Οι Warriors βγάζουν φωτιές, μέχρι τουλάχιστον να συναντήσουν τους Grizzlies, o Chris Paul είναι ο καλύτερος point guard του πλανήτη, τουλάχιστον μέχρι να συναντήσει τους Warriors, εμείς θρηνούμε τους πολλά υποσχόμενους ψηλούς των Magic και τον μπασκετμπολίστα γνωστό και ως “νέο Ray Allen”, και παράλληλα κοιτάμε στο βάθος του πάγκου των “Πελεκάνων” ψάχνοντας μια ελπίδα για τον Anthony Davis.
Ναι, ναι, το ξέρουμε, το γεγονός ότι οι Warriors είναι καταπληκτικοί δεν είναι ακριβώς “είδηση”, αλλά παρά το ότι πετυχαίνουν 120 πόντους για πλάκα και διαλύουν τους άμεσους ανταγωνιστές τους, υπάρχουν ακόμα οι φωνές που τους κατηγορούν για ατομισμό, για μη σοβαρό μπάσκετ και διάφορα άλλα δαιμόνια.
Αφορμή για να δούμε μερικές πτυχές τους αποτέλεσε η εύκολη νίκη απέναντι στους “φέτος είναι η χρονιά μας” Clippers, τα δύο μεγάλα όπλα των οποίων εξουδετέρωσαν με απογοητευτική για το φιλοθεάμον κοινό άνεση, είτε μέσο ατομικής (Draymond Green on Blake Griffin), είτε μέσω ομαδικής άμυνας, που περιόρισε τις επιλογές του Chris Paul εκτελεστικά και δημιουργικά.
Ο Iguodala ξαναβρίσκει σιγά-σιγά ρυθμό και κώδικες αγωνιστικής επικοινωνίας μετά το μουδιασμένο ξεκίνημά του, τα σενάρια περί γκρίνιας για τις προσπάθειες ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας και το αποτέλεσμα στο γήπεδο είναι αυτό που περιέγραφε ο Κοσμάς περιγράφοντας αυτό που περιέγραφε ο Άρης στο απόγειο του ενθουσιασμού του για τη δημιουργία των φετινών Dubs.
“Αυτά όλα τα ερωτήματα έρχεται να απαντήσει η “lineup of
death v.2017it-would-be-less-painful-if-you-commit-suicide”. Γιατί, όπως λέει κι ο ομόσταβλος Άρης Τόλιος, διάφορα άλλα ερωτήματα, όπως “πόσες μπάλες θα χρειάζονται οι Durant-Curry-Thompson” ή “πόσο θα πέσουν τα στατιστικά του καθενός”, είναι απολύτως λανθασμένα. Στις άνετες βραδιές, θα σουτάρουν όλοι μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Στις πιο δύσκολες, θα σουτάρει όποιος “το έχει” και όλα τα άλλα θα γίνονται από όλους για όλους, γιατί πλέον μπορούν πολλοί να κάνουν πολλά πράγματα. Και να τα κάνουν στο top μπασκετικό επίπεδο, πέρα από προκαθορισμένους ρόλους και πράγματα που “πρέπει να κάνουν οι ηγέτες”. Όλοι θα κάνουν τις απαραίτητες θυσίες, όχι εκ των προτέρων ή για πάντα, αλλά για εκείνη την στιγμή, εκείνο το βράδυ, εκείνη τη βδομάδα, εκείνον τον μήνα. Γιατί μπορούν. Ή σημαντικότερα, γιατί όλα δείχνουν πως το θέλουν.”
Πολλές φορές βερμπαλίζουμε ή προσπαθούμε να εξηγήσουμε εξονυχιστικά τον τρόπο σκέψης μας, αλλά πάντα η εικόνα αποτελεί τον πιο περιεκτικό τρόπο να περιγραφεί μια κατάσταση. Χωρίς πολλές αναλύσεις συνεπώς:
“Ναι, αλλά αυτό δεν είναι παιχνίδι. Είναι ατομιστές/τσίρκο/βαρετοί”…
Οι Warriors έχουν κατά μέσο όρο 32 assists, 7,5 περισσότερες από τη δεύτερη θέση της κατάταξης.
“Nαι, αλλά με την άμυνα τι γίνεται;”
Οι Dubs είναι πρώτοι σε κλεψίματα και τάπες ανά αγώνα. Αν κάποια στιγμή πάνε να ξεχαστούν, ακούνε τις άναρθρες κραυγές, ενός τύπου που όποιος νοιώσει την ανάσα του στο σβέρκο του πιάνει ασυναίσθητα τα αρχίδια του.
“Κάτι άλλο που πρέπει να ξέρω;”
Πέρσι έσπασαν το ρεκόρ σε eFG% που κατείχαν οι Miami Heat από το 2014, με 55,4%, τελειώνοντας τη χρονιά με το ασύλληπτο 56,3%. Ασύλληπτο, λέμε τώρα, μιας και φέτος μέχρι στιγμής η στατιστική τους γράφει 57,1% και Ortg 118,31)Ως τις 11.12.16 που γράφονταν αυτές οι γραμμές. Μόνο έξι ομάδες έχουν περάσει το 115 για μια ολόκληρη σεζόν (γιατί φέτος, εντυπωσιακά, μέχρι στιγμής οι Raptors είναι η δεύτερη ομάδα στην ιστορία!)2)UPDATE ALERT: Οι Raptors έχουν ενεργοποιήσει κάποιο spell και δεν χάνουν σουτ. Θεωρήστε το προσπέρασμά τους φυσιολογικό και μην το αμφισβητήσετε γιατί σατανικές κατάρες θα πέσουν στο κεφάλι σας., κι αυτές είναι οι Showtime Lakers, οι ανταγωνιστές τους τότε Celtics, οι Bulls της εποχής Jordan, στα δύο πρώτα Πρωταθλήματα των three-peats, οι Magic με Penny και Shaq (βαθύς αναστεναγμός…) και οι τελευταίοι καλοί Suns με τον Nash στο τιμόνι.
“Οι Warriors είναι μόνο τρίποντα. Γι’ αυτό και ο James και η παρέα τους με το old school παιχνίδι θα τους ισοπεδώσουν.”
Κι όμως, οι Cavaliers έχουν σουτάρει περισσότερα τρίποντα από τους Warriors φέτος, καταλαμβάνοντας την δεύτερη και την τρίτη θέση αντίστοιχα. Οι Warriors δεν βαράνε μόνο τρίποντα. Η απόστασή τους είναι μεγαλύτερη από τους πρώτους Rockets από ό,τι από τους 9ους και old school Jazz. Αντίθετα, χρησιμοποιούν τα stops τους στην άμυνα για να ξεχυθούν στο ανοιχτό γήπεδο, σκοράροντας 21,3 πόντους στον αιφνιδιασμό, 3,5 παραπάνω από τους δεύτερους Thunder του πυραυλοκίνητου Westbrook, αλλά εκμεταλλεύονται και τους χώρους που ανοίγουν έχοντας τρεις από τους 10 καλύτερους σουτέρ της Ιστορίας για να σκοράρουν κοντά στο καλάθι. Είναι τέταρτοι στο NBA σε points in the paint, και έχουν με διαφορά πέντε ποσοστιαίων μονάδων το καλύτερο ποσοστό ευστοχίας σε προσπάθειες μετά από διείσδυση. Ακόμα και στα hustle stats αγγίζουν σχεδόν συνολικά την κορυφή, σκίζοντας την εικόνα μιας χαλαρής και soft ομάδας που βασίζεται μόνο στο σουτ της και τον ξέφρενο ρυθμό.
“Μα τώρα, χρησιμοποίησες τα εύστοχα τρίποντα για να μας δείξεις ότι δεν σουτάρουν μόνο από εκεί;“
Οι Clippers κατέφευγαν σε προσευχές για να μείνουν στο παιχνίδι…
Κρίμα το μπόι σου, καλέ
Και όμως υπάρχει μία ομάδα στην Ανατολή που είναι εξοργιστικότερη από την Indiana. Οι Pacers είναι ή του ύψους ή του βάθους, αλλά τουλάχιστον συμπεριφέρονται όπως περιμέναμε όλοι εκτός του Larry Bird. Παρά την παρουσία του σπουδαίου Paul George, έχουν μία άμυνα που επί μόνιμης βάσης χαρίζει νύχτες καριέρας στους αντιπάλους τους, επειδή το backcourt είναι λιλιπούτειο και κυρίως γιατί έχει βασίσει τον ρόλο της αμυντικής άγκυρας σε έναν εικοσάχρονο που ακόμη δεν είναι αρκετά δυνατός και, επίσης προς ώρας, αν δεν πάει κατευθείαν προς τον εφορμόντα guard, χρειάζεται συσκευή πλοήγησης για να βρει το που θα σταθεί στο pick’n’roll. Η επίθεσή τους δε, είναι δίχως αρκετό σουτ, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες από τα 7,25 του Thaddeus Young, με αποτέλεσμα να χρειάζεται ακόμη και απέναντι στις χειρότερες αμυντικές ομάδες της λίγκας (βλ. Trail Blazers, Portland) υπερηρωικές προσπάθειες από τους αστέρες της.
Αλλά καμία ομάδα, ούτε κατά διάνοια, δεν μπορεί να προκαλέσει τον εκνευρισμό που μπορεί να μας προκαλέσει το Orlando. Το roster του είναι ξεκάθαρα ανισόρροπο, αλλά η ύπαρξη της πιο αθλητικής frontcourt από την εποχή των Monstars και η παρουσία του Frank “κάνω τον Roy Hibbert αμυντικό φόβητρο και τρομοκρατώ τους Heat” Vogel στον πάγκο θα εξασφάλιζε τουλάχιστον μία από τις καλύτερες άμυνες στην λίγκα. Αφού αποδεχθήκαμε την ομάδα στο ξεκίνημα της χρονιάς, και πάνω που είχαμε αρχίσει να συμβιβαζόμαστε με το γεγονός πως δεν θα καταφέρουν να αγγίξουν το ταβάνι τους, εξαιτίας του ανομοιογενούς roster και των περίεργων προπονητικών επιλογών (ο Aaron Gordon δεν πρόκειται να γίνει τριάρι με το στανιό), ήρθε ο θρίαμβος μέσα στο San Antonio, όπου κλείδωσαν τους Spurs και συνολικά έτρεξαν ένα σερί πέντε νικών, μιας που δεν υπολογίζουμε την ήττα από τους Grizzlies, καθώς είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο πως είναι ανθρωπίνως αδύνατον να κερδίσει κάποιος το Memphis σε κλειστό παιχνίδι. Ενώ εκείνη την στιγμή είχαμε αρχίσει να ψηνόμαστε πως ο Vogel ξεκινώντας τους Ibaka και Biyombo βρήκε τη λύση για τη δημιουργίας μια άμυνας υψηλότατου επιπέδου, έρχονται οι τρεις ήττες αυτήν την εβδομάδα, οι κάπως αναμενόμενες απέναντι στην Βοστόνη και την Charlotte, αλλά και η απολύτως απογοητευτική απέναντι στο Denver. Οι Nuggets ταξίδεψαν μέχρι το Orlando, όπου τους περίμεναν οι Magic με το πιο φιλόξενό τους πνεύμα. Για την ακρίβεια, έστρωσαν ένα κόκκινο χαλί και είπαν στους ψηλούς του Denver “Καλώς ήρθατε στη ρακέτα μας. Σαν στο σπίτι σας”. Άφησαν τους Nuggets να σκοράρουν 121 πόντους, επιτρέποντας στους ψηλούς τους να σουτάρουν ο Jokic με 6/11, ο Nurkic με 8/11 και ο Faried με 9/10 προσπάθειες εντός παιδιάς. Τουλάχιστον ντροπιαστικό για την αθλητικότερη frontline της λίγκας.
Για την επίθεσή τους δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε. Πλέον στο Orlando ο Hezonja αποκαλείται μακαρίτης και κανείς δεν αναφέρει το όνομα του δημοσίως, ενώ η παρουσία του Jodie Meeks τους δίνει κάποια ελάχιστα μέτρα απέναντι στις άμυνες που είναι κλειστές σαν στρείδια. Αλλά όταν λέμε ¨κλειστές”, εννοούμε τόσο κλειστές, που η ομάδα -που θα μπορούσε να φιλοξενήσει στις προπονήσεις της έναν διαγωνισμό καρφωμάτων που θα ντρόπιαζε το All Star Weekend- είναι μόλις τέταρτη από το τέλος σε πόντους μέσα στη ρακέτα! Βλέποντας τα παιχνίδια του Orlando και προσπαθώντας να σκεφτούμε κάποια στιγμή που να σκόραραν κοντά στο καλάθι, θυμόμαστε κάποια καρφώματα του Biyombo μετά από pick’n’roll, που η συχνότητα τους είναι τέτοια, που ο Biz έχει παίξει φέτος σε παιχνίδι 30 ολόκληρα λεπτά δίχως να πάρει προσπάθεια, καθώς και κάτι floaters του Payton που προκαλούν μαζική αμηχανία. Για να μην αναφέρω, πως νομίζουν ότι ο Aaron Gordon είναι ο J.J. Redick και για αυτό τον έχουν αφήσει να κάνει μόλις τρεις (ναι, τρεις!) προσπάθειες ρολάροντας μετά από pick’n’roll.
Point God Alert
Το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου του σωτήριου τρισκατάρατου έτους 2016 ο Chris Paul έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του ΝΒΑ που σημείωσε 20 πόντους και μοίρασε 20 assists δίχως να κάνει ούτε ένα λάθος.
Ακόμη μια σελίδα γράφηκε στον μύθο του παίκτη που εκτός απροόπτου θα είναι καταδικασμένος να μείνει στην ιστορία ως ο καλύτερος παίκτης που θα ξεχαστεί, διότι δεν έφθασε να παίξει ούτε καν τελικούς περιφέρειας.
Μακάρι να βρεθεί κάποια στιγμή ο Νταλάρας του μέλλοντος και να δώσει σειρά συναυλιών με τίτλο “CP3 δεν ξεχνώ” και να παίζει σε μια γιγαντοοθόνη σε λούπα η τραγικότερη στιγμή του αθλητή, τώρα που ποδοπατήθηκε από μια αγέλη βισώνων με κίνδυνο τη ζωή του.
Tiimmy, Tiimmy, Tiimmy Turner Frazier
He been wishin’ for a burner
To kill everybody walkin’
He knows that his soul’s in the furnace
Όταν πριν από 19 μήνες αφιερώναμε τον τίτλο του Weekly Report εκείνης της εβδομάδας (και ενός από αυτά που απολαύσαμε περισσότερο) σε έναν τύπο που λεγόταν Tim Frazier, τον οποίο η -στο απόγειο του “Process”- Philadelphia κάλεσε άρον-άρον από την D-league για να υπάρχει κάποιας μορφής PG στο active roster, σίγουρα δεν φανταζόμασταν την εξέλιξη αυτού του άσημου, (νομίζαμε τότε) άχρωμου, και υπόπτως προσιδιάζοντα στον Diamondback (ή την Misty Knight) κοντού playmaker. Χωρίς να έχει κληρονομιά την επιλογή του με κάποιο pick, την αναγνωρισιμότητα του ονόματός, ή την πολύ νεαρή ηλικία, το λεγόμενο “sticking potential” του ήταν χαμηλό, όσο κάθε Lester Hudson ή Θανάση Αντετοκούνμπο αυτού του κόσμου. Κι αν ακόμα έδειξε τα ψήγματα ενός πραγματικού pass first, οξυδερκή playmaker στη σύντομη θητεία του στους Sixers και τους Blazers, αλλά και στις καταπληκτικές εμφανίσεις του στην D-league, δύσκολα ξεχώριζε κανείς τον Frazier από -για παράδειγμα- τον Phil Pressey.
Η μεγάλη ευκαιρία του Frazier εμφανίστηκε στο σανατόριο της Νέας Ορλεάνης, όπου ο θερισμός του ρόστερ και η απώλεια των playoffs αποτέλεσαν εύφορο έδαφος για να πειραματιστούν οι Pelicans με έναν παίκτη που είχε ξεχαστεί ανάμεσα στις χαραμάδες που αφήνει η τσουγκράνα του recruiting. Long story short, ο Frazier έπεισε, παρέμεινε στην Νέα Ορλεάνη, και όχι μόνο κέρδισε μια θέση στο roster, αλλά ξεκίνησε τη χρονιά ως ο βασικός point guard εν τη απουσία του Holiday. Αυτά είναι γνωστά. Ο πιο πρόσφατος και διαρκής αγώνας του Frazier είναι να αποδείξει ότι μπορεί να προσφέρει ως back-up ή και δίπλα στον Holiday στην αρχική πεντάδα, και συνήθως το επιτυγχάνει. Βαδίζοντας στον δρόμο που χάραξε ο Ish Smith, ο Frazier οικοδομεί μια καριέρα που κερδήθηκε όντας έτοιμος να προσφέρει την κρίσιμη στιγμή και προσαρμοζόμενος στη ρευστότητα των καταστάσεων που του παρουσιάζονται, παίζοντας πάντα μέσα στο καλούπι του pass-first guy που του ταιριάζει, δίχως να πυροβολεί ασταμάτητα, νομίζοντας πως έτσι θα κερδίσει λεπτά, εκτίμηση και χρήματα.
Η τελευταία ραψωδία του Tim ήταν ο αγώνας της Κυριακής απέναντι στους Suns, όταν και ηγήθηκε της νίκης με 120-119 στην παράταση απέναντι στους Phoenix Suns. Το +19 του ήταν εννέα πόντους καλύτερο από οποιονδήποτε συμπαίκτη του, και ενορχήστρωσε την αντεπίθεση των Pelicans μοιράζοντας τρίποντα δώθε κείθε, στην αρχή του παιχνιδιού στον Reggie Williams((Ωπ! O Reggie Williams! 17 πόντοι!) και στην κρίσιμη τέταρτη περίοδο στον Langston Galloway, που είχε τέσσερα από δαύτα για 12 πόντους στην τέταρτη περίοδο, και κλέβοντας μπάλες από ανυποψίαστους περαστικούς, τελειώνοντας με πέντε κλεψίματα τη βραδιά.
Οι Suns προηγήθηκαν μέχρι και με 15 πόντους πριν αναλάβει ο Mighty Tim τέσσερα λεπτά απ’ την λήξη της τρίτης περιόδου. Δεν ξεκουράστηκε δευτερόλεπτο μέχρι την τελική νίκη, παίζοντας σερί τα τελευταία 21′ του αγώνα, με συγκλονιστική συγκομιδή σε αυτό το διάστημα: 10 πόντοι, 8 rebounds (μεταξύ αυτών και ένα κρισιμότατο επιθετικό), 7 assists, 5 κλεψίματα και μια τάπα, υποπίπτοντας σε αυτό το διάστημα σε ένα μονάχα λάθος.
Τελικά ολοκλήρωσε το παιχνίδι με statline 14/11/11/5/1/1 λάθος για να γίνει ο 19ος παίκτης στην ιστορία του NBA που πετυχαίνει triple-double ερχόμενος από τον πάγκο.
Oι Pelicans χρειάστηκαν το παιχνίδι καριέρας του Tim Frazier, γιατί ο Anthony Davis είχε πιαστεί στις δαγκάνες του P.J. Tucker που παρέδωσε ένα masterclass, περιορίζοντας τον πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος σε 4/17 σουτ. H εικόνα του πρώην παίκτη του Άρη να παίζει over play και να κλειδώνει τον αγανακτισμένο Davis μπορεί να συγκριθεί μονάχα με την έμπνευση και την ψυχική ανάταση που μπορεί να νοιώσει κάποιος βλέποντας τους Grizzlies να ποδοπατάν αντιπάλους, καθοδηγούμενοι από τον υπέροχο μυαλό και την αδιανόητη μπασκετοσύνη του Marc Gasol σε συνδυασμό με την πύρινη καρδιά του Tony Allen.
Αυτή η δήλωση του Zach Randolph από το 2011
Αντί για ανάλυση ας αναγνωρίσουμε απλά το μεγαλείο των Grizzlies κι ας θυμηθούμε τι είχε πει ο Z-Bo, πριν από κάτι χρόνια:
“This town has a relationship with me. It’s not the white side, the black side, it’s the whole town. They understand the grind. They’ve been through it. It’s a blue-collar town. People work hard. When you talk about Memphis, it’s usually First 48 or something bad. But there’s good people everywhere. And you don’t look bad on nobody because somebody went to the penitentiary or somebody did this. You treat everybody the same because everybody’s got skeletons. Some people just hide them more. Some don’t get brought to the light, but ain’t nobody perfect. Nobody.”
Ο Luke Walton ανάμεσα στα κύματα
In totally unrelated news:
Patrick Beverley for MVP
Με την επιστροφή του Patrick Beverley, οι Rockets έχουν ρεκόρ 12-2 και στα λεπτά που αγωνίζεται απέναντι στις βασικές πεντάδες των αντιπάλων οι Rockets έχουν σκοράρει 124 πόντους περισσότερους.
Μια ελεγεία για τον Ben McLemore
Αχ, αυτό το draft του 2013 φαινόταν κακό από εκείνη την στιγμή. Όλοι ήταν βέβαιοι πως κάποιος καλός παίκτης θα προέκυπτε, αλλά ποιος να ήταν αυτός; Αυτός ο παίκτης-μυστήριο από τα Σεπόλια ήταν αινιγματικός για να ρισκάρει κάποιος πάνω του. Ο Ουκρανός center του Maryland ήταν ακόμη ακατέργαστος (Alex Len), το δίδυμο από την Indiana φαινόντουσαν ρολίστες (Victor Oladipo, Cody Zeller), ο ψηλός του Kentucky μεγαλειώδης αμυντικός, αλλά τραυματίας (Nerlens Noel), ο MOP του March Madness είχε μείνει στην Ιστορία άλλα δεν ήταν αρκετά καλός αθλητής για το ΝΒΑ (Trey Burke) και ο senior του Lehigh (C.J. McCollum) δεν είχε παίξει απέναντι σε σημαντικό ανταγωνισμό, ενώ ανάρρωνε κι από τραυματισμό. Υπήρχε ακόμη ένας skater από τη Γερμανία (Dennis Schroder), ένας πολύ ποιοτικός, άλλα λευκός, ψηλός από τον Καναδά (Kelly Olynyk) και ένας παικταράς από τη Γαλλία, όχι ο Rudy Gobert, αλλά ο Livio Jean-Charles. Δύο ήταν τα τεράστια στοιχήματα, ο υπερσκόρερ του UNLV (Anthony Bennett) και ο νέος Kobe (Shabazz Muhammad). Το τριάρι του Georgetown ήταν η ασφαλής επιλογή (Otto Porter).
Μετά από τρεις χρονιές που αγωνίστηκε κυρίως βασικός, αλλά δίχως ιδιαίτερη επιτυχία, ο McLemore βρέθηκε φέτος για πρώτη φορά στην καριέρα του στον πάγκο. Η ελπίδα ήταν ότι η παρουσία του Afflalo θα μεγάλωνε τον εσωτερικό ανταγωνισμό και θα τον οδηγούσε στο να γίνει τουλάχιστον ο πολύτιμος έκτος παίκτης από τον πάγκο. Ο νεαρός shooting guard ήταν αόρατος στα περισσότερα παιχνίδια, αλλά οι δοκιμές του Dave Joerger τον έφεραν στη θέση του βασικού για να του δοθεί μια ευκαιρία να δικαιώσει τις προσδοκίες, εν όψει του πιο σημαντικού καλοκαιριού της καριέρας του.
Η αντίδραση του σε αυτά τα τρία παιχνίδια που έπαιξε σαν βασικός είναι ενδεικτική της καταβαραθρωμένης ψυχολογίας του στη χειρότερή του βδομάδα. Τα τρία χαμένα lay-ups απέναντι στους Knicks, ακολούθησαν ο ένας πόντος με 0/5 σουτ και 1/4 ελεύθερες βολές εναντίον των Jazz, για να ολοκληρωθεί με τον τραυματισμό του μετά από τέσσερα λεπτά στο παιχνίδι με τους Lakers. Και αν κρίνουμε από τα αλλόκοτα boxscores αυτού του παιχνιδιού, σειρά στον ρόλο του βασικού δυαριού των Kings έχει πάρει ο …
Ενότητα “Συστατικά“
Weirdest Statline
…Garrett Temple που στο παιχνίδι με τους Lakers ήταν 64 πόντους καλύτερος στα όσα λεπτά αγωνίστηκε από τον Aron Afflalo στο plus/minus της χρονιάς.
+ 43 o Temple
– 21 o Afflalo
O Meyers Leonard πρέπει να έχρισε τον εαυτό του ως αυτόκλητο υπερασπιστή των μασκότ, το οποίο εξηγεί τα έξι fouls μέσα σε μια ντουζίνα λεπτά με προσωπικό αντίπαλο τον Robin Lopez.
Random Career Highs
Πριν από περίπου 14 μήνες το όνομα Cheick Diallo εμφανιζόταν ψηλά σε όλα τα draft board εν’όψει της χρονιάς του σαν πρωτοετής στο Kansas. Μερικά πρόβλημα νωρίς του στέρησαν την συμμετοχή από τους πρώτους αγώνες του κολεγίου και ο ταλαντούχος αθλητής από το Μάλι δεν κατάφερε να προσαρμοστεί σε ένα πρόγραμμα που είχε φιλοδοξίες και με τον Bill Self να μην θέλει να σπαταλήσει χρόνο για να τον εντάξει στην ομάδα κατέληξε να αγωνίζεται μόλις 200 λεπτά όλη τη χρονιά και να πέφτει στο δεύτερο γύρο του draft. Εκεί, σε σπάνια κίνηση για αυτούς, οι Pelicans επέλεξαν διάνα και κινήθηκαν σοφά στέλνοντάς τον στους Austin Toros, την ομάδα που τρέχουν οι Spurs. O Diallo έχει παίξει φέτος στη D-League περισσότερα λεπτά από όσα είχε αγωνιστεί στη χρονιά του στο κολέγιο. Σαν αποτέλεσμα, όταν πάτησε το παρκέ στην συντριβή από τους Clippers ξάφνιασε με τη στιβαρή του παρουσία κάτω από τις ρακέτες, τις πολύ καλές αμυντικές βοήθειες και ένα γλυκό floater, μέχρι και κάτι σουτάκια έδειξε από μέση απόσταση προς έκπληξη όλων. Η θέληση των Pelicans λίγες μέρες έπειτα να ξεφορτωθούν τον Asik (καλή τύχη με αυτό) δεν είναι τυχαία και είναι καιρός να εγκαταλείψουν τα όνειρα για playoffs και να αρχίσουν να χρησιμοποιούν τον Diallo στο πλάι του Davis στοχεύοντας στο να χτίσουν το δίδυμο ψηλών του μέλλοντος.
Chucker(s) of the Week
Ο Frank Kaminsky σουτάρει με 38% εντός παιδιάς φέτος και αποτελεί έναν τακτικό συμμετέχοντα της στήλης. Η προηγούμενη βδομάδα του, όμως, ήταν η καλύτερή του, καθώς ξεκίνησε με 2/7 εναντίον των Hornets για να συνεχίσει με 1/7 Magic, και για να ολοκληρωθεί με 2/13 κόντρα στους Cavaliers.
O Al-Farouq Aminu στα τρία παιχνίδια που έπαιξε πριν επιστρέψει στα pits ήταν σκουριασμένος, με 4/17 σουτ και 2/6 βολές.
Ο Wilson Chandler έβγαλε την κούραση του στο back-to-back και το 27/15 στο Brooklyn το ακολούθησαν τα 2/16 εναντίον της Washington.
Ο Dante Exum απάντησε στα παράπονα που τον ακολουθούν από την rookie χρονιά του, ότι δηλαδή δεν σουτάρει πολύ, έχοντας 1/11. Αν περιμένετε να διαβάσετε το οποιοδήποτε αρνητικό σχόλιο για τον Ginobili, με αφορμή τα 0/9 σουτ που είχε στο Chicago, μάλλον δεν μας γνωρίζετε καλά. Ο Manu είναι τόσο στο απυρόβλητο που θα μπορούσε να εμφανιστεί στο παιχνίδι με αθλητική κάλτσα και crocs και ακόμη να τον υποστηρίζουμε.
Σφηνακια
Όταν πραγματικά τίποτα δεν σου πάει καλά…
Chris Paul, ή αλλιώς η αναπόφευκτη δύναμη μιας χιονοστιβάδας…
When in a slump, just power through it, by Jaylen Brown
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
Το περσινό Death Lineup θα έπρεπε να λέγεται φέτος Genocide Lineup.
Δυο ερωτησούλες.
Με αφορμή το 38-8 σε περίπου 8 λεπτά στην 3η περίοδο και τις 7 σερί ήττες (bonus η 5άδα με τους Jazz), οι Lakers είδαν ότι δύσκολα μπαίνουν στα playoffs (προλαβαίνουν για το top3-protected?) και tankάρουνε, ή τους στοίχισε η απουσία του Russell ή μήπως φταίει κάτι άλλο?
Πως εξηγείται/ε το γεγονός ότι οι Grizzlies εκτός από clutch και tough to beat, γενικά παρουσιάζουν εξαιρετική εικόνα, χωρίς τους δύο πιο ακριβοπληρωμένους παίχτες τους? Ίσως ένα αφιέρωμα αλά Hornets να είναι διαφωτιστικό.
Βλέποντας την αποψινή ήττα τους στην παράταση από τους Celtics , μάλλον μου επιβεβαιώθηκε μία θεωρία που με απασχολούσε. Οι Celtics έστειλαν το παιχνίδι στην παράταση μετά από δύο εκπληκτικά plays που σχεδίασε μετά από time out ο Brad Stevens: ένα που έδωσε μια εύκολη διείσδυση σε φουλ ταχύτητα για τον IT3 και ένα που κλείδωσε ενα μις-ματς κάτω από το καλάθι για τον Horford. Και τότε συνειδητοποίησα ότι ο Stevens είναι ο πρώτος προπονητής που χειρίστηκε καλύτερα ή εξίσου καλά τις τελευταίες κατοχές όσο ο Fizdale, που είναι πραγματικά καλός προπονητής.
Η πεντάδα τους έχει χημεία, η άμυνά τους είναι φανταστική και στην επίθεση εκτελούν καλά δίχως να κάνουν λάθη. Βασικά παίρνουν ελάχιστα ρίσκα και βγάζουν αξιοπρεπέστατες επιθέσεις. Αυτό δεν φαίνεται να ισχύει για όλες τις ομάδες, οπότε οι Grizzlies έχουν πλεονέκτημα.