Flashback: αρχές δεκαετίας ’90. Το ΝΒΑ αρχίζει να μεταδίδεται στην Ελλάδα και οι Chicago Bulls βρίσκονται στο απόγειο της δόξας τους. Είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την καλύτερη ομάδα ίσως όλων των εποχών, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η μεγαλύτερη οπαδική βάση ομάδας ΝΒΑ στη χώρα μας. Αρχές τρέχουσας δεκαετίας: Οι φίλοι των Bulls για πρώτη φορά μετά από χρόνια πιστεύουν ότι οι παλιές δόξες μπορούν να αναβιώσουν. Φέτος, κάθε δεσμός (με την εξαίρεση του Taj Gibson) με το πρόσφατο αυτό παρελθόν έχει διαρραγεί και το Chicago πάτησε το restart, μόνο που το έκανε με ένα τρόπο που έμοιαζε περισσότερο με το να έκατσε κατά λάθος πάνω στο κουμπί του restart, και μετά να άρχισε να πατάει πανικόβλητα κουμπιά για να ακυρώσει την εντολή.
Που σας αφήσαμε
Η πρώτη χρονιά του Hoiberg ήταν αποτυχημένη, η γρανιτένια άμυνα των προηγούμενων χρόνων εξαφανίστηκε, η επίθεση με το Hoiball δεν βελτιώθηκε ποτέ, οι Bulls βρίσκονταν στην μέση του πίνακα κάθε πιθανής στατιστικής κατηγορίας, η ομάδα έμεινε εκτός playoffs, ο Rose επέστρεψε στα παρκέ, αλλά ήταν μέτριος, ο Butler ήταν καλός, αλλά τσακωνόταν με τον Noah για το ποιος θα κάνει κουμάντο στα αποδυτήρια, ο Νoah ήταν χειρότερος από κάθε άλλη χρονιά, μέχρι να τραυματιστεί και να χάσει τα μισά παιχνίδια, ο Mirotic ενάλλασσε καλές με κακές εμφανίσεις ανάλογα με την δραστηριότητα των πλανητών, ο Taj Gibson ήταν ο γνωστός, βαρετός, φιλότιμος Taj Gibson που ξέρουμε και εμπιστευόμαστε, ο Doug McDermott πήρε πρωτοβουλίες στην επίθεση, αλλά χωρίς διάρκεια και συνέπεια, ο Kirk Hinrich για κάποιο λόγο έπαιζε ακόμα μπάσκετ μέχρι που εστάλη στην Atlanta, ο Bobby Portis έκανε κάποια θεαματικά παιχνίδια γεμίζοντας με προσδοκίες τον κόσμο του Chicago και καλύτερος παίκτης ήταν για άλλη μια χρονιά ο 35χρονος Pau Gasol. Ουφ, τα ‘πα, πάμε στα σημαντικά.
Καλοκαιρινά ειδύλλια και αποχαιρετισμοί
Ήρθε λοιπόν το καλοκαίρι και άλλαξαν όλα. Οι Bulls ορθά σκέφτηκαν ότι η εποχή του Rose είχε τελειώσει, και τον έστειλαν στην Νέα Υόρκη, αδυνατώντας να πάρουν κάτι καλύτερο από τους Jerian Grant και Robin Lopez σε αντάλλαγμα για τον πρώην MVP. Δεν προσπάθησαν να ανανεώσουν ούτε τον Pau Gasol, που κατέληξε στους Spurs, ούτε τον Joakim Noah, που υπέγραψε ένα τεράστιο συμβόλαιο στους Knicks, ούτε καν τον Mike Dunleavy που προσέφερε λίγο απ’ όλα σε απόλυτα λογικές τιμές. Μαζί τους αποχώρησαν και άλλοι ρολίστες, όπως οι E’Twaun Moore, Aaron Brooks και Cameron Bairstow.
Περιμένοντας το Chicago να χτίσει γύρω από τον Butler μία νέα ομάδα, η υπογραφή του Isaiah Canaan θεωρείται φυσιολογική. Ένας κοντός combo guard με έφεση στην επίθεση, και ειδικά στο τρίποντο, ταιριάζει όπως πρέπει στην επίθεση που οραματίζεται ο Fred Hoiberg.
Κι έπειτα έσκασε η βόμβα του Rajon Rondo, ο οποίος ανέστησε τα νούμερα και την καριέρα του πέρσι στους Kings, αλλά σίγουρα δεν μπορεί πλέον να οδηγήσει ως βασικό γρανάζι μηχανής μία ομάδα στις επιτυχίες. Κι έπειτα έσκασε η βόμβα του Wade. Ένας εξαιρετικός παίκτης, ένας παίκτης – θρύλος, που επιστρέφει στην πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε, για να την οδηγήσει ξανά στις επιτυχίες. Δύο πολύ μεγάλοι παίκτες. Δύο παίκτες που, όμως, δεν ταιριάζουν καθόλου μεταξύ τους, και σίγουρα δεν ταιριάζουν στο στυλ μπάσκετ που πρεσβεύει ο προπονητής της ομάδας, την ταχύτητα – δηλαδή – εναλλαγής της μπάλας και την προσπάθεια να χτυπήσει στα πρώτα δευτερόλεπτα του χρόνου επίθεσης, όσο η άμυνα παίρνει θέση. Rondo και Wade έχουν την τάση να ντριμπλάρουν μέχρι η μπάλα να ξεφουσκώσει, και ιδίως ο πρώτος είναι γνωστός για την τάση του να επιμένει στην κατοχή ωσότου να καταφέρει να βρει την πάσα που έχει κατά νου.
Rookie Peek
O Denzel Valentine έσκασε σαν κομήτης στο περσινό κολεγιακό πρωτάθλημα. Ήδη από την τρίτη του σεζόν στο Michigan State, όταν και ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο, είχε αποδείξει ότι είναι ένας ποιοτικότατος παίκτης, με δεδομένο όμως ότι οι τεταρτοετείς σπάνια επιλέγονται σε αξιοπρεπείς θέσεις στα drafts, και για να συμβεί αυτό θα πρέπει να έχουν αποκτήσει ένα στάτους κολεγιακού θρύλου, ο Valentine έμοιαζε σίγουρος undrafted.
Η περσινή χρονιά όμως ήταν αρκετή για να τον σπρώξει στο #14 του draft, καθώς η απόδοση του ήταν εξωπραγματική. Με τον συγκλονιστικό μέσο όρο των 19,5 πόντων, 7,5 assists και 7,5 rebounds, φλερτάροντας, και σε κάποιες περιπτώσεις επιτυγχάνοντας, triple double σε κάθε παιχνίδι, οδήγησε το Michigan State σε μία μεγαλειώδη χρονιά που βρήκε άσχημο τέλος στον πρώτο γύρο του March Madness, σε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του θεσμού. Ο ίδιος πάντως θα προσφέρει την αδιανόητη για rookie αντίληψη του παιχνιδιού, μυαλωμένο παιχνίδι και θα αναλάβει τα ηνία των Bulls μόλις το πείραμα με τον Rondo αποτύχει, ενώ με ιδιαίτερη άνεση θα μπορεί να προσφέρει και από τις δύο θέσεις των guards. Είναι πάντως επιρρεπής στους τραυματισμούς και μένει να δούμε πόσο αυτό θα τον περιορίσει. Αλλά με δεδομένο ότι, όπως είναι τα πράγματα, είναι ο καλύτερος σουτέρ στην περιφέρεια του Chicago, δύσκολα δεν θα πάρει αρκετό χρόνο συμμετοχής.
Ο Γερμανός Paul Zipser που επιλέχθηκε στο #48 δύσκολα θα μας απασχολήσει στο άμεσο μέλλον, ενώ στο πιο μακροπρόθεσμο ενδέχεται να μας απασχολήσει κάπως, όταν σε δυο- τρία χρόνια θα επιστρέψει σε όποια Γερμανική ομάδα αγωνίζεται στην Euroleague.
Depth Chart
Τι περιμένουμε φέτος
Όσοι διαβάσατε το preview των Boston Celtics, θα θυμάστε ενδεχομένως το sandwich που έφτιαξε ο Terry Rozier με ψωμί, μακαρόνια με σάλτσα, ζάχαρη, και ranch dressing. Στην ίδια λογική στήθηκαν και οι φετινοί Bulls, δηλαδή “παίρνουμε ό,τι καλύτερο υπάρχει στο ψυγείο και το ανακατεύουμε”. Αδυνατώ να βρω λογική στη μεθοδολογία χτισίματος της ομάδας, και νομίζω ότι αυτό συμβαίνει επειδή δεν υπάρχει τέτοια.
O Gar Forman όταν ρωτήθηκε για τον σχεδιασμό των Bulls
Η απόκτηση Rondo και Wade από ομάδα υπό την καθοδήγηση του Fred Hoiberg δεν βγάζει κανένα νόημα. Και σε αυτό το σημείο να προσθέσουμε πως ο μόνος προπονητής υπό τις εντολές του οποίου το δίδυμο αυτό θα έβγαζε νόημα είναι ο Doc Rivers. Το Hoiball που εφάρμοσε στo Iowa State βασίζεται στην συνεχή κίνηση και στα ελεύθερα σουτ, σε κάθετα σκριν στον playmaker, ο οποίος όμως για να τα εκμεταλλευτεί θα πρέπει να μπορεί είτε να απειλήσει από απόσταση μεγαλύτερη των δύο μέτρων, είτε να βρει παίκτη ακροβολισμένο στο τρίποντο. Οι μόνοι που θα μπορούν να ακροβολίζονται είναι οι Mirotic, McDermott και ο Butler βέβαια, ο οποίος όμως απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί κίνδυνος – θάνατος από την περιφέρεια. Επιπλέον, με εξαίρεση τον Canaan, δεν υπάρχει άλλος καλός περιφερειακός για να καλύψει τους σχεδόν βέβαιους τραυματισμούς των ηλικωμένων βετεράνων guards.
Ο συγκεντρωτισμός του Rajon Rondo, ο οποίος την περσινή σεζόν βρέθηκε όγδοος μεταξύ 281 παικτών με περισσότερα από 45 παιχνίδια και 15 λεπτά ανά αγώνα σε συνολικό χρόνο κατοχής της μπάλας (7,5 λεπτά), είναι ασύμβατος με τις ως άνω αρχές του Hoiball, το ίδιο και τα 4,7 δευτερόλεπτα κατοχής ανά touch που τον φέρνουν 17ο στην ίδια λίστα. Η αγωνιστική του ιδιοσυγκρασία θα ήταν πιο ευκολοχώνευτη αν ταιριαζόταν με catch and shoot παίκτες, ή τουλάχιστον wings στο καλούπι του Klay Thompson, οι οποίοι κάνουν κάτι με την μπάλα με το που την αγγίξουν. Αντ’ αυτού, Wade και Butler βρίσκονται στην κορυφή ανάμεσα σε SG/SFs σε δευτερόλεπτα κατοχής ανά touch, μετρημένοι περί τα 3,5-4”, πίσω μονάχα από McCollum και Brandon Knight (που ούτως ή άλλως είναι combo guards) και στη γειτονιά των DeMar DeRozan και LeBron James, αν λάβουμε υπόψη μας starter SG/SFs. Αμφότεροι τείνουν να παίρνουν μερικές στιγμές στατικοί για να σκανάρουν το παρκέ μόλις δεχτούν την μπάλα, και είναι ερωτηματικό πόσους τέτοιους παίκτες μπορεί να σηκώσει μια ομάδα.
Η προφανής πάντως αδυναμία του πάλαι ποτέ all-star backcourt των Bulls δεν είναι άλλη από τις επιδόσεις και τη (μη) διάθεσή τους στο μακρινό σουτ, που μεγεθύνεται από την τάση της λίγκας να μεταφέρει εκεί το παιχνίδι της, και μορφοποιώντας έτσι την εικόνα του παιχνιδιού συνολικά. Αντί περισσότερων λέξεων, η εικόνα μιλάει από μόνη της.
Percentage of shots coming from 10 feet and in last yr:
Rondo: 55.4%
Wade: 52.5%
Butler: 43.3%Curry: 30.9%
Thompson: 26.4%
Durant: 31.0%— Morten Stig Jensen (@Morten_S_Jensen) July 12, 2016
https://www.instagram.com/p/BLU1BrQDNPO/
…and now for something completely different
Τα πάντα δείχνουν να ανατρέπονται σε αυτή την ομάδα, οπότε σίγουρα δεν θα βαρεθούμε να μετράμε εκπλήξεις. Ο Doug McDermott μοιάζει να είναι ο μόνος αυθεντικός σουτέρ σε αυτή την ομάδα, οπότε δεν θα απορήσουμε καθόλου αν τον δούμε να ξεπετάγεται φέτος και να παίρνει πολύ περισσότερα λεπτά από πέρσι -ιδίως αν καταφέρει να μαρκάρει κάτι στην άλλη πλευρά του παρκέ. Μαζί του και ο Bobby Portis, ο rookie που μάγεψε την προηγούμενη χρονιά ανά διαστήματα, και θα αποτελέσει σίγουρα επιλογή μας στο fantasy φέτος, στους τελευταίους γύρους. Στο Chicago δείχνουν να τον πιστεύουν, όπως και τον Christiano Felicio, ο οποίος Βραζιλιάνος έχει φανατικούς θαυμαστές και αν καταφέρει να μπει στο rotation, αλλά και να προσαρμοστεί καλύτερα στη θέση του center, ίσως κλέψει χρόνο από τον μετρίων δυνατοτήτων Robin Lopez.
Με έχεις κάνει ξενύχτη
Το ενδιαφέρον για το τι θα δουν τα μάτια μας είναι δεδομένο. Καμία άλλη ομάδα δεν αποπνέει τέτοια αύρα μυστηρίου γύρω από το τι να περιμένουμε από αυτήν, όσο οι Bulls, πράγμα που αυτόματα μας δημιουργεί τεράστια προσμονή για να μας λυθούν οι απορίες. Είναι σίγουρο πως τις πρώτες βδομάδες θα είμαστε κολλημένοι στον υπολογιστή μας με τους αγώνες τους,
Από την στιγμή που θα μας λυθούν τα ερωτηματικά, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε Bulls, καρφωμένοι σε έναν και μόνο παίκτη. Αδιαφορώντας για την αποτελεσματικότητα, και χωρίς να υποτιμούμε τον καλύτερο παίκτη της ομάδας, τον Jimmy Butler δηλαδή, όλα τα βλέμματα θα είναι στραμμένα προφανώς στον υπερτεραστιότατο Dwyane Wade, ο οποίος θα μας χαρίσει κάποιες από τις τελευταίες του μεγάλες παραστάσεις, με την φανέλα της ομάδας που υποστήριζε μεγαλώνοντας.
Η απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης
Εδώ κανονικά γράφουμε τι μπορεί να πάει στραβά, αλλά έχουμε ήδη πλειοδοτήσει στο συγκεκριμένο θέμα σχεδόν σε κάθε προηγηθείσα παράγραφο. Στη θεωρία τίποτα δεν μπορεί να πάει καλά, αλλά πολλές φορές η ζωή τα φέρνει όλα τούμπα, όταν μπαίνει στην εξίσωση η θέληση, το κίνητρο, η εμπειρία και η κλάση. Οι Bulls μπορεί να διαθέτουν αταίριαστους παίκτες, αλλά αρκετοί από αυτούς, με προεξάρχοντα τον Dwyane Wade, έχουν τεράστια προσωπικότητα, και το ειδικό βάρος να ανατρέψουν τις βασικές αρχές του μπάσκετ, απλά με την παρουσία τους στο παρκέ. Ο Rondo θέλει σαν τρελαμένος να αποδείξει ότι δεν έχει τελείωσει, ακόμα και αν το κάνει για εντελώς προσωπικούς λόγους, και το κίνητρο υπάρχει και καίει. Ο δε Butler τα τελευταία χρόνια έχει αναπτύξει αρχηγική προσωπικότητα, και η παρουσία δύο τόσο έμπειρων παικτών δίπλα του σε ρόλο μεντόρων (ο Wade κυρίως) μπορεί να τον εκτινάξει σε επίπεδα superstar.
Πρόβλεψη (έτσι, για να γελάμε στο postseason roundtable)
Στην ουσία μιλάμε για μία εξίσωση που από την μία πλευρά υπάρχει η απουσία χημείας, μπασκετικής λογικής, και σεβασμού στην εξέλιξη του μπάσκετ, ενώ από την άλλη πλευρά υπάρχει μία βαριά φανέλα που την φορούν κάποιοι παίκτες με τεράστιες προσωπικότητες. Όσο και αν σέβομαι τον Wade, δεν μπορώ να στοιχηματίσω κόντρα στην εξέλιξη του αθλήματος. Οι Bulls θα παλέψουν για να μπουν playoffs, αλλά δεν βρίσκω με ποιον τρόπο θα καταφέρουν να υπερκεράσουν ομάδες πιο σύγχρονες, πιο ομοιόμορφα στημένες. Ένατη με δέκατη θέση, και τουλάχιστον θα μπουν στο lottery του χρόνου.
Dimitris Mantzoukas
Latest posts by Dimitris Mantzoukas (see all)
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 6 - December 2, 2019
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 2 - November 4, 2019
- 2019-20 Previews: Utah Jazz - October 24, 2019
- 2019-20 Previews: Portland Trail Blazers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Orlando Magic - October 19, 2019
Όποιος έχει σιχαθεί να βλέπει το περιπλανώμενο “νούμερο” ονόματι Rondo, plz stand up…