“GOAT” ή “SOB”: Το Άλλο Πρόσωπο του Michael Jordan (Μέρος ΙI)

Με αφορμή τα προ ημερών γενέθλια του Michael Jordan στις 17 Φεβρουαρίου, δεν μπορούμε παρά να τιμήσουμε τον MJ για τα αγωνιστικά του επιτεύγματα, για το ανυπέρβλητο θέαμα, για τις συγκινήσεις και για το μεγαλείο που ξεδίπλωσε πάνω στο παρκέ. Υπήρξε αντικείμενο λατρείας αλλά και ανεπανάληπτης, σχεδόν απάνθρωπης, έκθεσης.

Πολλοί τον αναφέρουν ως G.O.A.T. (“Greatest Of All Time”). Δεν έχουμε λόγο να διαφωνήσουμε.

Όμως, καμιά φορά πρέπει να αναρωτιόμαστε: τι σημαίνει GOAT; Τι φορτίο φέρει;

Και το κυριότερο: πόση σημασία έχει αν είσαι ο ένας και μοναδικός GOAT και ταυτόχρονα ένας από τους πάρα πολλούς S.O.B. (“Son Of a Bitch”) αυτού του κόσμου;

Αποφασίσαμε, λοιπόν, να αναδημοσιεύσουμε αυτό το κείμενο, το οποίο είδε πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας μέσα από τις ζεστές και φιλόξενες σελίδες του τεύχους #24 του HUMBA. Εκεί δημοσιεύτηκε σε πιο συμπυκνωμένη μορφή, εδώ απλώς ελπίζουμε πως δεν θα βαρεθείτε να το διαβάσετε σε δύο μέρη.

Μετά το πρώτο μέρος, συνεχίζουμε σήμερα με το δεύτερο μέρος.

Α, ναι: “Χρόνια πολλά MJ”! Στο αφιερώνουμε ολόψυχα!

Chapter 4: Michael Jordan the Petty

Ευτυχής είναι ο βασιλέας, του οποίου ο θρόνος στηρίζεται στις καρδιές των υπηκόων του.

Benjamin Franklin

Ενότητα: Pippen

Στο πρώτο μέρος επιλέξαμε να βάλουμε τελεία στο κείμενο ακριβώς σε μια συζήτηση για πέη – μόνο ταιριαστό είναι να συνεχίσουμε την αφήγηση μας ακριβώς έτσι. Σε αυτό το ζήτημα, λοιπόν, ο Jordan φαίνεται πως είχε μια ιδιαίτερη ευαισθησία, αφού ο «υπασπιστής» Pippen ήταν γνωστός για τα ανατομικά του χαρίσματα, προκαλώντας συστηματικά την ζήλεια του «βασιλιά» Michael. Μάλιστα, απηυδισμένος από το ότι η Madonna περίμενε τον “Pip” με λιμουζίνα κάθε φορά που επισκέπτονταν το Los Angeles, κάποια στιγμή της δήλωσε ότι μπορεί να την ικανοποιήσει καλύτερα σεξουαλικά. Η απάντηση της Madonna; «Ούτε κατά διάνοια».

Κάτι τέτοια ήταν χαρακτηριστικά της σχέσης Jordan – Pippen: αρχικά ανταγωνιστική, στη συνέχεια συμβιωτική και τελικά αμοιβαίου σεβασμού και βαθιάς εκτίμησης. Στην ώριμη φάση της συνύπαρξης τους, οι δυο τους συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλον και είχαν αναπτύξει κοινούς κώδικες. Όμως, μέχρι ο Pippen να ανέβει ταυτόχρονα επίπεδο στους Τελικούς του ’91 και στην εκτίμηση του Jordan, ο τελευταίος δεν σταματούσε να μουρμουράει και να δηλώνει ανοιχτά πως ο «Ινδιάνος» ήταν ανώριμος, δεν θα κατάφερνε τίποτα σημαντικό και οι Bulls θα έπρεπε να τον ανταλλάξουν. Ιδιαίτερα στο έβδομο παιχνίδι των Τελικών της Ανατολής το ’90, όσο κι αν ο Pippen ωρυόταν πως υπέφερε από βασανιστικές ημικρανίες, ο Jordan τον θεωρούσε υπαίτιο για την κακή του απόδοση και την χαμένη ευκαιρία να αποκλείσουν τους μισητούς Pistons μια ώρα αρχύτερα. “Headache tonight, Scottie?”, είχε ρωτήσει σκωπτικά ο Jordan τον Pippen αμέσως μετά μια ακόμα ήττα και κακή εμφάνιση του τελευταίου (2/16 σουτ), στην πρώτη επίσκεψη των Bulls στο Detroit μετά το περίφημο “Migraine Game”.

Ενότητα: Αυτοί που ήρθαν αντί για αυτούς που ήθελε

Τον Dennis Hopson δεν τον ήθελε από την αρχή – εξίσου αγαπημένο του χόμπι με το να βρίσκεται στο παρκέ με την μπάλα στα χέρια, ήταν να λέει στον Phil Jackson «βάλε με στη θέση του “Hop”» τις σπάνιες στιγμές που καθόταν στον πάγκο. Επιπλέον, διαχρονικά, ο μόνος τον οποίον ο Jordan αποδέχθηκε ως συμπαίκτη και ως φίλο ήταν ο Charles Oakley, ενώ εκτιμούσε τον (γνωστό μας από τον Ολυμπιακό) Rod Higgins, που συνάντησε στα πρώτα χρόνια του στους Bulls. Από την μία, ο “Oak” συντρόφευε τον MJ σε πολλά ξενύχτια με χαρτιά, πούρα και ποτά, ενώ μέσα στο παρκέ είχε αναλάβει τον ρόλο του «μπράβου», δηλαδή του σκληρού που θα προστάτευε τον νεαρό Jordan από τα ύπουλα χτυπήματα των αντιπάλων του. Από την άλλη, όταν ο Higgins έμεινε ελεύθερος, το κενό του αναπληρώθηκε στο draft του ’87 από τον Brad Sellers.

Τέλος, ο Jordan, ανάμεσα στους διάφορους παραδοσιακούς κώδικες που είχε, πίστευε πάρα πολύ στο πρόγραμμα του UNC και εκτιμούσε σχεδόν όλους τους απόφοιτους του κολεγίου του – έτσι, ήθελε να φέρει στην ομάδα τον έμπειρο Walter Davis. Ο Davis είχε εξαιρετικές περγαμηνές: Rookie της Χρονιάς το 1978, δύο φορές μέλος της δεύτερης καλύτερης πεντάδας του NBA, έξι φορές All-Star και πρώτος σκόρερ όλων των εποχών για τους Suns. Όμως, η καριέρα του είχε στιγματιστεί από τα ναρκωτικά, ενώ, ως κλασικός σκόρερ της εποχής του, η άμυνα του ήταν για κλάματα.

Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Η διοίκηση των Bulls έδωσε το «πράσινο φως» για την ανταλλαγή που θα έδινε στους Nuggets ένα pick πρώτου γύρου για τον Davis, όμως το προπονητικό team την έκοψε. Ο Hopson τους έδινε κάπως λιγότερα σε επίθεση, αλλά ήταν καλός αμυντικός. Παράλληλα, εκτιμήθηκαν ως πολύτιμες οι αμυντικές αρετές του (γνωστού μας από τον ΠΑΟΚ) Cliff Levingston στις θέσεις των forwards, απέναντι στην εμμονή των Bulls που άκουγε στο όνομα “Detroit Pistons”. Χώρια που ο Cliff είχε καταλάβει αμέσως μόλις είχε έρθει από την Atlanta τον συσχετισμό δύναμης των αποδυτηρίων, οπότε θα έκανε τα πάντα για να βρεθεί υπό την εύνοια του Jordan. Οι προπονητές πολύ ορθά έπρεπε να επιλέξουν παίκτη με γνώμονα την καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση των “Bad Boys”, αλλά και με την καλύτερη δυνατή χημεία.

View this post on Instagram

A post shared by karmo ruusmaa (@karmoruu)

Επίσης, οι Bulls, εξίσου ορθώς σκεπτόμενοι, έκαναν ανταλλαγή τον Oakley για τον αξιόλογο βετεράνο center Bill Cartwright, ώστε ταυτόχρονα να κάνουν χώρο για τον ανερχόμενο Horace Grant στο “4”.

Τέλος, ο Jordan ήθελε τον βετεράνο center LaSalle Thompson από τους Pacers. Όμως, ο μη ερχομός του LaSalle Thompson θα έδινε τον απαραίτητο χώρο στον rookie ψηλό Scott Williams, στον οποίον ο Jordan είχε προφανή αδυναμία – είχε μεσολαβήσει να στρατολογηθεί πρώτα από το UNC μετά το high school, και στη συνέχεια από τους Bulls, μάλλον για να «φάει» τον Sellers.

Όλα αυτά ήταν πολύ συνεκτικές κινήσεις εκ μέρους των Bulls, όμως ο Jordan έσπευδε να δείχνει την δυσαρέσκεια του για την νέα frontline των Bulls με κάθε ευκαιρία. Ακόμα και η παράμετρος “Scott Williams” δεν ήταν ικανή να αλλάξει την διάθεση του MJ, ο οποίος άρχισε να χτυπιέται πάλι για ανταλλαγή. Και όσο δεν την είχε, θα διέλυε τα νεύρα των συμπαικτών του.

Ακολουθεί η παρακάτω ανθολογία.

• Για την ανταλλαγή Cartwright – Oakley στα ΜΜΕ: «Δεν είμαι σίγουρος για την ανταλλαγή ενός 24χρονου με έναν 34χρονο».
• Για τον Cartwright στους Pippen – Grant – Vincent: «Αν του πασάρετε [στο τελευταίο τετράλεπτο των αγώνων], δεν θα ξαναπάρετε την μπάλα από μένα».
• Για τον Cartwright στα ΜΜΕ: «Κάνω πολλά λάθη εξαιτίας του»
• Στον Grant: «Είσαι βλάκας. Χαλάς ό,τι play έχουμε επιχειρήσει. Είσαι τόσο ηλίθιος που δεν θυμάσαι καν τα plays. Πρέπει να σε ξεφορτωθούμε».
• Για τους Pippen – Grant – Cartwright: «Νικάμε πολλές κακές ομάδες. Ε και; Και πέρυσι κερδίσαμε πολλά παιχνίδια. Θα παίζουν σε αυτό το επίπεδο στα playoffs ο Horace και ο Bill; Ο “Pip” μπορεί να αντέξει;».
• Για τον Dennis Hopson: «Όταν παίζεις με κάποιον ξέρεις, το βλέπεις στα μάτια του. Φοβάται, δεν έχει καρδιά. […] Ειδικά όταν έμαθα ότι χρειαζόταν χειρουργείο στο γόνατο… Κανείς δεν μου το είπε. Αν άνοιγα το στόμα μου, δεν θα βρισκόταν εδώ».
• Για τον Dennis Hopson στον assistant coach Jim Cleamons: «Ο δικός σου δεν θέλει να παίξει. Βαρέθηκα να σώζω τον κώλο του».
• Για τις απόψεις του Phil Jackson περί συμμετοχής όλων στην επίθεση: «Είναι πολύ ευκολότερο να φαίνεται καλός ο Earl Monroe (συμπαίκτης του Jackson στα τελευταία πρωταθλήματα των Knicks), παρά ο Brad Sellers».

Ενότητα: Απλή κακία

Αυτό δεν σημαίνει πως κάποιος μπορούσε να προβλέψει αν ο GOAT χώνευε κάποιον ή όχι. Στον λόγο του, το «εγώ» ήταν το ίδιο με το «εμείς» και στο τελευταίο δεν χωρούσαν – ειδικά όταν οι Bulls αποτύγχαναν – «αυτοί», δηλαδή οι συμπαίκτες του. Για τους τελευταίους δεν υπήρχε αμφιβολία: ήταν άχρηστοι όλοι.

Ιδού η άποψη του για τους συμπαίκτες του στη rookie του χρονιά: «Πάντα έλεγα πως η ομάδα που είχε το περισσότερο ταλέντο ήταν αυτή την πρώτη μου χρονιά με τους Bulls. Αλλά τους έλεγα “Looney Tunes”. Σωματικά ήταν οι καλύτεροι. Πνευματικά, ούτε καν».

Και ιδού η άποψη του για τους συμπαίκτες του στα μέσα των Τελικών της Ανατολής του ’90: «Παίζουμε σαν ένα μάτσο γκόμενες! […] Θα τους αφήσω να πάρουν την ευθύνη για τους εαυτούς τους».

Και ιδού η άποψη του για τους συμπαίκτες του, όταν του ζητήθηκε να είναι πιο ομαδικός: «Μισώ όταν πρέπει να διαβάζω την επόμενη μέρα στις εφημερίδες ότι δεν έκανα κάτι καλά. Δεν φταίω εγώ».

Και ιδού η άποψη του για τους συμπαίκτες του μετά από μια σειρά νικών στη σεζόν 1990-91: «Δεν νικάμε λόγω ταλέντου. Απλώς νικάμε κακές ομάδες».

Και ιδού η άποψη του για τους συμπαίκτες του πριν τα playoffs του ’91: «Ξέρω να αναγνωρίζω τι πρέπει να κάνω, αλλά δεν ξέρω αν αυτοί μπορούν. […] θέλω να δω πιο σοβαρή στάση από τους συμπαίκτες μου στα φετινά playoffs»

Κατά τα άλλα, στο στόχαστρο του MJ έμπαιναν για διάφορους λόγους διάφοροι.

Για παράδειγμα, κανείς δεν κατάλαβε γιατί εκνευριζόταν τόσο ο Jordan με τον – πράγματι υπερτιμημένο – Stacey King. Όταν αποφάσιζε να τον κάνει κουρέλι, τον ξέσκιζε στην κυριολεξία. Μια φορά, όταν τον είδε να κουβαλάει ένα κουτί στα αποδυτήρια, του είπε «ελπίζω να υπάρχει το σουτ σου κάπου εκεί μέσα».

Και δεν ήταν ότι ο Jordan δεν πίστευε στο σουτ του King – δεν πίστευε στον King γενικότερα! Απολαύστε: «Έχετε ακούσει έναν τύπο γύρω στα 2,10 και 130 κιλά, έναν τύπο τόσο μεγάλο και χοντρό που δεν μπορεί να πάρει δύο rebounds; Να τρέχει πάνω κάτω το γήπεδο ένας τόσο μεγάλος τύπος και να παίρνει ένα rebound. Ούτε να χώσει τον κώλο του δεν μπορεί να πάρει περισσότερα αυτός ο μεγάλος, χοντρός, χοντρός τύπος. Ένα rebound σε τρία παιχνίδια. Άκου “power forward” – μάλλον θα έπρεπε να τον λένε “power-less forward”»…

Όσο πιο αδύναμος ο στόχος του, τόσο το καλύτερο για τον Jordan. «Δεν χρειάζονται εισιτήριο για να σε δουν να κάθεσαι στον πάγκο. Μπορούν να το κάνουν και στο σπίτι αυτό», είπε στον ρολίστα Charles Davis, όταν τον είδε να ζητάει εισιτήρια για τους φίλους και την οικογένεια του.

Θυμάστε τον Williams, που του είχε αδυναμία ο Jordan; Ε λοιπόν, το ακριβώς ανάποδο συνέβαινε στον rookie την σεζόν 1989-90, τον Jeff Sanders, τον οποίον επέλεξαν πριν από παίκτες όπως ο Vlade Divac ή ο Cliff Robinson. Όλοι τον έλεγαν “Sleepy” λόγω του νωχελικού του ύφους. Είχε φροντίσει ο Jordan γι’ αυτό φυσικά. Σε μια προπόνηση που κάρφωσε δυνατά ο Sanders, ο Jordan σχολίασε «μάλλον τον έπιασε το “NoDoz”¹⁾Χάπι καφεΐνης, διεγερτικό.», ενώ, όταν αργότερα οι Charlotte Hornets του έδωσαν δεκαήμερο συμβόλαιο, ο GOAT ξανασχολίασε «Μάλλον δωδεκαήμερο – θέλει και δυο μέρες να ξυπνήσει».

Αντίστοιχα, την ίδια σεζόν ήταν επίσης rookie ο B.J. Armstrong. Ο Armstrong ήταν πολύ ταλαντούχος, αλλά και πολύ ευαίσθητος – ιδανικό θήραμα δηλαδή για τον Jordan. Αν ο BJ έχανε δυο σουτ στην σειρά, ο Jordan φώναζε στον Phil Jackson «πέτα τον έξω», ενώ τον θεωρούσε και «φοβητσιάρη» που πανικοβαλλόταν εύκολα όταν τον ζόριζε ένας ποιοτικός PG. Ο ίδιος ο BJ δε ήταν υπερβολικά ανασφαλής και πνευματικά ανώριμος, οπότε επιζητούσε συνέχεια την αναγνώριση από τον Jordan.

Και βεβαίως, υπάρχει η πασίγνωστη ιστορία αντιπάθειας προς τον Toni Kukoc, προτού καν αυτός πατήσει το πόδι του στις ΗΠΑ. Η προσοχή που έδειχνε η διοίκηση στον Kukoc, οι συγκρίσεις με τον Magic Johnson, τα συχνά ταξίδια του Krause στην Ευρώπη και η αγωνία για το πότε θα περάσει τον Ατλαντικό εκνεύριζαν αφάνταστα τον Jordan και φυσικά και τον Pippen. Τη σεζόν του πρώτου πρωταθλήματος, οι μισές αναφορές στις ολιγωρίες της διοίκησης έκλειναν το μάτι έμμεσα ή άμεσα στον Kukoc. «Δεν τους ενδιαφέρει να νικήσουν – μόνο να πουλήσουν εισιτήρια, το οποίο το κάνουν χάρη σε μένα. Δεν κάνουν καμιά συμφωνία που θα μας κάνει καλύτερα. Κι έπειτα, αυτό με τον Kukoc. Το μισώ. Χάνουν όλο τον χρόνο τους, κυνηγώντας αυτόν τον τύπο», έλεγε ο Jordan. Και μπορεί ο “Croatian Sensation” να καθυστέρησε κατά τρία χρόνια την άφιξη του στις ΗΠΑ, αλλά μόλις βρήκαν αυτόν και την Κροατία στην Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης οι Jordan – Pippen τον «στραγγάλισαν» στην άμυνα, μην αφήνοντας τον να πάρει ανάσα²⁾Περισσότερα εδώ: http://www.blogabull.com/2015/9/25/9396059/scottie-pippen-annihilation-toni-kukoc-1992-olympics εδώ: http://articles.courant.com/1992-07-28/sports/0000114510_1_scottie-pippen-bulls-toni-kukoc και εδώ: http://www.nytimes.com/1993/07/22/sports/pro-basketball-kukoc-woos-jordan-and-pippen.html.

Χειρότερα από όλους, πάντως, ο Jordan διέλυσε ψυχολογικά τον Rodney McCray, έναν ιδιαίτερα ποιοτικό forward που είχε επιλεγεί δύο φορές σε All-NBA αμυντικές ομάδες και επιζητούσε στα 31 το πρώτο του Πρωτάθλημα. Έτσι, έφυγε από το Dallas για να γίνει Bull για την σεζόν 1992-93. Για άγνωστο λόγο, ο Jordan τον έβαλε στο μάτι: στις προπονήσεις έδινε ό,τι είχε και δεν είχε για να τον γελοιοποιεί, ενώ φώναζε στα μούτρα του «είσαι looser! Πάντα ήσουν ένας looser». Το αντίτιμο για το πρωτάθλημα που πήρε ο McCray ήταν βαρύ, αφού παράτησε το μπάσκετ αμέσως μετά το τέλος της σεζόν για πάντα.

Ενότητα: Kwame Brown

Εδώ χρειάζεται μια απαραίτητη διόρθωση. Όταν λέμε χειρότερα από όλους, εννοούμε στους Bulls – διότι δεν υπήρξε χειρότερο θύμα της μανίας του Jordan από το ίδιο του το «πουλέν» στους Wizards, τον Kwame Brown. Εκεί ο Jordan έδωσε ρεσιτάλ μισανθρωπιάς.

Η σεζόν 2001-02 ήταν από μόνη της μια πρόκληση για τους Wizards. Από τη μία ο Kwame Brown γινόταν το πρώτο #1 draft κατευθείαν από το high school στην Ιστορία. Από την άλλη, έχοντας ήδη αναλάβει χρέη Προέδρου από την προηγούμενη σεζόν, ο Jordan επέστρεφε στην ενεργό δράση. Ο Brown γνώρισε στην rookie χρονιά του και το καλό πρόσωπο του Προέδρου Jordan, αλλά μετά το κακό του συμπαίκτη Jordan.

Ο Brown ήταν ένα έξυπνο μεν, ευαίσθητο και ανώριμο παιδί δε, με αδυναμία στη μητέρα του, η οποία είχε μεγαλώσει μόνη της οκτώ παιδιά, όταν εγκατέλειψε τον βίαιο πατέρα τους (που αργότερα κατέληξε και στην φυλακή για ανθρωποκτονία). Ο Jordan επιδίωξε να παίξει τον ρόλο της πατρικής φιγούρας στην αρχή, προστατεύοντας την επένδυση του, αλλά κυρίως και την ίδια του την υστεροφημία ως διοικητικού. Παρότι ήταν σαφές πως ο Brown ήταν σωματικά χαρισματικός, αλλά δεν είχε μάθει ποτέ να παίζει, το ρίσκο ήταν πολύ μεγάλο για τον Mike και το «πείραμα» έπρεπε να πετύχει.

Κάποια στιγμή, όμως, ο παίχτης Jordan αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να αρχίσει να αποδυναμώνει την επιλογή του ως Προέδρου. Εκεί τα πάντα άλλαξαν. Χρησιμοποιώντας μια παραδοσιακή “macho” προσέγγιση, ο Jordan «έσπασε» ψυχολογικά τον rookie – στο μυαλό του, για να τον «χτίσει» από την αρχή ως νικητή, αλλά στην πραγματικότητα μειώνοντας και ξεφτιλίζοντας τον συστηματικά και ενθαρρύνοντας την σκληρή αντιμετώπιση όλων απέναντι του.

Ναδίρ στην καριέρα του Jordan αποτελεί μια προπόνηση των Wizards, όπου οι βετεράνοι Christian Laettner και Jahidi White έχουν πάρει οδηγίες να παίξουν σκληρά τον Brown. Σε κάποια στιγμή, ο πιτσιρικάς, όντας “soft” και ράθυμος, αρχίζει να παραπονιέται για foul. Η προπόνηση σταματά και ο Jordan «βάζει πέμπτη»:

“You fucking flaming faggot. You don’t get a foul call on a goddamn little touch foul, you fucking faggot. You don’t bring that faggoty shit here. Get your goddamn ass back on the floor and play. I don’t want to hear that fucking shit out of you again. Get your ass back and play, you faggot.”

Και μόνο η υπόνοια πως ο Jordan αποκάλεσε επανειλημμένα τον Brown “faggot” λόγω της σχέσης του με την μητέρα του ή της μαλθακότητας του, είναι ανατριχιαστική. Από τότε, και μέχρι να αποσυρθεί ο Jordan οριστικά την επόμενη σεζόν, η ζωή στην Washington έβρισκε τον Kwame Brown να κλαίει συχνά στα αποδυτήρια, να μην έχει παρέες και να κλείνεται στον εαυτό του και στα βιντεοπαιχνίδια.

Βεβαίως, από την μανία του Jordan στους Wizards δεν γλίτωνε κανείς – ειδικά όταν ο «μύθος» ήταν και επίσημα «αφεντικό» τους. Κλώτσαγε την μπάλα στις εξέδρες, διατάζοντας τους rookies να του την φέρουν, ενώ «έλουζε» τον Tyronn Lue³⁾Πρώτα σε πατάνε, μετά σε βρίζουν, στο τέλος νικάς. για τις πάσες που (δεν) του έδινε, τον Brendan Haywood όταν έχανε την μπάλα, τον Courtney Alexander όταν τον πέρναγε ο αντίπαλος του και τον Richard Hamilton αν δεν εκτελούσε σωστά τον αιφνιδιασμό. Κανείς, όμως, δεν κατέρρευσε ψυχολογικά, όπως ο Kwame Brown…

Ενότητα: Αν ήμουν εγώ προπονητής/general manager

“Θέλετε να διώξω πρώτα αυτόν;”

Η εμπλοκή του με τους Wizards, αν μη τι άλλο, απέδειξε πως ο Jordan είχε πολλά να μάθει ακόμα διοικητικά (τα περισσότερα εκ των οποίων ακόμα μάλλον δεν τα έχει μάθει) – εξάλλου, λίγες εβδομάδες μετά την απόσυρση του, ο ιδιοκτήτης Abe Pollin απέλυσε τον Πρόεδρο Jordan, τον Μάη του 2003.

Όλα αυτά φυσικά διέψευδαν τους ισχυρισμούς του Jordan στα χρόνια της «ξηρασίας» για τους Bulls, όταν προσπαθούσε να επιβάλει την άποψη του σε προπονητές και διοίκηση και μάλιστα δημόσια.

Δεν θα σταθούμε τόσο στην περίφημη κόντρα του με τον GM Jerry Krause, διότι ο τελευταίος ήταν από τους λίγους που κατάφερναν να κάνουν τον Jordan πράγματι αδικημένο⁴⁾Για τον ρόλο του Krause στην συγκρότηση και διάλυση της «δυναστείας» των Bulls, δείτε εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=LZ9m69Ymm1w .. Ο Jordan απλώς γκρίνιαζε και είχε άποψη για τα πάντα. «Αν ήμουν general manager, θα ήμασταν καλύτερη ομάδα», συνήθιζε να λέει. Θεωρούσε πως η διοίκηση τον εκμεταλλευόταν και τον ξεζούμιζε, ενώ από την άλλη δεν κατάφερνε να κάνει μια ανταλλαγή της προκοπής (και αντ’ αυτού, κυνηγούσε και τον Kukoc…).

Βέβαια, ο Jordan δεν συνήθιζε να κάνει μόνο τον GM – έκανε και τον προπονητή. «Ξέρω τι θα έκανα αν ήμουν προπονητής. Θα καθόριζα τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα μας και θα τα χρησιμοποιούσα ανάλογα. Και είναι καθαρό ποιο είναι το μεγάλο μας πλεονέκτημα», έλεγε, όντας ο πρώτος παίκτης που δημόσια έλεγε πως θα αξιοποιούσε τον εαυτό του αν ήταν προπονητής!

Και μην φανταστείτε ότι είχε σε κάποια ιδιαίτερη εκτίμηση τον Phil Jackson, μέχρι οι Bulls να πάρουν το πρώτο τους πρωτάθλημα – αντιθέτως, τον θεωρούσε ένα περίεργο χίππη, που ήθελε να τον εμποδίσει πάση θυσία να βγει πρώτος σκόρερ στην λίγκα. Ακόμα κι όταν το ομαδικό παιχνίδι και η «τριγωνική επίθεση» των Bulls φαινόταν να αποδίδει, ο Jordan καιροφυλακτούσε στην γωνία για να σπάσει το σύστημα του Jackson, λέγοντας «είμαι σίγουρος πως όλα θα πάνε καλά αν κερδίσουμε, αλλά αν αρχίσουμε να χάνουμε, σουτάρω». Λογική αιτίαση, βέβαια, όταν είχε συνηθίσει από τον προκάτοχο του Jackson, τον Doug Collins, να φτιάχνει plays του στιλ “Give the ball to Michael and everyone else get the fuck out of the way” – αυτή ήταν η ατάκα που είχε χρησιμοποιήσει ο Collins στην συνέντευξη Τύπου μετά το “The Shot” στο Cleveland το 1989⁵⁾Βεβαίως, ο Collins δεν είπε ποτέ πως ο ίδιος στο τελευταίο timeout σχεδίαζε να πάρει την τελευταία επίθεση ο Dave Corzine για να αιφνιδιάσει τους Cavs, μέχρι που ο Jordan κοπάνησε την γροθιά του στο πινακάκι του coach και είπε “Give me the fuckin’ ball!” http://www.esquire.com/news-politics/news/a28565/jordan-over-ehlo-at-25/.

Ευτυχώς, δηλαδή, που δεν πρόλαβε τον Tim Floyd, ο οποίος άφησε το Iowa State το 1998 για να αναλάβει τους “post-Jordan” Bulls και ήδη ο “Air” τον αποκαλούσε “Pink”. Και δεν αναφερόταν στους Pink Floyd…

Ενότητα: Αντίπαλοι Εχθροί

View this post on Instagram

A post shared by karmo ruusmaa (@karmoruu)

Φυσικά, το βρωμόστομα του Jordan δεν περιοριζόταν μόνο στους συμπαίκτες του, αλλά και στους αντιπάλους του. Από τους πιο συνεπείς trash-talkers της λίγκας, έχει προσφέρει αμέτρητες ιστορίες, τις οποίες, ως συνήθως διηγούνται τα θύματα του (ξεχωρίζουν οι ιστορίες των Gerald Wilkins, Kendall Gill, Clyde Drexler, Craig Ehlo, Steve Smith, Jim Jackson, OJ Mayo, Reggie Miller, Vernon Maxwell, Dikembe Mutombo, Mel Turpin, Jerry Stackhouse, Nick Anderson), ενώ δεν έχει διστάσει να κάνει trash-talk ακόμα και στον Bill Clinton. Για λόγους οικονομίας του κειμένου, προσκαλούμε τους αναγνώστες να βρουν το σχετικό απολαυστικό υλικό στο ίντερνετ.

Πάντως, αυτή που είναι μοναδική – για την εμπάθεια της, βεβαίως – είναι η ιστορία με τον Muggsy Bogues. Ο ύψους 1,60 (με το ζόρι) πρώην διεθνής βρέθηκε με την μπάλα στα χέρια τρία λεπτά πριν την λήξη του τέταρτου αγώνα Bulls – Hornets στα playoffs του 1995, ενός αγώνα που βάδιζε οριακά σε όλη του την διάρκεια. Σε θέση βολής από τα πέντε μέτρα, ο Jordan άφησε επίτηδες χώρο στον Bogues, φωνάζοντας του «σούταρε γαμημένε νάνε!», ο Bogues σούταρε, αστόχησε, ζήτησε μετά timeout και δεν ξαναγύρισε από τον πάγκο, συντετριμμένος⁶⁾Το στιγμιότυπο μπορείτε να το δείτε στα τελευταία λεπτά του παρακάτω βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=Hh30faXq1OI. Πολλά χρόνια αργότερα, ο Bogues εξομολογήθηκε στον Johnny Bach ότι αυτή η φάση κατέστρεψε την καριέρα του. Αφήνοντας την υπερβολή στην άκρη, τα στατιστικά πράγματι μαρτυρούν ότι η καριέρα του Bogues πήρε από την σεζόν 1995-96 την κατιούσα.

Θα αναρωτηθείτε, βεβαίως, τι γίνεται με όλους τους αντιπάλους που μιλούν με τα καλύτερα λόγια για αυτόν. Για παράδειγμα, όπως ο Charles Barkley: μεγάλος του αντίπαλος στην Ανατολή με τους 76ers και στους τελικούς του ’93 με τους Suns και γνωστός “golf buddy” και «κολλητός» του διαχρονικά⁷⁾Τα highlights της σχέσης τους εδώ: http://www.si.com/extra-mustard/2015/01/14/michael-jordan-and-charles-barkley-rise-and-fall-bromance.

Μόνο που δεν ήταν έτσι ακριβώς τα πράγματα. Όπως αποκάλυψε ο assistant coach Johnny Bach πολλά χρόνια αργότερα, εν μέσω των Τελικών του ’93, ο Jordan έπαιζε γκολφ με τον Barkley και του αγόρασε ένα διαμαντένιο σκουλαρίκι αξίας $ 20.000. Όταν ο Bach τον ρώτησε γιατί το έκανε αυτό, ο MJ ουσιαστικά απάντησε πως το έκανε για να τον αποσυντονίσει από την αντιπαλότητα τους, συμπληρώνοντας «ο Charles νομίζει πως είμαστε φοβεροί φίλοι. Τον μισώ αυτόν τον χοντρομαλάκα». Σήμερα, πάντως, οι Jordan – Barkley πράγματι δεν μιλιούνται μετά από την κριτική που έχει κάνει ο “Sir Charles” στις διοικητικές ικανότητες του MJ⁸⁾Σχετικά δείτε εδώ: http://www.si.com/extra-mustard/2015/01/07/charles-barkley-michael-jordan-no-longer-friends. Χώρια που τον είχε πει ανοιχτά και «τσιγκούνη»!

Ενότητα: Αυτοί που σήκωσαν κεφάλι

Ειδική κατηγορία πάντως ήταν οι παίκτες που σήκωναν το ανάστημα τους απέναντι στον Jordan, κερδίζοντας τον σεβασμό του ή τον φόβο του. Σκληρός ή θρασύδειλος, πάντως, σίγουρα ο GOAT χρειαζόταν να του βάζουν όρια.

Όπως ο Cartwright. Ήπιος, αξιοπρεπής και σεβαστός από συμπαίκτες και αντιπάλους. Μέτριος rebounder και blocker, καλή επαφή με το καλάθι και τέλειο footwork. “Teach” τον φώναζαν χαϊδευτικά όλοι, εκτός από τον Jordan – αυτός τον αποκαλούσε “Medical Bill”⁹⁾Διπλό λογοπαίγνιο, που εκλαμβάνεται είτε ως «ιατρικός Bill» για την ευπάθεια του σε τραυματισμούς, είτε ως «νοσήλια».. Για αντίποινα για την ανταλλαγή του Oakley, ο Jordan αποφάσισε να του δίνει κακές πάσες, ώστε να αποδείξει ότι έχει «κακά χέρια». Όταν όμως ο Cartwright έμαθε ότι ο Jordan, όχι μόνο τον κορόιδευε στα αποδυτήρια, αλλά, όπως είδαμε παραπάνω, είχε δώσει εντολή στους Pippen, Grant και Vincent να μην του δίνουν την μπάλα στο τελευταίο τετράλεπτο, αγνοώντας τις οδηγίες του προπονητή Doug Collins, του ζήτησε να μιλήσουν και με λίγες απλές κουβέντες, τον έβαλε στην θέση του μια και καλή: «Δεν μου αρέσουν τα πράγματα που άκουσα ότι λες για μένα […] Αν ξανακούσω ότι λες σε άλλους να μην μου δίνουν τη μπάλα, δεν θα ξαναπαίξεις μπάσκετ».

Ή αντίστοιχα, ο Robert Parish. Ο “Chief” αποφάσισε η σεζόν 1996-97 να είναι η τελευταία του και να αγωνιστεί στους Bulls, ώστε, κερδίζοντας το τέταρτο του πρωτάθλημα, να γίνει σε ηλικία 44 ετών, ο γηραιότερος πρωταθλητής στην Ιστορία. Προφανώς, ο Parish είχε ήδη 20 χρόνια επαγγελματικού σκληρού παιχνιδιού στην πλάτη του, οπότε δεν θα ξεκινούσε να φοβάται στην 21^η σεζόν του – ακόμα και τον MJ. Σε μια από τις πρώτες προπονήσεις με τους Bulls, ο Parish έκανε λάθος, οπότε ο Jordan αποφάσισε να του κάνει κήρυγμα. «Κοίτα», του είπε ο Parish, «δεν σε θαυμάζω όπως οι άλλοι, έχω κι εγώ μερικά δαχτυλίδια». Και όταν ο Jordan του είπε “I’m going to kick your ass”, ο “Chief” πλησίασε ήρεμα, στάθηκε πάνω του και του είπε «Όχι, δεν θα κάνεις τίποτα».

Από την άλλη, όταν βρέθηκε κάπου στα μέσα της σεζόν 1990-91 με διάφορους αναπληρωματικούς στα αδιάφορα τελευταία λεπτά του αγώνα¹⁰⁾Γνωστά και ως “garbage time”, εξ ου και το σχόλιο που ακολουθεί., ο Jordan γκρίνιαξε: «μισώ να είμαι εκεί έξω με αυτούς τους σκουπιδιάρηδες». Με το που άκουσε αυτό ο βετεράνος αναπληρωματικός μεν, τρεις φορές νικητής του διαγωνισμού τριπόντων και – το κυριότερο – πολιτικός ακτιβιστής Craig Hodges, του είπε κοφτά «Άκου, δεν είμαι σκουπιδιάρης. Παίζω σε αυτή την λίγκα από τότε που εσύ προσπαθούσες να καταλάβεις πως μπαίνουν τα παντελόνια». Η απάντηση του Jordan: «Ναι “Hodg”, δεν έλεγα για σένα».

Βεβαίως, υπήρξαν κι αυτοί που σπάνια αντιμίλησαν. Και όχι μόνο – σπάνια αντεπιτέθηκαν…

Chapter 5: Michael Jordan the Bully

Ευτυχισμένος ο ηγεμόνας που κάνει τους υπηκόους του όχι να τον φοβούνται, μα να φοβούνται μήπως αυτός πάθει τίποτε κακό.

Όμηρος, ποιητής

Η εξουσία έχει ως αναπόσπαστο κομμάτι της την επιβολή – σωματική ή συμβολική. Και ο Jordan λάτρευε να εξουσιάζει συμβολικά τους αντιπάλους του συστηματικά: σε μια φάση, σε έναν ολόκληρο αγώνα, σε μια σειρά playoff ή Τελικών, σε μια σεζόν, σε συνεχόμενες χρονιές. Καμιά φορά, αποφάσιζε να πάρει στα χέρια του την κατάσταση και σωματικά, μόνο όμως για να απαντήσει σε χτύπημα που δέχθηκε, όπως για παράδειγμα όταν ο Mahorn των Pistons τον γκρέμισε το 1988 για να επέμβει αμέσως, εκτός του Jordan, ο γνωστός «σωματοφύλακας» του Charles Oakley, καθώς και όλος ο πάγκος των Bulls. Άρα, από αυτό συμπεραίνουμε πως κι άλλοι «θα έτρωγαν μια σφαίρα» για τον Jordan, όπως ο “Oak”, σωστά;

Λάθος!

Παραδόξως, οι μόνοι που γνώρισαν από την ανάποδη τη σχέση επιβολής του Jordan με το NBA, δηλαδή και την συμβολική και την σωματική, ήταν οι συμπαίκτες του. Φαίνεται πως τον Jordan κάτι τον έπιανε όταν έβλεπε ρολίστες των Bulls με περιορισμένες δυνατότητες και αποφάσιζε να τους μετατρέψει σε προσωπικό του παιχνίδι. Και ενώ τα ζητήματα ράτσας δεν τον επηρέαζαν στην προώθηση sneakers, φαίνεται πως στο bullying ο MJ είχε για κάποιο λόγο αδυναμία στους λευκούς.

Ακόμα και για τους βετεράνους John Paxson και Ed Nealy, οι οποίοι στην πρώτη τριετία πρωταθλημάτων των Bulls, πρόσφεραν πλέον περισσότερο αναγκαία εμπειρία παρά σκοράρισμα, ο Jordan είχε να πει «…οι λευκοί [της ομάδας] δουλεύουν πολύ, αλλά δεν έχουν ταλέντο».

Όμως, στο δρόμο για την δόξα, σαν τουρνουά του Mortal Kombat, ο GOAT έπρεπε να πλακώσει στο ξύλο και μερικούς κακούς. Τι κι αν ήταν μεταμφιεσμένοι σε λευκούς συμπαίκτες του; Το έλεος είναι για τους αδύναμους!

• Προημιτελικά: Jud Buechler. Fight!

Ο πρώτος αντίπαλος του MJ ήταν «χαμηλό εμπόδιο». Ο Judson Donald “Jud” Buechler, γνωστός και ως “The Judge” ήταν ένας ρολίστας small forward, αξιόπιστος επιθετικά, ο οποίος για κάποιο λόγο βρέθηκε στο στόχαστρο του Jordan, που επιδίωκε πάντα να έχει σκληραγωγημένους συμπαίκτες. Μπαμ! Γροθιά στο πηγούνι του “Judge”, στα πλαίσια των ιδιαίτερα έντονων προπονήσεων των Bulls.

• Ημιτελικά: Steve Kerr. Fight!

Φαίνεται, επίσης, πως τον Michael σαγήνευαν ιδιαίτερα οι απόφοιτοι του Arizona, με έφεση στο σκοράρισμα από τον πάγκο. Επόμενο θύμα του ο σημερινός προπονητής των Warriors, Steve Kerr. Έτσι, είτε στο πρώτο training camp των Bulls μετά τον αποκλεισμό τους από τους Magic το 1995 σύμφωνα με την αφήγηση του Kerr, είτε σε κάποιο παιχνίδι των playoffs σύμφωνα με την αφήγηση του Jordan (ή και στα δύο – γιατί όχι;), ο Kerr τέθηκε αντιμέτωπος με τον Jordan στην προπόνηση. Ο MJ, εκνευρισμένος ως συνήθως μετά από κάποια αποτυχία, και ταυτόχρονα πεπεισμένος πως πρέπει σώνει και καλά να αποδείξει κάτι, ξεκίνησε έναν γύρο trash-talking με τον Kerr, ο οποίος είχε αποφασίσει να μην του χαριστεί. Όταν, όμως, κάποια στιγμή ο Jordan του έριξε αγκωνιά στο στέρνο και ο Kerr ανταπέδωσε, οι δυο τους μπλέχτηκαν σε καυγά¹¹⁾Μια ξεκαρδιστική animated εξιστόρηση του περιστατικού μπορείτε να δείτε εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=naUt6FMsS6M.

Η μπουνιά του Jordan και το πρόσωπο του Kerr έφερε στη ζωή ένα μαυρισμένο μάτι στον δεύτερο, όμως, παρότι τον χώριζαν 10 εκατοστά ύψους και 10 κιλά βάρους, πρόλαβε κι αυτός να ρίξει μερικές μπουνιές. Όπως είπε, «ήξερα ότι αν ήμασταν σε κανονικό καυγά, μπορεί και να με σκότωνε, οπότε απλώς ήθελα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου». Προφανώς, για αυτή την κίνηση του, κέρδισε τον μετέπειτα σεβασμό του σαδιστή Jordan, λέγοντας πως από τότε η σχέση τους έγινε εξαιρετική. Ακόμα και να ισχύει αυτό, πάντως, κέρδισε σίγουρα τον σεβασμό των συμπαικτών του. Ο – επίσης φημολογούμενος ως «θύμα» του Jordan – Bill Wennington υποστήριξε πως «δεν πρέπει να φεύγεις από έναν καυγά, αλλά να προστατεύεις τον εαυτό σου και αυτό έκανε ο Steve».

• Τελικός: Will Perdue. Fight!

Αυτή την ευκαιρία δεν είχε ο Will Perdue, τον οποίον συγκράτησαν οι συμπαίκτες του για να μην ανταποδώσει τον Jordan με το ίδιο νόμισμα. Στο κράτος του Jordan η νομισματική πολιτική ήταν ο εκφοβισμός.

Η αλήθεια είναι πως ο Perdue ήταν ιδανικός στόχος για τον Jordan: λευκός, ψηλός, άχαρος, αρκετά ατάλαντος. Αποτέλεσμα ήταν να γίνει μόνιμο αντικείμενο λεκτικής και φυσικής βίας. «Δεν μπορεί να κάνει τίποτα με την μπάλα, μην του την δίνεις», ούρλιαζε στον Paxson ο Jordan κάθε φορά που «τάιζε» τον ψηλό. Από ένα σημείο και μετά τον φώναζε Will Vanderbilt, από το κολέγιο από όπου αποφοίτησε, αφού «δεν άξιζε να έχει το όνομα σχολείου της Big Ten¹²⁾Αναφέρεται στους Purdue Boilermakers, οι οποίοι έχουν τα περισσότερα πρωταθλήματα της πάλαι ποτέ «κραταιάς» περιφέρειας Big Ten με 22, καθώς και δύο εμφανίσεις σε Final Four»!

Τελικά, ο Jordan, σαν νέος Άη – Γιώργης, αποφάσισε να δώσει το αποφασιστικό χτύπημα στον «δράκο» Perdue σε μια προπόνηση των Bulls την σεζόν 1989-90. Ο Phil Jackson σχεδίασε ένα σύστημα, όπου περιλάμβανε σκόπιμα ένα αντικανονικό screen. Όταν το έκανε ο Perdue, o Jordan του είπε να μην το ξανακάνει. Ο Perdue, όμως, το ξανάκανε κάνα-δυό φορές, πάντα σύμφωνα με τις επιταγές του Jackson, οπότε μετά από ένα ακόμα σκληρό screen, ο Jordan πλησίασε τον Perdue, του είπε «γιατί διάολο δεν κάνεις ένα τέτοιο screen μέσα στο παιχνίδι;» και με ένα αριστερό – δεξί κροσέ, τον χτύπησε στους κροτάφους από πίσω. Ο Perdue αιφνιδιάστηκε και τα γόνατα του λύγισαν, αλλά προτού προλάβει να κινηθεί ενάντια στον “Air”, όλοι οι συμπαίκτες τους τον συγκράτησαν – η προστασία του GOAT ήταν υπεράνω όλων. Αυτό το περιστατικό οδήγησε και σε μια πολιτική «κλειστής κουρτίνας» στις προπονήσεις των Bulls.

Chapter 6: Michael Jordan the Self-Centered

Οι βασιλιάδες και οι γυναίκες θεωρούν ότι όλα όσα γίνονται οφείλονται σ’ αυτούς.

Honoré de Balzac, συγγραφέας

Εν τέλει, αν κάπως πρέπει να κρατήσουμε στο μυαλό μας τον Jordan είναι όπως ο ίδιος εμφανίστηκε στην τελετή εισόδου του στο Hall of Fame. Σπουδαίος νικητής, πραγματικός πρωταθλητής και κτήνος ανταγωνισμού, καμία αντίρρηση.

Όμως, παραδοσιακά, η ομιλία σε αυτή την περίσταση πρέπει να είναι εγκάρδια και ταπεινή – προϊόν της κατάνυξης, της νοσταλγίας, της εμπειρίας, αλλά και της αποστασιοποίησης.

Όχι βεβαίως για τον Michael Jordan.

Η ομιλία του είναι ένα πραγματικό μνημείο μιζέριας και εγωκεντρισμού, όπου ο Michael Jordan παρουσίασε σε ένα εμβρόνητο και αμήχανο κοινό τον εαυτό του στο τρίτο ενικό, με όνομα «το ανταγωνιστικό πνεύμα μου» – το υπαίτιο της ανθρώπινης εξαχρείωσης του, αλλά ταυτόχρονα κι αυτό που κατάπινε φουκαράδες υπάνθρωπους.

Κανέναν δεν άφησε έξω από το παραλήρημα του – με εξαίρεση, ίσως, τον Scottie Pippen. Προπονητές, συμπαίκτες και αντίπαλοι στο Λύκειο, στο NCAA και στο NBA έγιναν αντικείμενο κακόγουστου και εκδικητικού σχολιασμού από τον “Air”, ο οποίος πάντα «αστειευόμενος», είχε για όλους να πει μια κακή κουβέντα. Ενδεικτικό είναι πως σε 23’ κακεντρέχειας, ο Jordan βρήκε χρόνο να πει μόλις έξι (!) ευχαριστώ! Ακόμα και για την ίδια του την οικογένεια είχε να πει μερικές εξυπνάδες: «δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση σας» είπε στα παιδιά του, ενώ τους δύο αδερφούς του τους έβγαλε γύρω στα δέκα εκατοστά κοντύτερους τον καθένα.

Και φυσικά, ήταν άκρως εθιστικό να βλέπεις τον Michael Jordan να μιλάει σίγουρα από καρδιάς και να λέει τα πράγματα ακριβώς όπως τα σκέφτεται, χωρίς κανέναν publicist να του ραφινάρει τα λόγια του.

Τα λόγια ενός ανθρώπου που θεωρούσε πως όλα οφείλονταν σε εκείνον. Που θεωρούσε πως οι προπονητές ή οι general managers ήταν απλά «πιόνια» στο σχέδιο του να κατακτήσει τον κόσμο. Που έβρισκε το 90% των συμπαικτών του «άχρηστους» και τους βασάνιζε ψυχολογικά. Που χρησιμοποιούσε τους φίλους του.

Ενός ανθρώπου που στην μεγαλύτερη μέρα ατομικής αναγνώρισης του ως αθλητής, μια στιγμή που όλοι ως τώρα έχουν αντιμετωπίσει με ευλάβεια και συγκίνηση, βρήκε την ευκαιρία να επιδοθεί σε ένα εκτεταμένο trash-talking ή “roasting”, αποδεικνύοντας πως, εκτός από ανθρώπους που δεν ξέρουν να χάνουν, υπάρχουν και άνθρωποι που δεν ξέρουν να κερδίζουν.

Από την άλλη, βέβαια, τι να περιμένεις από έναν δισεκατομμυριούχο που όταν είχε την ευκαιρία να χάσει μερικά σουτ για να χαρίσει Air Jordans σε δεκάδες παιδάκια, επέλεξε να τα βάλει όλα.

Ο ίδιος θα ισχυριζόταν ότι «τους έμαθε ότι τίποτα δεν θα τους χαριστεί». Η υπόλοιπη ανθρωπότητα θα το έλεγε «μικροψυχία».

Ηθικό δίδαγμα

“Τι είναι λοιπόν ηγέτης;” “Τι είναι βασιλιάς;”

Ο βασιλιάς λοιπόν ήταν άδικος. Ο βασιλιάς ήταν τυραννικός. Ο βασιλιάς ήταν άκαρδος. Ο βασιλιάς ήταν ανήθικος. Ο βασιλιάς ήταν μικροπρεπής. Και βασικά, ο βασιλιάς είναι και κάπως μαλάκας.

Αλλά όλα αυτά αφορούν σε αυτούς που πιστεύουν σε βασιλιάδες.

Αξίζουν να διαβαστούν:

1. Sam Smith, “The Jordan Rules: The inside Story of a Turbulent Season with Michael Jordan and the Chicago Bulls”, Simon & Schuster, 2003
2. William C. Rhoden, “Forty Million Dollar Slaves: The Rise, Fall, and Redemption of the Black Athlete”, Random House USA, 2007
3. David Halberstam, “Playing for Keeps: Michael Jordan and the World He Made”, Broadway Books, 2000
4. Michael Leahy, “When Nothing Else Matters: Michael Jordan’s Last Comeback”, Simon & Schuster, 2005
5. David L. Andrews (ed.), “Michael Jordan, Inc.: Corporate Sport, Media Culture, and Late Modern America”, State University of New York Press, 2001

The following two tabs change content below.

• Bio
• Latest Posts

Aris Tolios

Αναγνώστης του The Ball Hog, βρέθηκε σε αυτό επειδή είχε μπάρμπα στην Κορώνη, για να προσθέσει το τελευταίο λιθαράκι γραφικότητας. Έχει αγαπήσει με τη σειρά τους Suns, τους Sonics, τους Knicks, τους Clippers, τους Mavericks, τους Warriors και τους Hornets, αλλά πιο πολύ θα παραμένει ταγμένος στη Δύση (και ειδικά στην Pacific). Φτερνίζεται λέξεις σε χιλιάδες και νιώθει περήφανος που σε κάθε κείμενο, η πλατφόρμα του επισημαίνει πως οι προτάσεις του παραείναι μεγάλες. Έχει σταματήσει να ανησυχεί και έχει μάθει να αγαπά τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό και ζει για να περνάει καλά, διαβάζοντας μεγάλα κείμενα. Γράφει για τον εαυτό του στο τρίτο ενικό.

Latest posts by Aris Tolios (see all)

• Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
• HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
• HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
• Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
• Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021