The NBA Coaches’ Wishlist

Μπράβο κουτοί, άλλη μια χρονιά και όλοι πέσατε στην παγίδα των mainstream media ότι τάχα έγιναν συγκλονιστικές ανταλλαγές και μετακινήσεις στην trade deadline. Ακόμα δεν έχετε καταλάβει την παγίδα των GMs και των παικτών και προσπαθείτε να βγάλετε αγωνιστικό νόημα. Δεν υπάρχει. Μόνο αριθμοί. 

Και οι προπονητές; Αυτοί οι καημένοι βιοπαλαιστές που προσπαθούν να βγάλουν το ψωμί τους. Αυτοί που θα τους φορεθούν οι νέες κολεξιόν και θα προσπαθήσουν να βγάλουν άκρη; Τους ρώτησε κανείς αυτούς; Τι πραγματικά θέλουν, τι πραγματικά σκέφτονται;

«Τι θα ήθελαν άραγε να συμβεί, αν μπορούσαν έστω για μια φορά προτού φύγουν από αυτό το μάταιο κόσμο, να βγάλουν το απωθημένο τους;», αναρωτιούνται οι Άρης Τόλιος, Γιάννης Χάτσιος και Μήτσος Μαυράκης.

Mike Budenholzer (Atlanta Hawks)

Παρότι πρέπει να είναι ένας εργασιομανής που ξυπνάει αποπροσανατολισμένος σε κάποιο υπόγειο γραφείο, δίπλα σε υπολογιστές που τρέχουν μοντέλα και μπορεί να απαριθμήσει το πιο απίθανο advanced stat που κάποιος αριθμολάγνος intern έχει σκεφτεί στα χαμηλά της ιεραρχικής πυραμίδας ενός ΝΒΑ ανθυποsite, ταυτόχρονα δουλεύει τους παρεξηγημένους παίκτες που πέφτουν στα χέρια του με το μεράκι, την υπομονή και τη συγκέντρωση ενός σερίφη που ξαπλώνει στην ξύλινη καρέκλα του με τα πόδια στον φράχτη της φυλακής στην Abilene, περιμένοντας την έμπνευση του Morris ή του Goscinny να τον βγάλει από την ευδαιμονική ραθυμία του. Ειδικευμένος στα πολυχρηστικά φτερά, έκανε τους Carroll και Bazemore από παίχτες που λοξοκοιτούσαν προς Κίνα μεριά εκατομμυριούχους, δίνοντας σχήμα σε μια άμορφη πρώτη ύλη. Δύο τέτοιοι παίκτες κυκλοφορούν στην αγορά, και μπορούν να αποτελέσουν λαχείο γι’ αυτόν που θα τους πιστέψει, και οι δύο προερχόμενοι από το draft του 2015 με παρόμοια κοψιά και χαρακτηριστικά. Stanley Johnson και Justise Winslow. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν έχει πέσει τόσο πολύ η αξία τους και δεν έχει σβήσει η ελπίδα στα μυαλά των franchises που τους ντράφταραν.

Brad Stevens (Boston Celtics)

Ιδανικά τον Reggie Miller, που ως «Νοσφεράτου», θα έκανε ιδανική παρέα με τον Σατανά (ή γιο του Σατανά, θα σας γελάσουμε). Επειδή όμως έχει αποσυρθεί, θα πάμε με κάτι πραγματικά ευφυές. Μια καλή λύση θα ήταν η επιστροφή του Rajon Rondo, ώστε μαζί με τον Stevens να σχεδιάζουν και να υλοποιούν διαβολικά πραγματάκια με τις – τουλάχιστον – περίεργες φάτσες τους, ειδικά αν χρειαστεί να αναπληρωθεί το κενό του δαιμόνιου guard χωρίς σουτ, σε περίπτωση ανταλλαγής του Smart (βλ. παρακάτω). Εναλλακτικά, υπάρχουν και τα κολεγιόπαιδα και «φυτά» Dante Exum, Malcolm Brogdon, Jeremy Lin, τα οποία, όμως, αμφιβάλλουμε αν μπορούν να μεταφέρουν την ακαδημαϊκή τους επάρκεια στα σατανικά σχέδια του σατανά Stevens να κυριεύσει σατανικά τον κόσμο.

Kenny Atkinson (Brooklyn Nets)

Ας μιλήσουμε με δεδομένα: οι Nets παίζουν το εξωφρενικό μπάσκετ του τρεξίματος (έκτοι με 98,9 σε pace) και τριπόντου (δεύτεροι με 34,2 προσπάθειες, δεύτεροι με 39,6% 3P attempt rate, αλλά με 34,6% είναι τρίτοι από το τέλος σε ποσοστό ευστοχίας). Επομένως, χρειαζόμαστε κάποιον random λευκό guard που να σουτάρει τρίποντα ώστε να συνεχίσει το legacy των Bogdanovic, Lin, Harris, Stauskas. Με αυτή τη λογική, δεν καταλαβαίνουμε γιατί ο J.J. Redick δεν έχει ήδη προσγειωθεί στο Brooklyn να του δώσει να καταλάβει, τώρα στη δύση της καριέρας του. Όμως, μισό λεπτάκι. Τρίποντα στους Nets σουτάρουν και οι ψηλοί, όπως πέρυσι ο Brook Lopez και ο Justin Hamilton. Οπότε, ας πάμε σε έναν σουτέρ, ανεξαρτήτου θέσης, που να επιδιώκει να αποκτήσει προστιθέμενη αξία στο Brooklyn. Η τελική πρόταση μας: Henry Ellenson. Λευκός, όσο “basic” και “random” χρειάζεται και το καλύτερο, σουτάρει συγκλονιστικά κοντά με το 3P attempt rate (40,6%) και την ευστοχία (34,6%) της ομάδας. Μα ειλικρινά δεν μπορείτε να δείτε αυτή τη λευκή, ξανθιά οπτασία να τρέχει το γήπεδο στα ασπρόμαυρα, σαν ζέμπρα;

Steve Clifford (Charlotte Hornets)

Προφανώς, εκτιμούμε αφάνταστα τον προπονητή των Hornets. Όχι μόνο γιατί εφαρμόζει την μακιαβελική οδηγία «κέρδισε με ότι έχεις στα χέρια σου», αλλά γιατί έχει να κάνει καθημερινά με τον Dwight Howard, τη στιγμή που ο ίδιος είναι ένας σοβαρός και πειθαρχημένος άνθρωπος. Επίσης, οι Hornets στερήθηκαν τον coach τους για 21 παιχνίδια από τις αρχές Δεκέμβρη μέχρι τα τέλη Γενάρη, καθώς αντιμετώπιζε συμπτώματα κλινικής αϋπνίας¹⁾Πολύ λογικά σκεπτόμενοι, η παρουσία του Dwight δεν βοηθάει ακριβώς, αν στοχεύεις σε ύπνο χωρίς στρες. Σίγουρα θα χρειαζόταν κάποιον τεράστιο υπναρά, που να μπορεί να καλμάρει τον ταραχώδη ύπνο του.

Ένας τέτοιος είναι ο LeBron James, ο οποίος, κατά δήλωση του, κοιμάται κανά δεκάωρο με δωδεκάωρο, ιδιαίτερα στους Τελικούς. Όμως, παρότι ο James θα βοηθούσε οποιονδήποτε προπονητή να κοιμηθεί καλύτερα για παραπάνω από έναν λόγους, λογικά ο Clifford θα είχε να αντιμετωπίσει άλλου είδους ανασφάλειες, αυτή τη φορά, του ιδιοκτήτη και “G.O.A.T” Michael Jordan. Οπότε, αναγκαστικά, θα πάμε στη δεύτερη καλύτερη επιλογή: Steph Curry. Υπναράς, δεύτερος ίσως μόνο πίσω από τον LeBron, ωραίος τύπος, οικογενειάρχης, θα επιστρέψει στα μέρη που μεγάλωσε και κοντά στο μπαμπά του Dell, θα κάνει θαύματα με τον αθλητή που κάνει screen γρηγορότερα κι από τη σκιά του, τον Cody τον Zeller.

Από την άλλη, επειδή έτσι κι αλλιώς θεωρούμε ότι τα ζητάει ο οργανισμός του Clifford όταν στρατολογεί τον Howard, υπάρχει και η λύση του DeMarcus Cousins, σε περίπτωση που θέλει και κάποιον άλλον να τον βασανίζει καθημερινά με τη μίρλα του.

Fred Hoiberg (Chicago Bulls)

Βασικά, έχουμε μία σκέψη για τον Hoiberg και άλλη μία για το franchise των Bulls, που μπορεί κι αυτή να λύσει τα χέρια του Hoiberg. Ως γνωστόν, το “Hoi-ball” είναι το στιλ παιχνιδιού που εφάρμοσε ο Hoiberg ως προπονητής στο NCAA και βασίζεται στο γρήγορο μπάσκετ με πολλά σουτ τριών πόντων. Επίσης, ως γνωστόν, αυτό το μπάσκετ δεν το έχουμε δει ακόμα εδώ και δύο χρόνια στο Chicago. Η αρχή έγινε πέρυσι με τους σεσημασμένους τιμητές του τριπόντου Rajon Rondo και Dwyane Wade, ενώ φέτος το τρίποντο είναι μέτριο ως κακό (16οι στο 3P%, 11οι στο 3P attempt rate) και ομοίως και το pace (11οι και εκεί). Τι καλύτερο λοιπόν από άλλον έναν περιφερειακό που δεν μπορεί να σουτάρει με τίποτα; Stanley Johnson, δυστυχώς, μακριά, μακριά σε πήρε ο Budenholzer μακριά, παρότι θα χρησίμευε απίστευτα το ένα τρίποντο που με το ζόρι πετυχαίνεις σε πάνω από τρεις προσπάθειες στο μπάσκετ που θα ήθελε να παίξει το Chicago και δεν πρόκειται να το πετύχει. Οπότε, προτείνουμε τον “εκτελεστή” Marcus Smart που ούτε αυτό το με το ζόρι ένα του Stanley δεν πετυχαίνει, αλλά θα βοηθήσει την άμυνα να ξεκολλήσει από το βούρκο (25οι σε παθητικό και 23οι σε defensive rating). Μήπως όμως έτσι χαλάσουμε τη διασκέδαση;

Οπότε, γιατί να ασχολούμαστε με την αυτο-καταστροφή του Hoi-ball και γιατί να μην πάμε σε κάτι πραγματικά διασκεδαστικό, όπως, δεν ξέρω, ένα αληθινό αντίπαλο δέος για τον Bobby Portis, που στα μάτια του εκάστοτε αντιπάλου του βλέπει έναν φανταστικό εχθρό που χαστουκίζει τη μάνα του; Δεν ήταν δυνατό matchup o Mirotic για το πουλέν του Arkansas, ας είμαστε σοβαροί. Προφανώς, δεν συζητάμε για περιπτώσεις Pero Antic ή Kelly Oubre Jr. που κατά λάθος βρήκαν συμπαίκτη οι μπουνιές τους. Το λοιπόν: επειδή ο GOAT στην κατηγορία «χειρότερος συμπαίκτης» Michael Jordan είναι αρκετά μεγάλος πλέον και επειδή τον Tony Allen, που κάποτε πλάκωσε στις μπουνιές τον συμπαίκτη του OJ Mayo, θα τόνε δώκουμε άλλου, βγάλτε έξω τον λεβέντη πρώην μπασκετμπολίστα και μέλος των “Crips” Javaris Crittenton που αυτή τη στιγμή βρίσκεται πίσω από της φυλακής τα σίδερα για 23 χρόνια για ανθρωποκτονία.

Tyronn Lue (Cleveland Cavaliers)

Dwight Howard. Όταν παίζεις με Derrick Rose – Dwyane Wade – Kyle Korver – Jeff Green, μάλλον η χρονομηχανή έχει εφευρεθεί στην Quicken Loans Arena. Για positionless καταστάσεις, ειδικά στα κρύα του χειμώνα, όταν θα φύγει ο LeBron, καλός θα ήταν και ο Carmelo Anthony.

Rick Carlisle (Dallas Mavericks)

Ο καημένος ο Rick είναι τόσο καλός προπονητής και αγαπητός σε εμάς, που στεναχωριόμαστε να τον βλέπουμε χωρίς έναν βορειοευρωπαίο ξανθό sevenfooter stretch-four. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε να έρθει η μέρα που ο Nowitzki θα αφήσει το μπάσκετ (γιατί το αντίθετο δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ): Kristaps Porzingis ή έστω, Lauri Markkanen, η κληρονομιά του Dirk σας καλεί.

Michael Malone (Denver Nuggets)

Γνωστός ως “defensive specialist” στις μέρες του ως assistant coach στις μισές ομάδες του ΝΒΑ, ο Malone χρειάζεται τρία πράγματα: υγεία, καλή περιφερειακή άμυνα και έναν point guard. Χμμμ, μάλλον δεν μας κάνει ο κατά τα άλλα εξαιρετικός George Hill. Ποια ομάδα θα μπορούσε έχει σε περίσσευμα νεαρούς PG, οι οποίοι μπορούν να κάνουν αρκετά πράγματα στο παρκέ (όπως οι περισσότεροι Nuggets), δεν είναι απαιτητικοί στο usage; Μην ψάχνετε άλλο. Delon Wright of the Toronto Raptors, κυρίες και κύριοι. Ναι, έχασε φέτος ένα μήνα για τραυματισμό στον ώμο (χωρίς να κάνει χειρουργείο όμως), αλλά τον φαντάζεστε στο πλάι του Jamal Murray. Γρήγορα στο Trade Machine, αδέρφια!

Stan Van Gundy (Detroit Pistons)

Ένα κομμάτι του επιχειρήματος έχει να κάνει και με την ηλικία, ωστόσο ο Stan the Man κατάφερε να κάνει τον αγαπημένο μας μπουλούκο Jameer Nelson all-star και kinda sorta second banana σε contender. Όταν η στοργική φωνούλα του Stan τον άφησε, ο τελευταίος δεν κατάφερε να ξαναβρεί την ίδια αυτοπεποίθηση στο τρέξιμο της ομάδας, ούτε και το δολοφονικό του σουτ. Μια επανασύνδεση θα ήταν και μια ωραία ιστορία, αλλά βρίθει και μπασκετικής λογικής, καθώς για την ώρα οι Pistons έχουν μονάχα τoν Ish Smith στο “1” μέχρι να επιστρέψει ο Reggie Jackson.

Από την άλλη, ο Cedi Osman δεν έχει το ύψος ή τη δύναμη του Turkoglu, αλλά μου φαίνεται πως χαραμίζεται στο Cleveland και έχει δείξει σε μικρό χρόνο την αποφασιστικότητα να αναλάβει μεγαλύτερο ρόλο, όχι πάντως δίπλα στον LeBron James. Δεν πειράζει που δεν είναι “4”, άλλωστε τη θέση αυτή καλύπτει ο Griffin. Μήπως ήρθε η ώρα ο Van Gundy να πειραματιστεί με άλλον έναν πολυτάλαντο Τούρκο;

Steve Kerr (Golden State Warriors)

Ο Steve Kerr το έχει πει πως θέλει ωραίους τύπους στα αποδυτήρια και έχει βαλθεί να αναμορφώσει το προφίλ των παικτών που ήταν για χρόνια ανέκδοτα στους κύκλους του ΝΒΑ. Συνεχίζοντας να ψωνίζει από την μυθική ομάδα των Wizards: Andray Blatche σε ρόλο Marresse Speights ως ένα ακόμη κωλοδάχτυλο απέναντι σε όλο το υπόλοιπο ΝΒΑ…

Mike D’Antoni (Houston Rockets)

Wayne Ellington. Ο τρίτος καλυτερος σουτέρ σε ποσότητα στην λίγκα (FGAs), με πρώτους τους Harden – Gordon και το αδιανόητο 83,3% στο three-point attempt rate (πρώτος ανάμεσα σε παίκτες με διψήφιο αριθμό παιχνιδιών). Θα μου πείτε, κάνει ελάχιστα στο παρκέ πέραν του να σουτάρει. Θα σας απαντήσω (ως Mike D’ Antoni): ναι διάολε, ναι, αυτή είναι η ομορφιά του! Εξάλλου, έχουμε ήδη Ariza, Tucker, Mbah a Moute, Capela, τι θα γίνουμε, Λιμόζ; Άντε Mike φίλε μου, τρέξε, μην κοιμάσαι!

Nate McMillan (Indiana Pacers)

Μιλήσαμε πριν από λίγο καιρό για τον τρόπο που ο Nate McMillan έκανε ένα ψυχικό στον παλιό του παίκτη στους Sonics, Damien Wilkins, που πραγματοποίησε με την βοήθεια του τέως guard της ομάδας που λείπει σε όλους μας, το δεύτερο πιο απίθανο comeback φέτος.

Γενικά, με το προσωνύμιο “Sarge” (λοχίας), φαίνεται ένας τύπος που τιμά τον λόγο και της φιλίες του, ή δεν ξέρω τελοσπάντων, δεν βοηθάνε οι ανύπαρκτες γνώσεις μου επί των στρατιωτικών. Πάντως ο McMillan που σίγουρα νοσταλγεί την πόλη και την ομάδα στην οποία πέρασε ούτε λίγο ούτε πολύ 20 χρόνια ως παίκτης και ως προπονητής (1986-2005) μπορεί να φέρει έναν τοτέμ για γούρι κοντά του, που συνυπήρξε μαζί του εκεί. Ο Nick Collison ούτως ή άλλως έχει ρόλο φυλαχτού εδώ και δύο-τρια χρόνια και δεν θα ήταν δύσκολο να πειστεί ο Presti να τον αποχωριστεί, και ο ίδιος ο Collison να έρθει πιο κοντά στην πατρίδα του, την Iowa. Παράλληλα ήταν ο άνθρωπος που έβαλε σε μια σειρά τους JailBlazers. Δύο ενδεχομένως διαθέσιμοι παίκτες που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν και συνεργάστηκε μαζί τους στα γεννοφάσκια τις καριέρας τους, είναι ο Jarrett Jack και ο Zach Randolph, που, για διαφορετικούς λόγους, είναι εύκολα διαθέσιμοι.

Doc Rivers (Los Angeles Clippers)

Τον Jeremiah Rivers, τον μεγαλύτερο γιο του Doc και προϊόν των Georgetown και Indiana ή τον μικρότερο γιο του Spencer που είναι ακόμα στο σχολείο. Χρειάζεται να βιώσει για μια φορά αυτός ο περήφανος πατέρας τη συγκίνηση του να έχει δυο γιους του στο παρκέ – τουλάχιστον μέχρι να φύγουν όλοι μαζί πακέτο το καλοκαίρι…

Luke Walton (Los Angeles Lakers)

Θα ανταλλάζατε τον Lonzo Ball για τους Jerami και Jerian Grant; Όχι ε; Ας το θέσουμε διαφορετικά. Θα ανταλλάζατε τον μαλάκα πατέρα του Lonzo για τον βετεράνο και άνθρωπο του Θεού Harvey Grant; Μπα, ξαφνικά σας φαίνεται ωραίο το trade; Οι Lakers έχουν ξεκάθαρο “daddy issue” και είναι κρίμα να σπάνε τα νεύρα του νέου και συμπαθέστατου Luke. Εξάλλου, εδώ που τα λέμε αρκετοί μπαμπάδες (Walton, Payton, Nance) έχουν μαζευτεί στους Lakers, οπότε χρειάζονται μερικά απωθημένα λιγότερα εκεί χάμω. Ιδανικά, θα προτείναμε να πάει στους Lakers ο γέννημα-θρέμμα Καλιφορνέζος Klay Thompson μαζί με τον μπαμπά του και πρώην Laker Mychal, αλλά αυτό θα σήμαινε ότι οι Warriors θα φορτώνονταν τον Lavar Ball και θα χρειαζόταν να μαζέψουμε υπογραφές στο avaaz.org για να μην συμβεί κάτι τέτοιο.

J. B. Bickerstaff (Memphis Grizzlies)

Ο Pau Gasol πέρασε πολλά από τότε που άφησε το Memphis. Κατέκτησε τίτλους, έκανε παρέα με ψυχαναγκαστικούς, με ιδιόρρυθμους και (αναγκαστικά) με τις Kardashian, πέρασε στα 35 του ΛΥΒ²⁾αν έχετε πάει στρατό, ξέρετε τι σημαίνει «περναώ ΛΥΒ» και κατέληξε στην υπέροχη αγκαλιά του San Antonio να προσφέρει σποραδικές στιγμές καλλιτεχνίας.

Δεν είναι λοιπόν η κατάλληλη ώρα να συναντηθούν τα δύο αδερφάκια εκεί που όλα ξεκίνησαν, στο Memphis, μπας και σταματήσει να γκρινιάζει και ο Marc; Μπορεί να ακούγεται “a little too late” αλλά το δίδυμο Gasol θα ήταν συγκλονιστικό να το βλέπεις σε οποιαδήποτε συνθήκη. Α ναι. Μήπως να βρούμε και έναν τρόπο να καταλήξει εκεί και ο Ricky Rubio;

Erik Spoelstra (Miami Heat)

Ο Spoelstra έσωσε τις καριέρες των Dion Waiters και James Johnson. Ο Spoelstra βρίσκει χρυσάφι στους Kelly Olynyk και Wayne Ellington. Ο Spoelstra δίνει ευκαιρίες σε τύπους σαν τον Willie Reed και τον Jordan Mickey. O Spoelstra είναι – και αυτός – «μακιαβελικός»: κάνει ότι μπορεί με ότι διαθέτει. Ο Spoelstra θα μπορούσε ακόμα και να πάει στο Cleveland και να τους σώσει³⁾Ωπ, here’s a thought. Και εδώ φτάνουμε στο επίδικο: παρότι θα ήταν τεράστια πρόκληση να σώσει την καριέρα του Derrick Rose, αυτό θα προϋπέθετε πως θα μπορούσε να αντέξει το ιδιαίτερα “physical” παιχνίδι των Heat, ειδικά στην άμυνα. Και επειδή ο Jae Crowder είχε την ευκαιρία του δίπλα σε προπονητή που τον κάνει καλύτερο άνθρωπο, ήρθε η ώρα για ένα πραγματικά ακατόρθωτο άθλο. J.R. Smith, τώρα που τραυματίστηκε ο «άνθρωπος – νησί» Dion Waiters.

Joe Prunty (Milwaukee Bucks)

Shane Larkin. Το 5-0 των Bucks από την στιγμή που ο Joe Prunty προήχθη σε πρώτος προπονητής δείχνει πως αποτελεί την πιο εμπνευσμένη αλλαγή προπονητή από την εποχή που οι Warriors αποφάσισαν να σταματήσουν να δίνουν handicap στους αντιπάλους τους και να προσλάβουν κανονικό head coach αντί για πάστορα που είχαν μέχρι τότε. O Prunty μπορεί τώρα να εξαργυρώσει το ξεκίνημα του συνεχίζοντας να εφαρμόζει το μυστικό της επιτυχίας που είναι απλά να μην είναι ο Jason Kidd. Και ποιος ο καλύτερος τρόπος για να δείξει πόσο διαφέρει από τον προκάτοχο του παίρνοντας τον Donald Trump του μπάσκετ, τον Shane Larkin με τα μικροσκοπικά του χεράκια.

Tom Thibodeau (Minnesota Timberwolves)

Luol Deng, Derrick Rose ή Joakim Noah. Φανταζόμαστε τη στιγμή που το τοτέμ που ονομάζεται Tom Thibodeau θα μπει στο Hall of Fame και όλοι οι παίκτες που προπόνησε σε Chicago και Minnesota⁴⁾Θεέ μου, κάνε να μην βρει κι άλλα θύματα να είναι από πίσω του, με γύψους, πατερίτσες, μπουκάλες οξυγόνου και αναπηρικά αμαξίδια. Πως ήταν ο Calipari, για παράδειγμα, που μαζί του σηκώθηκαν και στάθηκαν πιο πίσω οι Wall, Booker, Cousins, Noel, Kidd-Gilchrist, Camby, Davis, Towns και ένα σωρό άλλοι; Ε, το ίδιο απλά στο πιο ανθυγιεινό. Τυχερός είναι, από τη στιγμή που δεν τον δείχνουν σε police lineup, λέγοντας όλοι μαζί «αυτός το έκανε»! Τώρα, γιατί συνεχίζουν να λατρεύουν τον βασανιστή τους όλοι αυτοί, τι να πούμε, υπάρχει και το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης».

Alvin Gentry (New Orleans Pelicans)

Μια τριπλέτα παικτών, που για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, ήταν διαθέσιμοι, χρωστάνε τη σημερινή οικονομική ευρωστία τους στον Alvin Gentry. O νυν προπονητής των Pelicans παρέλαβε τους Suns από τον D’ Antoni με τον Amare Stoudemire, τον Shawn Marion, τον Richardson, τον Diaw, τον Barbosa και λοιπούς είτε σε άλλες πόλεις είτε προ των πυλών της εξόδου, και τον Steve Nash με χρονάκια στην πλάτη του. Αυτές τις απώλειες μπορεί να μην τις κάλυψαν οι Suns ποτέ πραγματικά, αλλά ο Gentry έφτιαξε αξιοπρεπέστατα μπαλώματα με παίκτες που δεν είχαν κατεύθυνση ή έψαχναν την ευκαιρία τους. Ο Marcin Gortat έφυγα από τη σκια του Howard για να γίνει ο pick and roll partner του Nash, ενώ Channing Frye και Jared Dudley είδαν κάποιον να τους εμπιστεύεται ως volume shooters, και οι Suns συνέχισαν να είναι αξιοπρεπείς μέχρι τα βαθιά γεράματα του Nash. Το βάθος των Pelicans θυμίζει παραλία της Χαλκιδικής, και δεν αποκλείεται ο Alvin να πήρε στα χέρια του το τηλέφωνο για να καλέσει τους παλιούς του φίλους.

Jeff Hornacek (New York Knicks)

Θιασώτης της παρωχημένης τριγωνικής επίθεσης, ο Jeff Hornacek θα χρειαζόταν ένα-ένα τα κομμάτια της original triangle offense των Bulls της δεκαετίας του ’90. Παρότι θα μπορούσαν διάφοροι σημερινοί αθλητές να αποτελέσουν τις νέες εκδοχές των τότε «Ταύρων» (π.χ. Paul George/Scottie Pippen, George Hill/Ron Harper), τα πάντα ξεκινάνε από αυτόν που θα υποδυθεί τον Jordan της υπόθεσης. DeMar DeRozan, λοιπόν: volume scorer, king of the midrange και αδιάφορος από το τρίποντο.

Billy Donovan (Oklahoma City Thunder)

Ο Billy Donovan είναι εξαιρετικός προπονητής, το είδαμε τόσο στο Florida, όσο και στην πρώτη του χρονιά στην OKC, όταν, με ένα εξαιρετικά ποιοτικό, αλλά δυσλειτουργικό σύνολο, πήρε το σκαλπ του Popovich στους ημιτελικούς της Δύσης το 2016 και παραλίγο και του Kerr στους τελικούς – αμφότεροι προερχόμενοι από franchise record σεζόν. Αξίζει να παραθέσουμε μια πρόταση ωστόσο από το wikipedia στο λήμμα που τον αφορά:

The 2007 Gators looked even more mature in terms of their unselfishness, passing and shooting abilities and overall team play.

Καμία σχέση δηλαδή με το μπάσκετ των Thunder στην εποχή των Westbrook-George-Anthony. Εδώ και χρόνια, λοιπόν, η OKC ψάχνει αυτόν τον 3&D guard στο πλάι του “Russ” που θα τους εκτοξεύσει στο διάστημα, με μεγάλα φαβορί για αυτή τη θέση τους Avery Bradley – Courtney Lee, σύμφωνα με το παρανοϊκό φαντασιακό μας.

Νταξ, ωραία είναι αυτά, αλλά για σκεφτείτε ακόμα πιο ακραία – είναι εξάλλου και κάπως «πολυχρησιμοποιημένοι» και οι δύο, όχι; Για παράδειγμα, προσπαθείστε να απεικονίσετε τι ονειρεύεται ο Billy Donovan, όταν κοιμάται. Εντάξει, δεν λέμε να ζητήσει τον Manu Ginobili ή τον Danny Green, γιατί δεν θέλουμε τα όνειρα του Donovan να γίνουν εφιάλτες του Popovich. Όμως, δεν θα σκέφτεται, για παράδειγμα, τους «οικονομικούς» σα να τους αγοράζεις σε σουπερμάρκετ Klay Thompson ή Robert Covington; Μας κάνουν και οι δύο: ο δεύτερος θα μπορεί να ξεδιπλώσει ασύλληπτα σχήματα, με τον George στο “2” και τον ίδιο στο “3”, ενώ ο πρώτος θα είναι η εκδίκηση των Thunder για την αρπαγή του Durant. Α ναι, ο Carmelo Anthony δεν χωράει στο όνειρο αυτό.

Frank Vogel (Orlando Magic)

O Frank Vogel έχει ατυχώς προσπαθήσει να φτιάξει τους Magic κατ’ εικόνα και καθ΄ ομοίωση των Pacers που τον έφεραν στην ελίτ των προπονητών του NBA. Με τον Biyombo, προσπάθησε να βρει έναν νέο dominant αμυντικό center, σε μια εποχή που αυτοί είναι στην βιτρίνα κάτω από το εκποίηση, αλλά πριν η ταμπέλα βγει και είναι χρυσοπληρωμένος. Έχει έναν αδιανόητα αθλητικό και πολύ ταλαντούχο forward που προσπαθεί να τον χρησιμοποιήσει εκτός θέσης, όπως έκανε και με τον Paul George. Προσπαθεί να βρει τον νέο του Lance στο πρόσωπο του Jonathon Simmons – ένα underdog με βλέμμα υπεροψίας που θα ταίριαζε μονάχα σε Καίσαρα και έχει ξαναφέρει κοντά του τον D.J. Augustin. Τα άλλα βασικά κομμάτια του ήταν ο George Hill, ο οποίος ψάχνεται να φύγει και ο David West. O Darren Collison είναι ό,τι κοντινότερο υπάρχει στον πρώτο και έχει ξανασυνεργαστεί με τον Vogel, αλλά νομίζω ότι ο Malcolm Brogdon είναι ο παίκτης που έχει όλα τα χαρακτηριστικά να γίνει ο νέος George Hill. Χαμηλό usage και απαιτήσεις, καλή άμυνα και shot selection, ιδανικός δίπλα σε ball dominant παίκτες. Για τον West δεν υπάρχει αντιστοιχία, είναι από τους παλιάς κοπής power forwards, αλλά είναι επιβλητικός και λάτρης των πολεμικών τεχνών. Ο James Johnson έχει διαφορετικά αγωνιστικά χαρακτηριστικά, αλλά διατηρεί ατόφιο των τρόμο και τους αγκώνες του ψηλού των Warriors.

Brett Brown (Philadelphia 76ers)

Πριν ο Brett Brown λάβει το βάπτισμα του πυρός ως πρώτος προπονητής, ήταν άλλος ένας coach στο φυτώριο του Gregg Popovich, ο οποίος είναι από τους πιο γενναιόδωρους δασκάλους της λίγκας και μια μέρα θα πρέπει να μιλήσουμε για την επιρροή του στη λίγκα έξω από το πλαίσιο της δουλειάς του στους Spurs. O Brown ήταν πολύ αγαπητός στους παίκτες, και ιδίως διατηρεί φιλικές σχέσεις με τον Manu Ginobili. Eίναι δυστυχώς πολύ αργά για τον Αργεντίνο να κάνει μια μετακόμιση που φαινόταν πιθανή προ διετίας, όταν ο Brown προσπάθησε να τον αποκτήσει, αν και θα βοηθούσε πολύ τους φετινούς Sixers και ο Brett θα πετούσε από τη χαρά του. Αυτό που χρειάζονται οι Sixers όμως δεν είναι ένας ακόμη ball-handler, αλλά ένα σταθερό χέρι από μακριά, που να μην αποτελεί συμβιβασμό για την άμυνά τους. Ο Danny Green θα έκανε πανευτυχή τον Brown καθώς έχει συνεργαστεί μαζί του και ταιριάζει στο πρότυπο του wing που θέλει η Philadelphia. Εντάξει, μία, δύο, θα τον δώσουμε αυτή τη φορά! A, ναι, και μια πεντάδα με Simmons, Green, Covington, Saric και Joel Embiid θα είναι πραγματικός εφιάλτης για οποιαδήποτε επίθεση.

Jay Triano (Phoenix Suns)

Είναι γνωστό ότι ο ιατρικό επιτελείο των Suns κάνει θαύματα. Επίσης, είναι γνωστό πως υπάρχει σοβαρό θέμα στη θέση του PG, μετά την φυγή του Bledsoe – τέτοιο που έπεσαν στην ανάγκη του Isiah Canaan μέχρι να τραυματιστεί κι αυτός. Derrick Rose πήγαινε σε παρακαλώ στην Arizona. Ομάδα χωρίς στόχους, ποτέ όμως καταθλιπτική, γεμάτη νέα ταλέντα και το κυριότερο: γιατροί που κάνουν θαύματα. Τι είπατε; Δεν θα μπορεί να ταΐσει τον Devin Booker; Ναι σιγά, γιατί τώρα ποιος τον ταΐζει; Ο Tyler Ulis;

Ωστόσο, αν θέλουμε να ονειρευόμαστε απεριόριστα, τότε αναγκαστικά πρέπει να πάμε με τον Chris Bosh. Κουφό; Ας λάβουμε υπόψη την προτίμηση του σε θερμότερα κλίματα, που τον έφερε στο Miami. Ας θυμηθούμε με λύπη την τερματική για την καριέρα του θρόμβωση, που θα δημιουργήσει συνθήκες νέας επιστημονικής ανακάλυψης για την ιατρική του Phoenix. Και το κυριότερο, ας μην ξεχνάμε το χρέος του απέναντι στον Καναδό Jay Triano, με τον οποίον δεν τα πήγαιναν ακριβώς και πρίμα, αλλά αυτά θα συζητάμε τώρα; Στα δύο από τα τρία χρόνια που συνυπήρχαν στον Καναδά, ο Bosh έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ της ζωής του, προτού αφήσει τον Triano στα κρύα του λουτρού, «για να πάρει τα ταλέντα του στο South Beach».

Terry Stotts (Portland Trail Blazers)

Αν ο Terry Stotts έχει μια εμμονή πέρα από κοντούς μάγους με φονικό ένστικτο, είναι η συλλογή ατελών tweener ψηλών. Maurice Harkless, Al-Farouq Aminu, Ed Davis, Noah Vonleh, Meyers Leonard είναι μερικές από τις περιπτώσεις παικτών που έχουν ακροβατήσει στις θέσεις της frontcourt του Portland, όλοι συνοδευόμενοι από το σχόλιο “αν βελτιώσει το Χ, είναι η λύση τους στο 4 ή το 5”. Φέτος ήρθαν σε αυτούς να προστεθούν Caleb Swanigan και Zach Collins. Έναν ωκεανό μακριά, αυτή η αναποφασιστικότητα σχετικά με τη θέση μοιάζει γνώριμη. Πολυχρηστικός forward, καλός αμυντικός, με περισσότερο θεωρητικό παρά πραγματικό σουτ από μακριά. Ιωάννη Παπαπέτρου, τι κάνει ο manager σου;

Dave Joerger (Sacramento Kings)

Tony Allen. O Joerger έχει ξεμείνει στο Sacramento αναπολώντας τις παλιές μέρες του Memphis. Ένα δώρο που θα του έφερνε σίγουρα δάκρυα στα μάτια θα ήταν ο Tony Allen συνοδοιπόρος τους από τις παλιές καλές μέρες του Grit’n’Grid.

Gregg Popovich (San Antonio Spurs)

ΟΚ, εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Εδώ και χρόνια ονειρευόμαστε κάποιον υπέροχο PG τύπου Paul ή Conley να προσγειώνεται στο San Antonio, ενώ εσχάτως μας προέκυψε και η διαολεμένη σκέψη να συναντηθούν τα αδέρφια Gasol ξανά λίγο πριν την απόσυρση τους. Το ερώτημα, βέβαια, είναι που; Στο Memphis ή στο San Antonio; Θα ψηφίσουμε Memphis για τους λόγους που αναφέραμε πιο πάνω, γιατί τι να τον κάνεις τον Marc Gasol, όταν μπορείς να έχεις (λέμε τώρα) τον νεότερο, πιο πολλά υποσχόμενο διάδοχο του, τον Nikola Jokic; Η αλήθεια είναι πως ο Σέρβος μοιάζει ιδανικός για το players & ball movement των Spurs, αλλά είναι αρκετά στατικός και θέλει για αρκετή ώρα τη μπάλα στα χέρια του ακόμα και στο transition (πολύ περισσότερο δηλαδή από ότι το κοντινότερο αντίστοιχο παράδειγμα σε Spur, o Boris Diaw), αλλά διάολε… ο Jokic στα χέρια του Popovich;;; Ουάου…

Dwane Casey (Toronto Raptors)

Παλαιάς κοπής coach «φανταρομάνα», της πειθαρχίας και του σεβασμού⁵⁾Φαινομενικά, γιατί στην πραγματικότητα, είναι μια «ψυχούλα» που κλαίει στις ταινίες. Βλέποντας το ρόστερ των Raptors, δεν μας φαίνεται ούτε ένας να έχει την απαιτούμενη εμφάνιση που χρειάζεται στον «στρατώνα» του Casey. Κάτι τύποι με αφάνα, κάτι Βραζιλιάνοι, κάτι Αυστριακοί με ροδοκόκκινα μάγουλα – αν είναι δυνατόν δηλαδή. Οπότε, ήρθε η ώρα να σφίξουν τα λουριά. Δυστυχώς, θα πάμε σε σχετικά «άσημη» λύση, μια και ο Mike Krzyzewski (West Point) είναι προπονητής και ο David Robinson (Ναυτικό) είναι βετεράνος. Bernard James, λοιπόν: ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης που έχει γίνει ποτέ draft στο ΝΒΑ, στην τρυφερή ηλικία των 27 ετών και 148 ημερών (Νο 33 από τους Dallas Mavericks στο draft του 2012, ένα χρόνο αφότου έφυγε ο Casey από assistant του Carlisle). Με έξι χρόνια θητεία στην αεροπορία σε Αφγανιστάν, Κατάρ και Ιράκ, είχε δύο αδιάφορες θητείες στους Mavericks και μέχρι πρότινος, αγωνιζόταν στην Λιμόζ. Center παίζει ο άνθρωπος, αλλά τι σημασία έχει, όταν μιλάμε για τον πληρέστερο πάγκο του ΝΒΑ, με βάθος μέχρι των δωδέκατο παίκτη⁶⁾Για την ιστορία του James, δείτε εδώ και για όσους είχαν θητεία στο στρατό, δείτε εδώ;

Βέβαια, η ευγενική φυσιογνωμία του James δεν προσιδιάζει ούτε ακριβώς για φονιά-των-λαών-Αμερικάνο, ούτε για «μπαμπούλα» στο πλάι του Casey, οπότε, πάρτε στο πλάι και τον T.J. McConnell, που μπορεί καμία σχέση να μην έχει με στρατό, αλλά έχει και παραέχει τη φάτσα και το όνομα και αχρείαστος να σας είναι.

Quin Snyder (Utah Jazz)

Έχω την εντύπωση ότι ο Quin Snyder μπορεί να δουλέψει με κάθε είδος παίκτη. Παρόλα αυτά και πάλι νομίζω ότι είναι εξαιρετικός στο να διαχειρίζεται αθλητικά φτερά, και να τους μαθαίνει να μην διστάζουν και να παίρνουν γρήγορες αποφάσεις με την μπάλα, ενσωματώνοντάς τους στο σύστημά του. Προσωπικά θα μπορούσα να δω την Utah ως το νέο σπίτι του λυσσασμένου Norman Powell, να μαθητεύει δίπλα στον Thabo Sefolosha και να προκαλεί σύγκρυο στα καλάθια όποτε παίζει μαζί με τον Mitchell.

Scott Brooks (Washington Wizards)

Ο Scott Brooks μπορεί να μην είναι κάποια τακτική ιδιοφυΐα, ούτε και θα του πιστώσει κανείς ότι άλλαξε το μπάσκετ. Παρόλα αυτά εμπιστεύεται και “φτιάχνει” τους νέους stars του, βοηθώντας τους να κάνουν το βήμα παραπάνω και να μάθουν από τα λάθη τους. Σαφώς και η τριάδα που ντράφταρε η Oklahoma (Seattle) πρωταρχικά έβγαλε – σε λίγο καιρό μάλλον – τρεις MVPs χάρη στο μοναδικό τους ταλέντο, αλλά δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε τη συμβολή του Brooks σε όλο αυτό. Παράλληλα εμπιστεύτηκε και projects όπως ο Ibaka και ο Adams. Δύσκολα θα τους δούμε στους Wizards, αλλά πολύ θα ήθελα να τον δω να δουλεύει με κάποια από τα νέα εκρηκτικά guards της λίγκας – έναν Lonzo Ball, έναν D´Aaron Fox ή έναν Jamal Murray. Αστεία αστεία, οι τωρινοί Lakers θυμίζουν λίγο πρώιμους Thunder. Όχι;