Τα καλά νέα είναι ότι τα Playoffs του ΝΒΑ επιτέλους ξεκίνησαν.
Τα κακά νέα είναι ότι η απόδοση μας στη δουλειά θα είναι ελαφριά μειωμένη, γιατί στο ΝΒΑ επιμένουν να μην υπολογίζουν τις οργισμένες επιστολές μας για να μεταθέσουν τα παιχνίδια σε πρωινές ώρες ώστε να τα βλέπουμε με την άνεση μας, αλλά αυτό δεν πρόκειται να μας σταματήσει.
Πιστοί στο ραντεβού μας με την άλλη άκρη του Ατλαντικού, για άλλη μια χρονιά θα βλέπουμε τα πάντα και θα γράφουμε ό,τι μας έρχεται.
Κυριολεκτικά.
Wizards @ Hawks
Μια μετεμψύχωση
Οι φίλαθλοι των Hawks επί χρόνια βρίσκονταν σε μία σχέση αγάπης-μίσους με -ίσως τον πιο εξοργιστικό παίκτη που έχει πατήσει τα παρκέ του ΝΒΑ την τελευταία εικοσαετία-, τον Josh Smith. Ο Josh Smith ήταν ό,τι κοντινότερο υπήρχε στον LeBron σε σχέση με τις δυνατότητες του στο παρκέ. Έγινε και αυτός επαγγελματίας κατευθείαν μετά το high school, έναν χρόνο μετά τον “Βασιλιά”. Ένας κτηνώδης αθλητής, με απίστευτο συνδυασμό δύναμης, αθλητικών προσόντων, και αντίληψης μέσα στο γήπεδο, δεν άργησε να προκαλέσει αίσθηση στην λίγκα. Με μέσους όρους καριέρας 14,5 πόντους, 7,5 rebounds, 3 assists, 1,2 κλεψιμάτων και φυσικά δύο κοψιμάτων, είχε άπειρα παιχνίδια όπου έκανε τα πάντα μέσα στο γήπεδο, σαν μια πιο γήινη, χτιστή, έκδοση του Γιάννη.
Παρά τις επιδόσεις του, όμως, ο J-Smoove βρίσκεται αυτή την στιγμή εκτός λίγκας, καθώς ήταν παράλληλα υπαίτιος για την κατακόρυφη αύξηση των εγκεφαλικών στις πόλεις τις οποίες αγωνιζόταν, με την εμμονή του πως ήταν καλός σουτέρ, καθώς ο Smith δεν σταματούσε να παίρνει μακρινά σουτ, κι ας είχε μέσους όρους καριέρας 28% στα τρίποντα και ας είχε σουτάρει μόλις μια σεζόν με πάνω από 50% συνολικά. Ο ταλαντούχος forward ήταν σαν ένα αξιαγάπητο κουτάβι που έκανε τα πάντα τέλεια1)Που είναι, δηλαδή, απλά να υπάρχει και να είναι αξιολάτρευτο., αλλά δεν έμαθε ποτέ να σταματήσει να χέζει τη φλοκάτη. Έτσι και ο Josh Smith, εξάντλησε την υπομονή όλων των ομάδων και βρέθηκε εκτός λίγκας, αλλά πριν από αυτό μας άφησε το αριστούργημα του έκτου τελικού με το απίστευτο comeback των Rockets από -19 που αποτέλεσε και το τελικό χτύπημα από το οποίο δεν θα συνέλθει ποτέ ο ψυχισμός των Clippers.
Λίγα χρόνια μετά, αφού στην Atlanta ξεφορτώθηκαν τον Smith και η ζωή τους επανήλθε σε μια μπασκετική κανονικότητα, περνάνε το ίδιο βάσανο με τον Dennis Schröder. Ο Γερμανός point guard είναι τελείως ασταθής σουτέρ, με παράλογες επιλογές μερικές στιγμές, αλλά σε αυτή την σειρά φαίνεται πως δικαιώνεται, και το τέταρτο παιχνίδι ήταν το αριστούργημά του, το απόλυτο καλό “κακό” παιχνίδι. Έκανε τρία φάουλ στο πρώτο δωδεκάλεπτο, κι αντί να καταδικάσει την ομάδα του, έγινε η αιτία για την νεκρανάσταση του Calderón, και στο τέταρτο δωδεκάλεπτο, με το παιχνίδι στους πέντε πόντους, τρία λεπτά πριν τη λήξη, έβαλε εφτά συνεχόμενους πόντους, με δύο από τα τρία καλάθια του να είναι εξαιρετικά τραβηγμένα, χάνοντας στο μεταξύ και ένα παράλογο τρίποντο για να μας θυμίσει ποιος είναι.
Ο Schröder κάνει μια εξαιρετική σειρά, δίχως να αποβάλλει κανένα από τα κουσούρια του. Η εμπειρία μαζί του είναι ένα τρενάκι του τρόμου, μια ιλιγγιώδης διαδρομή που φαίνεται σαν μια τεράστια λάθος απόφαση και οι Hawks πάνε μαζί του κινδυνεύοντας από έμφραγμα, μα ελπίζοντας να φθάσουν σώοι στον δεύτερο γύρο.
Μία νεκρανάσταση
Η ερώτηση “πού αγωνίζεται ο José Manuel Calderón Borrallo;” σίγουρα μέχρι το προηγούμενο 48ωρο θα μπορούσε να λάβει πολλές διαφορετικές απαντήσεις, ακόμη και από τους πιο φανατικούς οπαδούς του ΝΒΑ. Απαντήσεις όπως στους Knicks, στους Lakers, στους Spurs, στην Sevilla Baloncesto, ή είναι βοηθός προπονητή στην εθνική Ισπανίας, θα μπορούσαν σχεδόν να θεωρηθούν σωστές. Όμως ο Ισπανός point guard βρέθηκε πριν από κάνα δίμηνο στην Atlanta, που εκείνη την στιγμή φάνταζε σαν ένα ακόμη καψώνι του coach Bud στους Schröder και Delaney. Με τον Γερμανό να κάνει το τρίτο του φάουλ στο όγδοο λεπτό του αγώνα, ο Ισπανός, που έκλεψε την παράσταση με το περίσσιο του πάθος από τον πάγκο της εθνικής του στο Ευρωμπάσκετ, μπήκε στο παρκέ και, παράλληλα με τη γνωστή του ψυχραιμία, έδειχνε να γυαλίζει το μάτι του.
Σε ένα σενάριο που δεν θα φάνταζε δυνατό, συμμάζεψε την επίθεση των Hawks, εκτελώντας στην εντέλεια τα plays της ομάδας και ευστοχώντας στις προσπάθειες που πήρε. Σαν αποτέλεσμα ήταν καταλυτικός στο να πάει το σκορ από το -9 στο +9 σε όσα λεπτά αγωνίστηκε στο πρώτο ημίχρονο. Μετά επέστρεψε στο φινάλε της τρίτης περιόδου και βοήθησε στο να γίνει το -1 σε +6, και συνολικά κατάφερε να γράψει θετικό συντελεστή +29 στα 20 λεπτά που αγωνίστηκε!
Thank you Baze God
Μαζί με τον Calderón ήρθε από τον πάγκο και ο Kent Bazemore για να προσφέρει 16 πόντους, τέσσερα rebounds, επτά assists και τρία κλεψίματα στην πιο πλήρη του εμφάνιση στην postseason O Baze προέρχεται από μία μέτρια χρονιά και βρίσκεται στο μικροσκόπιο λόγω του υψηλού συμβολαίου που έχει υπογράψει. Ο προπονητής τον πέρασε στον πάγκο, αφαιρώντας του το βάρος των υποχρεώσεων ενός τόσο ακριβοπληρωμένου βασικού παίκτη, βάζοντάς τον ξανά στο “2” στην άμυνα μετά από ενάμιση χρόνο ταλαιπωρία με το να κυνηγάει αντίπαλα τριάρια, και του έδωσε μια ευκαιρία να αναβαθμίσει τον ρόλο του επιθετικά. Τώρα, αντί να περιμένει να σκοράρει από το τρίποντο με την βασική πεντάδα, που δεν είναι το δυνατό του σημείο, έχει περισσότερο την μπάλα στα χέρια του και είναι ένας επιπλέον δημιουργός από τον πάγκο με εξαιρετική χημεία με τον Howard, με τον οποίο είχαν μπόλικες λόμπες που οδήγησαν σε εύκολους πόντους για τον center των Hawks.
Οι Μάγοι με τα Δώρα
Τίποτα από αυτά δεν θα ήταν δυνατόν αν οι Wizards και ο προπονητής τους δεν έκαναν δύο δώρα στους αντιπάλους τους. Στα τελευταία παιχνίδια η Washington έχει σταματήσει να περνάει την μπάλα κοντά στη ρακέτα και οι παίκτες της έχουν αρχίσει να βολεύονται σε σουτ από μέση απόσταση, αντί να φθάνουν μέχρι τέλους. Σαν αποτέλεσμα, έχουμε τον Gortat να αρπάζει μεν 18 rebounds, αλλά να επιχειρεί μόλις τέσσερα σουτ, λόγω και της αδράνειας του Wall που συμβιβάστηκε με σουτάκια. Αλλά το μεγαλύτερο δώρο το έκανε ο Scott Brooks στην Atlanta, όταν στο φινάλε της τρίτης περιόδου πέρασε ταυτόχρονα στον πάγκο τους Wall και Beal, προκειμένου να τους έχει φρέσκους στο φινάλε του παιχνιδιού. Οι Hawks τον ευχαρίστησαν για αυτό το δώρο, και απέναντι στην ξεδοντιασμένη πεντάδα της Washington πήγαν το σκορ από το -1 στο +7, μια διαφορά που δεν απώλεσαν μέχρι το τέλος του αγώνα.
Russell Giveth & Russell Taketh Away (Series finale, HOU 4-1)
Η αυλαία έπεσε σε ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα, αλλά όχι και τόσο συναρπαστικά, match-ups των φετινών playoffs. Το 4-1 των Rockets δεν εξέπληξε κανέναν, ούτε και η κυριαρχία του Russell Westbrook επί του παιχνιδιού των Thunder. Μια κυριαρχία μοιραία, αλλά και αναπόφευκτη, με βάση την πορεία της φετινής σεζόν για τους Thunder, οι οποίοι ποτέ δεν ακόνισαν τα αντανακλαστικά τους για να επιζήσουν με αυτόν στον πάγκο, και, δεδομένου του γεγονότος πως ακόμα κι αυτός δεν μπορεί να παίζει 48′, η μοίρα της σειράς ήταν πάνω κάτω προδιαγεγραμμένη. Στο παιχνίδι πάντως που κατάφεραν να πάρουν οι Thunder προβλήθηκε μια εναλλακτική εικόνα της φετινής χρονιάς, αλλά και ένας οδηγός για το μέλλον των Thunder, στο οποίο ο Westbrook δεν προσπαθεί να διαλύσει τα πάντα στο διάβα του, αλλά είναι ο μαέστρος που δίνει τον ρυθμό της ομάδας του Donovan. Από του χρόνου, με όλα τα ρεκόρ σπασμένα και τον Westbrook προσωπικά δικαιωμένο, πιο ήρεμο και συμβιβασμένο με τη νέα κατάσταση, οι Thunder μπορούν να φτάσουν μακρύτερα από τον πρώτο γύρο. Για φέτος, καλά ήταν ως εδώ.
Thunder outscored the Rockets in the series by 4.9 points per 100 possessions w Westbrook on the floor. They were a -51.3 per 100 w him off.
— Fred Katz (@FredKatz) April 26, 2017
Για άλλο ένα παιχνίδι, πάντως, οι Thunder μπήκαν δυνατά/οι Rockets μπήκαν νωθρά στο παιχνίδι, με τους δεύτερους να σκοράρουν μόνο τέσσερις πόντους στα πρώτα πεντέμισι λεπτά, δίνοντας την ευκαιρία στους Thunder να πάρουν για πέμπτο συνεχόμενο παιχνίδι μια μικρή χτες/μεγάλη στα παιχνίδια δύο και τρία, διαφορά. Οι Rockets σοβαρεύτηκαν, πήραν με τη σειρά τους μια διαφορά που έπαιζε γύρω στους 10 πόντους στο δεύτερο δωδεκάλεπτο, και καθώς το παιχνίδι συνεχιζόταν κάπως έτσι, με κακό μπάσκετ και πολύ αστοχία, όλα έδειχναν ότι η σειρά θα λήξει άδοξα και βαρετά.
Η φοβερή, όμως, ανομβρία που έφερε στους Rockets η συγκινητική περιφερειακή άμυνα των Thunder, για τους οποίους μέχρι και ο Westbrook ήταν συνεπής, αλλά και η -για άλλο ένα παιχνίδι- εξουδετέρωση του pick and roll μεταξύ Harden και Capela, άνοιξε ένα παράθυρο, όσο ακριβώς χρειαζόταν για να ορμήσει ο Russell με τον λοστό του να το ανοίξει διάπλατα και να ηγηθεί της αντεπίθεσης, συμπεριλαμβανομένου και ενός εντυπωσιακού 20-6 που έφερε την ομάδα του από το -11 στο +7. Ο τρελός, σε ένα διάστημα πέντε λεπτών, είχε 18 πόντους, τρεις assists και δύο επιθετικά rebounds, το ένα εκ των οποίων ήρθε μετά από δύο άστοχες βολές του ίδιου, και κατέληξε στο να ντριμπλάρει μέχρι το τρίποντο και να σουτάρει από τα οχτώ μέτρα για να δώσει στη διαφορά τη μεγαλύτερη τιμή της, πριν αρπάξει μετά ένα αμυντικό rebound από τα χέρια του Gibson, για να συνοψίσει για μια τελευταία φορά τη φετινή “Russell Westbrook experience”.
Τελικά, οι Thunder έπαιξαν όσο καλή άμυνα θα μπορούσαν και ήταν όσο τυχεροί χρειαζόταν, κρατώντας τους αντιπάλους τους σε ένα εφιαλτικό 16% στα τρίποντα σε 37 προσπάθειες. Παρενθετικά εδώ να σημειώσουμε πως συνολικά στη σειρά οι Rockets σούταραν με το χειρότερο ποσοστό ανάμεσα στις 16 ομάδες των playoffs, παίρνοντας λιγότερες προσπάθειες μόνο από τους Celtics (τακτική επιλογή) και Blazers (απελπισία). Οι Thunder, λοιπόν, έφεραν το παιχνίδι όσο γινόταν στα μέτρα τους, αλλά τα πάντα επέστρεψαν στην τέταρτη περίοδο στο προφανές leitmotif της σειράς: δεν μπορεί ένας να κερδίσει μια ομάδα. Οι 20 πόντοι με 6/9 της τρίτης περιόδου, έγιναν εννέα με 2/11 στην τέταρτη, και μόνο ο Oladipo και ο Jerami Grant σκόραραν στην κανονική ροή του παιχνιδιού πέρα από τον Westbrook.
Η θανατηφόρα βολή δεν ήρθε πάντως από τους συνήθεις πρωταγωνιστές των Rockets, που υστέρησαν σε αυτό το παιχνίδι, αλλά από τον Lou Williams – που κάνει τα καλύτερα playoffs της καριέρας του – ο οποίος εκμεταλλεύτηκε, σαν μεγαλύτερος αδερφός την ημέρα που λέμε τα κάλαντα, τον πάγκο των Thunder που μπήκε για τα πρώτα λεπτά της τέταρτης περιόδου και με ένα προσωπικό 8-0 σερί, με πέντε βολές και ένα τρίποντο από τον περιφερειακό του Houston, ξαναέδωσε προβάδισμα πέντε πόντων στην ομάδα του D’Antoni, που – μαντέψτε – “δεν ξανακοίταξε πίσω έκτοτε”! Ο Harden γλυκονανούρισε το παιχνίδι με 9/10 βολές, ερχόμενος φρέσκος από τον πάγκο στα μισά της περιόδου, καθώς οι Thunder έψαχναν από κάπου να πιαστούν, και τελικά πιάνονταν στα χέρια του Steve Nash των ’10s.
Grizzlies @ Spurs
The Tasmanian Devil
Ο τρελο-Patty Mills ηγήθηκε του – καταλυτικού στην εξέλιξη του παιχνιδιού – πάγκου των Spurs, κάνοντας playoff record με 20 πόντους. Οι Grizzlies έριξαν τα ζάρια τους με την ελπίδα να ρεφάρουν με τα τρίποντα του JaMychal Green στην τέταρτη περίοδο, και έφτασαν ως και το -4. Ο αγαπημένος Αβορίγινας του Popovich, όμως, δεν είχε διάθεση για τζόγο, και ήταν εγγύηση από τη γραμμή του τριπόντου. Με 12 πόντους και 4/4 τρίποντα σε έξι λεπτά στη μέση της τέταρτης περιόδου έβαλε ταφόπλακα στις ελπίδες της ομάδας του Fizdale.
I swear to goodness, the answer to "Did the Spurs win?" is so often "Did Patty Mills make shots?"
— Jeff McDonald (@JMcDonald_SAEN) April 26, 2017
Ήταν αργά στο τέταρτο δωδεκάλεπτο όταν και ο Andrew Harrison ευστόχησε σε ένα τρίποντο, με τον εκφωνητή να τον χαρακτηρίζει terrific shooter. Στην αρχή η μόνη εξήγηση που σκεφτήκαμε για μια δήλωση – που αν είχε γίνει από Έλληνα σπορκάστερ θα είχαμε βγει στο δρόμο με δαυλούς και τσουγκράνες – ήταν πως μπέρδεψε το “terrific” με το “horrific”, μιας που ο Andrew Harrison σουτάρει με 25% από το τρίποντο. Ώρα μετά μας ήρθε στο μυαλό πως ο εκφωνητής των Spurs μπορεί να μην παρακολουθεί ενδελεχώς την πορεία του rookie των Grizzlies, αλλά μπορεί να θυμήθηκε όταν πριν από λίγα χρόνια στο γυμνάσιο, που οι αφοί Harrison εθεωρούντο από τους καλύτερους ανήλικους παίκτες στον κόσμο, μαζί με τον Wiggins και τον Jabari, και ο ένας εξ’αυτών, ο Aaron, δίδυμος του Andrew που επανδρώνει την λειψή κατά έναν παίκτη περιφερειακή γραμμή των Grizzlies, είχε τη φήμη του καλού σουτέρ.
Όλο αυτό συνειρμικά, επειδή η επιλογή του Memphis να αγωνιστεί αρκετή ώρα με τους Conley και Harrison στο backcourt, επέτρεψε στους Spurs να περάσουν μαζί στο παρκέ τους Parker και Mills με τους δύο guards να σκοράρουν μαζί 36 πόντους.
Παράλληλα, στα μόλις εφτά λεπτά που ο Mike Conley -για τον οποίον πολύ χαιρόμαστε που δεν θα ξανακούσουμε κουβέντα για το αν αξίζει αυτά που παίρνει- έκατσε στον πάγκο, οι Spurs σούταραν με 14/17 (82%), σκοράροντας 35 πόντους.
Μια διπλή επιστροφή στις ρίζες
Οι Spurs, μονίμως πρωτοπόροι, εισάγουν πρώτοι κοντά 20 χρόνια πίσω το ball movement και την εκμετάλλευση του τριπόντου σε μια λίγκα κυριαρχούμενη από isolations και heroball, αποτύπωμα του Michael Jordan. Προτείνουν την δική τους αγωνιστική πάστα που θα φέρει μιμητές, και τελικά θα φτάσει στην ακραία συνέπειά της με τους Warriors. Την ίδια στιγμή, ο ίδιος ο Popovich αρνείται το τρίποντο, τόσο ως στρατηγική, όσο και ως αισθητικό στοιχείο, φέρνοντας το παιχνίδι και πάλι πιο μέσα, ξανά σε πιο αργούς ρυθμούς. Η σταθερά του Duncan αποσύρεται, Ginobili και Parker γίνονται σκιές των Hall of Fame εαυτών τους, το ball movement κάνει guest εμφανίσεις, και οι Spurs επαναστατούν με μια επίκληση στην παράδοση (τα post ups) και το παρελθόν που αυτοί κατέστησαν ως τέτοιο (isolations, hero ball). H δεύτερη επιστροφή στις ρίζες έρχεται στο Game-5, την στιγμή που “έχουν σφίξει τα γάλατα”2)Πάμε όλοι μαζί ένα “όλε” και για αυτό το κλισέ!, αυτή τη φορά τις δικές τους ρίζες, της εποχής Popovich. Ξεκινώντας με έναν vintage Manu Ginobili, που ξεκολλάει σε ένα δύσκολο διάστημα την ομάδα με οκτώ πόντους και καταπληκτική άμυνα, και συνεχίζοντας με συνεχόμενα τρίποντα στη δεύτερη περίοδο, μετά από διάφορα drive and kicks, ξαφνικά διαφορετικά πρόσωπα με τις ίδιες φανέλες έφεραν εικόνες του παρελθόντος.
WATCH Best reaction #Spurs Manu Ginobili bounce back Game 5 from 'grandpa juice' to Fizdale 'tired of him' https://t.co/rbbK1xX7Kd #KSATnews pic.twitter.com/DDoKCxau5n
— RJ Marquez (@KSATRJ) April 26, 2017
Η πιο συγκινητική τέτοια εικόνα ήταν αυτή του Manu Ginobili, η παρουσία του οποίου στα τέσσερα πρώτα παιχνίδια είχε προκαλέσει παγκόσμια μελαγχολία. Ο Manu (ξανα)βρήκε το πηγάδι της νιότης, ήπιε λαίμαργα από αυτό, και ανέλαβε τον αγαπημένο του ρόλο, αυτόν του παίκτη που αλλάζει το παιχνίδι ερχόμενος από τον πάγκο. Δέκα πόντοι με 4/6, δύο επιθετικά rebounds, τρεις assists, τρία κλεψίματα και μια τάπα για τον Manu, ο οποίος στα 39 του δεν δίστασε να βάλει τα χέρια του σε κάθε χαλαρή ντρίμπλα, νωχελική πάσα και διεκδικίσιμη μπάλα (τελείωσε με τέσσερα deflections και τρία balls recovered), αλλά και το ίδιο το κεφάλι του στη βουτιά, βουτώντας στα πόδια του μοναδικού γηραιότερου από αυτόν NBAer, του Vince Carter, με μια αυτοθυσία που παρά τον ακόλουθο πόνο του, έκανε τον Gregg Popovich να χασκογελάει στον πάγκο σκεπτόμενος α) “ρε αναθεματισμένε, 40 έφτασες, μυαλό δεν έβαλες…” και β) πώς αυτός ο ανισόρροπος τύπος που δεν αναγνωρίζει τον κίνδυνο ούτε με φωτεινή επιγραφή, αλλά από του χρόνου μάλλον θα είναι πρόβλημα κάποιου άλλου, και η αρτηριακή του πίεση θα επιστρέψει σε υγιή επίπεδα.
Manu Ginobili and Vince Carter are a combined 327 years old diving for loose balls pic.twitter.com/IGw6Gufbcq
— Def Pen Hoops (@DefPenHoops) April 26, 2017
Jazz @ Clippers
Η εξάντληση των Clippers
Ο τραυματισμός του Griffin, σε συνδυασμό με τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της μοίρας, μαζί και με τον ρηχό τους πάγκο, έχουν οδηγήσει στην κατάρρευση των Clippers, η οποία κρύβεται πίσω από την ιδιοφυΐα του Chris Paul, το υπέροχο παιχνίδι του J.J. Redick, την μικρή -καλοδεχούμενη- βοήθεια του Paul Pierce, και -κυρίως- το τρακ και την έλλειψη εμπειρίας των νεαρών παικτών της Utah. O ρυθμός του αγώνα έπεσε κατακόρυφα, φέρνοντας το παιχνίδι στα μέτρα των Jazz, που ζουν για τέτοιες αργές αναμετρήσεις και βρίσκονται σε δύσκολη θέση όταν οι αντίπαλοι τους σκοράρουν στο ανοιχτό γήπεδο. Ο CP3, φυσικά, είναι όπως πάντα αδιανόητα φανταστικός και παραδίδει σεμινάρια για point guard (τα οποία δυστυχώς θα ξεχαστούν κάτω από τις ανόητες κραυγές περί δαχτυλιδιών), αλλά δεν μπορεί να τρέξει την ομάδα του ελλείψει συμπαικτών, που να μπορούν να τελειώσουν τις φάσεις.
Η κούραση των Clips φαίνεται στις αμυντικές τους επιδόσεις. Μπορεί να κράτησαν τους Jazz κάτω από τους 100 πόντους, αλλά τους επέτρεψαν να βρουν 40 ελεύθερα σουτ, περισσότερα από κάθε άλλο παιχνίδι της σειράς, ενώ την ίδια στιγμή στο τρίτο παιχνίδι, οι Clippers είχαν επιτρέψει στην Utah μόλις τα μισά ελεύθερα σουτ.
Το τρίτο σημείο στο οποίο φαίνεται η κούραση, είναι οι μικρές λεπτομέρειες στο boxscore: τα μόλις τρία επιθετικά rebounds, τα μόλις δύο κοψίματα, ή και τα 11 deflections για τους Clippers. Και, το σημαντικότερο, η αδυναμία τους να κερδίσουν κάποιες διεκδικούμενες κατοχές, όπως τα δύο επιθετικά rebounds του Hayward στα τελευταία λεπτά του αγώνα.
When you see the luxury tax bill pic.twitter.com/3MbdQZH01j
— Dan Woike (@DanWoikeSports) April 26, 2017
Iso Joe strikes again
Αυτό χρειαζόταν, λοιπόν, για να εκτιμήσουμε την απίστευτη ικανότητα και μπασκετοσύνη του Joe Johnson. Όταν αγωνιζόταν στους Suns ήταν απλά ένα γρανάζι της τέλειας επιθετικής μηχανής και τραυματίστηκε στο πρόσωπο, στα playoffs που θα έπρεπε να κερδίσουν τον τίτλο που τόσο άξιζαν. Πηγαίνοντας στους Hawks, έπεσε στην αρχή θύμα του ψευδώνυμου του “Iso Joe”, που προδιέθετε αρνητικά τον κόσμο απέναντί του σαν ατομιστή και του βαρετού παιχνιδιού του Mike Woodson. Στο δεύτερο μισό της καριέρας του στην Atlanta έπεσε θύμα του τεράστιου συμβολαίου του, που ο ίδιος, όμως, τίμησε μέχρι τέλους. Μετά βρέθηκε στους νεόπλουτους του Brooklyn, οπότε τα θαύματά του εκεί ξεχάστηκαν κάτω από την συλλογική αντιπάθεια για την απόπειρα του εχθρού του James Bond να αγοράσει το Πρωτάθλημα. Στο Miami ήταν για λίγο, αλλά εκεί κυριαρχούσε η αύρα του D-Wade, οπότε χρειάστηκε να φθάσει στους Jazz για να εκτιμηθεί, επειδή, παίζοντας το ίδιο παιχνίδι που παίζει εδώ και 14 χρόνια, βοηθάει μια συμπαθέστατη νεανική ομάδα να φθάσει τις υψηλές προσδοκίες που είχαμε θέσει για αυτούς, και ουσιαστικά να μας δικαιώσει.
Η άποψή μας για τον “Joe Jesus” διαρκώς άλλαζε. Αυτός, από την άλλη, δεν σταμάτησε ποτέ να βάζει καλάθια.
Hoop geeks’ appreciation for late-career “Iso-Joe” feels like film geeks collectively deciding they want more “hoo-hah!” Al Pacino. AK
— Kamenetzky Brothers (@KamBrothers) April 26, 2017
Bucks @ Raptors
Ένα καταραμένο τετράλεπτο
Οι Raptors λύνουν σιγά-σιγά τα προβλήματα που τους είχαν θέσει οι Bucks, αλλά κάνουν το ίδιο και γι’ αυτά που θέτουν οι ίδιοι στους εαυτούς τους. Η αναπάντεχη ισορροπία στις προσπάθειες της βασικής πεντάδας, το σπάνιο γεγονός να σκοράρουν και οι πέντε starters διψήφιο αριθμό πόντων, αλλά και οι 10 assists του Lowry, είναι όλοι δείκτες πως οι Raptors ίσως να μην παίζουν όπως θέλουν, ή όπως έχουν συνηθίσει, αλλά παίζουν όπως αρμόζει στα playoffs και στη σειρά που τρέχει. Τα πάντα, όμως, κρίθηκαν σε ένα τετράλεπτο στο μέσον της πρώτης περιόδου, στο οποίο έκαναν τους Bucks να δουν αστράκια, σαν τα “Ελάφια” να ήταν μονομάχος του street fighter, και εκμεταλλεύτηκαν τη ζαλάδα τους για να πετύχουν ένα σερί 17-0, από το οποίο οι Bucks ήταν αδύνατο να συνέλθουν, τόσο ψυχολογικά, όσο και αγωνιστικά.
Στο διάστημα αυτό οι Bucks αστόχησαν στα τρία σουτ που επιχείρησαν, κατέβασαν μονάχα δύο rebounds και υπέπεσαν σε πέντε λάθη. Την ίδια ώρα οι Raptors, προεξάρχοντος του συγκλονιστικού Norman Powell, και με τους Ibaka και Carroll να θυμίζουν τους καλούς εαυτούς τους, είχαν 7/13 σουτ, δύο επιθετικά rebounds, τέσσερις assists, τέσσερα κλεψίματα και δύο blocks. Αν τα φετινά playoffs μας έδωσαν ένα μάθημα σχετικά με τη σημασία της εμπειρίας, της παρουσίας βετεράνων στο παρκέ -αλλά και τον πάγκο-, και όλα αυτά τα μη μετρήσιμα χαρακτηριστικά ενός συνόλου, αυτό ήταν το παιχνίδι της Δευτέρας.
Δεν υπάρχουν πολλά αγωνιστικά. Οι Raptors κυριάρχησαν στο υπόλοιπο παιχνίδι παίζοντας very solid basketball. Έχασαν μόλις δύο βολές, επέτρεψαν μόνο δύο επιθετικά rebounds στους Bucks, και δεν τους άφησαν να τρέξουν στο ανοιχτό γήπεδο, κάνοντας κάθε επίθεσή τους ένα δισεπίλυτο πρόβλημα.
Norman Powell, αυτός ο game changer
Σε μια επανάληψη του Game-4, o Norman Powell ήταν και πάλι ο καταλύτης του παιχνιδιού, και, σε περίπτωση που οι Bucks δεν βρουν λύση, της σειράς. Στην άμυνα, για άλλη μια φορά η παρουσία του αποσυντόνισε τελείως την ομάδα του Jason Kidd. O Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ο καλύτερος παίκτης της ομάδας, αλλά ο Khris Middleton είναι η συνεκτική ουσία που κάνει το σύνολο να λειτουργεί. Ο Powell επιφύλαξε “Paul George treatment” στον guard/forward των Bucks, αποσυντονίζοντας όλη την ομάδα. Τη μεγαλύτερη, όμως, ζημιά την έκανε αυτή τη φορά στην επίθεση, όπου κατέθεσε αποφασιστικότητα βετεράνου και ετοιμότητα καμικάζι. 25 πόντοι με μόλις 11 σουτ, απόλυτη ευστοχία από τα 7,25, σε τέσσερις προσπάθειες, και από τη γραμμή των βολών, σε πέντε, τέσσερις assists, τρία κλεψίματα, ένα block και του συγχωρούνται τα τέσσερα λάθη.
Κλείνοντας τα μάτια μπροστά στο μοιραίο
Όταν το πιο ενδιαφέρον στιγμιότυπο που έχει βγει από ένα παιχνίδι είναι το tweet της χαμένης ομάδας που κάνει πλάκα με το πόσους πόντους δέχτηκε στο πρώτο δωδεκάλεπτο, καταλαβαίνουμε ότι το match δεν επεφύλασσε ιδιαίτερες συγκινήσεις. Μέσα στα πρώτα 85 δευτερόλεπτα οι Blazers δεν κάνανε κάποιο ιδιαίτερο λάθος, αλλά βρέθηκαν να χάνουν με 9-0. Μέσα σε 85 δευτερόλεπτα. Όταν μετά το ενάμισι αυτό λεπτό, οι Blazers άρχισαν να έχουν κάποιες κακές επιλογές σε άμυνα και επίθεση, το σκορ έφτασε μέσα σε πέντε λεπτά στο 22-3. Και το δωδεκάλεπτο τελείωσε στο 45-22, κάτι που οδήγησε τον χειριστή των social media του Portland να ανεβάσει αυτό στον λογαριασμό της ομάδας.
— Trail Blazers (@trailblazers) April 25, 2017
Aπό εκεί και πέρα το παιχνίδι δεν προσφέρεται για σοβαρή κριτική, παρά το γεγονός ότι o Steve Kerr απουσίαζε από τον πάγκο, αφήνοντας στο πόδι του τον Mike Brown, δημιουργώντας μας έτσι προσδοκίες για καταστροφές, κατακλυσμούς, και πανδημίες στο Golden State. Οι Warriors στην πρώτη περίοδο έπαιζαν διαστημικό μπάσκετ, ευστοχώντας από παντού, με τους πάντες να είναι εκνευριστικά τέλειοι. Ικανοποιητικό στοιχείο για την ανάλυση του παιχνιδιού είναι ότι οι Warriors είχαν παρόμοια στατιστικά σε τρίποντα και βολές ( 17/29 και 19/27 αντίστοιχα), με τον Curry να έχει 7/11 τρίποντα. Ο Kevin Durant προφυλάχθηκε και έπαιξε μόνο 20 λεπτά, αλλά οι Curry, Green και Thompson έπαιξαν όσο χρειαζόταν για να μην χρειαστεί να δούμε το τέταρτο δωδεκάλεπτο και να πάμε για ύπνο.
Aπό εκεί και πέρα, η φάση που σημάδεψε τον αγώνα και μας έδωσε κάτι να μιλάμε είναι κάτι φαινομενικά αδιάφορο, ένα άστοχο σουτ του Lillard, το οποίο, όμως, σημαδεύτηκε από την ύπαρξη πάνω του ως αμυντικού του Draymond Green, ο οποίος είχε καταλήξει σε αυτόν παίζοντας προγενέστερα στην ίδια φάση άμυνα πάνω και στους τέσσερις υπόλοιπους παίκτες του Portland, έχοντας, δηλαδή, αλλάξει παίκτη στις αλλαγές με όλους ανεξαιρέτως. Η φάση αυτή είναι ένα επιχείρημα για το γιατί ο Green είναι ο καλύτερος αμυντικός στην λίγκα (και μπορείτε να τη δείτε εδώ), όπου εξηγείται και η ανατρεπτική, αλλά πιθανότατα σωστή σκέψη, ότι ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσει μία ομάδα τον Green στην άμυνα, είναι να στέλνει τους παίκτες της πάνω του, να τον παίζουν ένας εναντίον ενός. Παραμένει μια κακή ιδέα, αλλά τουλάχιστον γλιτώνεις τις βοήθειες που δίνει ο Green, βόηθειες στις οποίες είναι ακόμα πιο επικίνδυνος.
Κατά τα άλλα, οι Blazers γνώρισαν έναν αναμενόμενο αποκλεισμό, ειδικά από την στιγμή που τραυματίστηκε ο Nurkic, αλλά θαρρούμε πως και οι ίδιοι δεν περίμεναν κάτι καλύτερο. Ακόμα και αν περίμεναν κάτι στην αρχή της σειράς, το βλέμμα όλων των παικτών χτες έδειχνε ότι δεν υπήρχε η παραμικρή πίστη στη νίκη, αντίθετα, υπήρχε μία βαθιά υποταγή στο μοιραίο που ερχόταν, και πλέον έχουν την offseason για να δυναμώσουν την ομάδα, και με την ύπαρξη πλέον και του Nurkic, να κυνηγήσουν κάτι καλύτερο του χρόνου.
