Σήμερα το βράδυ ξεκινάει το Sweet-16 του κολεγιακού τουρνουά. Τα βλέμματα στρέφονται σε Louisville και Anaheim, όπου θα γίνουν τα τέσσερα πρώτα παιχνίδια. Το Ball Hog μέσω των Μήτσων του, παρουσιάζει όλα όσα πρέπει να προσέξουμε και τι να περιμένουμε από τις αναμετρήσεις.
South Region – Lousville, Kentucky
Kansas Jayhawks (#1) – Maryland Terrapins (#5)
Τι είδαμε μέχρι τώρα
Καταρχάς είδαμε το Kansas να γίνεται το φαβορί για τον τίτλο, χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα, απλά λόγω του αποκλεισμού του Michigan State. Το ίδιο πάντως έχει φροντίσει να κάνει σοβαρές και πειστικές εμφανίσεις, όσο χρειάζεται για να προχωράει χωρίς να απειλείται. Κόντρα στο Austin Peay πήρε από νωρίς τη διαφορά που χρειαζόταν, και έμεινε με το πόδι πατημένο στο γκάζι ως το τέλος, χωρίς όμως να κουράσει τους βασικούς, και μοιράζοντας τον χρόνο σε όλους τους παίκτες. Το τελικό 105-79 ήρθε αρκετά αβίαστα. Στον δεύτερο γύρο κόντρα στο ασφαλώς πιο επικίνδυνο Connecticut έκανε ακριβώς το ίδιο πράγμα, πήρε την διαφορά ασφαλείας από το ημίχρονο και την συγκράτησε σε λογικά πλαίσια μέχρι το τέλος, χωρίς ποτέ να απειληθεί πραγματικά και με την διαφορά να μην πέφτει κάτω από τους 10 πόντους. Παίζει ολοκληρωμένο μπάσκετ με πολλές αιχμές και ηγέτες τους Perry Ellis και Wayne Shelden, ωστόσο προφανώς από εδώ και πέρα το rotation θα περιοριστεί.
To Maryland μπήκε δυνατά στο τουρνουά κόντρα στο South Dakota State, αν και στο δεύτερο ημίχρονο έχασε την αυτοσυγκέντρωση του. Ωστόσο η δαιμονισμένη κατάσταση στην οποία βρέθηκε ο Jake Layman βοήθησε στο να ξεπεράσει τον σκόπελο του πρώτου ματς. Ο Layman έγραψε 27 πόντους με 5 τρίποντα, και βοήθησε τον Melo Trimble ο οποίος σε διάφορα σημεία του παιχνιδιού βραχύκυκλωνε προσωρινά, μη βρίσκοντας ποτέ την επαφή του με το καλάθι από το τρίποντο. Κόντρα στο Hawaii ο Trimbe θύμισε τον ηγέτη που ξέρουμε, ο Layman θύμισε τον αφερέγγυο παίκτη που ξέρουμε από τα προηγούμενα χρόνια, ωστόσο, αφενός ένα πολύ δυνατό ντεμαράζ στο τέλος του παιχνιδιού, αφετέρου η καταπληκτική άμυνα πάνω στον Jankovic, που έμεινε στις 5/17 προσπάθειες, βοήθησαν στο να βρεθεί στη φάση των Sweet Sixteen.
Τι περιμένουμε να δούμε
Περιμένουμε αφενός να δούμε τον Melo Trimble να κάνει άνω κάτω το Kansas, αφετέρου το Kansas να καταφέρνει να περνάει. Όπως και να το κάνουμε, αν και η ομάδα αυτή στερείται ενός μεγάλου ονόματος ή οποιασδήποτε αισθητικής απόλαυσης, παραμένει σοβαρή και αξιόπιστη, έχει λύσεις παντού, και καταφέρνει να παίζει πάντα στο maximum. Αν περιοριστεί ο Trimble μπορεί να έχουμε και θρίαμβο, ωστόσο ο Layman έχει παράδοση να κάνει τεράστια παιχνίδια από το πουθενά, και αν έχει και άλλους άσσους στο μανίκι του πέρα από αυτούς που τράβηξε κόντρα στο South Dakota State, θα είναι επικίνδυνος, καθώς θα ματσάρει με τον υπερταλαντούχο, αλλά άπειρο, Wayne Shelden.
Δυο παίκτες που πρέπει να προσέξουμε
Perry Ellis (Kansas): Στην τελευταία του κούρσα σε τουρνουά, έχει μπει με πατημένο το γκάζι. Σημείωσε από 21 πόντους σε κάθε παιχνίδι με άριστα στατιστικά, και στην ουσία χωρίς να ιδρώσει, ειδικά στο πρώτο. Το Kansas έχει πολλά όπλα και γεμάτη περιφέρεια, αλλά ο Ellis στο “4” είναι η κολόνα της ομάδας και η μπάλα ακουμπάει στα χέρια του πολύ συχνά. Ειδικά κόντρα στο Maryland θα έχει ευνοϊκό ματσάρισμα και είναι η ευκαιρία του να πάρει την ομάδα στην πλάτη του. Δεν είναι θεαματικός, αλλά είναι σίγουρα αποτελεσματικός.
Melo Trimble (Maryland): Δεν ξεκίνησε ζεστός, έχοντας 0/4 τρίποντα κόντρα στο South Dakota State, και γενικά αντιμετωπίζοντας εμπόδια. Κόντρα στο Hawaii όμως συνήλθε σε έναν βαθμό, γράφοντας 24 πόντους, πηγαίνοντας συνεχώς στην γραμμή των βολών. Ωστόσο και πάλι έδειξε να κολλάει στο τρίποντο, έχοντας 1/6 αυτή τη φορά. Ο Trimble είναι αποδεδειγμένα φονιάς και μπορεί να καθαρίσει οποιαδήποτε άμυνα, ωστόσο κόντρα στο Kansas θα πρέπει να βρεθεί σε καλύτερη μέρα. Όπως λέγαμε και στα previews, είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο, και ως τώρα δεν έχει πλησιάσει καν το “καλό” του. Δύσκολο ματσάρισμα, αλλά έχω την αίσθηση πως ήρθε η ώρα του να εκραγεί.
Miami Hurricanes(#3) – Villanova Wildcats (#2)
Τι είδαμε μέχρι τώρα
To Villanova είχε εύκολο έργο στον πρώτο γύρο θεωρητικά κόντρα στο UNC Asheville, και φρόντισε να το αποδείξει και στην πράξη, ισοπεδώνοντας το συμπαθές κολέγιο με 30 πόντους διαφορά. Ο Daniel Ochefu κυριάρχησε μέσα στη ρακέτα με 17 πόντους και 10 rebounds, ωστόσο πραγματικά κανένας δεν υστέρησε, αφού οι τέσσερις από τους πέντε starters τελείωσαν με διψήφιο. Εντυπωσιακό ήταν το ποσοστό τους στα τρίποντα, εκτελώντας με 46,4% και ευστοχώντας σε 13 προσπάθειες. Στο παιχνίδι του δεύτερου γύρου έπεσαν πάνω στο Iowa, σε έναν αγώνα που οι περισσότεροι περίμεναν ότι οι Wildcats θα τιμήσουν την παράδοση τους να αποκλείονται στα πρώτα δύο παιχνίδια του τουρνουά, αλλά οι παίκτες του Villanova κατάφεραν να ξορκίσουν τους δαίμονες και να περάσουν άνετα. Αυτή τη φορά ο Ochefu περιορίστηκε στη βρώμικη δουλειά μέσα στη ρακέτα και ήταν οι υπόλοιποι τέσσερις starters που τελείωσαν διψήφιοι, με κορυφαίο τον Josh Hart, ενώ πάλι άξια αναφοράς είναι η επίδοση τους στο τρίποντο, καθώς σημείωσαν 10 τρίποντα με ποσοστό ευστοχίας 52,6%.
Το Μiami, για το οποίο κανείς δεν μπορούσε να είναι σίγουρος δεδομένης της απειρίας του, έχει παρουσιαστεί σοβαρό και με το μαχαίρι στα δόντια, με το σεσημασμένο δίδυμο των guards του να το οδηγεί. Στον πρώτο γύρο κόντρα στο Buffalo το άγχος ήταν αισθητό σε ένα βαθμό, η άμυνα τους κακή, ωστόσο χάρη στους Rodriguez και McClellan που σημείωσαν από 24 και 20 πόντους αντίστοιχα, κατάφερε να αποτρέψει κάθε ενδεχόμενο έκπληξης. Στον δεύτερο γύρο συνάντησε το υπέροχο Wichita State σε ένα συναρπαστικό παιχνίδι, όπου συναντήθηκαν δύο από τις καλύτερες και εμπειρότερες backcourts του τουρνουά. Rodriguez, McClellan έπαιξαν απέναντι στους Fred VanVleet και Ron Baker, και οι υπόλοιποι αθλητές είχαν τον ρόλο του θεατή. Το δίδυμο του Miami όμως ήταν αισθητά πιο αποτελεσματικό και σίγουρα σε καλύτερη μέρα, πετυχαίνοντας πάλι από 28 και 18 πόντους αντίστοιχα, σε αντίθεση με το ζευγάρι του Wichita State που αποχαιρέτησαν το κολέγιο με τις φτωχές συγκομιδές των 12 και 11 πόντων. Στην ουσία το Miami έχει αποδείξει στα πρώτα δύο παιχνίδια πως η τύχη τους θα κριθεί από τους δύο seniors στην δική τους τελευταία παράσταση, αφού το παιχνίδι τους μέσα στη ρακέτα εξαντλείται στα επιθετικά rebounds. Σίγουρα πάντως το μπάσκετ που παίζει το Miami είναι εξαιρετικά θελκτικό στο μάτι.
Τι περιμένουμε να δούμε
Είχαμε πει στα previews ότι περιμένουμε το Villanova να αποκλειστεί στο Sweet Sixteen. Η ώρα έφτασε και μπορώ να πω ότι νιώθω λίγο λιγότερο βέβαιος για την αρχική αυτή πρόβλεψη. Η εικόνα που βγάζει εμπνέει απόλυτη σοβαρότητα και η εμμονή σε αφηγήσεις για ψυχολογικά απωθημένα και γεννημένους losers για ομάδες που ο κορμός τους αλλάζει κάθε χρόνο δεν προδίδει μια αντικειμενική προσέγγιση της πραγματικότητας. Ωστόσο, όπως επίσης είπαμε στα previews, “in Jim Larranaga we trust”. O προπονητής του Miami έχει φτιάξει ένα καταπληκτικά δεμένο σύνολο και δείχνει ότι έχει ανεβάσει επίπεδο το κολέγιο της Florida. Το κλειδί του παιχνιδιού βρίσκεται προφανώς στην περιφέρεια, και το κατά πόσο το Villanova θα μπορέσει να συγκρατήσει την αφιονισμένη backcourt του Miami, αφού μέσα στη ρακέτα είναι δεδομένο ότι θα επικρατήσει κατά κράτος. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να σουτάρει με ποσοστά αν όχι παραπλήσια, τουλάχιστον όχι πολύ υποδεέστερα, από αυτά που σούταρε ως τώρα από το τρίποντο, δηλαδή κοντά στο 50%, το οποίο είναι εξαιρετικά δύσκολο. Στα χαρτιά το Villanova έχει το ελαφρύ προβάδισμα, λόγω της σχετικής μονομέρειας του επιθετικού πλάνου του Miami, ωστόσο, για μία ακόμα φορά θα πούμε ότι “in Jim Larranaga we trust”.
Δυο παίκτες που πρέπει να προσέξουμε
Angel Rodriguez (Miami): Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω για τον Πορτορικάνο από αυτά που έχουμε ήδη πει. Κάνει ό,τι θέλει και οδηγεί το Miami στο τουρνουά με ασφάλεια. Το παιχνίδι κόντρα στο Wichita State τα λέει όλα, όταν κόντρα στον VanVleet έγραψε 28 πόντους, 5 assists, 4 κλεψίματα με 9/11 σουτ. Θα πρέπει να μειώσει κάπως τα λάθη του, ωστόσο με δεδομένο ότι παλεύει σχεδόν μόνος, πιστεύω ότι δικαιολογούνται.
Ryan Arcidiacono (Villanova): O παίκτης με το πλέον ακαταλαβίστικο για τους Αμερικανούς όνομα, Ryan Arcidiacono, δεν διακονεύει1)ειλικρινά συγγνώμη για αυτό το “λογοπαίγνιο” την προσοχή μας, αντίθετα έχει καταφέρει να την κερδίσει με το σπαθί του, το σουτ του και τις οργανωτικές του ικανότητες. Εκμεταλλεύεται την πληρότητα του παιχνιδιού του Villanova στην frontline και βρίσκει χώρους για να σουτάρει ανενόχλητος από το τρίποντο. Από το πόσο εύστοχος θα είναι θα κριθούν πολλά, ωστόσο θα πρέπει να ληφθεί υπόψιν πως σήμερα θα έχει και να κυνηγάει τον Rodriguez παντού, στο μαρκάρισμα που θα κρίνει την τύχη του παιχνιδιού, και σίγουρα θα επηρεάσει την επιθετική του παραγωγή.
West Region – Anaheim, California
Duke Blue Devils (#4) – Oregon Ducks (#1)
Τι είδαμε μέχρι τώρα
Σαν τον Ιανό, το Duke μας έχει δείξει και τα δύο του πρόσωπα κατά τη διάρκεια των δύο αγώνων του. Οι Brandon Ingram και Grayson Allen είναι ήδη έτοιμοι για το ΝΒΑ , o Marshall Plumlee έχει σηκώσει με αναπάντεχη επιτυχία το βάρος του να είναι ο μοναδικός center, και ο Luke Kennard έχει σκοράρει από μακρυά. Αλλά παράλληλα οι Blue Devils έχουν δείξει τα γνωστά σε όλους αδύνατα τους σημεία. Πολύ μικρό rotation, που οδηγεί σε τεράστια σκαμπανεβάσματα στην απόδοση, ένδεια κορμιών κοντά στο καλάθι και αμυντικά προβλήματα που έχουν αναγκάσει τον Krzyzewski να παίξει ζώνη όταν το γήπεδο είχε αρχίσει να γέρνει απέναντι στο Yale.
Το Oregon ήταν επιβλητικό στον πρώτο αγώνα, όπου το Holly Cross σήκωσε το σταυρό του μαρτυρίου στην ήττα με 39 από τους Ducks. Στο δεύτερο αγώνα, όμως, απέναντι στο Saint Joseph του DeAndre Bembry, βρέθηκαν στα σχοινιά, όποτε και θυμήθηκαν να παίξουν λίγη άμυνα, που ομολογουμένως δεν είναι το δυνατό τους σημείο, και το δίδυμο των Dillon Brooks και Tyler Dorsey έδειξε το πληθωρικό τους επιθετικό ταλέντο σκοράροντας κατά βούληση. Το Oregon έχει στιγμές που εμφανίζει την απολαυστικότερη επίθεση του τουρνουά, με τους πέντε παίκτες που απειλούν με πρόσωπο το καλάθι, να αλλάζουν θέσεις κινούμενοι διαρκώς και να απειλούν με κάθε πιθανό τρόπο. Μπορεί να μην είναι ο πιο δόκιμος τρόπος για να φθάσει μια ομάδα στον τίτλο, αλλά δεν υπάρχουν πολλές ομάδες που μπορούν να τους σταματήσουν.
Τι περιμένουμε να δούμε
Πολύ γύρω-γύρω όλοι και περιφερειακό παιχνίδι. Μεταξύ των δύο ομάδων ζήτημα να υπάρχει ένας παίκτης ρακέτας, και αυτός είναι o Marshall Plumlee. Οι δύο επιθέσεις είναι φωτιά, αν και διαφορετικές σαν φιλοσοφίες. Το Duke με τους Brandon Ingram και Grayson Allen έχει μεν τους δύο καλύτερους παίκτες του αγώνα και σχεδόν όλου του τουρνουά, αλλά το Oregon έχει μια πολύ γεμάτη ομάδα και μια πολύ μια πολυσύνθετη επίθεση. Παρόλο που το Oregon τους ταιριάζει, μιας που δεν πρόκειται να τους τιμωρήσει κοντά στη ρακέτα, και πάλι οι Blue Devils δεν θα μπορέσουν να σταματήσουν την επίθεση των Ducks. Θα πρέπει να περιμένουμε τον coach K να καταφύγει σε μηχανορραφίες και να επιστρατεύσει ζώνες για να προστατεύσει τη ρακέτα του, προκαλώντας το Oregon να τους κερδίσει από μακριά. Εκεί περιμένουμε να μπει μπροστά ο Tyler Dorsey, γνωστός και ως ο μοναδικός αξιόπιστος σουτέρ του Oregon, και να σβήσει το αυτάρεσκο χαμόγελο από τα σιχαμένα μούτρα του Grayson Allen.
Δυο παίκτες που πρέπει να προσέξουμε
Brandon Ingram (Duke): Ναι, αυτός που μπορεί να είναι πρώτη επιλογή στο draft καθώς όλοι λένε πως τους θυμίζει τον Kevin Durant. Λοιπόν, το Duke δεν είναι ομάδα με ιδιαίτερο βάθος, στην ουσία οι παίκτες που αγωνίζονται είναι όλοι και όλοι έξι, οπότε ο Ingram δεν μπορεί να πάρει άδεια, και ειδικά απέναντι στο Oregon που θα πάει το σκορ ψηλά, είναι υποχρεωμένος να προσφέρει τους 25 πόντους του για να έχει η ομάδα του ελπίδα. Θα αγωνιστεί σαν stretch 4, που όταν κοιτάει την ηλεκτρονική ζυγαριά βλέπει πως είναι ελαφρύ δυάρι, αλλά ενώ με τις υπόλοιπες ομάδες αυτό του δίνει πλεονέκτημα, απέναντι στις Πάπιες θα αντιμετωπίσει μια σειρά από forward (Elgin Cook, Dillon Brooks, Dwayne Benjamin, και Jordan Bell) που μπορούν να τον κοιτάξουν στα μάτια. Και στο πρόσωπο του Dillon Brooks μπορεί να βρει τη νέμεση του, καθώς ο Καναδός forward μπορεί να τον τραμπουκίσει ασύστολα και να τιμωρήσει κοντά στο καλάθι. Στο κατά πόσον ο Ingram δεν θα πέσει θύμα της επίθεσης του Oregon -που θα τον σημαδέψει- θα κριθεί και το αποτέλεσμα του αγώνα.
Chris Boucher (Oregon): Marshall Plumlee να είναι η ντροπή του Plumleeικου και κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος τέταρτος στην ιεραρχία ταλέντου στην οικογένεια πίσω από τους Mason και Miles, αλλά ακόμη και από την βολεϋμπολίστρια αδερφή του, Madeleine, αλλά παραμένει ο μοναδικός ψηλός που έχει η ομάδα του coach K και μοναδικός παίκτης που μπορεί να πάρει κάποιο rebound. Απέναντι θα βρει τον Chris Boucher που κυρίως κινείται στην περιφέρεια, και μπορεί να τιμωρήσει στα πόδια των center του Duke. Επίσης ο Boucher κάνει θαύματα σε ρόλο τερματοφύλακα για τη χαμηλή ομάδα του Oregon, καθώς είναι δεύτερος καλύτερος μπλοκέρ όλο του κολεγιακού πρωταθλήματος. Ο διττός του ρόλος να ανοίξει το γήπεδο με το σουτ τους την επίθεση, παίρνοντας πολύτιμα φάουλ από τον αντίπαλο ψηλό και να προστατεύσει το καλάθι από τους παίκτες του Blue Devils που θα εκβιάσουν να πάνε στις βολές θα κρίνει και την έκβαση του αγώνα.
Texas A&M Aggies (#3) – Oklahoma Sooners (#2)
Τι είδαμε μέχρι τώρα
Ειδάμε το απολαυστικότερο θαύμα που έχει συμβεί από το γάμο της Κανά. Το είδαμε, βέβαια, σε μαγνητοσκόπηση, καθώς ο γραφών, απογοητευμένος από τον αποκλεισμό του στο nba fantasy, έπεσε για ύπνο ένα δίλεπτο πριν λήξει ο αγώνας εκείνη την συννεφιασμένη Κυριακή. Το Texas A&M γύρισε τον αγώνα απέναντι στο Northern Iowa από το -12 στα τελευταία 35 δευτερόλεπτα, αλλά όσο κι αν θέλουμε να τον απορρίψουμε σαν ένα τυχαίο θαύμα, σαν ομάδα απλά χρησιμοποίησε τα δυνατά της όπλα, όπως έκανε όλη τη χρονιά, αλλά σε λιγότερο ακραίες καταστάσεις. Έδειξε την ψυχραιμία της (καθώς είναι ομάδα που βασίζεται πάνω στους τεταρτοετείς της), χρησιμοποίησε την εμπειρία της και τα πολύ καλά αθλητικά προσόντα των παικτών για να παίξει μια ασφυκτική άμυνα, και κυριάρχησε κάτω από τα καλάθια, μαζεύοντας κρίσιμα rebound. Αυτά τα 35 δευτερόλεπτα της ανατροπής, ήταν οι Aggies που έπαιξαν το μπάσκετ που μπορούσαν, συνεπικουρούμενοι από την απίστευτη αυτοκτονία των Μωβ Πανθήρων.
Η λάμψη του Buddy Hield είναι τόσο εκτυφλωτική που αν συνεχίσουμε να τον κοιτάμε με τα μάτια ορθάνοιχτα κινδυνεύουμε με τύφλωση. Το μπασκετικό αντίστοιχο του Supernova δεν είναι μονάχος και ας μην σταματάμε να μιλάμε για αυτόν. Οι Isaiah Cousins και Jordan Woodard είναι οι Splash Cousins (συγγνώμη δεν μπορούσα να κρατηθώ) και βοηθάνε σουτάροντας εξαιρετικά από το τρίποντο και στα πρώτα παιχνίδια του τουρνουά. Η περιφερειακή τους άμυνα παραμένει πιεστική και αποτελεσματική, αλλά ακόμη έχουν ένα κενό κοντά στο καλάθι που τους καθιστά ευάλωτους στα νύχια του όποιου δεινοσαύρου βρεθείς το διάβα τους. Αλλά όσο υπάρχει ο Buddy…
Here's Buddy Hield explaining how VCU's Doug Brooks motivated him in the 2nd half. #Sooners @ouhoops @JimMWeber pic.twitter.com/kQRhI6JGPP
— Andrew Carter (@Andrew__Carter) March 21, 2016
Τι περιμένουμε να δούμε
Περιμένουμε να δούμε ακόμη μία μυθική παράσταση του Buddy Hield, από αυτές που θα εορτάζονται σαν αργίες στην Oklahoma (μιας που δεν θα δουν πρωτάθλημα από τους Thunder ποτέ) και εθνική αργία στις Μπαχάμες. Αλλά από την άλλη, το μέγεθός της περιφέρειας των Aggie’s μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα με το δυναμικό της παιχνίδι στους υπόλοιπους guard των Sooners, όπως τον Isiah Cousins του οποίου η πιεστική άμυνα ίσως να μην είναι αρκετή για να σταματήσει τον Jalen Jones. Και ο Tyler Davis αποτελεί μια δύναμη της φύσης που δεν έχει αντιμετωπίσει μέχρι τώρα η Oklahoma και έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει ένα mismatch κοντά στη ρακέτα που να μπορεί να αντιμετωπίσει ο έμπειρος αλλά γήινος Ryan Spangler.
Δυο παίκτες που πρέπει να προσέξουμε
Danuel House (Texas): Σημειώνοντας και τους 22 πόντους του στα τελευταία πέντε λεπτά του αγώνα απέναντι στην Northern Iowa House, είναι ο clutch παίχτης στο τουρνουά, αν εξαιρεθούν οι θαυματοποιοί που κατάγονται από την Καραϊβική. Και στον ημιτελικό της περιφέρειας ο καλύτερος αμυντικός των Aggies θα κληθεί να κοιτάξει κατάματα και να σταματήσει τον διάβολο αυτοπροσώπως. Αλλά ας μην αρχίσουμε τα μνημόσυνα από τώρα, καθώς ο House έχει κορμί, μούσκουλα, μάκρος και ταλέντο περιφερειακού που στέκεται άνετα στο NBA. Με τη βοήθεια του Jalen Jones μπορούν να περιορίσουν -όσο είναι δυνατόν- τον Hield και, το σημαντικότερο, να τιμωρήσουν τη σχετικά μικροκαμωμένη περιφέρεια της Oklahoma στην άλλη μεριά του γηπέδου.
Buddy Hield (Oklahoma): Την εβδομάδα που ο η άμυνα των Spurs έκανε τον Steph να φαντάζει θνητός, ο Buddy Hield ήταν πιο καυτός και από τον Curry. Εμφανίστηκε έτοιμος στα κρισιμότερο παιχνίδια της σεζόν, έχοντας μέσους όρους 31,5 πόντων και 6 rebounds σουτάροντας με 55,9 % και 45% από το τρίποντο! Την στιγμή που οι αγαπημένοι Rams ετοίμασαν το comeback τους την Κυριακή, αυτός σκόραρε 21 από τους 26 πόντους των Sooners στο τελευταίο δεκάλεπτο. Δεν έχει μείνει επίθετο που να μην έχει χρησιμοποιηθεί στον υπερθετικό βαθμό για τον απίστευτο σκόρερ από το Nassau. Απλά το καλύτερο σόου του πλανήτη, μέχρι να ξεκινήσουν τα playoffs του NBA και μπορεί και για λίγο περισσότερο.
Dimitris Mantzoukas
Latest posts by Dimitris Mantzoukas (see all)
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 6 - December 2, 2019
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 2 - November 4, 2019
- 2019-20 Previews: Utah Jazz - October 24, 2019
- 2019-20 Previews: Portland Trail Blazers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Orlando Magic - October 19, 2019
| ↑1 | ειλικρινά συγγνώμη για αυτό το “λογοπαίγνιο” |
|---|
