Έχοντας κλείσει ήδη έξι βδομάδες στο καταπληκτικότερο πρωτάθλημα μπάσκετ στον κόσμο, θα περίμενε κανείς τα περισσότερα ερωτήματα που μας βασανίζουν από την αρχή της χρονιάς να αποκτούν σαφείς απαντήσεις, ή έστω να υπάρχουν αρκετά hints πλέον, ώστε να προσπαθήσουμε να αφουγκραστούμε την απάντηση σε αυτά. Δυστυχώς, όσο εμείς είμαστε χωμένοι μπροστά από τις οθόνες μας μέσα σε στατιστικά ψάχνοντας για αυτές, απλώς τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται. Υπάρχει κατάρα στους Pelicans; Έχουν ελπίδες αυτοί οι Thunder; Μήπως ο Marcus Smart πρέπει να σταματήσει να σκοράρει ώστε να έχουν ελπίδες οι Celtics για Τίτλο αήττητοι;
H περίπτωση του Karl Anthony Towns
Οι Timberwolves βρίσκονται στο 12-9, σε καλή θέση για να διεκδικήσουν το πλεονέκτημα έδρας στα playoffs, με μια επίθεση που συγκαταλέγεται ανάμεσα στις παραγωγικότερες της Δύσης, ενώ έχουν ενσωματώσει τους δύο στρατιώτες του Thibodeau ιδανικά σε αυτή την πλευρά του παρκέ, παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις. Ακόμα κι έτσι όμως, τα αμυντικά προβλήματα συνεχίζονται, και οι “Λύκοι” δεν εμπνέουν την εμπιστοσύνη που θα περιμέναμε με βάση το ρεκόρ τους.
Μια απάντηση στο “γιατί” είναι ότι οι απόψεις του Thibodeau για την άμυνα και το rotation είναι απαρχαιωμένες, και πώς χρειάζεται χρόνος για να δέσουν όλα αυτά τα καινούρια εργαλεία. Μια άλλη ενδιαφέρουσα αναζήτηση είναι να δούμε λίγο την περίπτωση του Karl-Anthony Towns. Σαφώς, ο τύπος είναι ένα θαύμα της φύσης, με ικανότητες που όμοιές τους δεν έχουμε ξαναδεί σε αυτό το ύψος και την ηλικία. Παρόλα αυτά, αυτή η ανεπανάληπτη αρμονία στις κινήσεις του στην επίθεση, δίνει τη θέση της σε μια μηχανική και αγχώδη κινησιολογία στην άμυνα, όπου τα βήματά του γίνονται πιο αργά και μοιάζει να πηγαίνει σαν πάπια, ενώ η αίσθηση του συγχρονισμού στις βοήθειες και τις απόπειρες για block προδίδουν την ηλικία του και -ίσως- τη διάθεσή του. Κάπως έτσι χάνονται αμυντικά rebounds και οι Timberwolves βρίσκονται ανάμεσα στις χειρότερες ομάδες της λίγκας σε πόντους που δέχονται in the paint ανά αγώνα, με 46,5.
Από την άλλη πλευρά, είναι φορές που φαίνεται σαν να βαριέται ή να μην μπορεί να εκμεταλλευτεί την υπεροχή του απέναντι σε κοντύτερους αντιπάλους στο post, με αποτέλεσμα να συμβιβάζεται σε jump-shots απλά και μόνο επειδή, εχμ, μπορεί να σουτάρει από πάνω τους. Αυτό δεν συνέβη απέναντι στο Miami, όταν ο Erik Spoelstra εξαπέλυσε πάνω του τον Justise Winslow, ο οποίος τον βασάνισε σε όλα λεπτά που συνυπήρξαν στο παρκέ, παίζοντάς τον από μπροστά και μη επιτρέποντάς του να βάλει την μπάλα στο παρκέ ή να σουτάρει όπως θέλει. Δεν θα έπρεπε ένα τριάρι -και δη μετά βίας δύο μέτρων- να μπορεί να το πετύχει αυτό. Ή διαβάστε το ανάποδα: Ο Winslow είναι ένα τρομακτικό pitbull στην άμυνα, που συναγωνίζεται τον Marcus Smart, ακόμα και αν δεν έχει ακόμα την συνολική επιρροή του τελευταίου. Δείτε ξανά το παιχνίδι και θα εντυπωσιαστείτε με το επιπέδου Pacino τανγκό που παρέσυρε ο Justise το #1 pick της τάξης του.
Τεστάροντας τον θυμόσοφο λαό
Η λαϊκή σοφία λέει πως “τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία“. Μια ανάγνωση της παραπάνω φράσης απεικονίζει έναν άνθρωπο σε ένα χρυσό κλουβί, γεμάτο από όμορφα πράγματα, αλλά μόνο του. Μια άλλη, έναν άνθρωπο που έχει λεφτά και για τα εγγόνια του, αλλά βήχει άρρωστος σε ένα κρεβάτι. Βέβαια σε ένα δεύτερο επίπεδο, και οι δύο αυτές εικόνες μπορούν να αναλυθούν λίγο ως παρηγοριά στον άρρωστο. Θέλω να πω, εύκολα μπορούμε να διακρίνουμε, αν συγκεντρώσουμε λίγο το βλέμμα μας στην εικόνα, ότι δεν αρρώστησαν τα λεφτά τον άνθρωπο, ούτε τον άφησαν μόνο του. Ενώ μπορεί το κυνήγι του χρήματος να συνέβαλε και στις δύο περιπτώσεις, πιθανότατα ο ίδιος τύπος θα βρισκόταν σε αυτή την κατάσταση ακόμη και χωρίς λεφτά, ή με λιγότερα λεφτά, ή απλά κυνηγώντας ένα μεροκάματο. Χωρίς να θέλω να γίνω κυνικός δηλαδή, αν σε εκείνη τη φάση τα λεφτά μπορούν να κάνουν κάτι, είναι να απαλύνουν λίγο τον πόνο ή την μοναξιά, έστω κι αν είναι σαν “τραυμαπλάστ”1)Πάντα ήθελα να γράψω κάπου αυτή τη λέξη! σε ακρωτηριασμένο χέρι. Περισσότερο, δηλαδή, θα ακούσεις να μονολογεί πώς “τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία” κάποιος που στερείται και τα δύο, και μάλιστα όχι κατ’ επιλογήν. Τελικά τι είναι η ολιγάρκεια; Μια αφαιρετική μέθοδος προς την ευτυχία, ή μια ψευδαίσθηση για να νιώσεις καλύτερα με την ένδεια; Ή είναι ένα βρώμικο σχέδιο των εχόντων για να διατηρείται εκούσια το status quo;
Γενικά, δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά, γιατί δεν υπάρχουμε στο κενό ή σε εργαστηριακές συνθήκες, αλλά μέρος μιας δυναμικής διαδικασίας. Οι Chicago Bulls πήραν $ 3,5 εκατ, για να δώσουν ως αντάλλαγμα τον Jordan Bell και να λάβουν τη γενική χλεύη. Δεν νομίζω ότι είναι -ή ότι θα είναι- πιο ευτυχείς με αυτά τα χρήματα. Οι Warriors τα αποχωρίστηκαν και σίγουρα είναι πιο ευτυχισμένοι. Ποιος έφερε την ευτυχία; Τα λεφτά ή ο Jordan Bell; Ή μήπως τελικά η μη εξάρτηση από αυτά και η συνειδητοποίηση του χρήματος ως μέσου και όχι ως σκοπού; Σε κάθε οικονομική συναλλαγή πάντως, πέρα από τα εμπλεκόμενα μέρη, υπάρχουν αποτελέσματα έξω και πάνω από αυτά. Τα λεφτά μπορεί να μην τα αποχωρίστηκε ή καρπώθηκε ο Jordan Bell, που από εδώ και έπειτα θα αποτελεί Casus Bell-i ανάμεσα στους φιλάθλους του Chicago και τη διοίκηση των Bulls (sorry, έπρεπε), αλλά σίγουρα σε αυτόν έφεραν την ευτυχία, και μάλιστα ένα από τα πιο έντονα και διεστραμμένα πρόσωπά της: την ευχαρίστηση της εκδίκησης.
Παράλληλα, ο Steve Kerr, δεν ξέρω αν είναι μαέστρος της προπονητικής, αλλά είναι ένας πραγματικά βιρτουόζος ψυχολόγος. Αφού άσκησε ανοιχτά κριτική και μοίρασε μερικά DNPs – Showboating στον Jordan Bell που – κακά τα ψέματα – έκανε μαγκιές στις πλάτες άλλων, σκυλεύοντας το πτώμα των Dallas Mavericks, τον έβαλε στην πεντάδα απέναντι στην ομάδα που δεν τον πίστεψε και του έδωσε 27′. Η απάντηση του “δεύτερου ερχομού του Draymond Green2)Δεν είναι, αλλά είναι αρκετά compelling narrative για να αγνοήσουμε τις αγωνιστικές διαφορές τους.”; Επτά πόντοι, έξι rebounds, τέσσερις assists, δύο κλεψίματα και έξι τάπες. Εντάξει, τουλάχιστον δεν κόβει λεπτά από τον Cristiano Felicio, ε, διοικούντες του Chicago;
Pelicans Curse
Ο μεγαλύτερος εχθρός των Pelicans δεν είναι ο Dell Demps και η συχνά ακατανόητη διαχείρισή του, ούτε ο κυκλοθυμικός χαρακτήρας του DeMarcus Cousins, αλλά η κατάρα που εξολοθρεύει τους παίκτες τους. Ο Omer Asik επέστρεψε εννέα μήνες μετά από το τελευταίο του παιχνίδι, σε ένα διάστημα κατά το οποίο τον είδαμε να χάνει καμιά τριανταριά κιλά και να μοιάζει με φάντασμα του εαυτού του, χωρίς κανείς να ξέρει τι του συμβαίνει, με τα σενάρια να μιλάνε για σπάνια μολυσματική ασθένεια -και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο-, χωρίς επίσημη ανακοίνωση από την ομάδα. Τελικά ο Τούρκος center διαγνώστηκε με νόσο του Crohn, κάτι που -αν ψάξετε λίγο μαρτυρίες και συμπτωματολογία- μεταφράζεται αρκετά ως “χοντρό λούκι”. Μετά τη διάγνωση μπήκε στο στάδιο της φαρμακευτικής αγωγής -καθώς η νόσος δεν θεραπεύεται-, ξαναέβαλε το βάρος που έχασε, και απέναντι στους Phoenix Suns ξαναπάτησε παρκέ, φέρνοντας χαμόγελα στα πρόσωπά μας, έστω κι αν ταλαιπωριόταν να τρέξει το παρκέ και δεν είχε ανάσες στο πεντάλεπτο.
Η ίδια κατάρα κόντεψε να κόψει την καριέρα του Eric Gordon, που βρήκε το απάνεμο λιμάνι του στο Houston, διέλυσε το τανκ που λέγεται Tyreke Evans, ανάγκασε τον Jrue Holiday να χάσει καμιά 150αριά παιχνίδια σε μια τετραετία, έφερε σε κίνδυνο τη ζωή του Quincy Pondexter λόγω επιπλοκών από εγχείρηση στο γόνατο, και ας μην πιάσουμε καλύτερα τον Ryan Anderson και όσα πέρασε όσο βρισκόταν στη Νέα Ορλεάνη.
Τελοσπάντων, αρκετά με τις προλήψεις.
Οι Pelicans γελάνε στις προβλέψεις μας που τους ήθελαν στην ασφάλεια της δεκατοενδέκατης θέσης το καλοκαίρι, βρίσκονται εντός playoffs, παίζουν καλά (τουλάχιστον στην επίθεση, γιατί στην άμυνα είναι αφύλαχτη διάβαση) και βρίσκουν τρόπους να κάνουν το Cousins – Davis έναν άλυτο γρίφο.
Η επιστροφή του Rondo δεν έχει ακριβώς ισχυροποιήσει την περιφέρεια, καθώς εξακολουθεί να μην εμπνέει κανένα σεβασμό στις αντίπαλες άμυνες, ενώ ξεχνιέται εξοργιστικά στην άμυνα που καλείται να παίξει, αλλά η επιστροφή του συνεπάγεται και δύο βασικά οφέλη: α) ότι πλέον οι Pelicans έχουν δύο PGs που μπορούν να τρέξουν την επίθεση, χωρίς να τα κάνουν όλα αχταρμά και β) το γεγονός ότι ο Jrue Holiday μπορεί να παίζει μόνιμα στο “2”, γεγονός που έχει αποδειχτεί ευεργετικό για την αποτελεσματικότητά του, καθώς δεν άντεχε το βάρος τόσο του βασικού χειριστή, όσο και μόνου perimeter scorer της ομάδας. Οι δύο διαδοχικές νίκες απέναντι σε Spurs και Thunder ήταν η δήλωσή τους πως μπορούν να χτυπήσουν κάθε παιχνίδι, και το -15 στην ήττα από τους Warriors δεν είναι τόσο αποκαρδιωτικό όσο ακούγεται, σε ένα παιχνίδι που ξεκίνησε παρανοϊκά, με ένα 25-11 για τους Pelicans, όπου αυτό το “25” στην επίθεση ήταν προερχόμενο από 17 πόντους του Holiday και οχτώ του E’Twaun Moore.
Εύφημος μνεία στον τελευταίο, που δικαιολογεί την εμπιστοσύνη των Pelicans που μεταφράστηκαν σε τετραετές συμβόλαιο αξίας $32 εκατ. πέρσι το καλοκαίρι, και αποτελεί έναν φοβερά αξιόπιστο σουτέρ που δεν χρειάζεται πολλές μπάλες για να είναι αποδοτικός και ευχαριστημένος. Μία ακόμα εύφημος μνεία και στον Darius Miller, που είναι αθόρυβα ένας από τους κρισιμότερους παίκτες του Alvin Gentry, σουτάροντας σαν ελεύθερος σκοπευτής (48% στα τρίποντα, 71% TS%), αποτελώντας, παράλληλα, κλειδί για τις πεντάδες με τον Nelson στον άσσο και τον Davis στο “5” που έδωσαν ζωή στη σεζόν των Pelicans, και κάνουν τον πάγκο τους αξιοπρεπή, όταν ο Cousins γίνεται ο Mr. Hyde.
Βρείτε τον τροχονόμο
Χτίζονται με τούβλα οι Πρωταθλητές;
Ο Chris Forsberg του ESPN έβγαλε στη φόρα ένα πραγματικά απροσδόκητο στατιστικό και το συνακόλουθο ερώτημα “Είναι καλύτερα για τους Celtics να είναι άστοχος ο Marcus Smart;”. Το εν λόγω στατιστικό είναι το ρεκόρ των Celtics όταν ο ψυχοπαθής guard τους σουτάρει με λιγότερο από 30%,, το οποίο αυτή την στιγμή τους βρίσκει στο 11-0, ενώ είναι 5-4 όταν σουτάρει καλά (>30% είναι το “καλά” του Smart), με τελευταίο χτύπημα την ήττα από τους Pistons, όταν έβαλε 23 με 8/13 και έξι τρίποντα.
Ένας ακόμη παίκτης των Celtics που δεν σουτάρει καλά, αλλά παίζει με τα φρένα σπασμένα και αποτελεί δημόσιο κίνδυνο, ο Terry Rozier, έχει πλέον καθιερωθεί σαν σκόρερ από τον πάγκο για τον Brad Stevens και μπορεί να μην παίζει την άμυνα του Smart, αλλά η δίψα του για rebounds είναι εντυπωσιακή. Αυτή την εβδομάδα πάντως σκόραρε, και μάλιστα καλά, με career high 23 πόντων με 8/11 απέναντι στο Orlando και 17 στη νίκη επί των ζεστών Pacers με 7/9.
Όλοι οι Thunder σε 90 δευτερόλεπτα
Για το οποίο κείμενο θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τον τίτλο της από πάνω παραγράφου.
Όλες οι παθογένειες των Thunder εμφανίζονται στο παρακάτω video.
Έχουμε τον Russ να είναι ακόμη σε Superhero Mode και να επιχειρεί δύο συνεχόμενα τρίποντα, τα οποία θα ήταν ντροπιαστικά ακόμη κι αν είχαν συμβεί σε μια αλάνα από κάποιον περαστικό που δεν έχει σχέση με το άθλημα. Ο Westbrook δεν έχει ακόμη κατορθώσει να αποβάλει την περσινή του νοοτροπία και αγωνίζεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, παίρνοντας τις πιο παρανοϊκές προσπάθειες, λες και αγωνίζεται έχοντας κώνους αντί για συμπαίκτες. Υπάρχουν στιγμές πως συνειδητοποιεί πως δεν πορεύεται μόνος του στη ζωή, και τότε επιτρέπει στους έτερους δύο stars της Oklahoma να πάρουν κι αυτοί με τη σειρά τους ένα ξεροκόμματο αγάπης, δηλαδή μερικά isolations, το αντίστοιχο του να πετάς το αποφάγια στο γατί που σου τρίβεται κάτω από το τραπέζι όταν έχεις χορτάσει.
Η faux ομαδικότητα του Russ είναι εμφανής και έχει οδηγήσει τον Carmelo σε ψυχική κατάπτωση, καθώς αποτυχημένα προσπαθεί να ζεσταθεί παίρνοντας προσπάθειες. Στο βίντεο καταφέρνει να χάσει δύο εύκολα σουτ κάτω από το καλάθι, με την απογοήτευση στο βλέμμα να είναι έκδηλη.
Βέβαια δεν είναι όλα άσχημα για την Oklahoma, καθώς πέραν της επιθετικής δυσλειτουργίας είναι μία ομάδα πλασμένη για να σπείρει τον τρόμο στα playoffs. Αν δεν έχει διαλυθεί μέχρι τότε. Ο Adams καταβροχθίζει τα rebounds και είναι πάντα πρόθυμος να παίξει άμυνα και να στήσει σκληρά screens. Δίπλα του ο Paul George έχει σχεδόν συμβιβαστεί με έναν τρίτο ρόλο και ηγείται της συγκλονιστικής άμυνας των Thunder. Στο βίντεο φαίνεται να περιμένει τη σειρά του -που ποτέ δεν έρχεται- στωικά στην επίθεση, ενώ κλέβει την μπάλα από τα χέρια του Bradley, σαν να είναι ο μεγάλος αδερφός που τραμπουκίζει τον μικρό, ή ο Kawhi τον McLemore σε πιο πρόσφατα παραδείγματα που δεν μας θυμίζουν τα παιδικά μας χρόνια.
Το τρίποντο του Roberson είναι το κερασάκι στην τούρτα στον όλο σουρεαλισμό. Δεν μασκαρεύει το γεγονός πως η Oklahoma δεν έχει βρει τον πέμπτο παίκτη με τον οποίο θα κλείνει τα παιχνίδια (κάποιος να βγάλει το Amber Alert για τον Patrick Patterson) και επιπλέον λειτουργεί σαν add insult to injury μετά από τα συνεχόμενα τούβλα των αστέρων της ομάδας του Billy Donovan.
Oι Thunder την επόμενη νύχτα από εκείνη την ιδιαίτερη στιγμή κατόρθωσαν να χάσουν από τους Mavericks, την ομάδα που μπορεί να μην έχει καλό υλικό, αλλά κάθε βράδυ είναι τόσο καλοπροπονημένη και με τόσο κυνισμό στην επίθεση, που φαντάζει λες και ο Rick Carlisle τους έχει ετοιμάσει για το έβδομο παιχνίδι σε σειρά playoffs.
Παρόλα αυτά η ερώτηση, όπως και πριν, ήταν το “χτίζονται με τούβλα οι Πρωταθλητές;” και παρά το αποκρουστικά φινάλε παιχνιδιών και την προβληματική επίθεσή της, η ομάδα του Billy Donovan δεν πρέπει να ληφθεί ελαφρά τη καρδία. Αρκεί να μην διαλυθούν μέχρι την άνοιξη.
Ε, μα
Ποιος Porzingis τώρα…
Ενότητα “Συστατικά”
Weirdest Statlines
O Μbah a Moute κατάφερε στα 26 λεπτά που βρισκόταν στο παρκέ να γράψει μία καλή στατιστική, με 14 πόντους και κάτι ψιλά. Αυτό το οποίο δεν ήταν καθόλου αναμενόμενο ήταν στο διάστημα αυτό των 26 λεπτών οι Rockets να σημειώσουν 57 πόντους περισσότερους από τους Nuggets, δίνοντας έτσι στον “Πρίγκηπα” το μεγαλύτερο plus/minus που έχει καταγραφεί τα τελευταία 17 χρόνια. Αυτό θα πει αποτελεσματικότητα.
Στον άτυπο διαγωνισμό για το χειρότερο συμβόλαιο του ΝΒΑ o έχων λαμβάνειν $ 17.665.000,00 Joakim Noah πάτησε το παρκέ για 172 δευτερόλεπτα εναντίον του Portland, έχοντας απολογισμό δύο πόντων και ενός φάουλ. Προς το παρόν έχει κρατήσει την αναλογία πόντοι/φάουλ σε θετικό συντελεστή. Από την άλλη, σε 248 λεπτά συμμετοχής ο άνθρωπος των $ 16.661.641,00, Ian Mahinmi, έχει δώσει δέκα assists έχοντας υποπέσει παράλληλα σε 24 λάθη, ενώ έχει κάνει και 57 φάουλ έναντι 56 πόντων, βγάζοντας ίσως το πιο αποτρόπαιο στατιστικό της σεζόν.
O Tyus Jones, εν τη απουσία του Jeff Teague λόγω προβλήματος στον αχίλλειο, πήρε το βάπτισμα του πυρός ως βασικός στο παιχνίδι της Κυριακής απέναντι στους Suns, και δεν απογοήτευσε με εννέα πόντους, τέσσερα rebounds, επτά assists και επτά κλεψίματα. Ο σωσίας του TUS έχει ξεπεράσει αυτό το άδικο χτύπημα της μοίρας και συνεχίζει να προσπαθεί να καθιερωθεί ως ο αναπληρωματικός PG που εμπιστεύεται ο Tom Thibodeau (και όχι απλά χρησιμοποιεί ελλείψει άλλου) και δεν ξέρω αν η σωστή λέξη για να τον χαρακτηρίσεις είναι “ευφυής” ή “σε εγρήγορση”, πάντως το ένστικτό του, το “feel” που λέμε, είναι πολύ ψηλά. Αποτέλεσμα αυτού είναι να είναι πολύ καλύτερος στο eye test από ό,τι στα νούμερα του box score. Το βασικό πρόβλημα έγκειται στην μεγάλη αδυναμία/απροθυμία του να σκοράρει. Ενδεικτικά, σε τρία χρόνια καριέρας έχει σκοράρει διψήφιο αριθμό πόντων μονάχα επτά φορές -και μάλιστα καμία φέτος- και οι 7,2 πόντοι του ανά 36′ είναι από τα χαμηλότερα σχετικά νούμερα στην λίγκα για guard. Αντίστροφα, ο λόγος τέσσερις assists προς ένα λάθος μας δίνει την εικόνα μιας εξαιρετικής low usage λύσης. Το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, από τους guards που προτιμάει ο Tom Thibodeau σε αυτή τη θέση3)Θυμηθείτε όλους αυτούς του κοντοπίθαρους bombers, από τον ίδιο τον Aaron Brooks, στους Nate Robinson, Mike James, John Lucas III και D.J Augustin.. Προς το παρόν ας απολαύσουμε το season high των επτά κλεψιμάτων, που μόνο ο Victor Oladipo έχει πετύχει όμοιό του φέτος.
Για περισσότερο Jones και Timberwolves σας παραπέμπω εδώ4)Μην τον παρεξηγήσετε από τον καναπέ, ο Brian παραμένει ντυμένος καθόλη την διάρκεια του video..
Chucker of the week
Ο C.J. McCollum αποφάσισε να τεστάρει, χωρίς επιτυχία, την άμυνα των Sixers και του Joel Embiid, με απολογισμό 1/14 FG.
Οι stars των Thunder εξακολουθούν να σκοράρουν αρκετά, αλλά σχεδόν πάντα σουτάροντας αισθητά κάτω από το 50%. Ο Paul George έφτασε την κατάσταση στα άκρα με 1/12, και η Oklahoma δεν κατάφερε να περάσει το εμπόδιο των -ξαφνικά βελτιωμένων- Mavericks.
This is what Russ sees when he looks over at Paul George pic.twitter.com/vGTcfCinLL
— Daman Rangoola (@damanr) November 26, 2017
Random Career Highs
O Jerian Grant, χωρίς να ικανοποιεί με την απόδοσή του τον Fred Hoiberg, εξοβελίστηκε στον πάγκο. Μετά από δύο αθόρυβα παιχνίδια, συνέχισε κάνοντας δύο διαδοχικά career highs, με 21 και 24 πόντους αντίστοιχα. Τώρα το ότι στο ένα έφαγαν 49 πόντους στο κεφάλι από το Golden State μπορεί να θεωρηθεί λεπτομέρεια. Τελικά μάλλον η λύση για να κάνουν καλά παιχνίδια οι PGs του Chicago είναι να πηγαίνουν στον πάγκο για να βρίσκονται απέναντι σε second units.
Έχοντας αισθανθεί τη θέση του να απειλείται απέναντι στον μοναδικό δίδυμο point guard που προκαλεί περισσότερη θλίψη (αν και το σωστό συναίσθημα είναι μια ελαφρά ψυχική ανάταση αν σκεφτούμε τις υπερβάσεις που έκαναν οι Tyler Ullis και Mike James για να φθάσουν να αγωνίζονται στον “Μαγικό Πλανήτη”), ο Kris Dunn έκανε με τη σειρά του ρεκόρ καριέρας, σημειώνοντας 24 πόντους και οχτώ assists, συνεχίζοντας αυτή την τραμπάλα καλών και κακών παιχνιδιών που κάνει με τον Grant.
Με τον Antonio Blakeney παρόντα την προηγουμενη βδομάδα, τον Justin Holiday να παίρνει 14 σουτ ανά αγώνα, τον Robin Lopez να έχει να ποστάρει τόσο πολύ μάλλλον από τότε που ήταν το πιο ψηλό παιδί στο δημοτικό, τα Random Career Highs έχουν γίνει αποκλειστική υπόθεση του συνονθυλεύματος των Bulls. Περιμένουμε πάντως και εμφανίσεις από τον τρίτο -και τελευταίο τώρα που έχουν φύγει οι Rondo και MCW- στη συλλογή των αθλητικών point guards που δεν μπορούν να σουτάρουν, τον Cameron Payne, αλλά να ξέρετε πως είμαστε εδώ για την ημέρα που ο Kay Felder θα έχει την ευκαιρία του να ρίξει μια σαραντάρα απέναντι σε τίποτα ανυποψίαστους αντιπάλους.
Σφηνάκια
Το Madison Square Garden φλέγεται
I’m the one that called your bluff
When your boy tried to act tough
Remember what Ol’ Dirty said “I’ll fuck your ass up”
O Zaza σε ρόλο κομπάρσου σε περιπέτεια του Bollywood
(Σωσίας) Plumlee Vs (σωσία) Wojnarowski dance off : Τρόμος στην Utah
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | Πάντα ήθελα να γράψω κάπου αυτή τη λέξη! |
|---|---|
| ↑2 | Δεν είναι, αλλά είναι αρκετά compelling narrative για να αγνοήσουμε τις αγωνιστικές διαφορές τους. |
| ↑3 | Θυμηθείτε όλους αυτούς του κοντοπίθαρους bombers, από τον ίδιο τον Aaron Brooks, στους Nate Robinson, Mike James, John Lucas III και D.J Augustin. |
| ↑4 | Μην τον παρεξηγήσετε από τον καναπέ, ο Brian παραμένει ντυμένος καθόλη την διάρκεια του video. |
