Αφιέρωμα στο ABA, Μέρος 9ο: Season 1974-1975

Posted on Apr 5 2017 - 11:01am by Aris Tolios

Χρόνια φίλος και συνοδοιπόρος των συντακτών του Ball Hog, τακτικός αναγνώστης στη συνέχεια, και πλέον μέλος της συντακτικής ομάδας του ίδιου του site, o Άρης Τόλιος παραμένει αγαπημένος “πελάτης” στις Ball Hog λίγκες, αλλά παράλληλα ετοιμάζει και παρουσιάζει μέσα από τη σελίδα μας ένα πληρέστατο αφιέρωμα στο πιο τρελό πρωτάθλημα μπάσκετ που υπήρξε ποτέ: το ABA. Αφού, λοιπόν, έκανε μία γενική εισαγωγή στο πρώτο μέρος του αφιερώματος και είδαμε αναλυτικά την πρώτη σεζόν στο δεύτερο, τη δεύτερη στο τρίτο, την τρίτη στο τέταρτο , την τέταρτη στο πέμπτο, την πέμπτη στο έκτο, την έκτη στο έβδομο και την έβδομη στο όγδοο (‘ντάξει, δεν θα τελειώσει αυτό, αντίο ζωή, πηδάω), σήμερα το αφιέρωμα συνεχίζεται με τα πεπραγμένα της όγδοης χρονιάς του ΑΒΑ, εκείνα της σεζόν 1974-75.

Beware of Greeks bearing gifts

Κάποια στιγμή εκεί στο Texas αποφάσισαν ότι παραπήγε το κακό με το franchise της πολιτείας στο ΑΒΑ, τους Chaparrals. Σε έξι χρόνια στο Dallas και στα περίχωρα του, οι Chaparrals δεν είχαν συναντήσει ποτέ περισσότερους από 7.800 οπαδούς τους στο γήπεδο τους -για την ακρίβεια ο μέσος όρος προσέλευσης ήταν γύρω στους 2.500 θεατές.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν οι σκιές που απλώθηκαν πάνω από την ομάδα μετά το τέλος της σεζόν 1972-73, ότι υπήρχε ένα διακριτικό αλλά σαφές σχέδιο για μια λιγότερο «μαύρη» ομάδα, περισσότερο συμβατή με τα κατάλοιπα του Νότου, αλλά και το γενικότερο «μάγκωμα» που ακολουθούσε το κυρίως «λευκό» κοινό του μπάσκετ στις ΗΠΑ απέναντι στην φερόμενη ως «διολίσθηση» του αθλήματος στα ναρκωτικά και στη ζωή των γκέτο. Αφορμή στάθηκε η ανταλλαγή του Donnie Freeman των 24,3 ppg με τον “Pacer” Bob Netolicky των 15,1 ppg/9,2 rpg, η καριέρα του οποίου είχε αρχίσει να παίρνει την κατιούσα1)Βέβαια στο Dallas ο “Neto” αναστήθηκε σε ηλικία 30 ετών, όταν «έγραψε» 18,7 ppg/10,1 rpg σε 84 αγώνες (περισσότερους από ποτέ) και 40,6 mpg (περισσότερα από ποτέ), παίζοντας ως επί τω πλείστον center για πρώτη φορά στη ζωή του.. Βλέποντας αυτά, οι μαύροι αθλητές αρνήθηκαν να αγωνιστούν μέχρι να αναγκαστεί να εκδώσει η ομάδα ντροπιαστικά επίσημη ανακοίνωση -“disclaimer” ότι δεν φτιάχνει ρόστερ με ρατσιστικά κριτήρια.

Και κάπως έτσι πέρναγε ο καιρός. Η ομάδα κατρακυλούσε, φτάνοντας τελευταία στη Δύση, κάτω ακόμα κι από τους «νέους» Conquistadors, η προσέλευση ήταν -ως συνήθως- απογοητευτική, και οι φήμες φούντωναν για μετακίνηση της ομάδας στο New Jersey. Βεβαίως, το τελευταίο δεν ήταν ασυνήθιστο στο ΑΒΑ, κάθε άλλο. Όμως, το να αγωνίζονται σχεδόν όλη τη σεζόν 1972-73, μέσα σε τέτοιο κλίμα, αναμένοντας να πάνε σε άλλη πόλη, ήταν πρωτοφανές.

Φυσικά, η συμφωνία με το New Jersey δεν έγινε ποτέ και η διοίκηση των Chaparrals βρέθηκε σε τέλμα και προφανώς, εν μέσω κατακραυγής, δεν μπορούσε να επιστρέψει την ομάδα πάλι στο Dallas. Εντελώς τυχαία, όμως, βρέθηκε μια άκρη με το San Antonio για να συναφθεί τελικά μια από αυτές τις συμφωνίες που δεν γίνονταν παρά μόνο στο ΑΒΑ: οι Chaparrals θα νοικιάζονταν (!) για δύο χρόνια στους επίδοξους αγοραστές για $800.0002)Γιατί; Γιατί στα $400.000 ετησίως εκτιμούσαν οι παραχωρητές την αξία της ομάδας. Γιατί; Γιατί έτσι. και αν οι «παραχωρησιούχοι» έμεναν ικανοποιημένοι με το προϊόν, με άλλα $800.000 θα μπορούσαν να έχουν το franchise για πάντα! Στην μια πλευρά της συμφωνίας βρίσκονταν οι απεγνωσμένοι ιδιοκτήτες των Chaparrals και στην άλλη ο Red McCombs και βασικά ο Angelo Drossos…

Ο Angelo ο Drossos ήταν ζωντανή απόδειξη επιχειρηματικού δαιμονίου -τέτοια που θαρρείς πως η λίγκα φτιάχτηκε για αυτόν… ή για Έλληνες, γενικότερα. Mέσα στα 68 χρόνια που πρόλαβε να ζήσει, προτού καταλήξει από τη νόσο Parkinson, ο Δρόσος είχε προλάβει να είναι πυγμάχος, μετά διοργανωτής αγώνων πυγμαχιών, μετά ιδιοκτήτης καντίνας hot dog, μετά πωλητής αυτοκινήτων (για τον Red McCombs), μετά υπεύθυνος πωλήσεων, και μετά χρηματιστής υπό την καθοδήγηση του θρυλικού Dean Witter.

Ο Drossos μέχρι τότε δεν είχε ασχοληθεί ξανά με μπάσκετ. Κανένα πρόβλημα, όμως -ήταν πεισματάρης και ερωτεύτηκε γρήγορα και παράφορα το μπάσκετ. Περίφημη, εξάλλου, παραμένει η ιστορία, όπου ο Drossos κατάφερε να έχει χορηγούς στις ραδιοφωνικές μεταδόσεις και προμηθευτές στην αρένα ταυτόχρονα και την Coca Cola και την Pepsi!

Βεβαίως, ο Drossos δεν ήταν άνθρωπος που είχε σοβαρά χρήματα, αλλά πραγματικά επινοούσε απίθανους τρόπους για να τα αντλεί, σαν πετρέλαιο στην άγονη γη του Texas. Από τα $800.000 που έπρεπε να δώσει αρχικά στους ανθρώπους στο Dallas, κατάφερε να μαζέψει από 36 (!) επενδυτές μόλις $780.000 -εκ των οποίων, μάλιστα, τα $200.000 πήγαν στην πόλη του San Antonio σε αντάλλαγμα για το αορίστου χρόνου δικαίωμα χρήσης του συνεδριακού κέντρου, που είχε φιλοξενήσει το HemisFair ’EXPO ’683)Αυτά τα χρήματα, ο δήμος τα έδωσε στον ιδιοκτήτη του συνεδριακού κέντρου με αντάλλαγμα τον ζωολογικό κήπο της πόλης….

Ο Άγγελος ο Δρόσος

Η αλήθεια ήταν πως ο Drossos ήταν, όχι μόνο δαιμόνιος, αλλά και τρομερά ανταγωνιστικός, αφού σήκωνε το γάντι σε οτιδήποτε με οποιονδήποτε τρόπο. Μια φορά είχε κατέβει στο παρκέ για να δείρει τον τότε νεαρό προπονητή των Cougars, Larry Brown, μετά από μια ώρα μεταξύ τους trash-talking, ενώ για να κλείσει τη συμφωνία με τον τότε «φρέσκο» από το UNC προπονητή, George Karl, στο San Antonio, δεν δίστασε να προκαλέσει σε μια παρτίδα τένις τον δικηγόρο του Karl, αλλά και πρώην αθλητή του Davis Cup, Donald Dell4)Ο αγώνας δεν έγινε, αλλά ο Dell εκτίμησε το θράσος του Drossos που ξέχασε τα $40.000 που τους χώριζαν!

Και ο Drossos δεν σταμάτησε εδώ. Ο άνθρωπος που έκανε ταυτόχρονα χορηγούς την Pepsi και την Coca Cola και αγόρασε γήπεδο για διακόσια χιλιάρικα, βρήκε κατά τη διάρκεια της πρώτης σεζόν τον τρόπο για να γλιτώσει τα υπόλοιπα χρήματα από τη συμφωνία με τους ανθρώπους του Dallas: με την ομάδα να μην κόβει εισιτήρια και τα κεφάλαια να είναι περιορισμένα και να στερεύουν, ο Drossos πήρε τηλέφωνο στο Dallas και σε μια επίδειξη άκρατου συνδικαλισμού, τους δήλωσε «ετοιμαστείτε να πάρετε την ομάδα πίσω». Φυσικά, οι τελευταίοι ταράχτηκαν, αφού θα έπρεπε να φορτωθούν την ομάδα που έψαχναν εναγωνίως να δώσουν. Όταν λοιπόν έπεσαν στο δόλωμα του Drossos και τον ρώτησαν πως μπορούν να τα βρουν για να κρατήσει την ομάδα, αυτός τους απάντησε να ξεχάσουν τη δεύτερη δόση (δηλαδή τις άλλες $800.000) και να έχει το 100% του franchise, ξεχρεώνοντας μόνο την πρώτη δόση. Μαντέψτε τι έγινε…

Αφού η νέα διοίκηση αμφιταλαντεύτηκε -όχι για πολύ- στη μετονομασία του franchise ανάμεσα σε “Spurs” και “Gunslingers”, πέρασε και στα πιο αγωνιστικά.

Baby steps

Με την ομάδα να είναι για αρκετά χρόνια αγωνιστικά ουραγός, ο Drossos έπρεπε να βρει προπονητή, front office, και κυρίως αρκετούς παίκτες της προκοπής. Oι πρώτοι που προσλήφθηκαν ήταν ο Terry Stembridge (εκφωνητής των Dallas Chaparrals και ο Bernie LaReau (γυμναστής των Chicago Bears του NFL) και ακολούθησε ο coach Tom Nissalke, ο οποίος, μετά την απόλυση του από τους Sonics, έψαχνε να βρει νέα ομάδα -ακόμα και χωρίς ανταμοιβή, αφού πληρωνόταν από την αποζημίωση από τους Sonics! Τον Nissalke τον θεωρούσε τον πιο βαρετό προπονητή ο Stembridge από την σεζόν 1970-71 που βρίσκονταν μαζί στους Chaparrals (παρότι τότε ο Nissalke είχε ανακηρυχθεί «προπονητής της χρονιάς»), αλλά ο Drossos βιαζόταν. Στη συνέχεια, προχώρησε στους παίκτες.

Το franchise, στην πρώτη του χρονιά ως Spurs πλέον, είχε στη βασική πεντάδα τους James Silas, Rich Jones, Harley “Skeeter” Swift, Joe Hamilton και Bob Netolicky. Οι πέντε τους άνοιξαν την preseason μπροστά σε ένα ενθουσιώδες κοινό, κερδίζοντας μάλιστα στους Houston Rockets του ΝΒΑ με 91-89 στις 6 Οκτωβρίου του ‘73, όμως μόνο ο Silas μακροημέρευσε στο San Antonio, αφού μέσα σε λίγες εβδομάδες ο Swift αφέθηκε ελεύθερος, ο Hamilton έγινε ανταλλαγή στο Kentucky, o “Neto” επέστρεψε στην αγαπημένη του Indiana, ενώ ο Jones πήγε στους Nets το καλοκαίρι του ’75.

Αυτός που παρέμεινε «σημαία» στο San Antonio ήταν ο παικταράς James Silas ή αλλιώς “The Snake” ή αλλιώς “Captain Late” ή αλλιώς “The Late Mr. Silas” (τίποτα μακάβριο, απλά αναφορικά με τις clutch ικανότητες του).

Ο Silas είχε περάσει undrafted στο ABA από το «ταπεινό» κολέγιο Stephen F. Austin. Από τότε είχε αφήσει τη φήμη ότι αφηνίαζε στην τέταρτη περίοδο, με αρκετές περιπτώσεις όπου σκόραρε 20 πόντους τότε. Ιδιαίτερα από την στιγμή που προσγειώθηκε ο George Gervin στο San Antonio, συνέθεσαν ένα εκπληκτικό δίδυμο στο backcourt, δημιουργώντας μια μόνιμη αποτρεπτική απειλή για τα double-teams που επιχειρούσαν στον “Iceman” οι αντίπαλες άμυνες. Θα ήταν μάλιστα πολύ διασημότερος αν στο τέλος της σεζόν 1975-76 -όταν και κατέγραψε 23,8 ppg/5,5 apg/52% FG – δεν είχε υποστεί τραυματισμό στο γόνατο, από τον οποίον δεν ανέκαμψε ποτέ. Παρόλ’ αυτά, θεωρείται μέχρι σήμερα ένας από τους κορυφαίους ever του ABA και μάλιστα, έγινε ο πρώτος “Spur” που είδε την φανέλα του να αποσύρεται.

Πέραν του Silas, οι Spurs δεν είχαν πολλά να επιδείξουν στην αρχή της σεζόν. Το συντηρητικό μπάσκετ σκοπιμότητας του Nissalke ήταν έως και αποκρουστικό. Από την άλλη, η άμυνα τους ήταν σαδιστική -σε 49 αγώνες οι αντίπαλοι τους σκόραραν διψήφιο αριθμό πόντους, 72 πόντους μόνο κατάφεραν να βάλουν οι δυνατοί Nuggets, ενώ για κάποιο λόγο, κάθε ματς με το “powerhouse” των Pacers γινόταν ντέρμπι, με εξαίρεση όταν τους συνέτριψαν με 92-66 στην αρχή της σεζόν! Οι Spurs στο πρώτο τους παιχνίδι «άνοιξαν» με 6.000 θεατές -πολύ μακριά από τις μερικές εκατοντάδες των Chaparrals. Όμως, το πρώτο μήνα είχαν μέσο όρο 1.600 θεατές. Τι άλλαξε λοιπόν και έφτασαν τους 3.000 μέχρι τα Χριστούγεννα;

Ας όψεται ο Earl Foreman -ο ιδιόρρυθμος ιδιοκτήτης των Virginia Squires, με το εξαιρετικά γεμάτο μυαλό να κάνει ταυτόχρονα τα καλύτερα και χειρότερα deals και την μονίμως άδεια τσέπη του.

Ο «Σβεν» μαζί με τους John Wooden και Bill Walton

Ο Drossos κάποια στιγμή εντόπισε τον Ολλανδό Swen Nater, center των Squires και ίδιας φουρνιάς με τον Karl, απόφοιτο του UCLA, ο οποίος, rookie όντας, έπαιζε αναπληρωματικός του Jim Eakins. Ψηλό της προκοπής έψαχνε ο Drossos, παρέα με τον Foreman έκανε, αναλώσιμος ήταν ο Nater, οπότε αποφάσισε μετά από ένα league meeting να κάνει την κίνηση του. Πήρε λοιπόν τον Foreman και τον γνωστό Dick Tinkham των Pacers και κατέβηκαν σε ένα ελληνικό μαγαζί στη Νέα Υόρκη ονόματι «Διόνυσος», το οποίο ήταν ακριβώς τόσο καλτ όπως μπορείτε να φανταστείτε ένα ελληνικό μπουζουκτσίδικο στη Νέα Υόρκη στη δεκαετία του ’70. Την επόμενη μέρα οι Squires θα έπρεπε να πληρώσουν μια δόση των $100.000, την οποία, ως συνήθως, ο Foreman θα είχε καθυστερήσει. Γνωρίζοντας το και με τη βοήθεια του Tinkham, ο Drossos του πρότεινε ότι σε 15’ θα μπορούσε να πάρει την τράπεζα του San Antonio και να του ετοιμάσει επιταγή ύψους $300.000 για τον Nater -παράλογο ποσό, αλλά είπαμε, εκτός από «γάτος», στην αρχή ο Drossos ήταν και κάπως άσχετος. Οι τρεις άντρες έσφιξαν τα χέρια, ξενύχτησαν παρτάροντας στον «Διόνυσο», ο αξύριστος Drossos έδωσε την επιταγή με το που άνοιξε την τράπεζα το επόμενο πρωί στο league meeting στον μισομεθυσμένο Foreman και ο coach των Squires, Al Bianchi, έμαθε τα νέα από το τηλέφωνο. Τόσο απλά.

Iceman”

Όμως, για να φτάσουν οι Spurs τον μέσο όρο των 6.303 θεατών που ολοκλήρωσαν τη σεζόν 1973-74, χρειάστηκε άλλη μια γενναία κίνηση. Με δράστη τον Drossos και θύμα/συνεργό και πάλι τον Foreman.

Όπως είχαμε επισημάνει, την σεζόν 1972-73 συνυπήρχαν στην Virginia σε ιδιαίτερα νεαρή ηλικία οι Julius Erving – George Gervin. Τον Gervin ανακάλυψε ο Johnny Kerr: πριν γίνει ο γνωστός broadcaster των Bulls στη δεκαετία του ’90, ήταν scouter για τους Squires. Όταν τυχαία έμαθε για τον George Gervin, ο ίδιος τον περιγράφει σαν να ανακάλυψε ότι ο Elvis ζει και αμέσως επικοινώνησε με τους Bianchi – Foreman. Ο τελευταίος βρήκε τον Sonny Vaccaro, πολύ πριν γίνει «το στέλεχος της Nike που υπέγραψε τον Michael Jordan» και μεσολάβησε για να κλείσει ο Gervin στους Squires με πενταψήφιο (!) νούμερο.

Όμως, ο Al Bianchi προφανώς δεν συνειδητοποιούσε τι ακριβώς είχε στα χέρια του, πολλώ δε μάλλον όταν τους προόριζε και τους δύο για τη θέση του small forward. Μαζί δεν κατάφεραν πολλά και έτσι, όταν ο Erving έφυγε για τους Nets, ο Bianchi δεν στεναχωρήθηκε, αφού θα έδινε χώρο στον Gervin. Ωστόσο, ο Foreman φαίνεται πως είχε άλλα σχέδια, ήτοι να πουλάει κομμάτι-κομμάτι την ομάδα, μέχρι να την ξεφορτωθεί.

Έτσι, όταν έφτασε στα αυτιά του Drossos πως ο Foreman είχε οικονομικά θέματα πάλι, σήκωσε το τηλέφωνο και του ζήτησε τον Gervin για $225.000. Ο Foreman από τη μία γλυκοκοίταζε τα χρήματα, αλλά από την άλλη σκεφτόταν τους οπαδούς των Squires να τον κυνηγούν με πυρσούς και δικράνια, ιδιαίτερα ενόψει του All-Star Game, το οποίο θα γινόταν στην Virginia. Οπότε, ο Drossos έδωσε πάλι τη λύση: να του δώσει εκείνη τη στιγμή τα χρήματα και η μεταγραφή να ανακοινωθεί μετά τη λήξη του All-Star Game.

Επειδή είμαστε σίγουροι πως δεν μπορείτε να φανταστείτε κάτι τέτοιο, μισθώσαμε τον σαιξπηρικό ηθοποιό DeMarcus Cousins να ερμηνεύσει τον George Gervin. Απολαύστε:

Μολαταύτα, η είδηση της μεταγραφής διέρρευσε και αμέσως μετά το παιχνίδι, ο Foreman πανικοβλήθηκε και ζήτησε από τον Drossos να ακυρώσουν τη μεταγραφή. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Drossos ήταν να αρνηθεί. Το δεύτερο ήταν να επικοινωνήσει με τον Irwin Weiner, ατζέντη του Gervin και υποσχόμενος νομική κάλυψη, τους έπεισε να πετάξουν την ίδια μέρα για το San Antonio.

Στην υπόθεση ενεπλάκη και ο Mike Storen, ο κομισάριος του ABA, στο πλευρό του Foreman, προφανώς, προσπαθώντας να σώσει τη λίγκα, αφού μια ομάδα που μέσα σε μερικά χρόνια έχει δώσει τους Julius Erving, Rick Barry, Charlie Scott, George Gervin και Swen Nater, της έκανε κακό και πήγαινε για διάλυση. Παρότι πρότεινε στον Drossos να πάρει τα λεφτά του πίσω με τόκο ή να πάρει όποιον άλλον παίκτη θέλει από τον Foreman, αυτός αρνήθηκε. Ο Storen, εκτός των άλλων, δεν μπορούσε να νομιμοποιήσει μια εντελώς παράνομη συμφωνία, στην οποία ο Gervin αγωνιζόταν σε μια ομάδα για δύο μήνες, έχοντας συμβόλαιο με μια άλλη.

Τελικά, υπέρ της νομιμοποίησης της μεταγραφής του Gervin τάχθηκε το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο του San Antonio (προφανώς!), με τον δικαστή να είναι οικογενειακός φίλος του Drossos και κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας στους Spurs! Ο George Gervin, ο “cooler than ice”, με το ασύλληπτο finger-roll ήταν πλέον Σπιρούνι!

(Before) Pounding the rock

Όλα τα θεμέλια είχαν μπει. Όμως, η ομάδα δεν μπορούσε με τίποτα να πάρει μπροστά -παρέμενε προτελευταία σε επίθεση και κούραζε και τους οπαδούς της. Οπότε, όταν τσακώθηκε ο Drossos με τον Nissalke στις αρχές της σεζόν 1974-75, κανείς δεν στεναχωρήθηκε, παρότι οι Spurs βρίσκονταν εκείνη την στιγμή στο 17-10.

Αντικαταστάτης του ήταν ο βετεράνος Bob Bass, ο οποίος τότε ήταν GM στο Memphis. Μάλιστα, τον Bass πρότεινε ο πρώην ιδιοκτήτης και φίλος του Drossos, Charlie Finley, και το πρώτο παιχνίδι του ως coach των Spurs ήταν εκτός έδρας απέναντι στους Memphis Sounds, οπότε ο Bass απλώς συνάντησε την ομάδα εκεί!

Παρότι η αρχή των Spurs υπό τον Bass έγινε με εννιά (!) παιχνίδια «στο δρόμο», στη συνέχεια, η ομάδα ανέκαμψε, τελείωσε τη σεζόν με ρεκόρ 51-33, είχε 7.853 θεατές ανά αγώνα, φτάνοντας -απελευθερωμένη πλέον από τα «δεσμά» του Nissalke- ως η δεύτερη καλύτερη επίθεση στο ΑΒΑ. Οι οπαδοί της την λάτρευαν, αφού ο θόρυβος που έκαναν ταίριαζε με το run’n’gun παιχνίδι της. Το «γκελ» που έκανε η άφιξη τoυ franchise στο San Antonio ήταν σχεδόν άμεσο, αφού λίγο μετά τον ερχομό καλών παικτών όπως οι Nater και Gervin, ακολούθησε ο ερχομός του Bass.

Αγωνιστικά μιλώντας, οι Spurs έπεσαν δοξασμένα στον πρώτο γύρο των playoffs του 1975 κόντρα στους Pacers και γενικά, δεν επέδειξαν τίποτα σπουδαίο στα 11 χρόνια του Gervin στην ομάδα, πέρα από τρεις νικηφόρες σεζόν στο ΑΒΑ και πέντε τίτλους της Central στα έξι πρώτα χρόνια στο ΝΒΑ. Ακόμα και μετά το mega-deal το καλοκαίρι του ’75, όταν ο «μάγκας και άρχοντας» Drossos κατάφερε να πουλήσει τον Swen Nater στους Nets αντί $300.000 και των Billy Paultz, Larry Kenon και Mike Gale στον δύσμοιρο Roy Boe, πάλι στον «τοίχο» των Pacers τράκαραν και στα playoffs του ’76. Το θέμα, όμως, δεν ήταν αυτό. Το αστείρευτο μεράκι του Drossos κατάφερε να αναστήσει ένα μισοπεθαμένο franchise, προσθέτοντας του ένα superstar σχεδόν συγκρίσιμο με τον Dr. J (μετά την μετακίνηση του στο “2”, ο δίμετρος Gervin ήταν πραγματικό cheat) και να βάλει το San Antonio για τα καλά στον χάρτη, σηκώνοντας το ανάστημα του απέναντι στο μισητό Houston και καθιστώντας το, μετά τη συγχώνευση με το ΝΒΑ, «μεγαλούπολη του μπάσκετ».

“Baseline Bums”

Αυτό που ήταν πράγματι αξέχαστο στους Spurs του ABA ήταν οι οπαδοί. Μάλιστα οι Spurs είχαν έρθει σε συμφωνία, μέσω του John Begzos, του business manager τους, με τους “Baseline Bums”: καμιά εκατοστή -Μεξικανούς κυρίως- εργάτες, οι οποίοι είχαν ειδική θέση πάνω από τη φυσούνα, από όπου έβγαιναν οι ομάδες. Σε αυτούς έδιναν μπλουζάκια και φτηνότερα εισιτήρια με αντάλλαγμα αυτοί με τη σειρά τους, αφότου σχόλαγαν από τη δουλειά και έκαναν μια στάση από το Lone Star Pavilion, όπου φόρτωναν κάμποσα καφάσια μπύρες, να έρχονται στο γήπεδο μεθυσμένοι και να κάνουν αδιανόητο σαματά -ενίοτε να αμολάνε και τα κουτάκια τους στο διαιτητή!

Για να μην τους αδικούμε, οι Baseline Bums έκαναν και πιο όμορφες καταστάσεις. Όπως για παράδειγμα, όταν ο Larry Brown, ως προπονητής των Nuggets πλέον, λογομάχησε με τον Bass, στη συνέντευξη τύπου είπε πως «το San Antonio αξίζει μόνο για τη σαλάτα guacamole». Έτσι, στην πρώτη επίσκεψη των Nuggets, οι Bums υποδέχθηκαν τον Brown πριν την έναρξη του αγώνα με ένα τεράστιο καζάνι με τα υλικά του guacamole, ενώ σε κατοπινούς αγώνες μεταξύ των δύο ομάδων, πέταγαν έτοιμη σαλάτα guacamole στον πάγκο των Nuggets!

Και φυσικά ήταν και τα events. Για παράδειγμα, η “Dime Beer Night” -δέκα μπύρες με ένα δολάριο! Ή η “Merchants Night”, όπου έβαλαν δώδεκα άτομα να πουλάνε σε τοπικές επιχειρήσεις δέκα εισιτήρια στην τιμή των $10… μόνο που επειδή πληρώνονταν με προμήθεια, πρέπει να πούλησαν γύρω στα…20.000 εισιτήρια!!!

Τέλος, κορυφαία στιγμή όλων ήταν το All Star Game του 1975 που διοργανώθηκε στο San Antonio, με κεντρικό καλλιτέχνη μάλιστα τον Willie Nelson. Οι διοργανωτές φόρτωσαν τους παίκτες με τόσα δώρα, ελπίζοντας ακριβώς στο ότι δεν θα μπορούν να τα κουβαλήσουν και θα τα αφήσουν πίσω. Κεντρική ατραξιόν ήταν ένα πανέμορφο άλογο, η “Turf Julie”, η οποία προοριζόταν για τον MVP του All-Star Game. Η “Turf Julie” έκανε βόλτες στο παρκέ για εβδομάδες πριν το All Star Game για να εξοικειωθεί με το χώρο, οπότε όλοι ήταν πολύ ενθουσιασμένοι. Μόνο που ο MVP Freddie Lewis δεν είχε ξαναδεί καλά – καλά άλογο στη ζωή του, πόσο μάλλον να το ιππεύσει, οπότε το άλογο μπήκε σε πλειστηριασμό. Ο Lewis πήρε τα $2.000 και ένας από τους επενδυτές της ομάδας πλειοδότησε για να πάρει το άλογο -μόνο που το καημένο… ψόφησε δύο εβδομάδες μετά από ασιτία, αφού ο «ιπποκόμος» που το είχε αναλάβει, εξαφανίστηκε, έχοντας ξοδέψει όλα τα χρήματα για την τροφή του αλόγου σε μπύρες Pearl…

The Ultimate Underclassman

Αυτό το παιδάκι έγινε μετά ο “Chairman of the Boards”

Από άποψη ατομικού ταλέντου, η σεζόν 1974-75 είδε σπουδαίους rookie όπως οι Marvin Barnes, Maurice Lucas5)Περισσότερα και για τους δύο αυτούς στο επόμενο μέρος., Bobby Jones, Billy Knight, Len Elmore και ο θρύλος των “streetballers” Fly Williams – κανείς όμως δεν ήταν σαν τον Moses Malone.

Για τον “Big Mo” μπορείτε να διαβάσετε πολλά στο εξαιρετικό αφιέρωμα του εξαιρετικού site theballhog.net, εμείς εδώ θα σταθούμε σε ορισμένα σημαντικά και σκόρπια στοιχεία για την ζωή του λίγο πριν και λίγο μετά τη διετή θητεία του στο ΑΒΑ.

Καταρχάς, ο Malone ήταν ο πρώτος underclassman που έγινε επαγγελματίας από την ίδρυση του ΝΒΑ και δεν πέρασε σκόπιμα ούτε δευτερόλεπτο από το κολεγιακό μπάσκετ. Από τη μία, η τραγική οικονομική κατάσταση της μονογονεϊκής οικογένειας Malone (δηλαδή της Mary Malone και του μοναχογιού της) και από την άλλη, οι ακαδημαϊκές επιδόσεις του νεαρού Moses, που περιέγραφαν έναν έφηβο κάπου ανάμεσα σε λειτουργικά αναλφάβητο και αργόστροφο, καθιστούσαν το επαγγελματικό μπάσκετ, όχι απλώς διέξοδο για τον Moses, αλλά μια φωταγωγημένη ασφαλτοστρωμένη λεωφόρο, περιτριγυρισμένη από μίζερες και αχαρτογράφητες δυστοπίες.

Το δε εξωφρενικό recruiting του Moses ήταν ένα απροκάλυπτο φτύσιμο στους «σκληρούς» -και βαθιά υποκριτικούς- σχετικούς κανόνες του NCAA. Στην senior χρονιά του στο λύκειο, ο Malone ήταν αντικείμενο στρατολόγησης από 200 κολέγια, με αποτέλεσμα:

  • Ο θείος του να λαμβάνει φακελάκια των $1.000 συστηματικά.
  • Ο assistant coach του New Mexico, John Whisenant, να μένει για δύο μήνες στο κοντινό ξενοδοχείο Howard Johnson’s,
  • Το Maryland να ξοδεύει πάνω από $20.000 στο τοπικό Holiday Inn, έχοντας στρατολογήσει γύρω στους 17.000 (!) απόφοιτους, φοιτητές και βετεράνους (όπως ο John Lucas II) να γράφουν γράμματα, να μιλάνε με τον Moses, να τον πηγαινοφέρνουν με το αυτοκίνητο και να του κάνουν το τραπέζι.
  • Το σπίτι των Malones, ενώ κατά τα άλλα ερειπωμένο, να έχει ολοκαίνουργια έπιπλα, χαλί, κλιματισμό και τηλεόραση, για να συνοδεύουν τις εικόνες των Martin Luther King, John και Jackie Kennedy, Ιησού Χριστού και Moses Malone.
  • Ο Moses να σαρώνει στους βαθμούς του στο τελευταίο εξάμηνο «τόσο-όσο», ώστε να γίνει “scholarship eligible” και να καθιερώνει «ταρίφα» $200 μόνο για να επισκεφθεί ένα campus.

Φυσικά, το ABA δεν είχε τέτοια ζητήματα, αφού έψαχνε να βρει μανιωδώς και οπουδήποτε ταλέντο για να ανταγωνιστεί το ΝΒΑ και μάλιστα, απαλλαγμένο από οποιουσδήποτε κανονιστικούς περιορισμούς από την εποχή του Spencer Haywood. Αυτός που κυνήγησε τον Moses “per mare per terram” ήταν ο προπονητής των Utah Stars, Bucky Buckwalter, ο οποίος έπιασε το νήμα από μια και μόνο πραγματικότητα: κανείς στο περιβάλλον των Malone δεν θεωρούσε πως ο Moses έπρεπε να πάει κολέγιο -δεν υπήρχε καμία διάθεση από κανέναν, κανένα κίνητρο από πουθενά. Οι παράγοντες της Utah ήξεραν πως αυτό ήταν το καταλυτικό συγκριτικό πλεονέκτημα τους, αφού από αυτό είχαν «καεί» στο παρελθόν στις περιπτώσεις των Marvin Webster και Robert Parish.

Έτσι, ο Moses συναίνεσε6)Μην φανταστείτε, ένα “Ok man” θα είπε. σε ένα συμβόλαιο που είχε τους εξής όρους:

  • Τέσσερα χρόνια διάρκεια και με αυξανόμενες απολαβές συνόλου $565.000
  • $40.000 signing bonus
  • $10.000 signing bonus στην Mary Malone
  • $500 μηνιαίως στην Mary Malone συν $335 μηνιαίως για έξοδα διαμονής
  • $10.000 για κάθε ακαδημαϊκό τρίμηνο στον Moses, σε περίπτωση που φοιτήσει σε κολέγιο
  • Διάφορα bonus επιδόσεων (όπως για παράδειγμα, χρόνος συμμετοχής, πόντοι, rebounds, επιλογή σε All-ABA ομάδα, κ.λπ.)

Το impact του “Big Mo” ήταν άμεσο, παρότι τότε δεν είχε τη σωματοδομή και τον κώλο νταλίκας που ανέπτυξε στην πορεία και τον έκανε ασυναγώνιστο στο «ζωγραφιστό». Τότε ήταν ένας έφηβος, ύψους 2,08 και βάρους 98 κιλών, με διάπλαση αδύνατου παιδιού, που έτρεχε όσο λίγοι ψηλοί το παρκέ και ακουμπούσε το στεφάνι με το κεφάλι του, χάρη στην αλτικότητα του. Το μόνο το οποίο ένωνε το παιχνίδι του νεαρού και του ώριμου Moses ήταν το -μοναδικό μέχρι σήμερα- ταλέντο του στα επιθετικά rebounds.

Τελικά, ο Malone έκλεισε την αρχή της καριέρας του (δηλαδή το πέρασμα του από το ΑΒΑ) με 17,2 ppg/12,9 rpg/55% FG και κάπως πρόωρα, αφού τραυματίστηκε στα μέσα της δεύτερης σεζόν, ήδη έχοντας παραχωρηθεί στους St. Louis Spirits από την χρεωμένη μέχρι το κεφάλι Utah.

Τον τραυματισμό του δεν τον διαπίστωσε ο γυμναστής της ομάδας, αλλά ο ίδιος ο Moses με δυο απλές λέξεις: “foot broken”.

Αυτό.

Welcome to Loserville

Υπάρχουν διάφορες ομάδες που δεν μπορούν να αποτινάξουν την ταμπέλα του «λούζερ». Πάρτε για παράδειγμα την εθνική Ολλανδίας ή Αργεντινής στο ποδόσφαιρο (την Αγγλία δεν την περιλαμβάνουμε, γιατί πάντα μικρή ομάδα ήταν) ή αντίστοιχα την Κροατία και την Τουρκία (ή και τους τούρκικους συλλόγους) εν γένει στο μπάσκετ.

Και μετά, υπάρχουν και οι ομάδες που ακόμα κι όταν κερδίσουν, σε μια σεζόν που μοιάζει να είναι φτιαγμένη για αυτές και φυσικά, χωρίς να πείθουν ότι απέκτησαν “championship pedigree”. Στο μπάσκετ αυτοί είναι ο Wilt Chamberlain στο NBA, ο John Calipari στο NCAA, η Barcelona στην Ευρωλίγκα και οι Kentucky Colonels στο ABA.

Σε κάποια στοιχεία της ομάδας του Kentucky είχαμε αναφερθεί στο πέμπτο μέρος, με αφορμή τον Dan Issel. Ο Issel συνέθεσε μαζί με τον Artis Gilmore ένα από τα σπουδαιότερα δίδυμα ψηλών στην Ιστορία του επαγγελματικού μπάσκετ στις ΗΠΑ, με μικρή, όμως, επιτυχία. Το 1971 και το 1973 έχασαν στους Τελικούς του ΑΒΑ, ενώ τη σεζόν 1971-72 τερμάτισαν με το καλύτερο ρεκόρ στην Ιστορία της λίγκας (68-16) και αποκλείστηκαν στο πρώτο γύρο των playoffs. Η ομάδα είχε ένα σπουδαίο frontcourt, είχε ένα εξαιρετικό δίδυμο σουτέρ στο backcourt, τους Louis Dampier και Darel Carrier, οπότε; Τι έφταιγε;

Και εντάξει, άσχετα από την τρομερή μπασκετική παράδοση της περιοχής, στα πρώτα χρόνια του franchise «ψάχνονταν» – διάολε, το ΑΒΑ «ψαχνόταν»! – οπότε και το σκυλάκι Ziggy εμφανιζόταν ως μέλος της ομάδας και η τζόκεϊ Penny Ann Early αγωνιζόταν και τα «κουνελάκια» του Playboy εμφανίζονταν στα ημίχρονα και γενικώς, δεν έβγαινε πολύ νόημα.

The first woman to play professional basketball

Α ναι. Η ιστορία της Penny Ann Early. Η Early ήταν, τρόπον τινά, πρωτοπόρος, όντας η πρώτη γυναίκα τζόκεϊ στην Ιστορία των ΗΠΑ. Ειδικά στην συντηρητική ευρύτερη περιοχή του Louisville, δέχτηκε μποϊκοτάζ από τους άντρες τζόκεϊ σε μια επίδειξη «ανδρικής αλληλεγγύης».

(Μισό λεπτό να βάψω το χέρι μου με ανεξίτηλη κόκκινη μπογιά, ώστε το facepalm, εκτός από ηχηρό, να μη φεύγει και με τίποτα).

Ωστόσο, o ιδιοκτήτης των Colonels, Joseph Gregory, αποφάσισε να στηρίξει την Early, προσφέροντας της συμβολικά συμβόλαιο στην ομάδα! Και όταν ο coach Gene Rhodes διαμαρτυρήθηκε για το που πάει τέλος πάντων αυτή η χώρα, ο Gregory τον διέταξε να την βάλει να παίξει κιόλας!!!

Όπερ και εγένετο. Στις 28 Νοεμβρίου 1968, στον αγώνα ενάντια στους Los Angeles Stars, η Early, ύψους 1,60 και βάρους 51 κιλών, φόρεσε τη μίνι φούστα της και ζιβάγκο με το #3 στην πλάτη (ο αριθμός των ανδρών τζόκεϊ που την μποϊκόταρε), έκανε ζέσταμα και τελικά κάπου στις αρχές του αγώνα, ο ξενερωμένος Rhodes την έβαλε στο παρκέ, αυτή επανέφερε τη μπάλα από την πλάγια γραμμή στον Bobby Rascoe και αυτός αμέσως κάλεσε timeout. Αυτά τα δέκα δευτερόλεπτα μπάσκετ στη ζωή της Early, είτε το εκλάβουμε ως “publicity stunt”, είτε ως συμβολική διαμαρτυρία, την έκαναν την πρώτη γυναίκα που αγωνίστηκε σε επαγγελματική λίγκα μπάσκετ στις ΗΠΑ -υπό τη βουή, μάλιστα, ενός τρομερού standing ovation από το κοινό των Colonels.

Τα στατιστικά της καριέρας της Early στο επαγγελματικό μπάσκετ μπορείτε να τα δείτε εδώ.

Age of Dinosaurs

Μετά από αυτή την όμορφη παρένθεση, ας επιστρέψουμε στο πως οι Colonels δεν κατάφερναν για αρκετές σεζόν να δικαιώσουν τις προσδοκίες, παρά τις σωστές κινήσεις.

Η πρώτη κίνηση έγινε το 1970 όταν μια ομάδα επενδυτών, με επικεφαλής τον Wendell Cherry, αγόρασε την ομάδα από τους Gregorys – τον Joseph, την Mamie και τον Ziggy.

Η δεύτερη κίνηση ήταν να πάρουν τον Mike Storen, τον καλύτερο GM του ABA, από τους Pacers. Ο γεννημένος για μπίζνες Storen κατάφερε να γίνει ο πρώτος παράγοντας στην Ιστορία που απέστειλε αίτημα ως GM της Indiana στο Kentucky για τέσσερα φιλικά στην preseason και απάντησε θετικά ο ίδιος, λίγους μήνες μετά, ως GM των Colonels! Τα φιλικά πήγαν πολύ καλά και έβγαλαν χρήματα, βασισμένα στην γνωστή διαμάχη ανάμεσα σε Indiana και Kentucky. Παράλληλα, ο Storen έπεισε τον παλιό του εργοδότη, τον Dick Tinkham, να πιέσει, ώστε οι Pacers να πάνε στη Δυτική Περιφέρεια, ώστε σε περίπτωση που δύο μεγάλα franchise βρεθούν στους Τελικούς, αυτοί, όχι μόνο να έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά να βγει αρκετά οικονομικά και στις δύο ομάδες, λόγω της δυνατότητας μετακίνησης με λεωφορείο!

Τρίτη κίνηση ήταν ο ερχομός του Dan Issel, τον οποίον στρατολόγησαν όλοι μαζί οι ιδιοκτήτες των Colonels, οι οποίοι ήταν απόφοιτοι του Kentucky. Ο ίδιος ο Issel έτσι κι αλλιώς αγαπούσε την πόλη, η γυναίκα του ήταν Κεντακιώτισσα/Κεντακίτισσα/Κεντακιανή (sic), οπότε δεν ήταν δύσκολο να γίνει Colonel. Βέβαια, από το «αποστειρωμένο» περιβάλλον των Wildcats προερχόμενος, ένα μικρό σοκ το έπαθε όταν αφ’ ενός, φάνηκε πως έπαιζε διαρκώς preseason παιχνίδια με τους Pacers και αφ’ ετέρου, όταν απολύθηκε στην αρχή της σεζόν ο Gene Rhodes…

…το οποίο ήταν η τέταρτη κίνηση. Ο Rhodes ήταν κατά μία έννοια «καθεστώς» στο Kentucky, οπότε ο τοπικός Τύπος «τηγάνισε» τον Storen για αυτή την επιλογή του, οπότε ο σατανάς Storen έπρεπε να σκεφτεί έναν τρόπο να κάνει μια πολύ δυνατή ρελάνς. Αυτή ήταν ο θρυλικός coach Frank Ramsey, βετεράνος Wildcat και Celtic -περίπου σαν να απολύεις τον Απόστολο Πέτρο και να φέρνεις μεταγραφή τον Απόστολο Παύλο7)Θεέ μου, τι ιεροσυλία, σώσε με!.

Ο Ramsey ήταν παλιομοδίτης προφανώς, αλλά όχι συντηρητικός. Αγαπούσε τους αθλητές, αγαπούσε το παιχνίδι και αγαπούσε το Kentucky, και -φυσικά- οπαδοί και παίκτες τον αντιμετώπιζαν με δέος -τόσο, που έκαναν τα στραβά μάτια σε διάφορες ιδιοτροπίες του. Τέτοιες ήταν η συνήθεια του να δένει με ταινία ο ίδιος τα πόδια των παικτών (ώστε να γίνεται «με το σωστό τρόπο»), η εμμονή του να εντοπίζουν οι παίκτες το σημείο στη γραμμή των ελευθέρων βολών όπου καρφώνονταν οι σανίδες μεταξύ τους (άρα ήταν το κέντρο της γραμμής και το «σωστό σημείο» να σταθείς), η συνέπεια του να παίρνει την πολύ πρωινή πτήση για το Louisville από το Madisonville όπου έμενε (επομένως, η προπόνηση ξεκινούσε νωρίς το πρωί) και άλλα τέτοια. Παράλληλα, η απαξίωση του ΑΒΑ ήταν τέτοια που οι παίκτες ταξίδευαν συχνά με το λεωφορείο, αφού δεν υπήρχε αεροπορική σύνδεση ανάμεσα στις πόλεις και κωμοπόλεις που φιλοξενούσαν αγώνες και ακόμα κι όταν έφταναν, αναγκάζονταν να περιμένουν στα ξενοδοχεία μέχρι να αδειάσουν δωμάτια…

Όμως, η αλληλοτροφοδότηση σεβασμού και εκτίμησης από τους παίκτες και στοργής και ψυχολογικής στήριξης από τον Ramsey, οδήγησε την ομάδα στους τελικούς απέναντι στους Utah Stars το ’71. Παρά την ήττα τους σε επτά παιχνίδια, ο Ramsey άφησε την ομάδα, αφού είχε δηλώσει πως θα προπονούσε εξ ανάγκης και μόνο για ένα χρόνο.

Το καλοκαίρι, λοιπόν, οι Colonels βρέθηκαν σε άλλο ένα σταυροδρόμι. Από τη μία, βρέθηκαν χωρίς προπονητή, ακριβώς τη στιγμή που βρίσκονταν σε τροχιά διεκδίκησης τίτλου. Από την άλλη, κατάφεραν και απέσπασαν το μεγαλύτερο τρόπαιο στη «φουρνιά» του ’71, τον Artis Gilmore. Το Kentucky, σε ένα από τα γνωστά μυστικά draft της λίγκας, πλειοδότησε, έχοντας στον κλειστό του φάκελο ένα “vintage ABA” συμβόλαιο στον “Α-Train” (1,5 εκ. δολάρια για δέκα χρόνια, $50.000 signing bonus και ένα εικοσαετές “Dolgoff Plan” της τάξης των $40.000 ετησίως8)Μα τι τα περάσατε τα έτη στο συμβόλαιο ρε, στραγάλια; ) σε έναν center που, από άποψη φυσικών, αθλητικών και αγωνιστικών προσόντων, ερχόταν μια φορά τη χιλιετία. Ο Gilmore ήταν ύψους 2,18 (2,34 με το afro), με ακόμα μεγαλύτερο wingspan, ενώ ζύγιζε 108 κιλά όταν μπήκε στη λίγκα, αριστερόχειρας, τρομερά δυνατός και αλτικός, και με ιδιαίτερα οξυμένο αμυντικό ένστικτο. Το επιθετικό του παιχνίδι στην αρχή ήταν περιορισμένο, αλλά ο Artis λάτρευε να κόβει σουτ (ειδικότητα του τα σουτ στα πλάγια του low post, δίπλα στην baseline) και να παίρνει rebounds. Σε επίπεδο ατομικής άμυνας, ο Gilmore δεν αποκλείεται να είναι ό,τι καλύτερο έχει ακουμπήσει μπάλα του μπάσκετ. Να το πούμε και αλλιώς –αν σε παραδέχεται ως τέτοιο ο σιχαμένος μισάνθρωπος (P)Rick Βarry, κάτι κάνεις καλά.

Για τη δύναμη του δε, δεν χρειάζεται να γράψουμε πολλά. Ας αφήσουμε όσους τον αντιμετώπισαν να μιλήσουν.

Ο λόγος για τον οποίον ο Artis Gilmore δεν συγκαταλέγεται στους δέκα σπουδαιότερους ψηλούς όλων των εποχών ήταν πολύ απλά η ταπεινότητα του, η άρνηση του να γίνει οτιδήποτε κοντά σε εγωκεντρικό αθλητή, αγωνιστικά ή κοινωνικά. Αυτό φάνηκε από τη συνέντευξη τύπου όταν οι δημοσιογράφοι άρχιζαν να ακουμπάνε τα μαλλιά του ή να τον ρωτάνε επανειλημμένα πόσο ψηλός είναι -στην πρώτη περίπτωση, αποκρίθηκε «τι με περάσατε, μαϊμού;» και στη δεύτερη, απάντησε «ρωτάτε κάποιον χοντρό πόσο ζυγίζει και σας φαίνεται φυσιολογική αυτή η ερώτηση;». Ειλικρινά, αξίζει να δει κανείς την ομιλία του Gilmore στην τελετή εισόδου στο Hall of Fame για να καταλάβει τι σημαίνει άνθρωπος με πραότητα και σεβασμό.

Προπονητής ανέλαβε ο Joe Mullaney, που μόλις είχε απολυθεί από τους Lakers, τον οποίον χαρακτήριζαν όλοι «ιδιοφυΐα». Tη σεζόν 1971-72 η ομάδα ήταν ασταμάτητη, τερματίζοντας με το εξαιρετικό 68-16, παίζοντας κυρίαρχο, πειθαρχημένο μπάσκετ, ενώ και την επόμενη τερμάτισε με 56-28. Όμως οι Colonels άργησαν να καταλάβουν πως το μπάσκετ που έπαιζαν ήταν πολύ συγκεκριμένο. Έτσι για παράδειγμα, το εξαιρετικά εγκεφαλικό παιχνίδι του Rick Barry, βασισμένο σχεδόν αποκλειστικά στην δημιουργία και εκτέλεση από μέση απόσταση, σε συνδυασμό με τα αδυσώπητα double teams πάνω σε Gilmore, Dampier και Issel (ο Carrier ήταν τραυματίας), τους έλιωσαν στον πρώτο γύρο των playoffs το ’72. Το ίδιο μοντέλο αντέγραψαν και οι Pacers στους τελικούς του ’73, και κάπως έτσι οι Colonels απέκτησαν τη φήμη της ομάδας που στο τέλος μένει πάντα με τον «μουντζούρη» στο χέρι.

Rebuilding mode

Μετά το τέλος της σεζόν 1972-73, ο Wendell Cherry πούλησε την ομάδα σε μια ομάδα επενδυτών στο Cincinatti, αλλά αυτοί την πούλησαν εκ νέου στον κυβερνήτη της πολιτείας -και ιδιοκτήτη των KFC- John Y. Brown, ο οποίος συμμετείχε στο προηγούμενο σχήμα μεν, ως μικρoμέτοχος δε. Ο Brown, μέχρι τότε ήταν αδιάφορος, αλλά πείστηκε από τον… δεκάχρονο γιο του, που ήθελε την ομάδα στο Kentucky. Στη συνέχεια προχώρησε σε μια -επικοινωνιακή σαφώς- δραστική, αν μη τι άλλο, κίνηση: όρισε εντεκαμελές ΔΣ με την σύζυγο του και άλλες δέκα γυναίκες! Κάποιος μάλιστα ρώτησε την Ellie Brown αν θεωρεί την ομάδα παιχνίδι που της χάρισε ο σύζυγος της, όπου αυτή απάντησε εκπληκτικά «φυσικά και έχετε δίκιο ότι δεν ξέρω τίποτα για μπάσκετ, αλλά δείτε και τον άντρα μου: δεν ξέρει τίποτα από κοτόπουλο και μια χαρά τα κατάφερε»!

Ο Storen έγινε έξαλλος, καθώς θεωρούσε πως οι προσπάθειες χρόνων θα πήγαιναν στο βρόντο για χάρη ενός επικοινωνιακού τρικ και της πολιτικής καριέρας του John Y Brown. Έτσι, αποχώρησε με πάταγο.

Επόμενος που είδε την πόρτα της εξόδου ήταν ο Mullaney. O Brown τον ρώτησε για να τον ψαρέψει «ποιον θα προτιμούσες να έχεις για να χτίσεις μια ομάδα, τον Gilmore ή τον Erving;». Ο Mullaney απάντησε τον “Dr. J” και αίφνης ήχησε το τρίτο γαϊδουράκι το οποίο σήμαινε την απόλυση του.

Φυσικά, ο Brown ήταν ασυνάρτητος, αφού θεωρούσε πως ο Mullaney δεν αξιοποιούσε τον Gilmore σωστά, ώστε να έχει 35 πόντους σε κάθε αγώνα. Βέβαια, αμέσως μετά την απόλυση του, πήγε ο Mullaney στους Utah Stars, όπου μπορούσε να συνεννοηθεί ο άνθρωπος και κέρδισε το βραβείο του «Προπονητή της Χρονιάς»!

Αντικαταστάτης του ήταν ο Babe McCarthy (για τον οποίο θρυλικό “Babe” κάποια λόγια είχαμε πει στο τρίτο μέρος), τον οποίον συνάντησε τυχαία ο Brown στο αεροδρόμιο της Atlanta, όπου περίμενε την ανταπόκριση της η ομάδα. Ο Brown του έπιασε κουβέντα και εντυπωσιάστηκε τόσο, ώστε μόλις έφτασε στην Florida κάλεσε τον coach στο ξενοδοχείο του στο San Diego και του ζήτησε να συνεχίσουν τη συζήτηση που άφησαν στη μέση. Στο τέλος αυτής ο McCarthy έγινε προπονητής των Colonels.

Όχι ότι κατάφερε και πολλά. Αντιθέτως, αποκλείστηκε με sweep στους τελικούς της Ανατολής του ’73-’74 από τους Nets του Julius Erving.

The Promised Land

Τελικά, αυτός που οδήγησε τους Colonels στη «Γη της Επαγγελίας» ήταν ο νέος Hubie Brown, πρώην assistant coach στους Milwaukee Bucks των Lew Alcindor και Oscar Robertson. Ο Brown και ο assistant coach, Stan Albeck, χρησιμοποίησαν τέσσερα εργαλεία.

Το πρώτο ήταν η σκληρή προπόνηση, η οποία βοήθησε την ομάδα να μπορεί να παραμένει συγκεντρωμένη στα τελειώματα των αγώνων. Αυτή συνήθως συνοδευόταν και με τα βρισίδια του Brown προς κάθε ενδιαφερόμενο, τα οποία περισσότερο αποφόρτιζαν παρά αποσυντόνιζαν τους παίκτες του.

Το δεύτερο ήταν το άνοιγμα του rotation μέχρι τον 10ο παίκτη, προκειμένου να αντέξουν οι παίκτες του, τόσο τις σκληρές προπονήσεις, όσο και για να εφαρμόσουν full court press, που θα έκρυβε τις αμυντικές αδυναμίες επιμέρους παικτών του. Ο Brown υπολόγιζε οι βασικοί του να παίρνουν σχεδόν απαρέγκλιτα 32’ συμμετοχής και οι αναπληρωματικοί του 16’.

Το τρίτο ήταν ένα είδος -όσο κι αν φαίνεται περίεργο- πρώιμων analytics: ο Brown υπολόγιζε πως κάθε δύο-τρεις πόντοι διαφορά ανά αγώνα ισοδυναμούσαν με πέντε νίκες παραπάνω. Πράγματι, αν το point differential ήταν στο μηδέν και το ρεκόρ των Colonels στο 42-42, τότε το 109 στην επίθεση και 102 στην άμυνα ισοδυναμούσε όντως με το 58-26, που ήταν το πραγματικό ρεκόρ του Kentucky τη σεζόν 1974-75.

Τέλος, το τέταρτο ήταν μια αντιγραφή της τακτικής που εφαρμόστηκε στο Milwaukee, όπου σημείο αναφοράς ήταν ο ψηλός -έτσι, ο Artis Gilmore ήταν ο μόνος που έπαιρνε έξτρα λεπτά (39’ για την ακρίβεια) και άρχισε να αγγίζει πιο πολύ την μπάλα, αυξάνοντας τα σουτ του από 14 σε 16 ανά αγώνα.

Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω ήταν οι Colonels να έχουν την καλύτερη άμυνα στη λίγκα με 101,6 ppg, ενώ επέδειξαν τρομερή αντοχή καθώς βάδιζαν σε τεντωμένο σχοινί. Παρότι βρέθηκαν κάποια στιγμή με ρεκόρ 36-23, με 22 νίκες στα τελευταία 25 παιχνίδια βρέθηκαν σε ισοβαθμία πρώτοι στην postseason, λύγισαν τη «Νέμεση» των Nets στο κρίσιμο παιχνίδι του μπαράζ για το πλεονέκτημα έδρας στα playoffs και κονιορτοποίησαν κατά σειρά Memphis, St. Louis και Indiana -όλους με 4-1. Ιδιαίτερα τα ματς με τους Nets τα περίμενε όλη τη χρονιά ο Brown και γι’ αυτό απέκτησε στη free agency τον γενικά ανυπόληπτο Wil Jones, τον οποίον, όμως, είχε ονομάσει ο Julius Erving ως το δυσκολότερο προσωπικό αντίπαλο του και έτσι, είχε τη φήμη του “Doctor-stopper”.

Βεβαίως, η αλήθεια είναι πως στα κρίσιμα σημεία, οι σταρ των Colonels έβγαλαν ασπροπρόσωπο τον Brown: στο ματς-κλειδί με τη Νέα Υόρκη, ο Gilmore είχε 33 rebounds και στους τελικούς δεν είχε λιγότερα από 13 σε κανένα παιχνίδι, ενώ ο Dan Issel, που θυσίασε μεγάλο μέρος του usage του για να ευνοηθεί ο “A-Train”, σκόραρε σε όλους τους τελικούς 20+ ppg.

Αμέσως μετά την κατάκτηση του τίτλου, οι Colonels άρπαξαν την Ellie Brown, επικεφαλής του Δ.Σ. και την έριξαν στις ντουζιέρες. Άσχετα αν έμοιαζε με σκηνή πορνό (για την ακρίβεια, πάνω σε αυτή τη σεκάνς θα μπορούσε να χτιστεί ολόκληρη ταινία πορνό, αν όχι τριλογία), τα έθιμα είναι έθιμα και πρέπει μετά από τόσα χρόνια να τα σεβόμαστε.

Το κρίμα ήταν πως αυτή η ομάδα διαλύθηκε τρομακτικά γρήγορα, σε πλήρη αντίθεση με το πόσο αργά και επίπονα χτίστηκε. Για να ανταπεξέλθει στην οικονομική αιμορραγία της ομάδας, ο John Y. Brown πούλησε χωρίς δεύτερη σκέψη τον Dan Issel στους Baltimore Claws, υπό τη γενική κατακραυγή των φίλων του Kentucky, για τους οποίους οι Issel και Dampier, λόγω της διαχρονικής αφοσίωσης του στο μπάσκετ της πόλης, ήταν πραγματικές «σημαίες».

Για να καλύψει το κενό του Issel, παρότι έφερε τον Maurice Lucas, ο Hubie Brown άρχισε να πιέζει περισσότερο τους παίκτες του και να χάνει τον έλεγχο. Ενδεικτικό είναι το σκηνικό όπου ουρλιάζει στον Gilmore που έχει σκύψει το κεφάλι, μέχρι που μπαίνει στη μέση ο Lucas και ο Brown τον βάζει στον πάγκο μέχρι το τέλος του αγώνα. Κάπου στην πορεία, συγκρούστηκαν και οι δύο Brown, ιδιοκτήτης και προπονητής, σε ένα πραγματικό matchup εξουσίας μέσα στην ομάδα.

Οι τίτλοι τέλους μπήκαν με τη συγχώνευση ABA-NBA, όταν ο John Y. Brown αποφάσισε ότι ήταν εκβιασμός να πληρώσει τρία εκατομμύρια δολάρια για να μπει στο ΝΒΑ και προτίμησε να πάρει τα ίδια για να αποσύρει ένα κατά τα άλλα πετυχημένο franchise, με μεγάλη και πιστή fanbase, καθώς και να πουλήσει τον Artis Gilmore στους Bulls για $ 1,1 εκατ. Αργότερα, ο Brown αγόρασε τους Buffalo Braves του ΝΒΑ για $ 1,5 εκατ. και πιο μετά τους Boston Celtics, όπου με αφορμή τις ακραίες πρωτοβουλίες του, χωρίς συνεννόηση με τον GM Red Auerbach, κόντεψε να οδηγήσει τον τελευταίο στους Knicks. Τελικά, ο Brown παραχώρησε τα ποσοστά του ακριβώς μετά το τέλος της σεζόν 1978-79 και έφυγε, ο Auerbach έμεινε, ο Bird ήρθε, και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Yearly Notables
  • Το παρεάκι των Carl Scheer (GM), Larry Brown (coach) και Doug Moe (assistant coach) έφυγε σύσσωμο από τους Cougars και ανέλαβε τα ίδια πόστα στους Denver Nuggets (και όχι Rockets, πλέον). Μαζί οδήγησαν τους Nuggets στο δεύτερο καλύτερο ρεκόρ ever, το 65-19.
  • O Billy Cunningham επέστρεψε στο ΝΒΑ μετά το επιτυχημένο πέρασμα του από τους Cougars.
  • Στην μοναδική ίσως άστοχη κίνηση της καριέρας του ως παράγοντας, ο Mike Storen προσπάθησε να ενώσει ένα γκρουπ επενδυτών για να αγοράσουν τους Memphis Tams, που ήταν τρομερά ζημιογόνοι. Ο Storen τους άλλαξε όνομα σε Sounds και κατάφερε να στρατολογήσει τον «προπονητή της χρονιάς» από τους Stars, τον Joe Mullaney. Όμως, το Memphis συνέχισε να χάνει λεφτά, μέχρι που την παράτησε ο Storen και την ανέλαβε το ΑΒΑ -το ίδιο έκανε και με το San Diego.
  • Σε μια αλησμόνητη σειρά τελικών Δύσης, η Indiana επικράτησε του Denver. Η σειρά είχε τα πάντα -ακόμα και σύγκρουση μαγισσών. Δίνουμε τον λόγο στο εξαιρετικό ντοκουμέντο του remembertheaba.com.
  • Στο All Star Game, η Ανατολή νίκησε την Δύση με 151-124 και MVP ανακηρύχθηκε ο Freddie Lewis. Για το καημένο το αλογάκι… τα είπαμε ανωτέρω.
  • Σε αεροπορικό δυστύχημα σκοτώθηκε ο γόης μουστακαλής forward Wendell Ladner. In memoriam, λοιπόν.
  • Τέλος, την εμφάνιση της στη λίγκα έκανε μια από τις πιο τρελές και συναρπαστικές ομάδες της Ιστορίας, ένα απίστευτο άθροισμα ταλέντου και ασυναρτησίας, οι St. Louis Spirits. Παρόλ’ αυτά, πιο τρελά event από αυτά που συνέβαιναν στην Indiana δεν υπήρξαν πουθενά. Θυμάστε το άρμεγμα αγελάδας σε προηγούμενη σεζόν; Ε, στο τελευταίο ματς αυτής της σεζόν οι Pacers ανέβηκαν επίπεδο, φέρνοντας στο παρκέ τον Victor την αρκούδα για να παλέψει διάφορους sports celebrities, αλλά και θεατές -και όπως φαίνεται στις φωτογραφίες και τον Netolicky! Πάντως, για όλα τα πράγματα που θα μπορούσαν να πάνε στραβά, σας παραπέμπουμε στην εξαιρετικά εύστοχη παρωδία του ΑΒΑ “Semi-Pro” από τα χεράκια του Will Ferrell.

The best of the best
  • Πρωταθλητές: Kentucky Colonels
  • MVP: Julius Erving (New York), 27,9 ppg/10,9 rpg/5,5 apg / George McGinnis (Indiana), 29,8 ppg/14,3 rpg/6,3 apg
  • Rookie της χρονιάς: Marvin Barnes (St. Louis), 24 ppg/15,6 rpg/3,2 apg
  • Coach της χρονιάς: Larry Brown (Denver)
  • Executive της χρονιάς: Carl Sheer (Denver)
  • All-ABA Team: Julius Erving (New York), George McGinnis (Indiana), Artis Gilmore (Kentucky), Mack Calvin (Denver), Ron Boone (Utah)
  • All-ABA Rookie Team: Marvin Barnes (St. Louis), Gus Gerard (St. Louis), Bobby Jones (Denver), Billy Knight (Indiana), Moses Malone (Utah)
  • Playoff MVP: Artis Gilmore (Kentucky)μ 24,1 ppg/17,6 rpg/2,5 apg
  • All-Star MVP: Freddie Lewis (St. Louis)
  • Πρώτος σκόρερ: George McGinnis (Indiana), 29,8 ppg
  • Πρώτος ριμπάουντερ: Swen Nater (San Antonio), 16,4 rpg
  • Πρώτος σε assists: Mack Calvin (Denver), 7,7 apg
  • Πρώτος σε winning-share: Julius Erving (New York), 17,6

Υ.Γ.: Τα αναλυτικά στατιστικά της σεζόν 1974 – 75 μπορείτε να τα βρείτε εδώ.

The following two tabs change content below.

Aris Tolios

Αναγνώστης του The Ball Hog, βρέθηκε σε αυτό επειδή είχε μπάρμπα στην Κορώνη, για να προσθέσει το τελευταίο λιθαράκι γραφικότητας. Έχει αγαπήσει με τη σειρά τους Suns, τους Sonics, τους Knicks, τους Clippers, τους Mavericks, τους Warriors και τους Hornets, αλλά πιο πολύ θα παραμένει ταγμένος στη Δύση (και ειδικά στην Pacific). Φτερνίζεται λέξεις σε χιλιάδες και νιώθει περήφανος που σε κάθε κείμενο, η πλατφόρμα του επισημαίνει πως οι προτάσεις του παραείναι μεγάλες. Έχει σταματήσει να ανησυχεί και έχει μάθει να αγαπά τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό και ζει για να περνάει καλά, διαβάζοντας μεγάλα κείμενα. Γράφει για τον εαυτό του στο τρίτο ενικό.

References
1 Βέβαια στο Dallas ο “Neto” αναστήθηκε σε ηλικία 30 ετών, όταν «έγραψε» 18,7 ppg/10,1 rpg σε 84 αγώνες (περισσότερους από ποτέ) και 40,6 mpg (περισσότερα από ποτέ), παίζοντας ως επί τω πλείστον center για πρώτη φορά στη ζωή του.
2 Γιατί; Γιατί στα $400.000 ετησίως εκτιμούσαν οι παραχωρητές την αξία της ομάδας. Γιατί; Γιατί έτσι.
3 Αυτά τα χρήματα, ο δήμος τα έδωσε στον ιδιοκτήτη του συνεδριακού κέντρου με αντάλλαγμα τον ζωολογικό κήπο της πόλης…
4 Ο αγώνας δεν έγινε, αλλά ο Dell εκτίμησε το θράσος του Drossos που ξέχασε τα $40.000 που τους χώριζαν
5 Περισσότερα και για τους δύο αυτούς στο επόμενο μέρος.
6 Μην φανταστείτε, ένα “Ok man” θα είπε.
7 Θεέ μου, τι ιεροσυλία, σώσε με!
8 Μα τι τα περάσατε τα έτη στο συμβόλαιο ρε, στραγάλια;