Παρότι η περσινή σεζόν δεν συνοδεύτηκε από επιτυχία για τους Denver Nuggets (33-49, αμαχητί 10οι στη Δύση με άσχημα νούμερα σε άμυνα και επίθεση), κάθε άλλο παρά απογοητευτική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, καθώς οι Nuggets ξόρκισαν το φάντασμα του Brian Shaw, που μέσα σε δύο σεζόν κατάφερε να διαλύσει την όποια κουλτούρα είχε εμφυσήσει στην ομάδα ο George Karl με τις εννιά συνεχόμενες παρουσίες (αλλά οκτώ first round exits) στα playoffs υπό τις οδηγίες του και αποχωρίστηκαν – ορθώς όπως αποδείχτηκε – και το τελευταίο κομμάτι της Carmelo Era, τον Ty Lawson. Πλέον και η μεταβατική μετά-Melo εποχή αποτελεί ιστορία, με τους Nuggets να θέτουν τις βάσεις για την επόμενη μεγάλη ομάδα, πάνω σε μια εξαιρετική συγκέντρωση νέου ταλέντου.
Feel free to make mistakes
Η πρόβλεψη του γράφοντος είναι πως η απόλυση του Mike Malone από τους Sacramento Kings και η μετακίνησή του κεντρικότερα προς τα Βραχώδη Όρη θα μνημονεύεται ανάμεσα στις σημαντικότερες κινήσεις league-wide τα επόμενα χρόνια. Οι Denver Nuggets βρήκαν έναν νεαρό και σοβαρό coach, τον οποίο οι παίκτες αγαπούν, ο οποίος ταυτόχρονα διαχειρίζεται εξαιρετικά τα media1)Πραγματικά, η συνέντευξη του στο podcast του Zach Lowe είναι υποδειγματική, σε αντίθεση, για παράδειγμα, με τον Brett Brown, που εμφανίστηκε αμήχανος και πολλές φορές απρόσεκτος σε όσα έλεγε.. Πίεση για νίκες δεν υπήρχε στο Denver, αντίθετα υπήρχε διάθεση για πειραματισμό με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Έτσι ο Malone αποφάσισε να δώσει στα ερωτηματικά του ρόστερ όλα τα λεπτά που θα μπορούσαν να διαχειριστούν και να διαχωρίσει την ήρα από το στάρι, όσο εξερευνεί και ο ίδιος τις δυνατότητες των new age Nuggets. Κάπως έτσι είδε τον Emanuel Mudiay να δείχνει μετά το all-star break γιατί το όνομά του προκαλούσε ρίγη συγκίνησης πέρσι τέτοιον καιρό, τον Gary Harris να ανακάμπτει από μια αχαρακτήριστη rookie season και να ανακτά την αυτοπεποίθησή του, αναδεικνυόμενος σε έναν αξιόλογο two-way shooting guard, τον Will Barton να ξεπετάγεται ως ο καλύτερος έκτος παίκτης του NBA2)Mην αφήνετε το αγαλματίδιο στα χέρια του Jamal Crawford να σας ξεγελάει, μόνο ο Iguodala ήταν από τον πάγκο όσο impactful ήταν ο Will the Thrill και παράλληλα ένα πολύτιμο trade chip, και φυσικά τον Nikola Jokic να εμφανίζεται από το πουθενά σαν ο franchise player που ψάχνουν οι Nuggets εδώ και τόσα χρόνια.
Καλοκαιρινά ειδύλλια και αποχαιρετισμοί
Με έναν κορμό να βρίσκεται στην φάση της γνωριμίας και της εξέλιξής του, οι Denver Nuggets δεν κινήθηκαν ιδιαίτερα στο μεταγραφικό παζάρι -άλλωστε δεν είναι και ο ελκυστικότερος προορισμός για free agents. Η μόνη τους κίνηση ουσιαστικά -πέρα από το να αφήσουν ελεύθερο τον D.J. Augustin- ήταν να παραχωρήσουν στην γκαλερί λευκών international ψηλών της Oklahoma τον Joeffrey Lauvergne και δέκα κιλά μπριγιαντίνη για δύο second rounders.
Rookie Peek
Εκεί, όμως, που η δουλειά του Tim Connelly πρέπει να διδάσκεται σε σεμινάρια είναι στο draft. Το μέλλον των Nuggets πιθανότατα -ίσως και από φέτος- να διαγράφεται χωρίς τον Kenneth Faried, και ο Will Barton ταιριάζει περισσότερο σαν supersub σε μια ομάδα που θα παίζει μέχρι βαθιά τον Μάιο. Καλοί παίκτες, και αρκετά εντυπωσιακοί αμφότεροι, αλλά δύσκολα χωράνε στο μακροπρόθεσμο πλάνο των Nuggets3)Αν και αυτό δεν είναι τόσο μομφή για τον Trill, όσο αναγνώριση της αξίας που έχει αυτή την στιγμή στην αγορά..
Στο #7 επέλεξαν τον καλύτερο παίκτη εκείνη την στιγμή στο board που, ειλικρινά, δεν θα έπρεπε να είναι ακόμα εκεί, τον θυελλώδη Jamal Murray. Ελέω Ulis έπαιξε στο “2” για τον Callipari και εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους college scorers πέρσι. Τρομερό feel για το παιχνίδι, εξαιρετικό σουτ (41% από το τρίποντο) με γρήγορη εκτέλεση και slashing ability, ενώ έδειξε δείγματα πολύ καλού πασέρ, αν και θα χρειαστεί χρόνο για να γίνει full time playmaker. Αποτελεί ασφάλεια, αλλά και ανταγωνισμό, πίσω από τον Mudiay που ακόμα είναι το μεγάλο κεφάλαιο για τους Nuggets, αλλά με τον Murray στην πλάτη του, δεν ακουμπά πάνω του όλο το franchise. Στην χειρότερη, παίζει στο “2”. A, ναι, και δεν είναι καν 20 ακόμα.
Η επόμενη επιλογή είναι άλλος ένας παίκτης με ηλεκτρισμένη ενέργεια (sic), ο Ισπανός Juancho Hernangomez, ο οποίος θα δυσκολευτεί ακόμα σαν full time τεσσάρι, αλλά είναι μακροπρόθεσμα μια λύση για την μετά Faried περίοδο4)Δεν τρελαίνομαι τόσο όσο ο Μήτσος o Μαυράκης για την περίπτωσή του, αλλά δεν θα ήθελα να τον κοντράρω για Ισπανικό prospect..
Τέλος, ο Malik Beasley που επελέγη στο #19 είναι ένας pure shooting guard με πρωτοτυπικό κορμί και καυτό χέρι. Αν και δύσκολα θα βρει λεπτά στην αρχή πίσω από Harris και Will Barton, λύνει τα χέρια του front office σε περίπτωση που θέλει να μετακινήσει κάποιον από τους δύο.
Depth Chart
Τι περιμένουμε φέτος
Να εξελιχθεί ο ταλαντούχος κορμός τους σε σχέση με πέρσι. O Danilo Gallinari θα είναι και πάλι ο προσωρινός go-to scorer της ομάδας, ρόλος στον οποίο ήταν εξαιρετικός πέρσι, συνεχίζοντας τα όργια του Eurobasket. Σαφώς και δεν μπορεί να λειτουργήσει ως αιχμή του δόρατος σε έναν contender, αλλά είναι ιδανικός για να μην πέσουν στη φωτιά ως πρώτες επιλογές Mudiay, Jokic και Harris. Άλλωστε, λατρεύει το Denver και έχει υπογράψει bargain συμβόλαιο με τα νέα δεδομένα (α, ρε γατόνι Connelly). Πιθανότατα θα είναι και φέτος ο πρώτος σκόρερ τους, και δεν σας κρύβω πως περιμένω μια random πενηντάρα του με 19 βολές απέναντι σε κάποιον ανυποψίαστο αντίπαλο.
Η λογική λέει πως και με την προσθήκη ακόμα περισσότερων νέων και φτεροπόδαρων παικτών ο Mike Malone θα βάλει την ομάδα να τρέξει κι άλλο (13η σε pace πέρσι), για να εκμεταλλευτεί το υψόμετρο του Denver και τη δυναμική των guards του. Γενικότερα, μάλλον αυτή είναι η ταυτότητα που θα προσπαθήσει να προσδώσει σε μια ομάδα που ήταν περίπου average σε όλους τους τομείς, χωρίς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αυτό που έλειπε από την περσινή ενσάρκωση των Nuggets ήταν η αμυντική αποτελεσματικότητα, πρόβλημα το οποίο εδράζεται σε τρεις άξονες, δηλαδή στην παρουσία πολλών rookies και sophomores σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, στο προβληματικό αμυντικά δίδυμο Gallinari και Faried στις θέσεις των forwards και, τέλος, στη χαμένη χρονιά του καλύτερου αμυντικού τους, και μοναδικού με rim protector potential, Jusuf Nurkic.
Βέβαια περιμένουμε και ανακατατάξεις στο roster. O Wilson Chandler, που έχασε την περσινή σεζόν λόγω αποθεραπείας από τον τραυματισμό του στο ισχίο, ακούγεται σε trade rumours εδώ και καμιά τριετία. Το καλοκαίρι αφού δεν έπαιζε, πήγε για ψάρεμα. Αν μπορεί να αφήσει πίσω του την κατάρα των τραυματισμών είναι τόσο ένα πασπαρτού στα χέρια του Malone, καθώς μπορεί να παίξει από “2” έως “4”, και ταυτόχρονα ένα highly tradeable συμβόλαιο. Οι Faried και Barton, όπως είπαμε είναι ελκυστικά κομμάτια, σε παρομοίως καλά συμβόλαια. Βάλτε στην εξίσωση και το γεγονός πως οι Nuggets πρέπει να πιάσουν το salary floor και όλα αυτά κάνουν τους Nuggets βασικούς συνομιλητές σε οποιοδήποτε trade deadline deal.
…and now for something completely different
Ο Mike Malone στη media day δεν ξεκαθάρισε αν ο Faried θα είναι ο starting PF της ομάδας του Colorado, αναφέροντας τους πειραματισμούς με τους Balkan Twin Towers Jokic-Nurkic την περσινή σεζόν, και την ευχέρεια Gallo και Chandler να επανδρώσουν το “4”. Ας μην ξεχνάμε πως υπάρχουν και οι Hernangomez και Arthur σε επιφυλακή.
Η παράμετρος πάντως που θα κρίνει πολλά, πέρα από την ωρίμανση του Mudiay που περιμένουμε όλοι, είναι η απόδοση του Jusuf Nurkic. Ο Βόσνιος έκλεψε καρδιές παγκοσμίως ως rookie, με κινήσεις που δεν αρμόζουν σε μαμούθ σαν κι αυτόν, και swag που θα ζήλευε και ο μεγαλύτερος badass σε κάποια γειτονιά του Detroit. H σεζόν της καθιέρωσης, όμως, αποδείχθηκε μια απογοήτευση, καθώς προβλήματα τραυματισμών τον καθήλωσαν με πολιτικά στον πάγκο για 50 παιχνίδια και δεν του επέτρεψαν να βρει ρυθμό σε όσα αγωνίστηκε, παράγοντας αποτρόπαια efficiency νούμερα. Ωστόσο, μιλάμε για ένα κτήνος που ο Malone ονειρεύεται πως μπορεί να ταιριάξει με τον Jokic σε ένα βαλκανικό δίδυμο που συνδυάζει την ωμή δύναμη και την τυφλή βία του Nurkic με τις ραφιναρισμένες κινήσεις και το εγκεφαλικό παιχνίδι του Jokic, στη λευκότερη γραμμή ψηλών του NBA. Οι twin towers μπορεί εκ πρώτης όψεως να ακούγονται σαν μια αναχρονιστική ιδέα, αλλά τα πιτσιρίκια του Denver έχουν τα φόντα να την κάνουν να δουλέψει, εφ’ όσον ο Nurkic μπορεί να σταθεί στο ύψος των προσδοκιών που δημιούργησε πρόπερσι.
Με έχεις κάνει ξενύχτη
Είναι άγνωστο για πόσο η μεταδοτική μανία του “One man fast break” Will Barton θα παραμείνει στο Denver και πλάι στον Mike Malone που τον ανέδειξε σαν τη λαίλαπα του ανοιχτού γηπέδου της οποίας γίναμε μάρτυρες πέρσι. Δύσκολα μπορεί να σκεφτεί κανείς πιο συγκλονιστικό bench scorer στη λίγκα, μια πραγματική μάστιγα για τους αντιπάλους όταν πάρει φόρα και σηκωθεί στον αέρα, όπου μένει για περισσότερο από οποιονδήποτε, κάνοντας διάφορες ποικιλίες μέχρι να καταλήξει στο σουτ που του αρέσει. Για όσο είναι πάντως στο Denver, συντονίστε τα league passes σας προς το τέλος της πρώτης περιόδου που θα μπουκάρει στο γήπεδο για να κάνει τα δικά του.
Οι εκστατικές κραυγές του, καθώς σπάει το κεφάλι του προς τα πίσω όταν καρφώνει, είναι από τις πιο ζωώδεις εκλύσεις συναισθημάτων στο NBA και θυμίζουν περισσότερο τσιμέντα, παρά τα καλογυαλισμένα παρκέ του NBA.
Παράλληλα, ενδιαφέρον έχει να δούμε την εξέλιξη του λεπτότερου μύστακος στη λίγκα, του 22χρονου με αισθητική γηραλέου μαφιόζου των ’30s, Gary Harris, και να δούμε αν είναι περισσότερο Avery Bradley ή Bradley Beal.
Η απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης
Το ταλέντο των Nuggets, η ομοιογένεια και η εσωτερική εξέλιξη είναι παράγοντες αρκετοί για να κυνηγήσουν περί τις 40-42 νίκες. Υπάρχει βάθος στην περιφέρεια, βάθος στους ψηλούς, δίψα και ανταγωνισμός για κάθε λεπτό στο παρκέ, ένας εξαιρετικός προπονητής, το υψόμετρο του Denver, και αρκετό veteran leadership για να μην πάνε όλα κατά διαόλου. Οι Nuggets είναι ένα καλό pick για την έκπληξη της χρονιάς, το ίδιο και ο Gallinari για την πρώτη του εμφάνιση σε all-star game.
Ο μεγαλύτερος φόβος, βέβαια, αφορά την υγεία του Danilo Gallinari. Ο Ιταλός έχει καταφέρει να επιστρέψει δριμύτερος, καίτοι πιο αργός, από τραυματισμούς που του έχουν στερήσει τη συμμετοχή από το 40% περίπου των παιχνιδιών στην καριέρα του. Αν και το πρώτο βήμα του δεν θα έπρεπε να του επιτρέπει να περνάει κανέναν με ντρίμπλα, πρέπει να είναι ο βραδύτερος παίκτης που μπορεί να περνάει ξανά και ξανά τον προσωπικό του αντίπαλο με τη μπάλα στο παρκέ, και, εξ ανάγκης, η έλλειψη εκρηκτικότητας τον έβαλε να ψάξει στο βάθος του μυαλού του για να βρει τρόπο να είναι αποτελεσματικός. Ο τρόπος αυτός είναι μια καταπληκτική ικανότητα να αλλάζει ταχύτητα εν μέσω drive και φτάνοντας στο καλάθι, κρατώντας ελάχιστη απόσταση από τον αμυντικό του, “δείχνοντας” την μπάλα και κερδίζοντας με πονηριά αμέτρητα fouls (8,4 βολές ανά αγώνα, τέταρτος στο NBA πίσω μόνο από Harden, Cousins και Derozan με καλύτερο ποσοστό και από τους τρεις). Αν λοιπόν συμβεί, το απευκταίο για το “καμάρι του Sant D’ Angelo Lodigiano”, αναγκαστικά θα υπερφορτωθούν Mudiay και Jokic και, ενώ θα είναι χρήσιμο για την εξέλιξή τους, δύσκολα θα βελτιώσουν το ρεκόρ των Nuggets.
Πρόβλεψη (έτσι, για να γελάμε στο postseason roundtable)
37-45, και μακελειό στη Northwest, με Oklahoma, Portland, Minnesota και Utah.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | Πραγματικά, η συνέντευξη του στο podcast του Zach Lowe είναι υποδειγματική, σε αντίθεση, για παράδειγμα, με τον Brett Brown, που εμφανίστηκε αμήχανος και πολλές φορές απρόσεκτος σε όσα έλεγε. |
|---|---|
| ↑2 | Mην αφήνετε το αγαλματίδιο στα χέρια του Jamal Crawford να σας ξεγελάει, μόνο ο Iguodala ήταν από τον πάγκο όσο impactful ήταν ο Will the Thrill |
| ↑3 | Αν και αυτό δεν είναι τόσο μομφή για τον Trill, όσο αναγνώριση της αξίας που έχει αυτή την στιγμή στην αγορά. |
| ↑4 | Δεν τρελαίνομαι τόσο όσο ο Μήτσος o Μαυράκης για την περίπτωσή του, αλλά δεν θα ήθελα να τον κοντράρω για Ισπανικό prospect. |
