Ο DeMarcus Cousins επιτέλους κέρδισε με τη φανέλα των Pelicans, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το patchwork ρόστερ τους έπαιξε καλύτερα, o Dirk Nowitzki έπιασε τους 30.000 πόντους και οι Mavericks χτυπούν την πόρτα των playoffs, ο Bogut άντεξε 58 δευτερόλεπτα στο παρκέ με τη φανέλα των Cavs, o Russell Westbrook έχει 44 πόντους μέσο όρο στα τελευταία έξι παιχνίδια, αλλά οι Thunder είναι στο 2-4 και δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από την έβδομη θέση που τους φέρνει αντιμέτωπους με τους Spurs του Kawhi, ο οποίος απαντά στην ιστορική στατιστικά σεζόν του Westbrook με το δικό του case για το MVP αποτελώντας μια λαίλαπα στα τελευταία δευτερόλεπτα σε άμυνα και επίθεση και ,χαρίζοντας τέσσερις πάρα πολύ δύσκολες νίκες στην ομάδα του την εβδομάδα που μας πέρασε. Για να δούμε τι συνέβη, όμως, κάπως αναλυτικότερα…
Η λύση ήταν να πάρει λεπτά ο Ulis
Εκ πρώτης όψεως, μια αναμέτρηση ανάμεσα στους Phoenix Suns, μια ομάδα στον πάτο της βαθμολογίας που από το all-star break έχει μπει σε tanking mode (υπό τον πιο εύσχημο τίτλο: “ευκαιρίες στους νέους παίκτες”) και τους εδραζόμενους κοντά στα 4.000 χιλιόμετρα μακριά Boston Celtics, semi-contenders και δεύτερη ομάδα της Ανατολής έχει προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα και μηδενικό ενδιαφέρον.
Επειδή όμως βρισκόμαστε στη regular season και το NBA είναι θέαμα, το παιχνίδι είχε σημαντικό αφηγηματικό ενδιαφέρον. Ο Isaiah Thomas είχε φροντίσει να δημιουργήσει κλίμα τις προηγούμενες μέρες, παρομοιάζοντας την επιλογή των Suns να τον αφήσουν να φύγει με “χριστουγεννιάτικο δώρο”, ενώ ταυτόχρονα με τον αυξημένο χρόνο του Tyler Ulis στα τελευταία παιχνίδια, βρεθήκαμε ενώπιον του ντέρμπι των μικροσκοπικών point guards (που προσέφερε αυτήν τη μαγεία).
Ωστόσο η επιλογή του Watson να εμπιστεύεται τους πιτσιρικάδες του ανέλπιστα έχει λειτουργήσει προς όφελος του αποτελέσματος, και οι Suns έχουν ένα σερί τριών νικών για πρώτη φορά φέτος (σ.σ. σταμάτησε την Τρίτη το βράδυ από τους Wizards), βασισμένοι σε μεγάλο βαθμό σε δύο rookies, τον Marquese Chriss και τον Tyler Ulis και έναν πρακτικά rookie, τον Alan Williams, aka “Big Sauce”.
Ο τελευταίος, σε περίπου 30′ ανά αγώνα, έχει γίνει double-double machine, πετυχαίνοντας πέντε στους τελευταίους έξι αγώνες, με το χρήσιμο για το παιχνίδι του φάρδος, το οποίο μπορεί να τον κάνει αδύναμο κρίκο στην άμυνα, αλλά του επιτρέπει να είναι μια δύναμη στα rebounds, αλλά και να δημιουργεί χώρο με τα screens του καθώς οι αντίπαλοι αμυντικοί πρέπει να κάνουν μεγάλο γύρο για να τον αποφύγουν.
Ο Marquese Chriss, που δεν θα κλείσει τα 19 μέχρι να βγει η φετινή σεζόν, συνεχίζει την ανοδική του πορεία που τον έφερε από το πουθενά στον πρώτο γύρο, και κατά καιρούς μοιάζει με ένα τεσσάρι του μέλλοντος, ιδίως όταν δεν πηδάει σε κάθε ευκαιρία στην άμυνα, και κινείται στους σωστούς χώρους στην επίθεση, βάζοντας τα ελεύθερα τρίποντα που του εξασφαλίζουν Ulis και Bledsoe.
Η πραγματική αποκάλυψη, όμως, είναι ο Tyler Ulis. Τι κι αν είναι μικρόσωμος ακόμα και με μη μπασκετικά standards, το παιχνίδι του βρωμάει μυαλό, ποιότητα και κατεργαριά, καθώς θα πιέσει σε όλο το γήπεδο, θα εξερευνήσει κάθε πιθανό στοίχημα για κλέψιμο, και θα θέσει όσο περισσότερα προβλήματα μπορεί στις αντίπαλες άμυνες με hesitations, head fakes και ό,τι μπορείτε να φανταστείτε σε όσο χρόνο του δοθεί στο παρκέ. Παίζοντας τελείως διαφορετικά από τον περίπου ομοϋψή -και τέως κάτοχο της θέσης του- Isaiah Thomas, ο Ulis έχει ένα αρκετά παλιομοδίτικο στυλ και τσιγκλάει συνεχώς την άμυνα χωρίς απαραίτητα να απειλεί το καλάθι, περιμένοντας την αντίδρασή της, τρυπώνοντας μέχρι το ζωγραφιστό και ξαναβγαίνοντας προς τα έξω, θυμίζοντας πολύ αχνά έναν άλλον, δις MVP, που δόξασε τη φανέλα των Suns με την υπομονή και την pass-first mentality του. Απέναντι στους Celtics έδειξε και τα cojones του για πρώτη φορά στο κοινό:
Μέσα σε όλα παίρνει λεπτά και ο Derrick Jones Jr. ο οποίος μπορεί να μην είναι ακόμα 100% μπασκετμπολίστας και να έχει σωματοδομή rookie Will Barton, αλλά είναι μια μηχανή παραγωγής highlights και προσθέτει κατά καιρούς και από κανένα εναέριο block από το πουθενά.
Dion Waiters vs Cleveland
Το ταξίδι του Dion Waiters στο NBA είναι περιπετειώδες και η σχεδία του βάλλεται από τα αψυχολόγητα τούβλα του ίδιου κατά καιρούς. Το ασύδοτο gunning του στους τραγικούς Cavaliers της LeBron-less εποχής του’χε αφήσει κουσούρια που όταν “ο Μεσσίας” γύρισε δεν ανέχτηκε την ανωριμότητά του και τον έβαλε πακέτο για το trade που έφερε στο Cleveland τους Iman Shumpert, J.R. Smith και το pick πρώτου γύρου της Oklahoma για το 2016 (με το οποίο τελικά επελέγη ο Furkan Korkmaz από τους Philadelphia Sixers). Τα κουσούρια του, όμως, τον ακολούθησαν και στην Oklahoma, προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού γενικότερα, και απελπισία των φίλων των Thunder ειδικότερα, και τελικά κατέληξε για περίπου $ 15 εκατ. λιγότερα ανά έτος από όσα θα περίμενε στο Miami και τον τόρνο του Erik Spoelstra.
O πανούργος Spo φαίνεται να βρήκε το κλειδί να ξεκλειδώσει το ταλέντο του Waiters, το οποίο μάλλον υπάρχει παρά τις φωνές που μιλάνε για συνωμοσία, και ο Waiters από τη νέα χρονιά -και μετά τον τραυματισμό του- έχει μέσους όρους 16,7 πόντων και σχεδόν πέντε assists σε 30′, με 44/40/66 (wtf Dion?), παίζοντας με αυτοπεποίθηση, που βάσει αποτελέσματος, πλέον, δεν είναι για ψυχιατρείο, όντας σε ένα μόνιμο revenge mode.
O Waiters έχασε το πρώτο παιχνίδι του Miami απέναντι στο Cleveland λόγω τραυματισμού, ψιλοβαριότανε στον διασυρμό των Cavs το Σάββατο χωρίς Kyrie και LeBron, αλλά βρήκε την ευκαιρία του για εκδίκηση τη Δευτέρα, όταν οι Cavaliers υποδέχτηκαν τους Heat μέσα στην Quicken Loans Arena χωρίς rests και άλλα δαιμόνια. Ο Dion μπήκε με τις γροθιές σφιγμένες και έκανε το καλύτερο ημίχρονο της καριέρας του με 24 πόντους, δίνοντας έναν αέρα δέκα πόντων στην ομάδα του Spoelstra. Στο δεύτερο ημίχρονο η εικόνα δεν ήταν ίδια, με τον Waiters να βάζει μονάχα δύο πόντους μέχρι τα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα. Εκεί, συνοψίστηκε σε μια επίθεση το Dion Waiters experience στην ολότητά του:
O Dion Waiters, ως συνήθως, σπανίως συμμετέχει στα sets της ομάδας του, αράζοντας 8-9 μέτρα από το καλάθι περιμένοντας την μπάλα για να κατέβει την πλαγιά προς το ζωγραφιστό ή να μπουμπουνίσει από μακριά. Έτσι και στην επίθεση αυτή. Οι Cavaliers είχαν ροκανίσει το προβάδισμα των Heat που είχε φτάσει ως και τους 20 πόντους, και ήταν έτοιμοι για μια άμυνα και ένα μικρό θαύμα. Μέχρι που συνέβη o Waiters. Bank και καληνύχτα.
Οι Heat είναι στο 2-1 στο season series απέναντι στους Cavs, o Waiters τους έβαλε 29 με 12/24 και με 19-4 η ομάδα του Spoelstra έχει το καλύτερο winning percentage από την υπογραφή του Okaro White και έπειτα (οι Spurs είναι στο 18-4 και οι Dubs στο 17-5) και πλέον βρίσκονται ενάμισι παιχνίδι έξω από τα playoffs και χτυπάνε την πόρτα με τσεκούρι σαν τον Jack Nicholson στο Shining.
Bobby “The Crazy Train” Portis1)Να ακούτε Ozzy, παιδιά
Η φυγή McDermott και Taj Gibson άνοιξε τον δρόμο να επανέλθει στο rotation o Bobby Portis που φέτος έκανε ένα άλμα προς τα πίσω αναφορικά με τον χρόνο συμμετοχής και την προσφορά του. Η νευρωτική ενέργεια και οι σπασμωδικές κινήσεις του στο παρκέ πλέον μοιάζουν σχεδόν μεθοδευμένες, και ακόμα κι αν η σταθερότητα παραμένει ζήτημα, ο Portis αποδεικνύει ότι είναι force με το ολοκληρωμένο -αν και χρήζον βελτίωσης- παιχνίδι του στην επίθεση. Εδώ κανονικά μιλάω για το μέλλον του στο ομαδικό πλαίσιο, αλλά ό,τι καταλαβαίνετε για τους Bulls καταλαβαίνω κι εγώ. Απλά απολαύστε τις καραμπόλες του, και το γλυκό σουτάκι του.
Jordan Crawford
Καθώς βρισκόμαστε στην εποχή της παλιννόστησης των εις Κίνας κείμενων τέως NBA players, και με το πιο hot όνομα αυτής της αγοράς να είναι ο Jimmer Fredette, οι Pelicans ψάχνοντας έναν, κάποιον, που να μπορεί στοιχειωδώς να σκοράρει από την περιφέρεια εκτός από τον Jrue Holiday, και με το πείραμα Lance Stephenson στην αρχή της σεζόν να αποτυγχάνει παταγωδώς, ο Dell Demps στράφηκε σε ασφαλείς λύσεις (ασφαλύσεις;). Ο Jordan Crawford ξέρει να βάζει την μπάλα στο καλάθι, έστω κι αν ξέρει μόνο αυτό, και δεν ξέφυγε από την πεπατημένη στο ντεμπούτο του με την φανέλα των Pelicans. 19 πόντοι με 15 σουτ σε 20 λεπτά.
Καλώς σε βρήκαμε Jordan, δεν άλλαξες καθόλου.
Όταν έχεις αποτύχει να εκμεταλλευτείς επαγγελματικά το όνομά σου
Οι Philadelphia Sixers θυμίζουν πτέρυγα νοσοκομείου κατά φαντασίαν και πραγματικά ασθενών, και, ιδίως στους ψηλούς, οι επιλογές του Brown είναι περιορισμένες.
Παράλληλα στόχοι για τη χρονιά δεν υπάρχουν, και στην Philadelphia μάλλον διεξάγεται η τελευταία οντισιόν, πριν ξαναπάρουν στα σοβαρά την υπόθεση “κερδίζουμε μπασκετικές αναμετρήσεις”. Όποιος προλάβει.
Το τελευταίο στοίχημα; Ο Shawn Long, ένας δυνατός power forward από το Louisiana-Lafayette ο οποίος κάθισε μάλλον δύο χρονιά παραπάνω από όσο θα βοηθούσε τις μπασκετικές του προοπτικές (παίρνοντας πτυχίο σε “general studies” που όποιος έχει ιδέα τι μπορεί να είναι, ας μας διαφωτίσει), διατηρώντας double-double averages στην κολεγιακή του καριέρα. Το ίδιο έκανε και σε 39 παιχνίδια στην αναπτυξιακή λίγκα, με τους Delaware 87ers, έχοντας 20 πόντους και 11 rebounds σε 30′ ανά αγώνα.
Η χαρά του να δέχεσαι πάσες από τον John Wall
Μπορεί κανείς να σηκώσει τα φρύδια μπροστά στο pick που θυσίασαν οι Wizards για τα μάτια του Bogdanovic, αλλά τα πρώτα δείγματα του Bogey στην πρωτεύουσα είναι εντυπωσιακά. O Bogdanovic βάζει κάτι λιγότερο από 18 πόντους ανά αγώνα για τον αναιμικό πάγκο των Wizards, έχει μέχρι στιγμής 23/40 τρίποντα, έχει σκοράρει δύο φορές 27 πόντους και μια 29, κι έτσι κανείς δεν έχει καταλάβει τη σιγή του Otto Porter στα τελευταία παιχνίδια. Οι Wizards έχουν μπει σε ένα ανέλπιστο win now mode, και πρέπει να πιστωθεί στον Brooks το δέσιμο που έχει καταφέρει σε μια ομάδα που θύμιζε ταινία με πολυεθνική εταιρία που ο αντιπρόεδρος αποσύρεται και οι από κάτω ερίζουν για τη θέση του, και οι πιο κάτω φοβούνται για τις θέσεις τους.
Η δεύτερη θέση απέχει ένα παιχνίδι και η πρώτη τέσσερα, αλλά οι Wizards είναι πιο ζεστοί τόσο από τους Celtics όσο και από τους Cavaliers.
O center που έψαχναν
Το trade που έφερε τον Nurkic στο Portland έχει ξαναδώσει μια δυναμική στους Blazers οι οποίοι γλυκοκοιτάνε και πάλι την όγδοη θέση και θα δώσουν μάχη γι’ αυτή με Nuggets και Mavs. Πλέον έχουν έναν παίκτη στον οποίον μπορούν να ακουμπήσουν την μπάλα όταν θέλουν να κατεβάσουν λίγο τον balls to the wall ρυθμό τους, μια παρουσία που εξουδετερώνει το αντίπαλο shot blocking και βοηθά στα rebounds. Ο Nurk χαμογελάει και πάλι, δοκιμάζει το χέρι του από τα πέντε έξι μέτρα, και ο Stotts του έχει δώσει το ελεύθερο να δημιουργεί από το high post όπως ο Mason Plumlee, με τον Βόσνιο να αισθάνεται άνετα με αυτό και τους Blazers να μη νοσταλγούν τις assists του Plumlee. Είναι νωρίς για να πούμε αν υπάρχει βελτίωση στην άμυνα, αλλά ο Nurkic είναι μια σαφώς πιο αποθαρρυντική παρουσία από τους mobile bigs που είχαν συσσωρεύσει οι Blazers.
Παράλληλα, ο Aminu, τόσο σημαντικός στο περσινό θαύμα του Stotts, σιγά-σιγά ξαναθυμίζει μπασκετμπολίστα, έστω κι αν το αισθητικό κομμάτι του παιχνιδιού παραμένει η οδυνηρή αχίλλειος πτέρνα του.
Ενότητα “Συστατικά”
Καμιά βολή ρε παιδιά
Ο Andre Drummond προ δεκαημέρου είπε να βουτήξει στα παγωμένα νερά που βρίσκονται κάτω από το 10% σουτάροντας 1/11 βολές απέναντι στη Βοστόνη, για να επιστρέψει στην αρχή της εβδομάδας με 1/10 απέναντι στους Pelicans, πετυχαίνοντας τις δύο χειρότερες φετινές επιδόσεις από τη γραμμή (του σαδισμού, και όχι της φιλανθρωπίας στην περίπτωσή του).
Ο DeAndre Jordan χτες, Δευτέρα, και πάλι απέναντι στους Celtics, αποφάσισε να μη λείψει από το πάρτι, και οι 3/16 βολές του αποτελούν την δική του χειρότερη επίδοση φέτος.
Κι αν για τον DeAndre Jordan έχουμε συμβιβαστεί με την πραγματικότητα του λίγο κάτω από το 50%, με τους Clippers να έχουν μάλλον προσαρμοστεί και να είναι ανεπηρέαστοι από τις δυσκολίες του στη γραμμή, τα ποσοστά του Drummond, που παίζουν κοντά στο 40% στις καλές χρονιές του, σε συνδυασμό με την ηλικία του, συντηρούν ακόμα τις αυταπάτες μιας αναπάντεχης βελτίωσης, και, στο καθολικό ρετάρισμα των Pistons, τα τούβλα του από τη γραμμή αποτελούν τη γιρλάντα γύρω από την αποτυχία, και αναδεικνύουν τη στασιμότητα του ίδιου σε σχέση με πέρσι.
Τουλάχιστον οι Pistons γράφουν ιστορία, και με το 17,6% (3/17) που είχαν στις βολές απέναντι στους Pelicans έκαναν αρνητικό ρεκόρ στην ιστορία του NBA.
The Pistons w/ Drummond + Jackson have been almost as bad as the Nets. The Pistons w/ neither have been almost as good as the Spurs. pic.twitter.com/Ff5uHI3Pmd
— John Schuhmann (@johnschuhmann) March 5, 2017
Chucker of the Week
Κι επειδή ο βελτιωμένος Dion Waiters, παραμένει ο Dion Waiters, απέναντι στο Orlando είχε 1/11 σουτ (9%).
Αναφορά πρέπει να γίνει και στον τραγικό φέτος Trey Lyles, ο οποίος στα τελευταία έξι παιχνίδια μετρά 1/22 σουτ, έστω και αν δεν περιορίζονται σε αυτή την εβδομάδα.
Crazy Statlines
O Sean Kilpatrick σε ρόλο Corey Maggette (για όποιον δεν θυμάται, ένας σφίχτης wing χωρίς ιδιαίτερο σουτ που χρησιμοποιούσε το σώμα του, “σώμα του φτιαγμένο από μπετόοο” για να ζει στη γραμμή και να βάζει 16-20 πόντους με 7-8 βολές σε κάθε παιχνίδι) σκόραρε 23 πόντους εκτελώντας μόλις πέντε σουτ και ευστοχώντας σε τρία από αυτά.
Κάτι παρόμοιο πέτυχε κι ο Bojan Bogdanovic, ο οποίος έβαλε 29 πόντους το βράδυ της Τρίτης απέναντι στους Suns εκτελώντας μόλις εννέα σουτ και ευστοχώντας και στις 16 βολές που εκτέλεσε, πετυχαίνοντας την πέμπτη καλύτερη επίδοση της σεζόν από την γραμμή και μόλις τη δεύτερη φορά φέτος που κάποιος συνδυάζει <10 σουτ και 29 πόντους (ο Harden ο άλλος).
O Delon Wright είχε κάνει τέσσερα blocks στα 33 παιχνίδια της σύντομης καριέρας του. Αυτό δεν τον εμπόδισε να τα διπλασιάσει στη νίκη των Raptors απέναντι στους Washington Wizards.
Ο Ian Mahinmi ισοφάρισε την τρίτη καλύτερη επίδοση του NBA φέτος με εφτά κλεψίματα. Αυτό.
Random Career Highs (aka Έχω, λέγετε)
Clint Capela
Ο Clint Capela το Σάββατο, ο οποίος μαθαίνει μέσω όσμωσης από τον James Harden την τέχνη του Eurostep, έκανε career high με 24 πόντους, χάρη στον συμπαίκτη του και τον Dave Fizdale. Οι πρώτοι 16 πόντοι του ήρθαν από το φιλεύσπλαχνο χέρι του Harden, οι τελευταίοι οκτώ από το αναίσχυντο Hack-a-Capela του προπονητή των Grizzlies, σε μια προσπάθειά του να ξαναβάλει την ομάδα του στο παιχνίδι. Φευ, ο Capela έβαλε 8/10, σφράγισε τη νίκη κι ανέβασε το ποσοστό του για τη σεζόν στο αξιοπρεπέστατο 55%.
Tim Hardaway
Η επιλογή ομάδων να θυσιάζουν first round picks για τα μάτια του Hardaway Jr. έχει αποτελέσει αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης από την επιστημονική κοινότητα και πικρόχολου σχολιασμού από τα media. Ο Mike Budenholzer το έκανε στους Hawks και η αφεντιά μου στην Locked Out League. Οι διαφορές μας με τον coach είναι πως εγώ είμαι μελαχρινός και αυτός στήριξε την επένδυσή του. Η βασική κριτική απέναντι στο παιχνίδι του Hardaway τον θέλει έναν μονοδιάστατο, inefficient scorer. Έχοντας δουλέψει και κερδίσει την εμπιστοσύνη του head coach των Hawks, που του εμπιστεύεται την μπάλα στα δύσκολα, ο Tim έχει διαγράψει το επίθετο inefficient από την κάρτα του, και έχει γίνει ένας από τους πιο αξιόπιστους bench scorers της λίγκας, έστω κι αν ελάχιστα κάνει πέρα από το θεμελιώδες σκοράρισμα.
Johnny O’ Bryant
O Johnny O’ Bryant μετά από 108 παιχνίδια στο NBA, τα περισσότερα με 0-3 πόντους, κατάφερε να ξεπεράσει το career-high των 12 πόντων που έφτασε δυο τρεις φορές σε garbage time, και με τη φανέλα των Hornets πλέον, έβαλε 15 φοβερά awkward πόντους, και εγώ για κάποιο λόγο νιώθω την ακατανίκητη επιθυμία να το μοιραστώ μαζί σας.
Τι κι αν έχασε όλη την προηγούμενη χρονιά, και είχε άλλους δύο σοβαρούς τραυματισμούς την τελευταία πενταετία, κάνοντας μας να αμφισβητούμε την ανθεκτικότητα και τη δυνατότητά του να επιστρέψει στα επίπεδα που τον είχαμε δει στα καλά του στη Νέα Υόρκη. ο Chandler επέστρεψε, διάγει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, “φωνάζει” για ένα trade σε contender και υπογράφει τη φετινή σεζόν με career high 34 πόντων.
Σφηνάκια
Ένα κάρφωμα του Nick Young για να πάει καλά η εβδομάδα
Η στήλη μπορεί να αγαπά παράφορα τον Nikola Jokic, αλλά, παιδιά, αυτό assist δεν είναι
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | Να ακούτε Ozzy, παιδιά |
|---|
Ασφαλύσεις;;; Αλήθεια τώρα;!
Υ.Γ.: Στις 22:20 έπαιζα το Crazy Train στην εκπομπή μου. 1:30 ώρα αργότερα το πετυχαίνω σε αναφορά στο Ball Hog. What are the odds? Να ακούτε και Dio, παιδιά!
Ήταν το πρώτο αγαπημένο τραγούδι της ζωής μου, στα 6-7-8 (που να θυμάμαι) μου χρόνια ήμουν διχασμένος μεταξύ Ozzy/Maiden επιρροές από ξαδέρφια και Γιώργο Λεμπέση μα έχω πάθει εξάρτηση, επιρροές Mega Star, καταπληκτικά τοποθετημένο μετά τα παιδικά να μας μπολιάζει σκουπίδι και να αισθανόμαστε cool και μεγαλύτερη. Γενικά το mega star ήταν η μετάβαση από την πρωινή ζώνη πιτζάμες παιχνίδι παιδικά στη μεσημεριανή, ντύσιμο, φαγητό, ετοιμασία για έξω, από την παιδική ηλικία και την αθωότητα στην εφηβεία τάση για επίδειξη, ορμές, αγέλη κλπ.
Να κάνουμε ένα κείμενο για το Mega Star;
Τόσα πράγματα να πει κανείς. Όπως για παράδειγμα ότι είναι η μόνη εκπομπή που έχει δύο κανάλια στον τίτλο της. Ή πρώην κανάλια.
Κάνε και ένα plug την εκπομπή με την ευκαιρία, για να παίζει Ozzy θα αξίζει ακόμα και αν τον υπόλοιπο χρόνο ακούγεται πεντάχρονο στο πρώτο μάθημα ντιτζεριντού.
Εγώ ξεκίνησα με Beatles, με τα πρώτα μου ακούσματα να προέρχονται από τη συλλογή “Red Album 1962-1966” (μου άρεσε περισσότερο από το “Blue Album 1967-1970”, το οποίο μου φαινόταν πιο σκληρό/πιο περίεργο…πού να’ξερα τότε;). “Love Me Do” και “Please Please Me” δεν τα λες και εντελώς rock, αλλά αποτέλεσαν τους σπόρους που φύτρωσαν, μεγάλωσαν και καρποφόρησαν.
Σε αντίθεση με εσένα και τον Λεμπέση, η δική μου αντίστοιχη περίοδος περιελάμβανε Νότη…Άσε που για ένα διάστημα θεωρούσα rock τον Χρήστο Δάντη! Παιδικά τραύματα είναι αυτά που χρειάζονται χρόνο για να επουλωθούν.
Πολύ ενδιαφέρουσα η κοινωνικο-πολιτική ανάλυση στο Mega Star. Γιατί δεν κάνετε ένα Roundtable για το θέμα; Άλλο level συζήτησης!
Όσο για την εκπομπή μου, περισσότερα εδώ: https://www.facebook.com/Musica-Nostra-451894738184949/
Red Album αναγνωρίζω μόνο από τους Baroness. :p
Λες να ξεκινήσουμε καμιά σειρά μη μπασκετικά roundtables; Να το προτείνω ή θα με κάψουν σαν αιρετικό από αυτούς που προτιμάνε Di Anno από Dickinson; :p
Αν είναι να έχει Beatles το roundtable υπερψηφίζω. Αν αρχίσουν οι άλλοι τις πίπες με τα Hip-hop πουλάω το μερίδιό μου στο BallHog και την κάνω
Ό,τι είπε ο Κοσμάς!
Λες για τους Baroness που ο πρώτος τους δίσκος λεγόταν “Red Album” και ο δεύτερος “Blue Record”;
Χμμμ…τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…
Εξάλλου, όπως είναι ευρέως γνωστό κατά τας γραφάς:
“Εν αρχή ήσαν τα Σκαθάρια. Αλλά μετά εμφανίστηκαν οι Ροζ Φλόυδ και η Ζωή, το Σύμπαν & τα Πάντα ερμηνεύθηκαν. Και η Μουσική επαναπροσδιορίστηκε και ετεροκαθορίστηκε. Και ο Ήλιος και οι Πλανήτες επικράνθησαν και μονάχα η Σελήνη ευφράνθη, διότι η Σκοτεινή της Πλευρά θα παρέμενε Σκοτεινή εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.”
The awkward moment που το comment section είναι πιο ενδιαφέρον από το κείμενο. 😀
Στα μπασκετικά τώρα, χθες ήταν η βραδιά του 112. Έχουμε και λέμε:
Jazz@Thunder 104-112
76ers@Clippers 100-112
Knicks@Pistons 92-112
Pelicans@Hornets 112-112(!)
Wizards@Trailblazers 112-112(!)
Τι έγινε ρε παιδιά; 5 από τους 12 αγώνες και οι 2 με ισοπαλία στο τέλος της κανονικής διάρκειας! Δεν ξέρω αν είναι συνηθισμένο ή σπάνιο φαινόμενο, αλλά το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον.
Γνήσιο καϊδι με ocd και εσύ, ε;
Πρόσφατα έμαθα ότι ο σωστός, ο τίμιος ocd αναγνωρίζει την πάθησή του μόνο αν τη δει γραμμένη ως cdo, ώστε να βρίσκεται σε αλφαβητική σειρά!