Το παρόν κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο Τεύχος #5 του εβδομαδιαίου περιοδικού M2M (Man to Man) που κυκλοφορεί κάθε Τρίτη μαζί με την εφημερίδα Live Sport.
Στο παρόν κείμενο παρουσιάζονται τα Start of the Season Power Rankings του Ball Hog, όπως μέσα από τα πρώτα παιχνίδια των ομάδων η αρχική μας αντίληψη για καθεμία από αυτές είτε δείχνει να επιβεβαιώνεται, είτε μας ανάγκασε να ανασηκώσουμε το φρύδι, γεμάτοι εντυπωσιασμό ή περιέργεια, από τις διαφορετικές των αναμενόμενων πρώτες εμφανίσεις.
Από “Καταραμένη Πόλη” χωρίς πρωτάθλημα σε κανένα άθλημα από το 1964, μετατράπηκαν σε μεγαλειώδεις Πρωταθλητές που κέρδισαν την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών, τους Warriors του 73-9. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα πλέον, να μιλήσει υποτιμητικά για τους Cavs ή τον LeBron.
«Την τέταρτη σερί ήττα– και τρίτη εντός έδρας – από τις 10 Ιουνίου γνώρισαν οι Warriors, τους οποίους γλέντησαν στο ντέρμπι της Δύσης οι Spurs. Ο αλύγιστος κόσμος των Dubs αποκαλούσε εν χορώ «παλτό» τον νεοαποκτηθέν Durant, ζητώντας στον Joe Lacob να ρίξει επιτέλους λεφτά στην ομάδα». Ευτυχώς, δεν είμαστε στο δαντικό καθαρτήριο των ελληνικών αθλητικών πρωτοσέλιδων και οι Warriors μας στούμπωσαν με ρεκόρ πέρυσι. Θα ζήσουμε και με δέκα νίκες λιγότερες. Και θα τους δώσουμε τον χρόνο τους. Οι φαντασιώσεις αξίζουν να τις περιμένεις.
Επιδιώκουν να τρομοκρατήσουν με το «καλημέρα» τη λίγκα. Έχουν αθλητικότητα, φινέτσα και προσωπικότητα. “Instant scorer” oι Simmons – Mills, “hustle player” ο Lee, “Boogie-stopper” ο Dedmon – κάπως έτσι, ελλείψει των Green – Parker, οι ρεζέρβες των Spurs βάζουν 159 και τρώνε 67. Και το κυριότερο: με περίπου 30 ppg/5 spg, ο Kawhi είναι ο καλύτερος two-way παίκτης στη λίγκα ή όχι;
Τέταρτος χρόνος που οι Clippers είναι τέταρτο φαβορί. Η συνέχεια τους έχει δύο όψεις. Από την μια είναι η επιθυμητή σταθερότητα, ενώ από την άλλη η στασιμότητα. Θα είναι υγιείς φέτος;
Είναι κοινή παραδοχή πως οι Celtics πέρσι, χάρη στον coach Stevens, ήταν η πιο “ομάδα” του NBA, και με δεδομένη την έλλειψη ταλέντου και μεγάλου παίκτου στο ρόστερ, το πέμπτο seed το κατέκτησαν δίκαια. Η φετινή έλευση του Al Horford, ίσως δώσει το boost που χρειάζονται για να γίνουν η μεγάλη απειλή της ανατολικής περιφέρειας. Λίγα λόγια, εργατικότητα, υπομονή και υψηλό pace. 
Ήταν ξεκάθαρα η δεύτερη καλύτερη ομάδα της Ανατολής πέρσι. Δικαιολογημένα “ομάδα που νικάει δεν αλλάζει”, και οι Raps θα συνεχίσουν τα isos των DeRozan και Lowry, κι όποιος αντέξει. Υπήρξε κουβέντα πως φέτος θα δώσουν περισσότερες προσπάθειες στον Valanciunas. Κάτι τέτοιο δεν αποκλείεται να δώσει το κάτι παραπάνω στην μονόπλευρη επίθεση του Toronto.
Οι Blazers πέρυσι διέλυσαν τις προσδοκίες, εκμεταλλευόμενοι τον αποδεκατισμό στη Δύση και αναδεικνύοντας έναν από τους νέους μεγάλους ηγέτες στο πρόσωπο του Lillard, με τον McCollum σαν Robin δίπλα του. Έμοιαζαν φτιαγμένοι για σεζόν στασιμότητας και απογοήτευσης, αλλά τα πρώτα δείγματα είναι εξαιρετικά.
Η κρίση ταυτότητας και η συνακόλουθη αστάθεια είναι δεδομένες για την ομάδα που αποχωρίστηκε τους επί πενταετία προπονητή και floor general της, με τους Vogel και Hill να βρίσκονται πλέον σε Orlando και Utah αντίστοιχα. Η ομάδα μέσα σε μια διετία έσβησε τα ίχνη του αμυντικού φρουρίου του Vogel και κοιτάζει τη νέα εποχή με απορία και αυτοπεποίθηση. Η ήττα από τους Nets αποτελεί τους πόνους της ανάπτυξης.
Οι γνωστοί Hornets που αγαπήσαμε εκτιμήσαμε. Διαβασμένοι σε κάθε παιχνίδι, δεν κάνουν εύκολα λάθη, προστατεύουν τη ρακέτα σε σημείο που ο Hibbert μοιάζει ξανά πολύτιμος και με υπομονή βρίσκουν τα κενά στις αντίπαλες άμυνες. Χαμηλό ταβάνι μεν, αλλά ο Clifford θα παίρνει το maximum από τους παίκτες του κάθε βράδυ.
Δύο χρόνια τώρα φλερτάρουν με την ιδέα των playoffs χτίζοντας μια πολύ μεστή αμυντική ομάδα, χωρίς ανισορροπίες. Ο ερχομός του George Hill θα τους στρώσει στην ευάλωτη θέση του PG, κι όλοι περιμένουμε την επιστροφή του Hayward από τραυματισμό σε λίγες εβδομάδες, για να δούμε πραγματικά πόσο ψηλά μπορούν να φτάσουν.
Μετά από επτά χρόνια, οι Hawks άλλαξαν τους ακρογωνιαίους λίθους τους. Η φυγή του Al Horford, άνοιξε τον χώρο για την επιστροφή του Dwight Howard στη γενέτειρά του, ο Dennis Schroeder ανέλαβε τα ηνία στο “1”, αλλά ο πραγματικός ηγέτης της ομάδας είναι φυσικά ο Paul Millsap. Οι Hawks θα είναι στα top seeds της Ανατολής, όσο η υγεία του Howard τον κρατάει σε υψηλό επίπεδο.
Ο Westbrook ετοιμάζεται να κάνει μια αξέχαστη χρονιά, καταθέτοντας τα πάντα στο παρκέ. Φαντάζει αβοηθήτος, με μόνο άξιο συμπαραστάτη τον Adams, ενώ ο Oladipo δείχνει προς ώρας αμήχανος. Το μόνο που μπορεί να σταματήσει τελικά τον Russell είναι το θλιβερό rotation των forwards της ίδιας του της ομάδας, που σαμποτάρει τις ηρωικές του προσπάθειες
Η κίνηση να μετακινηθεί ο “Z-Bo” στον πάγκο μπορεί να έδωσε στην ομάδα το φίλτρο της νιότης. Το συμβόλαιο του Conley δεν θα αποσβεσθεί ποτέ, όμως, το καλό γνωστό δίδυμο Randolph – Gasol έκαναν μαζί μπαλάκι τον KAT, και οι Ennis, Baldwin, Green είναι πολυτιμότατοι. Ένα παράπονο ρε παιδιά μόνο: όσο λείπει ο Tony Allen, γίνεται να μην ξεκινάει ο Andrew Harrison;
Οι κινήσεις της offseason έδειξαν μια ομάδα που κατευθύνεται προς χειμαρρώδεις και γρήγορες επιθέσεις με πολλά τρίποντα, και λίγο ενδιαφέρον για άμυνα. Ανισόρροπο mentality, αλλά σίγουρα διασκεδαστικό κι απρόβλεπτο. Το επιβεβαίωσαν ήδη χάνοντας έναν εύκολο αγώνα από τους Lakers και κερδίζοντας έναν δύσκολο εναντίον των Mavericks.
Οι Pistons είναι η πιο έτοιμη ανερχόμενη ομάδα στην Ανατολή, και ο τραυματισμός του Reggie Jackson μάλλον τους στερεί ένα δυναμικό ξεκίνημα. Ας είναι. Η συνεργασία του εκρηκτικού Ish Smith με τον Drummond θα είναι χάρμα ιδέσθαι στα χέρια του Stan Van Gundy, κι ο Tobias Harris είναι έτοιμος για breakout season υπό τις οδηγίες του μυστακοφόρου coach.
Ο Rick Carlisle θα μπορούσε να χτίσει μια αποτελεσματική επίθεση χρησιμοποιώντας μονάχα κώνους. Τελευταίο του πόνημα, το Ultra small-ball με τον Nowitzki να κρύβεται στο center. Ο χρόνος είναι αμείλικτος, αλλά θα μηχανεύονται διαρκώς τρόπους να σκοράρουν και να κερδίζουν παιχνίδια που δεν τους αναλογούν.
Οι Chicago Bulls γύρισαν σελίδα, και παίζουν ανέλπιστα καλαίσθητο fundamental basketball. Ο Dwyane Wade πέτυχε στην πρεμιέρα για την ομάδα της γενέτειράς του το 57% των τριπόντων που πέτυχε πέρυσι (τέσσερα, όταν πέρσι όλη τη σεζόν είχε επτά), και εφόσον δεν υπάρξουν τριβές, το ανόσιο πείραμα του Chicago μπορεί να πετύχει.
“Νιώθω πως έχω γεράσει πριν προλάβω να μάθω να ζω” τραγουδάνε στο “Παραμύθι” οι F.F.C. και το παράθυρο για τους Wizards μοιάζει να έχει κλείσει, με απόγειο της δύο διαδοχικές παρουσίες στους ημιτελικούς της Ανατολής πριν την περσινή αποτυχία. Οι κινήσεις του καλοκαιριού σε παρκέ και πάγκο δεν απάντησαν στις ανάγκες μιας ομάδας που παρότι νεανική, φαντάζει κορεσμένη.
Η “superteam” των Knicks αντιμετώπισε τους Cavaliers, μια ομάδα που πράγματι σφυρηλατήθηκε σε πρωταθλητισμό την τελευταία δεκαετία – με εξαίρεση όταν τα ταλέντα του «βασιλιά» πήγανε στο South Beach. Και διαλύθηκε. Σποραδικές καλές άμυνες και μικρά επιθετικά σερί – αν τόσο κρατούσε μια περίοδος, τότε οι Knicks θα διέλυαν τους πάντες σε ματς δώδεκα τετραλέπτων και ο Rose ξανά MVP. Πάντως, με τους Grizzlies έπαιξαν όπως έπρεπε.
Στο πρόσωπο των Wolves βλέπουμε την ομάδα του μέλλοντος, ενώ σε αυτό του Karl-Anthony Towns τον επόμενο καλύτερο παίκτη του κόσμου. Ο Thibodeau δεν εμπιστεύεται ακόμη τον πάγκο και είναι νωρίς στη δημιουργία του αριστουργήματός του, οπότε ίσως τα playoffs να βρίσκονται ακόμη μακριά.
Η τριπλέτα Gallinari-Jokic-Nurkic είναι μια ένοχη μεταμεσονύκτια απόλαυση και συνάμα ένα αψεγάδιαστο cocktail μπασκετοσύνης και αυτοπεποίθησης. O Will Barton είναι το σφηνάκι που σε στέλνει στο τέλος της βραδιάς, και άπαντες στο Colorado περιμένουν τον Mudiay να γίνει ο floor general που θα απογειώσει τους Nuggets.
Στο Miami διοργανώνεται μια μεγάλη audition για την τελευταία μεγάλη ομάδα που θα στήσει ο Pat Riley. Στα χαρτιά το υλικό είναι ελλιπές και αποτελείται από μισή ντουζίνα PFs, στην πράξη όμως ο Erik Spoelstra παρατάσσει μια αρμάδα καμικάζι στο πλευρό του Hassan Whiteside στην άμυνα, οι οποίοι στην επίθεση κόβουν μανιωδώς γύρω από το pick and roll του Hassan με τον Goran Dragic. Ο Justise Winslow όμως είναι ο πραγματικός πόλος έλξης για τα βλέμματά μας, έχοντας το ελεύθερο να τεστάρει τον εαυτό του ως point forward.
Ο Frank Vogel είναι ένας συγκλονιστικός defensive coach, και έχει το αντίστοιχο υλικό. Ωστόσο το ίδιο υλικό αποτελεί γρίφο για την επιθετική του αξιοποίηση, και οι μέχρι στιγμής απόπειρες των Magic να ακολουθήσουν τον αντίπαλο στο σκορ, θυμίζουν “Horribly Slow Murderer with the Extremely Inefficient Weapon”.
Πέρα από τα όργια του Γιάννη, η γκρίνια πως στην επίθεση δεν υπάρχει σουτ (29% τρίποντα μέχρι στιγμής) είναι δικαιολογημένη και το ανοιχτό γήπεδο είναι μια λύση, αλλά το πραγματικό πρόβλημα είναι η ασυνάρτητη άμυνα που για να προστατεύσει το τρίποντο αφήνει τη ρακέτα τόσο άδεια που μπορεί να φάει lay up από το meme του Travolta.
“Αν δεν είστε δολοφόνος, σκοτώστε με” φέρεται να είπε ο Κάφκα στον γιατρό του από το νεκροκρέβατο, και παρόμοια είναι η βουβή κραυγή του DeMarcus Cousins να ελευθερωθεί από τα δεσμά του δυσλειτουργικού franchise που τον κρατά σε μια ατέρμονη μπασκετική εφηβεία. Η φυγή του θα αναγκάσει τον ίδιο να σοβαρευτεί, θυμίζοντας coming of age ταινία ανεξάρτητου κινηματογράφου, και θα επιτρέψει στον Vivek να εφαρμόσει ανενδοίαστα κάθε ματαιόδοξη και διεστραμμένη ιδέα του πριν αποφασίσει επιτέλους να εμπιστευτεί τους υπαλλήλους του.
Με την εποχή του Kobe να τελειώνει, η αύρα των αποδυτηρίων των Lakers επιτέλους καθάρισε από τον μολυσματικό του εγωκεντρικό χαρακτήρα και τον αρνητισμό που είχε διαχυθεί στην ομάδα. Οι νεαροί Lakers αν και ακόμα άπειροι, όμως έδειξαν στοιχεία ώριμης ομάδας, τόσο στην ήττα από τους Jazz, όσο φυσικά και στην νίκη επί των Rockets. Δεν θα καταφέρουν κάτι σύντομα, αλλά μετά από αρκετά χρόνια, τα μαύρα σύννεφα αραιώνουν.
38% των πόντων, 30% των rebounds, 11% των assists, 30% των κλεψιμάτων και 57% των κοψιμάτων των Pelicans ανήκουν στον Anthony Davis. Καταλαβαίνουμε ότι οι συμπαίκτες του θέλουν να βγάλουν τον “Brow” MVP φέτος, αλλά μπορούν κι αυτοί να παίξουν λίγο. Μέχρι να πάρει μπρος ο Buddy Hield και χωρίς Jrue – Tyreke, η κατάσταση δεν παλεύεται – όσο κι αν η απουσία τους εκτοξεύει τον Tim Frazier με τα φρένα κομμένα για «βελτιωμένο παίκτη της χρονιάς».
Οι πολλές ήττες είναι στο πρόγραμμα για τους Suns, οι οποίοι πάντως θα πέφτουν μαχόμενοι με νεανικό πείσμα και εγωισμό. Στα δύο πρώτα παιχνίδια παρέταξαν στο παρκέ τρεις teenagers. Έδωσαν μάχη μέχρις εσχάτων απέναντι στους Thunder, με τον T.J. Warren να σαμποτάρεται από τους guards της ομάδας που θέλησαν να πάρουν την υπόθεση νίκη στις πλάτες τους.
ΟΚ, ξεκίνησαν 0-2, αλλά υπάρχουν καλά νέα. Ο Joel Embiid είναι εύλογα εκτός κλίματος στην ομαδική άμυνα, όμως δείχνει εξαιρετικά ψήγματα για rookie που έχει να παίξει δύο χρόνια οργανωμένου μπάσκετ, είτε ποστάροντας τον «Ανδρούτσο» Adams στο ζωγραφιστό είτε σπρώχνοντας τον Millsap μετά από προσποίηση στην περίμετρο. Παράλληλα, ο Rodriguez απάντησε στις κραυγές αγωνίας ετών των Sixers για court vision, transition και μακρινό σουτ. Αν συμβιβαστεί και ο Okafor με κάτω από 20’ συμμετοχής, τότε η ομάδα θα βρει ισορροπία – μέχρι τουλάχιστον να γυρίσουν οι Noel, Simmons και γεμίσει το trading block.
Εντάξει είναι η χειρότερη ομάδα της λίγκας, αλλά στο Brooklyn δεν χρειάζεται να τα βάφουν μαύρα. Το μάτι του Sean Marks κόβει (Justin Hamilton, Sean Kilpatrick) και ο Attkinson έχει αποφασίσει να κατεβάζει μια ομάδα που θα παίζει γρήγορα, θα σουτάρει πολύ και θα χτυπάει κάθε αγώνα με άγνοια κινδύνου.
