Προσπερνάμε με συνοπτικές διαδικασίες τις περιγραφές, μιας και αυτά που γίνονται στο ΝΒΑ δεν χρειάζονται πολλές εισαγωγές και πάμε άμεσα στα πεπραγμένα της πέμπτης βδομάδας του πρωταθλήματος
Earth scorched, balance restored
Παρότι ελάχιστοι στον πλανήτη έχουν άλλη άποψη για το ποιο θα είναι το ζευγάρι των Τελικών, η αλήθεια είναι πως η αρχή της σεζόν έδωσε χώρο σε διάφορες εκπλήξεις τόσο από την πλευρά του Ατλαντικού, όσο και από εκείνη του Ειρηνικού (Hawks, Hornets, Clippers), την ώρα που οι δύο μεγάλοι contenders έδειχναν να έχουν καλή διάθεση, αλλά να πειραματίζονται -με διαφορετικό τρόπο, βεβαίως-βεβαίως.
Το τελευταίο δεκαήμερο του Νοέμβρη, έναν μήνα μέσα στη regular season, τα πάντα έχουν αλλάξει και η ισορροπία έχει επανέλθει. Στην Ανατολή οι Cavaliers παρουσιάζονται με πραγματική αυτοπεποίθηση Πρωταθλητή, διαψεύδοντας όσους -εκτός των άλλων και τους μισούς συντάκτες του Ball Hog- θεωρούσαν πως οι πιθανότητές τους για φέτος σχετίζονται με το ότι θα είναι απλώς οι “ξεκούραστα καλύτεροι στην Ανατολή”. Το show του Kevin Love με 8/10 τρίποντα και 34 πόντους στην πρώτη περίοδο μόνο, αλλά και της ομάδας γενικότερα, με 21/36 τρίποντα, απέναντι στους Blazers στις 23 Νοέμβρη σόκαρε πολλούς, καθώς ανέδειξε σε πλήρη έκταση τις επιθετικές δυνατότητες των Πρωταθλητών. Μην πλατιάζουμε: οι Cavaliers δείχνουν σε τρομερή κατάσταση και πάνε στο ρελαντί για franchise record και Τελικούς.
Στην δε Δύση, οι Warriors και οι Spurs, όχι μόνο έβαλαν με συνοπτικές διαδικασίες από κάτω τους ξεθαρρεμένους Clippers, αλλά πλέον βρίσκονται σε τροχιές περσινών επιδόσεων. Πέρυσι οι Warriors τερμάτισαν με 73-9 και φέτος έχουν ήδη 16-2 (αντίστοιχα το W/L τους είναι .890 και .889), ενώ οι Spurs πέρυσι τερμάτισαν με 67-15 και φέτος έχουν ήδη 14-3 (.817 και .824, αντίστοιχα).
Ιδιαίτερα οι Warriors τρέχουν ένα σερί 12-0, το οποίο, την εβδομάδα που μας πέρασε, έφερε τις δύο εμβληματικές νίκες επί των Lakers (εδώ το “εμβληματική” χρησιμοποιείται λόγω της ταπεινωτικής τους ήττας στο έκτο παιχνίδι) και ιδιαίτερα το ματς της 23ης Νοέμβρη, όπου με 19/36 τρίποντα και 47 assists (franchise record και επίδοση που έχει να σημειωθεί 25 χρόνια!) διέλυσαν τους νεαρούς “Λιμνάνθρωπους” με 149-106. Το Golden State δείχνει να μπορεί να υπερβεί οτιδήποτε με απλή επίδειξη του οπλοστασίου του, διαψεύδοντας όσους -εκτός των άλλων, και τους μισούς συντάκτες του Ball Hog- θεωρούσαν πως θα τους στοιχίσει το “ξήλωμα” της frontline για τα μάτια του Durant. Ο δε τελευταίος ζει μέρες ευτυχίας και ωριμότητας: με το χαμόγελο στα χείλη, σημειώνει career highs σε FG% (57%), 3P% (44,2), eFG% (63,3%) PER (30,7), TS% (.681), RPG (8,4) και TRB% (13,3), SPG (1,6) και STL% (2,2), BPG (1,6) και BLK% (3,5) και WS/48 (.317). Την ίδια στιγμή, έχει all-time lows σε TPG (2,3) και TOV% (10,3), FGAs (16,9) και USG% (27,6). Ο KD παίζει πολύ πυκνό, αποδοτικό και μεστό μπάσκετ και καθώς απολαμβάνει το παιχνίδι, μας προέκυψε και τσαχπίνης (sic).
Αξίζει να σημειώσουμε πως Cavaliers, Warriors και Spurs αυτή την στιγμή είναι οι τρεις καλύτερες ομάδες σε σουτ τριών πόντων, επιβεβαιώνοντας την κρισιμότητα του περιφερειακού σουτ (το τρίποντο αυτή την στιγμή είναι ότι ο βαρύς center για τη δεκαετία του ’90) και δίνοντας ένα στασίδι παρηγοριάς στο Νίκο Ραδικόπουλο αναφορικά με τις προβλέψεις του που, μία το τρέκλισμα των Nuggets και Jazz, μία η επάρκεια του σολαρίσματος του Westbrook για τους Thunder, δεν βρίσκει γωνιά να κλάψει.
Α, και μιλώντας για συλλογικά στατιστικά, να υπερθεματίσουμε ότι είπαμε παραπάνω, υπενθυμίζοντας ότι οι επτά καλύτερες ομάδες του NBA ως τώρα (Cavaliers, Warriors, Spurs, Raptors, Clippers, Bulls, Rockets):
- κερδίζουν με τη μεγαλύτερη άνεση (επικεφαλής στην κατηγορία “margin of victory”),
- ανεξαρτήτως αντιπάλου (επικεφαλής στην κατηγορία “simple rating system”, ένας συνδυασμός διαφοράς και δυσκολίας προγράμματος),
- σκοράροντας πολύ (όλες πλην των Bulls στο top-6 στην κατηγορία “true shooting percentage”)
- αλλά και αποτελεσματικά (επικεφαλής στην κατηγορία “offensive rating” – όλες πάνω από 110)
Σημείωση – τροφή για σκέψη: μόνο οι Warriors είναι ψηλά στο pace.
Φυσικά, όσο κι αν μας ενθουσιάζει το επιθετικό μπάσκετ, εδώ προκύπτουν ερωτήματα, όπως “ποιο είναι το ταβάνι για τους Warriors που παίζουν περισσότερο με το ασύλληπτο άθροισμα ταλέντου και όχι ακόμα με τη χημεία;”, “με δεδομένο ότι βρίσκονται ήδη οκτώ ομάδες πάνω από το .600, έχουν αυξηθεί οι πολύ καλές ή οι κακές;”, “μήπως μονοπωλείται το ενδιαφέρον πολύ γρήγορα;” και λοιπά ανάλογα ερωτήματα.
Η εβδομάδα του Kevin Love
Πρώτα ήρθαν οι 34 πόντοι με οχτώ τρίποντα στο πρώτο δωδεκάλεπτο. Στον επόμενο αγώνα μέτρησε 7/9 τρίποντα, για να συμπληρώσει ένα καταπληκτικό 15/21 σε δύο αγώνες.
Θυμάστε που λέγαμε πως ο Love ήταν ο αδύναμος κρίκος στη επίθεση των Cavs, όταν κατεβαίνουν με αυτόν και τον Frye. Ε, ξεχάστε το.
Ο Kevin Love είναι φωτιά και λάβρα ως τώρα (22,3 ppg/10,7 rpg/43% 3P), κάνοντας ρελάνς για τα δύο χρόνια υπομονής που έφτασε σχεδόν να θεωρείται ο πέμπτος πιο χρήσιμος Cavalier. Το πιο ενδιαφέρον είναι πως έχει επανεφεύρει τον εαυτό του ως ένα “stretch five” με τον επίσης εξαιρετικό φέτος Channing Frye στο “4” -το ίδιο σχήμα, δηλαδή, που χρησιμοποιήθηκε πειραματικά και αποκλειστικά στους Τελικούς της Ανατολής πέρυσι και διέσυρε τους Raptors, τραβώντας τον Biyombo σε ανεξερεύνητα νερά (στην περίμετρο, την οποία χρησιμοποιεί απλώς για να βαδίζει) και αφήνοντας τον Carroll εκτεθειμένο στο bullying του LeBron στο post.
Η δικαίωση μιας καριέρας σε ένα σουτ
Ο Swaggy-P σπάει το play και μπαίνει στη μέση την ώρα που ο Williams περιμένει οπλισμένος να πάρει το τελευταίο σουτ, κλέβει την πάσα που πάει προς τον συμπαίκτη του, εκτελεί και βάζει το πρώτο game winner της καριέρας του. Επειδή είναι ο Swaggy-P, ύστερα θα διαμαρτυρηθεί σε αυτούς που κρατάνε τα στατιστικά, ζητώντας να του πιστωθεί και το κλέψιμο. Το μεταμοντέρνο μεγαλείο του Nick Young ενταγμένο στο λειτουργικό πλέγμα που έχει δημιουργήσει η χαλαρή ιδιοφυΐα του Luke Walton λάμπει και προκαλεί το ενδιαφέρον, αν όχι τον θαυμασμό, αντί του αποτροπιασμού και της ειρωνείας που δεχόταν τα προηγούμενα χρόνια σε δυσλειτουργικά σύνολα ως ορόσημο της παρακμής τους, και εν τέλει θέτει το ερώτημα: ο Nick Young δεν ήταν έτοιμος για το NBA, ή το NBA και το κοινό του δεν ήταν έτοιμα για τον Nick Young;
Και βεβαίως, η φάση εδώ δεν είναι ακριβώς “και τι έγινε”: ο Lou Williams εξελίσσεται σε ένα μικρό ηγεμόνα του crunch time, που υπό κανονικές συνθήκες -δηλαδή σε ένα σύμπαν που δεν υπάρχει ο Nick Young- θα έπρεπε πάση θυσία να έχει την μπάλα στα χέρια του στο τέλος.
The Lakers' Lou Williams has 137 points in fourth quarters this season, third in the league behind only Russell Westbrook and Dame Lillard.
— Marc Stein (@ESPNSteinLine) November 28, 2016
Μιας και περάσαμε από το Los Angeles, αξίζει να δούμε λίγο και την περίπτωση του Brandon Ingram. Το #2 του φετινού draft δυσκολεύεται στο σκοράρισμα, τον τομέα όπου θεωρητικά θα διέπρεπε, αλλά ανέλπιστα καταφέρνει και έχει αξία στους Lakers από τώρα σε άλλους τομείς του παιχνιδιού. Παίζει κατά διαστήματα εντυπωσιακή άμυνα, και φαίνεται ανεπηρέαστος από την ταχύτητα του NBA όταν καλείται να φτιάξει παιχνίδι. Κάπως έτσι ξεκίνησε το πρώτο του παιχνίδι ως starter.
Ingram gets the block and the assist to give the @Lakers their first basket of the night on @NBATV! #NBARapidReplay pic.twitter.com/6glIAVlreS
— NBA (@NBA) November 26, 2016
Το χρονοδιάγραμμα για τον Ingram δεν είναι πιεστικό και ο Luke Walton προσπαθεί να καλλιεργήσει σφαιρικά το παιχνίδι του, όπως κάνει και με την υπόλοιπη nouvelle vague, τους Russell, Nance και Randle. Η τακτική του ίσως είναι δίκοπο μαχαίρι, καθώς δεν αποκλείεται να βγάλει απλώς above average jack-of-all trades παίκτες. Στους Lakers πιστεύουν ότι η ολιστική προσέγγιση στο παιχνίδι τους θα βγάλει τουλάχιστον τρεις all-stars από αυτή τη σοδειά, και με βάση και τα αρχικά αποτελέσματα, δεν θα ποντάραμε εναντίον τους.
The more things change, the more they stay the same
Ο Gregg Popovich και ο R.C. Buford μπορεί να μην έχουν υπόψη τους τον Jean-Baptiste Alphonse Karr ή να μην τους απασχολεί το ερώτημα της κυκλικής πορείας της ιστορίας, ωστόσο στο San Antonio φτιάχνουν ένα μπασκετικό αντίστοιχο της φράσης δημιουργώντας ακουσίως ή εκουσίως patterns που διατηρούν το franchise σε μια μονίμως επιτυχημένη χρονιά, με δορυφόρους γύρω από κάποιες σταθερές, και την σταδιακή αλλαγή της μορφής των σταθερών αυτών. Ο Matt Bonner μπορεί να χάθηκε στη λήθη, αλλά τη θέση του πήρε χωρίς να χαθεί χτύπος στο τυμπάνισμα που οδηγεί την ομάδα μπροστά ο Λετονός Davis Bertans. Τι κι αν είναι rookie; Τα σωματικά του προσόντα, το γλυκό χέρι, και η καταπληκτική του κίνηση στον χώρο την σωστή στιγμή, δίνουν από την πρώτη μέρα ό,τι ο Matt Bonner προσέφερε στα καλά του και αφήνουν υποσχέσεις για το μέλλον. Ο coach Pop τον εμπιστεύεται σταδιακά περισσότερο, και ο Λετονός απαντά με back to back παιχνίδια με διψήφιο αριθμό πόντων και καθοριστική συμβολή στη διατήρηση του εκτός έδρας αήττητου σε μια πραγματικά αμφίρροπη μονομαχία στη Βοστόνη.
Oh, the execution!
Ο Stevens είχε να πει δυο λογάκια για τους Spurs:
Boston coach Brad Stevens describes the Spurs' road routine: "They sleep, they eat, they execute you to death"
— Jeff McDonald (@JMcDonald_SAEN) November 25, 2016
Μιλώντας για “iso” λοιπόν…
Η συγκλονιστική επίθεση που έχτισε ο coach Bud στην Atlanta ήταν και ένας πολύ ουσιαστικός λόγος για τον οποίο ο ίδιος βραβεύτηκε και με το βραβείο του Προπονητή της Χρονιάς. Δύο χρόνια μετά, η Atlanta έχει διαμορφώσει μια ολότελα διαφορετική ταυτότητα. Επιβιώνει κυρίως από την εξαιρετική της άμυνας, αλλά όπως έδειξε και το πιο πρόσφατο σερί 2-6, δυσκολεύεται να σκοράρει, ειδικότερα στο φινάλε των κλειστών παιχνιδιών.
Η παρουσία του Dwight Howard μπορεί να ενίσχυσε την άμυνά της, αλλά με τον Schroder να είναι ασταθέστατος σουτέρ, το pick’n’roll καθιστά τον D128 ένα παθητικό θεατή που φορτώνει τη ρακέτα, εξορίζοντας τον Millsap στην περιφέρεια. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όμως, των Hawks είναι η αδυναμία τους να σκοράρουν στα isolations και η παρουσία του Budenholzer στον πάγκο αποδεικνύεται δεσποτική και καταδικάζει την ομάδα του. Ναι, ακριβώς όπως το γράψαμε το πρόβλημα της Atlanta είναι πως οι παίκτες έχουν αποβάλει τον ηρωισμό από το DNΑ. Όπως είχε γράψει σε ένα υπέροχο άρθρο την προηγούμενη βδομάδα ο αδερφός Guru, το isolation είναι η επιλογή των περισσότερων ομάδων στα κλειστά παιχνίδια για μια σειρά από λόγους. Οι Hawks σαν οργανισμός το έχουν αποβάλει από το σύστημά τους και αδυνατούν να λειτουργήσουν έτσι. Τα συστήματά τους είναι ενδελεχώς στημένα από τον προπονητή τους και βασίζονται στην έξτρα πάσα και την δημιουργία mismatch. Οι αντίπαλες άμυνες το έχουν καταλάβει και προσαρμόζονται αντίστοιχα και έτσι έχουμε το θέαμα των Hawks να παραμένουν εγκλωβισμένοι απέναντι στην κατά τα άλλα μέτρια άμυνα των Lakers. Ή το θέαμα των παικτών της Atlanta να προσπαθούν να ξαναβάλουν τον Draymond Green στη συζήτηση για αμυντικό παίκτη της χρονιάς στο παιχνίδι μες την Oracle Arena.
To υλικό που μας χάρισε κατά καιρούς αριστουργήματα δεν υπάρχει φέτος στην Atlanta και με μόλις 5,8 πόντους μέσο όρο στα τελευταία λεπτά κλειστών αγώνων, ίσως η λύση να είναι να αφήσει ο coach κάτω το μπλοκάκι και να αφήσει το παιχνίδι στα χέρια των πιο ταλαντούχων παικτών του.
Και να ελπίζει ένας εκ των Schroder ή Tim Hardaway Jr.1)I Still Believe. να κατορθώσουν να μιμηθούν έστω και στο ελάχιστο έναν από τους δύο παίκτες που έχουν στοιχειώσει τα όνειρα των υπόλοιπων παικτών του ΝΒΑ.
Do Androids Dream of Electric Guards
Ακόμη και ένα ανδροειδές όπως ο Kawhi μπορεί να βλέπει εφιάλτες. Αυτά τα επαναλαμβανόμενα όνειρα που ξυπνάνε όλους τους εξαιρετικούς αμυντικούς το βράδυ, πως το παιχνίδι είναι στον πόντο και αυτοί καλούνται να αποτρέψουν μάταια τον αντίπαλο τους από το να σκοράρει, αλλά όλες τους οι προσπάθειες στέφονται με αποτυχία, σαν να προσπαθούν να κρατήσουν τρεχούμενο νερό στη χούφτα τους.
Η φετινή χρονιά μας έχει χαρίσει απλόχερα στιγμές από παίκτες που παρά το μικρό τους παράστημα αποτελούν τον μπαμπούλα στα κλειστά παιχνίδια και θυμίζουν τον Chucky ή την Annabelle, αυτές τις κούκλες-μπιμπελό που είναι κάτοχοι υπερφυσικών δυνάμεων και σπέρνουν τον όλεθρο.
Οι παίκτες με τους περισσότερους πόντους στην τέταρτη περίοδο είναι κατά σειρά οι Westbrook, Lillard, Lou Williams, Isaiah Thomas. Αλλά ο πιο εντυπωσιακός από όλους είναι ξεκάθαρα ο Kemba Walker. Απλά δείτε τι σκαρφίζεται για να σκοράρει μπροστά στον Kawhi, λίγες στιγμές αφού έχει βάλει και ένα τετράποντο.
Ενότητα “Συστατικά“
Weirdest Statline
O Jeremy Lamb και τα 17 rebounds από το πουθενά στο πρώτο start της καριέρας του ως Hornet. Είναι ο Dennis Rodman σε κορμί shooting guard;
– Απλά, οι Hornets έχουν αρχές και ξέρουν όλοι να παίζουν άμυνα και να κάνουν block out.
Ο Aaron Gordon μπορεί μεν να σούταρε 0/12, αλλά και πάλι ήταν ο μοναδικός παίκτης του Orlando με +4 στο plus/minus. Αντικατοπτρισμός της πολυσχιδούς συνεισφοράς του ταλαντούχου forward;
-Μπα, απλά ενδεικτικό για τα χάλια και του ανύπαρκτου πάγκου των Magic.
Ο Bismack Biyombo πάντως αγωνίστηκε 29:32 απέναντι στην Washington και δεν πήρε ούτε ένα σουτ. Συνεπής ρολίστας;
-Μπα, δείγμα της μηδαμινής δημιουργίας στην επίθεση.
O Russell Westbrook έφτασε επιτέλους στα επίπεδα που όλοι περίμεναν, εκπληρώνοντας την προφητεία πρόβλεψη, όπως αυτή ειπώθηκε τέσσερις χιλιάδες χρόνια μήνες πριν από τους δεινόσαυρους τους συντάκτες του Ball Hog.
Random Career Highs
Η μετενσάρκωση του Travis Outlaw:
Κοιτώντας τα στατιστικά των Knicks κατά τη διάρκεια της φετινής χρονιάς δύο είναι οι παίκτες με θετικό πρόσημο στο plus/minus για όσο έχουν αγωνιστεί: o έμπειρος Sasha “The Machine” Vujasic που είναι στους +8 πόντους και ο Mindaugas Kuzminskas που στα 145 λεπτά που βρίσκεται στο παρκέ οι Knicks έχουν σκοράρει 33 πόντους περισσότερους από τους αντιπάλους τους. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα μία νέας τρέλας που θα καταλάβει το Gotham, το “Kuzminskanity” και είναι δικαιολογημένη;
Ε, όχι ακριβώς. Απλά κάθε στιγμή που περνάει ο Λιθουανός στο παρκέ σημαίνει πως ο Noah είναι στον πάγκο και η Νέα Υόρκη αγωνίζεται με το δίδυμο των Melo και Kristaps στις θέσεις των ψηλών. Άρα, όταν τον βλέπετε να αγωνίζεται να ξέρετε ότι κάτι καλό συμβαίνει. Απλά γιατί το αγόρι που έμοιαζε με αναγεννησιακός άγγελος, έχει αυτό το στραβωμένο βλέμμα; Μήπως υποφέρει ακόμη από jet lag ή του λείπει το θερμό κλίμα της Ανδαλουσίας;
Πόσο καλά παίζει ο Tim Frazier; Τόσο καλά που έχει υποχρεώσει τον Jrue Holiday να κατέβει στο “2” με τους Pelicans να παίζουν σε σχήματα με δύο PGs.
Chucker of the Week
why lebron is the best:
to keep winning titles, he's dedicated himself to never letting JR out of his sight pic.twitter.com/VX3fXxkPJO
— ☕netw3rk (@netw3rk) November 26, 2016
Παρά την διαρκή επιτήρηση του LeBron, υπάρχουν μέρες που o J.R. Smith αποφασίζει να μας θυμίσει το παρελθόν του και το παιχνίδι της Κυριακής απέναντι στους Sixers ήταν μια vintage εμφάνιση, που συνοδεύτηκε από τα 0/11 σουτ.
Θυμάστε που την προηγούμενη βδομάδα γράφαμε για τον Jeff Green που είχε 0/9 προσπάθειες όταν ξεκίνησε στη βασική πεντάδα; Ε, αυτή τη βδομάδα ήταν η σειρά του Aaron Gordon να γράψει 0/12 απέναντι στα πλοκάμια των Bucks. Κάποιος που δεν θα είχε παρακολουθήσει λεπτό, θα μπορούσε να συμπεράνει μόνο βλέποντας αυτές τις επιδόσεις πως κάτι πάει πολύ στραβά με την επίθεση του Orlando. Αυτός ο άνθρωπος θα αντιμετωπίσει το φθόνο μας έχοντας κερδίσει πολύτιμες ώρες ύπνου για να φθάσει στο ίδιο συμπέρασμα με την μπασκετική υφήλιο.
Αλλά, οι προηγούμενες μέρες ήταν αφιερωμένες στον Andrew Wiggins που κέρδισε το Βραβείο “Robert Covington” για το σύνολο του έργου του. Έχουμε και λέμε: ξεκινάμε με 2/11 μέσα στο Memphis, δύο μέρες έπειτα η επιστροφή στην Minnesota τον βοηθάει να πάρει τα πάνω του και να έχει 5/18 αντιμετωπίζοντας τους Celtics, για να γράψει το αριστούργημα του ένα διήμερο αργότερα στη Νέα Ορλεάνη που σούταρε με 2/19 προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί μάταια το mismatch απέναντι στον Holiday.
Σφηνάκια
Ομορφιές από τον ατρόμητο Tyler Johnson, αλλά και τον McBob…
Ο JaVale McGee συνάντησε τον Wiggins στον αέρα και κάρφωσε σε δεύτερο χρόνο την απόπειρά του να σκοράρει. Ο Andrew Wiggins δεν τα ανέχεται κάτι τέτοια…
Το εντυπωσιακό δεν είναι το chasedown block του Jonathon Simmons, το εντυπωσιακό είναι ότι μπολιασμένος από την right play νοοτροπία των Spurs, κρατάει την μπάλα, αδιανόητο πως, μέσα στο γήπεδο… And for a good measure…
O Corey Brewer ως συνήθως εξιτάρει τους fans του, δηλαδή εμάς…
Στο ΝΒΑ οι παίκτες αγωνίζονται περισσότερα λεπτά από ότι στην Ευρώπη. Αρά περισσότερα λεπτά Chacho μέσα στην εβδομάδα που παράγουν αδιανότητα αισθητικό κέρδος.
| ↑1 | I Still Believe. |
|---|
Αυτός ο Τyler Johnson πάντως πολύ μου κάνει για Μάικ Μπράμος του Miami , ψηλό-δυνατό-αθλητικό-κορμί-σποτ-σουτέρ …