The Ballhog’s NBA Previews 2017-18: Toronto Raptors

Υπερατού

Με δύο All Stars στο backcourt, που μπορούν να δημιουργήσουν και να σκοράρουν ανά πάσα στιγμή, οι Raptors έχουν το πλεονέκτημα απέναντι σχεδόν σε όλες τις ομάδες του ΝΒΑ, οι οποίες θα πρέπει να παρατάσσουν minimum δυο σκυλιά του πολέμου κάθε στιγμή στο παρκέ, μπας και κατορθώσουν να περιορίσουν έστω και ελάχιστα τους Lowry και DeRozan, που ο καθένας από αυτούς μπορεί να πάρει ένα παιχνίδι μόνος σε μια απλά καλή του βραδιά. Το παιχνίδι τους παραμένει υποτιμημένο εξαιτίας των αποτυχιών τους στα playoffs, αλλά, ενώ ο DeRozan μπορεί να μην παίρνει τρίποντα, έχει μάλλον το καλύτερο footwork του ΝΒΑ και είναι ασταμάτητος όταν πλησιάζει τη ρακέτα, φθείροντας κάθε άμυνα και κερδίζοντας διαρκώς βολές. Είναι τέτοια η πίεση που ασκούν τα isolations του DeMar που επιτρέπουν στον διόσκουρο του, τον Lowry, να παίζει συχνά με τους αναπληρωματικούς σε πεντάδες που πέρυσι κατέστρεφαν τον ανταγωνισμό και κλείδωναν τις νίκες. Σκεφτείτε ότι αυτό συνέβαινε και πέρυσι που ξεκινούσαν τους Siakam και Carroll στα forwards, ενώ φέτος θα κατεβάζουν επιτέλους μια πλήρη πεντάδα από το πρώτο σφύριγμα του αγώνα, με τους Miles και Ibaka να δίνουν το απαιτούμενο σουτ από το τρίποντο που θα ανοίγει τις άμυνες για τις εφορμήσεις των Lowry και DeRozan, αλλά και το post up παιχνίδι του Valanciunas. Στα δύο παιχνίδια της preseason εναντίον των Clippers, και δη σε λιγότερο από 20 λεπτά έκαστος, το δίδυμο των βασικών forwards σούταρε από 16 και 11 τρίποντα, δείχνοντας τα πρώτα σημάδια πως η old school, αλλά αποτελεσματική, επίθεση του Toronto θα ανέβει επίπεδο συμβαδίζοντας με τη νέα εποχή, αλλά και με το πλεονέκτημα της συνέχειας σαν ομάδα, και θα είναι το dark horse για το πλεονέκτημα έδρας στην Ανατολή.

Panic Button

Με την επίθεση των Raptors να σουτάρει διαρκώς τρίποντα στην preseason και τον Valanciunas να βγάζει assist μετά από double team (κάτι που μέχρι από λίγους μήνες θα φαινόταν παράλογο) έχει δημιουργηθεί μια παράλογη αισιοδοξία πως το Toronto φέτος θα είναι διαφορετικό.

Αφελείς όσοι την πατήσουν. Με τον Casey να παραμένει στον πάγκο είναι αναπόφευκτο πως η διαχρονικά πιο απογοητευτική ομάδα στην post-season θα ξανακυλήσει στα ίδια κουσούρια μόλις φθάσουν τα playoffs.

TIL Dwane Casey & the Benchers had a #1 hit in 1962. pic.twitter.com/kEC98CAyGz

— Daniel Reynolds (@aka_Reynolds) October 2, 2017

“Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι”  που λέει ο θυμόσοφος λαός και δεν υπάρχει κανένας λόγος πλέον να ελπίζουμε πως οι Raptors θα αποβάλουν αυτήν την τεμπέλικη επίθεση που έχει διαποτίσει το DNA τους. Μόλις τα πράγματα δυσκολεύουν, το iso-ball φαντάζει σαν ένας μονόδρομος, στον οποίον να παγιδεύεται μόνη της  και οδηγεί σε αδιέξοδα, αποτελώντας εχέγγυο για  underachieving. Τουλάχιστον φέτος θα λάβει τέλος το σερί των 10 (ΔΕΚΑ!!) συνεχόμενων σεζόν από το 2007-08 στις οποίες οι Raptors πέφτουν κάθε χρόνο πιο χαμηλά στην κατάταξη με τις assist ανά παιχνίδι, μιας και φέτος και επίσημα πλέον δεν υπάρχει πιο χαμηλά, καθώς πέρσι κατόρθωσαν να κάνουν την υπέρβαση και από 29οι έπεσαν στην τελευταία θέση με μόλις 17 assist ανά αγώνα, που είναι τουλάχιστον ενδεικτικό της αρτηριοσκληρωτικής, αναχρονιστικής τους επίθεσης.

Πέρα από αυτά, ο Lowry μπορεί μεν να αδυνάτισε, αλλά μονίμως έχει πρόβλημα στα φινάλε των σεζόν, ο DeRozan θα σουτάρει τρίποντα, και ο Ibaka θα συνεχίσει να βλέπει στον καθρέφτη τον J.J. Redick.

“Βγάζουν το ThanksGiving ο προπονητής και ο GM;”

Ο Masai Ujiri θεωρείται ένας από τους καλύτερους GMs της λίγκας, αλλά ενδεχομένως να έχει υπερεκτιμηθεί κάπως. Η φήμη του βασίζεται στις δύο μεγάλες ληστείες που έκανε στους -καμία έκπληξη εδώ- Knicks, μία στην ανταλλαγή του Carmelo, όταν ακόμα εργαζόταν για τους Nuggets και μία στο pick πρώτου γύρου τους που τους πήρε για να τους φορτώσει το ιταλικό καστόρινο παλτό που ακούει στο όνομα Andrea Bargnani. Η επιμονή του στον -μάλλον περιορισμένων δυνατοτήτων- Casey και η επέκταση για τέσσερα χρόνια έναντι $ 64 εκατ. που έδωσε πέρσι στον -άοσμο, άχρωμο και αδιάφορο- Valanciunas, είναι δύο επιλογές που προσωπικά δεν μπορώ να κατανοήσω. Το φετινό καλοκαιρινό του πλάνο, αν και ιδιαίτερα δαπανηρό, μιας και δεσμεύει $ 316 εκατ. στη βασική του πεντάδα την επόμενη τριετία, παρέχει ελάχιστη οικονομική ευελιξία για οτιδήποτε παραπάνω. Ενδεχομένως ένα trade απομάκρυνσης του Λιθουανού να αποτελούσε μια κάποια λύση για την απεμπλοκή από αυτή την κατάσταση, μια κατάσταση, όμως, που δείχνει απόλυτα στοχευμένη. Σε κάθε περίπτωση, ο Ujiri φέτος έπαιξε “ρέστα” και περιμένει να δει αν η μπίλια θα του κάτσει στο “κόκκινο” των Raptors.

Bασικό κομμάτι αυτού του “all in” αποτελεί ο Dwane Casey, ο προπονητής που εδώ και έξι χρόνια (δεν) κάθεται στην άκρη του πάγκου του Toronto, αλλά παραμένει όρθιος κοντά στο τρίποντο, ουρλιάζοντας, κουνώντας μανιασμένα χέρια και πόδια, χοροπηδώντας, γαμωσταυρίζοντας, και γενικώς φροντίζοντας για μια διακριτική καθοδήγηση των παικτών του. Mέχρι τώρα, πάντως, αν και έχει καταφέρει να τους βελτιώνει συνεχώς όλα αυτά τα χρόνια, και να είναι ιδιαίτερα αγαπητός στους παίκτες του, δεν δείχνει να παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη προπονητική ευελιξία, ή να μπορεί να προσκομίσει κάποια καινοτομία. Το μπάσκετ δεν πρόκειται να αλλάξει χάρη στον Casey, αυτό είναι σίγουρο. Ένας από τους πιο old-school προπονητές που υπάρχουν στο ΝΒΑ σήμερα, θα πρέπει να καταλάβει ότι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει στον χώρο είναι να συνεχίσει να έχει άριστη σχέση με τους παίκτες και να βγάζει πύρινους λόγους και να τους πορώνει φωνάζοντας από τον πάγκο, αλλά ταυτόχρονα να προσλάβει έναν assistant coach στον οποίο θα εμπιστευθεί εξ ολοκλήρου τον σχεδιασμό μιας σύγχρονης μπασκετικής επίθεσης.

X-Factor

Τϊποτα δεν ανατίναξε την περσινή μου³⁾Μαντζούκας στο μικρόφωνο πορεία στις fantasy λίγκες σε τέτοιο βαθμό όσο η πίστη ότι ο Norman Powell θα εκτιναχθεί και θα αποτελέσει το τρίτο κομμάτι μιας εκρηκτικής περιφέρειας στον Καναδά, έχοντας εκστασιαστεί από την εικόνα που είδαμε ειδικά στα playoffs της περιόδου 2015-16, όταν ο Powell είχε μαγέψει ερχόμενος από τον πάγκο, ακόμα και κόντρα στον LeBron James. Δυστυχώς ο Dwane Casey δεν είχε την ίδια άποψη, αργώντας πάρα πολύ να τον βάλει μέσα στο παιχνίδι της ομάδας και να του εμπιστευθεί σημαντικό ρόλο. Φέτος, όμως, δεν θα έχει την ίδια πολυτέλεια. O C.J. Miles είναι ένας εξαιρετικός ρολίστας, αλλά ακόμα και αν κερδίσει χάρη στην εμπειρία του την θέση του βασικού small forward, ο Powell απλά είναι πολύ καλός για να τελειώνει τα παιχνίδια στον πάγκο. Μπορεί τα νούμερα του να μην ήταν αυτά που περιμέναμε, ωστόσο βελτιώθηκε σε πάρα πολλές πτυχές του παιχνιδιού, έδειξε να καταλαβαίνει καλύτερα το πως (δεν) λειτουργεί η επίθεση των Raptors, και κατάφερε να βγάλει προσωπικές φάσεις από pick’n’roll, κάτι που την πρώτη του χρονιά δεν έκανε καθόλου. Πρόγευση από το σύντομο μέλλον πήραμε στην περσινή του παρουσία στα playoffs όπου ήταν και πάλι εξαιρετικός, ενώ η επιβράβευσή του με νέο τετραετές συμβόλαιο αξίας $ 42 εκατ., μας δημιουργεί την πρόσθετη βεβαιότητα ότι θα το τιμήσει και με το παραπάνω.

Το ερώτημα για το ποιος θα ξεκινήσει στην θέση “3” στην πρεμιέρα πάντως έχει αρκετό ζουμί, καθώς όποιος από τους C.J Miles ή Norman Powell και αν ξεκινήσει, θα είναι όπως διαβάσαμε, ο 14ος διαφορετικός small forward που ξεκινάει βασικός σε εναρκτήριο παιχνίδι τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, σε μία θέση που μοιάζει μάλλον καταραμένη, όσον αφορά τις προοπτικές μακροημέρευσης σε αυτήν, όχι όμως και στις προοπτικές μετανάστευσης στο ελληνικό πρωτάθλημα, καθώς οι τρεις από τους δεκατρείς πέρασαν από Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό. Οι προηγούμενοι αυτοί δεκατρεις είναι οι εξής: Michael Curry, Jalen Rose, Joey Graham, Morris Peterson, Jason Kapono, Jamario Moon, Hedo Turkoglu, Linas Kleiza, Rasual Butler, Landry Fields, Rudy Gay, Terrence Ross και DeMarre Carroll. Μπορείτε να βρείτε ποιος από τους δεκατρείς είναι ο μόνος που έχει ξεκινήσει δύο χρονιές βασικός;⁴⁾Κι όμως είναι ο Jason Kapono!!

Keep an eye on

Ο Delon Wright δεν έχει πραγματοποιήσει ακόμα την καριέρα που αρκετοί θα περίμεναν όταν, μετά από δύο ποιοτικά χρόνια στο Utah, έγινε draft στο #20 πριν από δύο χρόνια από τους Καναδούς. Αντιμετώπισε, βέβαια, και έναν σοβαρό τραυματισμό, που τον άφησε τέσσερις μήνες έξω στην αρχή της περσινής περιόδου, ωστόσο σε καμία από τις δύο σεζόν δεν κατάφερε να κερδίσει σταθερό ρόλο στο rotation των Raptors. Ο βασικός λόγος, όμως, για αυτήν την αδυναμία του να κάνει το βήμα παραπάνω βρίσκεται πλέον στην Indiana, καθώς εκεί δόθηκε ο Cory Joseph,  ο αναπληρωματικός point guard των Καναδών πέρσι. Ο Wright σίγουρα δεν κληρονομεί αυτόματα τα 25 λεπτά ανά παιχνίδι του προκατόχου του, ωστόσο είναι ο βασικός – και πιθανότατα ο μοναδικός, καθώς ο φιλότιμος και ταλαντούχος Fred Van Vleet δεν έχει αποδείξει ακόμα ότι μπορεί να σταθεί σε αυτό το επίπεδο – υποψήφιος για έναν πολύ αβανταδόρικο ρόλο. Ο Kyle Lowry είναι ο αδιαμφισβήτητος οργανωτής του Toronto, ωστόσο έχει πατήσει τα 31 και έχει την τάση να καταρρέει όσο κυλάει η σεζόν, οπότε χρειάζεται σίγουρα μία καλή διαχείριση του χρόνου του ώστε να μείνει φρέσκος. Ο Wright, που θα κληθεί να του προσφέρει αυτές τις ανάσες, μπορεί να αποδειχθεί μία ευχάριστη έκπληξη, καθώς, αν εξαιρέσουμε το τρίποντο του το οποίο παραμένει σχετικά ασταθές, έχει όλο το υπόλοιπο πακέτο. Καλός αμυντικός χάρη και στο ψηλό του κορμί, πολύ αθλητικός, ξέρει να τρέχει το pick’n’roll πιθανότατα καλύτερα από τον Lowry, κάτι που θα μπορούσε επιτέλους να οδηγήσει και σε μία ενίσχυση του ρόλου του Valanciunas στην ομάδα. Για τον Wright ισχύει το “τώρα ή ποτέ”, καθώς δύσκολα θα βρει καλύτερη ευκαιρία από την φετινή για να λάμψει, ενώ δεν έχει την πολυτέλεια να αφήνει τα χρόνια να περνούν καθώς πατάει αισίως τα 25. Παίζοντας επομένως για την επιβίωση του στο ΝΒΑ, πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρει.

Πρόβλεψη