2015-16 NBA Weekly Report – Zombie Grizzlies

Posted on Mar 15 2016 - 7:34pm by Giannis Chatsios

Μια βδομάδα πιο κοντά στα playoffs, πλέον με 15 παιχνίδια περίπου να απομένουν, έχουμε μπει στη φάση που κάθε βδομάδα ομάδες προκρίνονται και αποκλείονται μαθηματικά από την post-season. Από ότι φαίνεται στην Ανατολή η μάχη θα δοθεί μεταξύ Indiana, Chicago, Detroit και Washington, την ώρα που στη Δύση οι Jazz θα κυνηγήσουν κάποιους εκ των Mavericks, Rockets και Blazers για μια θέση στον ήλιο της post season, ή, σωστότερα, στην πύρινη λαίλαπα των Warriors στον πρώτο γύρο. Οι οποίοι Warriors έχουν ρεκόρ 60-6, και με ένα 13-3 στα 16 εναπομείναναντα παιχνίδια τους, θα σπάσουν το ρεκόρ των Bulls. Ο δε Giannis παραμένει οπτασία. Για να δούμε λοιπόν, την εβδομάδα που μας πέρασε…

Zombie Grizzlies

Όταν οι Memphis Grizzlies ξεκινούσαν την σεζόν, ήταν εμφανές ότι βρίσκονταν σε μια “do or die” situation, με το παράθυρό τους  για τη διεκδίκηση ενός τίτλου – αν δεν είχε ήδη σφαλιστεί – να κλείνει. Το μοντέλο τους, σαφές μα κι απαρχαιωμένο, βασιζόταν στην μεγαλοφυΐα των Randolph και Gasol και στο αίμα του grit ‘n’ grind για να φέρνει αποτελέσματα εν μέσω μιας εποχής που το μπάσκετ βασίζεται στην εκμετάλλευση του χρόνου και του χώρου, αλλά και της αξίας του σουτ τριών πόντων. Οι Grizzlies αποτελούσαν το αντι-παράδειγμα, το τελευταίο απάγκιο μιας διαφορετικής μπασκετικής νόρμας.

Με τον καλύτερό σουτέρ τους φέτος1)σε τουλάχιστον μία προσπάθεια ανά αγώνα να είναι ο Mike Conley με 36%, ακολουθούμενος από το 33% του Matt Barnes, οι αντίπαλες άμυνες συνωστίζουν με χαρά το ζωγραφιστό, με το σκηνικό της επίθεσης των Grizzlies να θυμίζει τον σταθμό του ηλεκτρικού στον Πειραιά στις 16 Αυγούστου. Αντίστοιχα ξεροκέφαλοι στο κομμάτι της ταχύτητας του pace & space, βρίσκονται σταθερά στο bottom-5 της λίγκας σε pace την τελευταία τετραετία, με δύο τιμητικές τελευταίες θέσεις.

Ο θάνατος της προσέγγισής τους δεν άργησε, όσο το παιχνίδι τους άφηνε με σταθερό ταχύ ρυθμό πίσω. Τι κι αν στην στήλη με τις νίκες και τις ήττες έμοιαζαν αξιόμαχοι; Τον πρώτο ενάμιση μήνα της σεζόν έχασαν με 30 από τους Cavaliers, με 50 από τους Warriors, με 19 από τους Blazers, 20 από τους Spurs, 37 από την Oklahoma και 24 από τους Hornets. Με εξαίρεση τους Thunder, όλες τους είναι ομάδες που εκτιμούν σε μεγάλο βαθμό τη νέα φόρμα που παίρνει το παιχνίδι.

Οι Grizzlies πέθαναν. Συνέχισαν να αγωνίζονται στον αυτόματο πιλότο, με τις βασικές λειτουργίες στο κουφάρι τους. Τότε άρχισε να σαπίζει, με το πρώτο θύμα της σήψης να είναι ο Marc Gasol που σπάει το πόδι του στις 10/2, λίγο πριν το All-Star Game, και οι executives αποφασίζουν να προχωρήσουν σε εκούσια μετάλλαξη, στέλνοντας τον Courtney Lee στην Charlotte και τον Jeff Green στο L.A., για να μπολιάσουν τον ιό Stephenson στο παγωμένο κορμί του franchise. Το πράμα περπατούσε και πάλι, μεταλλαγμένο και διαφορετικό στην όψη, μα ίδιο στον πυρήνα του. Κι όπως τα περισσότερα πειράματα, ξέφυγε από τον έλεγχο των επιστημόνων, κι άρχισε να μεταλλάσσεται με τρελούς ρυθμούς και δικές του ορέξεις, χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει την πορεία του, μόλις έπεσαν τραυματίες και οι Randolph, Conley.

Αυτή η ανέλπιστη τερατογένεση είναι μια φρίκη από την οποία δεν μπορείς να αποστρέψεις το βλέμμα σου και, για κάποιο λόγο, συνεχίζει να σκοτώνει από ‘δω κι από εκεί.

Κάπως έτσι στην φετινή ομάδα έχουν αγωνιστεί από τον 21χρονο Jarrell Martin μέχρι τον 39χρονο Vince Carter, και τώρα ο Matt Barnes με τον Lance Stephenson αποτελούν τις βασικές επιθετικές λύσεις της ομάδας του Memphis.

Στην ομάδα τούτη, καθιερώνεται ο JaMychal Green ως ένας αξιόπιστος PF/C με γλυκό χέρι, και βρίσκουν ευκαιρίες παίκτες όπως ο defensive specialist από την D-league Briante Weber (με το εξαιρετικό ντεμπούτο του), ο Ray McCallum, ο Jarrell Martin και ο Lance Stephenson. Την ίδια ώρα, ο Ryan Hollins βρίσκει την ένατη ομάδα να κοροϊδέψει και να φτάσει τα κοντά $ 13 εκατ. σε απολαβές από το NBA, κι ο Mario Chalmers, ο μόνος αξιοπρεπής PG της ομάδας ελλείψει Conley, τραυματίζεται στον αχίλλειο και γίνεται αυτόματα waive.

Kι όμως, όσοι μένουν αντιστέκονται και κάνουν θαύματα. Κι αν το θαύμα την περασμένη εβδομάδα ήταν η νίκη απέναντι στους Cavaliers με πρώτο σκόρερ και MVP τον Tony Allen, αυτή την εβδομάδα είχαμε το triple-double του Matt Barnes, δύο ημέρες μετά τα 36α γενέθλιά του. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά είναι ο πρώτος μετά τον LeBron το 2009 και 10ος συνολικά που πετυχαίνει 25/10/10 χωρίς κανένα λάθος.

Πιθανότατα δεν θα συνεχίσουν για πολύ να είναι αξιοπρεπείς με την κακοδαιμονία που τους έχει βρει στο θέμα των τραυματισμών, και σίγουρα, πέρα από την περιέργεια, τα παιχνίδια τους δεν είναι ακριβώς η καλύτερη προοπτική να περάσει κανείς τις μεταμεσονύκτιες ώρες του, μα ακόμα κι έτσι, έχει την πλάκα του να αναμένεις το παιχνίδι που ο Carter θα γυρίσει τον χρόνο πίσω, να ανακαλύπτεις τι εστί Briante Weber και να βλέπεις τον Lance να είναι και πάλι Lance, προσπερνώντας την προοπτική ενός ελεύθερου τριπόντου για μερικές ταχυδακτυλουργικές κι ανούσιες ντρίμπλες στον δρόμο προς ένα δύσκολο lay-up.

Also featuring: Ο καλύτερος σπορτσκάστερ, ever

Βέβαια, η πραγματικότητα έρχεται να μου σπάσει την ονειρική εικόνα που έχω φτιάξει στο μυαλό μου για τους Grizzlies, μεταμφιεσμένη στους Houston Rockets που αποφάσισαν να επιστρατεύσουν τους πάντες2)εννέα παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων, και ο Montrezl Harrell με 8, και να ρίξουν μια ξεγυρισμένη 50άρα στο δύσμοιρο κεφάλι του Dave Joerger. 130 έβαλαν οι Τεξανοί, αλλά και οι Grizz δεν βοήθησαν τους εαυτούς τους, σουτάροντας με 29,7% στο παιχνίδι. 147 φορές από το 1963 μέχρι σήμερα ομάδα δεν κατάφερε να πιάσει το 30% FG και οι Zombie Grizzlies ήταν μια από αυτές.

Ακόμα κι έτσι το μακρόχρονο δέσιμο της ομάδας και ο συνδυασμό γεροντικού εγωισμού και νεανικής αυθάδειας έχουν βάλει τους Grizzlies σε μια θέση που δεν μπορούν να χάσουν τα playoffs, και έτσι πρόκειται να κάνουν ένα σπάνιο ρεκόρ:

Η ομάδα που θα έπρεπε να βλέπεις, αλλά δεν βλέπεις

Οι Charlotte Hornets, η ομάδα που ελλείψει Jefferson και με την αποκάλυψη του νέου τραυματισμού του Kidd-Gilchrist στον ώμο έμοιαζε να μένει πίσω στην κούρσα των playoffs της Ανατολής, εξέπληξε τους πάντες με ένα ρεκόρ 15-3 από τις 31 Γενάρη και έπειτα, και ένα σερί εφτά νικών έως την χτεσινή3)14/3 ήττα τους στα χέρια των Mavericks.

Kemba Walker και Nicolas Batum, δύο παίκτες που πέρσι έτεινε να τους κολλήσει η ρετσινιά του overrated,  είναι οι δύο δυνάμεις που τους οδηγούν, παρέα με ένα cast δευτερευόντων παικτών που προσφέρουν αναπάντεχα καλά στους ρόλους τους, και όποτε κολλάνε οι δύο πρώτοι, αναλαμβάνουν και μεγαλύτερο φορτίο για να τραβήξουν το κάρο μπροστά, υπό τον σχεδιασμό του πανούργου Steve Clifford. Marvin Williams, Cody Zeller, Courtney Lee, Troy Daniels, Jeremy Lin, Frank Kaminsky, και εσχάτως και ο Al Jefferson, έχουν ψηθεί από τον προπονητή τους και παίζουν μέσα στα όρια που αυτός τους θέτει, θυσιάζοντας ενίοτε προσωπικό στυλ και νούμερα στο gameplan του 54χρονου coach.

Η επιτυχία τους στηρίζεται στην εκτέλεση απλών concepts με μεγάλη συνέπεια, με την ελπίδα πως στη διάρκεια των 48 λεπτών, η απλότητα θα κερδίσει λόγω μικρότερου περιθωρίου λάθους. Κι η προσέγγιση αυτή λειτουργεί. Οι Hornets εστιάζουν στην γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας και το κυνήγι του ελεύθερου σουτ είτε από τα 7,25 (έβδομοι σε αποτελεσματικότητα, τρίτοι  σε προσπάθειες – χαμηλά στην λίγκα σε σουτ κοντά στο καλάθι, και πρώτοι σε τρίποντα από την κορυφή), είτε από μέση απόσταση. Από εκεί και έπειτα, δίνουν βάρος στην καλή transition άμυνα με το να μην κυνηγούν το επιθετικό rebound (27οι στο NBA) και προσπαθούν να σιγουρεύουν το δικό τους αμυντικό rebound, τομέας στον οποίο βρίσκονται στην κορυφή της λίγκας. Σύμφωνα με το stats.nba, μόνο Pistons και Pelicans δέχονται λιγότερους αιφνιδιασμούς από τους Hornets, οι οποίοι βρίσκονται παράλληλα στο top-10 στο να αμύνονται σε τέτοιες καταστάσεις με βάση τους πόντους ανά κατοχή και το eFG%.

Στην επίθεση βασίζονται πολύ στην αποτελεσματικότητά τους σε σουτ μετά από hand-offs και screens, αμφότερες κατηγορίες στις οποίες βρίσκονται στην τρίτη θέση του NBA.

Στο At the Hive έχει δημοσιευτεί μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση για το αγαπημένο inbounds play του Steve Clifford, πώς ο ανταγωνισμός πλέον το έχει μάθει και τις απόπειρες να στήσει κάτι καινούριο.

Και το μαρτύριο των Thunder συνεχίζεται…

… με άλλη μια εικόνα του Russell Westbrook να κάνει ακατανόητες επιλογές στο τέταρτο δωδεκάλεπτο κρίσιμου παιχνιδιού. Δεν συζητάμε για το αν θα ήταν οι Thunder καλύτερη ομάδα χωρίς αυτόν ή όχι, αλλά ταυτόχρονα, η τάση του να παθαίνει διαλείψεις στα κρίσιμα σημεία και να χαρίζει κατοχές στους αντιπάλους αποτελούν τροχοπέδη για τις ελπίδες της Oklahoma για διάκριση. Κι αν αυτά περνάνε απέναντι σε μέτριους αντιπάλους, στα playoffs οι αντίπαλοι προπονητές θα είναι διαβασμένοι και θα ποντάρουν στον σουρεαλισμό του RW.

Ήδη από τώρα, η ανησυχία έχει αρχίσει να συσσωρεύεται σαν τα σύννεφα στον ουρανό της Oklahoma. Το πρόγραμμα μετά το all-star game ήταν δύσκολο, αλλά κι έτσι ακόμα το 4-8 σαφώς και δεν παραπέμπει σε title contender.

Πέρα από τον Westbrook, το πρόβλημα παραμένει το top-heavy ροστερ της ομάδας, ιδίως από την στιγμή που ο Serge Ibaka κάνει την χειρότερή του χρονιά την τελευταία πενταετία σε άμυνα και επίθεση. Τα blocks του κυμαίνονται σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα για τον ίδιο (δύο κατά μέσο όρο), ενώ η post defense του ήταν πάντοτε ύποπτη. Το θλιβερό 11,4% TRB% είναι ενδεικτικό της βοήθειας που δεν δίνει στα rebounds, ενώ στην επίθεση έχει παραγκωνιστεί ακόμα περισσότερο, βασικά παρκάροντας στις γωνίες και το high post για σουτάκια. Μόλις το 20% των προσπαθειών του έρχεται κοντά στο καλάθι, περίπου όσα και τρίποντα, τα οποία βάζει με ποσοστό 33%. Σπάνια θα τον δούμε να ρολάρει δυνατά προς το καλάθι σε κάποιο pick and roll, αφού ο Donovan προτιμά να αδειάζει την ρακέτα για τις μπούκες Durant και Westbrook, και έτσι ο Ibaka βρίσκεται στην δυσάρεστη θέση να μην εκμεταλλεύεται τα σωματικά του προσόντα, περιμένοντας μοναχά μασημένη τροφή από τους δύο stars της Oklahoma. Ο Billy Donovan φέρει την ευθύνη της εγκληματικής μη εκμετάλλευσης του PF του, το PER του οποίου έχεις πέσει φέτος για πρώτη φορά κάτω από το league average, στο 13,7.

Οι Splash Brothers και οι δελφίνοι

Rookie Sensations, old and new

Από την μια πλευρά, υπάρχει ο κόσμος του Devin Booker, ένα χαρούμενο μέρος. Ο συναρπαστικός rookie των Suns μεταξύ 3 και 10 Μαρτίου έβαλε τρεις τριαντάρες, δηλαδή μια περισσότερη από όσες ο Kawhi Leonard σε όλη του την καριέρα. Με την επιστροφή του Knight, μοίρασε 11 assists, σπάζοντας τα playmaking καθήκοντα μεταξύ τους.

Το διαμάντι αυτής της εβδομάδας όμως είναι ο Josh Richardson των Miami Heat. Ένα άσημο pick δευτέρου γύρου, που δυσκολευόταν να βρει θέση στο rotation των Heat, παρά τα κατά καιρούς εκρηκτικά του καρφώματα, αποτέλεσε τη λύση του Erik Spoelstra στα συνεχή προβλήματα τραυματισμών. Δίμετρος και μακρύς, με καταπληκτικά αθλητικά προσόντα, βασικά είναι shooting guard, αλλά μπορεί να καλύψει σποραδικά και τις θέσεις 1 και 3 χάρη είτε στην εμπειρία της τέταρτης τελευταίας του χρονιάς στο Tennessee που πήρε λεπτά ως point guard, είτε του κορμιού του.

Εξαιρετικός αμυντικός, δημιουργεί μια μέγγενη πλάι στον Justise Winslow (ο οποίος με τη σειρά του έκανε career high εχτές) αλλά η πραγματική του αξία έγκειται στην πολυμορφικότητά του, καθώς ο Spoelstra βρήκε μια έκτακτη λύση στο πρόβλημα του back-up point guard για λίγα λεπτά, κι ο Richardson τον αποζημίωσε με καρφώματα σαν το παραπάνω και 70% τρίποντα στα τελευταία τέσσερα παιχνίδια, στα οποία μετρά 16 πόντους, 3 rebounds, 2 assists, 2 κλεψίματα και 1 τάπα κατά μέσο όρο.

Ο απόφοιτος του Tennessee αποτέλεσε τη νέμεση των Chicago Bulls, κερδίζοντάς τους μόνος του 16-15 στο τέταρτο δωδεκάλεπτο της αναμέτρησης της Παρασκευής.

Pat Riley, σταμάτα να είσαι τσάτσος.

Ξεψαχνίζοντας τα boxscores

Weekly Giannis: Τίποτα ιδιαίτερο. 28 πόντοι, 11 rebounds, 14 assists, 4 κλεψίματα, 2 τάπες απέναντι στους Nets. Η πρώτη φορά στην ιστορία που κάποιος πιάνει αυτά τα νούμερα. Παράλληλα, έγινε ο τρίτος παίκτης στην ιστορία μετά τους Magic Johnson και LeBron James με τέσσερα triple doubles στην ίδια χρονιά πριν σβήσει 22 κεράκια στην τούρτα. Κι ένα επιπλέον παράσημο. Είναι πλέον ο μόνος Buck με τέσσερα triple doubles στην ίδια σεζόν. Κι όταν το όνομά σου μπαίνει πάνω από εκείνο του Oscar Robertson (έστω κι αν εκείνος προφανέστατα ήταν προς το τέλος της καριέρας του στα Ελάφια), κάτι πηγαίνει πολύ καλά.

Ρε πάμε καλά; Ίσως ο τραυματισμός του MCW να αποδειχτεί η θετικότερη εξέλιξη στο πλάνο των Bucks.

Είμαι πολύ φερέγγυος: φερεγ

Ξέρω γω; Στο παιχνίδι της Τρίτης, μεταξύ Toronto και Brooklyn, οι Nets είχαν 100% στις βολές με 9/9. Συγκεκριμένα, όχι οι Nets, αλλά μόνο ο Brook Lopez που πήγε στη γραμμή και για τις 9 βολές της ομάδας του.

Dynamic Duo: Οκ, ίσως Holiday και Davis να είναι δύο από τους τρεις NBAers που έχουν μείνει στους Pelicans, μα και πάλι, η συγκομιδή των 78 πόντων (38 για τον πρώτο και 40 για τον δεύτερο) στις 10/3 είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή. 

Crazy Statline: Θυμάστε το νταμάρι που ακούει στο όνομα Alex Stepheson και ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα στον Πανιώνιο; Αυτός ο τύπος λοιπόν χρίστηκε D-league all-star με τους Iowa Energy σαν affiliate player των Memphis Grizzlies που τον υπέγραψαν, αλλά τον έκοψαν πριν το τέλος της σεζόν. Η μακροχρόνια απουσία του Blake Griffin του απέφερε δύο δεκαήμερα συμβόλαια με τους Clippers, και, στο καπάκι, η επιδημία πανώλης στο Memphis του απέφερε ένα ακόμη. Έτσι, ενώ εμείς χωνεύαμε τα κρέατα της Καθαράς Δευτέρας, ο Stepheson βρήκε την ευκαιρία να παίξει 25’ απέναντι στους Rockets. Και έπαιξε κάθε ένα λεπτό σαν αιχμάλωτος απέναντι σε λιοντάρι σε ρωμαϊκή αρένα. Ο απολογισμός του;

12 πόντοι, 15 rebounds και αποβολή με 6 fouls.

Τίποτα ιδιαίτερο, θα πείτε.

Κι όμως, από τα 15 rebounds, τα 13 ήταν επιθετικά. Έτσι ο Alex έγινε μόλις ο δεύτερος φέτος που μαζεύει τόσα, μετά τον Tyson Chandler, και ο 62ος στην ιστορία του NBA. Το τρελό κομμάτι είναι όμως ο χρόνος. Κανένας στην ιστορία του NBA δεν έχει μαζέψει 13 επιθετικά σε 25’, με τον Drummond να είναι ό,τι κοντινότερο, με 13 σε 28’.

Α, ναι, είχε και 2/8 βολές!

Chucker of the Week: O Brandon Knight επέστρεψε μετά από 21 παιχνίδια με μια εντυπωσιακή τριαντάρα και επτά τρίποντα. Δύο μέρες μετά, η συγκομιδή του ήταν 8 πόντοι με 3/18 σουτ απέναντι στους Grizzlies. Ευτυχώς γι’ αυτόν, το career high του P.J. Tucker και το buzzer beater του Teletovic έκρυψαν τη δυστοκία του. Όχι όμως κι από εμάς.

Mένοντας στο Phoenix, ο Alex Len (ο οποίος επιτέλους βγάζει στο παρκέ τις προοπτικές που είδαν σε αυτόν οι ιθύνοντες των Suns) είχε ένα αδιανόητο για ψηλό 2/13 απέναντι στους Nuggets.

Random Career High: Από τον Shelvin Mack. Ένας σοβαρός point-guard που δεν διαθέτει το σουτ που θα ανάγκαζε τους αμυντικούς να κολλάνε πάνω του, ούτε την εκρηκτικότητα να τους αφήσει πίσω του στα drives, δεν κόβει εισητήρια, αλλά αποτελεί έναν εξαιρετικό οδηγό, έστω και συντηρητικό. Ο Budenholzer τον βρήκε να βόσκει στην Atlanta προσπαθώντας να γαντζωθεί στο NBA, και τον έδεσε στο άρμα του, για να το ισιώνει όταν ο Teague και ο Schroder τρελαίνονται. Ο κύκλος του εκεί έκλεισε, καθώς τα λεπτά στον άσσο πλέον είναι αντικείμενο σφαγής μεταξύ των δύο προαναφερθέντων, και ο Quin Snyder, που είχε συνεργαστεί μαζί του ως βοηθός πρόπερσι στην Atlanta, τον επιστράτευσε στην Utah για να βρει λύσει στην βασανισμένη θέση του PG. Ο Mack, εύστροφος ων, μπήκε κατευθείαν στο κλίμα και πήρε τη θέση του Raul Neto στην πεντάδα, βρήκε πλάι του τον συμπαίκτη του στο Butler, Gordon Hayward, και βοήθησε τους Jazz να βγουν από τον βάλτο μετά το all-star game, και πλέον με ένα σερί τριών νικών, να ξανακοιτούν ισότιμα την 8η θέση της Δύσης.

Οι 27 πόντοι απέναντι στους Wizards αποτέλεσαν career high, ωστόσο ακόμα πιο εντυπωσιακό ήταν το 17/10/7 στην κρίσιμη νίκη των Jazz απέναντι στους Cavaliers, όπου ο Shelvin έπαιξε και για τον τραυματία Hayward. Οι ώρες του Trey Burke στην Utah μάλλον είναι μετρημένες.

Σφηνάκια

Sauce CastilloKobe Vs LeBron, one last time‘Stache BrothersΌταν ο ψηλός σπάει αστραγάλους…Ο φρικιαστικός τραυματισμός του Bogut πριν μερικά χρόνια του έχει αφήσει ένα μόνιμο κουσούρι, που επηρεάζει το σουτ του..Ευτυχώς, όχι πάνταΔεν τον βάλαμε φέτος στο all-star game, ΠΡΕΠΕΙ να τον βάλουμε του χρόνουDougie McBuckets

The following two tabs change content below.
Ήταν και για πάντα θα είναι ο πρώτος πρωταθλητής της fantasy league που έφερε τους συντάκτες του Ballhog κοντά, και αυτός είναι ένας τίτλος που κανείς δεν μπορεί να του αφαιρέσει.Όχι τυχαία. Παρακολουθεί live τους περισσότερους αγώνες, διαβάζει τα πάντα γυρω από το ΝΒΑ και το μπάσκετ γενικότερα, μπορεί να περιγράψει τον μηχανισμό του σουτ κάθε παίκτη και θυμάται στατιστικά και πληροφορίες αγώνων περασμένων δεκαετιών, σαν μία σωστή κινητή εγκυκλοπαίδεια του μπάσκετ που είναι. Παλαιότερα τα εξηγούσε στο δικό του blog, τώρα τα εξηγεί στο Ballhog. Τα απαιτητικά ωράρια του ΝΒΑ δεν τον αφήνουν να ασχοληθεί με την Νομική την οποία έχει τελειώσει. Προλαβαίνει όμως να παίζει μπασκετάκι κάθε απόγευμα στα γήπεδα των Αμπελοκήπων,με ένα απαράμιλλο στυλ όπου ο ίδιος πιστεύει ότι μοιάζει στον Ginobili. Δεν μοιάζει, αλλά δεν του το λέμε για να μην τον πληγώσουμε.

References
1 σε τουλάχιστον μία προσπάθεια ανά αγώνα
2 εννέα παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων, και ο Montrezl Harrell με 8
3 14/3

3 Comments so far. Feel free to join this conversation.

  1. Ioannis Goutsios March 16, 2016 at 22:10 -

    Κι εγώ που στις αρχές της σεζόν φοβόμουν πώς θα συνυπάρξουν Barnes με Allen, τρομάρα μου…Παιδιά τι θα προτείνατε στο front office? Αβυσσαλέο tanking? Αλλαγή συστήματος; Αλλαγή γαλαξία; :‑)

    • Billy Hoyle March 18, 2016 at 13:36 -

      Καλημέρα Ιωάννη,

      Η συνύπαρξη Barnes με Allen σαφώς και δεν υπήρχε περίπτωση να δημιουργήσει προβλήματα, καθώς δεν έχουμε να κάνουμε με δύο alpha dogs, αλλά με δύο πολύ σκληροτράχηλους αιματοβαμμένους μπράβους, από αυτούς που κάθε οργάνωση επιβάλλεται να έχει στις τάξεις της. Κάτω από το ζόρικο προφίλ τους και πίσω από τα φώτα των καμερών και οι δύο γνωρίζουν πως κάνουν ό,τι κάνουν για την επιβίωσή τους στο NBA και την προίκα των δισέγγονών τους. Τους ενώνει η συναδελφικότητα του αγώνα.

      Εξ’ ου και ο Barnes κυνήγησε τον Derek Fisher, όχι επειδή του έφαγε τη γυναίκα, αλλά επειδή το glory hunting του Fisher και η ακραιφνώς δημοσιοσχετίστικη νοοτροπία του και το networking βρίσκεται στον αντίποδα της εργατιάς του μπλε κολάρου που πρεσβεύει ο ίδιος.

      Περνώντας στα διλήμματα του front office αλλά και υμών, των φίλων του Μέμφη.

      Κατ’ αρχάς, συνιστάται ένας εξορκισμός καθώς του φάντασμα έχει εμφανιστεί στο FeDex Forum και κάθεται πάνω στους αθλητές, διαλύοντας τα κόκαλά τους. Είναι ωραίο να γνωρίζεις καινούριο κόσμο (Briante Weber, Xavier Munford), αλλά δεν χρειάζεται να σκοτώσεις τους φίλους σου γι’ αυτό.

      Σε δεύτερη φάση, αφού τα playoffs είναι εδώ, καθίστε και απολαύστε μια από τις πιο overmatched series των τελευταίων ετών, και πανηγυρίστε δεόντως κάποια ενδεχόμενη νίκη.

      Πάμε στο μέλλον. Ο κορμός Randolph-Gasol-Conley νομίζω πως έχει κλείσει τον κύκλο του. O Zach θα μπορεί να παίζει στο 13/7 για πάντα, αλλά οι ταχύτητες του ΝΒΑ θα είναι όλο και λιγότερο συμβατές με τα πόδια του, ο Gasol είχε άσχημο τραυματισμό και είναι στην κακή πλευρά των 30, την ώρα που ο Conley μπαίνει στην καλύτερη φάση της καριέρας του, σφυρηλατημένος με πατρική αγάπη και μεράκι. Λένε πως αν αγαπάς κάτι, πρέπει να το αφήσεις ελεύθερο, ή κάτι τέτοιο, και αυτό συμβαίνει με τον Conley. Το κοτοπουλάκι που δειλά έβγαινε από το αυγό του το 2007 έχει εξελιχθεί σε λυσσασμένο γεράκι, και το Memphis πλέον δεν τον χωρά. Ένα sign n trade γι’ αυτόν, και ένα καλό πακέτο για τον Marc Gasol, και οι Grizzlies μπορούν να ξαναχτιστούν εκ νέου.

      Τώρα για το σύστημα. Αντιλαμβάνομαι ότι το grit ‘n’ grind είναι το σεπτό τοτέμ μπρος στο οποίο γονατίζουν όλοι με δέος και κατάνυξη. Και δεν είμαι αντίθετος σε αυτό. Μου αρέσει, και έχει νόημα οι ομάδες να έχουν μια συνέπεια και συνέχεια στις βασικές αρχές τους, όπως η Roma και η ωραία μπάλα και οι Utah Jazz του Sloan. Ωστόσο, θα προτείνω κάποιες εκπτώσεις. Η υπεύθυνη δήλωση πως θα ακολουθεί pace χελώνας με κινητικά προβλήματα μπορεί να μην αποτελεί πια μέρος των δικαιολογητικών που πρέπει να καταθέσει η coaching team, και παράλληλα, πρέπει να γίνει ένα intervention μεταξύ front office και έμψυχου δυναμικού, που να αναφέρεται στην αλλεργία στο τρίποντο.

      Έδωσα τις βάσεις, πλέον έρχεται η ώρα του παιχνιδιού σεναρίων του τι μπορεί να πιάσει το Memphis με τα δύο βασικά assets του.

      Αλλαγή γαλαξία όχι. Αγαπάμε το Memphis.

      • Ioannis Goutsios March 19, 2016 at 20:14 -

        Thanx boyz, χρειαζόμαστε και μια νότα αισιοδοξίας στο ζοφερό παρόν της ομάδας.
        All heart Grizz!