Ball Hog’s Roundtable: GM Edition

Με το χειμώνα να έχει έρθει για τα καλά, οι συντάκτες του Ball Hog αφορμή ψάχνουν για να πάρουν τις κούπες με τα τσάγια τους και να μαζευτούν όλοι μαζί γύρω από την στρογγυλή τράπεζα της αίθουσας συνεδριάσεων. Στην προχτεσινή κουβέντα το θέμα της συζήτησης ήταν οι GMs των ομάδων της αγαπημένης μας λίγκας και οι επιδόσεις αυτών, κατά βάση, το καλοκαίρι που μας πέρασε, ή η εξέλιξη του μακρόπνοου πλάνου τους κατά την πρόσφατη off season. Με τον Λουκά να έχει επιμεληθεί των videos που προβάλλονται από τον προτζέκτορα κάθε φορά, σαν αφορμή για την κουβέντα που θα ακολουθήσει, οι ερωτήσεις, υπονοούμενα στις προβολές, παίρνουν μορφή στο τέλος της παρουσίασης και τίθενται κυκλικά, με τη σειρά απάντησης να παραμένει παρόλα αυτά σταθερή. Απουσία, αλλά δικαιολογημένη, από τον Πέτρο Καούνη, που προσπαθεί να σώσει τη χώρα, αλλά είναι ήδη έτοιμος για το επόμενο roundtable. Ακολουθούν τα πρακτικά της συγκεκριμένης συζήτησης.

1. O Bob Myers των Golden State Warriors πήρε την σκυτάλη από τον R.C. Buford για το βραβείο του General Manager της χρονιάς. Το 24-0 των πρωταθλητών είναι μια… καλούτσικη βάση για τον Myers για να πάρει το βραβείο back2back. Υπάρχει, ωστόσο, κάποιο άλλο project που να απειλεί τον 40χρονο ιθύνοντα νου του Golden State;

Μήτσος Μαυράκης: Οκ, αφού έχουμε καταλήξει στο ό,τι ο Bob Myers θα κάνει το back2back, ας επικεντρωθούμε στο πως θα αποφευχθεί το threepeat. Ο Mitch Kuptchak έχει κατορθώσει με τη φετινή του χρονιά να χτίσει τα ισχυρότερα θεμέλια για μια καινούργια μεγάλη ομάδα στο Los Angeles. Και ποτέ κανείς δίπλα από τις λέξεις “μεγάλη ομάδα” και “Los Angeles”  δεν αναφέρθηκε στους Clippers. Γνωρίζοντας λοιπόν ο GM των Lakers πως το draft pick θα παραμείνει στα χέρια της ομάδας του μονάχα αν είναι μέσα στα τρία πρώτα, ενορχήστρωσε το πιο δαιμόνιο συγκεκαλυμμένο tanking της ιστορίας, πίσω από την πρόσληψη του Byron Scott και την τουρνέ απόσυρσης του Kobe. Δείχνει με αυτόν τον τρόπο την απόλυτη εμπιστοσύνη και αφοσίωση, τόσο οικονομικά, όσο και αγωνιστικά στον εκπέπτοντα αστέρα της ομάδας, αφήνοντας τις καλύτερες των εντυπώσεων στους μελλοντικούς free agents και παράλληλα ετοιμάζεται να επιλέξει, για παράδειγμα, τον Ben Simmons ή και τον Skal Labisserie  και να τον ταιριάξει τέλεια στον κορμό των Russell, Clarkson και Randle. Μαζί με τον απεριόριστο χώρο για ακόμα και δύο max συμβόλαια το καλοκαίρι του 2016 που θα έχει στη διάθεσή του η επόμενη δυναστεία μπορεί να είναι στην Καλιφόρνια και να φοράει χρυσαφί, αλλά να εδρεύει στο LA.

Κοσμάς Καψάλης: Nα απειλήσει την ομάδα των Warriors, σε καμιά περίπτωση. Μου αρέσει όμως πολύ ο σχεδιασμός των Wolves. Ήδη από τις πρώτες τους χρονιές δείχνουν ότι στα πρόσωπα των Wiggins και Towns έχουν βρει παίκτες στο τοπ-5 της θέσης τους στα επόμενα χρόνια. Ποιότητα και βάθος (για τα δεδομένα) υπάρχει στο ρόστερ και για την ώρα μόνη παραφωνία είναι η υπερχρησιμοποίηση των Miller και Garnett σε βάρος των μικρών που πρέπει να εξελιχθούν. Παρόλα αυτά, απέχουν μια νίκη μακρυά από την 8αδα των playoffs..

Γιάννης Χάτσιος: Σε μια κομβική χρονιά για το μέλλον του ίδιου και του franchise, η δουλειά του Rob Hennigan αρχίζει και αποτυπώνεται στη βαθμολογία. Η πρόοδος την τελευταία τριετία (21, 23 και 25 νίκες αντίστοιχα), από τότε που ξεφορτώθηκε τον Dwight Howard δεν ήταν ακριβώς ραγδαία, μα φέτος οι Magic έχουν ήδη 12 νίκες στα πρώτα 23 παιχνίδια και η ομάδα αρχίζει και αποκτά σχήμα και χαρακτήρα. Ας δούμε όμως τις κινήσεις του: γλίτωσε την παγίδα του Bynum και τσίμπησε τον Nikola Vucevic στο deal του Howard, παρέα με μια καραβιά picks και τον Aflallo. Ο οποίος Afflalo έγινε Evan Fournier, ο οποίος έγινε πρώτος σκόρερ της ομάδας φέτος. Draftαρε Oladipo, Payton (ανταλλαγή με τον Saric), Aaron Gordon και Andrew Nicholson. Πήρε από τους Bucks τον Tobias Harris με αντάλλαγμα ένα εξάμηνο του J.J. Redick. Η τελευταία πινελιά ήταν η πρόσληψη του Scott Skiles για να ενηλικιώσει το ρόστερ. Το μέλλον των Magic είναι λαμπρό. Και έργο του GM τους, επίσης.

Gus Χρυσοχού: Με έκπληξη άκουσα τον Χάτσιο να δίνει απάντηση Μαντζούκα! Συνεχίζοντας, μάλλον θα γίνω εγώ Χάτσιος, απαντώντας αυτό που από εκείνον αναμενόταν ως απάντηση. Δεν μπορώ να κρύψω πως κοιτάω προς Βοστόνη μεριά. Ο Danny Ainge έχει καταφέρει (πάλι) να φτιάξει ένα αξιόμαχο σύνολο που, ναι μεν, δεν πάει για πρωτάθλημα όπως εκείνο του 2008, αλλά αν μη τι άλλο, αποδίδει μπάσκετ. Φυσικά η (μαεστρική) καθοδήγηση των παιχτών από τον Stevens¹⁾Επίσης επιλογή του Ainge, δεν παίρνει λιγότερο credit. Μοναδική παραφωνία το ότι ο David Lee δεν έχει βρει τον ρόλο του στην ομάδα, ακόμα τουλάχιστον. Αλλά κάτι είχε στο μυαλό του ο Ainge, όταν έδινε το “ok” για το φόρτωμα του συμβολαίου του και περιμένω να το δω. Αυτή την στιγμή οι Celtics δείχνουν να έχουν βάλει τις βάσεις για μια επιτυχημένη σεζόν και ο Ainge να είναι εκ νέου διεκδικητής για το βραβείο.

Νίκος Ραδικόπουλος: Μετά την υπογραφή της τελευταίας CBA, πέρα από την εμφατική νίκη στις διαπραγματεύσεις των ιδιοκτητών των ομάδων έναντι των παιχτών, το κυριότερο ζήτημα που τέθηκε ήταν εκείνο της εύνοιας των μικρότερης χρονικής διάρκειας συμβολαίων, πράγμα που θα είχε σημαντικές επιπτώσεις στη δυνατότητα παραμονής ενός κορμού σε μια ομάδα στο απαραίτητο βάθος χρόνου, ώστε αυτή να αποκτήσει τη χημεία πρωταθλητισμού. Ε, ο Bob Mayers επί διαδοχικά καλοκαίρια καταφέρνει και λύνει μαεστρικά όλες τις εξισώσεις που η CBA βάζει σε κάθε GM, διατηρώντας τον κορμό της ομάδας ανέπαφο. Το καλοκαίρι του 2012, τη χρονιά που ο Curry είχε τραυματίσει τον αστράγαλό του, πήρε το ρίσκο και τον ανανέωσε με ένα συμβόλαιο που για πολλούς είχε θεωρηθεί μεγάλου ρίσκου τότε, αλλά με τα όργια που ο τελευταίος κάνει την τελευταία διετία πλέον θεωρείται τρομερή ληστεία. Το καλοκαίρι του 2013 έφερε τον Iguodala στην ομάδα, σε μία κίνηση που επίσης είχε δεχτεί μεγάλη κριτική. Δύο χρόνια μετά ο Igy ανακηρυσσόταν MVP των τελικών. Το καλοκαίρι του 2014 ο Klay Thompson ζήτησε max συμβόλαιο. Υπέγραψε με σχεδόν max, αλλά όχι max. Το ίδιο συνέβη και με τον Draymond Green το καλοκαίρι που μας πέρασε. Η σημαντική διαφορά του max συμβολαίου είναι πως αυτό είναι ένα ποσοστό του salary cap (25% ή 30%, ανάλογα τον παίχτη και τα χρόνια του στη λίγκα), πράγμα που σημαίνει τη δέσμευση σημαντικότατου μέρους του salary cap της ομάδας. Με την υπογραφή μη max, αλλά ορισμένου ύψους 5ετών συμβολαίων σε Thompson και Green, υπάρχει η απαραίτητη οικονομική άνεση για να διατηρηθεί ένα εκ των σημαντικών γραναζιών Barnes ή Ezeli το καλοκαίρι του 2016, αλλά και να υπογράψει το max του ο Curry το καλοκαίρι του 2017. Με απλά λόγια, με τις κινήσεις του GM τους οι Warriors έχουν εξασφαλίσει τον κορμό της ομάδας-τρένου που απολαμβάνουμε πέρσι και φέτος για ακόμα τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Καλή τύχη στους υπόλοιπους!

Σταύρος Μαρίνος: Τα οικονομικά και τα μπασκετικά των Warriors είναι πιο παστρικά και αψεγάδιαστα από την πίτα της γιαγιάς Μελιώς στο χωριό. Ο αριθμολάγνος Ραδικόπουλος με υπερκάλυψε.

Δημήτρης Μαντζούκας: Ειλικρινά πιστεύω ότι ο Hennigan έχει κάνει καταπληκτική δουλειά και το αξίζει. Αυτός που το αξίζει μάλλον λίγο περισσότερο είναι ξεκάθαρα ο Danny Ainge των Celtics, που έκλεισε τον καλύτερο τακτικιστή του ΝΒΑ στον πάγκο, έχει γεμίσει την ομάδα με εξαιρετικούς παίκτες και άπειρα draft picks, έκλεψε για ψίχουλα τον Isaiah Thomas και μένει μόνο να υπογράψει έναν βαρβάτο superstar για να κερδίσει την Ανατολή. Με όλα τα assets που έχει συγκεντρώσει δεν θα είναι δύσκολο, και ας απέτυχε το καλοκαίρι.

Λουκάς Μοσχούλας: Για να πω την πικρή αλήθεια η πρώτη μου σκέψη πήγε στον Donnie Nelson των Mavericks, αλλά θεωρώ ότι η 5η θέση είναι περισσότερο δουλειά του coach, παρά του GM. Οπότε θα ακολουθήσω τοn Gus στην επιλογή του για τον Danny Ainge, καθώς μόνο απαρατήρητη δεν μπορεί να περάσει η πολύ δυνατή ομάδα που έφτιαξαν φέτος οι Κέλτες. Και αν δεν μπορέσει να πάρει φέτος το βραβείο (πράγμα λογικό ελέω Warriors) είναι σίγουρο ότι θα το διεκδικήσει με μεγάλες αξιώσεις τα επόμενα χρόνια. Απλά να αναφέρουμε ότι έχει σχεδόν μια ντουζίνα picks για τα επόμενα δύο drafts.

2. Οι φίλοι των 76ers κάνουν τα τελευταία χρόνια υπομονή. Πολύ υπομονή. Ο Embiid δείχνει να βγαίνει μια περίπτωση Greg Oden, o Stauskas διανύει μια YOLO χρονιά, όσον αφορά τα σουτ που επιχειρεί, και ο Sam Hinkie ζητάει από τους οπαδούς να κάνουν κι άλλη υπομονή. Τελικά “Trust the system” ή να φύγει νύχτα ο κύριος να τελειώνουμε; 

Μήτσος Μαυράκης: Δεν έχω ηθικούς φραγμούς απέναντι στην τακτική που ακολουθεί ο Hinkie στη Φιλαδέλφεια. Αλλά οι επιδόσεις του συγκεκριμένου κυρίου στο draft και στην επιλογή παικτών που έχουν μείνει εκτός λίγκας είναι απογοητευτικές. Εφόσον προσπαθεί να βρει τον καινούργιο superstar και δεν τον απασχολούν τα τρέχοντα αποτελέσματα, δεν θα έπρεπε ποτέ να επιλέξει τον Carter-Williams μπροστά από τον Αντετοκούνμπο και τον Schroeder, ούτε τον Saric ενώ υπήρχε ο LaVine και φυσικά ούτε τον Okafor μία θέση πριν τον Porzingis. Η τακτική του μπορεί μεν να είναι πρωτόγνωρη, αλλά δεν τολμάει στις επιλογές του στο draft, όπως για παράδειγμα είχε κάνει ο Presti για την Oklahoma, που είχε βαφτίσει τον Westbrook ως point guard προκαλώντας τη θυμηδία σε όλο το ΝΒΑ. Από την τωρινή ομάδα κατ’ εμέ μονάχα οι Robert Covington, Jerami Grant και Richaun Holmes έχουν μέλλον στο ΝΒΑ, μαζί με τον K.J. McDaniels για τον οποίο ο Hinkie όφειλε να παλέψει περισσότερο. Να αποχωρήσει ο κύριος και να έρθει κάποιος που πραγματικά να τολμάει στη θέση του. Με τόση υπομονή το πρώην αφεντικό του, ο Morey των Rockets, θα έκανε θαύματα.

Κοσμάς Καψάλης: Μέχρι νεοτέρας ”Trust the System”. Δείχνει εντελώς παράλογο βεβαίως-βεβαίως, αλλά είναι τόσο ενδιαφέρουσες οι περιπτώσεις των παικτών, που είναι καλύτερα λίγη υπομονή ακόμα, παρά το reboot χωρίς τουλάχιστον να έχουμε αγωνιστικά δείγματα των Embiid και Saric. Εκτός αυτών των δύο βέβαια, πρέπει να τα σκάσουν κάποια στιγμή να τραβήξουν και κανένα πιο έτοιμο παίκτη, έτσι για την εμπειρία ρε παιδί μου. Επίσης, κακά τα ψέματα, όσο υπερβολικό κι αν είναι αυτό, νομίζω τους αδικεί το 1-22. Παίζουν πολύ καλύτερα από το περσινό χάλι και θα μπορούσαν να έχουν κερδίσει κάποια παραπάνω παιχνίδια. Κάτι που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται και στην έλλειψη κάποιου βετεράνου.

Γιάννης Χάτσιος: Δεν ανέχομαι να σχολιάσω το σκεπτικό και τους σκοπούς του περίφημου process. Ο Sam Hinkie είχε στη διάθεσή του 16 picks στα τελευταία 3 drafts, και το ελεύθερο να κάνει ό,τι του καρφώσει με αυτά και με το υλικό της ομάδας. Και μόνο με αυτά τα picks, τρία χρόνια μετά το 1-21 είναι αδικαιολόγητο από κάθε σκοπιά. Παράλληλα, πολύς λόγος γίνεται για τα διαμάντια που ψάχνει στον δεύτερο γύρο του draft. Πέρα από τον Jerami Grant και τις ασαφείς υποσχέσεις του Richaun Holmes, το καθάρισμα από το χώμα αποκαλύπτει πέτρες, όχι χρυσάφι.

Gus Χρυσοχού: Είτε τον διώξουν τώρα, είτε στο τέλος της σεζόν, συμφωνούμε πως πρέπει πια να φύγει. Στο ερώτημα που βάζουν συχνά-πυκνά για τον Hinkie, αν είναι τρελή ιδιοφυΐα ή απλά τρελός, τάσσομαι ανοιχτά με το δεύτερο. Τα τελευταία χρόνια δεκάδες picks περνάνε από τα χέρια του, και από αποτέλεσμα μηδέν, όπως ακριβώς το περιέγραψε προηγουμένως ο Χάτσιος. Οι πάλαι ποτέ πρωταγωνιστές της Ανατολής έχουν γίνει περίγελος του NBA και όσο κάθεται ο Hinkie στην θέση του δεν βλέπω φως. Ίσως με τον Colangelo στο τιμόνι (εφόσον τελικά αναλάβει από οποιοδήποτε πόστο), τα πράγματα έρθουν σε μια ισορροπία και να τεθεί μια νέα βάση, κυρίως, στον σχεδιασμό της ομάδας.

Νίκος Ραδικόπουλος: Ήμουν από την αρχή αντίθετος με το συγκεκριμένο πλάνο και αντίθετος παραμένω. Θεωρώ πως με προσβάλει σαν θεατή, σαν φίλαθλο και σαν καταναλωτή του όλου προϊόντος ΝΒΑ. Μια χρονιά γιατί τραυματίστηκε ο Robinson για να πάρεις τον Duncan στο #1; Oκ, να το δεχτώ. Να είναι το πρωτάθλημα τέσσερα χρόνια με 29 ομάδες ΝΒΑ και μία Eurocup είναι εκνευριστικό, λυπάμαι. Παρόλα αυτά περιμένω με αγωνία την απάντηση Μαντζούκα στην συγκεκριμένη ερώτηση.

Σταύρος Μαρίνος: Παρότι ανήθικο, προσβλητικό κι αντιμπασκετικό το project του Hinkie, ομολογώ ότι το διασκεδάζω. Μιας και δεν μένω στην Philadelphia, ούτε δηλώνω οπαδός των 76ers και δεν μπορώ να συμμεριστώ τον πόνο τους, θα ήθελα να τον παρακολουθήσω να ολοκληρώνει την προσπάθειά του, μέχρι το σημείο της απόλυτης καταστροφής και του αφανισμού κάθε ελπίδας. Αδημονώ για την ημέρα που πλέον δεν θα υπάρχει ίχνος υπομονής. Όταν οι Noel και Okafor θα έχουν αποδειχθεί κατώτεροι του αναμενόμενου, ο Embiid θα ψάχνει δουλειά στην Κίνα κι ο Saric δεν θα είναι τίποτε παραπάνω από ένας μέτριος Ευρωπαίος. Μιλάω για την στιγμή που το μόνο που θα μπορεί να κάνει ο Hinkie, είναι να αποδράσει στην Βραζιλία με τον Χίτλερ και τον Steve Jobs για να αποφύγει τον δημόσιο λιθοβολισμό ή να πει το μεγάλο “συγγνώμη” ζωντανά στην Oprah.

Δημήτρης Μαντζούκας: Θα τον κρατούσα φυσικά. Τουλάχιστον μέχρι να δω τα αποτελέσματα του έργου του, τα οποία θα είναι ορατά σε έναν χρόνο από τώρα. Δεν θα ασχοληθώ με την ηθική πλευρά του tanking, γιατί δεν με ενδιαφέρει, απλά θα περιγράψω συνοπτικά την -τόσο τραγική- κατάσταση. Το καλοκαίρι αυτό θα βρει τους Sixers με δύο από τους κορυφαίους – ο Noel θα ανέβει- νέους ψηλούς της λίγκας. Με τον Embiid, ένα project που οι συγκρίσεις τον έφερναν στα κυβικά του Anthony Davis, πάνω από Towns, Okafor, Wiggins κτλ, να κάνει την πρώτη του εμφάνιση²⁾αν όλα πάνε καλα. Με τον Dario Saric να έρχεται στο ΝΒΑ. Με έναν πυρήνα εξαιρετικών ρολιστών να πλαισιώνουν τους πρωταγωνιστές. Θυμίζω πως οι Covington, Stauskas, Wrotten, Marshall, Grant αυτή την στιγμή κρίνονται ως πρωταγωνιστές, ενώ θα κληθούν να δίνουν βοήθειες από τον πάγκο, όντας ήδη ψημένοι με πολλά λεπτά. Με ένα σωρό άλλους παίκτες που έχουν ήδη επιλέξει στο draft, από τους οποίους αρκεί να βγει ένας ή δύο. Καθόλου απίθανο. Με δεκάδες επιλογές στα επερχόμενα draft, ενώ μόνο στο επόμενο έχουν 4 picks πρώτου γύρου³⁾το ένα είναι των Lakers, top 3 protected. Με μία κακή φετινή πορεία που όμως δίνει εμπειρία στους παίκτες τους, ενώ ταυτόχρονα φροντίζουν να υπάρχει τουλάχιστον μία ομάδα με χειρότερο ρεκόρ από τους Lakers, αυξάνοντας τις πιθανότητες να κλέψουν το pick τους. Με άπειρο χώρο στο cap space ώστε να φέρουν καλούς παίκτες πληρώνοντας τους παραπάνω από την αξία τους⁴⁾προφανώς δεν θα πείσουν τον Durant, αλλά μπορούν να δώσουν max συμβόλαιο σε παίκτες που κανονικά θα έπαιρναν 15-16 εκατομύρια. Και επειδή ο αντιπαθητικός Hinkie δεν θα μπορέσει να πείσει κανέναν να έρθει, ως δια μαγείας εμφανίζεται στον οργανισμό ο Jerry Colangelo, ο παράγοντας που έχει τις καλύτερες σχέσεις σε όλο το ΝΒΑ και υπεύθυνος στελέχωσης της Team America. Με την δυνατότητα να ανταλλάξουν ένα κομμάτι του θησαυρού από τα assets για κάτι πιο έτοιμο ανά πάσα στιγμή. Ε με δεδομένο ότι από την αρχή η παραδοχή ήθελε τους Sixers να αποφύγουν την δημιουργία μιας καλής ομάδας στο κυνήγι μόνο μιας σπουδαίας ομάδας, τα πράγματα δεν μου φαίνονται τόσο σκούρα.

Λουκάς Μοσχούλας: Είμαι και εγω της άποψης του να δούμε που μπορεί να πάει η ομάδα των 76ers. Αναρωτιέμαι πολλές φορές ότι δεν μπορεί ένας GM να είναι τόσο κακός, κάτι θα έχει σκεφτεί ο άνθρωπος που εμείς δεν το βλέπουμε. Η επισήμανση του Κοσμά ότι αυτή η ομάδα δεν έχει βετεράνους είναι πολύ σωστή και θεωρώ ότι αν μπορέσουν να προσθέσουν 2-3, η εικόνα της ομάδας θα αλλάξει σε μεγάλο βαθμό.

3. Το φετινό draft δείχνει να είναι, στην πράξη, λίγο πιο λαμπερό από το περσινό. Ποιος GM έκανε το steal του φετινού καλοκαιριού;

Μήτσος Μαυράκης: Εκτός αν γίνει το θαύμα κι αποκτήσει ο Branden Dawson μακρινό σουτ, που και να συμβεί θα πρέπει να συμβεί δεύτερο θαύμα και να ξεκινήσει ο Doc Rivers να εμπιστεύεται παίκτες κάτω τον 35 ετών με τους οποίους να μην είναι συγγενείς εξ αίματος στην πεντάδα, ο Richaun Holmes είναι ξεκάθαρα ο παίκτης με μεγαλύτερο potential από αυτούς που επιλέχθηκαν στο δεύτερο γύρο. Μπράβο ρε Hinkie μερακλή, χαλάλι το ρεκόρ της ομάδας σου.

Γιάννης Χάτσιος: O Devin Booker είναι natural born scorer και παρότι πριν λίγες μέρες έκλεισε τα 19, κάνει το σκοράρισμα στο NBA να μοιάζει “όπως είναι για κάποιον να βάλει σε ένα ποτήρι να πιει ένα νερό“. Το #13 του σε λίγο καιρό θα φαίνεται σαν το #15 του Giannis.

Gus Χρυσοχού: Δεν μπορώ και δεν θέλω να σταθώ μόνο σε μία περίπτωση. Θεωρείται steal αυτό του Porzingis στο #4; Αν ναι, πάω με αυτό. Αν όχι, θεωρητικό steal μπορεί να αποδειχθεί ο Jerian Grant που κατέληξε στη Νέα Υόρκη από την Washington και ξεκίνησε την σεζόν ως τέτοιο, αλλά τα τελευταία παιχνίδια ο κοντός με το μούσι στον πάγκο των Knicks, δεν δείχνει να τον εμπιστεύεται⁵⁾Κατάρες σε fantasyακό επίπεδο στο σημείο αυτό. Και σε κάθε περίπτωση, θεωρώ steal τον πρόσφατα άτυχο Rondae Hollis-Jefferson, o οποίος θα μείνει εκτός δράσης για 8-10 βδομάδες. Ο νεαρός των Nets δείχνει διάθεση, ικανότητες και μπασκετικό IQ. Θεωρώ πως μπορεί να εξελιχθεί σε ένα καλό σημείο αναφοράς αυτού του draft.

Νίκος Ραδικόπουλος: Οι αποδοκιμασίες των οπαδών των Knicks στην επιλογή Porzingis στο #4 φαντάζουν, λίγους μήνες μετά, το ίδιο αστείες και γραφικές με τις άπειρες λέξεις που γράφτηκαν για “το λάθος” των Warriors να μην ανταλλάξουν τον Klay Thompson, μία με τον Harden όταν τους προτάθηκε, και μία με τον Love, όταν επίσης τους προτάθηκε⁶⁾“Who’s laughing now, uh??”. Είναι κάποιες τέτοιες στιγμές που απολαμβάνεις που οι επαγγελματίες (του κάθε επαγγέλματος) παίρνουν τόσο εμφατική εκδίκηση από τους προπονητές/GMs/παντογνώστες-ξερόλες των κερκίδων και των δημοσιογραφικών γραφείων. Δεν γίνεται τακτικά, δυστυχώς, αλλά όταν συμβαίνει είναι απολαυστική η σιωπή που επιβάλλει. Κι ας βγήκε ο μπαγάσας τόσο καλός που μας χάλασε το εξαιρετικό παρατσούκλι που του είχε κολλήσει ο Μαντζούκας του “Λετονού Bargnani”.  Χαλάλι του.

Σταύρος Μαρίνος: Είναι πολύ νωρίς για να βρούμε λαβράκι στα βάθη του Draft ’15, αλλά θα συμφωνήσω με τον Χάτσιο, πως ο Devin Booker έχει τα φόντα να εξελιχθεί σε μεγάλος σκόρερ, σταθερός starter στην καριέρα του αν όχι και κάτι παραπάνω. Kentucky = Εγγύηση.

Δημήτρης Μαντζούκας: Τον Booker θα έλεγα κι εγώ, αλλά για λόγους ποικιλίας να πω ότι ακόμα και αν δεν τον έχουμε δει ακόμα, ο Bobby Portis παραμένει για μένα το δώρο των υπόλοιπων ομάδων στο Chicago. Μόλις κάποιος από την υπόλοιπη frontline αποχωρήσει, ο Portis θα αρχίσει να παίρνει ευκαιρίες και να αποδεικνύει ότι η κάθοδος του στο #22 συνιστά έγκλημα.

Κοσμάς Καψάλης: Σίγουρα φέτος δεν έχει υπάρξει ακόμα η περίπτωση του Jordan Clarkson, παίχτης που επιλέχθηκε στο #46 το 2014. Για την ώρα το μόνο ανορθόδοξο δείχνει η επιλογή του Mudiay κάτω από Hezonja -κυρίως- και Cauley-Stein. Παίρνοντας αφορμή κι από την επιλογή του Δημήτρη, εκφράζω κι εγώ την αγανάκτησή μου, για τον πάγκο που έχουν φάει οι φετινοί αγαπημένοι μου παίκτες, ο Bobby Portis κι ο Tyus Jones.

Λουκάς Μοσχούλας: Ρε συ Gus για πέντε παίκτες είπες, άσε και τίποτα σε μας! Από το preview των Nets είχαμε αναφέρει ότι ο Hollis-Jeferson είναι μια πολύ καλή προσθήκη για τους Nets. Σουτάρει με πολύ καλό ποσοστό (48,1% εντός παιδιάς, χωρίς να έχει καλό τρίποντο βέβαια), έχει έφεση στο rebounds και πολύ καλή αντίληψη μέσα στο γήπεδο. Το θετικό για τον ίδιο είναι ότι βρίσκεται σε μια ομάδα που θα του δώσει χρόνο για να βελτιώσει τα μειονεκτήματα του μέσα από τα παιχνίδια, το αρνητικό ότι όπως ανέφερε και ο Gus μόλις τραυματίστηκε και θα μείνει για 8-10 εβδομάδες εκτός.

4. “Τρομακτική άμυνα”, “Συνολικό wing span που δεν περνάει ούτε κουνούπι” κι άλλα πολλά τέτοια ωραία ακούγαμε, διαβάζαμε και λέγαμε κι οι ίδιοι για τους Bucks. Προς το παρόν το project του Milwaukee δείχνει να χωλαίνει. Πήγε κάτι στραβά στο μυαλό του John Hammond; 

Μήτσος Μαυράκης: O Jason Kidd δεν ήταν επιλογή του Hammond, αφού ήταν προσωπικός φίλος του καινούργιου ιδιοκτήτη της ομάδας, συνεπώς “είχε ισχυρό βύσμα”. Κατά την γνώμη μου, συνεπώς, η ομάδα δεν χωλαίνει σε θέμα στελέχωσης, αλλά σε θέμα εκτέλεσης.

Η ανταλλαγή του Brandon Knight με τον Michael Carter-Williams αποδεικνύεται δραματική, αλλά ο Knight πιάνει τέτοιες επιδόσεις επειδή το Phoenix τον χρησιμοποιεί σαν SG/secondary ballhandler δίπλα στον Bledsoe, κι όχι ως floor manager, συνεπώς η παραμονή του στους Bucks δεν θα αποτελούσε τη σωστή μακροχρόνια λύση στη θέση του point guard. O Michael Carter-Williams είναι η ενσάρκωση του πειράματος του Milwaukee. Φαντάζει ελκυστικό σαν προοπτική, έχει βγάλει νούμερα που ίσως μας οδήγησαν στο να υπερτιμήσουμε τις δυνατότητές του,αλλά ακόμη χρειάζεται πολύ ψωμιά ακόμη για να είναι ουσιαστικά λειτουργικό.

Κοσμάς Καψάλης: O Greg Monrοe μπορεί να έφερε το απαιτούμενο boost στην επίθεση αγωνιστικά και την αυτοπεποίθηση (το καλοκαίρι) της ομάδας, αλλά συνεχίζει να είναι κακός αμυντικά. Από την άλλη, ο John Henson αγωνίζεται 14′ φέτος, με μέγιστο τα 23′, με Nuggets και Knicks. Συμφωνώ επίσης με τον Μήτσο, ότι μάλλον το trade Knight-MCW δεν έχει δείξει σε τίποτα όσα περιμέναμε στα χαρτιά. Ας τους δώσουμε λίγο περιθώριο ακόμα όμως. Μόνο να βελτιωθούν γίνεται με τέτοιο ρόστερ.

Γιάννης Χάτσιος: Στο μυαλό του Hammond δεν πάει τίποτα στραβά. Η περσινή διάκριση σε μια κωμική Ανατολή, έφερε τους Bucks -φαινομενικά- πολλά βήματα πιο μπροστά από όσο πραγματικά βρίσκονταν. Ο Parker τώρα ξεκινάει ουσιαστικά την καριέρα του, ο Middleton συνηθίζει στον ρόλο του βασικού σκόρερ, ο Antetokounmpo ξεπερνάει κάθε προσδοκία, μα ακόμα δεν είναι σε θέση να κουβαλήσει μια ομάδα στις πλάτες του, την ώρα που οι αμφιβολίες για το αν ο Carter-Williams είναι καλός παίκτης και όχι απλά “good numbers on a bad team” δείχνουν να έχουν υπόσταση. Δεν τρέχει τίποτα. Ο Monroe θα πρέπει να μπει στο κλίμα της ομάδας αμυντικά – αν όχι, ας μετακινηθεί, το συμβόλαιο του δεν είναι κακό – και η ομάδα να αποκτήσει έναν πραγματικό point guard, που ιδεατά θα μπορεί και να σουτάρει.

Gus Χρυσοχού: Η αλήθεια είναι πως κατά την διάρκεια αυτών των πρώτων βδομάδων δεν έχουμε δει αυτήν την “ατσαλένια” άμυνα που περιμέναμε. Ίσως να μεγάλωσαν, βέβαια, και οι προσδοκίες μετά το περσινό photo finish των Bucks. Αδικαιολόγητα ή όχι, θα φανεί. Στην πράξη, πάντως, συμφωνούμε πως χρειάζεται έναν point guard που να σουτάρει καλά και όχι να έχει σκαμπανεβάσματα τύπου MCW. Κατά τα άλλα, ο Hammond είναι spot on στις επιλογές του. Όπως είχε γράψει και ο Αλέξανδρος Γκρέκος στις 24 Αυγούστου, το μέλλον περνάει από το Milwaukee.

Νίκος Ραδικόπουλος: Νομίζω πως έχω καλυφθεί με τις απαντήσεις που έχουν ήδη δοθεί. Ήμουν από αυτούς που θεωρούσαν πως οι Bucks θα έδιναν φέτος μάχη για θέση στην 4άδα της Ανατολής, οπότε σε αυτό έχω πέσει πολύ έξω, μιας και δύσκολα θα διεκδικήσουν κάτι παραπάνω από απλή συμμετοχή στα playoffs, αλλά παρόλα αυτά τα υλικά είναι όλα στο τραπέζι τους. Είναι θέμα χρόνου; Είναι θέμα βασικού PG; Είναι θέμα προπονητή, όπως ο Μήτσος θέτει; Θαρρώ πως η σεζόν όσο κυλάει θα μας δίνει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Σε κάθε περίπτωση η στελέχωση του Hammond είναι εξαιρετική. Το επόμενο μεγάλο του τεστ είναι οι ανανεώσεις αυτού του κορμού, που από πέρσι με τον Middleton ξεκίνησαν. Εκεί θα κριθεί η συνοχή, το μέλλον, αλλά και το ταβάνι αυτής της ομάδας.

Σταύρος Μαρίνος: Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, μεταξύ των πολλών παραγόντων, ο κυριότερος λόγος της κάκιστης φετινής άμυνας είναι η αντικατάσταση στο paint του άσχετου τη με μπάλα στα χέρια αλλά σκληροτράχηλου Zaza Pachulia, με τον Greg Monroe. Ενώ επιθετικά η διαφορά τους είναι προφανώς χαώδης, ο Monroe έχει πλήρη άγνοια του team defense, με συνέπεια να δημιουργούνται ακάλυπτες τρύπες που σαν ντόμινο ανοίγουν όλη την άμυνα των Bucks.

Δημήτρης Μαντζούκας: Παπαγαλία την απάντηση του Χάτσιου. Δεν τρέχει τίποτα, η ομάδα σταδιακά θα γίνεται καλύτερη όπως ήταν το λογικό, ενώ φέτος στην ουσία εντάσσει στην λογική τον Jabari. Δεν είναι οι Bucks τόσο χειρότεροι, είναι οι υπόλοιποι εμφανώς καλύτεροι. Ο Kidd θα κριθεί με τον καιρό, αυτό πάντως που μου κάνει εντύπωση είναι η τάση του να συγκρατεί την ομάδα από έναν πιο ξέφρενο ρυθμό που θα μπορούσε να έχει με βάση το ρόστερ, μιας και οι Bucks είναι 29οι στο pace στο ΝΒΑ.

Λουκάς Μοσχούλας: Σε μεγάλο βαθμό με κάλυψαν όλοι αναφέροντας διάφορες πτυχές των φετινών Bucks. Αν βάλουμε στην εξίσωση ότι η φετινή Ανατολή είναι αρκετά πιο δυνατή από την περσινή, το ότι οι Bucks έχουν μια 5αδα με μέσο όρο ηλικίας τα 23 χρόνια και ότι το ταλέντο περισσεύει σε αυτή την ομάδα τότε θεωρώ ότι είναι θέμα χρόνου να βρουν έναν ρυθμό και να φτάσουν σε υψηλότερη θέση από την 12 της Ανατολής που βρίσκονται τώρα.

5. Υπάρχει κάποιος άλλος GM που θεωρείτε πως πρέπει να γίνει ειδική αναφορά στο καλοκαιρινό του, ή ακόμα μεγαλύτερου βάθους χρόνου, έργο;

Μήτσος Μαυράκης: Ο ηθικός αυτουργός για αυτήν την ντροπή των Sixers είναι ο Sam Presti. Είναι ο άνθρωπος που τελειοποίησε το tanking, καθώς κατόρθωσε -μόλις σε τρία χρόνια- να επιλέξει τους Durant, Westbrook, Harden και Ibaka στο draft. Οι αποφάσεις του τα τελευταία χρόνια, όμως, δεν κρίνονται και ως οι σοφότερες, καθώς με την ομάδα του να χρειάζεται μονάχα δυο παίκτες με καλό σουτ από μακρινή απόσταση και καλή άμυνα, έχει, αντ’ αυτών, καταφέρει να ξοδέψει δύο επιλογές πρώτου γύρου για να πάρει στην ομάδα τους απαράδεκτους Kanter και Waiters, ενώ έχει δώσει και 4ετές συμβόλαιο $ 25 εκατ. στον Kyle Singler, που έχει φέτος επιδόσεις τόσο αρνητικές, που μπορούν να συγκριθούν σαν κατορθώματα μονάχα με αυτά που κάνει ο Curry, αλλά από την ανάποδη. Και παρόλα αυτά η επιλογή του Billy Donovan, ως πρώτου προπονητή, μπορεί να υπερκεράσει όλες τις προαναφερθείσες αποφάσεις και να χαρακτηριστεί ώς η χειρότερη απόφαση στην ιστορία του franchise.

Κοσμάς Καψάλης: Είναι μια καλή ευκαιρία να αναφερθούμε στο Miami. H ομάδα βέβαια, στην παρούσα της μορφή έχει ημερομηνία λήξης. Αν θα είναι φέτος ή του χρόνου, θα πρέπει να ρωτήσουμε βασικά τα γόνατα του κυρίου Wade. Στην ομάδα υπέγραψε όπως αναμενόταν ο Dragic, ο Wade πήρε το συμβόλαιο που ζητούσε (και άξιζε), ο Bosh επέστρεψε από την περσινή του περιπέτεια κι από εκεί και πέρα, ο Whiteside συνεχίζει από εκεί που το άφησε πέρσι, όντας στους καλύτερους ψηλούς. Μέλλον υπάρχει μιας και ίσως σε 2-3 χρόνια αναγνωρίζεται στο πρόσωπο του Winslow το steal του 2015, με τον SF του Duke να μην ξεκινά το ίδιο εντυπωσιακά με τους άλλους rookies, να έχει όμως την ευκαιρία δίπλα σε Wade και Deng να ”μεγαλώσει” πολύ καλύτερα. Μελανά σημεία, το αργό ξεκίνημα του Dragic και η συνειδητοποίηση ότι δύσκολα ο Deng να επιστρέψει στο επίπεδο που ξέραμε. Και σίγουρα η ομάδα δεν είναι ότι θα πατώσει στα επόμενα χρόνια, σίγουρα όμως το σοκ όταν σταματήσει (ή πέσει πολύ) ο Wade θα είναι μεγάλο. Η υπέρβαση, όποια κι αν είναι αυτή, πρέπει να έρθει άμεσα και το γνωρίζει αυτό ο Pat Riley.

Γιάννης Χάτσιος: Ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίπτωση του Milt Newton στην Minnesota. Οι Wolves, αντίθετα με το πνεύμα της εποχής, δεν πήγαν σε επιλογή χαρτογιακά, αλλά σε ένα πρώην μπασκετμπολίστα, τον Σεπτέμβριο του 2013. Ήταν πρωτεργάτης στη δημιουργία της D-League, δουλεύοντας για χρόνια στο NBA, ενώ στο βιογραφικό του έχει πολλά χρόνια στο front office των Wizards. Οι αποφάσεις του ακόμα βρίσκονται υπό έλεγχο, αλλά οι προβλέψεις είναι θετικές. Έτσι είναι όταν draftάρεις στο #1 τη χρονιά που υπάρχει ο Towns. Η επιλογή του LaVine πέρσι δείχνει να βγαίνει, το ίδιο και το trade που έφερε στην ομάδα τον Andrew Wiggins. Έχει κλειδώσει τον Rubio με συμβόλαιο που αν θελήσει να κινηθεί διαφορετικά, μπορεί να το μετακινήσει. Ελέγχεται για τη θυσία ενός pick για τα γένια του Adreian Payne και για την ανταλλαγή που έφερε στην Minnesota τον Tyus Jones. Συμπέρασμα; Η Minnesota είναι team to watch από πλευράς management, και μένει να δούμε αν ο Newton θα κεφαλαιοποιήσει το υλικό που έχει στα χέρια του.

Gus Χρυσοχού: Δεν μπορούμε να αφήσουμε εκτός αναφορών τον SVG και τους Pistons του. Το project του “Stan the Man” έχει τα λογικά σκαμπανεβάσματά του, αλλά τόσο το εξωαγωνιστικό όσο και αγωνιστικό πλάνο κάνει μπαμ από χιλιόμετρα μακρυά. Το recruiting και τα trades που έκανε δείχνουν να του βγαίνουν μέχρι στιγμής και το ρεκόρ 12-11 μόνο θετικό είναι. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, τι τραβήξαμε ως θεατές τα τελευταία δύο χρόνια από το Detroit. Μέσα από τις κινήσεις του Van Gundy, o Drummond αναδεικνύεται στον πιο dominant Center της λίγκας, ενώ Morris, Ilyasova και Jackson δείχνουν πως αρχίζουν και αφομοιώνουν τα plays. Μοναδική παραφωνία η αστάθεια του Caldwell-Pope αλλά κι αυτός θα στρώσει. Ερωτηματικό ωστόσο είναι η περίπτωση του Jennings, άπαξ και επιστρέψει. O 26χρονος point guard βρίσκεται στην τελευταία χρονιά του συμβολαίου του και είναι δεδομένο πως από τον Ιανουάριο⁷⁾Τότε λέγεται πως θα επιστρέψει θα σκυλιάσει για να βρει μεγαλύτερο ή ίδιο συμβόλαιο. Νομίζω πως δεν θα χαλούσε τον Van Gundy ένα δίδυμο Jackson-Jennings στα guards, αλλά αν δει μισθολογικά πως δεν του βγαίνουν τα κουκιά, θα πάει για άλλα. Εν κατακλείδι, εμπιστευόμαστε τον SVG.

Νίκος Ραδικόπουλος: Η αλήθεια είναι πως στο preview των φετινών Jazz το front office τους το είχα συμπεριλάβει στα μειονεκτήματα της ομάδας. Είναι μία θέση που διατηρώ για τους ίδιους με τότε αναφερθέντες λόγους: πολλοί παίχτες αξίας που αποχώρησαν για τίποτα, επιλογή Trey Burke, μη ενίσχυση της ομάδας την παρούσα στιγμή με ένα PG, μεταξύ άλλων. Παρόλα αυτά η συνολικότερη δουλειά του GM Dennis Lindsey στην ομάδα είναι εντυπωσιακή. O επί 5ετίας (2007–2012) assistant GM του Βuford στους Spurs, χωρίς μεγαλοστομίες προχώρησε σε ένα ήπιο tanking το οποίο μετουσίωσε, με την εξαίρεση του Burke, σε πλούσιο ταλέντο (Exum, Hood, Gobert, Lyles), με απόλυτη δικαίωση στην επιλογή του Quin Snyder για τη θέση του προπονητή, εξαιρετικές ανανεώσεις στους Burks ($ 42 εκατ. / 4 χρόνια), Favors ($ 48 εκατ. / 4 χρόνια), αλλά και Hayward⁸⁾έστω κι αν σε αυτήν την περίπτωση χρειάστηκε να ματσάρει την πρόταση των Hornets για αυτόν για να τον κρατήσει και αθόρυβα έχει την ομάδα στις θέσεις των playoffs, με μεγάλο χώρο στο salary cap για την προσθήκη ενός free agent από το πάνω ράφι το καλοκαίρι που μας έρχεται.

Δημήτρης Μαντζούκας: Ας μιλήσουμε για τον Daryl Morey. Τον πραγματικό μέντορα του Hinkie. Τον πραγματικό προπονητή των Rockets. Πέρσι του βγήκαν τα πάντα, φέτος δεν του βγαίνει τίποτα. Στην ουσία η μόνη αλλαγή στο ρόστερ των Rockets είναι η αντικατάσταση του Josh Smith από τον Clint Capella, κίνηση με σίγουρα θετικό πρόσημο, και η απόκτηση του Ty Lawson. Είναι εμφανές πως ο Lawson δεν θυμίζει σε τίποτα τον παλιό παίκτη των Nuggets, και ενδεχομένως να κάνει και κακό στην ομάδα. Αρκεί επομένως μία κίνηση αντίστοιχη με του Van Gundy με τον Josh Smith πέρσι, μία αποδέσμευση του Lawson για να φτιάξει η κατάσταση; Προφανώς όχι. Η μοίρα του Houston είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα κέφια του Harden, o οποίος δεν είναι καλά φέτος, και αυτό παρασύρει την υπόλοιπη ομάδα στον πάτο. Όταν ηρεμήσει ο Μούσιας, η ομάδα θα πάει καλύτερα, αλλά όχι τόσο καλά όσο πέρσι, όπου τα σύμπαν συνωμοτούσε αδιαλείπτως για πάρτη τους. Το Houston είναι καλύτερη ομάδα από αυτό που δείχνει ως τώρα, αλλά και πέρσι ήταν χειρότερη από αυτό που τελικά κατάφερε. Το project του Morey έχει ταβάνι, και όσο πιο γρήγορα το κατανοήσει, τόσο πιο εύκολα θα μπορέσει να το αλλάξει.

Λουκάς Μοσχούλας: Ρε συ Donnie Nelson είναι δύσκολη περίοδος για σένα το καταλαβαίνω. Τι να σου πω άλλωστε όταν ξέρεις ότι ο francise player σου Dirk Nowitzki είναι 37 ετών και ενδέχεται να αποσυρθεί το καλοκαίρι (έχει option o παίκτης για μία ακόμα χρονιά). Για το μόνο που θα σε κακίσω είναι ότι δεν έχεις πάρει κανένα καλό draft pick για τα επόμενα drafts. Η τριάδα Deron, Parsons και Matthews είναι δυνατό θεμέλιο για να χτίσεις μια ομάδα, όμως το κακό με τους Mavs είναι ότι ποτέ δεν έχουν πείσει κανένα μεγάλο όνομα από την free agent αγορά να πάρει το δρόμο προς το Τέξας και δεν βρίσκω τον τρόπο να τα καταφέρουν τώρα⁹⁾φέτος ή του χρόνου που θα λείπει και το δυνατό χαρτί που λέγεται Dirk Nowitzki. (Και) η φετινή χρονιά είναι μεταβατική, ο minimum στόχος των playoffs κουτσά στραβά θα επιτευχθεί, το καλοκαίρι έρχονται τα δύσκολα όμως.

Σταύρος Μαρίνος: Η εκτίμηση του έργου ενός GM χρειάζεται πολύ περισσότερο χρόνο από το να κρίνεις έναν παίχτη ή ακόμα κι έναν προπονητή. Μόλις δύο μήνες μέσα στη σεζόν, είναι πολύ πρόωρο να ξεχωρίσουμε κάτι ιδιαίτερο. Αυτό που προσωπικά αναμένω, είναι η εξέλιξη των ομάδων που άλλαξαν πάνω από το μισό ρόστερ το καλοκαίρι. Αυτές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε αυτές που τανκάρουν απροκάλυπτα, όπως οι Nets (8 νέοι παίχτες) και οι Lakers (8 νέοι παίχτες), και σε αυτές που πιστεύουν ότι μπορούν να κερδίσουν κάτι τώρα, όπως οι Mavericks (8 νέοι παίχτες), οι Pistons (7 νέοι παίχτες), οι Kings (9 νέοι παίχτες), οι Blazers (9 νέοι παίχτες), οι Knicks (8 νέοι παίχτες) και οι Suns (8 νέοι παίχτες).

Από την άλλη, τον αντίθετο δρόμο διάλεξαν (και λογικό) οι Cavaliers. Στη λογική να κρατήσουν ίδιο τον κορμό που έφτασε και κόντραρε έστω και λίγο τους Warriors στον τελικό, οι Cavs έκαναν το παν για να κρατήσουν την χημεία της ομάδας, πληρώνοντας αδρά και κάνοντας ελάχιστες αλλαγές. Συγκεκριμένα ανανεώθηκαν οι πάντες (Love, Thompson, Shumpert, Smith) κι από τους παίκτες με ρόλο στο rotation αποσύρθηκε ο Shawn Marion και ήρθαν οι Richard Jefferson και Mo Williams. Το Cleveland έχει για φέτος το μεγαλύτερο μισθολόγιο του ΝΒΑ, με χοντρικά $110 εκατ.¹⁰⁾η μόνη ομάδα που ξεπερνά τα $100 εκατ., ενώ θα πρέπει να καταβάλουν και μεγάλο φόρο πολυτελείας. Αν βέβαια καταφέρουν και πάρουν το πρωτάθλημα, όλα αυτά θα ξεχαστούν.