farewell to Arms 2019: #12 San Antonio Spurs - June 10, 2019
- Farewell to Arms 2019: #21 Minnesota Timberwolves - June 2, 2019
| ↑1 | 4+1 χρόνια, με τον τελευταίο χρόνο player option, αντί για το σύνηθες και ασφαλές 5ετές που δίνεται σε κάθε star player της κάθε ομάδας |
|---|---|
| ↑2 | μιας και η συνεισφορά της επιστροφής του Garnett στο σύλλογο δεν μπορεί να αποτιμηθεί με όρους μπασκετικής απόδοσης αποκλειστικά |
| ↑3 | Lowe speaking |
| ↑4 | Σας παραπέμπω στη σχετική παράγραφο στο “Τί κάνατε πέρσι;” και στα εκεί links. |
O Garnett παιδιά δεν ήταν νο.1 στο ντραφτ του ’95.
Έχεις απόλυτο δίκιο! Θα διορθωθεί σχετικά! Σε ευχαριστούμε για την παρατήρηση!
Beverly Hills No 2 παμε…μια μπαλα θα θελει ο καθενας τους. Δεν υπαρχουν ρολιστες και γενικα ιεραρχια. Οι μπουκες θα δινουν και θα παιρνουν, αφασια μπασκετ. Ο Γκαρνετ μπορει να ειναι η σημαια της ομαδας αλλα σε καθοδηγηση των νεοτερων, πιο πολυ σε κομπε μου κανει στους περσινους Λεικερς.
εχοντας παρακολουθησει παρα πολλα παιχνιδια τον wolves μπορω να πω καποια πραγματα με σχετικη ασφαλεια. 1. Δεν προκειται να μπουν play off (ειδικα αν ο rubio ειναι τραυματιας). Η ομαδα επαιζε με διαφορα τη χειροτερη αμυνα και δεν υπαρχει κανενα δειγμα οτι αυτο φετος θα αλλαξει. Ο Bjelica ειναι κακος αμυντικος για nba, ο Garnett ειναι 40 και μονος ο towns οτι και να κανει δε θα ναι αρκετο
2. Η ομαδα σφιζει απο υπερκετιμημενους παικτες. Αν και θα μπορουσα να αναφερω πολλους θα αναφερθω στους κυριοτερους α) Στο περσινο συνοθυλευμα ο Lavine ειχε την αδεια (ειδικα στο τελος της χρονιας) να κανει οτι θελει. Ετσι επαιρνε μπαλα, εδινε πασα μονο οταν προκειτα για assist και γενικα ειναι πολυ υπερκτιμημενος. Σε μια ομαδα που λειτουργει ρολοι ή εστω σχετικα καλα, ο lavine εχει θεση μονο στο βαθος του παγκου. Πολυ αδυναμος, πολυ (παρα πολυ) κακος αμυντικος, μετριος σουτερ, κακος δημιουργος. Σιγουρα εχει μελλον, αλλα το να παιζει βασικος ειναι τεραστιο λαθος. β) Δεν ειμαι σιγουρος αν εχω δει χειροτερο pf απο τον Payne. Ο τροπος που αμυνεται ειναι γυμνασιακος, κακος σουτερ γενικα του λειπουν τα βασικα και δεν ειναι και τοσο πιτσιρικας (φετος μπαινει στα 25 περσι ηταν μεγαλυτερος απο wiggins,shabazz, lavine, bennett κατα τουλαχιστον 2 χρονια στον καθενα). Δε νομιζω να ναι υποψηφιος για mip. Μαλλον ο 12ος παικτης θα ειναι γιατι ο Bjelica ειναι απειρως καλυτερος, ο Garnett ειναι ο Garnett και ο Towns θα παρει χρονο και στο “4”. O Payne βοηθηθηκε απο τις συγκυριες ( τραυματισμος Garnett, τραυματισμος Bennett) και για αυτο επαιζε 25 λεπτα μ.ο. εχοντας empty numbers. Οι περιπου 7 ποντοι και 5 ριμπαουντ που ειχε δε λενε τιποτα αν σκεφτεις οτι δεν μπορει να κανει screen, δυσκολευεται στα συστηματα, χαωνεται στην επιθεση και στην αμυνα του. Γενικα οι ειτε καλοι ειτε κακοι αριθμοι στην περσινη ομαδα δε λενε τιποτα γιατι η ομαδα ηταν οτι χειροτερο εχω δει. Ολα ηταν σχετικα με το πως ο Wiggins και o Lavine θα παρουν λεπτα, σουτ, μπαλα στα χερια κλπ.
3. ο wiggins ειναι οντως κατι φωτεινο μεσα στο χαος της minessota. Υπο τον χειροτερο coach της λιγκας καταφερε να λαμψει παροτι ο αλλος τον εβαζε να ποσταρει(!!!). Αναμενεται να εξελιχθει και αμυντικα και να δωσει μαζι με τον Towns (και τους Bjelica, Rubio, Muhammadd, dieng) ελπιδα ξανα στη minessota.
4. Το μπασκετ του saunders (μακαρι να γινει καλα ο ανθρωπος αλλα τωρα μιλαμε μονο για το μπασκετικο του εργο) μπορει να γινει και πιο απελπιστικα εκτος αποχης ή περσι το τερματισε?
Καλησπέρα αδερφέ! Σε ευχαριστώ για το εκτενές σχόλιο. Όπως φαίνεται και από το κείμενο, στα περισσότερα συμφωνούμε απόλυτα, όπως είχαμε συμφωνήσει και το καλοκαίρι άλλωστε, ειδικά στον αναχρονισμό και ακαταλληλότητα του Saunders για το συγκεκριμένο project. Εκεί που εξακολουθούμε να διαφωνούμε είναι τα 4άρια. Θυμάμαι πως πίστευες πολύ τον Bennett και πως θεωρούσες θα είχε και πολύ καλή χρονιά. Αντίθετα, εγώ δεν υπήρξα ποτέ θαυμαστής σου (από το κολέγιο ακόμα), σε αντίθεση με τον Payne που πραγματικά πιστεύω θα πάρει τα περισσότερα λεπτά στο 4.
Κέφι να υπάρχει, εδώ θα είμαστε μες στη σεζόν να το κουβεντιάζουμε! 🙂