Τι τρέχει με τους Suns;

(Βάλτε στο παρακάτω βίντεο τη φωνή στο mute και ξεκινήστε να διαβάζετε εσείς φωναχτά. Έχετε καλύτερη φωνή. Είστε μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Είστε οι καλύτεροι. Αξίζετε.).

[VOICEOVER]: Phoenix. «Η κοιλάδα του Ήλιου». Η έκτη πολυπληθέστερη πόλη των ΗΠΑ και η πόλη με την μεγαλύτερη ηλιοφάνεια στον κόσμο. Τόσο λιτή και minimal, που την έχουν ονομάσει “Silicon Desert”. Μια πόλη που ατενίζ…

Καλά, καλά φτάνει.

Πάμε κατευθείαν στο ψητό.

Πως μπορεί μια ομάδα που:

• Έχει στις τάξεις της έναν από τους συνεπέστερους δημιουργούς¹⁾Πάει και τελείωσε, υιοθετώ πλήρως αυτό που έγραψε τις προάλλες ο basketball guru αλλά και προ μηνών ο Jamal Crawford, πλέον μόνο έτσι θα μιλάω της φετινής λίγκας, ο οποίος, επιπροσθέτως κάνει μια από τις πιο «άηχες» ασύλληπτες χρονιές που θυμόμαστε, (ή όπως το έθεσε ο Χάτσιος στο πρόσφατο weekly του: Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί το παρατσούκλι του Eric Bledsoe είναι το “Mini-LeBron”; Γιατί είναι ίσως ο πιο κοντός παίχτης -1,85- με τόσο dominant-all around παρουσία στο παιχνίδι του, ένας “Mr. Everything μικρού μεγέθους”)

Στατιστικά από τη σεζόν 2015-16. (Πηγή: todaysfastbreak.com)

• Έχει τον καλύτερο παίκτη του NBA που δεν έχει φτάσει ακόμα τα 21, τον Devin Booker²⁾Ορισμένα από τα πράγματα που δεν έχει ζήσει ο Booker: την κρίση των Ιμίων, την πρώτη επικράτηση υπολογιστή (Deep Blue) έναντι ανθρώπου (Gary Kasparov), το πρώτο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο μπάσκετ που καταλήγει στον Παναθηναϊκό, τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, το πρώτο κλωνοποιημένο πρόβατο (Ντόλι), το συνέδριο του ΠαΣοΚ που ανέδειξε τον Σημίτη, τις δολοφονίες του Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού στην πράσινη γραμμή της Κύπρου και το 72-10 των Bulls.,
• Έχει, όχι ένα αλλά δύο lottery picks του τελευταίου draft, τον Dragan Bender (#4 και νεότερο εν ενεργεία παίκτη του ΝΒΑ) και τον Marquese Chriss (#8 και τέταρτο νεότερο εν ενεργεία παίκτη του ΝΒΑ),
• Έχει θεωρητικά δύο άνω του μετρίου επιλογές στο “5”, στα πρόσωπα του «Αμυντικού της Χρονιάς» το 2012 Tyson Chandler και του #5 του draft του 2013, Alex Len,
• Έχει τρεις εξαιρετικούς ρολίστες πολυτελείας στο “3”, τους T.J. Warren, P.J. Tucker και Jared Dudley, οι οποίοι, μάλιστα, αλληλοσυμπληρώνονται, αφού ο πρώτος είναι ιδιαίτερα παραγωγικός επιθετικά, ο δεύτερος είναι τόσο versatile και αμυντικά προσηλωμένος, που φλερτάρει για ανταλλαγή πρακτικά με οποιονδήποτε διεκδικητή τίτλου υπάρχει αυτή την στιγμή στο ΝΒΑ, και ο τρίτος απλά μπορεί να κάνει τα πάντα καλά, χάρη στο υπέροχο μπασκετικό IQ του,
• Έχει τον επόμενο μεγάλο κοντοπίθαρο PG στο πρόσωπο του πρώην συμπαίκτη του Booker στους Kentucky Wildcats, Tyler Ullis,
• Έχει τον πιθανότατα βασικό PG στο χειρότερο ένα τρίτο των ομάδων του ΝΒΑ, τον Brandon Knight³⁾Mε το backcourt των Suns να αποτελείται από 4/4 πρώην Wildcats και χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στον Barbosa, νομίζω ότι είναι προφανές πως λειτουργεί το recruiting, τόσο στο NCAA, όσο και στο NBA

Aπό τους… Αrizona Wildcats, λείπει μόνο ο Archie Goodwin.

να είναι τόσο κακή;;;;

Υπάρχουν δύο τρόποι να προσεγγίσει κανείς τα χάλια των Suns. Ο πρώτος είναι τα analytics – ένας ιδιαίτερα sophisticated τρόπος που χιλιάδες nerds αυτή την στιγμή στον πλανήτη παίρνουν την εκδίκηση τους από τότε που τους διαλέγαν τελευταίους στα μονά του σχολείου⁴⁾Προσπάθεια #1 να απολυθώ από το Ball Hog για να πάρω αποζημίωση, την οποία θα φάω στα μπουζούκια από άποψη τώρα που είναι ντεμοντέ και δεν πάει κανένας!. Θυμίζουμε, βεβαίως, πως και ο ίδιος ο Earl Watson είναι προσκυνητής των analytics, πως οι Suns έχουν ένα πληρέστατο analytics team (με τους Steve Ilardi – Analytics Consultant /Eddie Kendralla – Manager, Business Analytics / Jake Loos – Senior Analytics Manager /Anthony So – Analyst) και πως όλοι αυτοί ήταν οι εφευρέτες αυτής της τεράστιας – κατά την άποψη μου – ανοησίας⁵⁾ορίστε και η πρέπουσα απάντηση.

Ο δεύτερος είναι η μεταφυσική, τον οποίον ευχαριστιέμαι που και που, σαν τα cartoon anime που δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου, αλλά μου έχει πει ένας φίλος μου, δεν τον ξέρετε.

Stats & analytics

Tην στιγμή που γράφεται το κείμενο, οι Suns είναι 28οι στην κατάταξη με ρεκόρ 15-31 και 27οι στο +/- με -5,3.

Επίθεση

Τα σουτ των Suns έχουν μερικά σταθερά μοτίβα: γίνονται κυρίως με layup ή κάρφωμα (44,1%), συνήθως υπό καθεστώς σχετικής πίεσης (35,5%) ή σχετικής ελευθερίας (26,6%), συνήθως κάπου ανάμεσα στα 7” και 15” επίθεσης (40,2%), χωρίς ντρίμπλα (43,9%) και με ελάχιστη επαφή με την μπάλα (50,6% σε λιγότερα από 2” επαφής).

Επίσης, η επίθεση των Suns κρατάει ψηλά τη σημαία των ωραίων, “χορτάτων” επιθέσεων που διαχρονικά είχε το Phoenix και η Pacific, αφού είναι 11οι με 106,5 ppg και 4οι στα επιθετικά rebounds με 11,9, αλλά με μέτρια ως κακά ποσοστά ευστοχίας (19οι με 45% στα σουτ, 25οι με 34,7% στα τρίποντα, 14οι με 78,4% στις βολές, 20οι στο True Shooting % με 54%, 26οι στο eFG% με 49,6%, 28οι σε TOV% με 15,4%). Παράλληλα, οι 18,4 apg και τα 15,8 tpg είναι η χειρότερη και η τρίτη χειρότερη επίδοση φέτος. Μιλάμε δηλαδή για μια επίθεση που πρώτα τρέχει και μετά σκέφτεται – εξ ου και η έκβαση είναι συχνότερα το λάθος από την πάσα: 17,7% των πόντων έρχονται από αιφνιδιασμό (δεύτεροι), 17,3% από λάθη αντιπάλων (τρίτοι), ενώ είναι και τέταρτοι στο pace με 101,7.

Ακόμα ειδικότερα, η επίθεση των Suns έχει και ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: βασίζεται ιδιαίτερα στα σουτ δύο πόντων (73,4% των σουτ και 58,8 των πόντων) και δη αυτά μέσα στο ζωγραφιστό (43,6%, 5οι στο ΝΒΑ). Ας συνυπολογίσουμε και πως το 62% των εύστοχων δίποντων προέρχεται από ατομική προσπάθεια (post, iso, drive, και λοιπά), το 80,6% των εύστοχων τριπόντων από assists και το 53,3% των εύστοχων σουτ χωρίς assist (1οι στο ΝΒΑ).

Αρκετά ευνόητα, οι Bledsoe – Booker – Knight είναι οι τρεις κύριοι δημιουργοί της ομάδας, αφού είναι το 41,1% των πασών έχει αυτούς ως αποστολείς και το 52,4% αυτούς ως αποδέκτες. Πρώτος είναι φυσικά ο Bledsoe (τα είπαμε και πάνω), ο οποίος δίνει 20,9% των πασών και παίρνει το 24,2% αυτών, ενώ την πεντάδα συμπληρώνουν οι εξαιρετικοί “νοικοκύρηδες” P.J. Tucker (9,9% και 7,3%) και Jared Dudley (9,8% και 7,3%).

Άμυνα

Στην άμυνα σημειώνουμε πως οι Suns παίρνουν το 68,3% των rebounds χωρίς αντίπαλο και 63,3% σε απόσταση το πολύ δύο μέτρων, επιτρέπουν σκόπιμα τα midrange σουτ (40,2% των rebounds τους προέρχονται από άστοχα σουτ από τα έξι μέτρα το πολύ και 62,8% από άστοχα δίποντα). Τώρα, εσείς ακούτε midrange shots και προφανώς πάει το μυαλό σας στον έναν και μοναδικό βασιλιά της μέσης απόστασης, τον DeMar DeRozan. Να σας ενημερώσουμε λοιπόν πως στις δύο συναντήσεις – και νίκες – των Suns με τον αρχισκόρερ των Raptors, τον έχουν κρατήσει ιδιαίτερα χαμηλά δημιουργικά: 23 ppg/3 apg/2 tpg/14-35 FG/0-4 3P/18-21 FT. Το ένα στοιχείο είναι πως του έδωσαν μεν το αγαπημένο του midrange, αλλά με δύσκολες συνθήκες. Το άλλο είναι πως τον έδειραν πολύ άσχημα όταν επιχείρησε να μπει προς τα μέσα, στέλνοντας τον να κερδίσει τους πόντους του στη γραμμή της φιλανθρωπίας και περιορίζοντας του άλλες επιλογές δημιουργικότητας. Λογικό έτσι;

Ανάλυση (συν ολίγη από μεταφυσική)

“I want the truth”

Κανονικά, το μεγαλύτερο πρόβλημα των Suns που εντόπιζε η κοινή λογική πριν την έναρξη της σεζόν βρισκόταν στην backcourt, με την συνύπαρξη των τεσσάρων πρώην Wildcats, ο καθένας εκ των οποίων φαινόταν σημαντικός. Η λογική έκβαση θα έβρισκε περισσότερο ριγμένο τον Brandon Knight, αφού Bledsoe και Booker κάνουν τρομερή σεζόν και ο Ullis παραμένει στο κάτω – κάτω ένας πολλά υποσχόμενος μεν, rookie δε. Για κάποιον μυστήριο λόγο, πάντως, το front office των Suns έχει διαχειριστεί εξαιρετικά την κατάσταση, αφού πολύ ήσυχα ο Knight παίρνει τόσο χρόνο συμμετοχής, ώστε να εμφανίζεται σημαντικός, αλλά ταυτόχρονα να εμφανίζεται δικαιολογημένα αδικημένος και ως εκ τούτου, να μοιάζει μόνιμα κολλημένος στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου Sky Harbor, σαν τον Tom Hanks στο “The Terminal”, περιμένοντας τον επόμενο προορισμό του που θα του δώσει τη θέση του PG⁶⁾Λάθος εποχή διάλεξες για να έχεις απαιτήσεις, παρεμπιπτόντως, αγαπητέ Brandon, με το υπάρχον talent pool στη θέση σου και με την επόμενη draft class να πλησιάζει απειλητικά…. Με την ίδια προσμονή, να ξεκουμπιστεί ο Knight, κάνει υπομονή και ο Ullis, περιμένοντας να γίνει ο πρώτος guard που θα έρχεται από τον πάγκο για να αντικαταστήσει το τρομερό tandem των Suns στην περιφέρεια. Δεν ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχει ζήτημα, απλώς ότι η κατάσταση εκεί είναι λειτουργική, ακριβώς γιατί όλοι φαίνονται συμβιβασμένοι με το άμεσο μέλλον τους.

Προτού συνεχίσουμε, αξίζει βέβαια να σταθούμε πάρα πολύ λίγο στο backcourt – φαινόμενο των Suns, το οποίο χωράει άνετα σε όποιο ερώτημα η απάντηση είναι “Curry+Thompson ή Lowry+DeRozan ή Lillard+McCollum” ή “Wall+Beal”- κοινώς, πρέπει να υπολογίζονται μέσα στα καλύτερα περιφερειακά δίδυμα στο ΝΒΑ. Για τον Bledsoe το ένστικτο, που υπήρξε ο κινητήρας του τα πρώτα χρόνια έχει μετατραπεί, μετά από πολλούς τραυματισμούς, σε ένα τρομερά εγκεφαλικό παιχνίδι. Αυτό οδήγησε τον “Mini-Lebron” να καταστρέψει τον σχεδόν ισοϋψή του all-star Kyle Lowry στην πρόσφατη συνάντηση τους:

Και όπως μαθαίνουμε δευτερογενώς από το homage του Ringer στον “κάτι-ανάμεσα-σε-CP3-και-Russ-απλά-σε-έκδοση-των-φτωχών”, ο Bledsoe δεν έχει αφήσει τα παλιά του χούγια, δηλαδή το παιχνίδι του στην κατακόρυφο, αν κρίνουμε από τα εννιά κοψίματα που έχει σε απόσταση έως τριών μέτρων.

Όσο για τον Booker, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουμε πόσο μας ενθουσιάζει, αφού ακόμα μετριέται σε σχέση με το πόσο δεν τον περιμέναμε από όταν ερχόταν από τον πάγκο ως freshman στη μία και μοναδική χρονιά του στο Kentucky. Αφήστε τους πανηγυρισμούς των οπαδικών sites των Suns – εδώ δεν μιλάμε οπαδικά, μιλάει η “παικτικότητα” (sic), όπως εξάλλου πολύ εύστοχα επισημαίνει ο φίλος/ακροατής στο 0’58” του παρακάτω βίντεο:

Απλώς παραθέτω το παρακάτω διάγραμμα⁷⁾Από εδώ. και φεύγω, σαν να αφήνω μικρόφωνο στον αέρα – μόνο που ποτέ δεν θα το κάνω, γιατί ζούμε στην Ελλάδα και δεν χρειάζονται τέτοιες ανοησίες. Αυτό, λοιπόν, είναι ο Devin Booker φέτος και κρατήστε στο μυαλό σας ότι ο πιτσιρικάς ξεκίνησε τον Οκτώβρη με 15,3 ppg και 0,431 TS% και τον Ιανουάριο έφτασε σε 25,6ppg/0,598 TS%!

Τέλος, ας υποθέσουμε, όχι χάριν επιχειρήματος, ότι αρκετά σταθερά και αμετακίνητα προς το παρόν είναι τα πράγματα και μέσα στο ζωγραφιστό. Len – Chandler θα συνεχίσουν να παίζουν ρόλο στους Suns για το υπόλοιπο της σεζόν τουλάχιστον, αφού αποτελούν ένα δίδυμο αμυντικών centers⁸⁾Όρκος για το 2017: θα προσπαθήσω να αναφέρω όλο και λιγότερο τη φράση “rim protector”, από την στιγμή που οι Warriors ανασυνθέτουν το μπάσκετ, σαρώνοντας τους πάντες, παρότι “δεν έχουν κλασσικό rim protector”, κι ας κάνουν εξαιρετικά αυτή τη δουλειά οι Durant και Green. – λίγες ομάδες έχουν αυτό που οι Suns φαίνεται να έχουν σε αφθονία. Ειδικά τον Chandler τον κάλυψε απόλυτα ο Earl Watson πριν λίγες εβδομάδες, κυρίως ως προς το work ethic του, την “mentalité” πρωταθλητή που μεταδίδει σε μια ομάδα που κάνει tanking και το ρόλο που παίζει στα αποδυτήρια.

“You can’t handle the truth”: Prospects & veterans

Όλο το θέμα, λοιπόν, εντοπίζεται στις θέσεις των forwards. Με πέντε παίκτες, τους Warren, Tucker, Dudley, Chriss και Bender, να μπορούν να παίξουν από το “2” ως το “5”, αλλά κανένας να μην είναι σημείο αναφοράς, ουσιαστικά οι Suns έχουν μπλεχτεί (και δεν έχουν ακόμα απαντήσει) σε ένα βασικό μεθοδολογικό ερώτημα: ψάχνουν ποιο από τα δύο μεγάλα prospects μας θα “κουμπώσει” καλύτερα σε κάποιον βασικό στο “3” ή ποιος βετεράνος θα παίξει το ρόλο του “μπαλαντέρ” στο πλάι κάποιου νεαρού, που έχουν αποφασίσει ότι θα “χτίσουν” γύρω του;

Ας επιχειρήσουμε να απαντήσουμε ξερά το δίλημμα “Chriss ή Bender” με απλή παράθεση στατιστικών από το basketball-reference.com (με κλικ στους πίνακες εμφανίζονται σε καλύτερη ανάλυση)

• του Chriss

• και του Bender

Aς δούμε λίγο και τα advanced stats, πάλι από το basketball-reference.com

• του Chriss

• και του Bender

Μάλιστα. Ας πούμε ότι βγήκε άκρη. Επί της ουσίας και με την εκτεταμένη βοήθεια ενός χρήσιμου – ως προς την ανάλυση όχι απαραίτητα στα συμπεράσματα – άρθρου του Ringer: ο Chriss τρέχει το γήπεδο σαν περιφερειακός, είναι αθλητικός και εκρηκτικός, επιτίθεται σχετικά αποτελεσματικά κοντά στο καλάθι και είναι καλός στη χαμηλή άμυνα, όμως είναι – το λιγότερο – νωθρός στην ομαδική άμυνα και στις περιστροφές, αδιάφορος στην άμυνα ψηλά και απρόσεκτος στην ντρίμπλα.

Και μετά από όλα αυτά, ας θυμηθούμε ποιος βγήκε “Rookie του Ιανουαρίου”. Αλλά και με τι στατιστικά.

Suns forward Marquese Chriss is the Kia NBA Western Conference Rookie of the Month. He averaged 8.3 ppg, 3.6 rpg and 1.36 steals. Shot 45.9%

— Doug Haller (@DougHaller) February 2, 2017

Αντιθέτως, ο Bender έχει πολύ σωστό footwork, τοποθετείται/ακροβολίζεται σωστά (με λίγα λόγια, “ξέρει τι πρέπει να κάνει” μέσα στο γήπεδο), παίζει σωστά το pick’n’pop, ενώ προστατεύει σωστά και το καλάθι, συμβάλλοντας στην ομαδική άμυνα. Όμως, αποφεύγει τη σωματική επαφή σε βαθμό υποχόνδριου, βλέπει το post μόνο από φωτογραφίες, πρέπει να “γεμίσει” το σώμα του ως προαπαιτούμενο, ενώ το άλμα και τρέξιμο του είναι κακό⁹⁾Να πούμε σε αυτό το σημείο πως τις ίδιες ακριβώς σωματικές ελλείψεις είχε και ο Nowitzki, με εξαίρεση μία: το “absorb the contact” ήταν κάτι που επιδίωκε μανιωδώς για να κερδίζει μία ή δύο βολές..

Κι οι δύο περνούν πολύ ώρα στην περίμετρο, εκμεταλλευόμενοι το μεγάλο shooting range τους για να ανοίξουν το spacing – επειδή όμως το σουτ τους εξελίσσεται ακόμα και δεν αποτελούν αξιοσημείωτη και συστηματική περιφερειακή απειλή, δεν καταφέρνουν να το κάνουν. Λύση σε αυτό θα ήταν να κινούνται πιο κοντά στο καλάθι, περιμένοντας είτε να ποστάρουν, είτε να αρπάξουν το επιθετικό rebound, αλλά κανείς δεν το επιδιώκει. Άρα οι Suns έχουν βραχυμεσοπρόθεσμα την επιλογή να πείσουν κάποιον από τους δύο να παίξει center προκειμένου να εκμεταλλευτούν όποια σωματικά προσόντα έχουν και μπορούν να αναπτύξουν, και μεσομακροπρόθεσμα να βελτιώσουν βασικές μηχανικές τους, όπως το σουτ και η ντρίμπλα, προκειμένου να μπορούν ως “stretch 4s” ή “stretch 5s” να πλεονεκτούν έναντι των matchups τους. Προφανώς, θεωρητικά μπορούν να αλληλοσυμπληρώνονται, έχοντας εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, με τον Chriss να έχει όλα αυτά που δεν διδάσκονται, ενώ ο Bender να έχει όλα αυτά που διδάσκονται. Φυσικά, όλα τα παραπάνω μπαίνουν σε ένα χρονικό περιθώριο στο οποίο, ο Chandler ή/και ο Len δεν θα είναι στην Arizona. Οπότε…

Σημειώνουμε πάντως πως, παρότι στο draft οι Suns σκέφτηκαν “πάμε να πάρουμε τον Nowitzki του 2020 και τον Garnett του 2020″, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Και με όση σημασία έχει αυτό, κανένας δεν είναι σωματικά έτοιμος αλλά και πρωτοφανής για το NBA – χαρακτηριστικό είναι πως κανείς δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο wingspan¹⁰⁾6’10” με 7′ wingspan o Chriss, 7’1” με 7’2” wingspan ο Bender, δεδομένο που μοιάζει “κλειδί” για να μπορέσουν αντιπαρατεθούν “μονόκερους” και undersized νεαρούς που τρομοκρατούν αυτή τη στιγμή τις frontline της λίγκας (Anthony Davis, Draymond Green, Γιάννης Αντετοκούνμπο, Karl – Anthony Towns, Kristaps Porzingis, Joel Embiid). Αντιθέτως, προδίδουν μια παρωχημένη λογική που εντοπίζεται δυο δεκαετίες πίσω, όταν το ΝΒΑ ανακάλυπτε underclassmen και Ευρωπαίους sevenfooters που θα διαδέχονταν τον μεγάλο Γερμανό και τον “Ticket” και που εν τέλει, οδήγησαν σε αμέτρητα busts στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’00.

Αν αντιστρέψουμε το ερώτημα και αφήσουμε το χρόνο να λύσει το δίλημμα για τα δύο prospects, θα βρούμε τους βετεράνους T.J. Warren – P.J. Tucker – Jared Dudley. Χωρίς να επεκτεινόμαστε παραπάνω:

• ο Warren, μετά από ένα συγκλονιστικό ξεκίνημα επιθετικά, τραυματίστηκε και με την επιστροφή του δεν είναι ο ίδιος. Δεν είναι τόσο καλός σουτέρ, αλλά είναι δυναμικός και ξέρει να επιτίθεται με διείσδυση.
• ο Tucker είναι ιδιαίτερα πολυδιάστατος, καλός σουτέρ, καλός αμυντικά – ιδιαίτερα χαμηλά – και στα 31 του, περιζήτητος “γαμπρός” για πολλά μεγάλα franchises του ΝΒΑ. Περισσότερα θα ξέρουμε μέσα στις επόμενες μέρες, ως το deadline, ωστόσο, ως προς την αξία του Tucker, οφείλουμε να τονίσουμε πως η καλύτερη πεντάδα των Suns είναι αυτή που συνδυάζει το βασικό backcourt, τον μάλλον αναντικατάστατο Chandler και τους T.J.-P.J.. Ούτε Chriss, ούτε Bender. Τόσο καλά.
• τέλος, ο Dudley βρίσκεται σε ένα ιδιαίτερο μεταίχμιο. Από τη μία, διαγράφει μια πορεία στην οποία το εγκεφαλικό παιχνίδι, η εμπειρία και η ικανότητα του σε εκτέλεση και δημιουργία θα υπερσκελίζει τα -έτσι κι αλλιώς περιορισμένα- σωματικά του προσόντα του και θα του εξασφαλίζει συμβόλαια στο διηνεκές, σαν άκατος που κινείται στο διάστημα χωρίς να καίει καύσιμα. Από την άλλη, ακριβώς λόγω αυτών των χαρακτηριστικών, μπορεί να ξεκινήσει μια νέα καριέρα στο instagram, παίρνοντας την σκυτάλη από τον Boris Diaw στον ρόλο του χοντρούλη, ευφυέστατου, υπερχρήσιμου ρολίστα που απολαμβάνει τη ζωή.

Η “σούμα” όλων των παραπάνω στοιχείων μας καλεί επομένως να απαντήσουμε σε τρία ερωτήματα:

α. πρώτον, ποιοι συνιστούν το καλύτερο δίδυμο στους forwards;

Πηγή: stats.nba.com

Απάντηση: μια γρήγορη ματιά στα βασικά στατιστικά (με μαύρο οι καλύτερες επιδόσεις, με κόκκινο οι χειρότερες) μας δείχνει πως το δίδυμο Tucker – Warren είναι το καλύτερο για τους Suns και το Bender – Chriss το χειρότερο. Προσέξτε όμως: το ακριβώς αντίθετο αποτύπωμα σημειώνουν και τα δύο δίδυμα στους αντιπάλους τους. Να το πούμε πιο απλά – δεκτές όλες οι ενστάσεις για το πόσα ψέματα μπορούν να λένε τα βασικά stats σε επίπεδο averages, όμως το δίδυμο των πιτσιρικάδων που δίνει ελάχιστα στην επίθεση όταν συνυπάρχουν, καταφέρνει, σε βασικό ή σε garbage χρόνο, να απομειώνει το παιχνίδι των αντιπάλων των Suns στατιστικά. Και δεν ξέρει κανείς τι είναι καλύτερο – αν τα καταφέρνουν, παίζοντας στις θέσεις των forwards ή καλύπτοντας τις θέσεις της frontline. Δηλαδή… fuck!!!

Ας δούμε, όμως λίγο πιο ενδελεχώς το θέμα. Αν διαβάζοντας πριν το κομμάτι για τον Chriss και τον Bender, σας δημιουργήθηκε η εντύπωση πως πιστεύουμε λίγο περισσότερο τον δεύτερο, δεν κάνατε λάθος και ο λόγος βρίσκεται στον παρακάτω πίνακα. Είναι ακριβώς η ίδια ανάλυση διδύμων, μόνο που ανάγεται στις 100 κατοχές, σε σχέση με τους μ.ο. των Suns. Είναι τρομερά ενδεικτική, αφού αναδεικνύει τι έχουν ανάγκη οι Suns, βάσει του σταδίου εξέλιξης του μπάσκετ σήμερα. Κοινώς, οι τρεις καλύτεροι συνδυασμοί, βάση “μαυρισμένων” κελιών, είναι αυτοί που περιλαμβάνουν εναλλάξ τους Tucker-Warren-Bender (καθένας συνδυασμός εκ των οποίων μπορεί να ανοίξει άνετα το spacing της επίθεσης των Suns, με καλύτερο από όλους τον συνδυασμό Warren-Bender), ενώ οι δύο χειρότεροι, βάση “κοκκινισμένων” κελιών, είναι αυτοί που είτε δεν έχουν καθόλου φυσική δύναμη και ταχύτητα ώστε να αξιοποιούν καταστάσεις iso (Bender-Dudley), είτε στερούνται φινέτσας και δημιουργίας (Chriss-Tucker¹¹⁾Γιάννη Χάτσιο, αν διάβασες αυτά τα δύο ονόματα μαζί και δεν σκέφτηκες ήδη κρύο αστείο, έχεις τελειώσει από φίλος μου. ).

Πηγή: basketball-reference.com

β. τι συμβαίνει όταν παίζουν τρεις από τους πέντε μαζί, καλύπτοντας θέσεις από το 2 ως το 4 ή από το 3 ως το 5;

Πηγή: stats.nba.com

Απάντηση: εδώ προφανώς το δείγμα είναι πολύ μικρότερο, καθώς από τις 250 τριάδες που έχουν συνυπάρξει στο παρκέ ταυτόχρονα φέτος για τους Suns, μόλις έξι περιλαμβάνουν τρεις από τους πέντε forwards της ομάδας και αυτές για λίγα λεπτά, όπως παρατηρείτε. Σε ένα τόσο μικρό δείγμα συνδυασμών, που ούτε ο Watson δεν τους προτιμάει, μπορούμε απλώς να παρατηρήσουμε Bender-Dudley-Tucker, χάρη στο πολυδιάστατο και εγκεφαλικό παιχνίδι τους, αποδίδουν πράγματι καλά και με την ταυτόχρονη παρουσία των Bledsoe-Booker, το spacing γίνεται εξαιρετικά μεγάλο, θυμίζοντας μια junior έκδοση των φετινών Mavericks, που εσχάτως “βγάζουν μάτια” με τον Νowitzki στο center. Αντιθέτως, η συνύπαρξη Chriss-Tucker-Warren ουσιαστικά μαραζώνει την ομάδα δημιουργικά.

Στην άλλη άκρη του παρκέ, Bender-Chriss-Warren και Chriss-Tucker-Warren είναι εξαιρετικά υποσύνολα, καθώς το πρώτο (με τον Bender στο “5”) συνδυάζει ύψος, ενώ το δεύτερο δύναμη (με τον Tucker στο “2”). Την ίδια στιγμή, ο συνύπαρξη Bender-Tucker-Warren είναι η χαρά του αντιπάλου και δικαιολογημένα έχει δοκιμαστεί ελάχιστα κυρίως εξαιτίας της “τρύπας” που αφήνει κοντά στο καλάθι, με τον Bender να είναι “soft”, τον Tucker κοντό και τον Warren μέτριο. Και προφανώς, αυτό δεν θα μπορούσε να το λύσει η ταυτόχρονη παρουσία του Chandler ή του Len, καθώς μετά η ομάδα θα χρειαζόταν ρυμούλκυση για να κινηθεί.

γ. τέλος, ποια είναι η καλύτερη πεντάδα;

Πηγή: stats.nba.com

Απάντηση: και εδώ φτάνουμε στο σημείο που όλα αρχίζουν να βγάζουν νόημα. Δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για καλύτερη πεντάδα, αφού οι συντριπτικά περισσότερες lineups των Suns έχουν αρνητικό σερί νικών-ηττών και +/-, ωστόσο γενικά περισσότερο χρησιμοποιείται το χαμηλό σχήμα των Bledsoe-Booker-Warren-Tucker-Chandler, με αμέσως επόμενους μοχλούς τους Knight-Chriss-Len. Το πρώτο σχήμα δεν είναι αυτό που έχει δοκιμαστεί περισσότερο (λόγω του ενός μήνα απουσίας του ιδιαίτερα φορμαρισμένου στην αρχή της σεζόν Warren), όμως είναι αυτό το οποίο είναι πολύ συμβατό με το στιλ μπάσκετ των Suns: από τις πέντε πιο αξιοσημείωτες lineups των Suns (αυτές που μετρούν διψήφιο αριθμό παιχνιδιών), που περιλαμβάνουν με διάφορες συνθέσεις τους οκτώ παραπάνω, είναι αυτή που στα “Four Factors” έχει τις καλύτερες επιδόσεις (2η σε EFG%, 1η σε FTA rate, TOV%, OREB%), αφού επιβάλει ρυθμό, μειώνοντας τρομερά τα λάθη (κάτι ιδιαίτερα κρίσιμο για ομάδα που τρέχει τόσο πολύ), αυξάνει σημαντικά τις κατοχές, χάρη στα επιθετικά rebounds, σουτάρει σχεδόν όσο καλά γίνεται και δυσκολεύει πολύ την άμυνα, χάρη στο πόσο αδιανόητα εύκολα κερδίζει βολές. Έχει παίκτες που μπορούν να σκοράρουν από την περιφέρεια (Booker, Tucker) και παίκτες που μπορούν να διαλύσουν τους αντιπάλους τους στο iso (Bledsoe, Warren).

Όμως, η ίδια πεντάδα δεν μπορεί να παίξει κανέναν ρόλο στην άμυνα. Το πρώτο πρόβλημα είναι η άμυνα με πολύ μικρό βαθμό συγκέντρωσης και στοχοπροσήλωσης: με πρωτεργάτες τους Bledsoe και Warren, που θεωρούνται elite “stealers” αλλά και “deflectors”, η άμυνα βρίσκεται συχνά εκτεθειμένη από την ανεξήγητη μανία και των δύο να αναζητούν το κλέψιμο, ενώ ο Booker δεν έχει ακόμα το mindset να αντιληφθεί τον ρόλο του στην άμυνα. Παράλληλα, ο Chandler στα 34 του, δεν μπορεί πλέον να κάνει τον “μπαμπούλα” απέναντι σε μια επίθεση που θα φτάσει μπροστά του με αρκετές επιλογές, ενώ η ηλικία του σε συνδυασμό με τα μέτρια box outs, τον εμποδίζουν να να καθαρίζει στον αέρα τα rebounds με ευκολία για πάνω από 25-30′. Ξαναδείτε πιο πάνω το στατιστικό για τα rebounds. Τα περισσότερα τα παίρνουν οι Suns χωρίς αντίπαλό. Αυτό θα μπορούσε να είναι και δείγμα εξαιρετικών box outs. Όμως, για τους Suns, τα uncontested rebounds είναι πρωτίστως αυτά που σταθερά μπορούν να παίρνουν!

Γενικώς από τους Suns, λείπουν οι 2-way players. Αυτό γίνεται εμφανές, για παράδειγμα, στην πιο συμπαθητική αμυντικά lineup των Knight-Booker-Warren-Tucker-Len, η οποία είναι όμως αβυσσαλέα στην επίθεση. Και όσο για υβριδικά σχήματα που να περιλαμβάνουν τον Chriss στο “4”ή τον Bender στο “5” ως απάντηση στις ανάγκες της άμυνας, προφανώς δεν είναι συζήτηση για τώρα, αλλά για κάποια στιγμή, σε ένα μέλλον που και οι δύο θα έχουν δυναμώσει και βελτιώσει το σουτ τους, ώστε να μπορούν να παίζουν παραπάνω από μερικά λεπτά garbage time σε κάθε αγώνα.

Πόρισμα: Το μέλλον αργεί πολύ

Οι Suns μοιάζουν να έχουν φτιαχτεί με λάθος τρόπο, προσπαθώντας να μιμηθούν σύγχρονα πρότυπα, παρότι έχουν πολλά ενδιαφέροντα υλικά. Ό,τι και να συμβεί στην επίθεση, σε ψυχαγωγεί, το ευχαριστιέσαι, περνάς καλά ως θεατής. Ας μη γελιόμαστε: το μπάσκετ που τα όποια ψήγματα δημιουργίας αρχίζουν και σταματούν στον Bledsoe και κατά τα άλλα, η φάση είναι όποιος πάρει μπάλα είτε κάνει drive, είτε δημιουργεί συνθήκες για να σουτάρει μόνος του, είτε ποστάρει, θα το αγαπάμε για όσο μας ξυπνάει γλυκές παιδικές μνήμες από ανέμελο, άναρχο μονό στο σχολείο. Ωστόσο, αν μιλήσουμε πιο σοβαρά, η άμυνα, η επιπολαιότητα στην επίθεση που ισοσκελίζεται μόνο χάρη στις ατομικές δεξιότητες των Bledsoe, Booker, Knight, Warren και γενικότερα η ομαδική λειτουργία και στις δύο πλευρές του παρκέ είναι λόγος να ξεκινήσεις ασυνταγογράφητα αντικαταθλιπτικά.

Φυσικά, εδώ και καιρό, λίγο μετά την αρχή της σεζόν, στο Phoenix κατάλαβαν ότι δεν πάνε πουθενά φέτος όπως έχουν στηθεί, οπότε το γύρισαν στους πειραματισμούς. Έτσι, οι Suns μοιάζουν να περνάνε από ένα ιδιότυπο “winter league”, μια και που η φετινή σεζόν μοιάζει μεταβατική και πειραματική. Το πρόβλημα είναι πως σε ένα τέτοιο ρόστερ, πλούσιο και με δυνατότητες, αυτοί οι πειραματισμοί δεν θα έχουν αίσιο τέλος για τους μισούς τουλάχιστον, που ξοδεύουν καλά χρόνια από την καριέρα τους στο Phoenix. Και με ένα νέο δυνατό prospect να έρχεται από το επερχόμενο draft, τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο περίπλοκα.

Κλείνοντας, λοιπόν, μέσα στους επόμενους μήνες, οι Suns θα πρέπει/αναγκαστούν να απαντήσουν σε μεγάλες προκλήσεις. Πρώτα και κύρια, η ίδια η επερχόμενη free agency θα τους βρει εκ των πραγμάτων συμμετέχοντες. Τα $ 52 εκατ. συμβόλαιο στον Chandler, τους αφήνουν $ 13,3 εκατ. για φέτος και $ 14,6 εκατ. για του χρόνου. Θυμίζουμε πως το καλοκαίρι πάμε σε μια θυελλώδη free agency με Steph Curry (απίστευτο να φύγει από την Bay Area) και θεωρητικά Kevin Durant (option), Blake Griffin (option), Chris Paul (option), Gordon Hayward (option – λογικά μένει), Kyle Lowry (option – λογικά μένει), Paul Millsap (option – λογικά πλέον μένει), Dwyane Wade (option – το “Banana Boat Assemble!” πάντως ακούγεται όλο και περισσότερο), Jrue Holiday (ελεύθερος), Noel (restricted – ποιος ξέρει, αν πάντως φύγει τώρα, θα μείνει εκεί που θα πάει), Ibaka (ελεύθερος – ποιος ξέρει), Gallinari (option – ποιος ξέρει), Derrick Rose (ελεύθερος).

Το καυτό ερώτημα εδώ, όμως, δεν είναι ποιον θα αποφασίσουν να κυνηγήσουν από αυτούς που δεν έχουν, αλλά ποιον θα αποφασίσουν να “κάψουν” από αυτούς που έχουν. Free agents το καλοκαίρι είναι μόνο οι Tucker-Len. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως οι Knight και Tucker θα φύγουν από τώρα, οι Suns δεν φαίνονται διατεθειμένοι να σταματήσουν την επένδυση τους στον Len¹²⁾Σας παραπέμπω σε αυτό τον ύμνο του Fansided για τον σίγουρα υποτιμημένο και ίσως “late bloomer” Alex Len.

Επιπλέον, με βάση τα τωρινά δεδομένα, οι Suns είναι αρκετά πιθανό να καταλήξουν με το τέταρτο ή πέμπτο pick – άντε να φτάσουν στο δέκατο. Με δεδομένο ότι

• ο Chandler έχει δύο χρόνια ακόμα συμβόλαιο, ο Len δεν φαίνεται να φεύγει και στο επόμενο draft δεν διαφαίνεται κάπου ένας center της προκοπής
• αν πιστεύουν το σχέδιο τους, θεωρούν πως έχουν την frontline τους κλεισμένη για τα επόμενα χρόνια με τους δύο 19χρονους
• μετά τον Tucker αυτό το καλοκαίρι, ο Warren μένει ελεύθερος το καλοκαίρι του 2018, άρα η επόμενη χρονιά θα πρέπει να προαλείφεται ήδη ο αντικαταστάτης του
• δύσκολα θα πάρουν το pick του Miami που είναι προστατευμένο από το 1-7
• και δύσκολα μπορούν -ή πρέπει- να κόψουν χρόνο από τους Bledsoe – Booker – Ullis,

η επιλογή τους θα πάει σε κάποιον «πλάγιο» -δηλαδή, Josh Jackson (Kansas) ή Jayson Tatum (Duke). Όποιον και να πάρουν ‘κονόμησαν βεβαίως, αλλά το μέλλον δεν φαίνεται παρά να αργεί αρκετά ακόμα.

***Disclaimer: τα στοιχεία που παρατέθηκαν έχουν απόκλιση λίγων ημερών μεταξύ τους. Παρακαλώ αντιληφθείτε τα ενδεικτικά και εργαλειακά και να είστε επιεικείς σε όποιες – ήπιες – διαφοροποιήσεις μπορεί να υπάρχουν.***

The following two tabs change content below.

• Bio
• Latest Posts

Aris Tolios

Αναγνώστης του The Ball Hog, βρέθηκε σε αυτό επειδή είχε μπάρμπα στην Κορώνη, για να προσθέσει το τελευταίο λιθαράκι γραφικότητας. Έχει αγαπήσει με τη σειρά τους Suns, τους Sonics, τους Knicks, τους Clippers, τους Mavericks, τους Warriors και τους Hornets, αλλά πιο πολύ θα παραμένει ταγμένος στη Δύση (και ειδικά στην Pacific). Φτερνίζεται λέξεις σε χιλιάδες και νιώθει περήφανος που σε κάθε κείμενο, η πλατφόρμα του επισημαίνει πως οι προτάσεις του παραείναι μεγάλες. Έχει σταματήσει να ανησυχεί και έχει μάθει να αγαπά τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό και ζει για να περνάει καλά, διαβάζοντας μεγάλα κείμενα. Γράφει για τον εαυτό του στο τρίτο ενικό.

Latest posts by Aris Tolios (see all)

• Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
• HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
• HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
• Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
• Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021