Αντί προλόγου, το καλοσώρισμα του Steph Curry στη νέα σεζόν:
Καλή χρονιά, από τον Dame Lillard
Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πώς κάθε fanbase στο NBA θα ήθελε τον Damian Lillard στο backcourt της. Ναι, ακόμα και αυτές που έχουν τύπους σαν τον Steph Curry ή τον Chris Paul και τον Russell Westbrook. Ο “Dame Dolla” μπορεί να μην είναι ο καλύτερος shooting point guard, μπορεί να μην έχει την αίσθηση του γηπέδου που κάνει το ύψος του Chris Paul να μην τον επηρεάζει καθόλου στο παιχνίδι του, ούτε και τα χειμαρρώδη αθλητικά προσόντα του Russell, ωστόσο είναι γεννημένος με το “I make ’em when it counts” gene ευστοχώντας σε δεκάδες game winning (ή tying) shots, θα καρφώσει με μανία στα μούτρα σου αν ξεχάσεις για μια στιγμή ότι αποτελεί και elite athlete και είναι μια ήρεμη ηγετική προσωπικότητα, η οποία δεν προκαλεί συμπλέγματα στους γύρω του, αλλά υπερτονίζει τη σημασία της ομάδας, διεκδικώντας τα φώτα και μοιράζοντας τη δόξα ισόποσα. Οι δηλώσεις του Kerr πως μπορεί να είναι ο MVP της σεζόν που μόλις ξεκίνησε, λειτουργούν ως απόδειξη της καθολικής αναγνώρισής του από συνεργάτες και αντιπάλους.
Το Denver, καθοδηγούμενο από το συγκλονιστικό στο δεύτερο ημίχρονο δίδυμο Jokic και Mudiay (τελείωσαν τον αγώνα με 23/17/2ast/4stl και 21/7/4ast/3stl αντίστοιχα), είχε βρεθεί στο +9 ενάμιση λεπτό πριν το τέλος, για να φέρουν οι Lillard και McCollum το παιχνίδι στο καλάθι με 3” στο ρολόι. Ο Terry Stotts είναι ως γνωστόν αρχιτέκτονας στο φτερό, σχεδιάζοντας υπέροχα ATO sets, και σε ένα τέτοιο ο Dame ισοφάρισε το παιχνίδι.
Blazers' Terry Stotts w/ the ATO magic gets Damian Lillard a wide open lob to finish off 9-0 closing run vs. Nuggets & force OT… pic.twitter.com/DBKj5BySoJ
— Ben Golliver (@BenGolliver) October 30, 2016
Στην παράταση, με το παιχνίδι ισόπαλο, η μπάλα βρέθηκε και πάλι στα χέρια του, 4” πριν την λήξη, στην κορυφή με αντίπαλο τον Faried και με ένα Parkerικό drive έδωσε τη νίκη στους Blazers.
Oι μέσοι όροι του στα τρία πρώτα παιχνίδια; Ένα αβίαστο 35 πόντοι, οχτώ rebounds και πέντε assists.
The State of the Spurs
Έχετε ποτέ βρεθεί σε ένα νέο περιβάλλον ή σε μια παρέα μεταξύ σχετικά γνωστών, από την οποία όμως λείπει ο κοινός γνωστός που σας ενώνει όλους, κι έχετε νιώσει την αμηχανία και αβεβαιότητα πριν φτάσετε εκεί; Αν οι Spurs είχαν αυτά τα συναισθήματα προ του πρώτου παιχνιδιού χωρίς τον Duncan μετά από σχεδόν μια εικοσαετία, αυτή διαλύθηκε όπως ένα επιτυχημένο αστείο που σπάει τον πάγο στις ανωτέρω περιγραφείσες καταστάσεις. 29 πόντοι διαφορά απέναντι στους Warriors είναι μια καλή κίνηση για να διατρανώσουν ότι οι Spurs είναι ακόμα οι Spurs, και αντίστοιχα οι 35 πόντοι του Kawhi είναι ένα μπλοκ με πλακάτ που φωνάζει “εγώ είμαι εδώ!” εξ ονόματός του, απειλώντας να εμφυσήσει τον μεσσιανισμό σε ένα franchise που τον απέφευγε σθεναρά, παρότι τη φανέλα του έχουν φορέσει μισή ντουζίνα hall of famers την τελευταία εικοσαετία.
Για τον Jonathon Simmons τα είπαμε στο M2M, και τον είδαμε να κάνει “LeBron” πάνω στον Curry.
Τι κι αν το πτώμα του Tony Parker αποσυντίθεται με ταχείς ρυθμούς (5,3 πόντοι, 3,3 assists σε 25′ λεπτά με 26% FG σε τρία παιχνίδια + ένα DNP-rest), ο Patty Mills πάει για Sixth Man of the Year αν συνεχίσει όπως ξεκίνησε. Τι κι αν ο Pau Gasol ίσως να είναι unplayable απέναντι στους Warriors, το ύψος του και το μπασκετικό του ΙQ είναι αρκετό σχεδόν για όλα τα υπόλοιπα matchups. Τι κι αν η σταθερά του Matt “Red Rocket” Bonner αποδήμησε σε θερμότερα κλίματα, o Popovich έφερε τον ομοϋψή κοκκινοτρίχη Λετονό σουτέρ που είχε stashάρει στην Ευρώπη για να τον αντικαταστήσει, έστω και με ένα δάχτυλο λιγότερο.
Say NO to bullying
i kinda feel bad for mclemore. this is two consecutive possessions pic.twitter.com/u4Hdkw9J8r
— James Herbert (@outsidethenba) October 28, 2016
Οι Spurs ξεκίνησαν με 4-0, θα κυμανθούν πάλι στις 60 περίπου νίκες ελέω Kawhi-LMA, αλλά σίγουρα κάτι λείπει και θα πρέπει ο Manu στα 39 του να βγάλει άλλη μια καλή σεζόν1)Άλλωστε στα 75 αθροιστικά χρόνια αυτού και του Gasol έχουν επενδυθεί 30 εκατομμύρια για φέτος…, την ώρα που η front-line είναι ισχνή σε ποσότητα και ο Popovich ελπίζει ότι θα καταφέρει να κάνει τον David Lee μια εκδοχή του αγαπημένου του Boris Diaw.
Which leads us to…
Oh, mon Diaw!
Το ρόστερ των Jazz είναι φτιαγμένο για να έρθει και να κολλήσει ο Boris Diaw στην frontline, προσφέροντας το απαραίτητο playmaking και μια ιδέα σουτ, στοιχεία που μόνο ο νεαρός ακόμα Lyles μπορεί να χαρίσει. Η ορεινή, βραχώδης και συντηρητική Utah πάλι, δεν είναι μέρος για να ανθίσει το ελεύθερο πνεύμα του Bon Viveur Bobo, όσο κι αν τα τοπικά μέσα θα προσπαθήσουν να πασαλείψουν με άχνη την κατάσταση. Ο άνθρωπος πήρε το αυτοκίνητο για να ταξιδέψει από το Texas στη Utah, και μαζί τον έμπιστο φίλο του και προσφάτως αποσυρθέντα Ronny Turiaf, μήπως και καταφέρουν να σκηνοθετήσουν καμιά απαγωγή στο φτερό. Ο Diaw μαραζώνει στο Salt Lake City, και το αποτέλεσμα στο παρκέ είναι ως τώρα αποκρουστικό. Μέχρι στιγμής, σε τρία παιχνίδια ως βασικός, όσο επανέρχεται ο Favors, έχει αγωνιστεί 23 λεπτά κατά μέσο όρο έχοντας συνολικά δύο πόντους (1/11 FG), δύο assists, εφτά rebounds και έξι λάθη.
Οκ, το δέχομαι. Και μόνο γι’ αυτό άξιζαν τα κοντά 1.300 χιλιόμετρα.
Which leads us to…
Η σκατομαχία της εβδομάδας
Ξεκινάς σαν λαμπρός νέος να δεις την ανερχόμενη δύναμη της Δύσης, να παίζει απέναντι στην παλιά φρουρά, το παγιωμένο σύνορο μεταξύ contenders και απλών playoff hopefuls. Jazz Vs Clippers. Λίγο πριν το ημίχρονο βρέθηκα να διαβάζω για την προσάρτηση της Κρήτης. Το τελικό 88-75 υπέρ των Clippers τα λέει όλα. Το ίδιο και το όνομα του πρώτου σκόρερ. Austin Rivers. Ο Jamal Crawford σιγά σιγά ξεβάφει πάνω στον καμβά του Rivers, που με σύμμαχο τον νεποτισμό μπορεί να δοκιμάζει σε παιχνίδια αυτά που βλέπει από τον διορισμένο Σixth Μan of the Υear.
Το video με τους 19 του πόντους (με 8/11 παρακαλώ) μοιάζει σαν εκείνες τις κάρτες που δείχνουν διαφορετική εικόνα όταν τις κοιτάς από διαφορετική γωνία. Κοίτα το από πλάγια, και θα δεις έναν bench scorer με αυτοπεποίθηση, που τα βάζει άφοβα με όλη την άμυνα, έναν Jamal Lite. Κοίτα την στην ευθεία και θα δεις έναν παίκτη που μοιάζει να παίζει με παρωπίδες και πετάει τον εαυτό του πάνω στην άμυνα με την ελπίδα, αφού δεν μπορεί να βρει τους συμπαίκτες του, να βάλει περισσότερο από το 40% των αψυχολόγητων ή δονκιχωτικών προσπαθειών του.
Which leads us to…
ISO Joe
Μπορεί οι Blazers να αποδείχτηκαν πιο ισχυροί σε μια μάχη τελικής πτώσεως στην πρεμιέρα με τους Jazz, ελέω απουσιών (Hayward, Favors) και ενός Boris Diaw που μοιάζει χαμένος στο νέο του περιβάλλον, αλλά ο Joe Johnson γύρισε τον χρόνο πίσω, και έδειξε στον Quin Snyder ότι φέτος θα έχει έναν άνθρωπο να κλείνει τα παιχνίδια, τομέας στον οποίο η Utah πέρσι αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα.
29 έβαλε ο διάολος, η καλύτερη του επίδοση την τελευταία διετία (είχε βάλει 34 στις 1/11/2014) και δεν θυμάμαι να έτρεξε ποτέ, αντικαθιστώντας την ταχύτητα με υπομονή και κερδίζοντας την απόσταση με το Barkleΐκού διαμετρήματος εκτόπισμά του. Αργά, μεθοδικά έπαιξε σαν παλαιάς κοπής forward, κάνοντας σπίτι του τη μέση απόσταση και σπρώχνοντας σαν άλλος Adrian Dantley τα μειράκια των Blazers από το οικόπεδο.
Παράλληλα, απέδειξε πως τα πάντα είναι θέμα marketing και προσδοκίας. Οι Hawks και ιδίως οι Nets, ήθελαν από τον Johnson να είναι ο superstar, ένας ρόλος τον οποίο -ασχέτως ικανοτήτων- ποτέ δεν έδειξε να αγκαλιάζει, απογοητεύοντας σταθερά. Πέρσι στο Miami, και ως φαίνεται φέτος στην Utah, όπου δεν είναι αναγκασμένος να εκβιάζει προσπάθειες, αλλά μπορεί να φέρει το παιχνίδι στον ρυθμό και τις ορέξεις του, ξεπερνά τις προσδοκίες.
Τι κι αν έχασαν, στο Hog επιμένουμε να τους κατατάσσουμε ψηλά στη Δύση και να τους θεωρούμε μια από τις πλέον επικίνδυνες playoff teams.
“Ποιο small ball αγάπη μου;”
Το τιτλάκι αποτελεί homage σε μια καταπληκτική εικαστική παρέμβαση σε τζαμαρία (ή τοίχο) στη Μεσογείων, στην Αγία Παρασκευή*, δυο-τρία χρόνια πριν. Μια τεράστια, πανευτυχής Ευγενία Μανωλίδου κοσμεί τη σχετική βιτρίνα με την γνωστή πόζα με το κεφάλι προς τα πίσω “δεν έχω έγνοιες και αυτό βγαίνει προς τα έξω”, κρατώντας διάφορες σακούλες στα χέρια διαφημίζοντας κάτι που δεν με ενδιαφέρει, πουλώντας μια ασαφή έννοια καλής κοινωνίας και ευημερούσας αριστοκρατίας. Το αποκρουστικό θέαμα όμως γίνεται με λίγο spray αριστούργημα, και συγκεκριμένα με ένα συννεφάκι που λέει “Ποια κρίση αγάπη μου;”. Παρομοίως λοιπόν ο Dave Fizdale αντιλαμβανόμενος ότι shooting guard δεν υπάρχει και φοβούμενος τις αρθρώσεις του Vince Carter αν πρέπει να κυνηγήσει πέρα δώθε τον Bradley Beal ανάμεσα στα screens, είπε ένα μεγαλοπρεπέστατο “fuck it” και ξεκίνησε ανάμεσα σε Conley και Gasol (4/6 τρίποντα, ένα για να ανοίξει το σκορ, ένα για να ισοφαρίσει σε 100-100 και να στείλει το παιχνίδι στην παράταση, και δύο για να εξουδετερώσει εκεί του μάγους – όλα από assists του Mike Conley) τους James Ennis (SF, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως small-ball τεσσάρι), JaMychal Green (PF) και Jarrell Martin (PF/C).
Για να αποφύγουν εικόνες σαν την παραπάνω οι Grizzlies προσπάθησαν στην αρχή να παίξουν γρήγορα, εκδηλώνοντας επιθέσεις μιας ή δύο εναλλαγών της μπάλας, χωρίς φοβερά αποτελέσματα όμως. Επέζησαν όμως χάρη στα 9/12 τρίποντα από Gasol και Vince Carter, που στα 40-παρά ήταν καθοριστικός με 18 πόντους.
*Aν κάποιος περάσει από εκεί, είναι στο δρόμο που βγάζει στο υποθηκοφυλακείο Αγ. Παρασκευής, ας ενημερώσει αν υπάρχει ακόμα. Ήταν κοντά σε ένα “Ενοικιάζεται” με μεγάλα κόκκινα γράμματα.
Long Overdue
Collective IQ Vs Spacing σημειώσατε (προς το παρόν) 1.
Οι Chicago Bulls σιγά-σιγά αρχίζουν και απευθύνονται στα ερωτηματικά που τους συνόδευαν όλο το καλοκαίρι, και οι απαντήσεις είναι εμφατικές. Κέρδισαν τους Celtics με το σουτ που βλέπετε και 4/6 τρίποντα από τον Wade, διέσυραν, χωρίς τρίποντα αλλά με φανταστικό ομαδικό παιχνίδι τους Pacers, με τον McMillan να σηκώνει λευκή σημαία από το 30′. Θα πεθάνουν τους αντιπάλους τους με μεθοδευμένες half court επιθέσεις, ο Rondo ετοιμάζεται για την τελευταία payday και ο Doug McDermott είναι έτοιμος να πάρει τη θέση του Kyle Korver όσο αυτός ιππεύει με ένα γαλήνιο χαμόγελο προς το ηλιοβασίλεμα.
Myles
Όσο ασχολιόμαστε με τον Towns, τον Porzingis και τον Jokic, ο Myles Turner κρυφογελά και αποδεικνύει ότι έχει το ταλέντο και το μυαλό να γίνει από τώρα ο δεύτερος star της Indiana, και, δεν είμαι τρελός, εκπέμπει τρελά Chris Bosh vibes. Το καλύτερο που συνέβη στην Indianapolis ήταν ο τραυματισμός του PG, τα μυαλά του Stephenson που πήραν αέρα και το κόψιμο του δεσμού με τον Roy Hibbert και τον West την κατάλληλη στιγμή. Δεν ψάρωσαν από τη χρονιά του Mahinmi -που θα έκοβε λεπτά από τον Turner- και του παρέδωσαν τη frontline στο πιάτο. Ξέρω, ξέρω, από πέρσι δεν μας ακούτε και το βλέμμα σας κολλάει στον Paul George στα παιχνίδια της Indiana. Σταματήστε! Το θέαμα είναι ο Turner.
Myles Turner is the youngest player since 83' to post 30 pts, 16 reb, & 4 blks. The only other players to do so at 20 are Shaq & AD
— Fat Stat (@fat_stat) October 27, 2016
Ενότητα “Συστατικά”
Random Career Highs
Jonas Valanciunas, 32 points – Kαταλαβαίνω γιατί να πηδάς στις προσποιήσεις κάποιου σουτέρ, ή να τσιμπάς όταν η κίνηση θυμίζει κάτι από απόπειρα σουτ. Το πώς κοροϊδεύει κόσμο ο Valanciunas με μια εξοργιστική pump-fake που δεν θυμίζει σε τίποτα σουτ, χρόνια τώρα, δεν θα σταματήσει να με εκπλήσσει.
T.J. Warren, 30 points – Ως rookie ήταν ένας χαριτωμένος αναχρονισμός, με απρόβλεπτες κινήσεις πέντε μέτρα από το καλάθι και μέσα, άσφαιρος από το τρίποντο, και ένα underdog που στήριζες χωρίς να έχεις προσδοκίες. Ως sophomore έδειξε ψήγματα σουτ, ωρίμασε σαν σκόρερ στις άμυνες του NBA, αλλά πάνω που οι Suns πέταξαν τη χρονιά, και είχε την ευκαιρία να πάρει επαναλήψεις πλάι στον Booker, τραυματίστηκε και έχασε τη χρονιά. Φέτος, με εμπειρία 87 αγώνων, ξεκινά υγιής και πλέον τα ψήγματα τείνουν να γίνουν πραγματικότητα. Το σουτ του πλέον απαιτεί σεβασμό, αν και ακόμα είναι πιο επικίνδυνος από τα 6,5 μέτρα παρά πίσω από τη γραμμή, έχει ωριμάσει ως αθλητής, έχει γίνει μάστορας στο να παίρνει και να βάζει δύσκολα σουτ υπό πίεση, ενώ εκμεταλλευόμενος το εξαιρετικό δεύτερο άλμα που έχει είναι μόνιμος κίνδυνος στο επιθετικό rebound. Το πουλέν της στήλης έχει σε τρία παιχνίδια κατά μέσο όρο 23,3 πόντους και 6,7 rebounds.
The “Who did what now??” Award – Brooklyn Nets Bench
Ο πάγκος του Brooklyn, αντικείμενο χλεύης και λύπησης όλο το καλοκαίρι, τρομάζει σαν λυσσασμένο σκυλί τους Celtics, τρέχοντας ένα συγκλονιστικό σερί στην τέταρτη περίοδο για να γυρίσει από το -23, και δύο μέρες μετά υποτάσσει την Indiana. Αν δεν έλειπε ο Lopez και δεν έσπαγε το ανέλπιστα αποτελεσματικό ταίριασμα Justin Hamilton-Luis Scola, και δεν άνοιγαν λεπτά για το κενό σκοράρισμα του Anthony Bennett (Hi!), ίσως να μην φτάναμε στο game winning tip του John Henson, και οι Nets να στέκονταν σε ένα ανέλπιστο 2-1 μετά την πρώτη εβδομάδα του NBA.
One Man Shows
Δίχως πολλά λόγια:
Anthony Davis' unbelievable 50-point performance wasn't enough to lift the Pelicans over the Nuggets. pic.twitter.com/F7zNvpy5t5
— SLAM Magazine (@SLAMonline) October 27, 2016
Anthony Davis: 1st with 45 points, 15 rebounds, 5 assists, 5 steals in ANY game since steals were recorded in 1973-74 (via @eliassports)
— ESPN Stats & Info (@ESPNStatsInfo) October 27, 2016
Westbrook is the first player since Kareem Abdul-Jabbar (1974) who records a triple-double with 50+ pts. #OKCThunder #NBA
— The Ball Hog (@TheBallHogNet) October 29, 2016
We have an early candidate for NBA Vine of the year. https://t.co/SPfqwOZJ1H
— HoopsHype (@hoopshype) October 27, 2016
Weirdest Statline
Το all-around ντεμπούτο του Wade Baldwin IV στο NBA, με επτά πόντους, πέντε rebounds, έξι assists, τρία κλεψίματα, τρεις τάπες (7/5/6/3/3) σε 24′.
Chucker of the Week
Μπορεί να είχαμε πολλές άστοχες βραδιές από τους guards της Indiana, προεξάρχοντος του Jeff Teague, αλλά ο Wesley Matthews, το δύστυχο θύμα του αχίλλειου τένοντα, προσπάθησε να κερδίσει τους Rockets με το παιχνίδι τους. Δεκαπέντε τρίποντα σούταρε, μα ευστόχησε μόνο σε τρία από αυτά2)Αν και για να τα λέμε όλα, έχοντας 2/14 έβαλε αυτό το σουτ κατηγορίας “βαλ’ το αγόρι μου”., αριθμός μάλλον καταδικαστικός για παιχνίδι που κρίθηκε στον πόντο (92-93 υπέρ των Rockets -σημειωτέον, μετά τα τρίποντα που είδαμε παραπάνω, έκανε foul στον Harden που ευστόχησε σε μια βολή και έστειλε το παιχνίδι για ύπνο).
Σφηνάκια
Για τους λάτρεις του ακούσιου συμβολισμού…Never sweat Jabari…The Process…#2…#3…#SagerStrong…#2…
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | Άλλωστε στα 75 αθροιστικά χρόνια αυτού και του Gasol έχουν επενδυθεί 30 εκατομμύρια για φέτος… |
|---|---|
| ↑2 | Αν και για να τα λέμε όλα, έχοντας 2/14 έβαλε αυτό το σουτ κατηγορίας “βαλ’ το αγόρι μου”. |
Για το Cleveland και έχοντας δει και τα 4 παιχνίδια του έως τώρα, μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά ότι προσπαθεί να παίξει αρκετά διαφορετικά από ότι πέρυσι.Στα προφανή, ο Lebron είναι περισσότερη ώρα σε ρόλο point guard με λιγότερες επιθετικές προσπάθειες,ενώ έχουν ανεβάσει τις αντίστοιχες δικές τους,οι Irving και Love.Προσπαθούν να έχουν καλύτερη κυκλοφορία και να γίνουν καλύτεροι ως ομάδα ωστόσο στα δύσκολα (με Toronto και Houston το heroball επιστρέφει).
Aυτό που πραγματικά κάνει εντύπωση είναι τα διαρκή χαμηλά σχήματα που δοκιμάζει ο Lue με τον Lebron να βρίσκεται να παίζει ταυτοχρόνως pg και center στην άμυνα όταν βγαίνει ο Thompson είτε γιατί τον Andersen δεν τον εμπιστεύεται ούτε για το οικογενειακό διπλό,είτε γιατί δοκιμάζουν από τώρα απαντήσεις στις ‘χαμηλές’ πεντάδες των Warriors ή και για τους δύο λόγους ταυτοχρόνως.O Frye πάλι είναι ο ορισμός του κλισέ τίμιος γίγαντας δλδ προσπαθεί αλλά μοιάζει σαν να έχει μπει σε χρονοκάψουλα και να μας ήρθε μόλις από την δεκαετία του 60, κάποιος πρέπει να τον ενημερώσει ότι το slow motion ποστάρισμα έχει εκλείψει, ότι στείλαμε αστροναύτες στο φεγγάρι κι ότι δεν υπάρχει Σοβιετική Ένωση. .
Είναι γεγονός πάντως ότι ο Lebron παίζει πραγματικά σε όλες τις θέσεις σε συνεχόμενα παιχνίδια (με εξαίρεση στο Toronto) και το αποτέλεσμα είναι διττό.Από τη μία οι Cavs διευθύνονται από ένα μπασκετικό υπερ-υπολογιστή,από την άλλη δεν υπάρχει η δυνατότητα να μπαίνει σε on fire mode, λόγω του ότι παίρνει λιγότερες προσπάθειες με αποτέλεσμα να έχει χαμηλά ποσοστά στο τρίποντο και να μην εξαπολύει με τον ίδιο ρυθμό τις συνηθισμένες του εκστρατείες κατά της ρακέτας.
Μεγάλο κέρδος ο πολύ ανεβασμένος σε πρωτοβουλίες και αυτοπεποίθηση Love καθώς και o JR που πατάει γερά στα κρίσιμα σουτ.Ο Ίρβινγκ είναι σε top scorer mode με αδιανόητα ποσοστά στο τρίποντο(οκ θα πέσουν αλλά 53,4%, what?) και σταθερά clutch και από τώρα χτίζεται πάνω του το μέλλον των Cavs στην μετά-Λεμπρόν εποχή. Ο Dunleavy πάλι έχει ξεκινήσει άσχημα και το γεγονός ότι βρίσκεται να παίζει και 4ρι στα χαμηλά σχήματα κατά τη διάρκεια του rotation σίγουρα δεν τον βοηθά ενώ και ο Τόμπσον δεν βγάζει τη συνηθισμένη του ενέργεια στην άμυνα(Tristan χώρισε την Καρντάσιαν ΤΩΡΑ). Ο Σούμπερτ έχει εκλάμψεις εξαιρετικής άμυνας με επαφές και steals που θυμίζoυν πορτοφολά σε τρόλευ και μέχρι εκεί,ενώ ο Τζέφερσον σε ηλικία συνταξιοδότησης κολλάει βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα πετώντας τούβλα από το 3ποντο
Στην άμυνα στα switch ξεχνιούνται αλλά οκ στη regular είμαστε δεν θα φτύσουν και αίμα.Αν οι Cavaliers συνεχίσουν να προσπαθούν να περάσει στην νοοτροπία της ομάδας το passing game και δεν επιστρέψουν στην ασφάλεια (δύσκολο μακροπρόθεσμα)του ‘δίνουμε τη μπάλα στον Lebron ή τον Irving κι ας κάνουν ότι καταλαβαίνουν’, θα αποτελέσουν ένα ενδιαφέρον πείραμα μετατροπής μίας ομάδας με σουπερ-παίκτες σε σούπερ-ομάδα.Φαίνεται πάντως να έχουν καταλάβει ότι καλό και άγιο το heroball(το αγαπάμε) αλλά χρειάζεται κάτι περισσότερο για να πάρεις σερί πρωταθλήματα.Τους περισσεύει η μπασκετική ευφυία,αλλά τους λείπει πάρα πολύ ένας γεμάτος πάγκος (έστω κάτι καλύτερο από τον διακοσμητικό τωρινό) για να το καταφέρουν.Τους λείπει κι ένα πιο ένθερμο κοινό,για να ξεσηκώνει-επιβραβεύει το fast-break transition game,πρώτο πρωτάθλημα από την εποχή του Νώε πήρατε δεν γίνεται να θυμίζει βιβλιοθήκη το Quicken Loans Arena
Hint:Eίναι η ιδέα μου η ο LJ φλερτάρει στα μουλωχτά με την ιδέα μίας triple-double χρονιάς;
LET’S GO CAVS!