Δύο είναι οι στιγμές της offseason που περιμένουμε να βγάλουμε τα σώψυχά μας: Το Draft και η Free Agency. Φέτος η παρουσία των Simmons και Ingram μονοπώλησαν το ενδιαφέρον, ενώ η αύξηση του salary cap έφερε ήδη τα πάνω – κάτω στην λίγκα.
Σε συνέχεια της συζήτησης της στρογγυλής τράπεζας των συντελεστών του Ball Hog για τη χρονιά που τελείωσε, σήμερα παρουσιάζουμε το κομμάτι της συζήτησης που αφορά τη μέχρι στιγμής φετινή off season.
1. Η καλύτερη μετάβαση από τη μια σεζόν του ΝΒΑ στην επόμενη είναι φυσικά το draft. Έχοντας πλέον εικόνα του τί πήρε η κάθε ομάδα, ποια επιλογή σας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση;
Άρης Τόλιος: Στην εποχή των freaks και των specimens, ένα pick ξεχωρίζει από την φετινή σοδειά. Ο Thon Maker, εξωτικός και μυστηριώδης όσο μπορείτε να φανταστείτε, βλέπει τον κόσμο από τα 7’2” και πιέζει την γη με μόλις 98 κιλά. Ειλικρινά, δεν μπορώ να φανταστώ τί είδους καριέρα στο NBA μπορεί να κάνει ένας “Manute Bol τσέπης1)Τσέπης παντελονιού που φοράει ο Paul Bunyan, τέλος πάντων”. Προσέξτε γιατί είναι κάτι διφορούμενο αυτό: δεν το εννοώ μόνο με την έννοια πως είναι απίθανο -λέω πώς αν γίνει, θα είναι ασύλληπτο. Λογικά στην δεύτερη περίπτωση, ο Αυστραλοσουδανός θα λέει στους αντιπάλους του “Meet your Maker”.
Gus Χρυσοχού: Θέλω πάρα πολύ να απαντήσω τον Demetrius Jackson, αλλά το γεγονός της επιλογής του από τους Celtics στο #45, έχοντας μπροστά του τους Smart και Thomas, δεν του αφήνει πολλά περιθώρια. Θα πάω στα άγνωστα ύδατα της Αϊτής και τον Skal Labissiere, ο οποίος θα βρίσκεται στο Sacramento. Περίεργη ομάδα, περίεργη επιλογή, οπότε γιατί όχι; Κάνε με περήφανο Skal.
Γιάννης Χάτσιος: Ανυπομονώ να δω τον νόθο γιο του Dejan Bodiroga, τον Georges Niang, να υποσκελίζει τον C.J. Miles στο depth chart της Indiana και να μας χαρίζει στιγμές αργόσυρτου μεγαλείου. Ο τύπος βλέπει γήπεδο όσο λίγοι forwards, είναι ανορθόδοξος και ξέρει να βάζει την μπάλα στο καλάθι με πολλούς τρόπους, μεταξύ αυτών και από τη γραμμή του τριπόντου. Είναι αμφίβολο αν μπορεί να μαρκάρει στο “3” ή το “4”, και έχει μεγάλους αθλητικούς περιορισμούς. Ωστόσο, μετά από τέσσερα χρόνια στο Iowa State, είναι έτοιμος να προσφέρει σήμερα, αν μπορέσει να μεταφράσει το παιχνίδι του στις ταχύτητες του NBA. Α, να αναφέρω και τον Isaiah Whitehead.
Πέτρος Καούνης: Kriss Dunn στο #5 στους Wolves. Και σκοράρει κατά ριπάς και απειλεί από το τρίποντο και κατεβάζει την μπάλα με σχετική άνεση και σου λύνει τα χέρια για να ξεφορτωθείς “ισπανικό μάγο της πάσας που δεν μπορεί να σουτάρει”. Αν και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί sleeper στο #5, είναι ένας παίκτης που θα μπορούσε να επιλεγεί και στο #3 ή στο #2.
Κοσμάς Καψάλης: Εντύπωση δεν έκανε, ίσα ίσα που με τον Γιάννη το συζητούσαμε πόσο σωστή και λογική κίνηση θα ήταν η επιλογή του για την συγκεκριμένη ομάδα. Και δείχνει από τα summer leagues ήδη2)Προφανώς κανείς δεν βγήκε πρωταθλητής από εκεί, απλά κουβέντα να γίνεται.., πόσο ωραία φαίνεται να κουμπώνει και στην πραγματικότητα ο Buddy Hield στους Pelicans. Μια ομάδα που έχει ξεκάθαρο star στους ψηλούς και δεν χρειάζεται συνωστισμός εκεί πέρα, αλλά, αντίθετα, οι θέσεις των κοντών έχουν περάσει από χίλια κύματα εξαιτίας κυρίως των τραυματισμών κι όχι του αδιαμφισβήτητου ταλέντου των κ.κ. Holiday, Evans, Gordon. Ο Hield είναι απόφοιτος του κολεγίου, πράγμα σπάνιο στις μέρες μας. Αυτό δείχνει από τη μια ότι στα 19 του ίσως δεν ήταν έτοιμος για το ΝΒΑ, αλλά πλέον είναι 22 και δεν θα χρειαστεί την προσαρμογή και την υπομονή που πρέπει να έχουμε για τους υπόλοιπους της ”Κλάσης του ’16”. Ο Hield συνεχίζει και στο Las Vegas ό,τι έκανε και στο κολέγιο της Οκλαχόμα, δηλαδή να σκοράρει κατά ριπάς, δείχνοντας όμως κι αρκετά all-around στοιχεία με το παιχνίδι του.
Δημήτρης Μαντζούκας: Μετά από τόσα χρόνια πλέον όλα τα περιμένεις. Ακόμα και τον Παπαγιάννη πρώτο γύρο, αν και περίμενα να πάει στην Βοστόνη, πιο χαμηλά. Αυτό που δεν περίμενα είναι το όνομα που ανακοίνωσε ο Silver ως επιλογή των Celtics στο #16, τον Γάλλο Guerschon Yabusele, ο οποίος είναι μία τόσο ιδιάζουσα περίπτωση χάρη στο σωματότυπο του, που περίμενα ότι θα επιλεγόταν στα μέσα του δεύτερου γύρου. Φυσικά η πιο εντυπωσιακή επιλογή ήταν αυτή που ήδη αναφέρθηκε, αυτή του Thon Maker δηλαδή, ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει την ακριβώς αντίθετη σωματοδομή του Yabusele, δηλαδή είναι σαν να πήραν τον Γάλλο και τον τραβούσαν στο σύμπαν του Space Jam.
Μήτσος Μαυράκης: Πώς στο καλό κατάφεραν οι Spurs να πάρουν στο #28 τον Dejounte Murray;! Αυτό που συμβαίνει με τα draft picks του R.C. Bufford, όταν είναι Αμερικάνοι, γιατί στους ευρωπαίους έχει κάνει κατά καιρούς κάτι ακρότητες, μπορεί να εξηγηθεί μονάχα στα πλαίσια κάποιας συνωμοσίας για να διατηρείται στο προσκήνιο το San Antonio. O Chip Engelland έχει να ρίξει πολλή δουλειά με τον Murray, αλλά αν καταφέρουν αυτόν τον αθλητή να τον μετατρέψουν από παίκτη για mixtape της And-1 σε παίκτη ΝΒΑ, τότε έχουν στα χέρια τους το διάδοχο του Tony Parker.
2. Σε κάθε draft σχεδόν, υπάρχει κι ένας Paul Millsap (#47, 2006), ένας Draymond Green (#35, 2012), ένας Isaiah Thomas (#60, 2011). Ποιο θεωρείτε πως είναι το ενδεχόμενο steal του φετινού draft;
Gus Χρυσοχού: Ίσως ο Prince. Θυμίζει λίγο DeMarre Carroll και αν ισχύσει κάτι τέτοιο, η παρουσία του Quinn Snyder είναι από τα καλύτερα στοιχεία για την εξέλιξη του νεαρού. We’ll be watching you young man!
Γιάννης Χάτσιος: Οι Cleveland Cavaliers έχασαν τον εκνευριστικό Matthew Dellavedova που φορτώθηκε στο Milwaukee, και επέλεξαν να αγοράσουν το 54ο pick, αυτό των Atlanta Haws, και το ελατήριο που ακούω στο όνομα Kay Felder. Ο βραχύσωμος (λατρεύω να μισώ αυτή τη λέξη) PG πέτυχε την δεύτερη καλύτερη επίδοση ever στο άλμα σε draft combine, και τα κολεγιακά του νούμερα είναι εντυπωσιακά. Θεωρώ πως θα κερδίσει λεπτά πίσω από τον Kyrie.
Πέτρος Καούνης: Αυτές οι ερωτήσεις να ξέρετε πως είναι στημένες για να μου κλέψουν την επιλογή μου στο fantasy draft οι υπόλοιποι εννέα του The Ball Hog! Σε μια προσπάθεια να θολώσω τα νερά, θα αναφερθώ στον παίκτη-αλλαγή του KD στους Warriors, τον Patrick McCaw. Επιλέχτηκε στο #38 του φετινού draft από τους Bucks, αλλά τα δικαιώματά του κατέληξαν στους Warriors. Θα έχει υψηλότατο ανταγωνισμό, λίγα λεπτά συμμετοχής, αλλά και περιθώριο να αποδείξει την αξία του. Πιστεύω πως είναι ένας παίκτης που ταιριάζει στο αγωνιστικό πλάνο του Kerr. Δεν θα παίξει πολύ φέτος και δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να καταλάβουμε την αξία του, αλλά σε 2-3 χρόνια μπορεί να αποτελέσει ένα παίκτη τύπου Draymond Green.
Δημήτρης Μαντζούκας: Κρατάω τον Kay Felder που είπε ο Χάτσιος, μιας και πέρα από το ταλέντο έχει και πάρα πολύ τσαμπουκά για να κυνηγήσει το όνειρο, και προσθέτω τον Dejounte Murray, ένα από τα ποιοτικότερα point guards του draft, που με έναν μαγικό τρόπο κατέληξε στους Spurs, οι οποίοι ψάχνουν τον αντικαταστάτη του Parker.
Μήτσος Μαυράκης: Ο Kay Felder είναι η τεράστια μπασκετική μας καβλάντα. Ο Deyonta Davis επιλέχθηκε μεν στο #31 από το Memphis, αλλά υπέγραψε συμβόλαιο με μισθό lottery pick, όση και η πραγματική του αξία, συνεπώς δεν μετράει. Σε μια νύχτα που αποδείχθηκε σκωτσέζικο ντους (#brexit) για τους φίλους των Kings, το Sacramento επέλεξε στο #59 τον Isiah Cousins, ο οποίος μπορεί να μην γίνει All Star, αλλά μπορεί να είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο σε ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό, όπως έδειξε στον ρόλο του Robin δίπλα στον Batman του, τον Buddy Hield δηλαδή για τους Sooners. Από τις τέσσερις επιλογές του Sacramento στο draft είναι αυτός που θα βρίσκεται σίγουρα στο ΝΒΑ μετά από δέκα χρόνια και θα αποτελέσει μια καλή λύση για το στοκ εμφανίσεων που θα περισσέψουν στις αποθήκες των Kings μετά την αποχώρηση του DaMarcus.
3. Για την επιλογή του Kevin Durant να συνεχίσει στους Warriors μιλήσαμε εκτενώς μέσω του Άρη σαν Ball Hog. Πέρα, όμως, από αυτήν τη μετακίνηση, είχαμε πολλές και σημαντικές προσθήκες ανά τις ομάδες. Ποια ήταν εκείνη που προκάλεσε αίσθηση; Με την καλή έννοια πάντα..
Γιάννης Χάτσιος: Δεν περίμενα καθόλου την μετακίνηση του Al Horford στους Boston Celtics. Ο πρώην ψηλός της Atlanta έρχεται να δώσει σιγουριά σε μια frontline γεμάτη από ελπίδες και ερωτηματικά, και παράλληλα προσθέτει άλλη μια επιθετική απειλή πίσω από τον Isaiah Thomas, δίνοντας παράλληλα και πινελιές playmaking που ήταν απαραίτητες σε ένα σχετικά στείρο roster. Οι πάσες του και το αλάνθαστο χέρι του από μέση απόσταση θα ανοίξουν διαδρόμους, ενώ τα screens-έργα τέχνης που στήνει θα δώσουν περαιτέρω ώθηση στον Isaiah Thomas. Μα, ακόμα περισσότερο, είναι ένα statement του Danny Ainge προς τα βαριά χαρτιά της λίγκας, μια κραυγή ότι βρίσκονται έναν ακόμα star μακριά από τη διεκδίκηση του Larry O’Brien Trophy.
Λουκάς Μοσχούλας: Η αποχώρηση του Dwyane Wade από τις παραλίες του Miami για την “Πόλη των Ανέμων”. Ο άνθρωπος που κατάφερε να σηκώσει στις πλάτες του τους Heat κερδίζοντας το πρώτο Πρωτάθλημα με την ομάδα σε προ Big Three εποχή, μετακομίζει στην γενέτηρά του, το Chicago, και τους Bulls. Εκεί βρίσκει τον Jimmy Butler και τον νεοφερμένο Rajon Rondo για να βάλουν σε λειτουργία το Hoiball. Άγνωστο το πως θα τα καταφέρει να λειτουργήσει η συγκεκριμένη τριάδα, αλλά σαν μετακίνηση είναι αυτή που κάνει εντύπωση.
Gus Χρυσοχού: Είμαι πολύ περίεργος να δω την συνύπαρξη και το πως θα μπορέσει να χτίσει χημεία με τον Westbrook ο Victor Oladipo. Όσο ο Durant βρισκόταν στην OKC, υπήρχαν φορές που ο Russell κρατούσε τα προσχήματα. Ωστόσο, χωρίς τον KD, το #0 των Thunder μάλλον θα παίρνει πάνω από 25 σουτ ανά παιχνίδι. Το ερώτημα είναι πόσα θα μένουν στον Oladipo, ο οποίος στους Magic εκτελούσε 13,5 σουτ φέτος και 15,1 πέρυσι. Αν μη τι άλλο, θα έχει ενδιαφέρον.
Άρης Τόλιος: Θεωρώ πως η μετακίνηση του Rose στην “Μέκκα” απελευθέρωσε δυνάμεις. Αυτήν δεν πρέπει να την δει απομονωμένα, αλλά στα πλαίσια ενός συνολικότερου rebuilding στο Chicago, το οποίο επέφερε ένα φαινόμενο “domino” στο μισό NBA – εκ των οποίων, όμως, τρεις ομάδες και αρκετοί παίκτες είναι κερδισμένοι. α) Οι Bulls πήραν Rondo, Wade, Ro-Lo, και είναι σε μια κατάσταση, που αφ’ενός είναι πολύ πιο ταιριαστή με το “Hoi-ball” και αφ’ετέρου, η προσωπικότητα του Wade θεωρητικά μπορεί να αδρανοποιήσει τον χαρακτήρα του Rondo και να αποτελέσει τον “μέντορα” του Jimmy Butler. β) Οι Knicks πήραν Rose, Lee, Noah, Jennings και έχουν πλέον μια αξιοπρεπή, σοβαρή πεντάδα με θεωρητικά κατανεμημένους ρόλους. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι ο μόνος επίφοβος, ο Rose ήρθε με συμβόλαιο ενός έτους σε μια συνθήκη “if I can make it here, I can make it anywhere“.
Δημήτρης Μαντζούκας: Οι Spurs, μετρημένοι ως συνήθως, πήραν τον Pau Gasol, ο οποίος στα 36 του μοιάζει σαν “match made in heaven” για τους Πρωταθλητές του 2014. Κανείς δεν θα κλάψει για τους David West και “Bobinator”, ενώ ο Pau είναι ο ιδανικότερος παίχτης για να αναπληρώσει το τεράστιο μπασκετικό IQ του αποχωρήσαντα Timmy Duncan. Ταυτόχρονα, αποχαιρετά τoν “Γολγοθά” που βίωνε στο Chicago κι ας κάνει τον πληγωμένο που αφήνει την “Πόλη των Ανέμων”.
Νίκος Ραδικόπουλος: Δεν έχω κάτι να προσθέσω σε αυτήν την ερώτηση από τους προλαλήσαντες, και παρεμβαίνω στη κουβέντα μόνο για να εκφράσω μία επιφύλαξη – ως διαφωνία- με τον Άρη. Φοβάμαι πως θεωρώ από τις χειρότερες μετακινήσεις αυτές των Rondo και Wade στο Chicago. Παίχτες που αντί να απελευθερώσουν τον Butler, θέλουν την μπάλα πολύ ώρα στα χέρια τους, δεν βοηθάνε στο ball movement ενώ τα ποσοστά τους έξω από το τρίποντο είναι τραγικά. Στοιχεία που νομίζω όχι απλά δεν θα βοηθήσουν το Hoiball, αλλά αντίθετα θα το πνίξουν χειρότερα κι από τους αργούς ψηλούς της φετινής σεζόν. Εδώ, βέβαια, θα είμαστε για να το κουβεντιάζουμε…
4. Από την άλλη κι επειδή είμαστε προγραμματισμένοι να εστιάζουμε στα στραβά, ποια υπογραφή θα χαρακτηρίζαμε (για τους δικούς μας λόγους) άσχημη;
Κοσμάς Καψάλης: Δεν είναι άσχημη για αγωνιστικούς λόγους, ούτε θα καταφύγω σε λογικές ”Hater χωρίς επιχειρήματα”. Παρόλα αυτά ο Durant έχασε ένα φίλο από τα Τρίκαλα που από ‘δω και πέρα θα τον γλεντάει για την επιλογή του να πάει στους Warriors. Ξέρω, πολύ θα χαλαστεί ο Kevin, αλλά εγώ το έβγαλα από μέσα μου.
Δημήτρης Μαντζούκας: Η χειρότερη οικονομικά ήταν και η πρώτη που ακούστηκε, αυτή του Mozgov. Ωστόσο ακόμα χειρότερο ήταν το συνολικό πλάνο των Bulls που υπέγραψαν Wade και Rondo, για να συγκροτήσουν μία ομάδα στην οποία οι ψηλοί θα σουτάρουν πολύ καλύτερα από τους περιφερειακούς. Και μάλιστα σε αυτή την ηλικία. Έπρεπε να εστιάσουν σε νεώτερους παίκτες για το rebuilding τους.
Νίκος Ραδικόπουλος: Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τί ακριβώς είχαν στο μυαλό τους εκεί στο Orlando; Και το έγκλημα δεν είναι μόνο καλοκαιρινό, αλλά διαρκές το τελευταίο πεντάμηνο, το οποίο κορυφώθηκε/ολοκληρώθηκε αυτήν την offseason. Mέχρι το τελευταίο trade deadline είχαν τον Tobias Harris σε ένα πανέμορφο συμβόλαιο αξίας $ 64 εκατ. για 4 χρόνια, τον Oladipo σε rookie contract, τον Vucevic σε ένα ακόμα πιο όμορφο συμβόλαιο $ 48 εκατ. για 4 χρόνια, ένα lottery pick για το draft του 2016 και έναν εντυπωσιακό forward στο “3” και στο “4” που είχε αφήσει τη λίγκα με το στόμα ανοιχτό με τη συμμετοχή του στο διαγωνισμό καρφωμάτων στο All Star weekend και με τις εμφανίσεις του μετά από αυτό, τον Aaron Gordon. Μέσα σε πέντε μήνες κατάφεραν να κάνουν τον Tobias Harris και το εξαιρετικό value for money συμβόλαιό του τον 6μηνο δανεισμό του Br. Jennings και τον παγερά αδιάφορο Ilyasova, σε έστω καλό συμβόλαιο. Τους Oladipo, lottery pick -που έγινε Sabonis στο #11- και και το καλό συμβόλαιο του αδιάφορου στα υπόλοιπα Ilyasova το έκαναν το expiring συμβόλαιο του Ibaka, που είναι άγνωστο αν θα παραμείνει Orlando μετά το πέρας αυτού, ενώ με την υπογραφή και του B. Biyombo για $ 17 εκατ. το χρόνο για τέσσερα χρόνια, κατάφεραν να κάνουν αναπληρωματικούς τόσο τον Gordon όσο και τον Vucevic. Τον T. Harris δε, τον αντικατέστησαν με τον πιο απογοητευτικό και αδιάφορο ακόμα και από τον Ilyasova, Jeff Green, σε ένα ετήσιο συμβόλαιο $ 15 εκατ. για έναν χρόνο. Κι όλα αυτά μετά από μια τετραετία rebuilding κι όταν πια είχαν μία σειρά από αξιολογότατους νεαρούς παίχτες σαν βάση για το αύριο της ομάδας. Καμία λογική, κανένα νόημα, κανένα πλάνο.
Λουκάς Μοσχούλας: Πριν πάω στα σημαντικά, Ραδικόπουλε σταμάτα να μιλήσουν και μερικοί ακόμα. Στα δικά μας τώρα, δεν ξέρω αν μπορεί να χρεωθεί ως εμμονή, αλλά ρε παιδιά τα 94,5/4 στον Chandler Parsons είναι πολλά. Ό,τι και να γράφει στο twitter, δεν μπορεί να μας πείσει πως αξίζει αυτά τα λεφτά με μόλις πέντε χρόνια στο NBA, προερχόμενος μάλιστα από μία σεζόν που έχασε 21 παιχνίδια από τραυματισμό. Απλά εκεί στο Memphis ξέρουν ότι ο Zack Radolph διανύει τα τελευταία χρόνια της καριέρας του και προσπαθούν να πάρουν ό,τι μπορούν, αλλά η τελευταία ομάδα που ήξερε ότι ο PF της έχει λίγα ακόμα χρόνια μπασκετικής ζωής και έκλεισε τον Parsons είδατε που κατέληξε3)Α, ρε Dallas….
Μήτσος Μαυράκης: Η έλλειψη σχεδίου και κατεύθυνσης του Chicago είναι εξαιρετικά ανησυχητική, καθώς μετά τις δηλώσεις τους για ανανέωση της ομάδας τους, την οποία θα στελέχωναν με καλούς σουτέρ που θα μπορούσαν να υπακούσουν στο όραμα του Fred Hoiberg για την επόμενη μέρα, έκλεισαν τους Rondo και Wade, επειδή απλά βρέθηκαν μπροστά τους, δημιουργώντας έτσι την πιο αταίριαστη περιφερειακή γραμμή σε ολόκληρη τη λίγκα. Αλλά το πραγματικό έγκλημα του καλοκαιριού, όπως ανέφερε κι ο Νίκος πιο πριν, είναι κάθε δευτερόλεπτο που θα στερούνται οι Aaron Gordon και Mario Hezonja για να αγωνιστεί η μπασκεκτική απάτη που λέγεται Jeff Green.
5. Το cap ανέβηκε, το NBA χορεύει σε ρυθμούς πολλών εκατομμυρίων και λεφτά υπάρχουν. Υπάρχει κάποιο value συμβόλαιο μεταξύ των ακριβοπληρωμένων ή οι ιδιοκτήτες θα πέσουν ομαδικά από τους καταρράκτες του Νιαγάρα;
Λουκάς Μοσχούλας: Εντάξει, δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί μεγάλο συμβόλαιο, αλλά το 30/3 του Al Jefferson στην ομάδα των Pacers είναι σίγουρα value for money. Είναι ακόμα 31 και την περσινή χρονιά παίζοντας 47 παιχνίδια (με μόλις 18 να ξεκινάει βασικός) σε 23,3 λεπτά είχε 12 πόντους, 6,4 reboundss, 1,5 assists και 1,3 blocks. Όχι κι άσχημα λοιπόν. Το μοναδικό του θέμα είναι να μείνει υγιής, κάτι που του το ευχόμαστε.
Gus Χρυσοχού: Μεταξύ μας, έτσι όπως έχει γίνει η κατάσταση και με βάση τα όσα προσφέρει στο γήπεδο, ο James Harden των 29pts, 7,5ast, 6,1rebs, μάλλον είναι από τα πιο value συμβόλαια που κυκλοφορούν. Ξεκινάει από τα $26,5 εκατ. και φτάνει τα $32,5 εκατ,. την σεζόν 2019 – 20. Ας μην ξεχνάμε πως και ο Mike Conley κάπως έτσι θα πάει, ε;
Πέτρος Καούνης: Για τη φετινή χρονιά, το συμβόλαιο του back-to-back MVP, Stephen Curry, στα ούτε $13 εκατ. είναι κλοπή. Βέβαια του χρόνου αναμένεται να ανέβει και αυτός στο maximum, υπογράφοντας το ακριβότερο ίσως συμβόλαιο στην ιστορία του NBA.
Σε βάθος 4ετίας, τα συμβόλαια που αυτή τη στιγμή φαντάζουν ως ”κλοπή” είναι των: Melo Anthony, B.Lopez, DeAndre Jordan, Marc Gasol, LaMarcus Aldridge, Paul Millsap, Blake Griffin, Paul George και φυσικά πρώτο και καλύτερο το 4ετές του Kawhi Leonard.
Γιάννης Χάτσιος: Ίσως να κλέβω στην απάντησή μου, δεκτό, αλλά σε μια free agency που κάθε καλός starter έχει πάρει 20+ και παίκτες στα σύνορα μεταξύ NBA και D-league παίζουν στα 12-13, ξεχωρίζω τρεις παίκτες που οι ομάδες τους κατάφεραν να κρατήσουν παρότι αν ψάχνονταν πιθανότατα θα μπορούσαν να βρουν κάπου συμβόλαια τύπου 4/80. Πρώτα από όλα ο Evan Fournier, ο οποίος με τις κινήσεις που έγιναν ουσιαστικά ανακηρύχθηκε SG of the future στο Orlando έκλεισε για πέντε χρόνια με $ 85 εκατ. Οι Lakers στηριζόμενοι πιθανότατα στο brand name τους εξασφάλισαν τις υπηρεσίες του Jordan Clarkson για 4 χρόνια δεσμεύοντας ”μόλις” $ 50 εκατομμύρια. Το πιο value συμβόλαιο πάντως, θαρρώ πως είναι τα $ 70 εκατ. για 4 χρόνια στον Kent Bazemore. O μονίμως χαμογελαστός SG/SF μόλις έκλεισε τα 27 και ήταν ο καλύτερος παίκτης της Atlanta στα playoffs, ενώ κάνει ότι του ζητήσει ο Mike Budenholzer. Good job.
Δημήτρης Μαντζούκας: Jared Sullinger για $ 6 εκατ, τον χρόνο στο Toronto. Θέλει να αποδείξει πράγματα, και να διεκδικήσει μεγαλύτερο συμβόλαιο, αλλά οι Raptors τον εκμεταλλεύτηκαν.
Νίκος Ραδικόπουλος: Το συμβόλαιο του αθόρυβου, αλλά πολύτιμου, C. Lee για $ 50 εκατ. για τέσσερα χρόνια στη Νέα Υόρκη.
Μήτσος Μαυράκης: Οι τρεις συμφωνίες αμοιβαίας εκμετάλλευσης, στις οποίες παίκτες που έχουν χάσει την αξία τους λόγω τραυματισμού (Brandon Jennings στους Knicks για $ 5 εκατ.), λαιμαργίας (Jared Sullinger στους Raptors για $ 6 εκατ.) ή έλλειψη γνώσης των βασικών του αθλήματος και διάθεσης (Roy Hibbert στους Hornets για $ 5 εκατ.) υπέγραψαν μονοετή συμβόλαια σε τρεις ομάδες που ταίριαζαν ιδανικά, με σκοπό να επαναφέρουν την αξία τους στο χρηματιστήριο του ΝΒΑ, προκειμένου να πληρωθούν αδρά το επόμενο καλοκαίρι.
ρε γιατι ετσι με το Jeff Green? μια χαρα παικτης ηταν/ειναι