The Ball Hog’s Weekly Report #17 – “Σε αναζήτηση triple-double”

Posted on Mar 1 2017 - 11:20am by Giannis Chatsios

Στην τελευταία μέρα του Φλεβάρη, το all-star game, η trade deadline, και τα oscars ξεμακραίνουν στον καθρέφτη μας και μπροστά ανοίγεται η τελική ευθεία, αυτός o ενάμισης μήνας που θα κρίνει ποιοι θα αγωνιστούν στα playoffs και ποιοι όχι. Αλλά κι αυτό το μαγικό διάστημα που οι ομάδες που τανκάρουν θα μας χαρίσουν άφθονες στιγμές απορίας. Το τοπίο δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα, καθώς τα πλασαρίσματα είναι ανοιχτά, με εξαίρεση μάλλον την πρώτη θέση της Ανατολής και τις πρώτες δύο της Δύσης, και έναν όμιλο 11 ομάδων να μάχονται για τις δύο όγδοες θέσεις. Το ενδιαφέρον, όμως, τις προσεχείς μέρες εστιάζεται στις τελευταίες πινελιές στα rosters των playoff teams. Οι Cavs ενισχύθηκαν με τον Deron Williams, ο Morey έχει ανοίξει roster spot, μα ακόμη δεν έχει κάνει την κίνησή του, Brandon Jennings και Jose Calderon έμειναν ελεύθεροι και ψάχνουν contender και ο Andrew Bogut, αφού έγινε buy-out από την Philadelphia, αναμένεται να γίνει το μήλον της έριδος για πρωταθλητές και δελφίνους.

The Ewing Theory

Ο μεγαλύτερος λεκές στον μύθο του πιο vanilla από τους μεγάλους ψηλούς των ’90s1)Για να είμαστε δίκαιοι όταν οι άλλοι είναι ο David Robinson -ο κοντινότερος στον όρο vanilla αλλά το αγωνιστικό του προφίλ και ο εγωισμός του που τον έφτασαν να βάλει 72 πόντους τον γλιτώνουν από τον τίτλο-, ο Hakeem, ο Shaq, αλλά ακόμα και παίκτες όπως ο Mourning, o Mutombo με χαρακτηριστικές προσωπικότητες, το να είσαι άχρωμος μπροστά τους δεν λέει και πολλά. δεν είναι το γεγονός πως δεν κατέκτησε ποτέ το Πρωτάθλημα, τα ένσημα σε Seattle και Orlando, τα πεσμένα νούμερά του στα playoffs ή η κλοπή του ταλέντου από τους Monstars, μπασκετικού και υποκριτικού.

Είναι μια ρετσινιά που του κόλλησε στα mid-’90s και τον συνόδευσε σε όλη την καριέρα του, για να καθιερωθεί στην μπασκετική αργκό και μετά το τέλος αυτής. Η “Ewing Theory” είναι ουσιαστικά μια θεωρία που θέλει τις ομάδες του Ewing να παίζουν καλύτερα όταν ο ίδιος είναι τραυματίας ή χάνει χρόνο λόγω foul trouble, και, στη γενίκευση της, όταν η παρουσία ενός star player στην πεντάδα δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα στο παρκέ σε ομαδικό επίπεδο.

Σύμφωνα με τον Simmons, η μεγαλύτερη απόδειξη της θεωρίας ήρθε στους τελικούς της ανατολικής περιφέρειας το 1999 όταν ο Ewing διέλυσε τον αχίλλειό του στον δεύτερο αγώνα απέναντι στην Indiana, παίρνοντας μαζί του θεωρητικά και τις ελπίδες των Knicks να βρεθούν στους Τελικούς. Φευ. Κερδίζοντας τρία από τα επόμενα τέσσερα παιχνίδια οι Knicks βρέθηκαν στους Τελικούς αντιμέτωποι των Spurs.

Η εφαρμογή της στο σήμερα; Ο πρώτος αγώνας των Kings χωρίς τον DeMarcus Cousins στο roster τους ύστερα από μια επταετία, που οδήγησε στη συντριβή των, ανταγωνιστών για μια θέση στα playoffs, Nuggets. Οι παλιοί του συμπαίχτες του στους Kings έπαιζαν λες και βγήκαν πρώτη φορά στον ήλιο, σαν κάτι βίντεο που ελευθερώνουν σκυλιά εργαστηρίων πρώτη φορά. Την ίδια ώρα οι Pelicans βυθίζονταν αύτανδροι απέναντι στους Rockets.

Μια ενδεχόμενη είσοδος των Cousins-less Kings στα playoffs πάνω από τους Pelicans είναι τόσο απίθανη όσο και πανέμορφη σαν σενάριο.

Οι Pelicans πάντως δεν έχουν βρει ακόμα τα πατήματά τους, και μετρούν ισάριθμες ήττες στα τρία παιχνίδια που ο Cousins έχει παίξει γι’ αυτούς. Υπέγραψαν τον Hollis Thompson στη θέση του waived Terrence Jones, κίνηση που ελάχιστα βελτιώνει τις όποιες πιθανότητές τους να μυρίσουν την post season.

The curious case of Draymond Green

Μπορεί ο πνευματικός ηγέτης των Golden State Warriors να συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας για τις φωνές του προς κάθε αποδέκτη, ακόμα και τον Steve Kerr, και τις τεχνικές ποινές που τον αποβάλλουν τους τελευταίους αγώνες, αλλά αυτό που πραγματικά αξίζει να παρατηρήσουμε είναι το αγωνιστικό πρόσωπο που δείχνει στα τελευταία παιχνίδια. Μετά το ασύλληπτο 4/11/10/10 toy, σε πέντε αγώνες2)Πριν τον προχτεσινό της 27/2. δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τον αριθμό οκτώ σε πόντους, rebounds και assists, το τρία σε κλεψίματα και το δύο σε τάπες, θυμίζοντας περισσότερο έναν Boris Diaw στα κοιλιόδουλά του παρά την Chun Li του NBA, σουτάροντας ταυτόχρονα με 20% εντός παιδιάς.

Milking the clock

Και, speaking of the Kings, όπως είπαμε και στο trade deadline primer, έχουν μαζέψει του κόσμου τους SGs. Αυτός που άφησαν να φύγει όμως το καλοκαίρι, ο Seth Curry, έχει στα τελευταία 21 παιχνίδια που ξεκινάει στην πεντάδα 16 πόντους με 51,5% εντός παιδιάς και 47,2% από το τρίποντο και κοντά στο 90% στις βολές, ενώ τις προάλλες πέτυχε career-high με 31, όπως θα δούμε παρακάτω, οδηγώντας μαζί με τον Harrison Barnes τους Mavericks σε ένα ρεκόρ της τάξης του 13-8 σε αυτό το διάστημα.

Είναι αμφιλεγόμενο το αν χαμηλώνει το πάτωμά τους η αποχώρηση του Deron Williams, καθώς ο Carlisle βρήκε το νέο του πείραμα στα 180 εκατοστά του Yogi Ferrel και θα προσπαθήσει να βγάλει και νέο λαβράκι με τον Quinn Cook. Την ίδια στιγμή, ο Nerlens Noel είναι ο πρώτος νέος παίκτης με star potential που φτάνει στους Mavericks και είναι σε θέση να βελτιώσει, όχι μόνο την τραγωδία της άμυνάς τους, αλλά και το εύρος των επιλογών των point guards της ομάδας, που προς ώρας βολεύονταν με τα pops του Dirk, τα οποία όμως είναι πάντα χρησιμότερα όταν υπάρχει και ένας rim-runner για ποικιλία. Ο Cuban δεν τανκάρει, ο Dirk δεν σταμάτησε ακόμα, και ο Carlisle θα μηχανευτεί κάθε τρόπο για να τους βάλει στα playoffs, κάνοντας παράλληλα το πιο αθόρυβο rebuilding της Ιστορίας.

Κανένας σεβασμός στους πρεσβύτερους

Έχουμε δει κατά καιρούς διάφορες περιπτώσεις παικτών να καταργούν την αξιοπρέπεια στο κυνήγι ενός triple double.

Ας θυμηθούμε:

Να βρείτε ένα καλό παιδί να σας πολιορκήσει όπως ο Andray Blatche κάποτε πολιορκούσε τα triple-doubles:

Ricky Davis: Τόσο πολύ ταλέντο, τόσο λίγο μυαλό.

Η σεζόν 2002-03 ήταν η σεζόν που μάθαμε πόσες νίκες μπορεί να πετύχει μια οδηγούμενη από τον Ricky Davis ομάδα. Η απάντηση είναι 17. Ο Ricky είχε μέσους όρους περί το 20/5/5. Ο Ilgauskas έβαζε 17. Ο DaJuan Wagner, όσο έπαιξε, 13,4. Ο rookie Carlos Boozer 10 ακριβώς. Αυτό ήταν, κανείς άλλος δεν είχε διψήφιο αριθμό πόντων ανά αγώνα. Ο Ricky Davis αποτέλεσε το όμορφο ελάφι που θυσιάστηκε στον βωμό του πεπρωμένου. Οι 17 νίκες μεταφράστηκαν στο πρώτο pick του επόμενου draft, και ο LeBron James άλλαξε για πάντα την ιστορία των Cavaliers. Καλό είναι όμως να θυμόμαστε τον άνθρωπο που έφερε τον “Chosen One” στο σπίτι του.

Ο λόγος που ο Troy Daniels δεν μακροημέρευσε στο Houston, παρότι είναι αυτό που ζητάει ο Morey:

Ο προπομπός του Shaqtin’ a Fool, της παρακμής του και της έριδας που ξεκίνησε μεταξύ του “δυσκολεύομαι να λειτουργήσω σαν δημόσιο πρόσωπο εκτός παρκέ” Shaq και του συμπαθέστατου JaVale3)Ο οποίος στο link γλεντάει την ρεπόρτερ των Warriors.:

Η τελευταία φορά που ο Dwyane Wade είχε πετύχει triple-double ήταν πριν από έξι και κάτι χρόνια. Τότε είχε μόλις κλείσει τα 29, ο Zydrunas Ilgauskas και ο Chris Bosh έπαιζαν ακόμα μπάσκετ κι ο LeBron James ήταν συμπαίκτης του. Ο James απουσίαζε το Σάββατο από την πεντάδα των Cavaliers (κάτι κύκλους που κάνει το NBA…) και οι Bulls βρέθηκαν στην ευχάριστη θέση να φαντασιώνονται ότι αυτά που κάνουν στους Cavs ένα Σαββατόβραδο του Φλεβάρη χωρίς τον ηγέτη τους, θα τα κάνουν στα playoffs, ακριβώς όπως ένας έφηβος κλείνεται στο δωμάτιό του και φαντασιώνεται ότι βρίσκεται στην πενταήμερη στη Ρόδο.

Ο Kyrie έκανε τίμια προσπάθεια με 34/7/9, που θύμιζε τις προ-LeBron μέρες του στο Cleveland, αλλά ο συνδυασμός Wade και Butler αποδείχτηκε too hot to handle για τη φαμίλια που έχει συγκεντρώσει ο LeBron χωρίς τον ίδιο, και οι Bulls βρίσκονταν μπροστά με 18 στα χασομέρια του παιχνιδιού. Ο Jimmy Butler είχε πετύχει το triple double του, ενώ ο D-Wade βρισκόταν ένα rebound μακριά από το να γράψει ιστορία με την πρώτη φορά που δύο συμπαίκτες πετυχαίνουν triple-double στην κανονική διάρκεια. Και όπως και στην πραγματικότητα, η κατά τα φαινόμενα προδιαγεγραμμένη πορεία της Ιστορίας παραστρατεί από έναν αστάθμητο παράγοντα. Έναν βραζιλιάνικο, θηριώδη αστάθμητο παράγοντα.

Too bad…

Παρακαλώ, μετά από εσάς

Tην ίδια μέρα αναμετρήθηκαν και οι Houston Rockets με τους Minnesota Timberwolves, σε ένα παιχνίδι που πρέπει να έφερε σε αμηχανία τις στοιχηματικές για το που να βάλουν το over. Λίγο η αστική ευγένεια των Rockets, λίγο η νιότη των Wolves, στο παιχνίδι αυτό οι πόρτες ήταν ανοιχτές, τα σκυλιά δεμένα, και μύριζε βασιλικός και μηλόπιτα από το παράθυρο της κουζίνας. Οι δύο ομάδες δεν απογοήτευσαν και πρόσφεραν το μεγαλύτερο φετινό σκορ (χωρίς να μετράμε την εποποιία Knicks και Hawks που έπαιξαν τέσσερις παρατάσεις και έληξαν στο 142-139, ούτε τη νίκη των Cavs επί των Wizards στην παράταση με 135-140).

Ο Ricky Rubio παραμένει στον αμερικανικό βορρά -παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις- και συνεχίζει σταθερά τους δεκακάτι πόντους και assists, με τον Kris Dunn να περιμένει υπομονετικά -δηλαδή χωρίς να κάνει κάτι το ιδιαίτερο- τη σειρά του. Κατά καιρούς βέβαια βγάζει κανέναν λαγό από το καπέλο του για να υπενθυμίσει στον Tom Thibodeau -που μπορεί να μισεί τον Ισπανό, αλλά μισεί περισσότερο τους rookies- ότι βρίσκεται κι αυτός εκεί, άσχετα αν ο προπονητής του τον φιλτράρει εκτός οπτικού πεδίου.

Οι Rockets, από την άλλη, είχαν οκτώ παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων και τον Sam Dekker με οκτώ, έβαλαν 22 τρίποντα, ακριβώς τα μισά από τα συνολικά 44 σουτ τους, σούταραν μόλις μια φορά από τη διακεκαυμένη ζώνη του midrange και σκόραραν 32 πόντους από βολές κάνοντας τον Daryl Morey έναν πολύ, πολύ ευτυχισμένο άνθρωπο που βλέπει τη νοσηρή φαντασία του να ενσαρκώνεται με ακρίβεια στο παρκέ.

Λίγο στις άκρες πάρτε τα

Συνήθως όταν θέλουμε να συγκρίνουμε τα στατιστικά ενός παίκτη και την πρόοδό του μέσα σε μια χρονιά, παίρνουμε σαν σημείο αναφοράς την αλλαγή του χρόνου ή το All-Star break. Στην περίπτωση του ήρωα αυτής της ενότητας, Marcus Smart, θα πάρουμε το, όχι και τόσο αυθαίρετο, όπως θα δείτε πιο κάτω, βράδυ της δευτέρας Φλεβάρη. Μέχρι και της δύο Φεβρουαρίου λοιπόν, ο Smart είχε 9,9 ppg, σουτάροντας με 35,6% συνολικά και 30,4% από το τρίποντο. Η περίληψη της καριέρας του δηλαδή. Φοβερός αμυντικός, κάποια ξεσπάσματα, σε γενικές γραμμές πολύ κακός σουτέρ. Στα 10 παιχνίδια που έχουν μεσολαβήσει από τότε, ο Smart έχει πάει στους 13,8 ppg, σουτάροντας με 47,1% (πάνω από 10% αύξηση δηλαδή) κι αν παραβλέψουμε τα τελευταία δυο παιχνίδια που τα έσπασε με 1/10 τρίποντα, κι εκεί το ποσοστό του είχε ανέβει. Τι έγινε στις δύο Φεβρουαρίου; Πήγε στο μπαρμπέρη κι έκοψε τα κίτρινα σκουλήκια από το κεφάλι του! Ο Smart είναι το τελευταίο “θύμα” της “θεωρίας” που θέλει το ύψος των μαλλιών να επηρεάζει την μηχανική κι άρα την αποτελεσματικότητα του σουτ. Τασσόμαστε υπέρ της θεωρίας, μέχρι το επόμενο παιχνίδι που ο Smart κάνει καμιά ομορφιά και την διαψεύσει πανηγυρικά…

Elfrid, take notes…

O πραγματικός λόγος που έφυγε ο Noel και όχι ο Okafor

Πολλοί θα πουν ότι δεν υπήρχε αγορά για τα μάτια του Okafor. Άλλοι θα παρατηρήσουν το γεγονός πως το καλοκαίρι ο Nerlens περιμένει να βάλει την υπογραφή του σε ένα χαρτί με πολλά μηδενικά. Άλλοι θα εστιάσουν στην αδιάκοπη και δημόσια γκρίνια του Noel, από την εποχή του process μέχρι τον χρόνο συμμετοχής του φέτος.

Παρόλα αυτά ο πραγματικός λόγος έγκειται στο γεγονός ότι ο Noel είναι ελαφρύτερος από τον συμπαίκτη του, και υπάρχει αυτή η παρεξηγημένη εντύπωση πως είναι και λίγο τεσσάρι (δεν είναι -τουλάχιστον όχι τώρα). Ο Dario Saric αν και είχε ξεκινήσει διστακτικά τη σεζόν και παρά τα καλά παιχνίδια του, ήταν οδυνηρά ασταθής, στα τελευταία εννέα παιχνίδια έχει κοντά στους 20 πόντους, 8,5 rebounds και τρεις assists ανά αγώνα, και αποδεικνύει ότι μπορεί να αποτελέσει το βασικό τεσσάρι ή τον τρίτο ψηλό της Philly για το μέλλον. Το σκοράρισμά του δεν θα παραμείνει σε αυτά τα επίπεδα, αλλά είναι ένδειξη ότι μπορεί να είναι legit επιθετική απειλή καθώς το ~38% ποσοστό ευστοχίας του έχει αυξηθεί κατά δέκα περίπου μονάδες. Την ίδια ώρα, το playmaking που τον έκανε ένα τόσο μοναδικό prospect και παρέμενε τους πρώτους μήνες της χρονιάς σε λανθάνουσα κατάσταση έχει ανθίσει μαζί με την αυτοπεποίθησή του και χαρίζει highlights σαν κι αυτό:

Κι αν ο Saric δεν μπορεί να προσφέρει το rim-running και rim-protection του Noel, γι’ αυτά υπάρχει ο Richaun Holmes, που υπομονετικά περίμενε τη σειρά του και προσπαθούσε να αναπτύξει και ένα στοιχειώδες σουτάκι. Μπορεί τα καρφώματα και τα blocks του να εντυπωσιάζουν, ωστόσο είναι ακόμα άγουρος επιθετικά, καθώς τα screens του συνήθως δεν δυσκολεύουν ιδιαίτερα τους αμυντικούς, και μοιάζει λίγο αμήχανος στην επίθεση χωρίς την μπάλα, ζώντας κυρίως από το επιθετικό rebound. Τα 3,4 επιθετικά rebounds ανά 36 λεπτά όμως, όπως και το 37% σε λίγες προσπάθειες από το τρίποντο είναι πραγματικά, και το αυξημένο workload του δεδομένης της απουσίας του Embiid και της ανακοίνωσης πώς ο Ben Simmons δεν θα αγωνιστεί φέτος θα δείξουν αν μπορεί να διατηρήσει την παραγωγικότητά του για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα.

Ενότητα “Συστατικά”
No Statline

O Tony Snell έκανε μια γενναία προσπάθεια να αποδείξει στους fantasy GMs ότι δεν θα πρέπει να τον επιλέγουν στις ομάδες τους, με μια διακριτικότητα και ένα καμουφλάρισμα που θα ζήλευε κι ο καλύτερος ιδιωτικός ντετέκτιβ4)hint: όχι ο DaFino. Σαν φωτογράφος άγριας φύσης προσαρμόστηκε στο περιβάλλον και έκανε ό,τι μπορούσε να μη διαταράξει το οικοσύστημα γύρω του. Απέναντι στους Utah Jazz είχε 0 πόντους, 0 rebounds, 0 assists, 0 steals, 0 blocks σε 28 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα, φτάνοντας μόλις 21” από το απόλυτο ρεκόρ του Joel Anthony.

Craziest Statline

Μπορεί οι Pelicans να μην “έχουν σπάσει ακόμα το ρόδι”, αλλά ο Cousins στο πρώτο του παιχνίδι στην πόλη της Jazz έφτασε πολύ κοντά στο 5×5 έχοντας 27 πόντους, 14 rebounds, πέντε assists, πέντε steals και τέσσερα blocks, υποδυόμενος έναν Hakeem με προβλήματα στη διαχείριση θυμού.

Είμαι το νούμερο 8

Ο Brook Lopez έκανε απέναντι στους Bucks πριν το all-star break μια μοναδική εμφάνιση με οχτώ blocks, έξι τρίποντα και 36 πόντους. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία που κάποιος συνδυάζει έξι τρίποντα με τόσα πολλά blocks. Το κοντινότερο έχουν πετύχει Raef LaFrentz (δύο φορές) και Robert Horry με έξι τάπες, ο ένας περίπου μια δεκαπενταετία και ο άλλος 20 χρόνια πριν.

Ο Marcus Smart ήταν ταύρος απέναντι στη Philadelphia με οχτώ κλεψίματα, αρκετά από τα οποία ήταν ανόσιες επιθέσεις στο ψαχνό των αντιπάλων.

Random Career Highs

O “Big Sauce” δεν ακολούθησε το προδιαγεγραμμένο μονοπάτι του προς την Ευρώπη. Ο για δύο σερί χρονιές καλύτερος rebounder του κολεγιακού συνεχίζει να είναι παραγωγικός όποτε του δίνονται λεπτά στους tanking Suns, και τις προάλλες αύξησε το career high του στους 17 πόντους με αυτό το γλυκό καίτοι ατσούμπαλο δεξί hook. To δίδυμο Ulis-Williams είναι από τα πιο fun ταιριάγματα που κανείς δεν θα παρακολουθήσει.

Για τον Seth Curry μιλήσαμε πιο πάνω, εδώ τα κατορθώματά του.

Chucker of the week

Μπορεί ο Steph Curry να τελείωσε το παιχνίδι της Δευτέρας απέναντι στους Sixers με 19 πόντους και έξι assists και οι Warriors να κατέκτησαν τη νίκη, ωστόσο ισοφάρισε τους Antoine Walker και Trey Burke για τη χειρότερη εμφάνιση της ιστορίας από τα 7,25, τελειώνοντας με 0/11 σουτ από τη γραμμή του τριπόντου.

Σφηνάκια

Λάρωσε!

Μanu

Assist of the year by LeBron James

To πρώτο κάρφωμα της χρονιά για τον Kyle Korver, και εικοστό στην καριέρα του.

O Nate Robinson προσαρμόζεται, από τα ψηλά, στα χαμηλά.

Όταν βγάζεις βόλτα τον παππού κι αρχίζει να γδύνεται. Bill Walton σε αγαπάμε.

Υστερόγραφο επί του πιεστηρίου: Ο Bogut και Williams κατέληξαν στο Cleveland, με τους Πρωταθλητές να κάνουν ουσιαστικές κινήσεις στην πορεία τους για το back2back. Επιπλέον ο Brandon Jennings καταλήγει, κατά τα φαινόμενα, στην Washington, με τον John Wall να δηλώνει πως “He brings a lot of swag”. Για να δούμε…

The following two tabs change content below.
Ήταν και για πάντα θα είναι ο πρώτος πρωταθλητής της fantasy league που έφερε τους συντάκτες του Ballhog κοντά, και αυτός είναι ένας τίτλος που κανείς δεν μπορεί να του αφαιρέσει.Όχι τυχαία. Παρακολουθεί live τους περισσότερους αγώνες, διαβάζει τα πάντα γυρω από το ΝΒΑ και το μπάσκετ γενικότερα, μπορεί να περιγράψει τον μηχανισμό του σουτ κάθε παίκτη και θυμάται στατιστικά και πληροφορίες αγώνων περασμένων δεκαετιών, σαν μία σωστή κινητή εγκυκλοπαίδεια του μπάσκετ που είναι. Παλαιότερα τα εξηγούσε στο δικό του blog, τώρα τα εξηγεί στο Ballhog. Τα απαιτητικά ωράρια του ΝΒΑ δεν τον αφήνουν να ασχοληθεί με την Νομική την οποία έχει τελειώσει. Προλαβαίνει όμως να παίζει μπασκετάκι κάθε απόγευμα στα γήπεδα των Αμπελοκήπων,με ένα απαράμιλλο στυλ όπου ο ίδιος πιστεύει ότι μοιάζει στον Ginobili. Δεν μοιάζει, αλλά δεν του το λέμε για να μην τον πληγώσουμε.

References
1 Για να είμαστε δίκαιοι όταν οι άλλοι είναι ο David Robinson -ο κοντινότερος στον όρο vanilla αλλά το αγωνιστικό του προφίλ και ο εγωισμός του που τον έφτασαν να βάλει 72 πόντους τον γλιτώνουν από τον τίτλο-, ο Hakeem, ο Shaq, αλλά ακόμα και παίκτες όπως ο Mourning, o Mutombo με χαρακτηριστικές προσωπικότητες, το να είσαι άχρωμος μπροστά τους δεν λέει και πολλά.
2 Πριν τον προχτεσινό της 27/2.
3 Ο οποίος στο link γλεντάει την ρεπόρτερ των Warriors.
4 hint: όχι ο DaFino