Σε μία λίγκα που οι ομάδες σε rebuilding mode τείνουν να γίνουν περισσότερες από τους διεκδικητές του τίτλου, το Denver έχει καταφέρει μακριά από τους προβολείς της κεντρικής σκηνής, σχεδόν αθόρυβα, να προχωράει το πλάνο του σε ένα επίπεδο τουλάχιστον ισάξιο σε σχέση με αυτό των ανταγωνιστών του.
των Μήτσων, Μαντζούκα και Μαυράκη.
Βαθμός: Υπεράνω προσδοκιών (C+)
Τερμάτισαν δέκατοι στην Δύση με 33 νίκες, σε ισοβαθμία με τους Kings και τους Bucks που στόχευαν στα playoffs, πάνω από τους -επίσης σε rebuilding mode- Pelicans και Timberwolves, και γενικά έζησαν μία σεζόν γεμάτη σκαμπανεβάσματα, με εντυπωσιακές νίκες1)Κέρδισαν και το Golden State. και χαζές ήττες, με παίκτες να ξεπετάγονται χωρίς κανείς να το περιμένει και παίκτες που έμοιαζαν έτοιμοι να κάνουν το επόμενο βήμα να μένουν στάσιμοι. Ο Mike Malone επιβεβαίωσε αυτό που ήδη ξέραμε, ότι οποιαδήποτε απόφαση στους Sacramento Kings είναι προκαταβολικά λανθασμένη και δείχνει ότι μπορεί να κάνει τους νεανίες του Denver ομάδα.
Γιατί κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά τους Nuggets;
Κανείς δεν φαίνεται να ασχολείται με το ”process” των Nuggets και αυτό εν μέρει τους αδικεί, από την άλλη, όμως, η εξήγηση της αδιαφορίας αυτής συνιστά και την χρησιμότερη κριτική στην πορεία τους.
Οι εμφανίσεις τους στο γήπεδο είναι καλές, δείχνουν ότι πρόκειται για μια δεμένη ομάδα με προοπτικές, πάντα με δεδομένο ότι στο ρόστερ υπάρχουν αρκετοί παίκτες που βρίσκονται στην πρώτη ή στη δεύτερη χρονιά τους στην λίγκα. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πόσο καλύτερη θα γίνει αυτή η ομάδα όταν ωριμάσουν οι Jokic, Mudiay, Harris, Nurkic, Lauvergne και σία. Αν προστεθούν σε αυτό το μείγμα και οι Galinari, Chandler, Faried, αντιλαμβανόμαστε ότι μιλάμε για έναν εξαιρετικό πυρήνα γύρω από τον οποίο μπορεί να χτιστεί μια διεκδικήτρια ομάδα.
Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, είναι το κεντρικό σημείο αναφοράς: όλοι σχεδόν οι προαναφερθέντες είναι παίκτες που έχουν μέλλον στην λίγκα και μπορούν να πρωταγωνιστήσουν, ωστόσο κανένας, με μία ίσως εξαίρεση, δεν δείχνει ότι μπορεί να φτάσει σε επίπεδο All Star, να γίνει το αστέρι της ομάδας, ο παίκτης που θα παίρνει τη τελευταία επίθεση πάνω του, και το πιο σημαντικό, ο παίκτης που θα πουλήσει φανέλες.
Στην Minessota υπάρχουν ο Towns και ο Wiggins, στο Milwaukee ο Γιάννης, στους Knicks ο Porzingis, στους Pelicans o Davis, ακόμα και στους Suns υπάρχει το δίδυμο Bledsoe – Knight. Ομάδες, όπως οι Lakers, που έχουν ρισκάρει με στοιχήματα όπως ο Russell, ξέρουν ότι και να μην βγει μπορούν ανά πάσα στιγμή να προσελκύσουν έναν έτοιμο All Star. Τα φώτα του Los Angeles είναι πιο εκτυφλωτικά από την λάμψη των ίδιων των παικτών, με αποτέλεσμα να τραβάνε τους τελευταίους όπως οι λάμπες τα κουνούπια. To Denver, όμως, δεν μπορεί να προσεγγίσει κάποιον free agent, πείθοντας τον να ανέβει στα βουνά του Colorado, και όσο δεν μπορεί να βρει αυτόν τον παίκτη από το draft, θα αδυνατεί να πείσει ακόμα κι εμάς που είχαμε λατρέψει την επανάσταση που φαινόταν να φέρνει η ομάδα που έκανε 57 νίκες στην κανονική περίοδο του 2012-13, ότι μπορεί στο μέλλον να χτίσει κάτι πραγματικά ξεχωριστό.
Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, οπότε πως θα βρούμε αυτούς που πραγματικά αξίζουν;
Τη χρονιά που πέρασε, το Denver επιστράτευσε μία σειρά από παίκτες που ως εκείνη την στιγμή τα κατορθώματά τους στον πλανήτη του ΝΒΑ κυμαίνονταν σε ένα επίπεδο από χλιαρά ως ανύπαρκτα. Και η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι ανταποκρίθηκαν και έγραψαν αξιοπρεπή νούμερα, κάνοντας τις καλύτερές τους χρονιές ως τώρα. Με τον Chandler να χάνει όλη τη χρονιά και τον Gallinari να μπαινοβγαίνει στην ομάδα, ως συνήθως, με τους τραυματισμούς του, υπήρχαν άπειρες ευκαιρίες για τους υπολοίπους για να αναδειχθούν σε ένα σύνολο που έπαιζε χωρίς στόχους, και κατά συνέπεια χωρίς άγχος. Η διαδικασία, όμως, της εκτίμησης των πραγματικών δυνατοτήτων του καθενός είναι η πλέον δύσκολη για το front office των “Σβώλων”, και οι παγίδες στην διαδικασία αυτή θα είναι πολλές.
Από τους μικρούς επομένως είδαμε τον Emmanuel Mudiay να έχει εκλάμψεις αλλά, συνολικά να μην εντυπωσιάζει, φανερώνοντας πως έχει ακόμα πάρα πολλή δουλειά για να αξίζει πραγματικά την θέση του βασικού στην οποία έχει στρογγυλοκαθίσει, όντας τρομακτικά επιρρεπής στα λάθη, μην μπορώντας να απειλήσει από το τρίποντο, και έχοντας το κάκιστο για point guard 67% στις βολές. Ο ταλαντούχος point guard έχει την εμπιστοσύνη της ομάδας, αλλά θα πρέπει να μας αποδείξει ότι είναι περισσότερο John Wall, παρά Michael Carter-Willians.
Είδαμε τον Jusuf Nurkic να κάνει βήματα πίσω σε σχέση με την εντυπωσιακή πρώτη του χρονιά, με τον τραυματισμό του να εμποδίζει την ομαλή ένταξή του στην ομάδα, περιορίζοντάς τον σε βοηθητικό ρόλο στην frontline, με τον ίδιο χάνει τη θέση του στην μαρκίζα από τον Jokic. Ο θηριώδης Μαυροβούνιος έμεινε στάσιμος και το ερώτημα είναι αν μπορεί να σταθεί δίπλα στον Σέρβο και να προσφέρει το rim protection που τόσο απεγνωσμένα αναζητεί η ομάδα του.
Από την άλλη, ο Will Barton είχε περισσότερους fans στο Ball Hog από το υπόλοιπο βόρειο ημισφαίριο, όταν ήρθε στη μέση της προηγούμενης περιόδου από τον πάγκο των Blazers, ως αντάλλαγμα στο trade του Arron Afflalo. Αν και παρέμεινε στον πάγκο, αυτό δεν τον εμπόδισε να εκτιναχτεί, και τελικά να θέσει υποψηφιότητα για το βραβείο του καλύτερου έκτου παίκτη, πετυχαίνοντας κατά μέσο όρο 14,4 πόντους, αρκετούς για να του χαρίσουν τη θέση του δεύτερου σκόρερ της ομάδας πίσω από τον Gallinari. Ήταν εκρηκτικός όποτε έμπαινε στο ματς, ανέβαζε την ταχύτητα της ομάδας, ανέβασε κατακόρυφα τα ποσοστά ευστοχίας του και τσίμπησε και μια συμμετοχή στον διαγωνισμό καρφωμάτων του All-Star Game. Έχει όντως μέλλον στη λίγκα ή είναι παίκτης που μπορεί να αποδώσει μόνο στο φρενήρη ρυθμό που ευνοεί το μεγάλο υψόμετρο στο Pepsi Center;
Ο Joffrey Lauvergne έκανε κάποια εξαιρετικά παιχνίδια, μετά τραυματιζόταν, εξαφανιζόταν, επανερχόταν, δεν έπαιζε, μετά ξαναέκανε κάποια πολύ καλά παιχνίδια, μετά ξαναεξαφανιζόταν, τραυματιζόταν και πάλι, και κάπως έτσι κύλησε η χρονιά. Δεν νομίζω ότι κάποιος έχει βγάλει κάποιο σαφές συμπέρασμα ως τώρα, πέρα από το ότι θα πρέπει να δουλέψει κι άλλο στο σουτ του αν θέλει να έχει ελπίδες να σταθεί στο ΝΒΑ.
Για τον Gary Harris δεν χρειάζεται να πούμε κάτι, καθώς είναι η περίπτωση που δεν χρειάζεται να πονοκεφαλιάσει κανείς στο Denver, η εξέλιξή του είναι σταθερή και δείχνει ότι δουλεύει. Δεν ανησυχούμε και έχει σίγουρα ένα μέλλον στο Denver ως ο διάδοχος του Wilson Chandler σε λίγα χρόνια.
Είναι ο Nikola Jokic το πολυτιμότερο asset των Denver Nuggets;
Αυτή είναι η πιο σημαντική ερώτηση στην οποία πρέπει να απαντήσει το Denver. H απάντηση είναι προφανώς ναι, και οι εποχές που οι καλύτεροι παίκτες της ομάδας ήταν οι Ty Lawson και Kenneth Faried μοιάζουν με μακρινές αναμνήσεις. Οι Nuggets, στην περίπτωση του Jokic, χτύπησαν φλέβα χρυσού, και είναι τόσο ξεδιάντροπα προκλητικό το ότι από όλον τον σχεδιασμό της ομάδας, κατέληξε να βασίζεται σε ένα pick δεύτερου γύρου για την “καθοδήγηση” της, που δεν μπορώ να αποφασίσω αν πρέπει να τους συγχαρώ ή να τους αποδοκιμάσω.
Ο Jokic δεν ήταν απλά η αποκάλυψη των Nuggets, ήταν η αποκάλυψη ολόκληρης της λίγκας. Κανένας δεν νομίζω ότι περίμενε τέτοια όργια από τον 21χρονο Σέρβο, ο οποίος μπήκε και άρχισε να γράφει νούμερα που τα σάλια των παικτών του fantasy έτρεχαν στο πάτωμα. Αλλά το ακόμα καλύτερο δεν φαίνεται στις στατιστικές επιδόσεις. Είναι ο τρόπος που κινείται ο Jokic, ο τρόπος που βλέπει γήπεδο, που πασάρει με δεκάδες διαφορετικούς τρόπους, που δείχνει μια ωριμότητα βετεράνου σε κορμί rookie. Και αυτό το κορμί – rookie μέσα στα επόμενα δύο χρόνια θα γίνει κορμί – ΝΒΑ και σε αυτό το ενδεχόμενο τρέμω στην ιδέα του πώς θα αμύνονται οι αντίπαλες ομάδες, απέναντι σε κάποιον που έχει τέτοια πλαστικότητα στις κινήσεις του, βλέπει γήπεδο, και πλέον θα μπορεί και να σπρώξει τον αντίπαλο προς τα μέσα. Ταυτόχρονα σουτάρει πιο αποτελεσματικά σχεδόν από όλους τους κοντούς, και χειρίζεται την μπάλα με την άνεση τριαριού.
Τα σκήπτρα της ομάδας έχουν ήδη παραδοθεί στην ουσία, ωστόσο αυτό πρέπει να γίνει και τυπικά. Πρέπει ο νέος βασιλιάς να πατήσει πάνω στο κουφάρι του προηγούμενου βασιλιά και να βροντοφωνάξει ότι η ομάδα πλέον είναι δικιά του. Σε ελεύθερη μετάφραση, θα πρέπει ο Kenneth Faried να αποχωρήσει από την ομάδα, μιας και ο Gallinari ο οποίος επίσης θα μπορούσε να ερίζει για τον τίτλο του ηγέτη της ομάδας ως φέτος, αφενός ποτέ δεν κατάφερνε να παίζει αρκετά παιχνίδια για να ταυτιστεί με την ομάδα, αφετέρου ταιριάζει πολύ καλά για να τον αφήσουν να πάει κάπου αλλού.
Οπότε ο Faried θα πρέπει να θυσιαστεί στον βωμό της ενθρόνισης του Nikola Jokic στο βασίλειο του Denver, και να δοθεί ανταλλαγή μαζί με το#7 pick κάτι καλύτερο που να μπορεί να σουτάρει. Ή απλά να δοθεί.
Τί ντραφτάρουμε;
Οι Nuggets έχουν στον πρώτο γύρο του draft τις επιλογές στα νούμερα #7, #15, #19, και στον δεύτερο γύρο τα #53 και #56. Αυτή την στιγμή στο front office των Nuggets επικρατεί ένα χάος, καθώς έχουν ήδη δοκιμάσει σε κλειστές προπονήσεις σχεδόν όποιον παίκτη κυκλοφορεί στο draft, χωρίς να είναι απόλυτα σίγουροι για το τι πρέπει να κάνουν με τα picks. Οι φωνές που υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να δοθούν όλα σε αντάλλαγμα για κάποιον έτοιμο παίκτη, καλύπτονται από άλλες που λένε ότι το Denver θα πρέπει να κυνηγήσει κι άλλο pick σε πιο ψηλή θέση. Το τι θα επιλεχθεί τελικά είναι αδύνατο να προβλεφθεί, ενώ πρέπει να σημειωθεί ότι οι Nuggets δεν έχουν affiliate ομάδα στην D-League, οπότε και να κρατήσουν όλα τα picks δεν θα μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν και αναγκαστικά θα αφήσουν ελεύθερους παίκτες που θα πάρουν, εκτός αν ακολουθήσουν φανατικά τον περπατημένο δρόμο του euro-stashing.
Οπότε στα πιο χαμηλά όλοι οι Ευρωπαίοι έχουν πιθανότητες να επιλεχθούν, με διαφορετικό pick ο καθένας βέβαια. Ο Dragan Bender φαίνεται να χάνει την τρίτη θέση στο draft, οπότε αν έπεφτε μέχρι το #7 θα έδινε μια λύση σε ένα από τα αρκετά προβλήματα των Nuggets. Θα τους έδινε έναν ψηλό με σουτ, δηλαδή, από την περιφέρεια, ώστε να ανοίγουν οι άμυνες, που όταν είναι μέσα ο Faried στήνουν αναχώματα μέσα στη ρακέτα. Ο Furkan Korkmaz με το #15 θα ήταν μια ωραία προσθήκη και ο Juan Hernangomez στο #19, και οι δύο για να καταλάβουν θέση στην περιφέρεια, ο ένας στο “2” και ο έτερος στο “3” με την προοπτική να μείνουν ενδεχομένως και άλλον έναν χρόνο στην Ευρώπη για να ψηθούν. Έχοντας τόσα picks, πάντως, είναι η ομάδα που μπορεί να τζογάρει επιλέγοντας τον Skal Labissiere και να σταυρώσουν μετά τα δαχτυλά τους, ελπίζοντας να αποδειχθεί ο power forward του μέλλοντος, με το τρίποντο και την άμυνα που δείχνει στις προπονήσεις, και δεν έχουμε δει ποτέ σε ανταγωνιστικό αγώνα μπάσκετ.
Πάντως, στην περίπτωση που ο Buddy Hield βρεθεί στο #7, θεωρώ δύσκολο να τον προσπεράσουν. Αν και θα είναι λίγο περίεργο να επιλέξουν έναν παίκτη που θα είναι μεγαλύτερος από τα 2/5 της βασικής τους πεντάδας, ο Hield θα φέρει επιτέλους το σουτ που τόσο απεγνωσμένα χρειάζεται το Denver2)Βελτιώνοντας το ποσοστό τους κατά 0,13% από πέρυσι, σκαρφάλωσαν στην τέταρτη θέση από το τέλος σε ολόκληρο το ΝΒΑ αφού σούταραν με 33,8%., και ακόμα περισσότερο ο Mudiay δίπλα του, ο οποίος χωρίς έναν κλασικό σουτέρ οριακά χαραμίζεται.
Τα λέμε στην παραλία
Θα το περάσουν στον καναπέ, βλέποντας Euro. Δυστυχώς η Σερβία έχει αποκλειστεί, αλλά υπάρχουν ακόμα Βαλκάνιοι προς τέρψιν του νέου “Βασιλιά του Denver”, που έχει φάτσα χούλιγκαν και του Μαυροβούνιου φίλου του. Υπάρχει ακόμα η Ιταλία του Gallo και η Γαλλία των Lauvergne και Toupane. Ο Mudiay είναι από την ποδοσφαιρομάνα του Κογκό, ο Wilson Chandler σίγουρα έπαιζε soccer στο λύκειο και ο Kenneth Faried δεν έχει σχέση με το ποδόσφαιρο, αλλά όπως προείπαμε, κουμάντο κάνει πλέον ο Σέρβος, οπότε o Faried θα κάτσει να δει το Ουαλία – Σλοβακία και θα πει και ευχαριστώ.
Dimitris Mantzoukas
Latest posts by Dimitris Mantzoukas (see all)
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 6 - December 2, 2019
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 2 - November 4, 2019
- 2019-20 Previews: Utah Jazz - October 24, 2019
- 2019-20 Previews: Portland Trail Blazers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Orlando Magic - October 19, 2019
){kind=link}