Κάθε χρονιά που ξεκινάει στον “Μαγικό Κόσμο του ΝΒΑ” έχει και τα καλά -ή σε κάποιες περιπτώσεις, όχι και τόσο καλά- κρυμμένα μυστικά της. Παίκτες που, είτε κρύβονταν στις σκιές, παραμονεύοντας να έρθει η ευκαιρία που θα αρπάξουν από τα μαλλιά, είτε συνήθιζαν ως τώρα να μας απογοητεύουν, αλλά είναι έτοιμοι να βαδίσουν προς τον δρόμο της εξιλέωσης, είτε ήταν ήδη θετικοί, αλλά πολύ απλά μπορούν φέτος να γίνουν ακόμα καλύτεροι. Το BallHog ξεκινάει μια βόλτα στις 30 ομάδες του πρωταθλήματος, ψάχνοντας τους παίκτες αυτούς που φέτος καλούνται να ανεβάσουν επίπεδο το παιχνίδι τους, στον δρόμο προς την καθιέρωση και θα αποτελέσουν πιθανότατα κλειδιά στην πορεία των ομάδων τους προς την επιτυχία.
Atlantic Division
Avery Bradley (Boston Celtics)
Κάθε ψυχοπαθής που δηλώνει πως θέλει να αρπάξει το βραβείο του “Αμυντικού της Χρονιάς” από τις τανάλιες του Kawhi Leonard, αξίζει την προσοχή μας. Το pitbull του Brad Stevens προέρχεται από δύο συνεχόμενες σεζόν που δεν αντιμετώπισε τα προβλήματα τραυματισμών που τον συνόδευαν τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, έπαιξε τη γνωστή του ασφυκτική άμυνα, ενώ παράλληλα σταθεροποίησε το σουτ του έξω από τη γραμμή του τριπόντου, και εκπαιδεύτηκε σαν secondary playmaker όποτε χρειάστηκε. Ο Danny Ainge δεν έδειξε ιδιαίτερη θέρμη να ανανεώσει τον Evan Turner, τον άνθρωπο που επί διετία μπάλωνε κάθε τρύπα στο backcourt των Celtics, γιατί περιμένει από τον Bradley να αποτινάξει από πάνω του το μανδύα του ρολίστα και να γίνει κάτι παραπάνω από τον χειρότερο εφιάλτη των αντίπαλων guards.
Η αποχώρηση, λοιπόν, του Turner δεν είναι μόνο ευκαιρία του Terry Rozier να αποδείξει τις δυνατότητές του, αλλά κυρίως ψήφος εμπιστοσύνης στον Bradley και την εξέλιξή του. Πλέον είναι ο αδιαμφισβήτητος #2 στην περιφέρεια των “Κελτών”, και αναμένεται να αναλάβει μεγαλύτερο φορτίο ως secondary playmaker, skills τα οποία προσπαθεί να ακονίσει χρόνια τώρα, ξεκλειδώνοντας επιλογές και πεντάδες στον Stevens. Το να μπορεί ο Avery να σκοράρει και να δημιουργεί με την ίδια ευχέρεια ουσιαστικά είναι το εισιτήριο για περισσότερα λεπτά και στον “Marcus the Dog”, τον Marcus Smart, που θα μπορεί να μπαίνει λυσσασμένος με το βλέμμα κατευθείαν στην καρωτίδα των αντιπάλων, συνθέτοντας ένα backcourt έναντι του οποίου θα πρέπει να ζητήσουν ασφαλιστικά μέτρα οι υπόλοιποι περιφερειακοί αστέρες της λίγκας.
Rondae Hollis-Jefferson (Brooklyn Nets)
Ο Rondae Hollis-Jefferson κλείνει έναν τέλειο κύκλο με τους Blazers, που ξεκίνησε με εκείνο το trade, που για να έχουν το δικαίωμα οι Nets να πληρώσουν το επόμενο καλοκαίρι τον Gerald Wallace, είχαν στείλει στο Portland το #6 pick εκείνου του draft, που έμελλε να είναι ο Dame Lillard. Η καρμική ανταπόδωση ήρθε τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν οι Blazers προσέφεραν το #22 pick εκείνου του draft για τον Mason Plumlee, σε μια ανταλλαγή από την οποία, όπως φαίνεται, βγήκαν κερδισμένες και οι δύο ομάδες, καθώς στο Portland βρήκαν το βασικό τους center, ενώ στο Brooklyn πήραν τη μετενσάρκωση του Gerald Wallace, αλλά σε γόνιμη μπασκετική ηλικία. Έναν μπασκετμπολίστα που, αν είχε έστω και στοιχειώδες σουτ, θα μπορούσε να γίνει All Star, και αποτελεί την καλύτερη επένδυση για το μέλλον του roster Nets.
Ο Hollis-Jefferson αποτελούσε την μοναδική αχτίδα φωτός στην περσινή ομάδα των Nets μέχρι να τραυματιστεί, και με τον McCullough αγνοούμενο, τον LeVert ακόμη τραυματία, και τον Whitehead εμφανώς ανέτοιμο, ο RHJ μπαίνει στη φετινή σεζόν σαν ο μοναδικός που μπορεί να κρατήσει τη δάδα με τη φλόγα που ενδέχεται να βγάλει το Brooklyn από το τούνελ της ανυποληψίας. Είναι συγκλονιστικός αμυντικός, με δυνατότητες να διεκδικήσει ακόμα και τον θρόνο του Kawhi σε λίγα χρόνια, και θα κληθεί να μαρκάρει σε τέσσερις θέσεις, όντας η μοναδική αξιόπιστη αμυντική επιλογή των Nets. Κλέφτης περιωπής (δυνατή υποψηφιότητα για πρώτος “κλέφτης” στη season) θα βρει πόντους στο ανοιχτό γήπεδο, ενώ είναι και αρκετά έξυπνος για να μπορεί να σκοράρει με κοψίματα προς το καλάθι και επιθετικά rebound. Όσο για το σουτ του, αυτό δεν είναι άσχημο από μέση απόσταση, όντας αποτελεσματικός σαν νέος Shawn Marion, ενώ στο τρίποντο ο coach Attkinson θα τον αφήσει να σουτάρει δίχως χαλινάρια, μέχρι κάποια στιγμή να μπουν τα σουτ ή να χτίσουν κάποια όμορφη προέκταση του Barclays Center σαν αποτέλεσμα της προσπάθειας.
Lance Thomas (New York Knicks)
Ο Lance Thomas για 3,5 χρόνια ήταν ακόμη ένας tweener forward, παγιδευμένος μεταξύ του “3” και του “4” με συνέπεια στην άμυνα, αλλά μηδαμινό επιθετικό παιχνίδι. Όταν έφθασε στη Νέα Υόρκη, σαν δώρο της παρηγοριάς στα πλαίσια του trade που γέμισε την περιφέρεια του Cleveland, έδειξε αρκετή διάθεση παίζοντας μπροστά σε φίλους και γνωστούς στα ασήμαντα παιχνίδια στο φινάλε της σεζόν, και έπεισε τη διοίκηση των Knicks να του ανανεώσει το συμβόλαιο για άλλη μια χρονιά. Πέρυσι, λοιπόν, κατάφερε να σώσει την καριέρα του, κυρίως λόγω της αναπάντεχης αποτελεσματικότητάς του από τη γραμμή των τριών πόντων. Ο ίδιος Thomas που είχε περάσει 3,5 χρόνια στο ΝΒΑ χωρίς να πετύχει ούτε ένα τρίποντο, φορώντας τη φανέλα των Knicks, ως δια μαγείας, έχει κατορθώσει να πετύχει 51 σουτ πίσω από τη γραμμή των 7,25 με ποσοστά κοντά στο 40%. Τα τρίποντα αυτά, φυσικά, ήταν όλα δίχως καν την παραμικρή υποψία αμυνόμενου στα πέριξ, αλλά, τιμωρώντας τις άμυνες που τον αγνοούσαν επιδεικτικά, ο Thomas κατόρθωσε να προσθέσει καθαρά πια το SF δίπλα από το όνομά του. Η φιλότιμη παρουσία του και η διάθεση να κάνει τη βρώμικη δουλειά εκτιμήθηκε τόσο από τους συμπαίκτες του, που ο ίδιος ο Porzingis στην πρώτη του κίνηση επιβεβαίωσης της δύναμής του μέσα στην ομάδα, πίεσε και του εξασφάλισε ένα τετραετές συμβόλαιο για $ 28 εκατομμύρια.
Φέτος αποτελεί τον καλύτερο, ή για να είμαστε πιο ακριβείς τον μοναδικό, αξιόλογο αμυντικό που μπορούν να κατεβάσουν οι Knicks απέναντι στα αντίπαλα τριάρια και θα κληθεί να πάρει τις πιο δύσκολες αμυντικές αποστολές προκειμένου να προσφέρει την απαραίτητη ξεκούραση στον 32χρονο Carmelo. Παράλληλα, λόγω της έλλειψης βάθους στον πάγκου, αποτελεί τον μοναδικό παίκτη που μπορεί να γεμίσει αυτό το κενό στα forwards, ώστε να μπορέσει η Νέα Υόρκη να κατεβάσει τον Carmelo στο “4” δίπλα στον Porzingis στο “5”, το μόνο σχήμα, δηλαδή, που θα μπορέσει να κάνει την επίθεση της Νέας Υόρκης πραγματικά ξεχωριστή. Η παρουσία του Lance Thomas είμαι η μόνη ελπίδα του Hornacek, όχι μόνο για έχει μια στοιχειώδη ευελιξία στα σχήματα που κατεβάζει, αλλά και για να γλυτώσει από την κατάθλιψη που θα πρέπει να νοιώθει κάθε προπονητής όταν αναγκάζεται να περάσει τον Sasha Vujacic στον αγωνιστικό χώρο.
Η αντίδραση του Lance κάθε φορά που παίρνει κάποια assist.
Sergio Rodriguez (Philadelphia 76ers)
Dario Saric, Jahlil Okafor, Nerlens Noel, Joel Embiid, Jerami Grant, εν καιρώ και Ben Simmons. Έξι παίκτες της front-line, έξι παίκτες που πιστεύουν σε starting ρόλο σε αυτή τη λίγκα. Παράλληλα, το προαναφερθέν σύνολο αποτελείται από τα πιο πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία της Philadelphia, και αποτελεί ζήτημα εξέχουσας σημασίας για τον κύριο Colangelo να διατηρήσουν την αξία τους στην αγορά, αλλά και ταυτόχρονα να λειτουργήσουν σε ένα πλαίσιο στο οποίο θα μπορεί “να ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι”, ώστε αυτοί που θα μείνουν να αποτελέσουν τον σκληρό πυρήνα της νέας εποχής της Philadelphia, ενώ όσοι θα μετακινηθούν να φέρουν ταλέντο σε άλλες θέσεις.
Ο τραυματισμός του Jerryd Bayless, ενός αμιγώς scoring combo guard που προοριζόταν για βασικός point guard (ή τέλος πάντων για λεπτά βασικού point guard) στους Sixers, είναι πολύ πιθανό να αποδειχτεί blessing in disguise για την ομάδα, καθώς θα αυξηθούν τα λεπτά του Sergio Rodriguez. Ο “Chacho” αποπειράται στα 30 του, υπό τους δικούς του όρους, τη δεύτερη προσπάθεια για καριέρα στο NBA, απαλλαγμένος από το άγχος της καταξίωσης, καθώς έχει κατακτήσει τα πάντα σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο στην Ευρώπη, και λογικά χωρίς ψευδαισθήσεις μεγαλείου. Η ιδιοφυΐα του Chacho, σε συνδυασμό με το ταλέντο του, συνδυασμός που δεν έχει ο εξαιρετικά τίμιος για τον ρόλο του, τρίτος PG της ομάδας, T.J. McConnel, είναι ακριβώς αυτή η δραστική ουσία που μπορεί να κρατήσει αυτό το ετερογενές μείγμα ψηλών σταθερό, εξασφαλίζοντάς τους αρκετά touches εκεί όπου τα θέλουν, την ώρα που θα τρέφεται και ο ίδιος από τη βαρύτητά τους. Θα ήταν καταστροφή (που ήδη έχει ξεκινήσει) να βράζουν τα αποδυτήρια υπό τη θερμότητα των περιορισμένων λεπτών και των ανεπιτυχών αποτελεσμάτων, ρίχνοντας την αυτοπεποίθηση του νέου ταλέντου, και ωθώντας τους να ζητήσουν trade, διαλύοντας τη διαπραγματευτική ισχύ των Sixers. Ο “Chacho” είναι αυτός που μπορεί να εξασφαλίσει ότι όλα αυτά δεν θα γίνουν. Α, ναι, ας βάζει και κανένα τρίποντο, να μην αισθάνεται μόνος ο Covington πίσω από τα 7,25.
Norman Powell (Toronto Raptors)
Λίγο πριν το draft του 2015, ανάμεσα στους παίκτες που θα ήταν μια επιλογή στο δεύτερο γύρο, με μικρές, όμως, πιθανότητες να ακολουθήσει καριέρα, ήταν ο πλάγιος του UCLA, Norman Powell. Όσοι μάλιστα ήθελαν να τον παρομοιάσουν με έναν ήδη υπάρχων παίκτη του ΝΒΑ, τον χαρακτήριζαν ως τον “δεύτερο ερχομό του Tony Allen”, ένα αμυντικό σκυλί που προσπαθεί δίχως σταματημό στην άμυνα, αλλά είναι σχετικά κοντό για small forward και δεν είχε καθόλου μακρινό σουτ.
Λίγους μήνες μετά και αμέτρητα λίτρα ιδρώτα χυμένα στο παρκέ, σε συνδυασμό με περίπου 100.000 εκτελεσμένα τρίποντα σε προπονήσεις και αγώνες, και ο Norman Powell έγινε ο παίκτης-καταλύτης στα playoffs για τους Raptors, όντας αυτός που με το κλέψιμο του στον Paul George και το κάρφωμα στον αιφνιδιασμό στο φινάλε του πέμπτου παιχνιδιού σκότωσε τον μπαμπούλα του αποκλεισμού από τον πρώτο γύρο και, ταυτόχρονα, άλλαξε τον τρόπο με τον οποίον η υπόλοιπη λίγκα, αλλά και οι ίδιοι οι Καναδοί βλέπουν την ομάδα τους και ατενίζουν το μέλλον τους.
Είναι -δίχως καμία αμφιβολία- ο καλύτερος αμυντικός του Toronto. Μπορεί να είναι σχετικά κοντός, αλλά αναπληρώνει το μπόι που του λείπει με τα μακριά του χέρια, την αμυντική του προσήλωση που θυμίζει ανδροειδές, και -το κυριότερο- με αυτό το διαρκές του πείσμα και την αδιάκοπη προσπάθεια του πρέπει να δημιουργεί ένα απίστευτο εκνευρισμό σε όποιον τον αντιμετωπίζει. Στην επίθεση, χρησιμοποιεί την αστείρευτη ενέργεια του για να βρει εύκολους πόντους, ξεπερνώντας τον σκόπελο της στατικότητας της επίθεσης της ομάδας των Raptors. Παράλληλα, θα καρφώσει πολύ εντυπωσιακά απέναντι σε διάφορους ανυποψίαστους ψηλούς, ενώ έχει καταφέρει να εξελιχθεί σε αξιόπιστο σουτέρ από το τρίποντο, κάτι που μέχρι πέρυσι θα φάνταζε με όνειρο καλοκαιρινής νυχτός.
Μαζί με τον “Junkyard Dog” Carroll θα δώσουν τη δυνατότητα στον Dwane Casey να χαμηλώνει το σχήμα, διατηρώντας παράλληλα μια ιδιαίτερη ένταση και σκληράδα στα forwards, και αν το Toronto επιθυμεί να κάνει το βήμα παραπάνω, θα πρέπει ο Powell να ταλαιπωρήσει αφάνταστα και να βγάλει εκτός ρυθμού τον ίδιο τον Βασιλιά. Ήδη σαν rookie, έχοντας περάσει τη μισή χρονιά στην D-League, έσβησε τον Paul George και έγινε σουτέρ από το πουθενά. Το δίδαγμα πρέπει να είναι πως ο Norman Powell το θέλει πιο πολύ από όλους τους άλλους οπότε καλύτερα να μην ποντάρουμε εναντίον του.
