Αν υπάρχει ένα κλισέ που οι φίλαθλοι του κολεγιακού μπάσκετ δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν προκειμένου να επιβεβαιώσουν τον ελιτισμό τους, είναι για το πόσο απρόβλεπτο είναι το τελικό τουρνουά. Οι εκπλήξεις, φυσικά, δεν θα μπορούσαν να εκλείψουν, αλλά η άνοδος κολεγίων-μεγαθήριων, όπως το Kentucky ή το Duke, που μονοπωλούσαν τους πρωτοετείς All Americans, κατεβάζοντας ομάδες με πληθώρα μελλοντικών αστέρων του ΝΒΑ, είχε ξεκινήσει να απειλεί τη φύση της διοργάνωσης.
Το φετινό τουρνουά, όμως, είναι η επιτομή της παραφροσύνης. Οι πέντε πρώτες ομάδες στην κατάταξη Associated Press έχουν αθροιστικά 37 ήττες μεταξύ τους όλη τη σεζόν. Από αυτές τις 37 ήττες, 21 ήρθαν από ομάδες που δεν βρίσκονται στις 68 προσκεκλημένες του τουρνουά και όλες οι ομάδες είχαν τουλάχιστον μία ήττα μπαίνοντας στον Φλεβάρη. Για την ακρίβεια, είναι η πρώτη φορά από το 1949, όποτε και ξεκίνησε το Associated Press να καλύπτει το κολεγιακό πρωτάθλημα, που τα φαβορί παρουσιάζονται τόσο ευάλωτα και οι σταχτομπούτες δεν χρειάζεται να ονειροβατούν για να πιστέψουν πως θα βρίσκονται αγκαλιασμένοι στο παρκέ την ώρα που θα ακούγεται το One Shining Moment.
Η πλέον συναρπαστική αθλητική διοργάνωση ετοιμάζεται να ξεκινήσει πιο απρόβλεπτη από κάθε άλλη φορά και εδώ στο Ball Hog αγωνιστήκαμε να βγάλουμε άκρη μέσα σε όλο αυτό το χάος, για να σας παρουσιάσουμε ποιες ομάδες, ποιους παίκτες και προπονητές πρέπει να προσέξετε, έχοντας πλήρως αποδεχτεί πως και πάλι θα είναι αδύνατον να έχουν προβλέψει τις ομάδες και τα ονόματα, που θα έρθουν από το πουθενά για να κλέψουν τις καρδιές μας και μονοπωλήσουν τις συζητήσεις μας.
H Ανατολή έχει μια πληθώρα από μεγάλα ονόματα και ομάδες που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε να πρωταγωνιστούν στα τουρνουά του πρόσφατου παρελθόντος. Οι δύο ομάδες του περσινού αξέχαστου ημιτελικού, Kentucky και Wisconsin, οι παραδοσιακές δυνάμεις με τις βαριές φανέλες, North Carolina και Indiana, και το Michigan, οι ομάδες που δίνουν τακτικά το παρόν τα τελευταία χρόνια, όπως το Xavier, το Notre Dame, η West Virginia και το Pittsburgh, ή ακόμη σταχτομπούτες του πολύ πρόσφατου παρελθόντος, όπως η Dunk City του Florida Gulf Coast και το αντιδιαμετρικά αντίθετο με αυτήν, Stephen F. Austin.
Με όλα αυτά τα ονόματα να ρίχνονται στην μάχη δεν μπορούμε να έχουμε τις ψευδαισθήσεις πως μπορούμε να προβλέψουμε τί μπορεί να συμβεί. Ακόμη και το παιχνίδι μεταξύ 1 – 16 είναι ανοιχτό, με βάσιμες πιθανότητες να γίνει η τεράστια έκπληξη για πρώτη φορά στην ιστορία του τουρνουά. Εμείς μονάχα μπορούμε να κάτσουμε και να απολαύσουμε, όσο τουλάχιστον μπορεί να θεωρηθεί απόλαυση η εικόνα ανύποπτων σχολιαρόπαιδων να στραγγαλίζονται δια της μεθόδου του Virginia press, αυτή τη διελκυστινίδα μεταξύ παραδοσιακών και ανερχόμενων δυνάμεων. Σαν να ακούμε τον Nas και τον Future πάνω στο κομμάτι που φέρει το όνομα της φρενίτιδας που θα μας κυριεύσει για τις επόμενες τρεις βδομάδες.
Ας ξεκινήσει η March Madness!
Οι Παίκτες που Πρέπει να έχετε στο Νου Σας
Brice Johnson (North Carolina): Του πήρε τέσσερα χρόνια σκληρής δουλειάς, αλλά ναι, τώρα ο Brice Johnson έγινε ο καλύτερος ψηλός σε όλο το κολεγιακό πρωτάθλημα. Από ένας γρήγορος, αλλά αδύναμος ψηλός, που έβγαινε πολύ εύκολα εκτός ρυθμού, είτε κάνοντας ηλίθια λάθη, είτε αδιαφορώντας για ολόκληρα ημίχρονα, έχει γίνει στην απόλυτη σταθερά για τους Tarheels, ένας κυρίαρχος ψηλός σε άμυνα και επίθεση. Μαζεύει όλα τα rebounds και μόλις πάρει την μπάλα κοντά στη ρακέτα, το εντυπωσιακό κάρφωμα είναι προδιαγεγραμμένη κατάληξη κάθε κατοχής. Αυτό που κάνει τον Johnson να ξεχωρίζει είναι ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί τα αθλητικά του προσόντα για να επιβληθεί απέναντι στους αντιπάλους. Η ταχύτητα και το άλμα του είναι τα εργαλεία που χρησιμοποιεί για να πάρει τα rebounds, να κάνει κοψίματα και να καρφώσει την μπάλα τόσο εμφατικά, σαν να προσπαθεί να δημιουργήσει σύμπλεγμα κατωτερότητας σε όποιον βρεθεί σαν κομπάρσος στη φωτογραφία.
Kris Dunn (Providence): Πέρυσι είχαμε γράψει για τον κύριο Dunn:
“Point guard βγαλμένο από τα υγρά όνειρα του Μαντζούκα ή του Sam Hinkie. Ο παίκτης όλου του κολεγιακού πρωταθλήματος που μπορεί να ταξιδέψει τους θεατές από το κορυφή του θαυμασμού στην άβυσσο της απελπισίας μέσα σε χρόνο dt. Πλασμένος για να τον επιλέξουν οι Philadelphia Sixers στο draft, μιας που, στην καλύτερη των περιπτώσεων, είναι Michael Carter-Williams και στη χειρότερη Tony Wroten.”
Φέτος μας παρουσιάζεται εξίσου γρήγορος και πραγματικά συναρπαστικός στο ανοιχτό γήπεδο, αλλά έχοντας μειώσει αυτά τα ηλίθια λάθη πoυ έκαναν τα μάτια μας να στάζουν αίμα, με καλύτερη αίσθηση του χώρου και σχετικά βελτιωμένο μακρινό σουτ. Αν το σουτ του είναι όντως καλύτερο, και παρότι τα στατιστικά του στις βολές ακόμη δεν έχουν φθάσει στο 70% και συνηγορούν πως πρόκειται περί οφθαλμαπάτης, μπορεί, όχι απλά να πάει το Providence στο Final Four, αλλά μέχρι και που παίζει με τους Sixers στα playoffs. Αν όχι, και πάλι το μοναστήρι (Jason Kidd, προστάτης των απανταχού point guards δίχως καλό σουτ) να’ναι καλά…
Tyler Ulis (Kentucky): Θα πρέπει, λοιπόν, να απαγορεύσουμε να χρησιμοποιείται ο όρος “Στρατηγός”, ή οποιαδήποτε παρομοίωση με τον Ναπολέοντα για οποιονδήποτε άλλον point guard που δεν λέγεται Tyler Ulis. Με την απουσία του εξίσου αγαπημένου Kay Felder, ο Ulis είναι ο παίκτης από τον οποίο δεν θα πρέπει να αποστρέψετε το βλέμμα σας ούτε μία στιγμή. Απλά αποτελεί το απαύγασμα της μπασκετικότητας και κάθε του στιγμή στο παρκέ παραδίδει masterclass για το πως πρέπει να αγωνίζεται ένας άσος. Καλά, αν ζούσαν ο Ulis και ο Dorsey τη δεκαετία του ’50, το Tyler θα ήταν το δημοφιλέστερο όνομα
Jameel Warney (Stony Brook): Αν κάποιος δεν νοιώθει καθόλου συμπόνοια απέναντι στα δύσμοιρα παιδάκια που έχουν κληθεί να αντιμετωπίσουν αυτόν τον τραμπούκο, σε μια αποστολή που θα τους τραυματίσει σωματικά και ψυχικά κατά τη διάρκεια ολόκληρης της μετεφηβικής τους ηλικίας, θα μπορούσε να ισχυριστεί πως το να βλέπει τον Warney είναι απολαυστικό. Center παλαιάς κοπής, δηλαδή δεν είναι μακρόστενος αθληταράς που σουτάρει τρίποντα, αλλά θυμίζει περισσότερο το Βράχο του Γιβραλτάρ, σε μια σχετικά αλτική έκδοση αυτού, με εξαιρετικό footwork. Κινείται στα όρια της ρακέτας σε άμυνα και επίθεση, όπου είναι πραγματικά κυρίαρχος. Όταν χρειάστηκε στον τελικό της περιφέρειας έβαλε 43 πόντους με 18/22 σουτ για να οδηγήσει το κολέγιό του στη νίκη και να του δώσει το εισιτήριο για το τουρνουά. Η προοπτική να αναμετρηθεί απέναντι στα παλικαράκια από το Kentucky, που πληρούν τις προϋποθέσεις για τους σκάουτερς, δίχως όμως να έχουν ούτε στο ελάχιστο το ταλέντο του, φαντάζει απολαυστική!
Jameel Warney has 43 & 9, trying to help Stony Brook make the tourney for the first time ever. https://t.co/qjUI1alTcZ
— Ryan T. Smith (@RyanSmithWrites) March 12, 2016
Και ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας του Jameel Warney; Το Return Of The Mack και ο γύρος. Ναι, δεν ήταν κάποιος είδος χιπστέρικου meta-humour ή χυδαία επίκληση στο συναίσθημα. Ο Jameel Warney λατρεύει δύο πράγματα: το Return Of The Mack και τον γύρο.
I need the gyros cuz… who wouldn't need gyros in their life https://t.co/u8YHpwOaZV
— Jameel Warney (@Fullcoursemeelz) January 16, 2016
Yogi Ferrell (Indiana): Μονάχα το άκουσμα του ονόματός του Yogi Ferrell, δηλαδή ο “Yogi the Bear” συναντά τον Will Ferrell, σε προδιαθέτει θετικά για αυτόν τον τύπο, που και κάνας κατσαπλιάς να ήταν, πάλι θα τον αναφέραμε εδώ πέρα. Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για έναν απολαυστικότατο μπασκετμπολίστα. Εκρηκτικός με την μπάλα στα χέρια, πραγματική σβούρα, στήνει επιδείξεις ντριμπλαρίσματος, που ολοκληρώνονται με τον προσωπικό του αντίπαλο ή στο έδαφος ή να κοιτάει αλλού, και τον Yogi να κολλάει ακόμη ένα τρίποντο.
Joel Bolomboy (Weber State): O Randy Rahe έχει μάτι για να εντοπίζει ταλέντα, τα οποία στη συνέχεια αναπτύσσει με σκληρή δουλειά και αφοσίωση. Το επόμενό του project, στο οποίο αφιέρωσε τα τέσσερα χρονιά μετά την αποχώρηση του Damian Lillard, είναι ο Joel Bolomboy. Ο γεννημένος στην Ουκρανία Ρωσογκανέζος είναι κάτι παραπάνω από απλώς μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Μια πραγματική μηχανή παραγωγής double-doubles, ξεκίνησε βασιζόμενος αποκλειστικά στα αθλητικά του προσόντα, αλλά βήμα-βήμα προσέθεσε κι άλλες πτυχές στο παιχνίδι του. Πλέον έχει να επιδείξει και ένα αξιοπρεπές σουτ από μακριά, μαζί με τα σήμα κατατεθέν εκκωφαντικά του καρφώματα, ενώ παράλληλα είναι ένας από τους σπουδαιότερους rebounders που κυκλοφορούν. Έχοντας το απόλυτο αθλητικό πακέτο που θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος από έναν ψηλό, θα εξαρτηθεί από το πως θα αντεπεξέλθει αυτές της μέρες απέναντι στον ανταγωνισμό, αν θα κάνει το άλμα στο ΝΒΑ ή θα αποτελεί κύρια ατραξιόν στα highlights της Ευρωλίγκας (ή όπως αλλιώς θα λέγεται τώρα) για τα χρόνια που έρχονται.
Γιατί Μπορούν να Κερδίσουν το Τουρνουά;
North Carolina Tar Heels: Η North Carolina έχει ένα υπερπλήρες roster, με έξι παίκτες που έχουν πάνω από εννέα πόντους μέσο όρο και συνολικά δύο πεντάδες από παιδιά που θα έπαιζαν βασικοί σε οποιοδήποτε άλλο κολέγιο. Αυτό αντανακλάται ιδιαίτερα στο γεμάτο frontcourt που ηγείται ο Brice Johnson, για τον οποίον δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε πως πρόκειται για τον καλύτερο παίκτη που αγωνίζεται στο πρωτάθλημα. Η πίστη για τις πιθανότητες κατάκτησης του τίτλου από τους Tar Heels τελικά, εξαρτάται από την άποψη που έχει κάποιος για τον αμφιλεγόμενο Marcus Paige. Αν ο βετεράνος point guard αποφασίσει να παίξει όπως μπορεί και σκοράρει από μακριά και ο Brice Johnson είναι 100% συγκεντρωμένος, τότε δύσκολα μπορεί να βρεθεί ομάδα να τους κρατήσει μακριά από το Final Four ή και τον τίτλο.
West Virginia Mountaineers: Έχω την εικόνα ακριβώς μπροστά στα μάτια μου: η νεκρική σιγή στα μουχλιασμένα από την υγρασία αποδυτήρια που διακόπτεται από την αυστηρή, αλλά συνάμα καθησυχαστική, φωνή του προπονητή που επαναλαμβάνει με πατρική στοργή στους παίκτες του “Λοιπόν, προσέχουμε την μπάλα, δεν κάνουμε φθηνά λάθη και πάντα μπλοκ-άουτ στην άμυνα“. Και μετά ο ίδιος προπονητής να έχει βυθίσει το κεφάλι του βαθιά μέσα στα χέρια του με ένα μείγμα απόγνωσης και παραίτησης, καθώς η ομάδα του έγινε ακόμη μία που ηττήθηκε από τους Mountaineers πνιγμένη από το Virginia Press και χτυπημένη αλύπητα στο γυαλί. Η West Virginia είναι πραγματικά ζόρικη.
West Virginia fans celebrated their upset of Baylor by setting things on fire. As you do. http://t.co/SMo7SLHmMr pic.twitter.com/HqyGU0AskV
— SB Nation (@SBNation) October 19, 2014
Kentucky Wildcats: Καινούργια χρονιά και άλλη μία φουρνιά από ταλαντούχους νεαρούς πρωτοετείς έρχονται στο Kentucky για να ανεβάσουν τις μετοχές τους εν’όψει του draft, βοηθώντας παράλληλα τον Coach Cal να σηκώσει άλλον έναν τίτλο. Ο Jamal Murray έχει αποδειχθεί καλύτερος σκόρερ -αυτήν την στιγμή- από τους πιο διαφημισμένους Ben Simmons και Brandon Ingram και είναι και καλύτερος δημιουργός από όσο περιμέναμε. Παράλληλα, ο Tyler Ulis είναι το απόσταγμα της μπασκετοσύνης που λάμπει σε ένα κορμί ύψους μόλις 1,75 εκατοστών. Δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε πιο ταλαντούχο backcourt, αλλά το πρόβλημα είναι στους ψηλούς, όπου ο Skal Labissiere προβλεπόταν να είναι κάτι ανάμεσα σε LaMarcus Aldridge και Nerlens Noel, ενώ στην πραγματικότητα είναι το νόθο παιδί του Kwame Brown με τον Darko Milicic.
Τα Underdogs
Xavier Musketeers: Μπορεί να έχασαν τον λατρεμένο σωσία του Philip Seymour Hoffman, οδηγό Uber και center, Matt Steinbrook, χάνοντας έτσι και αρκετούς πόντους συμπάθειας από την μεριά μας, αλλά η φετινή έκδοση του Xavier είναι η καλύτερη ομάδα που έχει εμφανίσει ποτέ το κολέγιο. Με έξι διαφορετικούς παίκτες να σκοράρουν πάνω από εννέα πόντους, βάθος και καλά αθλητικά προσόντα σε όλες τις θέσεις, είναι μια από τις πιο γεμάτες ομάδες σε όλο το τουρνουά. Η ομάδα βρίσκει πόντους κοντά στο καλάθι, αλλά και στο ανοιχτό γήπεδο, και συνήθως κυριαρχεί στα rebounds φθείροντας τους αντιπάλους με τα γερά της κορμιά. Στην άμυνα δεν ακολουθούν κάποιο masterplan σαν ευαγγέλιο όπως άλλα σχολεία, αλλά προσαρμόζονται εύκολα στο παιχνίδι του αντιπάλου, δίχως να έχουν τρωτά σημεία.
Indiana Hoosiers: H Indiana σουτάρει πολύ και σουτάρει καλά από την γραμμή των τριών πόντων. Και έχει στο πρόσωπο του Yogi Ferrell τον point guard που μπορεί να σεληνιαστεί και να ξεφτιλίσει την μία άμυνα μετά την άλλη, οδηγώντας την ομάδα του μέχρι τέλους (βλέπε Walker, Kemba και Napier, Shabaaz). Αν η άμυνά τους παρουσιαστεί αξιόπιστη και τα σουτ συνεχίσουν να μπαίνουν, είναι ένα outsider που κανείς δεν θα ήθελε να συναντήσει στο δρόμο του.
Stephen F. Austin: To ταπεινό Stephen F. Austin είχε κατορθώσει να αφήσει έξω το VCU του λατρεμένου Shaka Smart πριν δυο χρόνια και λίγο ήθελε να πετάξει έξω την Utah των Delon Wright και Jacob Poetl πέρυσι. Είναι συνηθισμένοι, λοιπόν, στις εκπλήξεις και έχουν ακριβώς το προφίλ της ομάδας που αρέσκεται σε αυτές. Αντιμετωπίζουν κάθε παιχνίδι με σοβαρότητα (59-1 τα τελευταία τρία χρόνια στην αδύναμη Southland), σκοράρουν με συνέπεια γυρνώντας πολύ την μπάλα και είναι η ομάδα που προκαλεί τα περισσότερα λάθη σε όλο το κολεγιακό πρωτάθλημα με την ασφυκτική της πίεση.
Οι Προπονητάδες που Αγαπήσαμε
Andy Enfield (Southern California): Η φετινή καλή χρονιά του Southern California μπορεί να αποτελεί και το σημαντικότερο γεγονός που συνέβη φέτος, καθώς επέτρεψε στον Andy Enfield να παραμείνει στη θέση του προπονητή και στο κολεγιακό μπάσκετ να σώσει τη ψυχή του.
Ο Enfield ήταν ο αρχιτέκτονας της Dunk City, που έκλεψε την καρδιά και το μυαλό μας με το Florida Gulf Coast πριν τρία χρόνια, όταν έγινε η πρώτη ομάδα στην ιστορία που ξεκίνησε από την 15η θέση για να φθάσει στο Sweet-16 παίζοντας παράλληλα το απολαυστικότερο μπάσκετ.
Ακολούθως, η πρόσληψή του στο USC συνάντησε σκεπτικισμό και οι πρώτες αποτυχημένες του χρονιές αντιμετωπίστηκαν με ειρωνεία από άτομα που προφανώς φθονούν αυτόν τον πρωταθλητή της ζωής.
Εκείνος, όμως, έκανε υπομονή, στελέχωσε την ομάδα με παίκτες με αθλητικά προσόντα που μπορούν να ανταπεξέλθουν στο γρήγορο, επιθετικό μπάσκετ του Enfield και, επιτέλους φέτος, οι Trojans είναι η ομάδα που μπορεί να αποδώσει στο παρκέ την φιλοσοφία του προπονητή της.
Chris Mack (Xavier): Ο Chris Mack, δίχως να το περιμένει κανείς, έχει κάνει φέτος την καλύτερή του δουλειά, παρουσιάζοντας μια ομάδα με πολύ βάθος και παίκτες που βελτιώνονται παιχνίδι με το παιχνίδι. Η δουλειά του φαίνεται, αν λάβουμε υπ’όψιν τους παίκτες που έχει και το πειθαρχημένο μπάσκετ που αυτοί εμφανίζουν, με έμφαση στη δύναμη και την ταχύτητα. Το μεγαλύτερό του παράσημο, όμως, είναι οι ευφάνταστες προσαρμογές κατά τη διάρκεια των αγώνων, όπου δοκιμάζει τα πάντα, με μια προτίμηση στις πολύ ιδιαίτερες ζώνες που βγάζει από το μανίκι του. Ο Chris Mack είναι ένας κύριος γεμάτος εκπλήξεις, όπως θα διαπιστώσετε και από το παρακάτω βίντεο.
Randy Rahe (Weber State): O Randy Rahe σίγουρα δεν γεμίζει το μάτι. Ένας μικροσκοπικός κυριούλης που ανυψώνει το ανάστημά του στον πάγκο και κατευθύνει τους παίκτες του με σιδηρά πειθαρχία. Πραγματικό underdog σε κάθε του στάση, ξεκίνησε την καριέρα του σε ένα λύκειο της Ανατολής, σηκώνοντας τον αντίστοιχο τίτλο με ρόστερ εφτά παικτών, εκ των οποίων κανένας δεν έφθανε τα 1,80. Στα δέκα του χρόνια στο Weber State έχει γίνει ο δυνάστης της περιφέρειας Blue Sky, νικώντας στο 70% των παιχνιδιών που έχει παίξει. Αλλά η αξία του φαίνεται απλά από ένα γεγονός: είναι ο άνθρωπος που ανακάλυψε στο άσημο κολέγιο έναν άγνωστο πιτσιρικά από το Oakland και δούλεψε μαζί του για τρία ολόκληρα χρόνια και του οποίου ακόμη και σήμερα αποτελεί τον μέντορα. Ναι, ο Randy Rahe είναι αυτός που μας χάρισε τον Damian Lillard.
Ο Αγώνας που θα Kάτσουμε να Δούμε
Southern California Trojans – Providence Friars: Και σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια που θα δείτε στο τουρνουά αυτό θα είναι μια up-tempo απόλαυση. Το Southern California, σαν σωστή ομάδα του Andy Enfield, θα προσπαθήσει να τρέξει σαν τους παλαβούς υπό την καθοδήγηση του point guard Jordan McLaughlin, με την ισορροπημένη επίθεση που έχει, με πέντε παίκτες με μέσο όρο πάνω από δέκα πόντους. Από την άλλη, αυτό το στυλ παιχνιδιού είναι βούτυρο στο ψωμί του Kris Dunn, ο οποίος μαζί με τον Benjamin Bentil, θα είναι οι δύο καλύτεροι παίκτες του γηπέδου. Τόσο διαφορετικές, άλλα συνάμα τόσο ταιριαστές ομάδες.
Ο Αγώνας που Θέλουμε να Δούμε
West Virginia Musketeers – Kentucky Wildcats: Την πρώτη του χρονιά σαν προπονητής του Kentucky, ο John Calipari συνάντησε στο Elite-8 την νέμεσή του, τον Bob Huggins και το West Virginia. Από την μία το Kentucky κατέβαζε την πεντάδα John Wall, Eric Bledsoe, Patrick Patterson, DeMarcus Cousins και Darius Miller. Από την άλλη ο καλύτερος παίκτης ήταν ο Devin Ebanks. Η πελατειακή σχέση μεταξύ Calipari και Huggins συνεχίστηκε.
Και μια ιστορία γι’ αυτούς τους δύο: τo 2001 o Huggins, αήττητος μέχρι εκείνη την στιγμή από τον Calipari, είχε πάθει καρδιακή προσβολή. Πηγαίνοντας προς το νοσοκομείο, ο οδηγός του λέει πως είναι ξάδερφος του John Calipari, με τον Huggins να αντιδρά λέγοντας “Εντάξει, έχω πεθάνει” για να του απαντήσει ο άλλος “Μην ανησυχείς, θα σε κρατήσω ζωντανό μέχρι να σε νικήσει ο ξάδερφος μου”.
Mitsos Mavrakis
Latest posts by Mitsos Mavrakis (see all)
- The Ball Hog 2021 Hater Awards - May 20, 2021
- Η δυναστεία που κράτησε 19 νύχτες - April 14, 2021
- Bubble Jeopardy - August 21, 2020
- Sapir-Whorf Hypothesis in the NBA - April 18, 2020
- Do’s and Don’ts για τον Κορονοϊό: NBA edition - March 26, 2020
