Κάθε χρονιά που ξεκινάει στον “Μαγικό Κόσμο του ΝΒΑ” έχει και τα καλά -ή σε κάποιες περιπτώσεις, όχι και τόσο καλά- κρυμμένα μυστικά της. Παίκτες που, είτε κρύβονταν στις σκιές, παραμονεύοντας να έρθει η ευκαιρία που θα αρπάξουν από τα μαλλιά, είτε συνήθιζαν ως τώρα να μας απογοητεύουν, αλλά είναι έτοιμοι να βαδίσουν προς τον δρόμο της εξιλέωσης, είτε ήταν ήδη θετικοί, αλλά πολύ απλά μπορούν φέτος να γίνουν ακόμα καλύτεροι. Το BallHog ξεκινάει μια βόλτα στις 30 ομάδες του πρωταθλήματος, ψάχνοντας τους παίκτες αυτούς που φέτος καλούνται να ανεβάσουν επίπεδο το παιχνίδι τους, στον δρόμο προς την καθιέρωση και θα αποτελέσουν πιθανότατα κλειδιά στην πορεία των ομάδων τους προς την επιτυχία.
Northwest Division
Wilson Chandler (Denver Nuggets)
Ο Chandler έχασε όλη την χρονιά πέρσι λόγω του προβλήματος του στο ισχίο που τον ανάγκασε να μπει στο χειρουργείο για να μπορέσει να το ξεπεράσει. O Mike Malone αισθάνεται πολύ χαρούμενος με την επιστροφή του, δηλώνοντας κατά τη διάρκεια της media day ότι “το να έχουμε τον Wilson μαζί μας και πάλι στην ομάδα είναι ευλογία“. Ο coach σκέφτεται να τον χρησιμοποιεί σε όλες τις θέλεις από το “2” ως το “4”, καθώς ο παίχτης μπορεί να κάνει πάνω από το μέτριο κάθε δουλειά που μπορεί να χρειαστεί μες στο παρκέ. Ο Chandler είναι ικανός χειριστής της μπάλας, μπορεί να δημιουργήσει το δικό του σουτ, έχει καλό τρίποντο, όντας σε θέση να αποτελέσει μια spot απειλή, είναι καλός rebounder, δυνατό κορμί που του δίνει την άνεση να μαρκάρει αντίπαλα SGs, SFs και PFs, καλός κλέφτης και γενικά ένας παίχτης πολυεργαλείο. Στους Nuggets της νέας εποχής, που διαθέτουν ως πρώτο βιολί τον λεπτεπίλεπτο Gallinari, ο Chandler είναι ο ιδανικός συμπαραστάτης του για τις θέσεις των forwards, και να λειτουργήσει ως ο απαραίτητος “glue guy”, ωσότου η ομάδα περάσει τα ηνία της στους νέους που έρχονται με φόρα να τα διεκδικήσουν (Jokic, Mudiay, Murray, Nurkic)
Το μόνο μελανό του σημείο είναι το ιστορικό του στους τραυματισμούς, καθώς στις τελευταίες έξι χρονιές έπαιξε μόλις το 55,3% των παιχνιδιών. Η ηλικία του βέβαια -είναι 29 ετών- είναι αυτή που του επιτρέπει να μην έχει χάσει ακόμα την εκρηκτικότητα. Αλλά και οι αριθμοί που είχε την 1,5 σεζόν που ο Danilo Gallinari ήταν στα pits λόγω του δικού του σοβαρού τραυματισμού, έδωσε πολλά credits. Τέλος, οι Nuggets μπορούν να εκμεταλλευτούν με έναν ακόμα τρόπο τον Wilson Chandler.
Any good vegan spots here in Denver?
— Wilson Chandler (@wilsonchandler) August 17, 2016
Ο δικός μας Σταύρος Μαρίνος πάντως του τρέφει ιδιαίτερη εκτίμηση για τις γαστριμαργικές του συνήθειες.
Nemanja Bjelica (Minnesota Timberwolves)
Ο Νemanja Bjelica ήρθε πέρσι στο ΝΒΑ με τις καλύτερες περγαμηνές, έχοντας κατακτήσει το βραβείο του MVP της Euroleague της σεζόν 2014-15, γεμίζοντας με προσδοκίες τους Timberwolves για την παρουσία του εκεί. Δυστυχώς όμως, η πρώτη του χρονιά δεν δικαίωσε αυτές τις προσδοκίες. H απόδοση του κυμάνθηκε σε μέτρια επίπεδα, έχασε 22 παιχνίδια λόγω τραυματισμών, και παρά το γεγονός ότι οι προπονητές της Minnesota προσπάθησαν να τον κάνουν πιο ενεργό στο επιθετικό κομμάτι, η αλήθεια είναι ότι η πρώτη του χρονιά ήταν ξεκάθαρα χρονιά προσαρμογής. Το μόνο θετικό που κρατάμε είναι η σταθερότητα του από το τρίποντο, που σούταρε με το αξιοπρεπέστατο 38,4%.
Όλα τα δεδομένα, ωστόσο, συνηγορούν πως φέτος θα είναι η χρονιά του. Η ίδια η ομάδα του τον χρειάζεται επειγόντως, καθώς η (μοναδική σε σχέση με τους συμπαίκτες του) δυνατότητα του να καλύψει την θέση του stretch four, σε συνδυασμό με το ότι και ως τριάρι θα αγωνίζεται σε μια περιφέρεια που υστερεί πολύ στο σουτ. Και τούτο καθώς ούτε ο Wiggins, ούτε οι Rubio, Dunn έχουν αξιόπιστο τρίποντο, γεγονός που τον καθιστά πολύτιμο, ακόμα και αν δεν βελτιώσει το 38,4 % της προηγούμενης χρονιάς. Ο Τhibbdeau δεν χάνει ευκαιρία να δηλώσει πως ο Σέρβος θα αποτελεί βασικό γρανάζι της μηχανής του για την χρονιά που θα αρχίσει, και πως ήδη έχει βρει τρόπους να τον αξιοποιήσει. Ένας από αυτούς είναι, από ό,τι ακούγεται, το pick’n’roll του Bjelica με τον δεύτερο ψηλό, κατάσταση που θα αδειάζει την ρακέτα και θα του δίνει την ευκαιρία, είτε να εκτελέσει από απόσταση, είτε να πασάρει στον ψηλό που θα μπαίνει προς τα μέσα. Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά τεσσάρια στο ΝΒΑ που θα μπορούσαν να εκτελέσουν το pick’n’roll καλύτερα από τον Bjelica, με την καταπληκτική του αντίληψη για το παιχνίδι και την ικανότητα του στην πάσα. Ο Σέρβος είναι ένας κανονικός, πλήρης, point forward, και ο Thibs είναι προπονητής που σίγουρα μπορεί να τον εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο τρόπο.
Το πιο σημαντικό, ωστόσο, είναι ότι και ο ίδιος έχει προσπαθήσει πολύ και πλέον δηλώνει ότι έχει προσαρμοστεί. Ένας τραυματισμός το καλοκαίρι τον άφησε εκτός Ολυμπιακών Αγώνων, ωστόσο εκμεταλλεύτηκε αυτή την αναποδιά για να δουλέψει πάνω στο σώμα του. Με καθημερινή παρουσία στο γυμναστήριο, έχει χάσει τους τελευταίους τρεις μήνες εννέα περίπου κιλά σε λίπος, βελτιώνοντας και την φυσική του κατάσταση, τομέα στον οποίο αντιμετώπισε πρόβλημα πέρσι, όταν και παραδέχτηκε ότι δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα συνεχόμενα παιχνίδια. Αν πράγματι το σώμα του δουλευτεί έτσι ώστε να εξαλειφθούν οι εμφανείς πέρσι αδυναμίες του να ακολουθήσει τον έξαλλο ρυθμό του ΝΒΑ, και ειδικά των νεανικών Timberwolves, καθώς και να μην υστερεί στα ματσαρίσματα με δυνατότερους ψηλούς στο “4”, τότε ο Bjelica θα είναι η αποκάλυψη στη φετινή Minnesota.
Steven Adams (Oklahoma City Thunder)
Καταρχάς να ξεκινήσουμε με την παραδοχή πως ο Steven Adams είναι ένας πολύ ωραίος τύπος, ίσως από τους πιο ωραίους τύπους στο ΝΒΑ. Δεν είναι το μουστάκι και το περίεργο κοτσάκι, δεν είναι οι επικές του δηλώσεις, δεν είναι ο καταπληκτικός του λογαριασμός στο twitter, δεν είναι ότι έχει το πιο υπέροχο middle name στο NBA (το πλήρες όνομά του είναι Steven Funaki Adams), ή μάλλον είναι όλα αυτά, αλλά ακόμα περισσότερο είναι ότι καταφέρνει να συνδυάζει καλύτερα από τον καθένα το προφίλ ενός χαβαλέ, κουλ τύπου, με μία ασύλληπτη σκληράδα και ανταγωνιστικότητα μέσα στο παρκέ. Μπορεί να επιδίδεται σε ελληνορωμαϊκή πάλη μέσα στη ρακέτα, αλλά το κάνει με τέτοιο στυλ, που είναι αδύνατο να του κρατήσεις κακία.
Η φυγή του Kevin Durant αλλά και η παραχώρηση του Serge Ibaka, το καλοκαίρι κατέστησε τον Westbrook ως τον de facto ηγέτη αυτής της ομάδας, ταυτόχρονα όμως μετέτρεψε τον Adams σε φύσει και θέσει “υπαρχηγό” αυτής της ομάδας, όντας ο δεύτερος πιο παλιός παίκτης, και με σημαντικό ρόλο στο rotation. Ήδη από πέρσι έδειξε ότι μπορεί να σηκώσει το βάρος που του αναλογούσε, κάνοντας κάποιες καταπληκτικές εμφανίσεις, κρατώντας τη ρακέτα όρθια, παρά τη μέτρια χρονιά του Ibaka, και στέλνοντας το πανάκριβο συμβόλαιο του Enes Kanter στον πάγκο. Οι μέσοι όροι του έμειναν στάσιμοι, ωστόσο η επιρροή του στο παιχνίδι ήταν πολύ πιο μεγάλη από την προηγούμενη χρονιά και από ότι οι αριθμοί εν προκειμένω έδειχναν, και δεν είναι τυχαίο ότι αυτός τελείωνε τα κρίσιμα παιχνίδια ως βασικός.
Φέτος, ωστόσο, αυτά δεν αρκούν. Ο Kevin Durant αποχώρησε, παίρνοντας μαζί τους 28,2 πόντους του, και ο Ιbaka αφήνει ορφανά 32 λεπτά ανά παιχνίδι, πέρα από την όποια επιθετική συνεισφορά του. Στην φύση και στο μπάσκετ τα κενά καλύπτονται, και ο Nεοζηλανδός θα πρέπει να βγει μπροστά, να πάρει περισσότερο χρόνο στη ρακέτα, όντας ο σημαντικότερος ψηλός πλέον, ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να βελτιώσει την επιθετική του παραγωγή. Το γεγονός ότι ο Westbrook θα έχει ακόμα περισσότερο την μπάλα στα χέρια του, σημαίνει περισσότερες ευκαιρίες για τον Adams για να τελειώνει κάτω από το καλάθι, είτε από πάσες έπειτα από διείσδυση, όταν o νέος ηγέτης της Oklahoma τραβάει πάνω του τον αντίπαλο ψηλό για να τον κόψει, είτε από ανεμπόδιστα επιθετικά rebounds στην εξέλιξη της ίδιας φάσης. Αν καταφέρει να φτάσει τους 12-14 πόντους ανά παιχνίδι, διατηρώντας το ίδιο επίπεδο προσπάθειας στην πίσω πλευρά του παρκέ, οι Thunder έχουν σοβαρές ελπίδες για τα playoffs.
Evan Turner (Portland Trail Blazers)
Ο Brad Stevens βρήκε τον τρόπο να ξεκλειδώσει το αινιγματικό παιχνίδι του Evan Turner, που -πριν γνωρίσει τον προβατόμορφο λύκο- έμοιαζε καταδικασμένος να κουβαλάει τη ρετσινιά του bust που επελέγη στο #2 του draft του 2010. Ο Stevens αγκάλιασε το ανορθόδοξο ταλέντο του Turner, βάζοντάς τον να κάνει όλα αυτά τα πράγματα που κάνει σε βαθμό άνω του μετρίου, χωρίς την πίεση της πρώτης επιλογής σε κανένα από αυτά. Πέρσι ήταν ο playmaker όποτε από την πεντάδα των Celtics έλειπε η βραχύσωμη ιδιοφυΐα του Isaiah Thomas, ελαφραίνοντας τα οργανωτικά βάρη που αλλιώς θα έπεφταν σε Bradley και Smart. Ο ΕΤ έκανε ό,τι χρειαζόταν σαν δημιουργός, λειτουργώντας παράλληλα και ως βαλβίδα ασφαλείας εκτελεστικά στις επιθέσεις που στράβωναν, με την ύπουλη ντρίμπλα του, που φαίνεται όσο χαλαρή και επιτηδευμένα εύθραυστη χρειάζεται για να υπνωτίσει τον αμυντικό εκτός πρέπουσας θέσης και να κερδίσει τον χώρο που δεν του επιτρέπει η average εκρηκτικότητά του. Ταυτόχρονα, ένα απρόβλεπτο ρεπερτόριο κινήσεων σε διάφορες ταχύτητες, και με ευρηματικό footwork, τον καθιστούν βιώσιμη επιλογή και πιο κοντά στο καλάθι, παρότι δεν διαθέτει top finishing ability, ενώ τα turnaround jumpers του είναι από τις αφανείς όμορφες κινήσεις αυτής της λίγκας (παρέα με τα καρφώματα του Henderson, που είναι μια άλλη ιστορία). Στο Portland, εκ πρώτης όψεως, μοιάζει ριγμένος από πλευράς χρόνου συμμετοχής και ρόλου, αλλά μην σας ξεγελά η παρουσία των Lillard και McCollum, o “Social Media MVP” πέραν από εγγύηση σε περίπτωση θραύσης ενός από τα πολύτιμα starting guards του Portland, είναι το τέλειο γρανάζι για να τους διατηρεί φρέσκους ενόψει playoffs, δεδομένου του επιθετικού βάρους που αναλαμβάνουν. Η δυνατότητά του να κάνει παιχνίδι, παίζοντας σε οποιαδήποτε θέση από το “1” έως το “3”, δίνει την ευχέρεια στον Stotts να δοκιμάσει τους δύο stars του σε πιο ξεκούραστους ρόλους, μακριά από την μπάλα κατά καιρούς, αλλά και να τον χρησιμοποιεί δίπλα τους, με έναν συνδυασμό Aminu – Leonard – Plumlee στο “4”-“5” για late game πεντάδες που χρειάζονται σκορ.
Trey Lyles (Utah Jazz)
Δυσκολεύομαι να βρω κάποιον που να μην πιστεύει ότι φέτος θα είναι η χρονιά των Utah Jazz, ακόμα και αν δεν έχουν όλοι το ίδιο πράγμα στο μυαλό τους όταν κάνουν αυτήν την πρόβλεψη. Ας μείνουμε στο minimum, όμως, πως θα ανέβουν αρκετές νίκες και θα μπουν άνετα στα playoffs. Κομβικό παράγοντα σε ένα τέτοιο σενάριο αποτελεί η εξέλιξη του Trey Lyles, η οποία εμφανίζεται σχεδόν προδιαγεγραμμένη.
Ήδη από πέρσι έδειξε ψήγματα του ταλέντου του, και οι 6,1 πόντοι και τα 3,7 rebounds που έγραψε είναι παραπλανητικά, καθώς, όπως όλοι οι rookies, άργησε να προσαρμοστεί. Ειδικά ο Lyles, ο οποίος και τη μόνη του χρονιά στο κολέγιο δεν είχε τεράστιο χρόνο συμμετοχής πίσω από το δίδυμο Towns/ Cauley- Stein, ήθελε να πάρει παιχνίδια στα πόδια του για να μπορέσει να αποδώσει όπως μπορεί. Η φυγή του Trevor Booker θα του δώσει την ευκαιρία για παραπάνω λεπτά στο παρκέ, ωστόσο η αυξημένη του παρουσία δεν θα είναι προϊόν συγκυριακών αλλαγών στο ρόστερ, αλλά υπαγορεύεται από τις ίδιες τις ανάγκες της Utah. Οι δύο βασικοί ψηλοί, οι Derrick Favors και Rudy Gobert, είναι ποιοτικότατοι, ωστόσο στερούνται ενός βασικού προσόντος, αυτού του σουτ, αφού κανείς από τους δύο δεν μπορεί να απειλήσει με συνέπεια πίσω από τα έξι μέτρα. Η έλλειψη αυτή οδηγεί σε συνωστισμό μέσα στη ρακέτα, και μία αρκετά σκληρή και προβλέψιμη επίθεση, στερώντας βασικές επιλογές από τον Snyder στην επιλογή των plays.
O Lyles έγραψε πέρσι το διόλου ευκαταφρόνητο 38,3% στο τρίποντο, ποσοστό, που αν λάβουμε υπόψη τις προδιαγραφές του από το κολέγιο, μπορεί να αυξηθεί ακόμα περισσότερο. Είναι αναγκαία η απειλή από την περιφέρεια για να ανοίξουν οι διάδρομοι μέσα στη ρακέτα, για τον Hayward κυρίως, αλλά και για τον Exum, που δεν μπορεί να απειλήσει προς ώρας από το τρίποντο.
