Euroleague 2015-16: 6+1 Ερωτήματα με την Έναρξη της Σεζόν

Ο Αντώνης Μήτρου, a.k.a. The Crossover θέτει σήμερα από τη σελίδα του Ball Hog εφτά ερωτήματα προς απάντηση για τη φετινή Euroleague.

Αντί ανάλυσης, αντί παρουσίασης, αντί ασφαλών προβλέψεων, εστιάζοντας στις κορυφαίες -κατά την ταπεινή μου γνώμη- ομάδες τις διοργάνωσης, θέτω εφτά ερωτήματα προς συζήτηση με το βλέμμα στο μέλλον και όχι απαραίτητα μόνο στη φετινή σεζόν.

1. Η συζήτηση για τον επόμενο head-coach της CSKA Moscow έχει βάση;

Ξεκινώ λέγοντας πως εδώ είναι The Ball Hog¹⁾αυτό κι αν είναι κατάχρηση φιλοξενίας!!!. “Έλληνας στο εξωτερικό” σημαίνει κάποιος συμπατριώτης μας που βγάζει το παντεσπάνι του εκτός της Ψωροκώσταινας. Το αν είναι επιτυχημένος ή αποτυχημένος θα το καταδείξει η πορεία του και όχι οι γαλιφιές. Αν ασχοληθούμε μαζί του, καλό θα ήταν να είμαστε οι αυστηρότεροι κριτές του και όχι να τον γλείφουμε. Στην περίπτωση, λοιπόν, του Ιτούδη, το αποτέλεσμα και μόνο είναι αυτό που θα κρίνει την εν γένει πορεία του (και την παραμονή του και για τρίτη χρονιά στη ρώσικη πρωτεύουσα). Και όταν μιλάμε για την “Ομάδα του Στρατου” (τόνος στο άλφα και όχι στο ύψιλον), δίπλα στη λέξη “αποτέλεσμα”, κοτσάρουμε το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης. Στη Μόσχα βαδίζουν στη μετά-Kaun/Kirilenko εποχή με αρκετά γεμάτη ομάδα και έντονο το εγχώριο στοιχείο, αλλά εν έτει 2015 αυτό δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Κορμός υπάρχει, αλλά όχι τόσο ισόρροπος (η περιφέρεια θα είναι ξεκάθαρα η δύναμη του πυρός). Θα μπορέσει ο Higgins να γεμίσει τα παπούτσια του Weems (αν και το σχήμα με 3 guards είναι πιο “Ιτούδης”); Με τη Maccabi Tel Aviv ήταν μια χαρά, αλλά και ποιος δεν ήταν. Θα εμφανιστεί σε καλή κατάσταση ο Freeland (μόλις με το καλό ξεπεράσει τον τραυματισμό του), ή έστω θα βρει ο Kravtsov στον Ιτούδη τον… Mike Fratello του; Θα στεριώσει επιτέλους ο Kurbanov (στο ρόλο του αντι-Kirilenko, και με τον Khryapa -λογικά- παραγκωνισμένο, σε ρόλο ηγέτη των αποδυτηρίων); Πολλά τα “αν” και για μία ομάδα που μας έχει συνηθίσει στην αλόγιστη οικονομική σπατάλη, ο φετινός πιο συμμαζεμένος σχεδιασμός ενδέχεται -πρόσκαιρα- να αποτελέσει πισωγύρισμα.

2. Υπάρχει ζωή στον Ολυμπιακό χωρίς/μετά από το Σπανούλη;

Όχι, ο αρχηγός των Ερυθρολεύκων δεν αποχώρησε ακόμα από των Πειραιά. Είναι, όμως, κοινή αίσθηση πως δεν είναι στο προ διετίας επίπεδό του. Πρόβλημα στην άμυνα, ασταθής -με καταστροφικές τάσεις εμφανέστερες από ποτέ- στην επίθεση, κλεισμένος στη ματαιοδοξία του, σε μία ευρωπαϊκή πραγματικότητα που προσπαθεί να εξελιχθεί πέρα από το ακατάσχετο pick ‘n’ roll (ρίξτε μια ματιά στα plays του Djordjevic στον αγώνα Κυπέλλου στο ΣΕΦ). Το μεγάλο, όμως, μειονέκτημα -και- του φετινού Ολυμπιακού έγκειται στο ότι είναι στημένος γύρω από το Σπανούλη σε πολύ μεγάλο βαθμό. “Χωρίς τον Σπανούλη” θα είναι ο ΟΣΦΠ τις βραδιές που ο superstar του θα λείπει ή θα στοιχίζει αρνητικά στην ομάδα του (βλέπε προημιτελικό Κυπέλλου Ελλάδας με Παναθηναϊκό, deja-vu #1, ή την πρεμιέρα στο Ηράκλειο με την Cedevita). “Μετά τον Σπανούλη” θα είναι ο ΟΣΦΠ που θα βρει κάποια ηγετική παρουσία από την περιφέρεια (δεν φτάνει ο Πρίντεζης για να διατηρηθούν οι ερυθρόλευκοι στο ίδιο status), όπως ο Hackett, που είναι ξεκάθαρα upgrade έναντι του Lafayette, χωρίς όμως να γνωρίζουμε πόσο ψηλά μπορεί να τον οδηγήσει. Οι πρωταθλητές Ελλάδας είναι πιο γεμάτοι από πέρυσι, όταν και ξανάγγιξαν την κορυφή της Ευρώπης, με εμφανή κενά στις θέσεις των forwards. Όπως, λοιπόν, το ’12 επί Ivkovic, αποφασίστηκε να δοθεί βάση σε νεαρά παιδιά (τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι), έτσι και φέτος ο σχεδιασμός ακολούθησε αυτό το μοτίβο. Ακόμα, όμως, και αν οι Αγραβάνης-Παπαπέτρου ανέβουν level μέσα στη σεζόν, απαιτείται ξεκάθαρη πλοήγηση από την περιφέρεια (ήδη ο Σλούκας αποχώρησε γιατί ήθελε να δοκιμάσει κάτι παραπάνω από τον β’ ρόλο, όπως κάποτε ο Σπανούλης το 2010, deja-vu #2) και η φυσιολογική εξέλιξη υποδεικνύει μόνο ένα όνομα, αυτό του Λαρισαίου guard.

3. Το set παιχνίδι ξεκινάει από την άμυνα. Η βασίλισσα του set-game, η Barcelona, από πού θα ξεκινήσει;

Πώς να αποτύχετε χωρίς να το καταλάβετε σε τρία απλά βήματα:

α) αλλάζετε παντελώς τον κορμό του -αξιοπρεπούς, έστω και “ταβανιασμένου”- roster σας.

β) τσεκάρετε στην αγορά για πολύ καλά (ατομικά) υλικά.

γ)ξαναγεμίζετε τη σύνθεσή σας με τις μονάδες αυτές, χωρίς να δώσετε ιδιαίτερη σημασία στο κατά πόσο ταιριάζουν στο αγωνιστικό στυλ του προπονητή σας (με ευθύνη και του ιδίου, ασφαλώς).

Κάτι παρόμοιο μου θύμισε το φετινό καλοκαίρι των Blaugrana, ανασύροντας στη μνήμη εποχές Αγγελόπουλων στα πρώτα χρόνια της νιότης.

Βήμα α’: οι Huertas, Pleiss και Hezonja είναι στο NBA (δεν μπορείς να κάνεις και πολλά γι’ αυτό), ο DeShaun Thomas εκτός Βαρκελώνης (μάλλον θα είναι κατά της αυτονόμησης, δεν εξηγείται αλλιώς…) μαζί με τους Nachbar, Lampe & Edwin Jackson, η απουσία των οποίων “πόνεσε” λιγότερο.

Βήμα β’: ο Olaseni Lawal είναι από τους πιο σκληρούς παίκτες στη διοργάνωση, ο Samardo Samuels προσφέρει επιπλέον αθλητικό πακέτο στους centers, χαρακτηριστικό που έλειπε (χωρίς γρήγορα πόδια, πάντως), συν ψήγματα stretch παιχνιδιού από τη θέση ‘5’, ο Carlos Arroyo είναι ο Navarro του Puerto-Rico (ή αλλιώς ο Πορτορικανός J-Balvin), ο Vezenkov έχει τρομακτικό potential, ενώ και ο Diagne δεν είναι άσχημος, ο δε Περπέρογλου διαθέτει εμπειρία από πρωταθλητισμό σε ένα “γεμάτο” πακέτο κ.ο.κ.

Βήμα γ’: στην ομάδα που υπάρχει επιπλέον ο Navarro και ο Tomic, αφενός ποιος θα πρωτοπάρει την μπάλα, αφετέρου -και σημαντικότερο-, πώς θα σταθεί αυτό το σύνολο στην πειθαρχημένη άμυνα του coach Pascual χωρίς “καλά” ποδιά (εξαιρούνται δύο-τριών παιχτών, συν κανέναν πιτσιρικά); Δεν βάζω τον Ribas στην αναφορά μου, επειδή ο συγκεκριμένος πραγματικά αξίζει αποδεδειγμένα να στέκεται στο υψηλότερο επίπεδο. Συνολικά, δεν μπορώ να πω ότι ξεγράφω τους Καταλανούς, ίσα ίσα που και φέτος στο post παιχνίδι θα είναι ανίκητοι. Ούτε προεξοφλώ την αποτυχία τους (θεωρώ ότι επιθετικά έχουν περισσότερες λύσεις από τα 2-3 τελευταία χρόνια). Απλά με προβληματίζει η στελέχωσή τους. Η Karsiyaka με το take-no-prisoners παιχνίδι τους έβγαλαν στην επιφάνεια πολλά από αυτά που περιγράφω.

4. Η εποχή λιτότητας στο front-office του Παναθηναϊκού έλαβε τέλος;

Να ξεκαθαρίσω κάτι. Ουδέποτε ο ΠΑΟ έφυγε από το group των ελίτ συλλόγων της Ευρώπης. Απλούστατα, η διοίκηση, που δεκαετίες ολόκληρες έχει συνεισφέρει πλουσιοπάροχα οικονομικά για την πράσινη φανέλα, αποφάσισε προ διετίας να μειώνει σταδιακά το budget. Ξαφνικά, οι top -με οικονομικούς όρους- στόχοι της ηπείρου μας έγιναν όνειρα θερινής νυκτός για μία ομάδα που πάντα προσέλκυε τέτοιους. “Βαριά” ενεργά συμβόλαια υπήρχαν (Διαμαντίδης-Φώτσης), αλλά η πολιτική του club επέτασσε στροφή στους νέους γηγενείς αθλητές (έστω και αν κανείς δεν ενημέρωσε τον coach Ivanovic για αυτό). Το sweep στους περσινούς τελικούς της Α1 ήταν ταπεινωτικό για τους διοικούντες  τον Παναθηναϊκό βουλευτές ²⁾έτσι μάλλον το εξέλαβαν οι ίδιοι και φέτος το καλοκαίρι η φάμπρικα ξαναπήρε μπρος: Καλάθης και Raduljica προστέθηκαν στα μεγάλα συμβόλαια (παρεμπιπτόντως, αυτοί θα είναι και το βαρύ σασί της ομάδας στην επίθεση, καθώς στη συνεργασία των δύο ο Djordjevic ποντάρει αρκετά). Μαζί τους κατέφτασε ένας -στα χαρτιά- πρωταθλητής NBA (οικείο πρόσωπο για τον προπονητή του ο Kuzmic, ο μόνος Ευρωπαίος που κατέκτησε δύο πρωταθλήματα τη χρονιά που μας πέρασε -υπάρχει και η D-League) που ασφαλώς θα μπορούσε να βρει πολύ καλύτερα χρήματα σε Τουρκία ή Ρωσία, όπως και ένας παλιός γνώριμος των Αμερικανών, για τον οποίο ισχύουν τα ίδια πάνω κάτω, ο Pavlovic (με πολύ παιχνίδι από το πλάι ο Pavlovic σε νέα ήθη για την Ελλάδα που, προς το παρόν, δεν του βγαίνει του coach). Όσο για το υπόλοιπο ελληνικό στοιχείο που απαρτίζει τη σύνθεση της ομάδας, να είστε σίγουροι πως τα επόμενά τους συμβόλαια θα είναι υψηλότερα, όπου και αν αγωνίζονται. Υπερφίαλος δεν θα γίνω. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει γυρίσει σε εποχές Obradovic (θυμηθείτε πως ακόμα και τότε υπήρχε μία περίοδος, στα χρόνια του Σπόρτινγκ, που το χρήμα δεν έρεε άφθονο), όμως έστω και πρόσκαιρα, δηλώνει βροντερά το παρόν στην ευρωπαϊκή αγορά. Ήδη λογίζεται στην πρώτη 6άδα της Euroleague, κοινώς δεν απέχει μακριά από νέες επιτυχίες. Λεφτά, πάντως, ρίχνουν και στο Krasnodar. Λέω εγώ τώρα…

5. Τι ορίζεται ως “αποτυχία” για τη Fenerbahce;

Εδώ θα ξεφύγω από τα στενά όρια της Euroleague και θα ρίξω μια ματιά στην big picture. Το τί είναι “επιτυχία” το βιώσαμε πέρυσι. Μία τούρκικη ομάδα στο Final-4. Κακά τα ψέματα, κάποτε θα ερχόταν και αυτό. Την πρώτη χρονιά του “άρχοντα των δαχτυλιδιών” Obradovic ήρθε η κατάκτηση του εγχώριου πρωταθλήματος απέναντι στο φαβορί Galatasaray (έστω και αν το Game-5 δεν παίχτηκε ποτέ). Οπότε η επιτυχία είναι κάτι που έρχεται κλιμακωτά. Βάσει αυτής της εικόνας λοιπόν, η Karsiyaka έπιασε εξ απίνης και την πρωταθλήτρια και την αποκαθήλωσε ήδη από τον ημιτελικό (και ο Ufuk Sarica προσέθεσε στη συλλογή του, μετά το Κύπελλο Τουρκίας του ’14, και το μάτι του Sauron).

Η χρονιά έκλεισε με αποτυχία, όμως το πρόσημο ήταν θετικό. Και ερχόμαστε στο σήμερα μετά από ένα δραστήριο καλοκαίρι. Παντού διαφημίζεται το πόσο κοντά είναι το φετινό roster στα “θέλω” του προπονητή, σε αντίθεση (υποτίθεται) με τα προηγούμενα χρόνια. Η αλήθεια είναι πως παίκτες που είχαν συνδέσει το όνομά τους με το franchise “Fenerbahce-Ulker” τύπου Preldzic & Savas αποτελούν παρελθόν. Πολύ γεμάτο σύνολο και φέτος (θα επιθυμούσα να δω λίγη περισσότερη low-post ποιότητα από τις θέσεις των ψηλών, όχι πως δεν υφίσταται καθόλου). Στο μυαλό μου, η είσοδος στο Final-4 (η δεύτερη σερί, δηλαδή) και η ανάκτηση των τούρκικου σκήπτρων (αναφέρομαι σε ένα πρωτάθλημα που συνεχώς δυναμώνει, όμως φέτος έχει, νομίζω, ξεκάθαρο φαβορί, κι ας τους θέλουν οι books χέρι-χέρι με την Anadolu Efes) θα δώσει χαρά στην ασιατική πλευρά της Κωνσταντινούπολης. Οτιδήποτε παραπάνω (τελικός  ή και κατάκτηση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, Κύπελλο Τουρκίας) θα είναι υπέρ το δέον απολαυστικό για τους γείτονες, οτιδήποτε λιγότερο θα φέρει γκρίνια, ακόμα και δυσαρέσκεια στο πρόσωπο του Obradovic.

6. Προς τί το lifting στο στρατόπεδο της πρωταθλήτριας Ευρώπης;

Όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος, όμως όταν έχεις την απόλυτη μπασκετική μηχανή, χωρίς να είσαι δα και χορτάτος από τίτλους (αναφέρομαι στην πρόσφατη ιστορία), δεν τη σκαλίζεις αβίαστα. Σε αντίθεση με τη Barcelona που αναφέρθηκε παραπάνω, η “Βασίλισσα” ούτε ζει εξ ολοκλήρου από τη θέση ‘5’, ούτε έκανε κοσμογονικές αλλαγές, αφού διατήρησε τον κορμό της συμπαγή. Ξεφορτώθηκε ένα κάρο centers που δεν αποτελούσαν βασικά γρανάζια λειτουργίας, με απώτερο σκοπό να δώσει χώρο στον Hernangomez, και “χαμήλωσε” λιγάκι το μπόι της. Παρόλα αυτά, όσο και αν η frontcourt συνεχίζει να έχει και πολυκοσμία (ίσως και όχι) και να τρομάζει τους αντιπάλους προπονητές, κανείς δεν εγγυάται πως ο Reyes στα 35 του θα επαναλάβει τα περσινά θαύματα, ούτε πως ο συνομίλικός του Noccioni, μαζί με το Maciulis, θα καταφέρουν να σηκώσουν το βάρος του power-forward, σε μία θέση που είναι πάρα πολύ αποδοτικοί, αλλά παίζουν εκεί κατά συνθήκη. Μεγάλο κουπί πρέπει να τραβήξει ο Thompkins, πολύ παραπάνω από το να ανοίγει το γήπεδο. “Αβίαστα” ξεφορτώθηκε τον Slaughter, χωρίς να διαθέτει παίκτη με τέτοια χαρακτηριστικά, όπως επιτάσσει το σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. “Αβίαστα” άφησε και τον καταλυτικό 3&D ρολίστα Rivers για να τον αναπληρώσει με το Σουηδό Jeffery Taylor, έναν εξ ορισμού ball-hog πλάγιο παίκτη. Λογικά ο πρώην forward των Hornets δεν προορίζεται για starter. Το θέμα είναι το πώς θα αποδώσει ο ίδιος και πόσο θα παραμείνει αναλλοίωτη η χημεία μιας τόσο καλοκουρδισμένης μηχανής, όταν στην ομάδα του Llull (δεν τον αναφέρω τυχαία πρώτο), του Fernandez, του Rodriguez (αυτός σαν να έχει πάθει “Tony Parker” ή είναι ιδέα μου;) και του -πυροβολώ πιο γρήγορα και από το Λούκι Λουκ- Caroll με έναν επιπλέον go-to-guy.

Maccabi Tel Aviv & Anadolu Efes είναι άξιες αναφοράς (respect στον coach Goodes, όχι φυσικά για το διασυρμό του από την CSKA Moscow, αλλά για τη χρησιμοποίηση για 18’ του 18χρονου Κροάτη Dragan Bender – κρατήστε το αυτό το όνομα), όταν μιλάμε για τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης, ενώ η διαστημικού επιθετικού ταλέντου Khimki θα πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί και να μοιράσει την μπάλα και να αποδώσει καλά στα μετόπισθεν για να αρχίσει να συγκαταλέγεται στις κορυφαίες (με τέτοια αρχή βάζει θεμέλια για κάτι τέτοιο, Kurtinaitis είσαι).

Bonus: Είναι η Euroleague η απόλυτη μπασκετική ελίτ της Ευρώπης;

Συνηθίζω να γράφω πως ό,τι και να γίνει στην από εδώ μεριά του Ατλαντικού, όσο καθηλωτική και αν είναι η εμφάνιση μίας ομάδας, ώστε να μνημονεύεται για καιρό, πάντα θα υπάρχουν 30 καλύτερες από αυτήν (αν και οι 76ers, με τις τακτικές τους, έχουν βαλθεί να καταρρίψουν και αυτήν την παραδοχή). Στο NBA υπάρχουν 30 σταθερές ομάδες βρέξει-χιονίσει, είναι μία κλειστή λίγκα με εγγυημένη συμμετοχή για όλους (όχι απαραίτητα με ίσες ευκαιρίες, αλλά έτσι είναι η ζωή) και πάνω σε αυτό το μοτίβο πορεύονται. Η ULEB ποτέ δεν έκρυψε ότι αυτός ήταν ένας από τους αρχικούς της στόχους, συγκερασμένος, φυσικά, με την ευρωπαϊκή ιδιοσυγκρασία. Κλειστή λίγκα δεν έχουμε (ακόμα), όμως θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την Euroleague ως μία ημιδιαπερατή μεμβράνη που επιτρέπει την είσοδο στις τάξεις της μόνο σε όσους η ίδια επιθυμεί (θέτοντας ορισμένα -ευμετάβλητα, είναι η αλήθεια- κριτήρια). Πίσω από την πρώτη τη τάξει διοργάνωση, υπάρχει το Eurocup, που, πλέον, εδώ και δύο χρόνια, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη “μαμά”, κατά τα ποδοσφαιρικά πλαίσια της UEFA. Η ομάδα που θα αποτύχει να προκριθεί στο Top-16 της μεγάλης λίγκας, συνεχίζει το ευρωπαϊκό της ταξίδι στη φάση των 32 του Eurocup. Και ναι, οι οχτώ αυτές ομάδες δεν είναι καθόλου περαστικές, αλλά μπορούν να αποδειχθούν κυρίαρχες. Το θέμα είναι πόσες από αυτές θα ανταλλάζατε με ομάδες του Eurocup, αν είχατε αυτή τη δυνατότητα, ώστε να δομήσετε το καλύτερο δυνατό πρωτάθλημα; Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού θα ήταν οι ομάδες. Unkis Kazan, Galatasaray, Valencia, Gran Canaria θα έπαιρναν λογικά τη θέση των Zielona Gora, Cedevita και των δύο γαλλικών. Δεν διαφαίνονται άλλες ομάδες στον ορίζοντα που να μπορούσαν να θεωρηθούν Euroleague-caliber. Και πάλι, οι τέσσερις αυτοί σύλλογοι θα πάλευαν για την προνομιούχο 4η θέση στη Regular Season, την οποία κανένας δεν θα τους εγγυόταν. 4/24, λοιπόν. Μόλις το 1/6 της διοργάνωσης, όταν, φερ’ ειπέιν, στο ποδόσφαιρο θα βρίσκαμε ασφαλώς περισσότερες ομάδες από το Europa League που θα υποσκέλιζαν αυτές του Champions League. Συν τοις άλλοις, οι αποκλεισμένοι από τη Euroleague (εξαιρώ τις προαναφερθείσες τέσσερις ομάδες) θα είναι τα μεγάλα φαβορί στο “κυπελλάκι” μαζί την 4άδα των φαβορί που ήδη βρίσκεται εκεί. Απαντώ λοιπόν, στο ερώτημα: Ναι, η Euroleague στην Ευρώπη είναι κυρίαρχη διοργάνωση.

Η σεζόν άρχισε, καλή και απολαυστική να είναι!