Rolling with the Vooch
Οι Orlando Magic καταπλήσσουν με την αποτελεσματικότητά τους και την ραγδαία πρόοδο του νεανικού τους συνόλου, έστω και καθυστερημένη, αν αναλογιστεί κανείς τις επιδόσεις της τελευταίας τριετίας. Δεν χρειάζεται να μείνουμε στο ρεκόρ ή τη θέση τους στην Ανατολή, καθώς η κατάσταση και η βαθμολογία είναι πιο ρευστή και χαοτική και από λαϊκή αγορά το μεσημέρι πριν το μάζεμα. Το φλιπεράκι της βαθμολογίας σε στέλνει από την τέταρτη στην όγδοη θέση εν μια νυκτί μετά από ένα ατυχές αποτέλεσμα. Το γεγονός είναι ότι οι Orlando Magic κοιτούν στα μάτια κάθε αντίπαλο, ανεξαρτήτως βεληνεκούς, και έχουν βρει ρυθμό αμυντικά χάρη στην πειθαρχία και το κοντό χαλινάρι του Scott Skiles. Κατατάσσονται 10οι σε Defensive Rating και 7οι σε πόντους αντιπάλων, έχουν καταφέρει να αμύνονται αποτελεσματικά παρά την απουσία rim protection, εν μέρει συντηρητικοποιώντας την τακτική τους όταν είναι μέσα ο Vucevic και εξορίζοντας τον, αναπάντεχα στάσιμο και δίχως αυτοπεποίθηση, Βίκτωρα Oladipo στον πάγκο. Η έμφαση στις βασικές αρχές έχει τεράστια επιρροή στον άπειρο κορμό των Magic, που βελτιώθηκαν σημαντικά παρά το ότι δεν υπήρξαν αλλαγές στο έμψυχο υλικό.
Η φήμη του Oladipo ως καλού αμυντικού έχει δημιουργηθεί περισσότερο με το eye test παρά με τα αποτελέσματα. Ο Βίκτωρ πράγματι υποδύεται άριστα τον ρόλο του σκυλιασμένου lockdown defender, με τα πόδια μόνιμα λυγισμένα και τον κορμό χαμηλά ως αιλουροειδές προ της λείας του, ασυμβίβαστα aggressive και με έφεση στη θεαματική αμυντική φάση, είτε αυτή μεταφράζεται σε τάπα, είτε σε κλέψιμο. Κι όμως, στην προσπάθεια και την προθυμία του αυτή κρύβεται η μοιραία αδυναμία του, που είναι να τζογάρει περισσότερο από όσο επιτρέπουν οι συνθήκες, αφήνοντας άφθονο χρόνο στον προσωπικό του αντίπαλο να εκτελέσει και αφήνοντας εκτεθειμένη την άμυνα των Magic. Ποτέ δεν ήταν πιο εμφανές παρά στα έξι τρίποντα του Korver στις 20/12. Η εμμονή του να παίζει τις passing lanes και να τάση του να βοηθάει υπερβολικά αφήνοντας τον παίκτη του, έγιναν βορά στο αχόρταγο passing game της ομάδας του Budenholzer. Φέτος ο Skiles προσπαθεί να τον χαλιναγωγήσει, με θετικά συνολικά αποτελέσματα, αλλά η προσπάθεια αυτή έχει αρνητική επίπτωση στο συνολικό παιχνίδι του Oladipo. Ο χρόνος είναι σύμμαχος, πάντως, για τους Magic.
To γεγονός που οδηγεί με αυτοπεποίθηση τους Magic ψηλά, παρέα με το coachάρισμα του Skiles -που είναι ατσίδας στο να βγάζει το καλύτερο δυνατό από νεανικά σύνολα-, είναι η αγωνιστική άνοδος του Nikola Vucevic. Ο Μαυροβούνιος θεωρείτο κλειδωμένος για την πρώτη του συμμετοχή σε all-star game φέτος, όμως ξεκίνησε κάπως μουδιασμένα τη σεζόν, χωρίς να είναι μόνιμα στο 20/10, όπως μας έχει συνηθίσει. Από τις 14 Δεκέμβρη μέχρι το τέλος του έτους διατήρησε μέσους όρους 21,6 πόντων (57,3%), 8,7 rebounds, 3,8 assists και +/- +9,1. οδηγώντας τους Magic σε ένα επιμέρους ρεκόρ 7-2. Ο Vucci Mane παραμένει ένας από τους σταθερά καλύτερους post up ψηλούς και εξακολουθεί να σουτάρει με ποσοστά κοντά στο 50% από μέση απόσταση, καθιστώντας απαγορευτικό για τις άμυνες να τον παίξουν από απόσταση. Η ωρίμανση του ως πασέρ καθιστά, όμως, απαγορευτικό και το double team πάνω του. Ο Μαυροβούνιος έχει τελειοποιήσει την πάσα που κάνει τόσο υπέροχους τους αδελφούς Gasol, αυτή που γίνεται πάνω από τα κεφάλια της άμυνας προς τον εκάστοτε baseline cutter από το elbow. Η χημεία που έχουν βρει με τον καλύτερο μπασκετμπολίστα αλγερινής καταγωγής, τον Evan Fournier, είναι χάρμα ιδέσθαι. Κι όταν δεν πασάρει ή δεν σουτάρει από εκεί, παρότι δεν τον λες και φτεροπόδαρο, έχει δουλέψει ένα αθόρυβα αποτελεσματικό short drive που τελειώνει με hooks εν κινήσει. Κάπως έτσι αποτελεί το επίκεντρο της επίθεσης των Magic, με ένα ρεπερτόριο που εκτείνεται σε όλο το φάσμα που θα ήθελε κανείς από έναν center (του λείπει πλέον μόνο ένα αξιοπρεπές τρίποντο). Ταυτόχρονα ο Scott Skiles έχει πάρει γραμμή ότι δεν είναι ακόμα σε θέση να κυνηγάει πολύ ψηλά και επιθετικά τα pick and rolls και δεν τον εκθέτει, προτείνοντας μια συντηρητικότερη αντιμετώπιση, στην οποία ο Vucevic ανταποκρίνεται θετικά.
Ο δικηγόρος του διαβόλου ενίσταται αναφέροντας το εύκολο σχετικά πρόγραμμα της ομάδας της Florida. Ομολογουμένως το ρεκόρ τους μπορεί να αποδοθεί στο γεγονός πως δεν έχουν παίξει με τα ανώτερα κλιμάκια της Δύσης, και όποτε συναντούν τις καλές ομάδες της Ανατολής (Atlanta, Cleveland) φεύγουν ηττημένοι. Ακόμα και έτσι, κατάφεραν να υποτάξουν τους Rockets και ήταν πολύ κοντά στα παιχνίδια απέναντι σε Clippers και Cleveland (όχι το blowout, το άλλο). Κρατάμε μια πισινή για το κατά πόσον θα μπορέσουν να διατηρηθούν στην κούρσα των playoffs όταν σφίξει το πρόγραμμα (το πέμπτο ευκολότερο κατά το σχετικό στατιστικό του basketball reference), αλλά προς το παρόν διαθέτουν το 8ο καλύτερο margin of victory και βρίσκονται στους πρόποδες του top-10, τόσο σε offensive, όσο και σε defensive rating παρότι ο Skiles ακόμα ψάχνεται με τις πεντάδες του και ο Oladipo δεν βοηθάει.
Η μόνη μου ένσταση αφορά το κατά πόσον η τακτική “μαστίγιο και καρότο” που ο Skiles εφαρμόζει είναι παραγωγική για την εξέλιξη των νέων παικτών της ομάδας. Ο Hezonja απόλαυσε διαδοχικά DNP-CDs, αλλά φαίνεται να ανταποκρίνεται θετικά όποτε παίζει, απαλλαγμένος σε έναν βαθμό από την αστείρευτη αλαζονεία του, μα όχι ευνουχισμένος. Ο Oladipo είναι όπλο από τον πάγκο και οι Magic ρολάρουν με τον Fournier στην πεντάδα, όμως τα νούμερά του είναι τα χαμηλότερα της καριέρας του και διακρίνεται ένας δισταγμός στα πάλαι ποτέ ατρόμητα drives του. Παρομοίως, η εμπιστοσύνη του coach στον Elfrid Payton είναι διακεκομμένη και κατά καιρούς o τελευταίος αποσύρεται στον πάγκο για μεγάλα διαστήματα, ενώ τα λεπτά του Gordon θυμίζουν καρδιογράφημα.
Όχι και άσχημα πάντως, συνολικά, για τη νεότερη ομάδα του NBA (μέσος όρος ηλικίας τα 24 χρόνια). Και όχι, οι Sixers δεν είναι ομάδα NBA, παρ’ ότι συμπληρώνουν την 30άδα.
Η ντροπή του Ρα
Οι Suns βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση. Μάλλον, η ελεύθερη πτώση δεν ξέρω καν αν είναι μια παρομοίωση αρκετά δυνατή για να περιγράψει την κατάρρευσή τους. O Bledsoe θα χάσει τη σεζόν λόγω μηνίσκου, ο Jeff Hornacek είναι σε αυτή την αμήχανη θέση που βρίσκεσαι όταν το ξέρεις και εσύ και η σύντροφός σου ότι έχετε χωρίσει, μα κανείς δεν έχει τα κότσια ή το κίνητρο να το πει, ο Markieff Morris πλέον βρίσκεται υπό το μηδέν σε ανταλλακτική αξία.
Εννέα συνεχόμενες ήττες, με τις τέσσερις από αυτές να έρχονται με διαφορά 20 και πλέον πόντων, και ο πρόεδρος της ομάδας Robert Sarver να ψάχνει την αιτία στην νοοτροπία των millenials.
Η στιγμή που έπιασαν πάτο ήρθε στον αγώνα της Κυριακής, απέναντι στους Los Angeles Lakers, την ομάδα με το χειρότερο Defensive Rating σε όλο το NBA, αυτή που δέχεται 109,5 πόντους ανά 100 κατοχές. Αυτή η γραμμή Μαζινό κράτησε τους Phoenix Suns στους 22 πόντους στο πρώτο ημίχρονο. Ναι, 22 πόντοι σε 24 λεπτά. Η επίδοση αποτέλεσε αρνητικό ρεκόρ για το franchise του Phoenix, αλλά και θετικό για τους Lakers. Οι Suns μετρούν 15 ήττες στα 15 παιχνίδια που δεν κατάφεραν να περάσουν τους 100 πόντους. Η ομάδα βρίσκεται υπό πλήρη διάλυση, και το μόνο που κάνει τους φίλους της ομάδας να υπομένουν τη φετινή σεζόν είναι η εξέλιξη των Devin Booker και T.J. Warren, μαζί με την ελπίδα για μια καλή επιλογή στο draft του Ιουνίου.
Rolling with ThISH
Η στήλη αγαπάει τον Ish Smith. Το Ball Hog αγαπάει τον Ish Smith. Ο Nerlens Noel αγαπάει τον Ish Smith. Βασικά, δεν καταλαβαίνω γιατί να μην αγαπάει όλος ο κόσμος τον Ish Smith, εκτός από τα πόδια των δύστυχων αμυντικών που πρέπει να κυνηγήσουν το μάταιο έργο να προλάβουν τον Sonic του NBA.
Bro, your hair look exquisite
Το ειδύλλιο μεταξύ του Smith και του Noel ξεκίνησε πέρσι, στις 23/2, όταν και ο κοντοπίθαρος playmaker αγωνίστηκε για πρώτη φορά με τη φανέλα των Sixers. Μέχρι εκείνη την ημέρα ο Nerlens Noel έγραφε 8,4 πόντους με 44,7% και 2,4 βολές ανά αγώνα, δείχνοντας γενικά αποπροσανατολισμένος από την ταχύτητα του παιχνιδιού του NBA και ανίκανος να εκμεταλλευτεί επιθετικά τα σωματικά του προσόντα και την αμείωτη ένταση του παιχνιδιού του. Με τον Ish Smith σε ρόλο μαέστρου, και την μοναδική του ικανότητα να διασπά άμυνες, αλλά και τον αλτρουισμό που τον διακατέχει, τα νούμερα του Noel στα τελευταία 24 παιχνίδια, στα οποία αγωνίστηκαν παρέα, εκτοξεύτηκαν στους 13,3 πόντους με 48,6% και 4,4 βολές ανά αγώνα.
Ο Ish Smith ήταν ο τέλειος wingman, το μεγαλύτερο και πιο cool φιλαράκι που ξεψάρεψε τον πιτσιρικά Nerlens στα κόλπα του pick and roll, σαν παλιό καμάκι που περνά την τέχνη του στους νεώτερους.
Λίγο ο παραλογισμός του Sam Hinkie, λίγο η κατάρα που έχει ρημάξει τους Pelicans, o Smith κλήθηκε στη Νέα Ορλεάνη να σώσει ό,τι μπορεί από το ναυάγιο στα guards. Και τα κατάφερνε καλά. Την ίδια ώρα, ο Noel, χωρίς την καθοδήγηση και το σερβίρισμα του Ish ξανάπεφτε στα περσινά εμπόδια. Κακές επιλογές στην επίθεση, τρακάρισμα με τον Okafor όταν έπαιζαν μαζί, και, γενικά, μια μίζερη εικόνα στις απόπειρες τον Sixers να σκοράρουν με αυτόν στο παρκέ. Πού είχε πάει το φαντασιακό κτήνος του τελευταίου διμήνου της περασμένης σεζόν;
Ο Nerlens δεν περνούσε καλά. Ο Nerlens δεν ήταν ο εαυτός του. Και σαν μικρό παιδί, βλέποντας τα χριστούγεννα να πλησιάζουν, τρυπούσε το κεφάλι του μπαμπά Sam με την γκρίνια του, βλέποντας παράλληλα και τον Tony Wroten να ασελγεί πάνω στην έννοια του playmaking. Κι όπως γίνεται στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, αλλά και μεταξύ γονέων και τέκνων, η γκρίνια είναι η βέλτιστη μέθοδος πειθούς.
Σε μια πρωτοφανή εφαρμογή του κακού χιούμορ στην επιχειρηματική δραστηριότητα, οι Sixers την παραμονή των Χριστουγέννων θα κάνουν το δώρο που ο Noel1)=Χριστούγεννα στα γαλλικά εναγωνίως περίμενε. Ο Tony Wroten αποδεσμεύεται, και ο Ish Smith, ο οποίος είχε θαφτεί στο βάθος του rotation με τις επιστροφές των Evans, Cole, Holiday θα τυλιχτεί για να γίνει η έκπληξη του Noel. Έστω και αν ο μπαμπάς Hinkie αποχωρίστηκε το πολυτιμότερό του αγαθό και πρέπει να ένιωσε σαν να τον ακρωτηρίασαν: “second round picks”.
Ο Sonic και ο Bob επανενώθηκαν, ο Okafor άδειασε χώρο για να ξεκινάει ο Noel σαν center, και ο Smith πήρε τη θέση των δεκάδων undersized PGs με εμφανή κενά στο παιχνίδι τους στην πεντάδα των Sixers.
Η σχέση τους, μια σχέση ανέλπιστη, σχεδόν συμβιωτική, μια καρμική σύνδεση τύπου Τσιάρτα-Χαριστέα αλλά με τα χέρια. Όταν ο “el mago” της Σεβίλλης λεει ότι “ο Άγγελος, όταν είχα την μπάλα, πάντα έκανε κίνηση” περιγράφει ακριβώς την διάθεση του Nerlens Noel όταν ο Smith έχει την μπαγκέτα και διευθύνει τους Sixers.
Ο Smith κατάφερε στα τρία πρώτα παιχνίδια που έπαιξε με τους Sixers να τριπλασιάσει τον αριθμό που εμφανίζεται στη στήλη με της νίκες τους, με μέσους όρους κοντά στο 20/10. Ούτε οι Sixers θα κερδίζουν πολύ συχνότερα, ούτε ο Ish θα διατηρηθεί σε αυτά τα νούμερα, αλλά μέχρι το τέλος της σεζόν θα πονάει όλους αυτούς που δεν πρόλαβαν να τον τσιμπήσουν στο fantasy.
Η ώρα που βγαίνουν οι Βρικόλακες
Έτσι μας τρόμαζαν όταν ήμασταν παιδάκια. 12 το βράδυ βγαίνουν οι Βρικόλακες.
Κι όμως η χτεσινή μέρα2)σ.σ. Κυριακή 03/01/2016 απέδειξε ότι στις 00:00 βγαίνουν οι shooting guards. Και είναι πιο αιμοβόροι από τον κάθε Lestat.
Στις 22:30 ώρα Ελλάδας, το πρόγραμμα του NBA είχε δύο παιχνίδια. Οι Knicks υποδέχονταν τους Hawks και οι Raptors τους Bulls. Το δεύτερο ημίχρονό τους ξεκινά περίπου στις 12. Ο Afflalo έχει ήδη ξεκινήσει με ορεκτικό 15 πόντους στο πρώτο ημίχρονο, και θα σκοράρει άλλους 23 σκοτώνοντας τους Hawks με 38 πόντους και 7/8 τρίποντα. Ο Jimmy Butler βρισκόταν εν υπνώσει μέχρι τις 12, με μόλις 2 πόντους για τους Bulls, με τους Kαναδούς δεινόσαυρους να κυριαρχούν στο παιχνίδι. Με το που η καμπάνα χτύπησε μεσάνυχτα, ο Butler βγήκε για αίμα και όρμησε κατευθείαν στον λαιμό. Σκόραρε 40 από τους 67 πόντους των Bulls στο δεύτερο ημίχρονο με 14/19 σουτ και 10/11 βολές.
Με την επίδοσή του αυτή ξεπέρασε τους 39 σε ένα ημίχρονο, που ήταν το ρεκόρ της ομάδας που φυσικά κατείχε ο Jordan, σε μια ανεπίσημη τελετή απονομής του τίτλου του franchise player της ομάδας. Ο Derrick Rose την ίδια μέρα αποφασίστηκε να υποβληθεί σε αρθροσκόπηση στο γόνατο.
Fuck Christmas, let’s have a Hanukah
O Omri Casspi αποτελεί τον σταθερότερο παίκτη των για άλλη μια χρονιά τρεις λαλούν και δυο χορεύουν Kings. Έχει πάρει τη μορφή του τέλειου role player, παράλληλα είναι η ονείρωξη του Daryl Morey. Παίρνει περίπου το 2% μόνο από τα σουτ του από μέση απόσταση, επικεντρωνόμενος σε layups μετά από κοψίματα και τρίποντα. Στα οποία τρίποντα, με 48% περίπου, βρίσκεται σταθερά στο top-5 της λίγκας σε ευστοχία. Παρότι στην καριέρα του κυμαίνεται σε ένα ποσοστό της σειράς γύρω στο 36-37%, από την πρόσληψη του George Karl τον Φεβρουάριο μέχρι σήμερα, έχει +10 μονάδες στο ποσοστό του, και έτσι καθίσταται υπερχρήσιμος στα πλάνα του coach.
Κάπως έτσι, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι ο αγώνας εναντίον των Golden State Warriors ήταν η μονομαχία των δύο καλύτερων σουτέρ τριών πόντων του NBA. Θα ήταν γελοίος, αλλά θα μπορούσε να το υποστηρίξει.
O Iσραηλινός μια φορά το πίστεψε, και οι δυο τους επιδόθηκαν σε έναν πρωτοφανή διαγωνισμό τριπόντων στα τελευταία τρία λεπτά του πρώτου ημιχρόνου:
Σημαδιακά, οι Warriors πέτυχαν την εικοστή ένατη τους φετινή νίκη απέναντι στους Kings. Ο μέχρι πέρσι μακροβιότερος παίκτης του franchise του Sacramento, Jason Thompson, βρισκόταν αυτή τη φορά στο απέναντι στρατόπεδο. Στα εφτά χρόνια που τίμησε τη φανέλα των Kings δεν είχε φτάσει ποτέ στο μαγικό νούμερο 30 στη στήλη με τις νίκες. Oι 29 περσινές ήταν η καλύτερη επίδοση που είχε βιώσει. Με τη φανέλα των Warriors χρειάστηκε 30 παιχνίδια για να φτάσει τις 29 νίκες, και αυτό κόντρα στην παλιά του ομάδα.
Will the Thrill
Αψηφώντας τον κίνδυνο να μετατραπεί η στήλη σε βωμό λατρείας των αγαπημένων μου παικτών, τί κάνεις ρε θεέ Will;
Οι Nuggets θυμίζουν νοσοκομείο, και έφτασαν να ξεκινάνε τον Κώστα Παπανικολάου. Δεν θα μπουν στα playoffs κι όμως, αξιοπρεπείς, είναι αξιόμαχοι σε όλα τα παιχνίδια, έχοντας κερδίσει δυο-τρεις φορές τους Rockets και οδηγώντας τους πρωταθλητές στην παράταση. Το στοιχειό του Brian Shaw έχει απομακρυνθεί από τις εγκαταστάσεις και ο Mike Malone δίνει ευκαιρίες σε όλους προκειμένου να στήσει την επόμενη ομάδα που θα ξεθεώνει τους πάντες στο υψόμετρο του Denver. O Jokic είναι η έκπληξη της χρονιάς, ο Nelson blast from the past, o Mudiay έχει χαθεί λόγω τραυματισμού κι ο Gallinari όταν είναι υγιής λειτουργεί δίκην star στο ετερόκλητο αυτό σύνολο.
Ο μεγάλος πρωταγωνιστής της φετινής χρονιάς είναι αυτός ο μανιακός τύπος που λέγεται Will Barton, ή Will the Thrill, ή The people’s champ. Αυτό το παλικάρι που ‘ναι πιο ελαφρύ από την πλειοψηφία των αναγνωστών και που μοιάζει εύθραυστο ανάμεσα στα θηρία της λίγκας, με το αλήτικο στυλάκι και το κενό ανάμεσα στα δόντια, που έψαχνε τρία χρόνια στη λίγκα την ταυτότητα και τον ρόλο του, εμποδισμένος από την αδυναμία του να σκοράρει από μακριά, αλλά και να προσφέρει στους άλλους τομείς του παιχνιδιού, φέτος διεκδικεί -και είναι φαβορί- για τα βραβεία του έκτου παίκτη αλλά και του πιο βελτιωμένου της χρονιάς.
Ερχόμενος από τον πάγκο, είναι ο δεύτερος σκόρερ της ομάδας του Mike Malone πίσω από, αλλά και προκλητικά κοντά, στον Danilo Gallinari, σκοράροντας κατά μέσο όρο 16,8 πόντους. Η διστακτικότητά του από μακριά διαλύθηκε με πάταγο, με τον Thrill να σουτάρει με 39% σε 4,5 προσπάθειες ανά αγώνα. Αναδεικνύεται από το πουθενά σε εξαιρετικό για το μέγεθός του rebounder με 6,2, επίσης δεύτερος στους Nuggets και σπάει το φράγμα του 20 στο PER με 20,1. Aπό τον Δεκέμβριο και έπειτα οι μέσοι όροι του εκτοξεύονται στο 21/7/3 σε 15 παιχνίδια.
Ο Barton ξεχωρίζει, όχι επειδή είναι καλός στον αιφνιδιασμό, αλλά επειδή είναι ο ίδιος αιφνιδιασμός. Είναι το αντίστοιχο του Corey Brewer που μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου έχει δεχτεί outlet πάσα και έχει καρφώσει, μόνο που ο Barton δεν χρειάζεται πάσα, διασχίζει μονάχος του εν ριπή οφθαλμού το γήπεδο κάνοντας προσαρμογές και αυτοσχεδιασμούς στην πορεία σαν να κάνει πτώση-πτήση με wingsuit.
Το ballhandling του θυμίζει streetball και είναι μια οπτασία να τον βλέπεις να βγάζει κινήσεις στο φτερό την ώρα που τρέχει σε φουλ ταχύτητα στο ανοιχτό γήπεδο. Είναι έβδομος σε συνολικούς πόντους στο transition πίσω μόνο από all-stars και τον Isaiah Thomas, ενώ σκοράρει 1,26 πόντους ανά κατοχή, από τα καλύτερα νούμερα της λίγκας.
H έφοδος του νάνου
Οκ, δεν είναι νάνος, αλλά το σουλούπι του σε καμία περίπτωση δεν παραπέμπει σε μπασκετμπολίστα, με τις μικρές πλάτες, τα κοντά χέρια και το παιδικό κεφάλι του. Ο Barea έχει επιστρέψει στον ρόλο που μοιάζει να είναι ο σκοπός της ζωής του, να είναι δηλαδή ο back-up PG του Carlisle, και να δίνει που και που εκρήξεις σκοραρίσματος. Κι αν πέρσι βρισκόταν σε κακή κατάσταση, κι έχοντας πατήσει τα τριάντα, έμοιαζε να έχει πάρει αναπόφευκτα τον δρόμο προς την έξοδο από το NBA, φέτος είναι ίσως ο πιο σταθερός παίκτης στο roster των Mavs που μπορεί να τρέξει την ομάδα σαν playmaker. Ο Harris είναι μια μέσα τρεις έξω, ο Williams μια-δύο και ο Felton είναι ο Felton, έστω και ανέλπιστα αποτελεσματικός, είναι πάντα επιρρεπής στην αστάθεια. Η μεγάλη στιγμή του J.J. όμως ήρθε όταν ξαναλαβώθηκε ο Williams κι έκανε παρέα με πολιτικά στον πάγκο στον Devin Harris. Τότε ο μικροσκοπικός Πορτορικανός γίγαντας, γνωρίζοντας ότι ο Carlisle θα φωνάξει το νούμερό του για μια θέση στην πεντάδα, καταλήφθηκε από το πνεύμα του εαυτού του στα playoffs του 2011, και απάντησε στο πρώτο ξεκίνημά του με τους βασικούς για φέτος με 32 πόντους και 11 assists, βρίσκοντας στόχο στα πέντε από τα επτά τρίποντα που επιχείρησε:
Στον επόμενο αγώνα, τρεις μέρες μετά, σκόραρε 26 με 7/8 τρίποντα. Ως starter ανέλαβε τα ηνία των Mavs και τους οδήγησε στο δεύτερο μεγαλύτερο σερί νικών τους για φέτος (με τέσσερις συνεχόμενες) από τις 23 έως τις 30 του Δεκέμβρη. Τα νούμερά του για το διάστημα αυτό;
22,3 πόντοι και 6,8 assists, 34/54 (63%) εντός παιδιάς και 18/26 (69%) τρίποντα.
Και ποιο το ευχαριστώ;
3)https://www.reddit.com/r/nba/comments/3z68zr/someone_switched_out_jj_bareas_chair_in_the/" width="595" height="593" srcset="https://i0.wp.com/www.theballhog.net/wp-content/uploads/2016/01/babybarea.png?w=595&ssl=1 595w, https://i0.wp.com/www.theballhog.net/wp-content/uploads/2016/01/babybarea.png?resize=150%2C150&ssl=1 150w, https://i0.wp.com/www.theballhog.net/wp-content/uploads/2016/01/babybarea.png?resize=300%2C300&ssl=1 300w, https://i0.wp.com/www.theballhog.net/wp-content/uploads/2016/01/babybarea.png?resize=50%2C50&ssl=1 50w, https://i0.wp.com/www.theballhog.net/wp-content/uploads/2016/01/babybarea.png?resize=65%2C65&ssl=1 65w" sizes="(max-width: 595px) 100vw, 595px" />Very Funny 4)https://www.reddit.com/r/nba/comments/3z68zr/someone_switched_out_jj_bareas_chair_in_the/
Δεν θα εκπλαγώ αν αποσυρθεί μαζί με τον Nowitzki και ανοίξουν beach bar σε κάποια ειδυλλιακή παραλία με ψιλή άμμο και γαλαζοπράσινα νερά στη γενέτειρα του J.J..
Κόλπο ήταν!
Καταδικάζουμε τον ρατσισμό από όπου κι αν προέρχεται
Full Jordan Clarkson quote on his thunderous slam tonight, featuring some unusual advice from Kobe: pic.twitter.com/jV7PHvOEDf
— Baxter Holmes (@BaxterHolmes) January 4, 2016
…ή μήπως όχι;
Jordan Clarkson dunked on Alex Len so hard it killed Nick Young: https://t.co/xlGbfF6ycO https://t.co/r3BmNT0Qko
— Silver Screen & Roll (@LakersSBN) January 4, 2016
Ξεψαχνίζοντας τα boxscores
Weirdest Statline:
Ο Curry επιστρέφει μετά από δύο παιχνίδια απέναντι στο Denver, ξεκινάει με μαγείες, αλλά το καλάμι του ξαναπονάει. Οι Warriors ήταν στο 1-1 χωρίς αυτόν, και μια ακόμα ήττα από τους αξιόμαχους Nuggets απειλούσε την αταλάντευτη αυτοπεποίθησή τους. Η λύση βρέθηκε στο πρόσωπο του αδίστακτου Draymond Green. Ανέλαβε το τιμόνι, τράβηξε κουπί, ανέβηκε στο κατάρτι να δει τον ορίζοντα, σφουγγάρισε το κατάστρωμα και έστειλε μηνύματα με τον ασύρματο. Έκανε τα πάντα. 29 πόντοι, 17 rebounds, 14 assists και 4 κλεψίματα. Κανείς ποτέ δεν έχει πετύχει ανάλογη επίδοση. Αν κρατήσουμε μόνο το 29/17/14, μόνο ο Larry Bird εμφανίζεται στο ψαχτήρι του basketball-reference.
Random Big Game:
Είναι και αυτές οι σποραδικές εμφανίσεις του Austin Rivers που κάνουν τον μπαμπά Doc ευτυχισμένο. Αν όχι ευτυχισμένο, τουλάχιστον για λίγες μέρες του επιτρέπουν να κυκλοφορεί στις αρένες του NBA χωρίς την εγγενή ντροπή που του προκαλεί η φήμη που έχει το καμάρι του στους NBAικούς κύκλους. Πρέπει να νιώθει σαν γονιός τρελού/διανοούμενου/παντρεμένου με ξένη σε χωριό τη δεκαετία του ’70. Η NBAική κοινότητα είμαστε ανώτεροι από αυτό. Δεν θα έπρεπε να επεκτείνουμε τα ανδραγαθήματα του τέκνου στην κασίδα του πατέρα. Δεν θα έπρεπε, σε πρώτη φάση, να κριτικάρουμε με αυτό τον σκαιό τρόπο τον γιό. Γιατί δηλαδή είναι έκπληξη ο Austin Rivers να σκοράρει 26 με 11/16; Γιατί να μην συνοδεύουν θετικά κοσμητικά επίθετα την προσπάθειά του, αλλά να λεκιάζεται από μια υφέρπουσα ειρωνεία για απογοητευτική καριέρα του;
(Not so) Random Career Highs:
Έπρεπε να γίνουν:
Ο άνθρωπος που ίδρωνε πολύ χαίρει5)και πόδει, αχαχαχαχαχα της απεριόριστης εκτίμησης σημαντικού μέρους της συντακτικής ομάδας του the Ball Hog, και η άνοδος του προς το stardom δεν είναι κάτι που μας εκπλήσσει. Θα μας εκπλήξει το ότι τελικά θα παραμείνει απλά legit starter, αλλά δεν πειράζει. Το χέρι του Hood είναι καυτό.
Ταυτόχρονα ο T.J. Warren, ο λατρεμένος αυτός τύπος που κατοικεί στο Phoenix, έφτασε κοντά στην πρώτη τριαντάρα της καριέρας του:
Chucker of the Week:
Αφού κολλήσαμε από τα σιρόπια του Ish Smith παραπάνω, κάπου εδώ θα πρέπει να του αποδόσουμε και τη δόξα του chucker της εβδομάδας. Οι Sixers έχασαν το μοναδικό παιχνίδι που θα μπορούσε να θεωρηθεί γι’ αυτούς αποτυχία, την πρωτοχρονιά στο Staples Center. O Sonic είχε 3/19 και δεν ντράπηκε. Γιατί να το κάνει άλλωστε, όταν μια μέρα πριν ένας τύπος με παρόμοιο πρόβλημα ύψους, έφεση στην πάσα και λίγο καλύτερο βιογραφικό, ο Chris Paul, έγραψε 3/18 απέναντι στους Pelicans. Τουλάχιστον οι Clippers κέρδισαν.
Ειδική μνεία στην προσωποποίηση της σταθερότητας από τα 7,25, τον Kyle Korver, τον τύπο που κατέχει το ρεκόρ των περισσότερων διαδοχικών αγώνων με τουλάχιστον ένα εύστοχο τρίποντο με 1276)ο Steph Curry βρίσκεται δεύτερο με 103, το σερί του σταμάτησε στις 28/12. Ο Korner® ευστόχησε στο τελευταίο από τα 6 τρίποντα που επιχείρησε την επομένη των Xριστουγέννων απέναντι στους Knicks, και ξαναευστόχησε Κυριακή βράδυ στις 3 Γενάρη στην τρίτη του προσπάθεια. Μεσολάβησαν 20 συνεχόμενα άστοχα τρίποντα, δύο διαδοχικά παιχνίδια με 0/8 και 0/10 αντίστοιχα. Ο Korver έφτασε στο απόγειο της φήμης και της παραγωγικότητάς του σε μεγάλη ηλικία. Αθόρυβα τον Μάρτη κλείνει τα 35, έστω και αν παραμένει αγέραστος από τα 25. Ντεφορμάρισμα ή τα σημάδια του χρόνου;
Τί βλέπουμε;
Για όσους πάθαμε ένα σχετικό overdose μέσα στις γιορτές, το πρόγραμμα ευτυχώς (ή δυστυχώς) χαλαρώνει αυτή την εβδομάδα, δίχως πολλά must-watch matchups.
Ξεχωρίζω σήμερα Δευτέρα στις 3:00 την αναμέτρηση των Bucks με τους Spurs στο Bradley Center, κυρίως για την μονομαχία Giannis-Kawhi. Μεσοβδόμαδα έχουμε περίοδο αγρανάπαυσης, για να επιστρέψουμε το σαββατοκύριακο με δύο παιχνίδια νωρίς, για να ολοκληρωθεί η αναπλήρωση των χαμένων ορών ύπνου. Το Σάββατο 9/1 στις 24:00 η Atlanta θα υποδεχθεί τους Chicago Bulls, στο ντέρμπι της δεύτερης καλύτερης ομάδας της Ανατολής. Την Κυριακή στις 22:30 λίγοι θα ενθουσιαστούν με το Mavericks @ Timberwolves, εγώ όμως θα είμαι ένας από αυτούς.
Σφηνάκια
Holy Giannis!…Δεν ξέρω αν το προσθέτω για την κίνηση του Porzingis ή για το match-up που θα μπορούσε να είναι διαφήμιση χλωρίνης…Passing big men rule…Mini Curry…Το επόμενο πουλέν της στήλης…Η πολύπλοκη ζωή του Matt Barnes…Spurs, just Spurs
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
