Τα καλά νέα είναι ότι τα Playoffs του ΝΒΑ επιτέλους ξεκίνησαν.
Τα κακά νέα είναι ότι η απόδοση μας στη δουλειά θα είναι ελαφριά μειωμένη, γιατί στο ΝΒΑ επιμένουν να μην υπολογίζουν τις οργισμένες επιστολές μας για να μεταθέσουν τα παιχνίδια σε πρωινές ώρες ώστε να τα βλέπουμε με την άνεση μας, αλλά αυτό δεν πρόκειται να μας σταματήσει.
Πιστοί στο ραντεβού μας με την άλλη άκρη του Ατλαντικού, για άλλη μια χρονιά θα βλέπουμε τα πάντα και θα γράφουμε ό,τι μας έρχεται.
Κυριολεκτικά.
Αισθητική ομοιομορφία και δικαιοσύνη
Μόνο ταιριαστό να ξεκινήσουμε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που ξεκινήσαμε το Sessions #22 -αισθητικά μιλώντας.
A quarter for the ages
Πολλές φορές ένας παίκτης δεύτερης διαλογής συνδέεται άμεσα με την επιτυχία μιας ομάδας και η καλή του απόδοση είναι αλληλένδετη με την καλή απόδοση του συνόλου. Αυτό μπορεί να συμβαίνει για δύο λόγους, οι οποίοι δεν αποκλείεται να σωρεύονται. Είτε αυτός ο παίκτης είναι από αυτούς τους τύπους που κάνουν με μανία όλες αυτές τις δουλειές που δεν φαίνονται στο boxscore και δεν απαιτούν replays και επιφωνήματα θαυμασμού, είτε “ζουν” από την αψεγάδιαστη λειτουργία της ομάδας, η οποία όταν χωλαίνει συμπαρασύρει μαζί τους και αυτούς τους παίκτες, οι οποίοι αδυνατούν να ανθίσουν όταν αναγκάζονται να κάνουν περισσότερα ή διαφορετικά από αυτά που ορίζει το περιοριστικό job description τους. Αν δεν ισχύουν και τα δύο, αυτοί οι παίκτες, στην πρώτη περίπτωση, παίρνουν παχυλά συμβόλαια για να αποδειχτεί πόσο μοιραία περιορισμένοι είναι, ενώ στην δεύτερη μπορούν να αποτελέσουν τον τέλειο συμπαίκτη μιας superteam. Κι αν ο Green διέλυσε αυτό το δίλημμα, με το να γίνει ο εξαιρετικότερος συμπαίκτης στο NBA και να δοξάσει (και ίσως σε βάθος χρόνου οδηγήσει στην υπερεκτίμηση) τα little things, o Tristan Thompson παραμένει μια διχαστική περίπτωση, της οποίας η σημασία είναι πολύ δύσκολο να αξιολογηθεί με ακρίβεια. Η απόδοσή του στα πρώτα τρία παιχνίδια των Τελικών αποτέλεσε τη θερμότητα για να βγουν από τη χειμερία νάρκη τα σχολιάκια του τύπου “βύσμα” και “φιλαράκι του LeBron” “που παίρνει τσάμπα λεφτά και κρατάει πίσω την εξέλιξη των Cavs” με το πλήγμα που αποτελεί στο salary cap. Δεν χρειάστηκε πάνω από πέντε λεπτά στον τέταρτο Τελικό για να πάρει μια αόρατη μπαγκέτα και να δώσει τον τόνο και τον ρυθμό του παιχνιδιού. Σε αυτό το διάστημα είχε προλάβει να σκοράρει, να μοιράσει δύο assists και να κατεβάσει τρία trademark επιθετικά rebounds, την ώρα που κατέστρεφε με μεγάλη θέρμη τις επιθέσεις των Warriors.
Ο Thompson ένιωθε και έπαιζε καλά, και η επιρροή του στο σύνολο ήταν πολλαπλάσια (ή τρεφόταν από τον ρυθμό του συνόλου). Οι Cavaliers έπαιξαν την τέλεια, την απόλυτη, περίοδο, που θα έπρεπε να είναι δυνατή μόνο ένα βροχερό απόγευμα του Νοέμβρη απέναντι στους Nuggets της δεκαετίας του ’80, και όχι σε παιχνίδι Τίτλου απέναντι στη φερόμενη ως “καλύτερη ομάδα όλων των εποχών”, και μία από τις συνεπέστερες άμυνες της λίγκας. Το παιχνίδι γίνεται εξ αρχής rodeo, με λάθη, βήματα, σκληρά fouls, λυμένο χειρόφρενο, και έναν J.R. Smith να βρίσκει ανέλπιστα το φυσικό του περιβάλλον σε αυτό το χάος1)Είναι συγκλονιστικό πως οι Cavs ανεβαίνουν επίπεδο στις καλές μέρες του J.R., αφού απλώνει το spacing και αποφορτίζει τους James – Irving.. Οι Warriors παθαίνουν αυτό το delirium tremens, που είναι τόσο χαρακτηριστικό όσο και οι επιθέσεις τους με φλεγόμενα βέλη από μακριά, και φορτώνονται με άπειρα fouls, δίνοντας την εντύπωση πως χρεώνονται με foul σε κάθε επίθεση των γηπεδούχων. Οι τελευταίοι σούταραν ούτε λίγο ούτε πολύ 22 βολές, και σε συνδυασμό με τις 11 των Dubs δημιούργησαν μια περίοδο που δεν τελείωνε, με πολλές κατοχές και αμέτρητες προσπάθειες. Οι Cavaliers κεφαλαιοποιούν με σχετική ευκολία τις extra ευκαιρίες, έχοντας προς το τέλος της περιόδου ένα προβάδισμα 14-0 σε second chance points, κι έπρεπε να περάσει ο Livingston στο παιχνίδι για να γράψουν οι Warriors τους πρώτους τους πόντους από επιθετικό rebound. O Irving παίζει σαν ο καλύτερος shotmaker του κόσμου -κάτι που είναι- και ο Love είναι, με τη σειρά του, ζεστός και δραστήριος.
Οι Cavs βάζουν επτά τρίποντα, σκοράρουν τον αδιανόητο αριθμό-ρεκόρ 49 πόντους στο πρώτο δωδεκάλεπτο, κι αυτό έχοντας χάσει οχτώ ελεύθερες βολές! Οι Warriors σουτάρουν με 48%, σκοράρουν 33 και βρίσκονται 16 πόντους πίσω στο σκορ. Ο σουρεαλισμός έχει ξεκινήσει. Οι Cavaliers έπαιξαν στην πρώτη περίοδο τον ρόλο του λαγού σε κούρσες μεγάλων αποστάσεων. Απλά ξέχασαν στην πορεία ότι έπρεπε να αποχωρήσουν διακριτικά από το ταρτάν.
A half for the ages
Οι Cavaliers, λοιπόν, επέλεξαν να μην σηκώσουν το πόδι από το γκάζι και να συντηρητικοποιήσουν την προσέγγισή τους, και ευτύχησαν να έχουν σε μεγάλη βραδιά τον Kyrie Irving, αλλά και να δουν τα αμέτρητα σουτ τους να βρίσκουν στόχο, είτε όταν προέκυπταν από διάσπαση της άμυνας, είτε όταν οι Warriors έπαιζαν σωστά σε όλο το 24άρι, αλλά έπεφταν θύμα της όρεξης των δευτερευουσών απειλών του Tyronn Lue.
Οι μισοί Warriors είχαν μαζέψει από 2+ fouls από νωρίς, και ενώ ήταν συνεπείς στα αμυντικά τους καθήκοντα, σαν να δίσταζαν να κάνουν την έξτρα προσπάθεια φοβούμενοι περαιτέρω fouls. Τελικά οι Cavaliers σταμάτησαν στους 86 πόντους στο ημίχρονο, οι Warriors στους 68 -σημειωτέον, το καλύτερό τους ημίχρονο μέχρι στιγμής στους Τελικούς- και παρόλ’ αυτά βρέθηκαν πίσω με 18 πόντους, με ένα σκορ που θα χαρακτηριζόταν σίγουρα υψηλό αν ερχόταν στα 40′ παιχνιδιού της Α1, χωρίς αυτό απαραίτητα να αποτελεί κριτική για το ευρωπαϊκό μπάσκετ, που και στα καλά του έχει δει παιχνίδια υψηλού επιπέδου να τελειώνουν με χαμηλά σκορ. Οι δύο ομάδες έμοιαζαν σαν να έχουν τερματίσει το παιχνίδι και απλώς να κάνουν joy rides στην τελευταία πίστα επειδή δεν θέλουν να βγάλουν το cd από την κονσόλα και να επιστρέψουν στην κανονική ζωή.
A game for the ages και “Fo’ Fo’ Fo’ Fo’ No Mo’ “
Πολύς κόσμος, μεταξύ αυτών κι εγώ, παρά την αναγνώριση του μεγαλείου του LeBron James, εξακολουθεί να μην ενθουσιάζεται με την πάρτη του, βρίσκοντάς τον κάπως μηχανικό στις κινήσεις του, δίχως την ποίηση της κίνησης παλιότερων stars -ναι, για τον Jordan και τον Kobe μιλάω- ή και συγχρόνων του King James, που συμπτωματικά βρίσκονται απέναντί του σε αυτή τη σειρά Τελικών. Η αποτελεσματικότητα δεν συμβαδίζει απαραίτητα με την έμπνευση και την πλαστικότητα. Για όσο, όμως, απογοητεύει από χορογραφικής πλευράς, ο James αποζημιώνει με επιδείξεις τρομακτικής σωματικής και αθλητικής κυριαρχίας. Πώς αλλιώς να αποκωδικοποιήσουμε την παρακάτω φάση, όπου ένα λάθος άλμα οδηγεί στο highlight των Τελικών;
Asked if the game's chippiness was "distracting," Green said: "what's distracting is they hit 24 threes."
— David Aldridge (@daldridgetnt) June 10, 2017
Με δυο λόγια, το παιχνίδι εξέπεσε (όσο μπορούμε να μιλήσουμε για “έκπτωση” σε παιχνίδι που παίχτηκε από τα υψηλότερα επίπεδα μπάσκετ της Ιστορίας) στο χάος, οι Cavaliers -παραδόξως- υποδέχτηκαν με χαρά αυτή την εξέλιξη, οι Warriors αποσυντονίστηκαν, οι Cavaliers έβαλαν όλα τα τρίποντα, ο Kyrie όλα τα σουτ, και κάπως έτσι, η σειρά πηγαίνει στο διαβόητο “3-1”. Φυσικά, οι Warriors δεν θα έχαναν τίποτα να πετάξουν λευκή πετσέτα, αλλά α. μιλάμε για τους Τελικούς και β. η μανιασμένη προσπάθεια τους να ξαναμπούν στο παιχνίδι ανάγκαζε τον Ty Lue να μην ξεκουράζει τον LeBron James.
Πάντως, γενικά, μπορεί να μην σημαίνει τίποτα, και πραγματικά, οι πιθανότητες να γυρίσει αυτή η σειρά είναι σημαντικά λιγότερες από τις πιθανότητες οι Cavs να φάνε μια 20άρα στην Oracle Arena, αλλά και μόνο το γεγονός ότι το συζητάμε, είναι από μόνο του επίτευγμα και κομμάτι του θρύλου του LeBron James, και, όταν μετά από κάποια χρόνια τον εκτιμήσουμε, του Kyrie Irving.
Στατιστικές ανωμαλίες
Ποιος θα πίστευε ότι μια ομάδα θα κρατούσε τον αντίπαλό της σε μόλις δύο πόντους περισσότερους σε όλο το δεύτερο ημίχρονο από ό,τι είχε δεχτεί στην πρώτη μονάχα περίοδο, και θα έχανε με 21, την ώρα που στο ημίχρονο η διαφορά ήταν στους 18.
Φταίει κάπου και η ψύξη των Warriors από τα 7,25. Στο δεύτερο ημίχρονο είχαν 5/23 τρίποντα, ποσοστό πολύ άσχημο για οποιονδήποτε, όχι μόνο για τους Warriors, την ώρα που οι Πρωταθλητές είχαν 11/23 στο ίδιο διάστημα, για μια διαφορά 18 πόντων από τη γραμμή του τριπόντου και μόνο.
Ο Rohan Nadkarni στο Crossover του SI τιτλοφορεί το κείμενο του “Η ιστορική εμφάνιση των Cavaliers αποδεικνύει πως οι Warriors δεν είναι ανίκητοι”, βέβαια, κάποιος άλλος, πιο πονηρεμένος, μπορεί να πει ότι κανείς δεν είναι ανίκητος όταν βάζεις 24/45 τρίποντα (53%) και σκοράρεις 137 πόντους. Ίσως οι Warriors πραγματικά να είναι ανίκητοι, το γεγονός είναι όμως πως οι “Ιππότες” τους νίκησαν, έστω κι αν αυτό προϋπέθετε μια πρωτοφανή ομοβροντία.
“Kyrie ελέηcον”
Ουκ ολίγες φορές έχουν γραφτεί διθύραμβοι για το ατόφιο επιθετικό ταλέντο του Kyrie Irving, και ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την ικανότητά του να βάλει την μπάλα στο καλάθι με οποιονδήποτε τρόπο και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Σιγά-σιγά θα γίνει αδιαμφισβήτητη και η ικανότητά του να ανεβαίνει επίπεδο όταν η ομάδα του βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Η εμφάνισή του στο game 4 δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει την περσινή του σαραντάρα στους Τελικούς -μια από τις πιο οργιαστικές εμφανίσεις στην Ιστορία των Τελικών- και ήταν κι αυτή διάσπαρτη από πολύ δύσκολα έως παράλογα σουτ που κατέληγαν στο διχτάκι με αταίριαστη προς τη δυσκολία τους άνεση.
Το ζήτημα είναι γιατί δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτό το φονικό ένστικτο και την απύθμενη φαρέτρα των κινήσεων προτού οι Cavaliers βρεθούν μια ανάσα πριν το τέλος της σεζόν, συμβιβάζοντάς κάπου τις απίθανες κορυφές τις απόδοσής του με τα αδιάφορα 20 point games με νωχελική άμυνα και απουσία οργάνωσης.
Λίγη αγάπη για τους ατσίδες με τα γκρι
Ανάθεμα αν από αυτό το site έχουμε σχολιάσει ποτέ τη διαιτησία -για την ακρίβεια, απεχθανόμαστε τις συζητήσεις γύρω από σκιώδεις πλεκτάνες στημένες με άξονα τη σφυρίχτρα. Και ούτε τώρα, δηλαδή, θα είναι προσανατολισμένο εκεί το σχόλιο, αλλά θα γίνει με τον τρόπο ακριβώς που σχολιάζουμε μια καλή ή άσχημη εμφάνιση ενός παίκτη, ή τον εκνευρισμό που προκαλεί ο σχολιασμός του Reggie Miller. Είναι αδιανόητο να πιάνει το διαιτητικό τρίο τόσο μεγάλη τρικυμία σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι. Δεν είναι απαραίτητα ότι ευνόησαν ή αδίκησαν κάποιον, ήταν συνολικά εκτός τόπου και χρόνου, και άλλαξαν τη μορφολογία του παιχνιδιού, όσο και τη διάρκεια αυτού, με συνεχής διακοπές. Δεν υπήρχε καμία συνέπεια στο πώς σφυρίζονται τα fouls, είτε στις προσπάθειες, είτε σε διεκδικήσεις, καμία συνέπεια στις τεχνικές ποινές (ο LeBron σε κάποια φάση αρπάζει έναν διαιτητή από το χέρι και δεν τρέχει τίποτα), πολλά ανάποδα άουτ, ασυνεννοησία, κι άλλα παρόμοια δαιμόνια. Δύσκολη δουλειά, ειδικά σε αυτές τις ταχύτητες and shit, αλλά το παρακάτω ήταν μια μαγεία, ενδεικτική της κατάστασης:
Deron Scores, Cavs Win
Μετά από 11 προσπάθειες και περίπου 40 άσφαιρα λεπτά, ο Deron Williams σκόραρε στο δέκατο λεπτό του δευτέρου ημιχρόνου και 30” πριν τη λήξη της τρίτης περιόδου, όπου έβαλε ένα τρίποντο μαχαιριά στους Warriors, που μαίνονταν να μείνουν στο παιχνίδι, στέλνοντας τη διαφορά στην -πολύ συνηθισμένη στον τέταρτο Τελικό- διαφορά των 19 πόντων. Ο Deron κέρδισε τον τέταρτο Τελικό με τον ίδιο τρόπο που είναι “αυτό το τελευταίο το σφηνάκι πριν φύγουμε που με έστειλε” μετά την ολονύχτια κατανάλωση πολλών και πολλών ειδών οινοπνευματωδών.
Τουλάχιστον έφτασε εκεί πριν από τον Chris Paul, με τον οποίο συγκρινόταν πριν από μερικά χρόνια για τη θέση του καλύτερου point guard στο NBA, σε μια συζήτηση που εμπλέκονταν και οι Rajon Rondo (R.I.P) και Derrick Rose (R.I.P.).
Μεγάλο ρόλο, πάντως, έπαιξε και το γεγονός ότι ο Curry έκανε ένα πραγματικά κακό παιχνίδι, με λάθη και βιαστικές επιλογές, και, πάνω από όλα, μόνο 14 πόντους με 2/9 τρίποντα, αφού σε κανένα σημείο του παιχνιδιού δεν κατάφερε να βρει ρυθμό. Οι Cavs τον πίεσαν πάρα πολύ στην ντρίμπλα και ήταν συνεχώς όσο κοντά του μπορούσαν χωρίς να εκτεθούν. Ίσως αυτή η επιθετικότητα να γύριζε εναντίον τους αν ο Curry έβαζε ένα-δύο τρίποντα και ζεσταινόταν στο πρώτο ημίχρονο, αλλά δεν ήταν γραφτό κάτι τέτοιο στο συγκεκριμένο παιχνίδι.
Βέβαια, και οι ίδιοι οι Warriors δεν προστάτευσαν τον Curry, βάζοντας τον να παίζει περισσότερο μακριά από την μπάλα, όπου γινόταν ευκολότερα έρμαιο της δυνατής άμυνας των Cavs, αντί να του δίνουν τη δυνατότητα να επιτίθεται ο ίδιος με ντρίμπλα, όπου θα μπορούσε να εκβιάσει, με τη σειρά του, μερικά φάουλ -αυτό δηλαδή που κάνει μέχρι τώρα στους Τελικούς- και να ζεσταθεί από τη γραμμή της φιλανθρωπίας.
Ρήσεις σοφών: Steve Kerr Edition
Steve Kerr on all the former greats who said they'd beat this #Warriors team. #NBAFinals pic.twitter.com/5uxheYHQoX
— Jimmy Durkin (@Jimmy_Durkin) June 9, 2017
Όταν ο κολλητός σου στην πρώτη γυμνασίου γυρνάει το καλοκαίρι από το χωριό με ανταύγειες
Courtside for Game 4…@DwyaneWade!#NBAGIF pic.twitter.com/KwtsOPZq2b
— NBA (@NBA) June 10, 2017
Με τον γητευτή των διαιτητών, τον Dwyane Wade (2006, “δεν ξεχνώ“!), ντυμένο Tony Soprano έπρεπε να ήταν αναμενόμενα τα όποια παράπονα για τη διαιτησία.
Keep your enemies closer
"I don't pay much attention to anybody in Cleveland. They don't seem to be the sharpest people around." – Draymond Green#NBAFinals pic.twitter.com/mlHt9hOPFo
— NBA on TNT (@NBAonTNT) June 10, 2017
Όποιο #2 pick και να είναι στις βολές, εμείς περνάμε καλά και αυτό βγαίνει στον κόσμο
Cavaliers fans chant "Russell Westbrook" while Durant was at the free-throw line pic.twitter.com/EAp6Ycwvqq
— Bleacher Report (@BleacherReport) June 10, 2017
Cavaliers fans chanting "Cavs in 7" pic.twitter.com/OYLGjpH39P
— Bleacher Report (@BleacherReport) June 10, 2017
Έτσι έριξε ο Iman την Teyana Taylor
How do you like them records?
The Cavs shot the lights out tonight. pic.twitter.com/ytxMpu1ibL
— Bleacher Report (@BleacherReport) June 10, 2017
Congratulations to Lebron James for becoming the King of Triple Doubles for the NBA Finals with 9 and breaking my record.
— Earvin Magic Johnson (@MagicJohnson) June 10, 2017
Kevin Durant joins elite company as the only players in the last 50 years to score 30+ points in the first four games of the NBA Finals. pic.twitter.com/SjQxXsYBdk
— SportsCenter (@SportsCenter) June 10, 2017
«Ρε Kevin, μαγείρεψες σήμερα τίποτα να φάμε;». «Όχι ρε φίλε, δεν πρόλαβα». «Κάτσε ρε μαν και γιατί τότε έτρεχα στο σουπερμάρκετ χτες με την ψυχή στο στόμα;». «Ρε μαλάκα, τι φωνά’εις, την όρεξη σου έχουμε νομίζεις;».
That elimination game intensity 👀 pic.twitter.com/cVi8jtJQw4
— NBA on TNT (@NBAonTNT) June 10, 2017
Τα πράγματα σοβάρεψαν, αν ξεκίνησε να τσακώνεται και ο Durant… Επιστρέφουμε στην Bay Area, λοιπόν…
…Ευτυχώς, γιατί το Cleveland δεν παλεύεται!!!
"I really don't have an answer for that. That's the craziest thing I've ever heard."
Steph didn't like being asked about squatting again… pic.twitter.com/gntsI9TjSO
— NBA on TNT (@NBAonTNT) June 10, 2017
Και μετά, σας φταίνε οι Έλληνες δημοσιογράφοι…
| ↑1 | Είναι συγκλονιστικό πως οι Cavs ανεβαίνουν επίπεδο στις καλές μέρες του J.R., αφού απλώνει το spacing και αποφορτίζει τους James – Irving. |
|---|
Πραγματικά ευχάριστο ματς (εντάξει η υποστήριξη προς Cavs βοηθάει),καθώς συνδύασε εξαιρετικό επιθετικό παιχνίδι,μεγάλες εμφανίσεις, μία μικρή(;) παράταση στους τελικούς- γιατί να θέλεις να τελειώσουν νωρίς;- και ένα περίεργο σασπένς που δεν ταίριαζε με την πραγματική διαφορά στο σκορ.
Βοήθησε η αδυναμία διαχείρισης της ήττας από τους Warriors που με φωνές και κλάματα αρνούνταν την ομαδική ανωτερότητα των Cavs,μία αλαζονεία που πληρώθηκε. Αυτή ήταν και η χρησιμότερη παρακαταθήκη του παιχνιδιού, καθώς πέρα από την υπέροχη εμφάνιση του Kyrie την σταθερά υπέροχη του Lebron προστέθηκε ένας σωστά παιγμένος ρόλος για κάθε παίκτη.Από τον Kevin και τον JR που έβαλαν ‘φωτιά’ από το τρίποντο γέρνοντας την πλάστιγγα, μέχρι την ενέργεια που έβγαζε ο Tristan, έως την χρησιμότητα τον Jefferson-Williams όλα λειτούργησαν ρολόι σε ένα ματς που οι Cavs πέτυχαν στα αλήθεια να κερδίσουν τους Warriors στο παιχνίδι τους και όχι καταστρέφοντάς το.
Στην άμυνα είχε εξαρετικό ενδιαφέρον η αντιμετώπιση του Steph, τον οποίο έβγαλαν εκτός ρυθμού με διαρκή πίεση και κάλυψη για να μην φτάσει η πάσα στα χέρια του.Φαίνεται πώς οι Cavs αποφάσισαν ότι αντέχουν τις 30ρες του KD αρκεί να μην σκοράρει σε σχεδόν αντίστοιχα επίπεδα ο Curry και δικαιώθηκαν.Επίσης,μια που σας αρέσουν τα στατιστικά παραείναι αξιοσημείωτα (και επικίνδυνα για τους Cavs) τα on-off του Lebron συνολικά στη σειρά, παίζουν χωρίς ‘εγκέφαλο’ όταν κάθεται στον πάγκο, ή σε μία οπτιμιστική εκδοχή αντιπαραβάλουν τον Kasparov στον ομαδικό Deep Blue updated των Dubs. Ο Kyrie ήταν η ιδανική ‘βασίλισσα΄ (για σκάκι μιλάμε μην αρχίσουν τίποτα ομοφοβικά συνδηλούμενα) διατρέχοντας πάνω-κάτω τη σκακιέρα τρώγοντας πιόνια,πύργους και αξιωματικούς σε μία ακόμα μοναδική παράσταση streetball σε παρκέ.Αν μπορέσει να γίνει και ηγέτης της ομάδας λαμβάνοντας και άλλες παραμέτρους υπόψιν στο παιχνίδι του, οι Cavs θα έχουν αξιοπρεπέστατο μέλλον και στη μετά Lebron εποχή.
Κατά τα άλλα είναι κρίμα που θεωρώ σχεδόν αδύνατο για τον Love να κάνει 2ο σερί τόσο καλό ματς, ενώ ο JR έχει ήδη υπερβεί εαυτόν κάνοντας 2 σερί πολύ καλά παιχνίδια πόσο μάλλον να κάνει και 3ο.Θα μιλάγαμε για ονειρικούς τελικούς αν γινόταν το 3-2 (και πάλι οι Dubs θα ήταν το γκραν φαβορί), για ένα επιθετικό και δημιουργικό κρεσέντο που σε κάνει να απολαμβάνεις το μπάσκετ-βάλσαμο (* θα ήταν υπερβολικά γραφικό να το συγκρίνω με το ημίχρονο και το τελικό σκορ των ελληνικών τελικών).
‘Ενα παιχνίδι ενδεικτικό μία σειράς εικόνα από αισιόδοξο μπασκετικό μέλλον, με υψηλά ποσοστά ευστοχίας, tριαροτεσσάρια που παίζουν άμυνα σαν σέντερ ή σκοράρουν σαν SG, δαιμωνιώδη ρυθμό και ένταση.
Το μόνο μεγάλο ερώτημα από τον 4ο τελικό είναι που πήγε η άμυνα των Warriors, -η σχεδόν βέβαιη επανεμφάνισή της στο 5ο- πιθανότατα θα λήξει και τη σειρά. Δεν είναι μόνο η αδυναμία οποιασδήποτε συγκράτησης του Kyrie.Ούτε και τα διαρκή χτυπήματα του Lebron. Eίναι η αίσθηση τρικυμίας που εξηγείται μεν μερικώς από την συνολική απόδοση των Cavaliers αλλά οφείλεται IMO και στην αδυναμία του D.Green να τη διαχειριστεί, καθώς ναι μεν φυτίλιαζε ιδανικά το ματς προσδοκώντας την διακοπή του ρυθμού του (άρα και των Cavs), αλλά χωρίς να δημιουργεί ταυτόχρονα τις προϋποθέσεις για ένα θετικό σερί των Warriors.Παραδόξως αυτός που προσπάθησε να καταστρέψει το παιχνίδι του αντιπάλου αντί να το κερδίσει με βάση τις αρετές του δικού του, ήταν οι Warriors.Μία μάχη χαμένη για τον Steve Kerr που θεωρώ ότι παρασύρθηκε από τα αισθήματα του ηγέτη της ομάδας του και τα ακολούθησε σε επίπεδο συμπεριφοράς, ξεχνώντας ότι τα ματς-ροντέο ταιριάζουν πολύ καλύτερα στους πρωταθλητές του ’16 που έχουν και τις αντίστοιχες ‘ηρωικές’ προσεγγίσεις
Αυτό το στήριξη προς Cavs με πόνεσε ομολογώ.
Σε αυτό που λες στο τέλος πάντως, νομίζω ότι βασικός λόγος που ενώ γενικά είμαι παντού με τα outsiders και δεν μου αρέσουν οι “καλές” ομάδες και οι αυτοκρατορίες, εξακολουθώ να γουστάρω τους Warriors, είναι ακριβώς αυτή η αίσθηση που βγάζουν ότι είναι εύθραυστοι. Ούτε ακριβώς ψυχολογικά, ούτε αγωνιστικά, αν και αφήνουν και τέτοιους υπαινιγμούς, αλλά μια αίσθηση πως μπορεί να στραβώσει ένα πράγμα (όπως π.χ. κάτι αντίστοιχο της περσινής ηλιθιότητας του Green) και όχι απλά να χάσουν μια σειρά, αλλά να το διαλύσουν συνολικά. Κι αν πέρσι υπήρχαν δικαιολογίες, παρουσία KD πραγματικά δεν ξέρω πως θα διαχειρίζονταν μια παρόμοια κρίση, και πόση αντοχή μπορεί να έχει ο Kerr να κάνει ψυχολογικό μασάζ στην ομάδα.
Από την άλλη οκ, είναι αυτοί που είναι, και πιθανότατα αυτή η κρίση δεν θα έρθει ποτέ αλλά θα το σπάσουν από κορεσμό, αλλά λέμε τώρα…
Aκριβώς επειδή στηρίζω κι εγώ τα outsider (προφανείς οι προβολές μας σε σχέση με την ‘στήριξη στους αδύναμους’ ) είναι λίγο μονόδρομος η στήριξη στους Cavs.Βάλε και το ότι δεν θέλω να τελειώνουν ποτέ γρήγορα οι τελικοί του NBA
Και για να είμαι ειλικρινής, δεν τους θεωρώ τόσο εύθραυστους τους Warriors,όσο νέους, ως μπασκετικό σχήμα,ως παίκτες, ως προπονητικό team ως τρόπος-για- μπάσκετ.Με ότι θετικό μπορεί να συνεπάγεται η νεότητα, ορμή,ριζοσπαστισμό,μία ανεμελιά -ελαφρώς επίφοβη για τελικούς.
Οπότε ακόμα και μια επιπλέον κρίση που πιθανότατα δεν θα έρθει έτσι κι αλλιώς, δεν θα τους διέλυε απλώς,θα τους έκανε καλύτερους. Θα την έβρισκα ενδιαφέρουσα πάντως, καθώς οι Warriors έχουν ήδη αλλάξει το παιχνίδι και είναι όντως οι καλύτεροι σε αυτή την καλύτερη εκδοχή του, σε μία κυριαρχία που φαίνεται σχεδόν αναπόφευκτη. Αυτή την αναπόφευκτη διάσταση της επικράτησής τους, την απεύχομαι, και θα θελα να μπορούσε το πλοίο των τρελών, να την αναστατώσει
Μπύρες τώρα,σε λίγο θα ξέρουμε.