The Ballhog’s NBA Previews 2017-18: Orlando Magic

Καλοκαιρινός σχεδιασμός

Λέγαμε, λοιπόν, από το καλοκαίρι ότι η πιο σημαντική κίνηση των Magic αυτήν την offseason θα ήταν ο διορισμός του νέου τους General Manager. Η πρόσληψη του John Hammond ήρθε για να προσφέρει μια σχετική ανακούφιση και ίσως κάποιες μικρές ελπίδες στους πιο αισιόδοξους. Ο Hammond κατά την παρουσία του στο Μilwaukee απέδειξε ότι είναι ένας manager με εξαιρετική αίσθηση του draft και γενικότερα πολύ καλή εκτίμηση των δυνατοτήτων των αθλητών, διάθεση για ρίσκο, καταπληκτικά social skills, που του επιτρέπουν το δέσιμο με τους παίκτες του, και έχει εμπειρία από ομάδα που έχει υπάρξει στην κατάσταση που βρίσκεται αυτή την στιγμή το Orlando. Αυτό μάλιστα, αν υποθέσουμε ότι δεν είναι τυχαίο, αλλά προϊόν σχεδιασμού, είναι και η πιο ευχάριστη είδηση του καλοκαιριού, ότι δηλαδή οι διοικητικοί ηγέτες κατάφεραν επιτέλους να κατανοήσουν το momentum και τις δυνατότητες της ομάδας και να προσλάβουν έναν manager με ειδίκευση στο χτίσιμο από την αρχή, και όχι στην διαχείριση έτοιμων ομάδων.

Η πρώτη αποστολή του νέου GM ήταν η σχετικά πιο εύκολη για αυτόν. Οι Magic μπήκαν στο draft με μία συλλογή από δύο picks πρώτου γύρου, και άλλα δύο δεύτερου γύρου. O Hammond, από τις μέρες του στο Milwaukee, είχε ούτως ή άλλως την τάση να επιλέγει στο draft άγουρους, ψηλόλιγνους παίκτες με τεράστιο wingspan (Γιάννης, Thon Maker, John Henson), οπότε και στην πρώτη του επιλογή με την νέα του ομάδα δεν προκάλεσε εντύπωση η ανακοίνωση του ονόματος του Jonathan Isaac στο #6. Επίσης δεν προκάλεσε εντύπωση η επιλογή στο #33 του Wesley Iwundu, ενός ανέτοιμου (αν και ήδη 23 ετών), ψηλόλιγνου small forward με τεράστιο wingspan. Η επιλογή του όμως να δώσει το #25, στο οποίο επιλέχθηκε ο Anzejs Pasecniks, στους Sixers με αντάλλαγμα μελλοντικό pick πρώτου γύρου, όπως και το #35 στους Grizzlies, στο οποίο επιλέχθηκε ο Ivan Rabb, επίσης με αντάλλαγμα μελλοντικό pick ίδιου γύρου, προξένησε κάποια ερωτηματικά. Σε ένα βαθύ draft, ο Hammond επέλεξε να μην εκμεταλλευτεί όλες τις επιλογές του αλλά να τις ανανεώσει για το μέλλον, δίνοντας την αίσθηση ότι υπάρχει πλεόνασμα ταλέντου στην ομάδα, το οποίο εμείς από εδώ που καθόμαστε αδυνατούμε να δούμε.

Στην free agency πάντως, οι κινήσεις του ήταν υποδειγματικές. Έκλεισε με minimum συμβόλαια παίκτες που μπορούν να προσφέρουν σημαντική βοήθεια και μεγάλη εμπειρία από τον πάγκο, όπως ο Arron Afflalo και ο Marreese Speights. Έφερε τον Shelvin Mack σε διετές αξίας αξίας $ 6 εκατ., έναν από τους πιο υποτιμημένους παίκτες σε ολόκληρο το ΝΒΑ, ο οποίος ψάχνει την ευκαιρία του για να διεκδικήσει θέση βασικού, και πιθανώς κόντρα στον Elfrid Payton θα την έχει, ενώ επίσης έφερε τον Khem Birch, μάλλον απλά για να προκαλέσει αναστάτωση στον Ολυμπιακό. Τέλος, στην πιο σημαντική του κίνηση για αυτό το καλοκαίρι, υπέγραψε σε ένα εξαιρετικά φτηνό τριετές συμβόλαιο τον πασπαλισμένο με την αύρα των Spurs Jonathon Simmons, τον οποίον μάλιστα διεκδικούσαν πολλές ομάδες, έναν παίκτη που όπως θα δούμε μπορεί να κάνει την διαφορά.

Από εκεί και πέρα, ο πυρήνας των νεαρών παικτών έμεινε εξ ολοκλήρου, και μοναδική σχετικά ηχηρή αποχώρηση ήταν αυτή του Jeff Green για τους Cavalliers αφού οι C.J. Watson και Jodie Meeks δεν θα λείψουν ιδιαίτερα σε κανέναν. Ως εκ τούτου, το ρόστερ παρουσιάζεται ενισχυμένο σε σχέση με πέρσι, με αρκετές ποιοτικές προσθήκες σε έναν αδύναμο, αλλά νεανικό, κορμό.

Depth Chart

Υπερατού

Δυσκολεύομαι να εντοπίσω κάποιο ιδιαίτερα θετικό χαρακτηριστικό για να γεμίσω την συγκεκριμένη στήλη. Οι Magic ήταν συγκλονιστικά κακοί σε κάθε κατηγορία πέρσι, και δεν έχουμε κάποιο ερέθισμα που να μας προϊδεάζει ότι επίκειται ριζική βελτίωση. Εάν πρέπει οπωσδήποτε να αναφέρουμε κάτι που να μας κάνει να χαμογελάμε σε αυτή την ομάδα, αυτό μάλλον είναι ο Stuff the Magic Dragon, η παιχνιδιάρα μασκότ της ομάδας, η οποία κατά πάσα πιθανότητα είναι ταυτόχρονα η πιο άσχημη και η πιο αστεία μασκότ σε όλο το ΝΒΑ.

Panic Button

Οι Magic ξεκινάνε με το panic button πατημένο και να αναβοσβήνει. Ο Vogel πρέπει να ρίξει τρομακτική δουλειά για να βελτιώσει την κάκιστη εικόνα της προηγούμενης σεζόν. Η ομάδα, με τις κινήσεις που είχε κάνει το καλοκαίρι αποκτώντας τους Biyombo και Ibaka, και προσλαμβάνοντας βεβαίως τον Vogel, είχε δημιουργήσει την εντύπωση ότι θα έστηνε μία αμυντική υπερπαραγωγή, που θα βραχυκύκλωνε τις αντίπαλες επιθέσεις και θα οδηγούσε το Orlando στα playoffs, αλλά τελικά οι επιδόσεις σε αυτόν τον τομέα κινήθηκαν στη μετριότητα, αφού είχαν την όγδοη χειρότερη άμυνα στην λίγκα με βάση το Defensive Rating.

Επιπλέον, είδαμε πως, παρά τις προσθήκες, με βάση τα στατιστικά, το dbpm¹⁾Defensive Box Plus/Minus, αλλά και το γυμνό μάτι, ο καλύτερος αμυντικός της ομάδας πέρσι ήταν ο ήδη υπάρχων στο ρόστερ Nikola Vucevic, ένας παίκτης που κουβαλούσε σε όλη του την καριέρα το στίγμα του offensive only παίκτη. Δεν είμαι σίγουρος, όμως, για το αν αυτό θα πρέπει να προσμετρηθεί θετικά στον περσινό απολογισμό, το πως δηλαδή ο Vogel κατάφερε να βελτιώσει τον Μαυροβούνιο σε αυτόν τον τομέα ή μήπως αρνητικά, το ότι δηλαδή απέτυχε να εκμεταλλευτεί σωστά αμυντικά υπερόπλα όπως οι Biyombo και Ibaka²⁾Aν και για τον Ibaka μάλλον έχουν παρέλθει οι μέρες που θεωρείτο αμυντικό υπερόπλο.. Aν ισχύει το πρώτο, ίσως υπάρχει ελπίδα για τους Magic φέτος, καθώς η προσθήκη του Simmons δίνει περιθώρια αισιοδοξίας, εφόσον παρατηρηθεί βελτίωση και στον παρόντα κορμό. Για μία ομάδα, πάντως, που ήταν ταγμένη στον αμυντικό της προσανατολισμό, οι επιδόσεις της στην άμυνα ήταν ντροπιαστικές.

Για να είμαστε δίκαιοι βέβαια, οι επιδόσεις της στην επίθεση ήταν ακόμα χειρότερες, και συγκεκριμένα οι χειρότερες σε όλο το ΝΒΑ. Οι προσπάθειες της ομάδας να αφήσει την μπάλα στο καλάθι ήταν οδυνηρές για τον μέσο θεατή και αισθητικά αποκρουστικές. Οι επιλογές από την περιφέρεια ήταν κάκιστες για τους -έτσι κι αλλιώς άστοχους- Magic, οι οποίοι έμοιαζαν τσακωμένοι με το τρίποντο, έχοντας το δεύτερο χειρότερο ποσοστό στο ΝΒΑ. Ενώ το καταπληκτικότερο όλων είναι πως οι μόνοι δύο καλοί σουτέρ από την περσινή ομάδα, οι Meeks και Ibaka, με ποσοστό γύρω στο 40% δεν υπάρχουν πια στο ρόστερ. Ο καλύτερος σουτέρ που έχει μείνει είναι ο Evan Fournier, και αυτός σούταρε με το μετριότατο 35,6% (league average). Αν συνυπολογιστεί πως συνολικά η ομάδα του Orlando δεν φημίζεται για το shot selection της, και ότι ο Vogel δεν μπορεί να ξεκλειδώσει αρκετά ελεύθερα σουτ μέσα από τα συστήματα, έχω την τρομακτική υποψία ότι φέτος μπορεί να δούμε να χτίζεται δεύτερο γήπεδο πίσω από την μπασκέτα που θα σουτάρουν τα παιδιά με τα μαυρομπλέ.

“Βγάζουν το ThanksGiving ο προπονητής και ο GM;”

Επιτέλους, έχοντας χαραμίσει την ιντριγκαδόρικη αυτή ενότητα σε βαρετά σιγουράκια τύπου Budenholzer και Spoelstra, που είναι θερμοκολλημένοι πάνω στην προπονητική τους καρέκλα, έφτασε η ώρα να μιλήσουμε και για τον πρώτο προπονητή που θα απολυθεί στο τέλος της χρονιάς, ή τουλάχιστον τον πρώτο προπονητή που ελπίζω να απολυθεί μέσα στη χρονιά. Ο Vogel ήρθε με την ταμπέλα του αμυντικού mastermind και απέτυχε πλήρως να ανταποκριθεί σε αυτήν, ενώ στην επίθεση δεν έδειξε καμία προσαρμοστικότητα. Δεν μπορώ να βρω κάποιον τρόπο να συνεχίσει στην ομάδα αν δεν υπάρξει θεαματική βελτίωση, και σίγουρα δεν μπορώ να βρω κάποιον λόγο να υπάρξει θεαματική βελτίωση υπό τις οδηγίες του.

Ο John Hammond, από την άλλη, δεν κουνιέται, μιας και μόλις ήρθε. Προφανώς είναι νωρίς για να κριθεί, ωστόσο οι πρώτες του κινήσεις δείχνουν μια συναίσθηση της συγκυρίας γύρω του, μια συναίσθηση που έδειχνε να λείπει από τον Rob Hennigan. Καταλαβαίνει ότι οι σπασμωδικές κινήσεις υποθήκευσης του μέλλοντος στον βωμό του αβέβαιου -και ανέφικτου όπως αποδείχθηκε- κυνηγιού των άμεσων αποτελεσμάτων του προκατόχου του μόνο καταστροφικές μπορούν να αποβούν. Η λογική λέει, λοιπόν, από εδώ και πέρα αξιολόγηση του υπάρχοντος υλικού, ενίσχυση του νεανικού πυρήνα της ομάδας, με προσεγμένες κινήσεις που θα επιτρέψουν μια ευελιξία στο cap, και κυρίως στροφή στο draft όπου είναι και το δυνατό του χαρτί.

X-Factor

Ο Jonathon Simmons δεν ήρθε για να πάρει στις πλάτες του το Orlando και να το κουβαλήσει στα playoffs, αλλά, στην ακραία περίπτωση που το Orlando με κάποιο μαγικό τρόπο καταλήξει να κάνει καλή πορεία, είναι βέβαιο ότι ο πρώην παίκτης των Spurs θα έχει βάλει το χέρι του. Η σιγουριά αυτού του ισχυρισμού μπορεί να φαίνεται προκλητική αν σκεφτούμε ότι πρόκειται για έναν παίκτη 28 χρονών, με μόλις δύο χρόνια καριέρα και χωρίς καν εκθαμβωτικά στατιστικά, με μόλις 6,1 πόντους ανά παιχνίδι (αν και πέρσι στα playoffs ανέβηκε απότομα στους 10,5 το οποίο δεν είναι ασήμαντο). Ωστόσο, παραλείποντας εδώ την όποια ασφάλεια προσφέρει η στατιστική προσέγγιση, νιώθω σίγουρος για το ότι ο Simmons είναι κάτι που έλειπε από την ομάδα, πολύ περισσότερο από κάποιον πιο προικισμένο επιθετικά παίκτη, όπως ο Jeff Green τον οποίον αντικαθιστά ας πούμε. Η αμυντική του προσήλωση και η ικανότητα του στο ένας εναντίον ενός είναι αδιαμφισβήτητη, και σίγουρα είναι καλό το να υπάρχει πλέον κάποιος παίκτης να πηγαίνει πάνω στους αστέρες του αντιπάλου, αφού όσο το έκανε αυτό ο Fournier ή ο Aaron Gordon ως small forward τα αποτελέσματα ήταν τραγικά. Ωστόσο, ακόμα περισσότερο, ο Simmons έχει στο παιχνίδι του έναν τσαμπουκά, μια φωτιά, κάτι που λείπει πάρα πολύ από το Orlando, το οποίο πιθανότατα έχει την πιο φλώρικη και ανέμπνευστη ομάδα στην λίγκα. Αν ο Simmons καταφέρει να μεταδώσει την φωτιά αυτή στους πιο μικρούς, το Orlando έχει ελπίδες για κάτι καλό. Αν, επιπλέον, σουτάρει όπως την πρώτη του χρονιά στο ΝΒΑ από το τρίποντο, δηλαδή με 39% και όχι με 29% όπως πέρσι, τότε τα πράγματα θα είναι ακόμα καλύτερα για τους Magic που ψάχνουν απεγνωσμένα για μακρινό σουτ.

Keep an eye on

Ο Jonathan Isaac ήταν το πρώτο pick του Hammond, στο #6, κατευθείαν από την μπασκετομάνα Florida και το Florida State. Πρόκειται για μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση, γεμάτη τεράστια ερωτηματικά. Η παρουσία του στο κολέγιο περισσότερο τροφοδοτεί αυτά τα ερωτήματα παρά μας βοηθάει να τα λύσουμε. Η θέση του είναι κάπως απροσδιόριστη ακόμα, με την λογική να δείχνει προς αυτή του power forward, ενώ, όμως, είναι εμφανές ότι έχει την ταχύτητα και την ευκινησία να παίξει στο “3”, αλλά και το ύψος για να παίξει σε ορισμένα σχήματα στο “5”. Μοιάζει με σφουγγαρίστρα λίγο, όχι μόνο λόγω του μαλλιού, αλλά και λόγω του υπερβολικά αδύνατου κορμού, κάτι που ίσως αποτελέσει πρόβλημα, ειδικά τα πρώτα χρόνια μέχρι να πάρει κιλά. Δείχνει σιγά-σιγά να αναπτύσσει ένα αξιόπιστο ελεύθερο σουτ, αλλά δεν είναι, και ούτε θα γίνει, κλασικός σουτέρ. Μπορεί να πηδήξει ως το πάνω μέρος του ταμπλό για να κόψει σουτ, αλλά δεν έχει τη δύναμη να σπρωχθεί μέσα στη ρακέτα. Είναι καλός αμυντικός, χάρη στα τεράστια χέρια του και μπορεί να κλέψει μπάλες, αλλά προς το παρόν δεν μπορεί να κολλήσει πάνω στον αντίπαλο για να τον ακολουθήσει παντού. Το ταβάνι του είναι τεράστιο, φτάνει σίγουρα σε All Star επίπεδο, αλλά θα πρέπει να βρει ρόλο και να αναπτυχθεί. Ίσως είναι ο παίκτης που θα αλλάξει την μοίρα του Orlando, ίσως γίνει απλά ένας πολύ καλός παίκτης. Τα μάτια μας φέτος θα είναι καρφωμένα πάνω του πάντως, περιμένοντας με αγωνία να δούμε ποια κατεύθυνση θα πάρει.

Πρόβλεψη