Αν κοιτάξει κάποιος τι συμβαίνει στον “Μαγικό Κόσμο” τις τελευταίες βδομάδες θα παρατηρήσει πως οι Wizards είναι από τις πλέον “καυτές” ομάδες στο NBA. O Wall επιδίδει στα καλύτερα νούμερα της -μέχρι τώρα- καριέρας του, ο Beal δεν έχει κάποιον σοβαρό τραυματισμό και σκοράρει ακατάπαυστα, ο Morris βρήκε τον ρόλο του και μας θυμίζει και πάλι τον παίχτη που θαυμάσαμε κατά περιόδους στο Phoenix, ο Porter βγάζει επιτέλους το potential του και ο Gortat συνεχίζει και αποτελεί έναν από τους πιο underrated ψηλούς της λίγκας. Μέσα σε όλα αυτά, θα πρέπει να βγάλουμε το καπέλο στον Scott Brooks, ο οποίος μετά από ένα αναιμικό ξεκίνημα, φαίνεται να βρήκε τα “κλικς” που έπρεπε για να φτάσει την Washington στην τρίτη θέση της Ανατολής. Και ενώ ήδη υπάρχουν πολλές φωνές περί “ελίτ ομάδας” και “διεκδικήτριας για μια θέση στους τελικούς της Ανατολής” υπάρχει και η άλλη πλευρά που λέει πως θα πρέπει να βελτιωθεί έμψυχο δυναμικό της, αν θέλει να έχει τύχη στην post season. Τασσόμαστε (ή τάσσομαι εν πάσει περιπτώσει) με την δεύτερη άποψη.
Στην Washington υπάρχει ένα κλίμα ευφορίας.
Ok, περίπου ένα κλίμα ευφορίας. Σε μπασκετικά πλαίσια τέλος πάντων. Και δεν εννοούμε μόνο τους Wizards, μιας και πριν από λίγο καιρό οι Mystics (η γυναικεία ομάδα μπάσκετ του WNBA) ανακοίνωσαν το trade της Elena Delle Donne, σε μια κίνηση που φέρνει της ομάδα της αμερικάνικης πρωτεύουσας στην συζήτηση για την κατάκτηση του τίτλου. Στην πλευρά των “Μάγων” τέτοια συζήτηση δεν υπάρχει, μεν, αλλά οι πρόσφατες εμφανίσεις τους έχουν δώσει το δικαίωμα σε πολλούς να ονειρεύονται την συμμετοχή της ομάδας στα τελικά της Ανατολής. Και γιατί όχι; Η Washington μοιάζει αυτήν την περίοδο σαν μια καλολαδωμένη μηχανή που εκμεταλλεύεται άριστα τις αδυναμίες των αντιπάλων της και μοιάζει να είναι έτοιμη να κάνει το παραπάνω βήμα. Όποιο κι αν είναι αυτό. Είτε μια παρουσία στον δεύτερο γύρο της post season, είτε -γιατί όχι- μια παρουσία στους τελικούς της Ανατολής.
Παρεπιμπτόντως, στο preview του περασμένου Οκτώβρη μπήκα στην διαδικασία να προβλέψω το ρεκόρ τους, όχι όμως το αν θα μπουν στα playoffs. Μην ρωτήσετε γιατί, απλά ένιωθα πως δεν το είχα. Το 43-39 που έγραψα, πάντως, φτάνει και περισσεύει για τον οποιονδήποτε σε αυτή την Ανατολή. Μετά το All-Star break, αρκετές ομάδες παρουσιάζουν διαφορετικά πρόσωπα, σε σχέση με πριν το παιχνίδι-γιορτή. Δείτε το περσινό ντεμαράζ του Portland για παράδειγμα. Και αυτό το γράφω γιατί οι πιθανότητες να δούμε μια ξεφουσκωμένη Washington από εδώ και πέρα, είναι αρκετές. Πριν περάσουμε στα αρνητικά, όμως, ας σταθούμε στα θετικά.
O παράγοντας Wall
Δεν είναι δα και επιστήμη να πει κανείς ότι ο Wall είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Washington -και- φέτος. Ούτε επίσης το να πει πως πρόκειται για έναν elite point guard. Αξίζει όμως να σταθούμε στον φετινό Wall, τόσο από πλευράς αγωνιστικής συμπεριφοράς, όσο και από πλευράς στατιστικών. O 26χρονος “γράφει” 22,8 πόντους, 10,6 assists, 45,2% ποσοστό ευστοχίας και 81,2% στις βολές1)Πηγή: basketball-reference.com μέχρι στιγμής, νούμερα που είναι τα υψηλότερα στην ως τώρα καριέρα του. Παράλληλα, τα 2,1 κλεψίματα που έχει σε κάθε παιχνίδι, τον φέρνουν πρώτο στην σχετική λίστα της λίγκας. Στο αγωνιστικό κομμάτι, ο Wall εμφανίζεται πιο ώριμος από ποτέ και σε αυτό πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στον Brooks. Θαρρεί κανείς πως αυτό που δεν είχε καταφέρει με τον Russell Westbrook, να τον βάλει δηλαδή σε ένα “καλούπι”, το καταφέρνει με τον Wall και του βγαίνει μια χαρά μέχρι στιγμής.
Θα μου πείτε πως, αν και αμφότεροι point guards, συγκρίνω δύο διαφορετικές περιπτώσεις, και θα συμφωνήσω μαζί σας. Η σύγκριση αυτή τίθεται σε επίπεδο mentality περισσότερο. Ο Wall δεν έχει τα αθλητικά προσόντα που διαθέτει ο Westbrook. Έτσι κι αλλιώς, λίγοι είναι οι παίχτες που μπαίνουν δίπλα στον Russ σε αυτό το κομμάτι. Στέκεται δίπλα του, όμως, -ή στεκόταν καλύτερα- όσον αφορά το ανεξέλεγκτο των drives του. Mην παρεξηγηθούμε, τα τελειώματα κοντά στο καλάθι συνεχίζουν και είναι η σπεσιαλιτέ του, ωστόσο φέτος δεν τα εκβιάζει στον βαθμό που το έκανε πέρυσι. Επιπλέον, όπως θα δείτε και στο παρακάτω shot chart, σουτάρει καλά και από μέση απόσταση, σε σημείο που είναι καλύτερος από τον μ.ο. της λίγκας από αρκετές θέσεις.
Το παιδί δεν γουστάρει τις γωνίες, αλλά του το συγχωρούμε. Όμως, η συμπεριφορά του φέτος ως point guard, ως floor general, είναι αυτή που έχει ανεβάσει τους Wizards επίπεδο. Ο Wall δείχνει ένα άλλο πρόσωπο με τον Brooks, σε αντίθεση με τον καιρό που ήταν κάτω από τις οδηγίες του Randy Wittman: Αυτό του πιο υπομονετικού οργανωτή, που εκμεταλλεύεται μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο για να βγάλει την κατάλληλη πάσα, στον κατάλληλο παίχτη. Αυτό που δίνει το πλεονέκτημα στον Wall σε κάθε κατοχή είναι το γεγονός ότι εξαιτίας της εκρηκτικότητας, του court vision του, γίνεται απρόβλεπτος στο που θα στείλει την μπάλα. Το παρακάτω video, κόντρα στους Pacers, πριν το All Star Game, δείχνει -ή αποδεικνύει αν θέλετε- συμπυκνωμένα αυτό που περιγράφεται παραπάνω.
Οι μέχρι τώρα εμφανίσεις του Wall, μάλιστα, έχουν παραμερίσει τις γκρίνιες της off season, όταν μεγάλη μερίδα των αμερικάνικων media έδειχναν τον παίχτη ως δυσαρεστημένο στην πρωτεύουσα και ως τον πρώτο που θα φύγει με trade. Αλλάζουν οι καιροί.
Το Supporting Cast
Καλός, χρυσός και άγιος ο Wall, αλλά θα ήμασταν αχάριστοι αν δεν βάζαμε και τους υπόλοιπους τέσσερις στην όλη εξίσωση. Ξεκινώντας από τον συνοδοιπόρο του στην backcourt, τον Bradley Beal, ο οποίος βγάζει φέτος αυτό το star potential που ξέραμε ότι είχε από τότε που έγινε draft. Οι συχνοί τραυματισμοί του έγιναν ανέκδοτα, η όχι και τόσο μεγάλη διάθεσή του να πηγαίνει να τελειώσει τις φάσεις κοντά στο καλάθι αντικείμενο δυσαρέσκειας, καταστάσεις, όμως, που φαίνεται να ανήκουν στο παρελθόν. Και για αυτά χτυπάμε ξύλο και φτύνουμε τον κόρφο μας. Μέχρι τις 16/02 ο Beal είχε αγωνιστεί ήδη σε πάνω από 1.720 λεπτά, δηλαδή περισσότερα λεπτά από ό,τι στο σύνολο της περσινής σεζόν, και μοιάζει έτοιμος όσο ποτέ να ξορκίσει το φάντασμα των τραυματισμών που στοιχειώνει ως τώρα την καριέρα του.
Παράλληλα, έχει αφήσει πίσω του το μονοδιάστατο παιχνίδι που συνήθιζε (aka spot shooting) και δεν έχει πρόβλημα να πηγαίνει κοντά στο καλάθι και να τελειώνει τις φάσεις. Πέρυσι σε ολόκληρη την σεζόν είχε επιχειρήσει 200 σουτ στην ζώνη κοντά στο καλάθι, την στιγμή που ήδη φέτος μετράει 262. Συνολικά, σκοράρει πιο πολύ από ποτέ (22,2 πόντοι), έχει πιο υψηλά ποσοστά από ποτέ (47,3%) ενώ το True Shooting Percentage του φτάνει στο εξωπραγματικό 59,8%. Επιπλέον ενδιαφέρον προκαλεί και το γεγονός ότι σε catch ‘n’ shoot καταστάσεις σουτάρει καλύτερα όποτε τον μαρκάρουν (1,24 πόντοι ανά σουτ) σε σχέση με όποτε είναι ελεύθερος (1,05). Κοινώς το παιδί δεν θέλει ελεύθερα σουτ, παραείναι εύκολο. Με την προσθήκη του drive στο παιχνίδι του Beal, λοιπόν, η backcourt των Wizards γίνεται ακόμα πιο απρόβλεπτη για τις αντίπαλες άμυνες.
Κατεβαίνοντας στην γραμμή των ψηλών, συναντάμε τον Otto Porter, ο οποίος αν πούμε πως πρόκειται απλά για χάρμα ιδέσθαι, θα είναι understatement. Οι πρώτες του δύο χρονιές δεν είχαν κάτι το αξιοσημείωτο, πέρα από κάποιες εκλάμψεις που δείχνουν οι περισσότεροι rookies και sophomores. Πέρυσι σταθεροποιήθηκε στην βασική πεντάδα των Wizards, σαν ένας jack of all trades master, και φέτος είναι ο κρυφός άσος στο μανίκι του Brooks. Η all-around παρουσία του είναι από τα βασικά στοιχεία που συντέλεσαν -και συντελούν- στην άνοδο της Washington, ενώ πρόκειται για τον παίχτη που αποτελεί τον lock down defender της ομάδας, καθώς η σωματοδομή του, του επιτρέπει τόσο να βγαίνει να μαρκάρει κοντούς, όσο και ψηλούς. Την ίδια στιγμή πρόκειται για τον καλύτερο σουτέρ τριών πόντων στο NBA, με το ποσοστό του να φτάνει στο 46,5%2)Πηγή: nba.com/stats. Γενικά το shot chart του είναι ακραίο:
Μα δείτε ομορφιά!
Οι Wizards πέρυσι βρίσκονταν στην 13η θέση σε πόντους ανά κατοχή (PPP) από spot-ups με 0,98, και φέτος έχουν ανέβει στην τρίτη, ισόβαθμοι με τους Cavaliers, με 1,07. Σε αυτό έχει βοηθήσει και ο Otto-Matic ο οποίος είναι μακράν ο καλύτερος στο NBA στο ίδιο στατιστικό με 1,42 (!) πόντους ανά κατοχή, ξεκλειδώνοντας συνολικά την επίθεση της ομάδας με 4,3 spot up κατοχές ανά παιχνίδι (36% των προσπαθειών του), από τα υψηλότερα νούμερα στην λίγκα. Ως μέτρο σύγκρισης να αναφέρουμε ότι πέρσι τα αντίστοιχα νούμερά του ήταν 0,97 PPP σε 2,3 κατοχές, βάζοντας 3,1 πόντους έτσι, έναντι 6,1 φέτος.
Μέσα σε όλα, θα τολμήσω να τον βάλω στην συζήτηση για το βραβείο του πιο βελτιωμένου παίχτη. Κι αυτό γιατί εξελισσόμενος από non-shooter, σε ασταθή σουτέρ πέρσι και φέτος σε έναν J.J. Redick με άκρα από Αντετοκούνμπο, γίνεται επιτέλους ο τρίτος πυλώνας του κορμού που προσπαθούν να χτίσουν οι Wizards. Το ότι το καλοκαίρι θα ζητήσει max είναι από τη μια οδυνηρό για την Washington, αλλά και εντυπωσιακό από πλευράς player development.
Αυτός που επίσης είναι σημείο αναφοράς φέτος, είναι ο Markieff Morris. Και είναι είναι σημείο αναφοράς, όχι γιατί δεν ξέραμε τι μπορεί να κάνει και να προσφέρει σε μια ομάδα, αλλά γιατί επέστρεψε στις γνώριμες επιδόσεις του, από τις οποίες τον γνωρίσαμε στο Phoenix. Η Washington έκανε ένα ουσιαστικό upgrade στο “4” με τον ‘Kief, καθώς επί της ουσίας ήταν ο αντικαταστάτης του Jared Dudley. O “Junkyard Dog” ήταν ο παίχτης που προτιμούσε σε αρκετές περιπτώσεις μέχρι πέρυσι ο Randy Wittman, καθώς η ικανότητά του να παίζει άμυνα σε βαρύτερα κορμιά ήταν κάτι που θεωρούνταν πλεονέκτημα. Αυτό φυσικά ήταν μέρος του στυλ παιχνιδιού που προτιμούσε ο 57χρονος προπονητής, ο οποίος πήγαινε πάντα -ή σχεδόν πάντα- σε αργό τέμπο και set παιχνίδι. Αυτό που παρέβλεπε, ωστόσο, ο πρώην head coach των Wizards ήταν το γεγονός ότι αυτά ίσχυαν σε post καταστάσεις ή σε καταστάσεις 1-on-1 με αντιπάλους ανάλογου μεγέθους με τον Dudley. Η οδηγία Wittman ήταν “αλλαγές σε όλα τα screens”. Οπότε έβρισκε ο αντίπαλος guard έβρισκε τον Dudley, τον πήγαινε στα πόδια και κατέληγε σε drive.
Ο Morris, λοιπόν, πέραν του ότι είναι καλύτερος παίχτης γενικά από τον Dudley, δείχνει να “κολλάει” πολύ περισσότερο στα τωρινά “θέλω” του Brooks. Προσδίδει μια πιο αξιόπιστη απειλή στην επίθεση, ενώ στην άμυνα είναι πιο γρήγορος και μπορεί να ακολουθήσει τους αντίπαλους κοντούς. Σε μια σύγκριση των δύο, όσον αφορά την άμυνα κοντά στο καλάθι, ο μεν Dudley επέτρεπε 1,23 πόντους ανά κατοχή στους αντιπάλους, την στιγμή που ο Morris δίνει 0,93. Οι Wizards παίρνουν περισσότερο σκορ (14,8 πόντοι έναντι 7,9), ενώ και στο PER η διαφορά είναι επίσης σημαντική (14,1 έναντι 11,5). Και εδώ kudos στον Brooks.
Kαι καταλήγουμε στον εργάτη, στον χαμάλη, σ’ αυτόν που αποτελεί έναν από τις πλέον υποτιμημένες περιπτώσεις ψηλών στο NBA. Marcin Gortat we salute you! Ο Πολωνός γίγαντας κάνει μία από τις πιο μεστές χρονιές στην καριέρα του και σε αυτό βοηθάει πολύ το γεγονός ότι έχει δίπλα του ένα πιο versatile “τεσσάρι” σε σχέση με πέρυσι που είχε τον Nene. Η παρουσία του ‘Kief, δίνει περισσότερο χώρο στον Gortat για να κινηθεί (και δίνει καλύτερο spacing στους Wizards γενικότερα), προς το καλάθι, κάτι που το κάνει πιο αποτελεσματικά από ποτέ, με το ποσοστό ευστοχίας του να φτάνει το 59,8%. Παράλληλα, είναι η κύρια πηγή picks για την Washington, με νούμερα που αντιστοιχούν σε elite ψηλό: Σημειώνει 1,14 πόντους ως roller στο pick, στοιχείο που τον φέρνει στην 12η θέση των ψηλών που στήνουν τουλάχιστον 100 screens, ενώ είναι πρώτος στο NBA όσον αφορά τα screen assists3)Screens που καταλήγουν σε καλάθι αυτού για τον οποίο το στήνει. με 6,7 ανά παιχνίδι. Μαζεύει περισσότερα rebounds από ποτέ, όπου με 11,4 κάνει ρεκόρ καριέρας, και συνεχίζει να είναι ο άνθρωπος για τις βρώμικες δουλειές.
Βάσει των παραπάνω, δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξει κανείς (και εγώ μαζί του) πως το παραπάνω cast είναι το καλύτερο που είχε Wall δίπλα του, από τότε που επιλέχθηκε από την Washington. Οι Wizards έχουν φτάσει σε ένα ρεκόρ 34-21, είναι τρίτοι στην Ανατολή μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, είναι ένατοι σε offensive rating (110,6), 12οι σε defensive rating (107,7) και μία από τις πλέον ελκυστικές ομάδες της λίγκας για να παρακολουθήσει κάποιος. Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται πλέον, είναι αυτό της second unit που έχει ως προέκταση το αν μπορούν να συνεχίσουν σε ανάλογους ρυθμούς. Και εδώ περνάμε στα άσχημα της ιστορίας.
Η Κακή Second Unit
Για κάθε καλή όψη, υπάρχει και η αντίθετη. Και ενώ οι starters της Washington καίνε γη στο διάβα τους, οι παγκίτες είναι η πικραμένη της ιστορία, με την εξαίρεση του Kelly Oubre Jr., ο οποίος δίνει τρομακτική ενέργεια στην άμυνα όποτε πατάει παρκέ και η παρουσία του κρίνεται από απαραίτητη ως αναγκαία. Oι Wizards, λοιπόν, είναι δεύτεροι στο NBA, όσον αφορά τα λεπτά συμμετοχής των βασικών τους ανά παιχνίδι, με 20,1, με τους Timberwolves να βρίσκονται στην πρώτη θέση της σχετικής λίστας, με 21,5. Κανείς εξ αυτών που έρχονται από τον πάγκο δεν σημειώνει πάνω από 6,6 πόντους ανά παιχνίδι (Marcus Thornton), μόλις ένας σουτάρει με πάνω από 50% (Jason Smith), ενώ ολόκληρη η second unit μαζεύει μόλις 7,3 rebounds παραπάνω από τον Gortat. Και για να είμαστε δίκαιοι, βάλαμε στους μέσους όρους και το ένα rebound που έχει πάρει ο Danuel House στο ένα ματς που έχει αγωνιστεί.
Προχωρώντας σε λίγο πιο advanced statistics, έχει ενδιαφέρον να δούμε αυτό που παρουσιάζει το blog “Bullets Forever”, του SB Nation, για το που στέκεται ο πάγκος της Washington σε σχέση με άλλους φιναλίστ των Conference Finals και η διαφορά είναι τρομακτική. Από την σεζόν 2011-12 μέχρι και την στιγμή που μιλάμε το Bench DEFF4)Μονάδα σύγκρισης των second units που παίρνει ως δεδομένα όλα τα νούμερα των παιχτών του πάγκου των Wizards βρίσκεται στην τελευταία θέση μετρώντας -14,8. Ειρήσθω εν παρόδω, ο πάγκος των Spurs το ’13-’14 είναι ο καλύτερος με +16,6. Αυτό το -14,8 λοιπόν, δεν κάνει σε κανέναν εντύπωση, την στιγμή που ο πάγκος του Brooks επιδίδεται σε τόσο φτωχά νούμερα.
Σε ένα ακόμα πιο χαρακτηριστικό και συνάμα αναλυτικό άρθρο, ο Kevin Broom αναδεικνύει μέσω του PPA5)Players Production Average που έχει ο ίδιος επινοήσει, το πόσο κακός είναι ο πάγκος των “Μάγων”. Επί της -αγωνιστικής- ουσίας, δεν υπάρχει ένας παίχτης στον πάγκο των Wizards που να μπορεί να μπει και να αλλάξει το momentum ενός παιχνιδιού. Ο Smith ξαφνικά πήρε λεπτά συμμετοχής, από την στιγμή που ο Ian Mahinmi τραυματίστηκε, ο Thornton είναι ένας σουτέρ που δεν έχει την σταθερότητα που θα ήθελε ο Brooks, ο Burke ζει στην σκιά του Wall και ο Satoransky βρίσκεται ακόμα στο στάδιο της προσαρμογής.
Ξεχωριστή αναφορά σε όλο αυτό είναι ο Oubre, ο οποίος βοηθάει σε τεράστιο βαθμό, κυρίως, στην άμυνα. Ο Brooks εκμεταλλεύεται στο έπακρο την εκρηκτικότητά του και το wingspan του, στέλνοντάς τον σχεδόν πάντα να μαρκάρει τον αντίπαλο point guard. Έτσι, οι Wizards δεν κερδίζουν μόνο την κούραση του αντίπαλου οργανωτή, αλλά παίρνει μερικές in-game ανάσες και ο ίδιος ο Wall.
Αν αυτά που διαβάζουμε αληθεύουν και ο Oubre δουλέψει το καλοκαίρι το σουτ του, η Washington θα είναι μία από τις πιο τρομακτικές περιπτώσεις για τους αντιπάλους, στην αντιμετώπιση των “τριαριών” της.
Επί του πιεστηρίου: Η απόκτηση του Bojan Bogdanovic είναι μια ουσιαστική αναβάθμιση για τον πάγκο της Washington και αναμένεται να προσδώσει ένα αξιόπιστο σουτ από την περιφέρεια, κάτι που η ομάδα το έχει ανάγκη, ειδικά από παίχτες του πάγκου. Περιμένουμε με ανυπομονησία να δούμε πως θα ταιριάξει στην φιλοσοφία του Brooks.
Το Front Office – Το Πρόβλημα του Cap
Η περσινή κακή σεζόν για τους Wizards είχε ως αποτέλεσμα ένα domino: O Kevin Durant που ήθελαν διακαώς δεν συναντήθηκε καν μαζί τους -> Ο Al Horford συναντήθηκε μεν μαζί τους, αλλά επέλεξε την Βοστόνη ως τον επόμενο προορισμό της καριέρας του -> Έδωσαν το υπερπολύτιμο cap τους σε λύσεις του -κακού όπως αποδεικνύεται παραπάνω- πάγκου. Πιο συγκεκριμένα, δαπάνησαν σε Mahinmi, Smith και Andrew Nicholson το ποσό των $105,7 εκατομμυρίων για τις επόμενες τέσσερις σεζόν. Ωστόσο, για να τα λέμε και όλα, για κάθε κακή κίνηση ή κινήσεις του General Manager, Ernie Grunfeld, υπάρχει μία τύπου “πρόσληψη Brooks” που εξισορροπεί κάπως την κατάσταση.
To πρόβλημα του cap όμως έρχεται αυτό το καλοκαίρι να σκεπάσει την πρωτεύουσα, ίσως πιο πολύ από ποτέ. Tο να δοθεί το max contract στον Beal το περασμένο καλοκαίρι αποδείχθηκε εξαιρετική κίνηση, βάσει των όσων έχουμε δει ως τώρα, ο Wall είναι “κλειδωμένος” μέχρι το 2019, αλλά φέτος έρχεται η επέκταση του συμβολαίου του Otto Porter, την οποία την αξίζει και με το παραπάνω. Η επέκταση αυτή, που σίγουρα θα είναι μεγάλη από πλευράς χρημάτων, αναμένεται να φέρει τους Wizards λίγο πάνω από τα όρια του φόρου πολυτελείας, γεγονός που θα καταδείξει ακόμα περισσότερο τα πεταμένα λεφτά που δόθηκαν στους Mahinmi, Smith και Nicholson. To κακό είναι πως μάλλον δύσκολα θα ξεφορτωθούν και τους τρεις. Το καλό είναι ότι ξεφορτώθηκαν τον έναν (Nicholson) εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη των Nets να μαζέψουν picks. Προφανώς δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε τι ειπώθηκε στις συζητήσεις μεταξύ των δύο ομάδων, αλλά σε ένα draft που ακούγεται και γράφεται πως έχει διαμαντάκια από την αρχή ως το τέλος του, η πρώτη ανάγνωση είναι πως κακώς έδωσαν το pick τους για φέτος, αλλά η αναβάθμιση του προβληματικού πάγκου τους με Bogdanovic και McCullough μάλλον το δικαιολογεί.
Το επιπλέον καλό είναι πως εφόσον μπορέσουν και προχωρήσουν στην post season, οι Wizards μπορούν και πάλι να συγκαταλέγονται μέσα στους ελκυστικούς προορισμούς για κάποιους παίχτες. Σε κάθε περίπτωση θα ήταν καλό για το front office να εξετάσει την κάθε περίπτωση παίχτη πριν πάει και επιδοθεί πάλι σε τυχόν σπασμωδικές κινήσεις και καταλήξει πάλι να σκορπάει χρήματα σε τριτοδεύτερες περιπτώσεις παιχτών.
Gus Chr
Latest posts by Gus Chr (see all)
- Utah Jazz: The World Took Note - July 2, 2019
- Farewell to Arms 2019: #4 Portland Trail Blazers - June 16, 2019
- Farewell to Arms 2019: #6 Denver Nuggets - June 15, 2019
- Farewell to Arms 2019: #9 Utah Jazz - June 12, 2019
- Farewell to Arms 2019: #13 Los Angeles Clippers - June 9, 2019
