Χαράς ευαγγέλια για τους απανταχού φιλάθλους του μπάσκετ. Σάββατο βράδυ τα βλέμματα όλου του φίλαθλου κοινού στρέφονται στο Glendale της Arizona και το εντυπωσιακό University of Phoenix Stadium, όπου και θα λάβει χώρα το Final Four του κολεγιακού πρωταθλήματος για το 2017.
Όπως από την αρχή της March Madness, έτσι και τώρα, οι δυο Μήτσοι του Ball Hog προσφέρουν ένα μικρό σκονάκι/παρουσίαση στις τέσσερις ομάδες, αναλύοντας τον τρόπο με τον οποίο καθεμία από αυτές θα μπορέσουν να στεφθούν πρωταθλήτριες.
Τα δυο παιχνίδια των ημιτελικών είναι τα ξημερώματα της Κυριακής 2 Απριλίου, το South Carolina – Gonzaga στην 01:09 π.μ. και το Oregon – North Carolina στις 03:49. Ο Τελικός θα γίνει τα ξημερώματα της Τρίτης 4 Απριλίου στις 04:00 π.μ.
O ημιτελικός ανάμεσα σε South Carolina και Gonzaga, σηματοδοτεί την πρώτη φορά μετά το 1973 και την αναμέτρηση Memphis-Providence, που και οι δυο ομάδες του ημιτελικού αγωνίζονται στο πρώτο Final 4 της ιστορίας τους.
To γήπεδο
Τόπος διεξαγωγής του φετινού Final 4 είναι το Glendale της Arizona και το γήπεδο του Πανεπιστημίου του Phoenix, με τις 70.000 και πλέον θέσεις του να περιμένουν να υποδεχτούν φιλάθλους από τα τέσσερα κολέγια κι όχι μόνο. Φέτος είναι η πρώτη φορά που θα διεξαχθεί Final-4 στο συγκεκριμένο γήπεδο.
South Carolina Gamecocks
Final Fours: 1 (2017)
Συμμετοχές σε Τελικό: –
Πρωταθλήματα: –
MOP: –
Η πορεία τους ως τώρα
Round of 64: 93-73 vs Marquette
Round of 32: 88-81 vs Duke
Sweet 16: 70-50 vs Baylor
Elite 8: 77-70 vs Florida
Γιατί θα το σηκώσουν
Γιατί η ιστορία που έχει γραφτεί ως τώρα είναι υπερβολικά υπέροχη για να τελειώσει εδώ. Tα cinderella stories πάντα είχαν θέση στην march madness, αλλά το South Carolina έχει καταφέρει να γράψει το δικό του, το οποίο είναι τόσο μοναδικό σε σχέση με τα υπόλοιπα, που μαγεύει. Τελευταία συμμετοχή στο τουρνουά ήταν το 2004, όταν και αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο, ενώ τελευταία φορά που κατέβηκαν στο τουρνουά τον Μάρτη και πήραν νίκη ήταν το πολύ μακρινό 1973 όταν και είχαν φτάσει μέχρι το Sweet Sixteen.
Από το πουθενά, υπό τις οδηγίες ενός ημίτρελου παθιασμένου coach που μάζεψε μία σειρά από μέτρια σχετικά prospects, τους έμαθε τα βασικά, αλλά κυρίως τους ενέπνευσε να ακολουθούν τις εντολές του σαν πεζοναύτες, να κυνηγάνε την μπάλα λυσσασμένα και με πάθος, και γενικά τους άναψε αυτή τη φωτιά που βλέπουμε στις ταινίες να καίει μέσα στους πρωταγωνιστές που κυνηγάνε έναν στόχο σαν να μην υπάρχει αύριο και να μας κάνει να χειροκροτάμε είτε χάσουν, είτε κερδίσουν. Αυτό είναι το δημιούργημα του Frank Martin, και είναι η φωτιά που καίει μέσα στους παίκτες που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι έχουν ελπίδες να καταστρώσουν κάτι τόσο εξωφρενικό όπως το να κόψουν αυτοί τα διχτάκια στο τέλος. Επίσης είναι η σκυλίσια άμυνα που παίζουν, η δεύτερη καλύτερη σε όλο το κολεγιακό μπάσκετ, που έχει καταφέρει ως τώρα να κάνει τους αντιπάλους να πνίγονται και να χάνουν την μπάλα, ή να την πετάνε προς το καλάθι χωρίς ελπίδα για να μην τους μείνει στα χέρια. Α, και ο τρομερός και φοβερός Sindarius Thornwell, τον οποίο θα δούμε λίγο παρακάτω αναλυτικότερα.
Γιατί δεν θα το σηκώσουν
Γιατί ενώ έχουν την δεύτερη καλύτερη άμυνα στο κολεγιακό μπάσκετ, αγωνίζονται κόντρα στην καλύτερη. Και το Gonzaga έχει την εμπειρία και την ποιότητα να βρει απαντήσεις κόντρα στις κλειστές άμυνες, όχι μόνο από έναν παίκτη, αλλά από μία δουλεμένη και πολύ αποτελεσματική -αν και όχι ιδιαίτερα ελκυστική- επίθεση. Αντίθετα, αν ο Sindarius Thornwell περιοριστεί, δεν υπάρχει κάποιος άλλος παίκτης να βγει μπροστά. Το θέμα είναι ότι μέχρι τώρα καμία ομάδα δεν κατάφερε κάπως να τον περιορίσει, και αυτό δίνει ελπίδες στους Gamecocks.
Το αστέρι της ομάδας
O Sindarius Thornwell είναι μαζί με τον Tyler Dorsey οι δύο καλύτεροι παίκτες του τουρνουά ως τώρα. Η πρόταση αυτή πριν έναν μήνα θα θεωρείτο αστεία, αλλά η πραγματικότητα πολλές φορές ξεπερνάει τη φαντασία. Οι εμφανίσεις του Thornwell μέχρι αυτό το στάδιο του τουρνουά είναι επικές. Δεν είναι μία ομάδα μόνος του, αλλά είναι ό,τι κοντινότερο έχουμε δει σε αυτό τον χαρακτηρισμό τον τρέχοντα Μάρτη. Σκοράρει με κάθε τρόπο, από τρίποντο, από μέση απόσταση, αλλά κυρίως με διεισδύσεις και ποσταρίσματα, τα οποία εκμεταλλεύεται για να παίρνει και βολές. Είναι ασταμάτητος, μοιάζει να παίζει σε άλλο επίπεδο από τους υπόλοιπους παίκτες, σκοράροντας πάνω από 24 πόντους σε κάθε παιχνίδι, και αν το South Carolina έχει ελπίδες για τον τελικό, είναι σίγουρα εξαιτίας του.
Ο παίκτης κλειδί
Ο P.J. Dozier μπορεί να είναι μικρός ακόμα ως δευτεροετής, σε ένα κολέγιο που παίζει κυρίως με πιο έμπειρους αθλητές, αλλά βγάζει την ωριμότητα που απαιτείται σε αυτές τις καταστάσεις για να βοηθήσει την ομάδα του στις δύσκολες καταστάσεις, και πλέον είναι η ξεκάθαρη δεύτερη επιλογή στην επίθεση πίσω από τον Thornwell. Aέρινος και αθλητικός, ειδικότητα του να παίρνει φόρα και να ορμάει προς το καλάθι της αντίπαλης ομάδας, κάτι το οποίο κόντρα στο Gonzaga δεν θα είναι εύκολο. Θα πρέπει επομένως να αρχίσουν να του μπαίνουν τα τρίποντα, κάτι το οποίο δεν του έχει βγει ως τώρα στο τουρνουά. Κόντρα στο Florida πάντως ήταν καθοριστικός, με 17 πόντους σε κρίσιμα σημεία και εξαιρετική άμυνα.
Από το βάθος του πάγκου
Δεν υπάρχει βάθος του πάγκου στο South Carolina για να είμαστε ειλικρινείς. Υπάρχει ο Rakym Felder που έρχεται και μοιράζεται τον χρόνο στα guards, και δίπλα του o Justin McKie, με ακόμα λιγότερα λεπτά, και αυτός είναι ο πάγκος της ομάδας. Ο Felder έχει σίγουρα περισσότερες πιθανότητες να πυροδοτήσει την επίθεση με την είσοδο του στο παιχνίδι, αλλά είναι ξεκάθαρα θέμα του αν θα του μπουν τα πρώτα σουτ. Στις καλές του μέρες, πάντως, είναι καταλύτης στην επίθεση της ομάδας.
Gonzaga Bulldogs
Final Fours: 1 (2017)
Συμμετοχές σε Τελικό: –
Πρωταθλήματα: –
MOP: –
Η πορεία τους ως τώρα
Round of 64: 66-46 vs South Dakota St.
Round of 32: 79-73 vs Northwestern
Sweet 16: 61-58 vs West Virginia
Elite 8: 83-59 vs Xavier
Γιατί θα το σηκώσουν
Ποτέ δύο ομάδες που φτάνουν για πρώτη φορά σε Final 4 δεν είχαν τόσο μεγάλη διαφορά μεταξύ τους όσο το Gonzaga με το South Carolina. Όσο και αν είναι η πρώτη συμμετοχή των Bulldogs, η έκπληξη προέρχεται από το γεγονός ότι δεν τα είχαν καταφέρει ήδη ως τώρα να το ξανακάνουν, και όχι από το ότι τελικά τα κατάφεραν. Ή ίσως από το γεγονός ότι ενώ για άλλη μια φορά αρκετός κόσμος τους θεωρούσε φαβορί για να φτάσουν στο Phoenix, τελικά τα κατάφεραν και δεν λιγοψύχησαν κάπου στη διαδρομή. Έχοντας μόνο μία ήττα φέτος, και όντας το #1 seed στον όμιλό τους, οι πιθανότητες έλεγαν ότι θα πρέπει φέτος να βρουν έναν τρόπο να κεφαλαιοποιήσουν όλη την καταπληκτική δουλειά που έχει γίνει στο κολέγιο τις τελευταίες δυο δεκαετίες. Και τα κατάφεραν, με τρόπο εμφατικό μάλιστα. Είναι ομάδα που θεωρητικά δεν έχει καμία αδυναμία, καθοδηγείται από έναν εξαιρετικό προπονητή, έχει μία πολύ δυνατή frontline και καλούς περιφερειακούς, την καλύτερη άμυνα στο κολεγιακό -με διαφορετικές αρχές από αυτή του South Carolina που βασίζεται περισσότερο στην ασφυκτική πίεση- και που καταφέρνει να μην δίνει εύκολα κανέναν διάδρομο προς το καλάθι, αλλά ούτε και ελεύθερα σουτ.
Γιατί δεν θα το σηκώσουν
Γιατί ενώ κατάφεραν να φτάσουν επιτέλους στο Final 4 και να σπάσουν την ταμπέλα της loser ομάδας, εκείνης, που ενώ είναι πάντα ποιοτική, ποτέ δεν καταφέρνει να φτάσει ως το τέλος, παίζουν τώρα ενάντια σε μία ομάδα που έρχεται ως το απόλυτο outsider, και είναι αυτά ακριβώς τα παιχνίδια που είναι τα πιο επικίνδυνα για τις πολύ καλές ομάδες που δεν έχουν, όμως, ακόμα το ένστικτο του νικητή. Θα καταφέρουν οι Bulldogs να αντέξουν στην ταμπέλα του μεγάλου φαβορί; Ποτέ ως τώρα δεν τα έχουν καταφέρει.
Το αστέρι της ομάδας
Ο Nigel Williams-Goss είναι ο εγκέφαλος της ομάδας, και είναι το “Α” και το “Ω” στην επιθετική της λειτουργία. Μέχρι τώρα τα έχει πάει σχεδόν άριστα στο τουρνουά, τραβώντας τόσο στο σκορ, όσο και στην οργάνωση του παιχνιδιού. Με μία μόνο εξαίρεση. Κόντρα στο West Virginia και την ασφυκτική του πίεση σε όλο το γήπεδο, απέναντι δηλαδή σε μία ομάδα που είχε ως βασικό στόχο να τον βραχυκυκλώσει και να τον εξωθήσει σε λάθη, ο Williams-Goss είχε 10 πόντους με 2/10 σουτ, δύο assists και πέντε λάθη. Μαντέψτε ποια άλλη ομάδα έχει άμυνα που παίζει στο ίδιο στυλ και στην ίδια ένταση με το West Virginia. Αν ο Williams-Goss επαναλάβει μία τέτοια κακή εμφάνιση κόντρα στην πίεση του South Carolina, οι ελπίδες του Gonzaga για τελικό μειώνονται αισθητά.
Ο παίκτης κλειδί
Απέναντι σε μία όχι και τόσο δυνατή frontline, o Przemek Karnowski θα πρέπει να είναι τόσο βάρβαρος και κτηνώδης όσο μας έχει συνηθίσει, για να δώσει το προβάδισμα στο Gonzaga. Ο θηριώδης ξυλοκόπος των Bulldogs πρέπει να επιβληθεί μέσα στη ρακέτα, να καθαρίσει τα rebounds -όπως το κάνει- και να καταφέρει να ανακόψει τις διεισδύσεις των περιφερειακών του South Carolina, και κυρίως του Thornwell, ώστε να τους εξωθήσει σε σουτ από την περιφέρεια, εκεί που η άμυνα του Gonzaga σπάει κόκαλα και κόβει την ευστοχία των αντιπάλων στο μισό.
Από το βάθος του πάγκου
Ο Zach Collins δεν είναι ο τυπικός παγκίτης κολεγιακής ομάδας. Με τις διαπιστεύσεις που είχε μπαίνοντας στο κολέγιο ως prospect πέντε αστέρων, στις περισσότερες σχεδόν ομάδες θα ξεκινούσε βασικός. Στο Gonzaga όμως, που η φανέλα συνοδεύεται από τόνους ιδρώτα στην προπόνηση, ο Collins ξεκινάει από τον πάγκο, και μπαίνει στο παιχνίδι για να ζωντανέψει τη ρακέτα των Bulldogs. Πανύψηλος, αλλά γρήγορος για το μέγεθος του, δίνει συχνά λύσεις στην επίθεση όταν μπαίνει, αλλά κυρίως λειτουργεί ως σκιάχτρο κάτω από την ρακέτα μοιράζοντας τάπες και ελέγχοντας τους αιθέρες.
Oregon Ducks
Final Fours: 2 (1939, 2017)
Συμμετοχές σε Τελικό: 1 (1939)
Πρωταθλήματα: 1 (1939)
MOP: –
Η πορεία τους ως τώρα
Round of 64: 93-77 vs Iona
Round of 32: 75-72 vs Rhode Island
Sweet 16: 69-68 vs Michigan
Elite 8: 74-60 vs Kansas
Γιατί θα το σηκώσουν
Η επίθεσή τους είναι φανταστική και βγάζει φωτιές. Αυτό που περνάει ο Tyler Dorsey τον Μάρτιο μπορεί να εξηγηθεί μόνο με μεταφυσικούς όρους. Ο Jordan Bell έχει αποδειχθεί σε κέρβερο, κάνοντας μερικά κοψίματα που δεν θα ήταν δυνατόν να συμβούν, και με αυτόν τον τρόπο, συνταράσσει όποιον αντίπαλο έχει διανοηθεί να πλησιάσει τη ρακέτα των Ducks, ενώ παράλληλα έχει μαζέψει ό,τι σκουπίδι είναι διαθέσιμο. Και δεν έχουμε φθάσει ακόμη στον Dillon Brooks, που μπορεί να μην κάνει το καλύτερο τουρνουά, αλλά αποτελεί τον ηγέτη και καλύτερο παίκτη αυτή της ομάδας,
Γιατί δεν θα το σηκώσουν
O τραυματισμός του Chris Boucher πριν την αρχή του τουρνουά έχει καλυφθεί πλήρως με τον Dillon Brooks να κατεβαίνει στο τέσσερα και τον Jordan Bell να κάνει μυθικές εμφανίσεις με νούμερα που θα τον κατατάξουν ανάμεσα σε θρύλους. Ε, λοιπόν η North Carolina είναι αυτή ακριβώς η ομάδα που είναι πλασμένη για να τιμωρήσει αδυσώπητα τα κοντά σχήματα που θα χρησιμοποιήσει η ομάδα του Dana Altman. To shooting guard της βασικής πεντάδας των Tar Heels είναι στο μέγεθος του Brooks, που αναγκαστικά αγωνίζεται σαν power forward, και ο Bell -που κι αυτός με την σειρά του δεν έχει μέγεθος center- θα βρεθεί να παλεύει με τα θηρία.
Το αστέρι
Dillon Brooks: Ο Καναδός forward έχει παραχωρήσει το ρόλο του αστεριού της ομάδας κατά τη διάρκεια του Μαρτίου στον Tyler Dorsey, αλλά τώρα που έφθασε το Final 4 πρέπει να σηκώσει την ομάδα στις πλάτες του. Αμυντικά θα πρέπει να κρατήσει τον δυναμίτη Isiah Hicks μακριά από το επιθετικό rebound. Επιθετικά θα πρέπει να δικαιώσει πλήρως τον τίτλο του πιο πολυσύνθετου σκόρερ σε κολέγιο. Θα πρέπει να βάλει τα μακρινά σουτ, έχοντας αντιμέτωπους τους πιο αργούς ψηλούς των Tar Heels. Στο pick’n’roll πρέπει να είναι και αυτός που θα βρει μπροστά του τον Kennedy Meeks για να τον χτυπήσει στα μάτια μέχρι τέλους, αλλά θα πρέπει παράλληλα, αφού σκρηνάρει, να σκοράρει αμέσως. Με τον πιο συμβατικό Dorsey να είναι πιο εύκολο να περιοριστεί στο ένας εναντίον ενός, ο Dillon Brooks θα πρέπει να βγάλει όλα τα βέλη από την ανεξάντλητή του φαρέτρα και να μετατρέψει τον ημιτελικό σε μια επίδειξη του επιθετικού του ταλέντου.
Παίκτης κλειδί
Όσοι παίκτες έχουν βγάλει τα νούμερα που έχει βγάλει ο Jordan Bell στο τουρνουά ως τώρα έχουν επιλεγεί στις πρώτες δύο θέσεις του draft, με μοναδική εξαίρεση τον Mark Madsen. Αυτό από μόνο του είναι αρκετά ενδεικτικό, όπως και το γεγονός ότι είναι ο πρώτος παίκτης μετά τον Hakeem Olajuwon ο οποίος έχει πέντε συνεχόμενα παιχνίδια στο τελικό τουρνουά με περισσότερα από 12 rebounds μαζεμένα σε έκαστο. Οι οκτώ τάπες κόντρα στο Kansas είναι μια καλή ένδειξη επίσης. Κανένας δεν έχει κυριαρχήσει τόσο απόλυτα μέσα στην ρακέτα αυτόν τον Μάρτη όσο ο Jordan Bell, o οποίος είναι έτοιμος να προκαλέσει εφιάλτες σε μία από τις ομολογουμένως πιο δυνατές frontlines του κολεγιακού μπάσκετ.
Jordan Bell: rebounding machine.
He's the first to pull down 12+ boards in 5 straight tourney games since HOFer Hakeem Olajuwon in '83-84. pic.twitter.com/5hN4gfsLLI
— ESPN College BBall (@ESPNCBB) March 26, 2017
Από το βάθος του πάγκου
Βασικά, οι Ducks είναι μια σχετικά ρηχή ομάδα, ειδικότερα στη γραμμή των ψηλών, που γα την περίπτωση τους θα την ονομάσουμε “γραμμή του ψηλού”. Ο Kavell Bigby-Williams είναι το πιο βαρύ κορμί που μπορεί να επιστρατεύσει ο Altman, και πιθανότατα θα χρειαστεί να αγωνιστεί παραπάνω από τα 15 λεπτά που έπαιξε αντιμέτωπος με το Iona στον πρώτο γύρο. Αν καταφέρει σε αυτά τα λεπτά της συμμετοχής να κερδίσει τις μάχες που του αναλογούν κοντά στη ρακέτα, το Oregon θα έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει στα ίσια τη νίκη από τους Tar Heels.
North Carolina Tar Heels
Final Fours: 20 (1946, 1957, 1967, 1968, 1969, 1972, 1977, 1981, 1982, 1991, 1993, 1995, 1997, 1998, 2000, 2005, 2008, 2009, 2016, 2017)
Συμμετοχές σε Τελικό: 10 (1946, 1957, 1968, 1977, 1981, 1982,1993, 2005, 2009, 2016)
Πρωταθλήματα: 5 (1957, 1982, 1993, 2005, 2009)
MOP: James Worthy (1982), Donald Williams (1993), Sean May (2005), Wayne Ellington (2009)
Η πορεία τους ως τώρα
Round of 64: 103-64 vs Texas Southern
Round of 32: 72-65 vs Arkansas
Sweet 16: 92-80 vs Butler
Elite 8: 75-73 vs Kentucky
Γιατί θα το σηκώσουν
Η North Carolina είναι η ομάδα που έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Δείτε την είσοδο των ομάδων στο Phoenix την Πέμπτη. Ενώ οι υπόλοιπες ομάδες έδειχναν ενθουσιασμένες απλά επειδή βρίσκονταν στη γιορτή, οι Tar Ηeels συμπεριφέρονταν σαν να ήταν αυτοί οι αμφιτρύωνες. Δεν θεωρούσαν τη συμμετοχή τους σαν δώρο, αλλά σαν μία υποχρέωση την οποία είχαν λάβει σαν δεδομένη. Γαλαζοαίματο κολέγιο, συνηθισμένο να βρίσκεται στην μεγάλη σκηνή, και αυτό αποτυπωνόταν καλύτερα από όλους στον Roy Williams που μπήκε στο ένατό του Final 4 με το ύφος τσιφλικά του Nότου που μεσουρανεί, και είναι νταβατζής απλά για χόμπι.
@DaggumRoy Room for ya clubs in the trunk? pic.twitter.com/Zlh4FHdZrW
— Squish McLargeHuge (@Squish78) March 29, 2017
Η πιο έμπειρη ομάδα, κι όχι απλά μόνο επειδή πέρυσι κρατούσαν τον Τίτλο στα χέρια τους μέχρι την τελευταία ανάσα. Με μια πεντάδα με δυο τεταρτοετείς και τρεις τριτοετείς είναι μια σπάνια έμπειρη ομάδα στην εποχή του “one and done” και αυτό φαίνεται σε κάθε κατοχή. Τρανότερο παράδειγμα το φινάλε του παιχνιδιού με το Kentucky, που ενώ όλοι νόμιζαν πως έπεται παράταση, βρήκαν καλό σουτ δίχως να χρειαστεί ο Williams να ζητήσει καν time out.
H North Carolina, βέβαια, είναι κάτοχος και του πιο εντυπωσιακού στατιστικού σε όλο το NCAA. Ανανεώνουν το 40,9% των επιθέσεων τους με επιθετικά rebounds. H frontline των Jackson-Hicks-Meeks κυνηγάει μανιωδώς το επιθετικό rebound, και στις καλές τους βραδιές μαζεύουν πίσω ένα στα δύο άστοχά σουτ της ομάδας τους. Κόντρα στο Οregon ξυπνάει μία εικόνα του Jordan Bell να παλεύει μόνος του με τα θηρία, τα οποία σιγά-σιγά θα τον κατασπαράξουν. Πως αντιμετωπίζονται τόσοι πολλοί και καλοί ψηλοί από έναν και μόνο παίκτη;
Γιατί δεν θα το σηκώσουν
Γιατί μπορεί το μπάσκετ να είναι το άθλημα των ψηλών, όπως λένε και τα κλισέ, αλλά η March Madness είναι το τουρνουά των κοντών. Ομάδα δίχως σπουδαίους περιφερειακούς δεν μπορεί να στεφθεί Πρωταθλήτρια, και παρά την επιβλητικότητα της frontline των Tar Heels, οι κοντοί είναι ένα επίπεδο κάτω. Ο Joel Berry μπορεί να είναι εξαιρετικός σουτέρ, αλλά δεν είναι καλός δημιουργός, στο επίπεδο του Marcus Paige τουλάχιστον, και ο Theo Pinson είναι ο πλέον ανέμπνευστος περιφερειακός του Final 4. Η North Carolina έχει μόλις δύο καλούς σουτέρ από μακριά, τους Jackson και Berry (άντε τρεις, υπολογίζοντας και τον Maye) και μπορεί να είναι η ομάδα που θα μπλοκαριστεί από μια απλή ζώνη. Αν οι αντίπαλοι τους ειδικά τους στερήσουν τα επιθετικά rebounds, η επίθεση των Tar Heels μπορεί να γίνει μονοδιάστατη βασισμένη απλά στα κέφια του Jackson.
Το αστέρι
Justin Jackson: Ο πιο πλήρης παίκτης του κολεγιακού μπάσκετ θα έχει ακόμη μια ευκαιρία για τον Τίτλο. Ο Jackson είναι ένας αθλητής επιπέδου ΝΒΑ, που ενώ σκόραρε συνήθως εκμεταλλευόμενος τα αθλητικά του χαρίσματα και κυρίως στο ανοιχτό γήπεδο, έχει πλέον μεταμορφωθεί, καθώς όχι μόνο μπορεί να τελειώσει με bombitas λες και είναι δυάρι που δεν μπορεί να σηκωθεί από το έδαφος, αλλά -το κυριότερο- έχει δουλέψει πραγματικά πάρα πολύ το μακρινό του σουτ και έχει γίνει σουτέρ σχεδόν του 40% με εφτά προσπάθειες ανά παιχνίδι από το τρίποντο, μετατρέποντας την μεγάλη του αδυναμία σε όπλο. Με την χαμηλή πεντάδα του Oregon θα ματσαριστεί με τον Dorsey, σε ένα διαρκές miss-match για το Oregon, καθώς ο ένας είναι ένα αρχετυπικό αθλητικό τριάρι που θα έχει απέναντι του έναν παίκτη που είναι πολύ μικροκαμωμένος για δυάρι. O Jackson θα είναι ο παίκτης που θα κληθεί να σβήσει όποιον περιφερειακό των Ducks πάρει φωτιά, θα είναι ο σκόρερ που θα πάρει στις πλάτες του τους Tar Heels, και, παράλληλα, αν το Oregon κατορθώσει να κλειδώσει τον Barry, o Jackson θα είναι αυτός που θα γίνει ο δημιουργός για την ομάδα του Roy Williams. Ακούγονται πολλές οι ευθύνες, αλλά ο Jakcson είναι αυτός που μπορεί να τα κάνει όλα.
Ο παίκτης κλειδί
Όπως είπαμε, η μάχη της ρακέτας θα κρίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό το σημερινό παιχνίδι, και ο Isaiah Hicks θα είναι ο παίκτης κλειδί σε αυτή την μάχη. Χρωστάει ένα καλό παιχνίδι, αφού κόντρα στο Kentucky ήταν πολύ κακός με τέσσερις πόντους και κανένα rebound, ενώ και ενάντια στο Butler, στον προηγούμενο γύρο, απέτυχε να κάνει αισθητή την παρουσία του, με μία πολύ άχρωμη εμφάνιση. Έχει αφήσει τον Κennedy Meeks να βγάζει όλα τα κάστανα από τη φωτιά μέσα στην ρακέτα, και αν δεν εμφανιστεί σήμερα, το North Carolina θα έχει προβλήματα, καθώς, καλός, χρυσός, και ήρωας ο Luke Maye, αλλά πόσες φορές θα μπορέσει να επαναλάβει τέτοιες εμφανίσεις;
Από το βάθος του πάγκου
O Luke Maye θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σχεδόν σαν “βύσμα”, καθώς, παρά την σχετικά καλή καριέρα του στο γυμνάσιο, βρέθηκε στα πλάνα των Tar Heels επειδή ήταν παιδί της περιοχής και ο πατέρας του ήταν βασικός quarterback για το Πανεπιστήμιο της North Carolina, ενώ έπαιζε και γκολφ με τον προπονητή Roy Williams. Την περσινή του πρώτη χρονιά είχε μικρή συμμετοχή, και φέτος είχε δουλέψει αρκετά ώστε να είναι περίπου η δεύτερη αλλαγή στους ψήλους. Είναι διαφορετικός από τους δυναμικούς συμπαίκτες του, καθώς φαίνεται πως μεγάλωσε βλέποντας τον Dirk. Μέχρι να βρεθούμε στο Memphis, όπου ο Hicks έκανε φάουλ και ο Maye ήρθε από τον πάγκο για να βάλει 16 πόντους με 12 rebounds. Όταν ο Calipari πριν το ντέρμπι στο Elite 8 είπε πως ανησυχούσε για τον Maye όλοι νόμιζαν πως τρόλλαρε, αλλά, δυστυχώς για τους Wildcats, δικαιώθηκε, καθώς ο power forward σκόραρε 17 πόντους με τους δύο τελευταίους να είναι το καλάθι στα 0,3 δεύτερα που έδωσαν στην ομάδα του τη νίκη με 75-73 και -ανεξαρτήτως συνέχειας- έβαλαν τον ίδιο στο πάνθεον των μεγάλων μορφών στην Ιστορία του κολεγίου του.
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! #Elite8 pic.twitter.com/GETD7qN2kG
— NCAA March Madness (@marchmadness) March 26, 2017
Το θέμα είναι πως το παραμύθι του Luke Maye μάλλον δεν έχει σταματήσει εδώ. Απέναντι στο Oregon, που θα αγωνιστεί με τον Dillon Brooks σαν power forward και θα προσπαθήσει να γεμίσει τη ρακέτα για να καταφέρει να μαζέψει κανά rebound, ο Maye θα μπορέσει να βρει πολλά ελεύθερα σουτ από την περιφέρεια. Στα δύο μεγαλύτερα παιχνίδια της καριέρας του σούταρε 12/19, εκ των οποίων 5/8 τρίποντα, και θα έχει τη δυνατότητα να πάρει άλλα τόσα σουτ. Και έχοντας βάλει ήδη το καλάθι της χρονιάς είναι ασφαλές να θεωρήσουμε πως θα το βλέπει σαν βαρέλι.
