Αποκωδικοποιώντας τη Σεζόν πάνω από μια Κούπα Καφέ: “Buy or Sell Edition”

Posted on Nov 23 2016 - 12:20pm by The Ball Hog

Η αρρώστια του NBA fantasy, αλλά και το ρεύμα της ανάλυσης και της αυξημένης συλλογής δεδομένων και προγραμματιστικής ισχύος σε κάθε τομέα της πραγματικότητας, έχει κάνει ακόμα και τους ρομαντικότερους εξ ημών να σκέφτονται πραγματιστικά, με όρους κόστους απόδοσης και μεγιστοποίησης του κέρδους, συχνά ακόμα και σε βάρος του συναισθήματος. Έτσι λοιπόν, το ανηλεές “αγόρασε”/”πούλα” που είχε μπει στα νοικοκυριά με τη φούσκα του χρηματιστηρίου παραπάνω από μια δεκαετία πίσω, επανέρχεται με όχημα το NBA στο λεξιλόγιο μας, σε μια προσπάθεια να δρέψουμε τους καρπούς του σωστού συγχρονισμού στις αγοραπωλησίες μας.

Με αντίστοιχους όρους, θα προσπαθήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε ορισμένες τάσεις που εμφανίστηκαν μέχρι τώρα, στο πρώτο πέμπτο της σεζόν 2016-17.

1. Είναι ο DeMar DeRozan ο δεύτερος ερχομός του Michael Jordan, ένας ανηλεής slasher και midrange shooter, που, αδιάφορος για την μετακίνηση της λίγκας έξω από τη γραμμή του τριπόντου, θα παραμείνει πρώτος σκόρερ (έχοντας 33 πόντους μέσο όρο όσο τίθεται αυτή η ερώτηση) με το αναχρονιστικό, αλλά ταυτόχρονα και αδυσώπητο, στυλ του;

Nίκος Ραδικόπουλος: Ξεκινώντας με μια ευθεία απάντηση στην ερώτηση, όχι ο DeRozan δεν είναι ο νέος “Εμπορικότερος Όλων των Εποχών”, ακριβώς γιατί δεν θα μπορέσει να έχει την απήχηση του “Εμπορικότερου” σε όρους marketing και παγκόσμιας απεύθυνσης. Αγωνιστικά, όμως, η έναρξη της σεζόν του 2016-17 του DeRozan φέρει πολλά Jordanικά στοιχεία.

Ο DeRozan δεν κάνει ως τώρα κάτι διαφορετικό από ό,τι μας είχε παρουσιάσει στις πρώτες εφτά σεζόν της καριέρας του. Σε αυτές είχε μέσο όρο 19,2 πόντων, παίρνοντας μόλις το 15% των σουτ του από το τρίποντο με ένα ποσοστό 28,3% πίσω από τη γραμμή. Πάντα ήταν, με άλλα λόγια, slasher και mid-range σουτέρ, με τεράστια δόση post στο παιχνίδι του. Απλά φέτος έχει ανεβάσει κατακόρυφα τα νούμερα και την αποτελεσματικότητά του σε δυσθεώρητα – ως τώρα – ύψη, όντας πρώτος σκόρερ της λίγκας με σχεδόν 33 πόντους μέσο όρο, και με –το καλύτερο της καριέρας του- 59% σε true shooting percentage.

Όντως, λοιπόν, σε αντίθεση με τη συνολική ροπή της λίγκας, ο DeRozan παίρνει τα σουτ του από το mid-range, έχοντας το 57% των συνολικών σουτ του από τα 2,5 ως 7,25 μέτρα από το καλάθι, με ποσοστό 54%, ξεπερνώντας σε προσπάθειες ολόκληρες ομάδες, ειδικά όσες είναι πλήρως προσαρμοσμένες στις σύγχρονες επιταγές του αθλήματος για τα βέλτιστα σουτ, αυτά είτε από το τρίποντο, είτε από το ζωγραφιστό.

123

Και δεν θυμίζει μόνο Jordan, που στην πορεία της καριέρας του στηριζόταν όλο και περισσότερο στο παιχνίδι με πλάτη, στο εξαιρετικό footwork του και στο σουτ του από το mid-range, αλλά τα νούμερά του προσομοιάζουν με όλους τους μεγάλους σκόρερ των προηγούμενων δεκαετίων, τον Kobe και τον Iverson, τον Wade, και ακόμα-ακόμα τον Dirk της MVP χρονιάς του, το 2006-07.

1234

Το γράφημα περιλαμβάνει παίχτες με πάνω από 20 πόντους μέσο όρο και στατιστικά από τη σεζόν 1996-97 και εξής, καθώς τότε άρχισε να καταγράφεται στο ΝΒΑ η θέση από την οποία ένας παίχτης σουτάρει.

Παρόλα αυτά, μάλλον είναι δύσκολο να καταφέρει να διατηρήσει τόσο υψηλά νούμερα καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως τη σεζόν 2015-16 ο πιο εύστοχος παίχτης από την απόσταση 2,5 ως 7,25 μέτρα από το καλάθι ήταν ο ο Kevin Durant και είχε 49% ευστοχία από αυτές τις θέσεις, παίρνοντας, ταυτόχρονα, πολύ λιγότερα σουτ από εκεί σε σχέση με τον DeRozan.

Συμπερασματικά, ο DeRozan δεν έγινε ξαφνικά το πιστότερο Jordanικό αντίγραφο. Σε όλη του την καριέρα ακριβώς στο ίδιο πρότυπο παιχνιδιού κινούταν. Απλά ως τώρα στη σεζόν έχει υπάρξει αποτελεσματικότερος από ποτέ, γεγονός που κάνει ακόμα μεγαλύτερη αίσθηση. Κι είναι ακόμα εντυπωσιακότερο το γεγονός πως κάνει τέτοιο ξεκίνημα σεζόν αμέσως μετά την υπογραφή του ύψους $ 110 εκατ. για τέσσερα χρόνια συμβόλαιο του, τιμώντας το με εξαιρετικό τρόπο.

Παρόλα αυτά δύσκολα η απόδοσή του θα καταφέρει να διατηρηθεί σε αυτά τα μεγέθη παραγωγικότητας και αποτελεσματικότητας για όλη τη διάρκεια της σεζόν. Οπότε όλοι οι νοσταλγοί του ξεπερασμένου αγωνιστικά παιχνιδιού του ας απολαύσουν αυτό το απευθείας από μια 20ετία πίσω στυλ του, ένα παιχνίδι που έχει εξαλειφθεί κατά συντριπτικό βαθμό την τελευταία 10ετία από τα παρκέ του ΝΒΑ1)To σύνολο των γραφημάτων και των στατιστικών της ανωτέρω απάντησης προέρχονται από αυτά τα δύο άρθρα του sbnation και του fansided.

Κόντρα απάντηση εξοργισμένου Χάτσιου στο editing: Ο DeMar είναι φανταστικός και θα παραμείνει στο top-3 των scorers. Και τον λατρεύω ως έναν ξεροκέφαλο φονταμενταλιστή, ο οποίος στην εποχή της εξειδίκευσης και της σταδιακής ολοκλήρωσης του ατομικού πακέτου καλοκαίρι με το καλοκαίρι με νέα εργαλεία, ανθίσταται και δουλεύει κάθε καλοκαίρι στα ίδια στοιχεία που τον έφεραν στο NBA, κατεδαφίζοντας κάθε χρόνο το θεωρητικό ταβάνι που έχει πιάσει από το 2013 και σωπαίνοντας όσους πίστευαν ότι δεν μπορεί να κάνει το βήμα παραπάνω χωρίς να βελτιωθεί ως playmaker, ως αμυντικός ή χωρίς να προσθέσει το τρίποντο στο παιχνίδι του. Ο μπασκετικός αταβισμός του DeRozan ήρθε για να μείνει.

2. Ο 40χρονος Vince Carter διάγει μια ανέλπιστη αναγέννηση, αναδεικνυόμενος ως ο καλύτερος bench scorer των Grizzlies, παίζοντας με όρεξη και θράσος 20χρονου. Μπορεί να το κρατήσει μέχρι το τέλος, ή η “Vinsanity Renaissance” είναι μια φενάκη;

Γιάννης Χάτσιος: Είναι εντυπωσιακή η επιστροφή του Vince Carter στον κόσμο των ζωντανών, μετά από μια διετία στο Memphis όπου έπαιζε με efficiency και φρεσκάδα μούμιας μαθητευόμενου ταριχευτή. Είναι εντυπωσιακή και η δουλειά που έχει κάνει στο σώμα του, βγαίνοντας από τα screens σαν να είναι ο J.J. Redick. Τα 27′ ανά αγώνα στην ηλικία του θυμίζουν το άγχος του συνταξιούχου μετά το viagra, αλλά ο Tony Allen με τον Parsons κάποια στιγμή θα επιστρέψουν κανονικά, τα λεπτά του Carter θα εξομαλυνθούν σε ένα βιώσιμο ~20′ και pray to god, αυτό το μπασκετικό αρρωστάκι θα κερδίσει ένα συμβόλαιο ακόμα, και μια δικαιότατη θέση στο Hall of Fame.

3. Οι Lakers είναι πάνω από το .500. Είναι κάτι που κανείς μας δεν περίμενε, όσο κι αν συζητάγαμε (χωρίς να τολμήσουμε να γράψουμε) εδώ στο Ball Hog, πως το υλικό είναι πολύ καλό για να tankάρουν. Μπορεί κάπως να εξηγηθεί αυτή του η πορεία ως τώρα; Επίσης, αυτό μας δείχνει και μια κατεύθυνση για το μέλλον;

Κοσμάς Καψάλης: Βεβαίως πάνω από 0,500, και γιατί όχι; Τα κομμάτι του παζλ ήταν από καιρό εκεί. Χρειαζόταν κάποιος να τα βάλει στη σωστή σειρά, κάτι που κάνει εξαιρετικά ο coach Walton, και να σταματήσει να παίζει με τα παλιά και ξεπερασμένα παιχνίδια, όπως ήταν ο Kobe, έχοντας τα καινούρια να σκονίζονται. Το μεγάλο κόλπο, που είναι η ανάσταση του Nick Young, έχει μεν περάσει στον πάγκο τον Clarkson, αλλά αυτό μάλλον θετικά λειτούργησε, καθώς αποσυμφορίστηκε η βασική πεντάδα, αφού όταν μπαίνει ο Ταϊβανέζος κάνει αυτός κουμάντο, χωρίς μάλιστα να έχουν επηρεαστεί τα λεπτά του, αφού παίζει όσο οι Young και Russell. O Randle σε θέση point forward είναι μια ομορφιά και ο Lou-Will έρχεται επίσης από τον πάγκο και είναι πρώτος σκόρερ της ομάδας. Για τον Larry Nance θα πούμε απλά ότι είναι τρίτος σε PER, έχοντας το μικρότερο usage rate στην ομάδα. Πολλά credits προφανώς στον coach Walton, που υπό την καθοδήγησή του όλες οι κινήσεις που έμοιαζαν σωστές έγιναν πράξη και δείχνουν να βγαίνουν. Ο Walton, βέβαια, έπαιξε μπάσκετ έχοντας προπονητή τον Phil Jackson και τα πρώτα προπονητικά βήματα τα έκανε στο πλάι του Steve Kerr, ο οποίος με τη σειρά του έπαιξε μπάσκετ τόσο για τον Phil Jackson, όσο και για τον Gregg Popovich, οπότε οι προσλαμβάνουσές του είναι εξαιρετικές. Όλα είναι στη θέση τους για την επιστροφή των Lakers, αν και όχι από φέτος σε ρόλο πρωταγωνιστή, και όπως φαίνεται ένας πολύ ταλαντούχος νέος προπονητής είναι εδώ.

4. Οι Pistons, στην έναρξη της σεζόν τους είχαμε στα φαβορί για την τετράδα της Ανατολής. Πως φέτος ήταν η σεζόν που θα παρουσιαζόταν στην ολοκλήρωσή του το τριετές έργο του Stan “the Man” Van Gundy. Παρόλα αυτά μετά από τα πρώτα δέκα και κάτι παιχνίδια είναι κάτω από το .500. Τι βλέπουμε να ακολουθεί στη σεζόν για την ομάδα από την Motor City;

Γιάννης Χάτσιος: Πάρτε μετοχές Pistons τώρα που είναι χαμηλά. Ο Ish Smith εξαργύρωσε την οντισιόν του στη Philadelphia με το πρώτο πολυετές συμβόλαιο της καριέρας του, και είμαστε ειλικρινά, ειλικρινά όμως, ευτυχείς γι’ αυτό. Κι όσο και αν αποτελεί ένα εξαιρετικό back-up για τον Reggie Jackson, παρότι μπορεί να διεμβολίζει κατά βούληση τις αντίπαλες άμυνες, δεν έχει σε καμία περίπτωση τον δυναμισμό του Jackson σαν scorer, ούτε αυτά τα καταπληκτικά inbetween shots που είναι βούτυρο στο ψωμί του “Ιταλού”, και σίγουρα όχι τη μοναδική αίσθηση του ρυθμού και τα συγκοπτόμενα drives του.

Έτσι, μειώνεται η αποτελεσματικότητα των secondary scorers Harris και Morris, καθώς οι άμυνες δεν καταρρέουν με τον τρόπο που κατέρρεαν από τις ριπές του pick and roll Jackson-Drummond και φυσικά ο τελευταίος εμφανίζεται ξενυχιασμένος σε σχέση με τον κυρίαρχο των αιθέρων που βλέπαμε πέρυσι. Η χημεία του με τον Smith μπορεί να βρισκόταν πιο εύκολα κατά τη διάρκεια της σεζόν, αλλά αναγκάστηκαν να παίξουν πολλά λεπτά μαζί με το καλημέρα, και επί του παρόντος στην καλύτερη μπορεί να χαρακτηριστεί ως meh.

O Stan the Man -νομίζω- δεν ανησυχεί στο χωνευτήρι της Ανατολής, αλλά θα πρέπει ταυτόχρονα να δει τι γίνεται στον πάγκο, καθώς πέραν του Udrih (ύστερα Smith) και του εξαιρετικού Jon Leuer η κατάθλιψη καραδοκεί, με έμβλημα τον Stanley Johnson που κάνει μια χρονιά που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν έπαιζε και πέρσι στο NBA, ψάχνοντας επί ματαίω ρόλο στο γήπεδο.

5. Οι Wizards. Αχ αυτοί οι Wizards… Στα χαρτιά έχουν μια πρώτη πεντάδα αποτελούμενη από παίκτες με πολύ ταλέντο επιπέδου ΝΒΑ. Και τους συνδυάζουν με second units απευθείας από, ούτε καν Eurocup, αλλά Champions League… Το σύνολο είναι μία ομάδα για lottery ή κάτι παραπάνω;

Σταύρος Μαρίνος: Παρά τα εντυπωσιακά νούμερα και φέτος, ο John Wall, μετά από επτά χρόνια στο ΝΒΑ, εξακολουθεί να παίζει προσπαθώντας να εκβιάσει καταστάσεις, με μια νοοτροπία “Μπαμπά δες! Μεγάλωσα!“, χωρίς όμως να πείθει κανέναν. Μια συμπεριφορά που μάλλον είναι θέμα χαρακτήρα κι όχι ταλέντου.

Ο Bradley Beal κατάφερε να κοροϊδέψει τους Wizards το καλοκαίρι, υπογράφοντας για $ 128 εκατ. για πέντε χρόνια, παρότι χάνει κατά μέσο όρο έναν στους τέσσερις αγώνες στην καριέρα του. Στην τρέχουσα σεζόν ήδη έμεινε εκτός στους τρεις από τους δεκατρείς πρώτους αγώνες.

Η συνύπαρξη των δύο παραπάνω στην ομάδα είναι σαν ζευγάρι που συγκατοικεί, αλλά θέλει να χωρίσει και δεν μπορεί, γιατί δεν βρίσκει να νοικιάσει αλλού. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, είναι από τα χειρότερα backcourt της λίγκας, με τους Wizards να βρίσκονται στην τελευταία θέση σε τρίποντα αντιπάλων. Κι ενώ επιθετικά βγάζουν νούμερα NBA JAM, περισσότερο παίζουν άναρχο μπάσκετ χωρίς πλάνο με ελαχιστοποιημένο passing game, όντας 24οι σε assist ratio.

Το γεγονός ότι έχουν $ 97 εκατομμύρια κλειδωμένα μέχρι το 2019 σε παίχτες που αποδεδειγμένα δεν έχουν καμιά σύνδεση μεταξύ τους, στους Wall, Beal, Mahinmi, Gortat, Morris και Nicholson, δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας, με το παρακάτω βίντεο να περιγράφει την κατάσταση με ακρίβεια.

6. O James Harden είναι ο παραγωγικότερος πασέρ της τελευταίας 20ετίας, και ο μόνος μετά τον Stockton που θα περάσει τις 12 ανά αγώνα (12,5 προς το παρόν).

Γιάννης Χάτσιος: Όπως έλεγαν και ο Μήτσος με τον Άρη στην διαδικτυακή εκπομπή”Μια Παρτίδα με το HUMBA” (που μπορείτε να ακούσετε σε αυτό το link, στο 1:44:00 και για το δίλεπτο που ακολουθεί), o Mike D’ Antoni είναι μερακλής και τους αγαπάει τους stars του, τους ανεβάζει στα ουράνια σαν ανασφαλής σύντροφος, και ο Harden μοιάζει σαν να έψαχνε ακριβώς αυτό. Οι μέσοι όροι του μοιάζουν με οφθαλμαπάτη, αλλά οι Rockets είναι τόσο αποφασισμένοι να παίξουν επίθεση στα κόκκινα, και να αφεθούν αύτανδροι στην διακοπτόμενη και δυναμική πλεύση του Harden στις αντίπαλες άμυνες που ναι, το 30/13 δεν είναι έξω από τη σφαίρα του πιθανού.

Άλλωστε η επιθετική του βαρύτητα είναι τέτοια, που πρακτικά μπορεί όταν όλοι πέσουν πάνω του να πετάξει απλά την μπάλα κάπου, όπου, και να γράψει μια δικαιότατη assist.

7. Στο Denver έχουν ευχάριστους πονοκέφαλους που καταλήγουν δυσάρεστοι. Μπορούν να ταιριάξουν οι Nurkic – Jokic, πόσοι SG είναι αρκετοί, ποιος ο ρόλος του Faried και ποιο το μέλλον του Chandler;

Άρης Τόλιος: Τα ζητήματα για τους Nuggets ουσιαστικά ξεκινάνε από τη θέση “δύο”. Ο τρομερός συνωστισμός ταλέντου, με τους Harris, Barton, Murray και Beasley να συναγωνίζονται για λεπτά, προς το παρόν δεν έχει χαθεί στην εντροπία, χάρη στους τραυματισμούς των δύο πρώτων. Με την επιστροφή του Barton, λογικά θα αρχίσει να μετατοπίζεται ο Murray πίσω από τον Mudiay και θα μικραίνει ο ρόλος του Jameer Nelson. Με την επιστροφή του Harris, αν υποθέσουμε πως όλα βαίνουν φυσιολογικά, ο Barton θα αρχίσει να παίζει αρκετά και στο “3”, για να αφήσει χώρο στον Beasley να αναπτυχθεί. Κι εδώ, αρχίζουν τα σοβαρά ζητήματα.

Barton - Harris

Στο “3” συνυπάρχουν ήδη δύο αγωνιστικά κεφάλαια, οι Gallinari και W. Chandler, με σπουδαία προσφορά ως τώρα στο franchise των Nuggets. Ήδη ο Chandler, που έχασε ολόκληρη την σεζόν 2015-16, κάνει μια φοβερή χρονιά και πήρε ως τώρα λεπτά συμμετοχής λόγω των τραυματισμών. Όμως πολύ δύσκολα μπορεί να συνεχίσει – ακόμα κι αν γινόταν μια πολυτέλεια για το second unit, είναι και αυτό υπερβολικά φορτωμένο με ταλέντο. Για τον Μαυράκη, ιδανικός προορισμός για τον Wilson θα ήταν οι Clippers, αν και προσωπικά αμφιβάλλω αν οι Clippers θα το καταλάβαιναν, ακόμα κι αν ο Μήτσος το ούρλιαζε στο αυτί του Doc Rivers. Για τον Ραδικόπουλο πάλι (που τον λατρεύει, για κάποιον λόγο που μόνο εκείνος καταλαβαίνει…), οι Thunder.

Jurkic - Jokic

Και για όσους πιστεύετε πως “σιγά μωρέ, θα πάει ο Ιταλός στο “4”, το έχει ξανακάνει”, να θυμίσουμε πως, πέρα από έναν αξιόλογο rookie Hernangomez, που δεν υπάρχει λόγος να μην πάρει ευκαιρίες, υπάρχει και ο τραυματίας Darrell Arthur. Και φυσικά ο Kenneth Faried που, χάρη σε μια σειρά από παράγοντες, έφτασε σε λίγους αγώνες να κάνει τα καλύτερα νούμερα της ζωής του. Τέλος, βαθιά μέσα στο ζωγραφιστό, υπάρχει το σερβοβοσνιακό κύκλωμα Jokic-Nurkic, το οποίο φαίνεται ότι συναντά conflict2)Ναι, έκανα υπονοούμενο με τις καταγωγές των δύο “Γιούγκων”.. Το θηριώδες ξεκίνημα του Nurkic, σε συνδυασμό με το νωθρό ξεκίνημα του Jokic, που ακολουθήθηκε από την έκρηξη του Faried, οδήγησαν στην εθελούσια μετατροπή του Σέρβου σε αναπληρωματικό, που ακολουθήθηκε από το επικό ξεφούσκωμα (και) του Βόσνιου. Ο Faried θα σκοτώσει και άνθρωπο για να μη χάσει το ρόλο του στο rotation, ο Jokic θα είναι άνετος να ξεκινάει από τον πάγκο3)Σημείο του παρκέ, από το οποίο πέρυσι τέτοια εποχή πάτησε το κουμπί της εκτόξευσης., αλλά ο Nurkic;

Με βάση όλα τα παραπάνω, point being: αν εμφανιστούν κάποια στιγμή όλοι οι Nuggets υγιείς, τότε ο χρόνος θα μετρήσει ταχύτατα αντίστροφα για την μετακίνηση assets σε άλλες πολιτείες. H ομάδα έχει το χαμηλότερο μισθολόγιο της λίγκας μέχρι στιγμής, με $ 75,24 εκατ. σε μισθολόγια, όντας όχι μόνο $ 20 εκατ. περίπου κάτω από το cap, αλλά και κοντά $ 9 εκατ. κάτω από το salary floor. Άρα δεν μπορεί απλά να προσθέσει salary, αλλά και πρέπει. Βάσει λογικής, λοιπόν, πιθανότεροι για έξοδο είναι οι Chandler και Harris. Ομάδα που να κινείται στο όριο των playoffs (και προς το παρόν από κάτω) και να είναι τόσο “φορτωμένη”, σε συνδυασμό με τέτοια οικονομική άνεση είναι από πολυτέλεια ως πρόκληση για να μην διεκδικήσει πιο επιθετικά την είσοδο στα playoffs.

Σημειώσεις από το τεφτέρι:
  • Ο Porzingis, εκτός από Nowitzki 2.0, αποτελεί και μια εγγύηση στα χέρια των προπονητών για την διάσωση broken plays. Ο συνδυασμός ύψους, ικανότητας να σκοράρει από παντού, και versatility, σημαίνει ότι χρειάζεται ελάχιστο χρόνο και προϋποθέσεις για να δημιουργήσει ένα ποιοτικό σουτ out of thin air. Exhibit A:
  • Είναι κρίμα που δεν συνυπήρξαν στους Rockets o Tarik Black με τον Sam Dekker, κι έτσι χάσαμε το καλύτερο ensemble από την εποχή Scaloni και Munitis στην Depor.

 

References
1 To σύνολο των γραφημάτων και των στατιστικών της ανωτέρω απάντησης προέρχονται από αυτά τα δύο άρθρα του sbnation και του fansided
2 Ναι, έκανα υπονοούμενο με τις καταγωγές των δύο “Γιούγκων”.
3 Σημείο του παρκέ, από το οποίο πέρυσι τέτοια εποχή πάτησε το κουμπί της εκτόξευσης.

1 Comment so far. Feel free to join this conversation.

  1. GiannisD November 23, 2016 at 13:08 -

    Μάλλον οι Barton, Chandler, Faried είναι οι υποψήφιοι να χαιρετίσουν. Ο Harris δεν ξέρω πως προέκυψε, αλλά είναι υπερπολύτιμος 3&D παίκτης, με πολλά ακόμα περιθώρια βελτίωσης.