“Contenders στην Ανατολή”, “Στα ίσια τους Cavaliers”, “Μία από τις καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος”, είναι μερικές μόνο από τις εκφράσεις που ακούστηκαν στην off season για τους Indiana Pacers. Και ο γραφών ήταν μεταξύ εκείνων που υποστήριζε πως φέτος θα δούμε μια απολαυστική Indiana. Ωστόσο, οι ως τώρα επιδόσεις των παιχτών του Nate McMillan δεν είναι οι αναμενόμενες, με τους Pacers να μάχονται για μια θέση στην post-season.
.@ColinCowherd: After signing Al Jefferson, the Pacers are a TOP 5 NBA team.https://t.co/TqGgUDIy5d
— Herd w/Colin Cowherd (@TheHerd) July 1, 2016
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά τον Colin Cowherd τον αντιπαθώ. Το ύφος του, η “ξερολίστικη” συμπεριφορά του και γενικά ο τρόπος που μιλάει μου είναι παράδειγμα προς αποφυγή -σε δημοσιογραφικό επίπεδο τουλάχιστον. Στο παραπάνω βίντεο, όμως, βρέθηκα να συμφωνώ μαζί του -και είμαι σίγουρος πολλοί από εσάς- στο 100% μιας και είναι (ή ήταν) όπως ακριβώς τα λέει. Οι Pacers είχαν έναν franchise player (Paul George), έναν καλύτερο οργανωτή σε σχέση με τον George Hill (Jeff Teague), έναν έμπειρο shooting guard που βοηθούσε σε σκορ και distribution ενίοτε (Monta Ellis), ένα μεγάλο prospect (Myles Turner) και ένα βετεράνο ψηλό που έχει 16,3 πόντους και 8,8 rebounds1)Πηγή: basketball-reference.com μ.ο. καριέρας. Στις 7 Ιουλίου, δε, μπήκε στην εξίσωση και ο Thaddeus Young και οι Pacers στα μυαλά των περισσοτέρων (μας) απογειώθηκαν. Αν ήσασταν από εκείνους που υποστήριζαν πως το όλο οικοδόμημα δεν θα είναι τόσο δυνατό όσο φαίνεται, μαγκιά σας, χαραμίζεστε στην Ψωροκώσταινα, κοιτάξτε το για αλλαγή καριέρας.
Για να μην αφήνουμε κι άλλα -σημαντικά- κομμάτια του παζλ, όμως, έξω από την εικόνα, οι Pacers φαίνονταν να έχουν και έναν εξαιρετικά γεμάτο πάγκο: Aaron Brooks, C.J. Miles, Rodney Stuckey, Glenn Robinson III και τον φέρελπι Rakeem Christmas2)Αδερφός του Dionte, ο οποίος αγωνίστηκε στην ΑΕΚ για τέσσερα παιχνίδια και παλιότερα οργίασε στο Ρέθυμνο βάζοντας 41 στον Ολυμπιακό. Γίνεται εύκολα αντιληπτό, λοιπόν, πως οι προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί στην αρχή της σεζόν, μόνο αδικαιολόγητες δεν ήταν. Τα πάντα πλέον ήταν στα χέρια του προπονητικού επιτελείου, με μπροστάρη τον McMillan, μια επιλογή που είχε ποικίλες αντιδράσεις στην fan base της Indiana και που οι αρνητικές μάλλον δικαιώνονται. Και ενώ ζούμε σε εποχές γιγάντων που μας επιτρέπουν να γινόμαστε μάρτυρες της εξέλιξης του αθλήματος καθημερινά, έχει την δικιά του αξία να δούμε τι γίνεται στα χαμηλότερα στρώματα των standings και το γιατί δεν βγαίνουν κάποια πράγματα.
Από Αργό Μπάσκετ σε… Ακόμα πιο Αργό Μπάσκετ
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, όλα ξεκίνησαν με την διάθεση -και τελικά την επιλογή- του Larry Bird να προχωρήσει στην απόλυση του Frank Vogel, παρά το γεγονός πως ο ίδιος ήταν εκείνος που οδήγησε την Indiana στους τελικούς της Ανατολής δύο χρόνια πριν. Eπιπλέον, και ενδεχομένως αυτό να είναι πιο σημαντικό, κατάφερε με μια σειρά από αλχημείες την περασμένη σεζόν να τερματίσει στην έβδομη θέση και να πάρει το εισιτήριο για την post season, παρά το γεγονός του τραυματισμού του George και που πολλοί ήταν εκείνοι που καταδίκασαν τους Pacers. Ο λόγος για τον οποίο απομακρύνθηκε ο Vogel ήταν γιατί ο Bird ήθελε να δει την ομάδα του να παίζει πιο γρήγορο μπάσκετ, ίσως και στα όρια του run ‘n gun. Τα κομμάτια τουλάχιστον είναι εκεί.
Η πρόσληψη του McMillan ήρθε, όμως, σε πλήρη αντίθεση του δόγματος που ήθελε να περάσει ο Bird και ιδού το γιατί: O 52χρονος coach δεν υπήρξε ποτέ θιασώτης του γρήγορου παιχνιδιού, κάτι που φαίνεται από τις μέχρι σήμερα επιδόσεις των ομάδων του. Πιο συγκεκριμένα και ξεκινώντας από το 20013)Αφήνουμε εκτός την σεζόν 2000-01, δίνοντάς του ελαφρυντικό ότι δεν ανέλαβε τους Sonics από την αρχή, όντας προπονητής των Seattle Supersonics, η ομάδα του βρέθηκε μόλις μία φορά στην 15η θέση όσον αφορά το pace, ενώ τις υπόλοιπες βρισκόταν στις τρεις-τέσσερις τελευταίες θέσεις στην λίγκα. Ακόμα όμως και όταν ανέλαβε το Portland, το καλοκαίρι του 2005, τα πράγματα δεν άλλαξαν. Μόνιμα στις τελευταίες θέσεις και πάλι, ενώ αξίζει να σημειώσουμε πως από το 2008 ως το 2011 οι Blazers ήταν 30οι.
Οι αντίστοιχες επιδόσεις των Pacers του Vogel; Πολύ καλύτερες, με την Indiana να είναι 19η σε pace το 11-12, 25η το 12-13, 20η το 13-14, 19η το 14-15 και 11η το 15-16. Το “πιο γρήγορο μπάσκετ” λοιπόν, δεν υπάρχει και έχει δώσει την θέση του στο πιο “ελεγχόμενο μπάσκετ”. Και δεν ξέρω αν ο Bird έχει κρίση ηλικίας, όπως γράψαμε στο Τεύχος #6 του Man2Man, σίγουρα όμως υπάρχει κρίση ταυτότητας. Ωστόσο, οι τελευταίες αγωνιστικές δείχνουν πως ίσως κάτι αλλάξει στην αποτελεσματικότητα των Pacers και πως αυτό το αργό τέμπο μπορεί να τους βγει σε καλό.
Robinson αντί Ellis
Μπορεί όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, τα κομμάτια για ένα run ‘n gun να βρίσκονται εκεί, όμως από την στιγμή που ο προπονητής σου δεν είναι fan αυτού του στυλ, πρέπει να γίνει μια αλλαγή εκ των έσω, ώστε να ταιριάξουν τα θέλω του με τα του παρκέ. Αρχή αυτών, ήταν η -αρχικά αναγκαστική, πλέον όχι- παρουσία του Glenn Robinson στο βασικό σχήμα της Indiana, ελέω τραυματισμού του Monta Ellis. Αυτό που άλλαξε προς το καλύτερο, όπως φαίνεται μέχρι στιγμής, είναι πως ο Robinson έδωσε μια νέα πνοή στην πεντάδα, τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση. Ειδικά στην άμυνα, πλέον δεν υπάρχουν mismatches που να στοχεύουν τον shooting guard, κάτι που γινόταν σωρηδόν με την παρουσία του Ellis.
Ο Robinson είναι πιο ψηλός, πιο αθλητικός και πιο δυνατός, κάτι που του επιτρέπει να μαρκάρει πιο “βαρείς” αντιπάλους, εφόσον υπάρχουν αλλαγές στα μαρκαρίσματα μετά από κάποιο pick. Στα συν του, το πολύ καλό footwork που διαθέτει, στοιχείο που του επιτρέπει να γίνεται κακός μπελάς για τους επιτιθέμενους, ανεξαρτήτως όγκου. Στην επίθεση, το spacing της Indiana μοιάζει να είναι καλύτερο, καθώς ο Robinson κινείται εξαιρετικά μακρυά από την μπάλα, την στιγμή που δεν είναι ο παίχτης που θα την κρατήσει για ώρα στα χέρια του σε σχέση με τον Ellis. Προσοχή, δεν λέμε ότι ο Robinson είναι καλύτερος παίχτης από τον Ellis, ενδεχομένως όμως να είναι πιο χρήσιμος στην λειτουργία της πεντάδας Teague/Robinson/George/Young/Turner. Ο Ellis είναι ένας χαρισματικός σκόρερ, ενώ την χρονιά του στο Dallas έδειξε και την ικανότητά του στο court vision, κάτι που πιστώνεται 100% στον Rick Carlisle.
Στις ανάγκες του McMillan όμως, μοιάζει να είναι πολύ πιο χρήσιμος ερχόμενος στο παρκέ με την second unit. Επιστρέφοντας στον Robinson, μπορεί τα νούμερα του να μην είναι εντυπωσιακά, αλλά οι δουλειές που κάνει μέσα στο γήπεδο δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε στατιστικά. Ο τρόπος που παίζει άμυνα, το πόσες φορές βρίσκεται στημένος στις γωνίες προσθέτοντας έτσι ακόμα μία επιθετική επιλογή στην ομάδα του, το πόσες φορές μπορεί να προσφέρει μια εναλλακτική λύση στο pick ‘n roll με τον Teague. Αναμενόμενα, οι επιδόσεις του έχουν ανέβει από την στιγμή που βρέθηκε στην βασική πεντάδα4)Πηγή: 8points9seconds.com
ενώ παρακάτω δίνεται η σύγκριση μεταξύ Ellis και Robinson ως βασικοί, καταδεικνύοντας την χρησιμότητα του δεύτερου έναντι του πρώτου:
Επαναλαμβάνω πως η χρησιμότητα δεν σημαίνει πως συγκρίνονται οι δύο παίχτες ως μονάδες, αλλά ως προς την χημεία που έχουν με τους υπόλοιπους βασικούς. Από την πλευρά του Ellis, αυτό φυσικά δεν είναι και η καλύτερη δυνατή εξέλιξη αφού έχει συνηθίσει να είναι πρωταγωνιστής, αλλά ευτυχώς για τους Pacers φαίνεται να έχει αποδεχθεί τον ρόλο του ως ηγέτης της second unit -μέχρι στιγμής.
Η Άνοδος του Teague
Με την απουσία του Ellis εξαιτίας του τραυματισμού του και με το benching του από την στιγμή που επέστρεψε, το βάρος της backcourt έπεφτε εξ ολοκλήρου στον Teague. Και από εκείνη την στιγμή ο έμπειρος point guard έχει δείξει μια αξιοθαύμαστη σταθερότητα, τόσο στην εκτέλεση, όσο και στη δημιουργία, κάτι που μαρτυρούν τα νούμερά του, και ενδεχομένως αυτή η απουσία του Ellis (ή η παρουσία του Robinson) να ώθησε τον Teague σε αυτό το step up. Από την αρχή της σεζόν μέχρι και τις 10/12/2016, ο Teague είχε μεν καλά παιχνίδια στα πόδια του, όχι όμως αυτά που περίμεναν οι φίλοι των Pacers και πιθανόν και ο ίδιος. Σούταρε με 41,7% μέχρι και το τελευταίο παιχνίδι του Ellis πριν τον τραυματισμό του, σημείωνε 14,8 πόντους μ.ο. και είχε 6,7 assists. Θα μου πείτε πως δεν είναι άσχημα νούμερα και θα συμφωνήσω, αλλά αυτά τα νούμερα θα ήταν καλά μόνο αν ο Ellis προσέφερε το κάτι παραπάνω στο σκοράρισμα.
Ωστόσο, το step up που έκανε μετά την απουσία του συμπαίκτη του και από την στιγμή που ο McMillan τον έστειλε στον πάγκο, είναι εντυπωσιακό. Από τις 12/12 ο Teague μετράει 18,2 πόντους μ.ο. 46,4% ποσοστό στα σουτ και μοιράζει 10,7 assists ανά παιχνίδι, όντας ένας από τους καλύτερους point guards της λίγκας. Παράλληλα, λειτουργώντας η εξέλιξη αυτή ως domino, αυτό είχε και ως αποτέλεσμα την πιο μεστή παρουσία του Aaron Brooks, αφού ο Ellis είναι εκείνος που κυνηγούν περισσότερο στο γήπεδο, από τους παίχτες της second unit των Pacers. Πιο ειδικά, από τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων μέχρι και σήμερα, με εξαίρεση ένα παιχνίδι, ο Brooks δεν έχει πέσει κάτω από το 50%, γεγονός που κάνει τον McMillan να αισθάνεται άνετος όποτε τον ρίχνει στο παιχνίδι.
Το Mid Range Παιχνίδι του PG13
Με αυτά που κάνουν φέτος οι Russell Westbrook, James Harden, Kevin Durant, Γιάννης Αντετοκούνμπο, το όνομα του George έχει χαθεί από τις συζητήσεις περί του ποιος είναι ο καλύτερος. Το παράδοξο βέβαια, είναι πως ο 26χρονος αστέρας κάνει μια εξαιρετική χρονιά, η οποία χάνεται στην μετριότητα των φετινών Pacers. Αυτό που παρατηρείται μέχρι στιγμής είναι πως τα νούμερά του κυμαίνονται στα ίδια επίπεδα με πέρυσι, με μια βασική διαφορά: τις βολές. Ο George πηγαίνει στην γραμμή της φιλανθρωπίας 1,6 φορές λιγότερες σε σχέση με πέρυσι, έχοντας πέσει από τις 6,5 στις 4,9, κάτι που καθιστά σαφές πως δεν κυνηγάει τόσο πολύ τα drives, ακόμα και σε καταστάσεις 1 on 1, που μέχρι πέρυσι -λογικά- θα τις τελείωνε. To παρακάτω παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό.
Ευτυχώς για τον ίδιο, αλλά και για την Indiana, στα τελευταία παιχνίδι ο George δείχνει να πηγαίνει όλο και περισσότερο στα drives, κάτι που τον στέλνει -φυσιολογικά- στις βολές, έχοντας 51 βολές στα τελευταία επτά παιχνίδια, ήτοι 7,2 ανά παιχνίδι, προσφέροντας εύκολους πόντους. Ο ίδιος αναφέρει εδώ και αρκετό καιρό πως το mid range είναι το παιχνίδι που του ταιριάζει, αλλά ελπίζουμε πως βλέποντας αυτά τα νούμερα θα αλλάξει άποψη και θα πηγαίνει όλο και περισσότερο σε τελειώματα κοντά στο καλάθι. Αξίζει να σημειώσουμε μάλιστα πως ο George είναι μόλις 37ος στη λίστα με τους παίχτες που πάνε περισσότερο στις βολές. Το αν του έχει μείνει κάποιο ψυχολογικό κατάλοιπο από τον τρομακτικό τραυματισμό του είναι απόλυτα κατανοητό, όμως είναι κρίμα με αυτά τα αθλητικά προσόντα να δίνει περισσότερο βάρος στο mid range.
Survive and Adapt
Να με συμπαθάει ο Jonathan Hock, σκηνοθέτης του “Survive and Advance”, του όποιου τον τίτλο τροποποίησα, αλλά ταιριάζει γάντι στην Indiana μέχρι τώρα. Οι αρχικές προβλέψεις/εκτιμήσεις, λοιπόν, πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων. Οι Pacers παίζουν με space αλλά χωρίς pace, και το κλειδί σε όλο αυτό φαίνεται να είναι ο Robinson. Μετράνε τέσσερις συνεχόμενες νίκες μέχρι την στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, ενώ η συνέχεια του προγράμματός τους προσφέρεται για συνέχιση αυτού του σερί. Ο τραυματισμός του Ellis έδωσε μια ευκαιρία στον McMillan που ενδεχομένως να μην την είχε δει αν ο παίχτης παρέμενε υγιής. Κι αν οι Pacers καταφέρουν να φανούν ανταγωνιστικοί όσο περνάει η σεζόν, κανείς δεν θα θυμάται τους πρώτους -κακούς- δύο μήνες.
Gus Chr
Latest posts by Gus Chr (see all)
- Utah Jazz: The World Took Note - July 2, 2019
- Farewell to Arms 2019: #4 Portland Trail Blazers - June 16, 2019
- Farewell to Arms 2019: #6 Denver Nuggets - June 15, 2019
- Farewell to Arms 2019: #9 Utah Jazz - June 12, 2019
- Farewell to Arms 2019: #13 Los Angeles Clippers - June 9, 2019
| ↑1 | Πηγή: basketball-reference.com |
|---|---|
| ↑2 | Αδερφός του Dionte, ο οποίος αγωνίστηκε στην ΑΕΚ για τέσσερα παιχνίδια και παλιότερα οργίασε στο Ρέθυμνο βάζοντας 41 στον Ολυμπιακό |
| ↑3 | Αφήνουμε εκτός την σεζόν 2000-01, δίνοντάς του ελαφρυντικό ότι δεν ανέλαβε τους Sonics από την αρχή |
| ↑4 | Πηγή: 8points9seconds.com |
