Ο Μάρτης έφτασε, και η αλήθεια είναι πως για εμάς ο Μάρτης δεν είναι συνυφασμένος με ασπροκόκκινα βραχιολάκια, εθνικές γιορτές, και μπακαλιάρο σκορδαλιά. Η Σαρακοστή μπορεί να λείψει από τον Μάρτη και να μην το πάρουμε χαμπάρι, αλλά το March Madness είναι ταυτοτικό στοιχείο του πρώτου μήνα της άνοιξης, και επιτέλους ξεκινάει.
Το Villanova επιστρέφει δυνατό για να διεκδικήσει τον θρόνο για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, κατόρθωμα όμως αρκετά δύσκολο να επαναληφθεί. Ξεκινά πάντως από το #1 seed της East, με αρκετά καλές πιθανότητες. Τα παραδοσιακά δυνατά κολέγια θα πιέσουν όπως πάντα για την κατάκτηση, ενώ τα λιγότερο παραδοσιακά δυνατά κολέγια, εχμ, θα πιέσουν όπως πάντα για την κατάκτηση. Αυτή είναι η ομορφιά του τουρνουά, ότι σχεδόν τα πάντα μπορούν να συμβούν.
Η πλέον συναρπαστική αθλητική διοργάνωση ετοιμάζεται να ξεκινήσει το ίδιο απρόβλεπτη με κάθε άλλη φορά, και εδώ στο Ball Hog αγωνιστήκαμε να βγάλουμε άκρη μέσα σε όλο αυτό το χάος, για να σας παρουσιάσουμε ποιες ομάδες, ποιους παίκτες και προπονητές πρέπει να προσέξετε, έχοντας πλήρως αποδεχτεί πως και πάλι θα είναι αδύνατον να έχουν προβλέψει τις ομάδες και τα ονόματα, που θα έρθουν από το πουθενά για να κλέψουν τις καρδιές μας και μονοπωλήσουν τις συζητήσεις μας
Οι Παίκτες που Πρέπει να έχετε στο Νου Σας
Lonzo Ball (UCLA): Έχει κλειδώσει το #2 του επερχόμενου draft και παλεύει για το #1 με τον Markelle Fultz, ο οποίος όμως δεν μπορεί να υπερασπιστεί τις μετοχές του στο March Madness, καθώς το κολέγιό του δεν έχει προκριθεί. Ο playmaker του UCLA είναι πιθανότατα ο καλύτερος καθαρός point guard που έχουμε δει εδώ και αρκετό καιρό στο κολεγιακό, και όχι απλά στην συγκεκριμένη φουρνιά. Ο τρόπος που βλέπει γήπεδο πραγματικά είναι μοναδικός και δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια για έναν παίκτη 19 χρονών. Είναι απλά μαγικός. Μπορεί να είναι πρωτοετής, αλλά έχει πάρει τα ηνία του UCLA και το οδηγεί από το χέρι στις επιτυχίες, εκμεταλλευόμενος, πέρα από το προαναφερθέν συγκνιστικό court vision του, την ευφυΐα του, που τον κάνει να είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από τον αντίπαλο, την αθλητικότητά του, και το θανατηφόρο drive του, φλερτάροντας σε κάθε παιχνίδι με το triple double. Γενικά δεν υπάρχει κάτι που δεν κάνει καλά, αν και το σουτ του σίγουρα επιδέχεται βελτίωσης, με έναν πολύ περίεργο μηχανισμό που η μπάλα δείχνει να ξεκινάει οριακά από την κοιλιά του. Άλλη χτυπητή αδυναμία στο παιχνίδι του δεν έχει, αν και στο επόμενο επίπεδο του ΝΒΑ πιθανότατα θα πρέπει να πάρει αρκετά κιλά για να δυναμώσει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του είναι πιθανότατα ο πατέρας του, ο οποίος έχει άλλους δύο υπερταλαντούχους μικρότερους γιους1)Θα θυμάστε ενδεχομένως ένα παιδί να σουτάρει τρίποντα μέσα στη ροή του παιχνιδιού από το κέντρο του γηπέδου χωρίς κανέναν λόγο και να τα βάζει… που προορίζονται να παίξουν στο UCLA, και σαν άλλος πατέρας Χούτος2)Δήλωση Μαυράκη. δεν έχει αφήσει κανάλι και εφημερίδα σε ολόκληρη τη χώρα που να μην έχει επισκεφθεί κάνοντας εξωφρενικές δηλώσεις για τα παιδιά του και τις ικανότητες τους.
De’Aaron Fox (Kentucky): Όπως κάθε χρόνο σε κάθε draft, έτσι και φέτος ανακηρύσσω τον αγαπημένο μου παίκτη της φουρνιάς, ο οποίος είναι πάντα playmaker, σίφουνας, με καλό court vision, εξαιρετικό ball-handling, και άθλιο σχετικά σουτ. Πέρσι ήταν ο Dejounte Murray, πρόπερσι ο Cameron Payne, και τρία χρόνια πριν, η μεγαλύτερη λατρεία από όλες, ο Elfrid Payton. Φέτος την τιμή αυτή κερδίζει ο De’Aaron Fox, και νομίζω ότι από όλους τους προηγούμενους είναι αυτός με τις μεγαλύτερες ελπίδες να πλησιάσει το αρχέτυπο που περιγράφω (όπως το έχει καθορίσει ο John Wall, για παράδειγμα). Ο Fox είναι ό,τι ακριβώς ανέφερα πιο πάνω, με λίγο χειρότερη αίσθηση του παιχνιδιού από τους περισσότερους, αλλά με ένα drive που είναι τόσο φονικό, που όταν παίρνει φόρα σηκώνεσαι από την καρέκλα για να δεις πως θα καταφέρει να τελειώσει τη φάση. Το σουτ του είναι αρκετά καλύτερο από το 25% στα τρίποντα που έχει, και, ειλικρινά, βλέποντας τον μηχανισμό του -ο οποίος μοιάζει αρτιότατος- δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπαίνουν τα σουτ. Οι managers του ΝΒΑ τον περιμένουν πως και πως πάντως, και διεκδικεί και επίσημα μια θέση στο top 5 του draft.
T.J. Leaf (UCLA): Ο Αμερικανοισραηλινός είναι λεπτός σαν φύλλο3)Χο,χο,χο! αλλά δεν δείχνει να δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει τα θηρία μέσα στις ρακέτες. Το λογοπαίγνιο μπορεί να είναι κακό, αλλά η περιγραφή είναι αρκετά ακριβής. Ο Leaf έχει έναν εξαιρετικά λεπτό σκελετό, ωστόσο, ξεχειλίζοντας από τσαμπουκά και έχοντας καταπληκτικές τοποθετήσεις, καταφέρνει τόσο να ποστάρει αξιοπρεπέστατα, όσο και να είναι κυρίαρχος στις διεκδικήσεις των rebounds. Σε αυτό, όπως και στο να τελειώνει πολλά drives ή alley-oops με θεαματικά καρφώματα, τον βοηθάει σίγουρα και το τεράστιο άλμα του. Πανέξυπνος, πολύ καλός σουτέρ, προσεκτικός πασέρ, είναι σίγουρα ο δεύτερος πιο ταλαντούχος παίκτης του UCLA και ο βασικός sidekick του Lonzo Ball. Μου θυμίζει τον Jon Leuer στο πιο αλματώδες.
Malik Monk (Kentucky): Ένας γεννημένος σκόρερ, προικισμένος όσο ελάχιστοι, αλλά σίγουρα αρκετά ανώριμος ακόμα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Monk μεγάλωσε έχοντας αυτή την σπάνια αυτοπεποίθηση ότι θα σουτάρει εντελώς απενοχοποιημένα, ό,τι και να γίνει, χωρίς αναστολές. Είναι τέτοια η αυτοπεποίθηση του που θυμίζει τον Stephen Curry, ακόμα και αν διαφέρουν πολύ στο στυλ και στην τεχνική, κυρίως σε αυτήν την αίσθηση που βγάζουν ορισμένες φορές ότι παίζουν ένα διαφορετικό άθλημα από τους υπολοίπους, ότι οι νόρμες και οι κανόνες του οργανωμένου μπάσκετ δεν ισχύουν για αυτούς. Ο Μonk είναι ο παίκτης ο οποίος θα πάρει την μπάλα και η πρώτη του σκέψη θα είναι να την βάλει στο καλάθι, συνήθως με σουτ, αδιαφορώντας για τη θέση του ή για το πόσοι παίκτες τον εμποδίζουν να το κάνει. Η δεύτερη σκέψη του είναι ακριβώς η ίδια, και μόνο σε ένα τρίτο – τέταρτο επίπεδο θα σκεφτεί το να την πασάρει ή να προωθήσει με οποιοδήποτε τρόπο την επίθεση. Είναι πραγματικά πυρηνικό όπλο, που παρά το αμφισβητήσιμο shot selection του καταφέρνει να σουτάρει με πολύ καλά ποσοστά (46% FG, 40% 3PT) και το ακόμα πιο εντυπωσιακό στοιχείο στο παιχνίδι του είναι ότι τα σουτ που παίρνει δεν χρειάζεται να βγουν από το παιχνίδι της ομάδας, καθώς μπορεί να τα δημιουργήσει μόνος του από πουθενά. Προσωπικά, σε αυτό το επίπεδο, ο τελευταίος παίκτης που θυμάμαι που να μπορεί να δημιουργεί τόσο εύκολα ευκαιρίες για να σκοράρει ολομόναχος, είναι ο Kyrie Irving. Δυστυχώς για τον Monk, όμως, ο Irving έκανε και άλλα πράγματα στο γήπεδο με τέτοια ευκολία, που ναι μεν ο παικτης του Kentucky δεν τα κάνει ακόμα, ωστόσο σίγουρα αποτελεί τον αστάθμητο παράγοντα που μπορεί να αλλάξει την ροή ενός αγώνα. Αν υπάρχει ένας παίκτης που μπορεί να πάρει μόνος του παιχνίδι, αυτός είναι ο Monk.
Justin Jackson (North Carolina): Ο Justin Jackson είναι ο παίκτης που υπάρχει πάνω κάτω σε κάθε φουρνιά, που τα κάνει όλα αρκετά καλά αλλά τίποτα εξαιρετικά. Φέτος, στην τρίτη του χρονιά στο κολέγιο, έχει αναλάβει τον ρόλο του πρώτου βιολιού στους TarHeels, και παραδόξως έχει ανταποκριθεί πλήρως. Ψηλό, αθλητικό τριάρι, με πολύ λεπτή κορμοστασιά, παίζει ένα κλικ πιο εγκεφαλικά από τους υπόλοιπους παίκτες στο γήπεδο. Όλοι θα έχετε παρατηρήσει την αισθητική αρτιότητα, την ποίηση που χαρακτηρίζει κάθε κίνηση του Kyrie Irving ή του Paul George, για να αναφέρουμε και κάποιον πιο ψηλό. Ο Justin Jackson απέχει χιλιόμετρα από αυτή την αισθητική αρτιότητα, αντίθετα πολλές φορές βγάζει μία έντονη αγαρμποσύνη, αλλά πάντα καταφέρνει να παραμένει κύριος τόσο της μπάλας όσο και της φάσης. Μπορεί να απειλεί από παντού και είναι καλός αμυντικός – είναι δηλαδή ένας παίκτης ο οποίος έχει σχεδόν εγγυημένη καριέρα στο ΝΒΑ ως αναπληρωματικός ρολίστας σε κάποια καλή ομάδα.
Bam Adebayo (Kentucky): Υπερβολή να μπει και τρίτος παίκτης από το Kentucky; Πιθανόν. Υπήρχε περίπτωση να μην αναφερθούμε ξεχωριστά σε έναν παίκτη που κυκλοφορεί με το όνομα “Bam Adebayo”; Καμία. Βοηθάει πάντως και η πραγματικότητα, καθώς ο Bam μόνο διακοσμητικός δεν είναι. Ένα πραγματικό θηρίο κάτω από τη ρακέτα, θυμίζει πολύ τον Patrick Young και το πόσο πιο δυνατός από τους πάντες έμοιαζε μέσα στο γήπεδο πριν τραυματιστεί. Έχει ακόμα αρκετά περιθώρια βελτίωσης, καθώς οι κινήσεις του στο ποστ θυμίζουν αρχάριο, αλλά είναι τέτοια η κυριαρχία που πηγάζει από την δύναμη του, που από μόνη της αρκεί για να τον καταστήσει επικίνδυνο.
Γιατί Μπορούν να Κερδίσουν το Τουρνουά;
Nα αναφέρουμε εδώ ότι έτσι όπως δομήθηκε ο όμιλος αυτός, έχουν μπει μαζί τρία από τα πιο ιστορικά κολέγια, τα τρία με τις περισσότερες παρουσίες σε Final Four στην Iστορία, και μάλιστα όλα σε καλό momentum4)Δεν εννοούμε ως momentum την συγκεκριμένη εβδομάδα, που μάλλον δεν πήγε πολύ καλά και για τα τρία, αλλά ότι φέτος παρουσιάζονται και τα τρία δυνατά..
Νorth Carolina: Πρόκειται μάλλον για την καλύτερη ομάδα στον όμιλο, ή τουλάχιστον για την πιο “ομάδα”, μιας και έχει έναν σταθερό πυρήνα παικτών που παίζουν αρκετά χρόνια μαζί. Σίγουρα είναι η πιο έμπειρη, κατεβάζοντας τρεις τριτοετείς και δύο τεταρτοετείς στην βασική πεντάδα, που παίρνει και τον περισσότερο χρόνο. Πέρυσι έφτασε μία ανάσα από τον τίτλο, χάνοντας από ένα τρίποντο στο τελευταίο δευτερόλεπτο, σε ένα από τα συναρπαστικότερους τελικούς όλων των εποχών κόντρα στο Villanova.
Από εκείνη την πολύ σκληρή ομάδα αποχώρησαν οι Brice Johnson και Marcus Paige που ολοκλήρωσαν την θητεία τους στο κολέγιο, και αντικαταστάθηκαν με επιτυχία εκ των έσω από τους Ιsaiah Hicks και Theo Pinson. Μπαρουτοκαπνισμένη, σκληρή ομάδα. Το δίδυμο των Hicks και Kennedy Meeks κάνει κυριολεκτικά θραύση στα rebounds, όντας πιθανότατα το καλύτερο στη χώρα. Μαζί δίνουν τεράστιο προβάδισμα στο North Carolina στον συγκεκριμένο τομέα, κάτι που πιθανότατα θα αποτελέσει και το κλειδί για την επιτυχία τους. Ο Justin Jackson που είδαμε και πιο πάνω, θα είναι ο ηγέτης του, σε ρόλο πάντως «πρώτου μεταξύ ίσων», καθώς η αλήθεια είναι ότι δεν μπορεί να πάρει μόνος του παιχνίδια, όπως άλλοι αστέρες του κολεγιακού. Το teamwork και η χημεία είναι τα στοιχεία που καθιστούν το North Carolina φαβορί για την πρόκριση στο Final Four, ωστόσο η διαφορά από τις υπόλοιπες ομάδες είναι μικρή.
Kentucky: Τα one night stands συνεχίζονται στο Πανεπιστήμιο του Kentucky. H ομάδα του John Calipari, που έχει τερματίσει την φιλοσοφία “one and done”, συνεχίζει να μας προσφέρει στο πιάτο υπερταλαντούχους παίκτες, οι οποίοι όμως φεύγουν κατευθείαν για το draft, μην αφήνοντας τον απαραίτητο χρόνο για να προλάβει ο κόσμος να δεθεί μαζί τους, να δημιουργηθούν θρύλοι, «σημαίες» των ομάδων, και όλα αυτά τα ωραία και λίγο γραφικά που φτιάχνουν ωραίες ιστορίες. Προφανώς, το Kentucky δεν είναι το μοναδικό κολέγιο που ακολουθεί αυτή την τακτική, καθώς όλο και περισσότερα προγράμματα προτάσσουν το recruiting έναντι του σταδιακού χτισίματος της ομάδας, αποτελεί ωστόσο την πιο κραυγαλέα περίπτωση τέτοιας λογικής και γι’ αυτόν τον λόγο έχει κερδίσει την διαχρονική απέχθεια μου.
Μετά από αυτό το απαραίτητο disclaimer -εν είδει μανιφέστου- έρχομαι στη δυσάρεστη θέση να παραδεχτώ πρώτα στον εαυτό μου και ύστερα στον υπόλοιπο κόσμο ότι έχω καψουρευτεί υπερβολικά πολύ την συγκεκριμένη φουρνιά. Η τριάδα De’Aaron Fox, Malik Monk, Bam Adebayo πρέπει να αποτελούν την πιο συμπαθητική τριάδα αστέρων που είχε το συγκεκριμένο κολέγιο για πάρα πολλά χρόνια. Ο Ιsaiah Briscoe ήταν ήδη από πέρσι συμπαθητικός στον ρόλο του πολυεργαλείου που κάνει τα πάντα, και υπάρχει και ο Derek Willis που λειτουργεί ως γέφυρα με το παρελθόν, καθώς είναι τόσο παλιός που μπορεί να διηγείται τις ιστορίες για τότε που κράταγε την πετσέτα του Julius Randle. Γενικά το μπάσκετ τους είναι αρκετά άναρχο – λογικό, αν σκεφτεί κάποιος ποιοι απαρτίζουν αυτήν την ομάδα – αλλά βγάζει μία τόσο “feel-good” διάθεση που με σοκάρει. Δεδομένης της απειρίας τους, δεν θα είναι παράλογο να αποκλειστούν σχετικά νωρίς, αλλά είναι τέτοιο το ταλέντο που το ταβάνι τους είναι δυσθεώρητο. Ειδικά αν ο Monk είναι σε καλή κατάσταση και πυροβολεί αδιακρίτως από την περιφέρεια, τίποτα δεν αποκλείεται.
UCLA: Τα πράγματα είναι σχετικά απλά όταν αναφερόμαστε σε αυτή την ομάδα, η οποία θα ζήσει και θα πεθάνει από την επίθεση της. Χάρη κυρίως στον δημιουργικό οίστρο του Lonzo Ball, η κυκλοφορία της μπάλας είναι οργιαστική, και οδηγεί σε ποσοστά που τρομάζουν, καθώς τα ελεύθερα σουτ βρίσκονται συνεχώς, και η αποτελεσματικότητα τους είναι αξιοσημείωτη, με τους Bryce Alford και Isaac Hamilton να σκοράρουν κατά βούληση. Απολύτως λογικά, λοιπόν, έχουν την καλύτερη επίθεση στο κολεγιακό μπάσκετ, και επί της αρχής είναι χάρμα ιδέσθαι. Τα προβλήματα εντοπίζονται στην απέναντι πλευρά του παρκέ όμως – εκεί όπου καλούνται να αμυνθούν. Ο Leaf είναι τσαμπουκάς όπως είπαμε, αλλά δυσκολεύεται να κοντράρει δυνατούς αντιπάλους, χωρίς όμως να αποτελεί την τρύπα της άμυνας, καθώς η γενικότερη αμυντική προσήλωση του UCLA είναι αμφισβητήσιμη. Το σχέδιο «όσα φάμε κι όσα βάλουμε» ακούγεται ωραίο μεν, αναποτελεσματικό δε, αλλά, με δεδομένο ότι στο μπάσκετ στόχος είναι να σκοράρεις περισσότερο από τον αντίπαλο, καθώς και ό,τι κανείς δεν μπορεί να το κάνει καλύτερα από τους Καλιφορνέζους, ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τις πιθανότητες τους;
Τα Underdogs
Middle Tennessee: Φέτος ξεκινάει από το #12. Πέρσι ξεκινούσε από το #15, και έπαιζε κόντρα στο Michigan State, ένα από τα μεγαλύτερα φαβορί για τον τίτλο, καθοδηγούμενο από τον Denzel Valentine που ήταν ο αδιαμφισβήτητος καλύτερος παίκτης στο κολεγιακό ως εκείνη την στιγμή και που η τοποθέτηση του και μόνο στο #2 και όχι στο #1 έμοιαζε ανέκδοτο. Κι όμως το Middle Tennessee κατάφερε να κάνει πιθανότατα την μεγαλύτερη έκπληξη στην Ιστορία του March Madness, αν ληφθούν όλοι οι παράγοντες υπ΄όψιν, και να περάσει στον επόμενο γύρο. Οι μετασεισμικές δονήσεις που προκάλεσε το σοκ της πρόκρισης του φτάνουν ακόμα και σήμερα να γίνονται αισθητές, καθώς υπάρχει διάχυτη η αίσθηση, όπως διαφαίνεται και από τα brackets και από τα πονταρίσματα ότι είναι το φαβορί απέναντι στο #5 Μinnessota, χάρη βέβαια και στην αγωνιστικότητα που δείχνουν τα παληκάρια από το Middle Tennessee.
Wichita State: Δεν μπορώ να σπάσω την παράδοση να το αναφέρω κάθε χρόνο στα πιθανά outsiders, καθώς το μικρό ξαδερφάκι του Kansas έχει αποδειχτεί πολύ σκληρό για να μην λαμβάνεται σοβαρά υπόψιν. Η εποχή του Fred Van Vleet και του Ron Baker έληξε άδοξα πέρσι, με τους δύο παίκτες να εξασφαλίζουν την παρουσία τους φέτος στο ΝΒΑ, και όλοι οι οιωνοί έδειχναν πως φέτος θα ήταν μια χρονιά ανοικοδόμησης για τους Shockers. Με έναν συνδυασμό παλιών αναβαθμισμένων παικτών και νέων freshmen, ο Gregg Marshall έχει φτιάξει μία ομάδα πολύ σκληρή για να πεθάνει, χωρίς κανέναν ηγέτη, βασιζόμενη αποκλειστικά στο σύνολο. Νομίζω ότι καμία ομάδα δεν έχει το rotation του Wichita State, δεν χρησιμοποιεί δηλαδή τόσους πολλούς παίκτες με τόσο μοιρασμένο χρόνο, χωρίς να εξαρτάται στα κέφια κάποιου, αν και ο Markis McDuffie ξεχωρίζει κάπως, και μάλλον είναι ο πιο ποιοτικός τους παίκτης. Το σκοράρισμα και οι ευθύνες είναι μοιρασμένα παντού, όπως ακριβώς και τα λεπτά, και το πάθος ξεχειλίζει, για μία ομάδα που πέρα από όλα τα άλλα, είναι και αρκετά κοντή. Ό,τι πρέπει για “cinderella story”.
Οι Προπονηταράδες που Αγαπήσαμε
Gregg Marshall: Ο προπονητής του Wichita State μπορεί να μοιάζει εντελώς creepy με τα γυαλάκια του και το κάπως διεστραμμένο πρόσωπο του, αλλά ειδικά με την φετινή του χρονιά αποδεικνύει ότι πρόκειται περί «αλεπού των πάγκων». Παίρνοντας παίκτες χωρίς ιδιαίτερες περγαμηνές, κατόρθωσε να στήσει ένα ολοκληρωμένο rotation, παίζοντας πολλές φορές και 12 παίκτες στο ίδιο παιχνίδι. Κανένας δεν παίζει πάνω από 25′ ανά αγώνα, ενώ 10 παίκτες παίζουν πάνω από 13′ ανά αγώνα.
John Calipari: Μπαίνει απλά για να έχω την ευκαιρία να διαγράψω το όνομα του και να τον προσβάλω. Φυσικά αναγνωρίζω ότι δεν θα πληγώσει ιδιαίτερα ούτε τον ίδιο, ούτε την υστεροφημία του, αλλά ήταν μία τίμια προσπάθεια αγνού hating. Τεράστιος προπονητής πάντως, τα έχουμε ξαναγράψει.
Ο Αγώνας που θα Kάτσουμε να Δούμε
Wichita State (#10) – Dayton (#7): Όταν το Dayton έπαιρνε το #7 seed, σίγουρα θα δικαιούταν κάποιον ευκολότερο αντίπαλο από το Wichita State, το οποίο, όπως είπαμε και πιο πάνω, αποτελεί ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πείραμα με άγνωστα αποτελέσματα. Ο βασικός λόγος για τον οποίο θα καρφωθούμε πάνω στον υπολογιστή μας παρακολουθώντας το συγκεκριμένο ζευγάρι είναι για να δούμε επιτέλους ποια είναι τα όρια του, καθώς λόγω της περιφέρειας που αγωνίζεται, δεν το έχουμε δει ακόμα να αγωνίζεται κόντρα σε πραγματικά ισχυρούς αντίπαλους, οπότε οι αναλύσεις μας είναι ακόμα σε ένα αρκετά θεωρητικό επίπεδο. Το Dayton δεν λογίζεται ως πραγματικά ισχυρός αντίπαλος, θα είναι όμως σκληρό καρύδι, με τον Charles Cooke να είναι για δεύτερο συνεχόμενο χρόνο ο ηγέτης αυτής της ομάδας, και ο βασικός πονοκέφαλος για τον Marshall, καθώς είναι παίκτης που αν πιάσει ρυθμό δεν σταματιέται με τίποτα, μη διστάζοντας να πάρει και εξεζητημένες προσπάθειες.
Ο Αγώνας που Θέλουμε να Δούμε
UCLA (#3) – Kentucky(#2): Όσο και αν συμπαθούμε τα μικρά κολέγια, και επί της αρχής είμαστε με τα outsiders, το ντέρμπι αυτό στους Elite-8 είναι υπερβολικά υποσχόμενο για να μην το περιμένουμε σαν τρελοί. Kentucky και UCLA είναι τεράστια ονόματα στον χώρο του κολεγιακού μπάσκετ, υπολείπονται σε εμφανίσεις σε Final Four μόνο του North Carolina, και στο παιχνίδι αυτό θα δούμε πέντε παίκτες που θα επιλεγούν σχεδόν σίγουρα μέσα στην εικοσάδα του επερχόμενου draft. Τον Δεκέμβρη στη μεταξύ τους αναμέτρηση είδαμε ένα καταπληκτικό παιχνίδι, στο οποίο μίλησαν οι επιθέσεις και οι άμυνες κοιμήθηκαν, με το τελικό 97-92 υπέρ του UCLA να προκύπτει μάλλον απρόσμενα εκείνη την στιγμή, ενώ η μονομαχία ανάμεσα σε Lonzo Ball και Μalik Monk ήταν εκείνη που έκλεψε την παράσταση.
Dimitris Mantzoukas
Latest posts by Dimitris Mantzoukas (see all)
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 6 - December 2, 2019
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 2 - November 4, 2019
- 2019-20 Previews: Utah Jazz - October 24, 2019
- 2019-20 Previews: Portland Trail Blazers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Orlando Magic - October 19, 2019
| ↑1 | Θα θυμάστε ενδεχομένως ένα παιδί να σουτάρει τρίποντα μέσα στη ροή του παιχνιδιού από το κέντρο του γηπέδου χωρίς κανέναν λόγο και να τα βάζει… |
|---|---|
| ↑2 | Δήλωση Μαυράκη. |
| ↑3 | Χο,χο,χο! |
| ↑4 | Δεν εννοούμε ως momentum την συγκεκριμένη εβδομάδα, που μάλλον δεν πήγε πολύ καλά και για τα τρία, αλλά ότι φέτος παρουσιάζονται και τα τρία δυνατά. |
