Warriors vs Μιζέριας: Mία ακόμα Εύκολη Νίκη για τους Πρωταθλητές

Καθώς οι Golden State Warriors προελαύνουν από νίκη σε νίκη, με στόχο την κατάκτηση τόσο του καλύτερου ρεκόρ στην ιστορία του ΝΒΑ (ρεκόρ που κατέχουν από τη σεζόν 1995-96 οι Chicago Bulls με 72 νίκες και μόλις 10 ήττες), όντας αισίως στο 55-5 όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, αλλά και του δεύτερου, συνεχόμενου, τίτλου τους, και ενώ ταυτόχρονα αποδίδουν το εντυπωσιακότερο μπάσκετ που το φίλαθλο του αθλήματος κοινό είχε ποτέ την τύχη να απολαύσει, τόσο πληθαίνουν οι φωνές παλαίμαχων αθλητών του ΝΒΑ που κατακρίνουν τον τρόπο παιχνιδιού τους, ή/και του σύγχρονου μπάσκετ γενικότερα, φτάνοντας μάλιστα οι περισσότεροι στο να υποστηρίζουν πως οι ομάδες τους θα κέρδιζαν τους φετινούς Warriors. Kαι εμείς εδώ στο Ball Hog δεν θα μπορούσαμε παρά να αναρωτηθούμε: “Αλήθεια, τώρα;!;”

Το παρόν άρθρο, όμως, σκοπό και στόχο δεν έχει μόνο να καταφερθεί ενάντια σε αυτήν την μίζερη αντίληψη, που θεωρεί καθετί που συνέβη σε προγενέστερη εποχή ως ανώτερο από την τρέχουσα πραγματικότητα. Αντίθετα, θα προσπαθήσει να καταδείξει πως οι εξελίξεις στο άθλημα, μέσω της συντονισμένης και αναλυτικής μελέτης αυτού, μας έχουν οδηγήσει να το απολαμβάνουμε, εμείς οι φίλαθλοι, στο υψηλότερο επίπεδο που ποτέ είχαμε την τύχη. Τέλος, επιστρέφοντας στους Warriors και στον καλύτερο παίχτη της ομάδας τους, τον Curry, θα επιχειρήσει να αναδείξει τη μοναδικότητα του φαινομένου και την καθόλου τυχαία αποτελεσματικότητα του συνδυασμού τους.

Δέκτες Κριτικής

Κάθε επιτυχία, ανθρώπου ή ομάδας, παράλληλα με τους θαυμαστές του/ης δεν αργεί να γεννήσει και τους αντίστοιχους επικριτές – haters. Στις επιστήμες, στην πολιτική, στις τέχνες, και φυσικά, ακόμα συνηθέστερα από όλα τα προαναφερθέντα, στον αθλητισμό, το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα συνηθισμένο. Δεν είναι μακριά η περίοδος που ο LeBron, δίνοντας τις πληρέστερες ατομικές παραστάσεις και στα δύο άκρα του μπασκετικού παρκέ μάζευε περισσότερη χλεύη παρά θαυμασμό, από τους φιλάθλους του αθλήματος. Η κριτική που ο James δεχόταν όμως, προερχόταν περισσότεροι από φιλάθλους/οπαδούς που δεν άντεχαν την ολοκληρωτική παρουσία του τόσο στο μπασκετικό, όσο και στο διαφημιστικό γήπεδο. Αντίθετα, η ρώσικου μπαλέτου αρτιότητα και τελειότητα των φετινών Warriors κριτικάρεται όλο και τακτικότερα και εντονότερα από παλαίμαχους παίχτες του ΝΒΑ.

Η αρχή έγινε με τον Ron Harper, μέλος της ιστορικής ομάδας των Bulls του δεύτερου three-peat (1996, 1997 και 1998), αλλά και των δύο πρωταθλημάτων των Lakers της εποχής Shaq-Kobe (2000 & 2001), o οποίος και υποστήριξε στα μέσα του Νοέμβρη 2015 πως οι Bulls της σεζόν 1995-96 θα “σκούπιζαν” τους φετινούς Warriors. Στη συνέχεια το ίδιο υποστήριξε ο Kobe (ναι, η θέση του είναι στους παλαίμαχους, τουλάχιστον δύο σεζόν τώρα), κάνοντας μάλιστα μία αναπάντεχη για το Εγώ του υπέρβαση, λέγοντας πως ο λόγος είναι ότι οι Warriors δεν θα μπορούσαν να μαρκάρουν με τίποτα τον Shaquille των πρώτων του πρωταθλημάτων, θέση που υπερασπίστηκε και ο Rick Fox.

Στη συνέχεια το θέμα, βέβαια, άρχισε να ξεφεύγει. Σειρά πήρε ο Oscar Robertson, o οποίος έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει πως “οι Warriors και ο Curry κάνουν τη σεζόν που κάνουν επειδή οι σημερινοί προπονητές δεν καταλαβαίνουν το παιχνίδι” (!!!) και το παιχνίδι δεν είναι πλέον τόσο “physical” όσο ήταν κάποτε, θέση με την οποία τάχθηκε κι ο Kareem Abdul-Jabbar. To θέμα, όμως, ξεχείλωσε τόσο που φτάσαμε μέχρι και στους εντελώς γραφικούς  Stephen Jackson και Cedric Ceballos, που και αυτοί με τη σειρά τους υποστήριξαν πως οι ομάδες τους, οι Warriors του 2007 και οι Suns του 1994 αντίστοιχα, θα κέρδιζαν τους φετινούς Warriors. Mάλιστα, ακόμα και όταν ο έξαλλος Zach Lowe, που ήταν δίπλα στον Jackson στην εκπομπή του ESPN που αυτός το ξεστόμισε, άρχισε να λέει πως η 5άδα των Warriors του 2007, με Beirdins/Jackson/Richardson/Ellis/Davis, δεν θα είχαν καμία ελπίδα απέναντι στους φετινούς Warriors, εκείνος με ψυχραιμία του απάντησε πως η καλή τους 5άδα ήταν με τον Al Harringhton κι όχι τον Bierdins στο C¹⁾Το βασικό επιχείρημα του Jackson είναι πως η 8η (!) ομάδα της Δύσης του 2006-07 είχε αποκλείσει την καλύτερη ομάδα του ΝΒΑ για εκείνη τη σεζόν, τους Dallas Maverics του 67-15 και του MVP Dirk στον πρώτο γύρο των playoffs, έχοντας μάλιστα κάνει και το 4-0 εναντίον τους στην κανονική περίοδο. “So what?”, απαντάω εγώ.!!

Φυσικά, από κάθε ΝΒΑική γραφικότητα δεν μπορεί να λείπει ο Doc Rivers και η αστείρευτη κλάψα της -για πάντα- δεύτερης ομάδας του L.A., όταν από το καλοκαίρι χαρακτήριζαν την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τους Warriors ως “τυχερή”. Παρόλη την φιλότιμη προσπάθεια του Doc όμως, στην πυραμίδα της γραφικότητας κάθεται, όπως το συνηθίζει -δυστυχώς- τα τελευταία χρόνια, ο Phil Jackson. Στην προσπάθειά του να μειώσει τον Curry, μάλιστα, έφτασε στο σημείο να tweetάρει αυτό:

Never seen anything like SCurry? Remind you of Chris Jackson/ Mahmoud Abdul-Rauf, who had a short but brilliant run in NBA?

— Phil Jackson (@PhilJackson11) February 28, 2016

Ένα ακόμα εντελώς άστοχο tweet, μετά το αξέχαστο κατά τη διάρκεια των περσινών playoffs:

NBA analysts give me some diagnostics on how 3pt oriented teams are faring this playoffs…seriously, how's it goink?

— Phil Jackson (@PhilJackson11) May 10, 2015

Κάτι που θα είχε αποφύγει ο -τεράστιος μέχρι πρόσφατα και κατά τ’άλλα- Phil, αν είχε ρίξει μια απλή ματιά στις καλύτερες σεζόν του κάθε παίχτη:

Εεεε… Phil; Όχι. Πολύ όχι, όμως…

Δικαιώνοντας, βέβαια, ένα από τα αγαπημένα κλισέ των γραφικών του “έθνους”, εκείνο το “όταν εμείς λέγαμε μαλακίες, οι άλλοι τρώγανε ακόμα βελανίδια” η πρώτη εντυπωσιακή μαλακία για τους φετινούς Warriors δεν θα μπορούσε να έχει γραφτεί αλλού, παρά σε ελληνικό αθλητικό site (αν θέλετε να ανοίξετε το link, το κάνετε με δική σας ευθύνη). Βέβαια για τα χάλια των ελληνικών αθλητικών sites έχουμε αναφερθεί εκτενώς -περισσότερο από ό,τι κι οι ίδιοι θα θέλαμε- στο παρελθόν (κυρίως εδώ, αλλά σε σημαντικό βαθμό και εδώ), οπότε δεν υπάρχει λόγος να επεκταθούμε σε αυτό το θέμα.

Υπάρχει η Δυνατότητα (ή Νόημα) Σύγκρισης;

Σαν Ball Hog, παρότι fans του High Fidelity και των top-5 λιστών για το καθετί, η βασική μας θέση αναφορικά με το συγκεκριμένο ζήτημα είναι πως σύγκριση παιχτών διαφορετικών δεκαετιών δεν είναι εφαρμόσιμη. Αυτό είναι το συμπέρασμα μας μετά από ατελείωτες ώρες συζητήσεων τόσο μεταξύ μας εδώ στο site, όσο και με τρίτους, τρίτους από εντελώς αδαείς, ως βαθείς γνώστες του αθλήματος. Kαι αυτό δεν το λέμε σαν λάτρεις της εξέλιξης και της ανώτερης μπασκετικής κατάρτισης των σημερινών παιχτών, αλλά κυρίως επειδή δεν θεωρούμε αξιόπιστη την όποια ατομική ιεράρχηση σε ένα τόσο σύνθετο ομαδικό άθλημα.

Το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε (διότι δεν υπάρχει άλλο, ούτε σε τεχνική, ούτε σε αθλητικά προσόντα, ούτε σε coaching κ.λπ.), είναι το τι έχει προσφέρει ο κάθε παίχτης στην ομάδα και στη λίγκα, σε συσχέτιση με την εποχή του και το πώς έχει αφήσει το στίγμα του στη λίγκα συνολικότερα.

Η σύγκριση αυτή, συνεπώς, έχει μία σειρά από υποθέσεις που δεν μπορούν να στοιχειοθετηθούν. Το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς είναι ενδεχομένως τα metrics και τα στατιστικά, μιας και αναφέρουν επιδόσεις σε σχέση με τον ανταγωνισμό της κάθε σεζόν, μία αναλογία που κάνει τις αποδόσεις πιο συγκρίσιμες και πιο ορθολογικές.

Παρόλα αυτά η θέση μας για τη δυσκολία και το άσκοπο της σύγκρισης παραμένει. Κυρίως γιατί μιλάμε για ομαδικό άθλημα κι όχι αγώνα ταχύτητας 100 μέτρων ή άλμα εις ύψος²⁾αν και εκεί θα κέρδιζε ενδεχομένως πάλι αθλητής του ΝΒΑ, και δη ο Aaron Gordon για να προσπαθούμε να απομονώσουμε τις ατομικές επιδόσεις, εκτός του μπασκετικού πλαισίου, τόσο της εποχής, όσο -και ιδίως- της ομάδας, του συνόλου δηλαδή, μέσα στο οποίο οι αποδόσεις αυτές επιτεύχθηκαν.

Λέγεται “Εξέλιξη”, ηλίθιε!

Και μέσα σε αυτά τα πλαίσια είναι αναντίρρητο γεγονός πως η εξέλιξη στον “μαγικό κόσμο” είναι τέτοια τα τελευταία χρόνια που το επίπεδο ανάλυσης, εκπαίδευσης, προπόνησης και, γενικότερα, προσοχής σε κάθε λεπτομέρεια που επηρεάζει με οποιονδήποτε τρόπο το άθλημα και την απόδοση των αθλητών, καταγράφεται αναλυτικότατα και αναλύεται ακόμα και σε επίπεδο διδακτορικών διατριβών.

Το πως το παιχνίδι αλλάζει το έχουμε αναλύσει εκτενώς και διεξοδικά σε προηγούμενο άρθρο του Ball Hog, οπότε θα αποφύγουμε να κουράσουμε με αναπωραγωγή μέρους αυτού, όπως το παρόν άρθρο απαιτεί. Αλλά καθώς η ανάγνωσή του είναι επιβεβλημένη για κάποιον που θέλει να κατανοήσει τον βαθμό ανάλυσης και εξέλιξης του αθλήματος, ειδικά μέσα από την χρήση των analytics, αναγκαστικά θα σας παραπέμψουμε σε αυτό πριν συνεχίσετε την ανάγνωση του παρόντος άρθρου.

Με την όσο το δυνατόν συντομότερη αναφορά στις βασικές εξελίξεις που τα analytics επέφεραν, με δεδομένες τις διαστάσεις του γηπέδου, οι επιτιθέμενοι παίχτες προσπαθούν να εκμεταλλευτούν όσο αποτελεσματικότερα γίνεται τον χώρο, και αν αυτός δεν υπάρχει να τον δημιουργήσουν. Στην δε ανάλυση της αποτελεσματικότητας των σουτ (eFG% – effective field goal percentage), το τρίποντο θεωρείται το πλέον αποτελεσματικό σουτ, μιας και πολύ απλά μετράει για έναν πόντο παραπάνω. Για λίγα εκατοστά διαφορά, είναι λάθος να σουτάρεις ένα μακρινό δίποντο (midrange) και όχι τρίποντο. Τα πλέον αποτελεσματικά σουτ θεωρούνται τα όσο πιο κοντινά στο καλάθι γίνεται και τα τρίποντα. Τα παραπάνω αποτελούν από τα βασικά συμπεράσματα που έχουν εξαχθεί από τα MIT Sloan Sports Conferences, που λαμβάνουν χώρα από το 2007, και στα οποία συνέδρια συμμετέχει μία τεράστια παλέτα επιστημόνων και αναλυτών, όλων των επιστημών που επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα το σύγχρονο μπάσκετ.

Ειδική αναφορά αξίζει να γίνει και στην τόσο ευρεία χρήση του pick’n’roll σαν έναν από τους βασικότερους τρόπους εκδήλωσης μιας επίθεσης. Συγκεκριμένα, το p’n’r³⁾“πικερό” στην ανωτάτη μαυρακική δεν είναι παρά μια προσπάθεια να δημιουργήσει είτε αριθμητικό πλεονέκτημα, δεσμεύοντας δύο αμυντικούς σε έναν επιτιθέμενο και δημιουργώντας μία κατάσταση με έναν παραπάνω επιτιθέμενο έναντι των αμυνόμενων, είτε υψομετρικό πλεονέκτημα για την επίθεση, με ψηλότερο αμυνόμενο σε κοντύτερο επιτιθέμενο στην περιφέρεια ή το αντίθετο ακριβώς κοντά στο καλάθι, σε περίπτωση που η άμυνα προβεί σε αλλαγές. Ακριβώς αυτός είναι και ο λόγος που οι πλέον περιζήτητοι, πολύτιμοι, αλλά και αποτελεσματικοί παίχτες στο σύγχρονο ΝΒΑ είναι παίχτες όπως ο Kawhi Leonard και ο Draymond Green, ενδεχομένως οι καλύτεροι παίχτες της λίγκας μετά τον Curry για την σεζόν 2015-16. Παίχτες που μπορούν να αλλάξουν σε κάθε κατάσταση pick’n’roll, off-ball screen, ή όποια άλλη κατάσταση στην άμυνα, αλλά και να προσφέρουν με πάμπολλους τρόπους στην επίθεση. Παίχτες που το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι η αναλογία wingspan⁴⁾άνοιγμα χεριών προς ύψος, μία αναλογία που γίνεται όλο και σημαντικότερη στο σύγχρονο ΝΒΑ. Βασικό χαρακτηριστικό, τέλος, των δύο αυτών παιχτών είναι η δυνατότητά τους τόσο να προσφέρουν σε διάφορους τομείς του παιχνιδιού, όπως χειρισμός μπάλας, πάσα, σκοράρισμα, όσο και να μαρκάρουν πάνω από μία θέσεις, μη έχοντας ουσιαστικά ξεκάθαρη αγωνιστική θέση ούτε στην επίθεση, ούτε στην άμυνα⁵⁾εκτενέστερη ανάλυση για το συγκεκριμένο θέμα και τους συγκεκριμένους παίχτες εδώ.

Δεύτερο χαρακτηριστικό παράδειγμα της ανάλυσης και της εξέλιξης του αθλήματος αποτελούν οι αναλύσεις διδακτορικού επιπέδου των τελευταίων χρόνων. Διδακτορικά που αναλύουν την συσχέτιση του ύπνου με την απόδοση των αθλητών, το πως πανηγυρίζουν οι παίχτες μιας ομάδας, αν ακουμπάνε συχνά ο ένας τον άλλον ή όχι, και πως αυτό σχετίζεται με το ποσοστό νικών και επιτυχίας της ομάδας. Ακόμα και η άμυνα που παίζεται στο ΝΒΑ (ναι, αυτή που οι αδαείς κοροϊδεύουν ως ανύπαρκτη) έχει αναλυθεί σε σχετική διδακτορική διατριβή.

Τέλος, σημαντικότατο παράγοντα στην εξέλιξη του αθλήματος στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού διαδραμάτισε η είσοδος των βιομετρικών αναλύσεων, αναλύσεων που έχουν επηρεάσει σε τεράστιο βαθμό τις συνήθειες και την απόδοση των αθλητών. Επίσης ενδεικτικά της επιρροής των σχετικών αναλύσεων μπορούν να χαρακτηριστούν δύο άρθρα. Το πρώτο, έκδοσης πριν την έναρξη της σεζόν 2014-15, αναφέρει την είσοδο και επιρροή αυτού του είδους των μετρήσεων στο ΝΒΑ, με παράδειγμα τον Iguodala και το πως κοντά στα 30 του ο συγκεκριμένος παίκτης άλλαξε διατροφικές συνήθειες και ωράρια ύπνου, και πως οι αλλαγές αυτές επηρέασαν την απόδοσή του. Το τέλος της συγκεκριμένης σεζόν βρήκε τον Igy πρωταθλητή ΝΒΑ και MVP των τελικών. Δεύτερο χαρακτηριστικό άρθρο, της ίδιας ακριβώς περιόδου που εντεινόταν η γεροντική γκρίνια προς τους Warriors, αποτελεί μία ανάλυση για τον τρόπο με τον οποίο τα βιομετρικά τεστ και οι αναλύσεις οδήγησαν τον Kawhi Leonard στο σημερινό του μπασκετικό επίπεδο. Και αναφερόμαστε στον MVP των τελικών του 2014, Καλύτερο Αμυντικό Παίχτη του 2015 και, όπως αναφέρθηκε και ανωτέρω, ενός εκ των τριών καλύτερων παιχτών της τρέχουσας σεζόν, 2015-16.

Επιπρόσθετα, οι κάμερες της SportVU είναι πλέον εγκατεστημένες και καταγράφουν όχι μόνο τις κινήσεις κάθε παίχτη στο γήπεδο, αλλά και το σύνολο των αγωνιστικών καταστάσεων, όπως η απόσταση από τον αντίπαλο σε άμυνα και επίθεση. Συνεπώς, τα δεδομένα προς ανάλυση και παράλληλα η μελέτη και η αγωνιστική καθοδήγηση των παικτών είναι τεράστια και εξέχουσας σημασίας για την προπόνησή του, τη βελτίωση της απόδοσής του και στις δύο πλευρές του παρκέ και, αντίστοιχα, για τα αγωνιστικά συστήματα των ομάδων.

Το σημαντικότερο που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι πως το μπάσκετ έχει αλλάξει, ιδίως σε σχέση με το πως παιζόταν στις δεκαετίες των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων, εκείνες των δεκαετιών ’80 και ’90. Το “Hero-Ball”, το “δίνω την μπάλα στον καλύτερο παίχτη κι αυτός θα τους νικήσει όλους”, δεν αποτελεί πλέον αποτελεσματικό τρόπο δομής και λειτουργίας μίας ομάδας. Αποτέλεσμα (και) του περιορισμού που τα max συμβόλαια επέφεραν, μία ομάδα δεν θα μπορούσε να αρκείται πια σε έναν παίχτη-superstar για να κυριαρχήσει, αλλά έπρεπε να στήσει τους δικούς της “Big-3” και βάλε. Μόνο που ούτε αυτή η τακτική δείχνει από μόνη της τόσο αποτελεσματική. Και αυτό γιατί το μπάσκετ έχει ξαναγίνει ομαδικό άθλημα και κάθε νίκη απαιτεί τη συνδρομή του συνόλου, ανεξαρτήτως των εμφανίσεων ή των αθλητικών προσόντων του ενός ή των δύο ή και των τριών. Κάθε roster πρέπει να είναι άρτια δομημένο, με παίχτες που απαντούν σε συγκεκριμένους ρόλους και ανάγκες και στις δύο πλευρές του παρκέ, βασισμένους στο εκάστοτε αγωνιστικό πλάνο.

Απλά παραδείγματα της θέσης αυτής δεν μπορούν παρά να αποτελούν οι τελευταίοι δύο πρωταθλητές του ΝΒΑ. Spurs και Warriors, με άριστα ενορχηστρωμένες ομαδικές παραστάσεις, και έχοντας ως MVPs τους -ασύμβατους με το ηρωικό πρότυπο- Kawhi και Iguodala, επιβλήθηκαν και μάλιστα εμφατικά, της ομάδας που διαθέτει -βάση κάθε αντικειμενικού κριτηρίου- τον καλύτερο παίχτη των τελευταίων πολλών χρόνων, τον LeBron James. H εξέλιξη της τακτικής τόσο στο αμυντικό, όσο και στο επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού, αποτέλεσμα ακριβώς αυτών των νέων δεδομένων και αναλύσεων, έχει επιφέρει την εξέλιξη και των αντίστοιχων επιθετικών και αμυντικών τακτικών σε τέτοιο επίπεδο που δεν μπορεί πια ο ένας να νικήσει τους πολλούς. Παράδειγμα και πάλι αποτελούν οι φετινοί Warriors. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα σαν ομάδα να δεχτούν 60 και 70 και 80 πόντους από το δίδυμο Westbrook – Durant, ή όποιο αντίστοιχο δίδυμο. Χρειάζεται μια ομάδα καλοδουλεμένη που λειτουργεί εύρυθμα σε όλα τα επίπεδα και εκμεταλλεύεται και τους πέντε παίκτες που έχει στο παρκέ για να επικρατήσει των Warriors. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως οι περσινοί Cavaliers τους δυσκόλεψαν με τους Thompson και Dellavedova στο παρκέ, αντί των τραυματιών -αλλά κάκιστων αμυντικών, και χωρίς ξεκάθαρο ρόλο στην ομάδα- Love και Irving. Kάθε καλοπροπονημένο σύνολο, όπως οι Warriors και οι Spurs, ειδικά σε μία σειρά εφτά αγώνων, θα βρει και θα εκθέσει κάθε αδυναμία του αντιπάλου μέσα στο γήπεδο.

Και αυτό, η επιβολή δηλαδή του ομαδικού πάνω στο ατομικό, είναι η μεγαλύτερη δυνατή κατάκτηση της εξέλιξης του αθλήματος. Μία εξέλιξη, κόντρα στις επιταγές του marketing του αθλήματος (που από τις εμφανίσεις των ομάδων ως τα παπούτσια μπάσκετ, πρέπει να τα πουλάει προσωποποιημένα στο όνομα του “καλύτερου”) και του ισχυρότερου κατάλοιπου του “εμπορικότερου παίχτη όλων των εποχών”, του Michael Jordan.

Είναι Γεωμετρία. Και ο Curry την αλλάζει.

Με αυτά τα δεδομένα, και σε αυτό το πλαίσιο τεχνολογικής και επιστημονικής ανάλυσης και της παραμικρής λεπτομέρειας στο ΝΒΑ, η σωρευμένη γνώση των επιτελείων των ομάδων έχει οδηγήσει σε τρομακτικά εξειδικευμένες αναλύσεις και αξιολογήσεις κάθε λεπτομέρειας του ίδιου ρόστερ, αλλά και των αντιπάλων. Και προφανώς έχει οδηγήσει σε επίπονες προπονήσεις. Και μπορεί η πλειοψηφία των 450 όλων κι όλων παιχτών που αγωνίζονται κάθε χρονιά στο δυσκολότερο πρωτάθλημα του κόσμου να μοιάζει εκ πρώτης όψεως με ντοπαρισμένα bulldogs γεμάτα tattoos, αλλά η ουσία και η πραγματικότητα απέχει αρκετά από την υπεραπλουστευτική αυτή πρώτη εικόνα. Με πάνω από 80 plays σε κάθε προπονητικό playbook για την κανονική διάρκεια της σεζόν, αριθμό που φτάνει μέχρι και τα 120 στα playoffs, και ανάλογα τόσα plays, για τις άλλες 29 αντίπαλες ομάδες, εξατομικευμένα τόσο ανά αντίπαλο, όσο και για -τουλάχιστον- τους καλύτερους παίχτες αυτού, το μπασκετικό IQ που απαιτείται, σε συνδυασμό με υψηλότατο επίπεδο συγκέντρωσης, αντίληψης και προσήλωσης σε αυτά, δεν μπορεί να συναντηθεί σε κάθε παίχτη μπάσκετ.

Ο δεδομένος γεωμετρικός χώρος του παρκέ έχει αναλυθεί σπιθαμή προς σπιθαμή για να αξιοποιηθεί από κάθε προπονητικό επιτελείο. Είναι το περιβόητο πια “spacing”. Αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της ανάλυσης είναι οι “rim protectors”. Όπως αναφέρθηκε και ανωτέρω, τα σημαντικότερα σουτ σε αυτό το υπεραναλυμένο σύγχρονο πλαίσιο διεξαγωγής του αθλήματος στο ΝΒΑ είναι τα όσο το δυνατόν κοντινότερα στο καλάθι και τα τρίποντα. Οι rim protectors, παίκτες όπως ο Whiteside και ο Gobert, έρχονται να επηρεάσουν την γεωμετρία του αθλήματος μειώνοντας την αποτελεσματικότητα των σουτ της πρώτης κατηγορίας, αυτών κοντά στο καλάθι. Αναγκάζουν την επίθεση να ψάξει για άλλους τρόπους σκοραρίσματος, από άλλα σημεία του παρκέ.

Αντίστοιχα επηρεάζει το άθλημα ο Curry. Mόνο που αυτός ο μπασκετικός δαίμονας με το αγγελικό -και μόνιμα χαμογελαστό- πρόσωπο, δεν το κάνει με τα σωματικά του προτερήματα, αλλά με τις αγωνιστικές του δυνατότητες. Και δεν το επηρεάζει σε ύψος ή κοντά στο καλάθι, όπως οι rim protectors, αλλά το κάνει σε μήκος και από απόσταση, εξαναγκάζοντας την άμυνα να απλώσει. Σύμφωνα με αυτό το άρθρο του Vice Sports,  φέτος ο Curry τρέχει με το εκπληκτικό ποσοστό του 48,4% στα σουτ που έχει επιχειρήσει από απόσταση ανάμεσα σε 8 και 10,5 μέτρα. Μάλιστα, έχει σουτάρει πάνω από 230 φορές από αυτήν την απόσταση, με τον επόμενο παίκτη σε προσπάθειες από αυτήν να είναι ο Lillard με 40 επιτυχημένες προσπάθειες από την συγκεκριμένη απόσταση. Αυτό αναγκαστικά οδηγεί την άμυνα να προσαρμοστεί. Με δεδομένο πως μία άμυνα στο μπάσκετ πρέπει να καλύψει αποτελεσματικά περίπου 110 τετραγωνικά μέτρα, η αποτελεσματικότητα του Curry, από μία απόσταση πέρα του μέχρι σήμερα συνηθισμένου, απλώνει τον απαιτούμενο χώρο προς προστασία κατά ένα επιπλέον 25%.

Εξαιρετική ανάλυση των δυνατοτήτων του Curry στο Ball Hog έχει κάνει ο Σταύρος, οπότε δεν χρειάζεται να επαναληφθούμε ούτε σε αυτό το θέμα, απλά σας παραπέμπουμε και πάλι σχετικά. Απλά και μόνο για να γίνει κατανοητό πως αυτά που κάνει δεν είναι ούτε φυσιολογικά, ούτε συνηθισμένα, ούτε εύκολα επαναλήψιμα, αλλά και για να κάνουμε και μία σύνδεση με προηγούμενη παράγραφο του παρόντος άρθρου, όπου υποστηρίζαμε πως “το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς (σ.σ. για την σύγκριση παιχτών διαφορετικών περιόδων) είναι ενδεχομένως τα metrics και τα στατιστικά”, αντιγράφουμε μία δημοσίευση της 1ης Μαρτίου από τη σελίδα του Ball Hog στο facebook:

“Αυτή την στιγμή το PER (Player Efficiency Rating) του Curry είναι στο 32,90.⁶⁾(Εδώ τα φετινά stats, από όπου κοιτάμε το Player Efficiency Rating:http://www.basketball-reference.com/l…/NBA_2016_leaders.html Το καλύτερο PER για μία σεζόν που έχει καταγραφεί ποτέ στην ιστορία του ΝΒΑ είναι το 31,82 του Chamberlain το μακρινό 1962-63. Τo top 3 συμπληρώνουν πάλι ο Wilt, με 31,74 τη σεζόν 1961-62 και “ο εμπορικότερος παίχτης όλων των εποχών”, MJ, με 31,71 τη σεζόν 1987-88. H συγκλονιστική σεζόν του LeBron το 2008-09 είναι στην 4η θέση με 31,67. Οι τρεις αυτοί παίχτες κατέχουν το σύνολο των θέσεων στο top 10 των καλύτερων επιδόσεων για μία σεζόν⁷⁾Οι all time PER leaders εδώ: http://www.basketball-reference.com/leaders/per_season.html. Είναι δεδομένο πως ακόμα κι αν ο Stephen Curry δεν καταφέρει να διατηρήσει την καλύτερη επίδοση όλων των εποχών, σίγουρα θα είναι συγκάτοικος στο top 10 με τα τρία προαναφερθέντα μεγαθήρια.”

Και απλά στα του Curry να προσθέσουμε και αυτό:

Steph has the best eFG% by any player w/a USG% over 20 (since '77). Oh, and his USG is 32.7% https://t.co/8NSN14MybQ pic.twitter.com/3LmkDlaXlB

— Basketball Reference (@bball_ref) March 4, 2016

“Να Καταργηθεί το Τρίποντο ή να Πάει πιο Μακριά”

Αποτέλεσμα των όσων εξωπραγματικών κάνει φέτος ο Curry είναι να έχουν ενταθεί και οι φωνές όσων ζητάνε να αλλάξει η γραμμή του τριπόντου. Αυτή είναι μία άποψη που ακούγεται όλο και περισσότερο, είτε από φίλους μας σε συζητήσεις, είτε από ανθρώπους του ΝΒΑ. Και η προτεινόμενη αλλαγή έχει να κάνει είτε με την κατάργηση του τριπόντου, είτε με τη μεταφορά της γραμμής πιο μακριά. Πρώτος στην συζήτηση είχε μπει ο -κορυφαίος προπονητής του κόσμου- Gregg Popovich, όταν  από τον Δεκέμβρη του 2015 δήλωνε τόσο για την ύπαρξή, όσο και την σημαντικότητα του τριπόντου, τόσο στο παιχνίδι συνολικά, όσο και στο gameplan των Warriors:

“I don’t think it’s basketball. I think it’s kind of like a circus sort of thing. Why don’t we have a 5-point shot? A 7-point shot? You know, where does it stop, that sort of thing. But that’s just me, that’s just old-school. To a certain degree, you better embrace it or you’re going to lose. And every time we’ve won a championship, the 3-point shot was a big part of it. Because it is so powerful and you’ve gotta be able to do it. And nobody does it better than Golden State, and you know where they’re at. So it’s important. You can’t ignore it.”

Ενώ πρόσφατα στην ίδια συζήτηση εντάχθηκε και ο ιδιοκτήτης των Maverics, Mark Cuban, ο οποίος υποστήριξε πως πρέπει να αρχίσει μία συζήτηση για το αν πρέπει η γραμμή του τριπόντου να πάει πιο μακριά από τα 7,25 πλέον.

Αναλυτικότατη παρουσίαση και ανάλυση, βέβαια για το “αν” και το “αν ναι, πώς” πρέπει να αλλάξει το τρίποντο είχε κάνει ο Kirk Goldsberry, επισκέπτης καθηγητής του Harvard και αναλυτής στο Grantland, πλέον μέλος της ομάδας analytics των San Antonio Spurs. To άρθρο του, που χρονολογείται από τον Ιούνη του ’14, έχει τεράστιο ενδιαφέρον, αλλά τρομακτικά ενδιαφέρουσα είναι και από μόνη της η κατακλείδα του:

“That ball movement is not only fun to watch, it’s also the key to creating those open 3s in the first place. Eighty-four percent of NBA 3-pointers are assisted, so passing is an essential precursor to 3s, and in a weird way, the current line’s position means more pretty passing.

Regardless, the 3-point arc is the NBA’s version of a pitcher’s mound, and just as Major League Baseball periodically raises and lowers that thing to preserve a relatively steady competitive pitcher-batter relationship, the NBA has a responsibility to keep an eye on its own bubble.”

Είναι σημαντικό, και για αυτό το λόγο αναφέρεται, το πως ο Goldsberry είχε δει τη σημερινή συζήτηση από δύο σεζόν πριν αυτή ανοίξει στο σημερινό της εύρος. Για το ίδιο θέμα μίλησε και με τον Bill Simmons σε ένα podcast του τελευταίου λίγες μέρες μετά την απίθανη εμφάνιση του Curry κόντρα στους Thunder και τα 12/16 τρίποντα. Και οι δύο συνομιλητές επικεντρώθηκαν στο πως το θέμα που πρέπει τουλάχιστον να διευθετηθεί είναι αυτό των corner threes, τα οποία όντας κοντύτερα στο καλάθι από ότι στα άλλα σημεία (συγκεκριμένα 6,70 αντί για 7,25), επηρεάζουν σημαντικά το παιχνίδι, αποτελώντας ουσιαστικά ένα παραθυράκι το οποίο τα “έξυπνα” τεχνικά επιτελεία εκμεταλλεύονται χρόνια τώρα.

Παρόλα αυτά, η θέση του γράφοντα ταυτίζεται με έναν άλλον βετεράνο του ΝΒΑ, τον Jalen Rose. Ο τελευταίος, επίσης σε podcast του την ίδια εβδομάδα με το προαναφερθέν, υποστήριξε πως “αυτοί είναι οι κανόνες του αθλήματος, για όλους ισχύουν, ας βρουν οι αντίπαλοι προπονητές τις απαιτούμενες λύσεις για τον Curry και τους Warriors”. Οι φωνές για αλλαγή του τριπόντου ελέω Curry θυμίζουν εκείνες τις φωνές που ζητούσαν να ψηλώσουν οι μπασκέτες την εποχή της παντοκρατορίας του Shaquille. Αλλά όπως και τότε ο Shaquille, έτσι και σήμερα ο Curry είναι ένας. Μπορεί με τις παρουσίες τους να επηρέαζαν σημαντικά το ίδιο παιχνίδι και τους όρους διεξαγωγής αυτού, αλλά κάτι αντίστοιχο δεν γινόταν πάντα με τους κυρίαρχους παίχτες της εκάστοτε περιόδου;

Βέβαια, τα κριτήρια μεταβολής των κανόνων στο ΝΒΑ δεν ήταν διαχρονικά τα ίδια. Από τη μία για τον τεράστιο Wilt Chamberlain oι κανόνες μεταβάλλονταν για να περιορίσουν την κυριαρχία του, από την άλλη το handcheck και το arm’s-lenght defence καταργείται στη δεύτερη περίοδο της εποχής Jordan για να διαιωνιστεί η κυριαρχία του τελευταίου. Είπαμε, άλλωστε: “ο εμπορικότερος παίχτης όλων των εποχών”…

Αναφορικά με το σχετικό επιχείρημα, καλό θα είναι να παρατεθεί το επιχείρημα του αρθρογράφου του Bleacher Report, Kelly Scaletta, o oποίος, σε ένα άρθρο του το 2012 είχε γράψει το κάτωθι:

“Perhaps the single best argument for Jordan as the greatest player of all-time is this: No other player had such an impact on the game that the NBA changed the rules to duplicate him.”

“When Wilt Chamberlain dominated, they changed the rules to curtail his dominance. When Jordan dominated, they changed the rules to replicate his dominance. The side effect, though, was that there will never be another Chamberlain.”

Έτσι, για παράδειγμα, παρά την τακτική γελοιοποίηση του αθλήματος με φάσεις όπως η ακόλουθη:

η τακτική του Hack-A-Whoever είναι μια τακτική που εδώ και πάνω από 15 χρόνια ταλαιπωρεί τα μάτια μας και παρόλα αυτά η μόνη απάντηση που δίνεται είναι “Οι παίχτες λαμβάνουν εκατομμύρια, να μάθουν να εκτελούν βολές”. Και είναι και μία απόλυτα σωστή απάντηση.

Κατά το γράφοντα, λοιπόν, αντίστοιχη είναι και η απάντηση που πρέπει να δοθεί και σε όσους ζητάνε αλλαγές των κανόνων λόγω των ικανοτήτων του Curry. Σε μία περίοδο που κυριαρχούσαν παίχτες τανκς, όπως o LeBron, ο Curry με μια σωματοδομή που θυμίζει κανονικό άνθρωπο⁸⁾αν και παραμένει διπλάσιος από εμένα, βέβαια κατάφερε να υπερβεί τα όποια σωματικά εμπόδια του έβαλαν το δεδομένο ύψος του και οι ευπαθείς αστράγαλοί του, δούλεψε τρομακτικά πολύ για να αναπτύξει τις ικανότητές του σε χειρισμό της μπάλας και σουτ, και δούλεψε μέσα στο πλαίσιο που καθορίστηκε από την εξέλιξη της τεχνολογίας, των μεθόδων προπόνησης, αλλά και της ανάλυση του παιχνιδιού, ως προς το ποιος τρόπος επίθεσης θεωρείται αποτελεσματικότερος. Τα ίδια εργαλεία έχουν στη διάθεσή τους και οι υπόλοιπες ομάδες, και στο χέρι τους είναι να τα αξιοποιήσουν. Αν η διαφορά είναι, εν τέλει, στο ταλέντο, φαντάζομαι συμφωνούμε όλοι πως θα ήταν εγκληματικό να ληφθούν αποφάσεις και να αλλάξουν οι κανόνες ώστε να περιοριστεί η επιρροή του. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε έγκλημα για κάθε μορφή τέχνης, και αυτό που ο Curry και οι Warriors παρουσιάζουν μέρα παρά μέρα μόνο από ξεροκέφαλους ελιτιστές δεν θα συγκαταλεγόταν στις σύγχρονες τέχνες.

Τα Φαινόμενα Warriors και Curry

Όπως αναφέρθηκε και ανωτέρω, κανένας παίκτης δεν θεωρούμε σωστό να κρίνεται εκτός του πλαισίου τόσο της εποχής του, όσο και της ομάδας που αγωνίζεται. Έτσι και ο Curry δεν ξέρουμε αν θα ήταν ο σημερινός Curry που απολαμβάνουμε αν δίπλα του δεν είχε τους Klay Thompson, Draymond Green, Andre Iguodala. Oι κινήσεις της διοίκησης των Warriors και του GM τους Bob Mayers είναι κινήσεις λεπτότητας και ακρίβειας καρδιοχειρούργου σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς.  Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως τα 4/5 της βασικής τους 5άδας επιλέχθηκαν από το draft. O Curry ήταν η επιλογή τους στο #7 το 2009, ο Klay Thompson η επιλογή τους στο #11 το 2011, ενώ οι Barnes και Green επιλέχθηκαν έναν χρόνο αργότερα στο #7 και #35 (!!) αντίστοιχα. Μοναδικός παίχτης του roster που προήλθε από trade ο βασικός center Andrew Bogut, σε ένα trade μάλιστα που η διοίκηση αποδοκιμάστηκε άγρια από τους φιλάθλους της ομάδας όταν έλαβε χώρα, καθώς για την άφιξη του Αυστραλού, έστελνε τον fan favorite Monta Ellis στο Milwaukee. Mάλιστα η διοίκηση είχε δεχθεί τεράστια κατακραυγή, από τον Τύπο αυτή τη φορά, για την άρνησή της να δώσει τον Klay Thompson, αρχικά για τον Harden, και στη συνέχεια για τον Love. Αλλά και για την επιλογή της να υπογράψει τον Iguodala το καλοκαίρι του 2013.

Κινήσεις και αποφάσεις που η ιστορία δικαίωσε πανηγυρικά στο σύνολό τους, καθώς η αποχώρηση του Ellis έδωσε τον απαιτούμενο χώρο και χρόνο στον Curry να εξελιχθεί στον παίχτη του σήμερα, ενώ η παρουσία του Thompson, του καλύτερου 2way guard στο σημερινό ΝΒΑ, επιτρέπει να καλύπτονται οι όποιες αμυντικές αδυναμίες του Curry στην περιφερειακή άμυνα της ομάδας. Ο δε Green, είναι ο ιδανικός παίκτης τόσο για να τρέχει τις επιθέσεις των Warriors, όποτε ο Curry κλείνεται, αλλά και ο αμυντικός σύρτης στην “lineup of death” της ομάδας, όταν και χρησιμοποιείται σαν center. Ο Iguodala πάλι είναι ο MVP του πρωταθλήματος που κέρδισαν.

Αντίστοιχα, η αλλαγή προπονητή, με την πρόσληψη του εντελώς άπειρου στη θέση Steve Kerr αντί του Mark Jackson, ύστερα μάλιστα από μία πετυχημένη χρονιά του τελευταίου στο τιμόνι της ομάδας, όταν και ολοκλήρωσε τη σεζόν 2013-14 με ρεκόρ 51-31, θεωρήθηκε από αρκετούς ρίσκο, το οποίο, και πάλι, απέδωσε τα μέγιστα.

Σε μία εποχή, συνεπώς, που η αγωνιστική επιτυχία από την αγωνιστική αποτυχία μπορεί να εξαρτηθούν από ένα -και μόνο- αποτυχημένο trade ή από ένα λάθος max συμβόλαιο ή από μία αποτυχημένη επιλογή πρώτου γύρου σε draft⁹⁾γκμουχ -Bennett- γκμουχ…, η επιτυχία των Warriors ξεκινά από τις άριστες κινήσεις του front office του franchise, καταδεικνύοντας για ακόμα μία φορά, πως στο σύγχρονο ΝΒΑ οι ομάδες δεν αγοράζονται, όπως πίστεψαν στο Brooklyn και στο Cleveland, αλλά χτίζονται, μέσα από μία ιδιαίτερα υπομονετική και προσεκτική διαδικασία αποφάσεων και επιλογής στελέχωσης, όπως αποδεικνύουν οι Warriors και οι Spurs.

Αντιγράφοντας από το άρθρο του Ball Hog ΜoneyBall – NBA Max Contracts, New NBA TV Deal & Επιπτώσεις:

“Μετά την υπογραφή της τελευταίας CBA, πέρα από την εμφατική νίκη στις διαπραγματεύσεις των ιδιοκτητών των ομάδων έναντι των παικτών, το κυριότερο ζήτημα που τέθηκε ήταν εκείνο της εύνοιας των μικρότερης χρονικής διάρκειας συμβολαίων, πράγμα που θα είχε σημαντικές επιπτώσεις στη δυνατότητα παραμονής ενός κορμού σε μια ομάδα στο απαραίτητο βάθος χρόνου, ώστε αυτή να αποκτήσει τη χημεία πρωταθλητισμού. Ε, ο Bob Mayers επί διαδοχικά καλοκαίρια καταφέρνει και λύνει μαεστρικά όλες τις εξισώσεις που η CBA βάζει σε κάθε GM, διατηρώντας τον κορμό της ομάδας ανέπαφο. Το καλοκαίρι του 2012, τη χρονιά που ο Curry είχε τραυματίσει τον αστράγαλό του, πήρε το ρίσκο και τον ανανέωσε με ένα συμβόλαιο που για πολλούς είχε θεωρηθεί μεγάλου ρίσκου τότε, αλλά με τα όργια που ο τελευταίος κάνει την τελευταία διετία πλέον θεωρείται τρομερή ληστεία. Το καλοκαίρι του 2013 έφερε τον Iguodala στην ομάδα, σε μία κίνηση που επίσης είχε δεχτεί μεγάλη κριτική. Δύο χρόνια μετά ο Igy ανακηρυσσόταν MVP των τελικών. Το καλοκαίρι του 2014 ο Klay Thompson ζήτησε max συμβόλαιο. Υπέγραψε με σχεδόν max, αλλά όχι max. Το ίδιο συνέβη και με τον Draymond Green το καλοκαίρι που μας πέρασε. Η σημαντική διαφορά του max συμβολαίου είναι πως αυτό είναι ένα ποσοστό του salary cap (25% ή 30%, ανάλογα τον παίχτη και τα χρόνια του στη λίγκα), πράγμα που σημαίνει τη δέσμευση σημαντικότατου μέρους του salary cap της ομάδας. Με την υπογραφή μη max, αλλά ορισμένου ύψους 5ετών συμβολαίων σε Thompson και Green, υπάρχει η απαραίτητη οικονομική άνεση για να διατηρηθεί ένα εκ των σημαντικών γραναζιών Barnes ή Ezeli το καλοκαίρι του 2016, αλλά και να υπογράψει το max του ο Curry το καλοκαίρι του 2017. Με απλά λόγια, με τις κινήσεις του GM τους οι Warriors έχουν εξασφαλίσει τον κορμό της ομάδας-τρένου που απολαμβάνουμε πέρσι και φέτος για ακόμα τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Καλή τύχη στους υπόλοιπους!” 

Mε κλεισμένες συμφωνίες σε Green και Thompson, το Golden State θα έχει την άνεση να δώσει στον Curry max συμβόλαιο το καλοκαίρι του 2017, ένα max που πολύ πιθανό να ξεκινά από τα $ 37 εκατ. Με τη διατήρηση του ίδιου κορμού για τουλάχιστον μέχρι και τη σεζόν 2018-19, όταν και θα λήγει το συμβόλαιο του Klay Thompsοn, η λίγκα είναι μπροστά στο ενδεχόμενο μίας μπασκετικής αυτοκρατορίας που πολύ δύσκολα -τραυματισμών απόντων- θα μπορεί να νικηθεί στα επόμενα χρόνια. Η χρήση της ως το τελευταίο παράδειγμα αυτού του κεφαλαίου γίνεται για να τονιστεί πως το στήσιμο και η διατήρηση μιας ομάδας ικανής να διεκδικεί με συνέπεια τον τίτλο της καλύτερης στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ δεν συντελείται αποκλειστικά εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου και των πρωτοποριακών συστημάτων στα προπονητικά πινακάκια. Πλέον και κύρια, με την πολυπλοκότητα και το δαιδαλώδες των οικονομικών της λίγκας, περνάει πρωτίστως από τις οικονομικές και επιχειρηματικές κινήσεις του κάθε GM. Αυτός είναι ο άνθρωπος που θα εξασφαλίσει τον συνδυασμό εκείνων των οικονομικών συμφωνιών που θα επιτρέψουν στον προπονητή να έχει τα κατάλληλα εργαλεία στα χέρια του, και μάλιστα για σημαντικό χρονικό διάστημα, ώστε να μπορέσει να αποδώσει εντός του παρκέ την όποια φιλοσοφία του. Η τρέχουσα κυριαρχία των Warriors, συνεπώς, θα πρέπει πρωτίστως να πιστώνεται στις μαεστρικές επιχειρηματικές κινήσεις του Bob Mayers, του ανθρώπου που κατάφερε να συλλέξει, αλλά και να διατηρήσει μαζί, τα κομμάτια αυτού του σαγηνευτικού μπασκετικού παζλ που μέρα παρά μέρα δίνει εκπληκτικού κάλλους παραστάσεις στις οθόνες μας.”

 Aφήστε τους να το Διασκεδάσουν. Και Aφήστε και Εμάς να το Απολαύσουμε Μαζί Τους

Με όλα τα προαναφερθέντα δεδομένα να είναι γνωστά κατ’αρχάς στα ίδια τα μέλη της ομάδας των Warriors, η αντίδραση τους στη συνεχιζόμενη αβάσιμη κριτική εύλογα κάποια στιγμή ήρθε. Αρχικά από τον προπονητή της ομάδας, Steve Kerr, ο οποίος, αντιδρώντας στα σχόλια του Oscar Robestson σχολίασε:

“Oh I’m sure, yeah, I could have stopped this back in my time. Boy, I would have shut Steph down. Because athletes, you know, 50 years ago were much bigger, stronger and faster, more finely tuned. So Steph might not have made it in the league.” 

“A player from any era would be unable to guard Steph Curry. It doesn’t matter who you’re talking about. No one could guard Steph Curry. He’s too quick, too skilled, too good. You can make all sorts of other arguments. In the ’90s, there were all type of dominant big men. There aren’t many these days, that’s true. The game was different then. […] There’s more ball movement, there’s more liked-sized players on the court. So things change, but I just can’t see how anybody would think that Steph would have been guardable 30 years ago, 20 years ago, whatever. He’s doing things that nobody has ever done before. He’s so comfortable in his own skin and he really does play with so much joy. He’s having fun. Night in and night out he’s having fun. Nothing’s bothering him.”

Ενώ και οι ίδιοι οι παίχτες, βλέποντας να έχουν το καλύτερο ρεκόρ στην ιστοριά της λίγκας σε αυτό το σημείο του πρωταθλήματος και παρόλα αυτά να ακούνε μόνο αστοιχείωτες θέσεις, αντί για τον δέοντα σεβασμό, το έριξαν στον χαβά:

My under 14 team in Melbourne Australia would have beat these @warriors 109-99. Fat Jimmy would have locked down @StephenCurry30 !!!!

— Andrew Bogut (@andrewbogut) February 26, 2016

Cmon man! Call fat jimmy up & tell him im looking for him https://t.co/tKKkjP16J2

— Stephen Curry (@StephenCurry30) February 26, 2016

Tell Big Jimmy you and I have illegal screens for days to allow Steph to get his shot off! https://t.co/Q9lc0IMk3a

— Draymond Green (@Money23Green) February 26, 2016

Εν κατακλείδι, μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως οι σημερινοί Warriors, ανεξάρτητα αν τελικά καταφέρουν το καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία του ΝΒΑ για μία σεζόν ή όχι, είναι μία ομάδα που κάθε υγιής φίλαθλος χαίρεται να την βλέπει. Αποδίδουν εντυπωσιακό μπάσκετ, το κάνουν με ένα διαρκές χαμόγελο στα χείλη τους και όχι άχρωμα, όπως οι Spurs, ή εκνευριστικά και ποζεράδικα όπως οι Clippers ή οι Cavs, και σε κάθε φάση βγάζουν αυτήν την απόλαυσή τους για το παιχνίδι. Οι δε πανηγυρισμοί τους σε κάθε ευκαιρία είναι χαρακτηριστικοί της ατμόσφαιρας μεταξύ τους και της χαράς τους για το παιχνίδι. Και βλέποντας κανείς τον τρόπο που πανηγυρίζουν οι παίχτες των Warriors κάθε επιτυχημένη φάση, διαπιστώνει πως μάλλον είναι βάσιμη η θέση της ανωτέρω αναφερθείσας διδακτορικής διατριβής που υποστηρίζει πως “όσο περισσότερο έρχονται σε επαφή οι παίκτες μιας ομάδας στους πανηγυρισμούς τους, τόσο πιο επιτυχημένη είναι αυτή η ομάδα”.

Ο ίδιος ο Curry δηλώνει πολύ απλά και αφοπλιστικά σχετικά:

“We enjoy what we do. But for the most part, you don’t hear us talking about, you know, comparing ourselves to other great teams and ‘We could beat this team, we’re better than this team.’ We’re living in the moment.”

Συνεπώς, είναι παράλογο σε ένα φαινόμενο τόσο απολαυστικό, και συνάμα τόσο σπάνιο, αντί το σύνολο του μπασκετικού κόσμου να προσπαθήσει να το αναλύσει απολαμβάνοντάς το, να προσπαθεί να το κόψει, να το κοντύνει για να το φέρει στα δικά του μέτρα και σταθμά, αντίληψης ή πλαισίου.

Γιατί, εν τέλει, για να χρησιμοποιήσω για κλείσιμο την πλέον χαρακτηριστική φράση του Grant Napear: “if you don’t like this, you don’t like ΝΒΑ basketball”.

Λοιπές πηγές που δεν έχουν κάποιο link εντός του κειμένου:

http://www.rollingstone.com/sports/features/stephen-curry-the-nbas-agent-of-change-20160301

https://thecauldron.si.com/curry-big-o-and-jordan-walk-into-a-bar-d3e07865cf3#.23rnm6tzy

The following two tabs change content below.

• Bio
• Latest Posts

Nicolas Radicopoulos

Επαγγελματίας auditor, εδώ βρέθηκε ως editor. Μέγας μάγιστρος του excel και neat freak, Νομίζει λόγω δουλειάς πως η δημιουργική γραφή δεν του ταιριάζει αλλά κάνει λάθος. Τον συναρπάζει το γρήγορο, αλλά ομαδικό, μπάσκετ, το παιχνίδι του Magic, κάθε point-forward, προεξάρχοντος του μερακλή Boris Diaw, οι αριθμοί του παιχνιδιού, είτε αυτοί αφορούν τα in game stats, είτε τα οικονομικά πίσω από αυτό (και μεταξύ μας ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να σου απαντήσει από μνήμης στην ερώτηση "Πόσα παίρνει ο Wayne Selden;", εφόσον δηλαδή η ερώτηση δεν είναι "Ποιος είναι ο Wayne Selden;"), αλλά περισσότερο από όλα το τσίπουρο (με γλυκάνισο!) παρέα με τους υπόλοιπους συντελεστές του Ball Hog στα χωριουδάκια του Πηλίου. Σταμάτησε να αρθρογραφεί στο Hog τον Ιούνη του 2019.

Latest posts by Nicolas Radicopoulos (see all)

• Farewell to Arms 2019: #2 Golden State Warriors - June 17, 2019
• Farewell to Arms 2019: #3 Milwaukee Bucks - June 16, 2019
• BallHog’s NBA Finals 2019 Walkaround Game #6: “Dynasty Down; All Hail the New King from the North” - June 14, 2019
• Farewell to Arms 2019: #12 San Antonio Spurs - June 10, 2019
• Farewell to Arms 2019: #21 Minnesota Timberwolves - June 2, 2019