Roundtable: Eurobasket Edition

Το ερχόμενο Σάββατο ξεκινάει το 39ο Eurobasket. Μια διοργάνωση ξεχωριστή από τις προηγούμενες. Αφενός, για πρώτη φορά δεν θα έχουμε μια χώρα και κάποιες πόλεις αυτής υπεύθυνες για την διοργάνωση, αλλά τέσσερις χώρες που θα φιλοξενήσουν από ένα όμιλο (Γαλλία, Γερμανία, Κροατία, Λετονία), με τη Γαλλία να είναι υπεύθυνη και για την τελική φάση. Επίσης, αρχής γενομένης από το επόμενο, τα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα θα γίνονται κάθε τέσσερα, κι όχι κάθε δύο χρόνια, όπως για χρόνια είχαμε συνηθίσει. Η Εθνική μας παρουσιάζει, στα χαρτιά τουλάχιστον, ένα από τα πλέον πλήρη ρόστερ της ιστορίας της κι ετοιμάζεται για μεγάλα πράγματα, όπως θέλουμε να πιστεύουμε. 

Όπως σε κάθε σημαντικό μπασκετικό συμβάν, έτσι και στο φετινό Eurobasket, οι συντάκτες του Ball Hog, έβαλαν κάτω τις γνώσεις και τις αναμνήσεις τους και παρουσιάζουν τις απόψεις τους στο παρακάτω roundtable, προσκαλώντας σας να μοιραστείτε μαζί μας τις δικές σας απόψεις κι εμπειρίες.

1. Ποια θα είναι η ομάδα που στις 20 Σεπτεμβρίου στην Lille θα κατακτήσει το 39ο Eurobasket;

Κοσμάς Καψάλης: Η αλήθεια είναι πως η Γαλλία μπαίνει στο τουρνουά σαν το ξεκάθαρο φαβορί. Από τα γνωστά ονόματα μονάχα ο Noah δεν θα κατέβει¹⁾που έτσι κι αλλιώς μόνο στη Λιθουανία το 2011 φόρεσε τη φανέλα της Εθνικής, ενώ έφτασε να κοπεί μέχρι κι ο Heurtel. Ακόμα, πιθανότατα θα είναι η τελευταία συμμετοχή για μια σπουδαία γενιά Γάλλων παικτών. Προσθέτουμε και το ότι θα γίνει στη Γαλλία η τελική φάση και οι Τρικολόρ είναι η λογική πρώτη επιλογή.

Πέτρος Καούνης: Η Γαλλία είναι το πρώτο φαβορί ώστε να κάνει το back to back στις κατακτήσεις, περισσότερο λόγω πληρότητας στο roster της παρά του πλεονεκτήματος της έδρας. Το κόψιμο του Heurtel από την τελική 12αδα, όμως και η παρουσία μόνο τριών καθαρόαιμων guards στο roster της, μπορεί να αποδειχθεί μεγάλο λάθος σε περίπτωση τραυματισμού κάποιου εκ των τριών κατά τη διάρκεια του Eurobasket.

Gus Χρυσοχού: Δεν μπορώ να διαφωνήσω ως προς το ποια ομάδα είναι το φαβορί. Η Γαλλία έχει τρομακτικό ρόστερ και ειλικρινά δεν βλέπω τρόπο να σταματιέται στην πορεία της προς το ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Ίσως αν βρεθεί σε (πολύ πολύ) κακή μέρα και ο Χ αντίπαλος πιάσει το 110% της απόδοσης (οκ, δεν είναι και ΗΠΑ, αλλά καταλαβαίνετε το πνεύμα). Κρατάω μια πισινή πάντως για την Σερβία. Το τι μπορούν να κάνουν οι φυσικοί απόγονοι των “πλάβι” το έχουν δείξει πολλάκις. Γιατί όχι κι εδώ;

Νίκος Ραδικόπουλος: Καμία σοφία να προσθέσω κι εγώ στα προαναφερθέντα. Βέβαια, στα knock outs έχει διαχρονικά αποδειχθεί πως κρύβονται εκπλήξεις και το πιθανότερο είναι κάποιο από τα φαβορί να σκοντάψει σε εκείνο το σημείο και φέτος. Στην απίθανη περίπτωση που όλα θα κυλήσουν βάση της λογικής, τότε οι Γάλλοι είναι πιο κοντά στον τίτλο από τους συνδιεκδικητές τους.

Λουκάς Μοσχούλας: Δεν μου αρέσει να πηγαίνω με τα φαβορί σε τέτοιες διοργανώσεις. Αν και θα αναγνωρίσω το πολύ δυνατό ρόστερ των Γάλλων, θεωρώ ότι μία εκ των Σερβία και Ελλάδα στο τέλος θα κατακτήσουν το τρόπαιο. Οι Σέρβοι, μετά από αρκετά χρόνια, δείχνουν ικανοί για κάτι καλό και είναι καθαρά θέμα του Djordjevic κατά πόσο θα μπορέσει να χαλιναγωγήσει τον Milos για να μπορέσει η ομάδα να δείχνει μυαλωμένη στα δύσκολα. Όσο για την αρμάδα του Φώτη Κατσικάρη, προσωπικά με εμπνέει, δεν θα το αιτιολογήσω. Απλά θα αναφέρω ότι έχω να πιστέψω τόσο πολύ στην επίσημη αγαπημένη από το 2005.

Γιάννης Χάτσιος: Η φάση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι “France is the new Spain”. Kι όχι άδικα. Το ταλέντο στο ρόστερ της μεταξύ Parker, De Colo, Batum, Diaw, Gobert, Fournier είναι ιλιγγιώδες και η παρουσία του Vincent Collet, σε συνδυασμό με την τρομακτική συνέχεια στον κορμό αυτής της ομάδας, είναι εχέγγυα ομοιογένειας. Κι όμως, μετά και τον πρόσφατο τραυματισμό του Alexis Ajinca και την αντικατάστασή του από τον Jaiteh, το βάθος αποτελεί πρόβλημα για τον Γάλλο τεχνικό. Το κόψιμο του Heurtel, μετά από μια τόσο προβληματική χρονιά του Parker, είναι ένα ακόμη ερωτηματικό. Γι’ αυτό, πάμε να το σηκώσουμε, 10 χρόνια μετά.

Δημήτρης Μαντζούκας: Τα σημάδια υπάρχουν όλα, απλά κανείς από τους πάνω δεν τα έχει δει. Ναι, οι Γάλλοι ξεκινούν ως το μεγάλο φαβορί, λόγω ποιότητας ρόστερ και της ιδιότητας τους ως γηπεδούχοι. Αλλά η ευκολία που προσπερνιέται η πιο κυρίαρχη εθνική ομάδα της τελευταίας δεκαετίας με προβληματίζει. Αν στην συγκλονιστική ποιότητα των Ισπανών, στην εμπειρία τους, στην εδώ και χρόνια κεκτημένη ομοιογένεια τους, στην ικανότητα τους να διαχειρίζονται σωστά τα “do or die” παιχνίδια, προστεθεί και ο χαρακτηρισμός τους ως outsider, στα δικά μου μάτια αυτόματα βαφτίζονται ως το φαβορί.

Μήτσος Μαυράκης:  Είναι η στιγμή που πρέπει να γράψει κάποιος μια ωδή στην ισπανική ψυχή. Oι Ισπανοί κατεβαίνουν για πρώτη φορά από την πρωτόγνωρη θέση του outsider και ετοιμάζονται να το σηκώσουν από το κάγκελο, παρά την πρωτοφανή για τα δεδομένα τους ένδεια σε point guard και center. Έχουν την τύχη να ξεκινάνε με τον πιο δύσκολο όμιλο, γεγονός που θα επιτρέψει στην ομάδα να δουλέψει τους αυτοματισμούς της και κάποια ήττα νωρίς θα ξυπνήσει τον θιγμένο εγωισμό των παικτών, καθιστώντας τους πιο διψασμένους στα νοκ-αουτ παιχνίδια. H ποιότητα, παρόλ’αυτά, παραμένει, καθώς κατεβάζουν την frontline των Bulls και από πίσω βγάζουν τον κρυφό MVP της φετινής Euroleague, Felipe Reyes, ενώ στην περιφέρεια παρουσιάζουν το εκρηκτικό backcourt της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Αυτή τη χρονιά όμως κατεβαίνουν δίχως μαθητευόμενους μάγους στη θέση του προπονητή και η έλλειψη πίεσης επιτρέπει στον Scariolo να ξεφύγει από το βαρίδι του ωραίου μπάσκετ και να ετοιμάσει την ομάδα του για ανταρτοπόλεμο με τις ζώνες, που τόσο λατρεύει.

2. Ποια ομάδα θα φτάσει στην πηγή, δίχως τελικά να πιει νερό;

Πέτρος Καούνης: Το ταλέντο των παικτών της Εθνικής Σερβίας είναι αποδεδειγμένο και πλέον οι περισσότεροι εξ αυτών κουβαλούν εμπειρίες πρωταθλητισμού, τόσο σε επίπεδο Ευρώπης, όσο και σε επίπεδο ΝΒΑ. Είναι μια από τις ομάδες που μπορούν να φτάσουν στον τελικό, αλλά για να το καταφέρουν αυτό θα πρέπει να ξεπεράσουν κάποια δύσκολα εμπόδια, με πιθανότερο αντίπαλο στα ημιτελικά την Ισπανία. Σίγουρα οι Ισπανοί σε αυτή τη διοργάνωση δεν κατεβάζουν ότι καλύτερο θα μπορούσαν σε δυναμικό, αλλά παραμένουν πάντα φαβορί, έστω για μία θέση στον τελικό, σε κάθε διοργάνωση που κατεβαίνουν.

Gus Χρυσοχού: Η Ισπανία. Βασικά δεν είμαι αντικειμενικός, γιατί σιχαίνομαι τους Ισπανούς, αν και παραδέχομαι πως αποτελούν σημείο αναφοράς στο μπασκετικό γίγνεσθαι. Εκτιμώ όμως ότι, εξαιτίας της παρουσίας τους στον πιο δύσκολο όμιλο της διοργάνωσης μαζί με Σέρβους, Ιταλούς, Τούρκους και Γερμανούς, θα δυσκολευτούν αρκετά, γεγονός που ίσως μεταφραστεί σε δύσκολο αντίπαλο στην δεύτερη φάση και στα “χ”ιαστί. Ακόμα και μέχρι τον τελικό να φτάσουν, ο δρόμος τους είναι στρωμένος με αγκάθια.

Κοσμάς Καψάλης: Εφόσον δεν είμαστε εμείς, χίλιες φορές ο Milos, παρά οι αχώνευτοι Ισπανοί. Επίσης, αυτό θα σημαίνει ότι οι Σπανιόλοι θα έχουν αποκλειστεί νωρίτερα²⁾Από την Ελλάδα;; :P.

Νίκος Ραδικόπουλος: Η απέραντη μπασκετοσύνη του Pau³⁾που, πέρα των συναισθηματισμών, μαζί με τον Dirk είναι αναμφισβήτητα στο ψηλότερο σκαλί των κορυφαίων Ευρωπαίων, η προσωπικότητες του καταπληκτικού διδύμου της Real, Sergio και Rudy, και η τεράστια μπασκετική παράσταση που προσωπικά αναμένω από τον Mirotic, θεωρώ πως από μόνες τους αρκούν για να τους εξασφαλίσουν την παρουσία τους στην 4άδα. Πόσο δε, αν συνυπολογίσει κανείς και το υπόλοιπο cast. Αλλά νερό, όχι. Αυτή τη φορά δεν θα πιουν.

Λουκάς Μοσχούλας: Η απάντηση έχω την εντύπωση ότι είναι μονόδρομος. Ισπανία. Οι Ίβηρες μετά από χρόνια δεν δείχνουν ικανοί για φτάσουν στο τέλος του δρόμου και ο λόγος είναι ένας οι απουσίες τους.

Γιάννης Χάτσιος: Οι Κροάτες είναι μόνο όνομα και καθόλου χάρη, καθώς έχουν να πάρουν μετάλλιο από το χάλκινο του 1995. Μου φαίνεται πως στη φετινή διοργάνωση θα έρθει να συστηθεί στο ευρωπαϊκό κοινό, σε εθνικό και όχι διασυλλογικό επίπεδο, η χρυσή φουρνιά των Κροατών, προεξαρχόντων των Hezonja, Saric, Bogdanovic. Θα μας εντυπωσιάσουν, θα φτάσουν ψηλά, αλλά όχι, δε θα το σηκώσουν. Θα είναι όμως αυτοί που θα αποκλείσουν τους Σπανιόλους.

Δημήτρης Μαντζούκας: Οι Γάλλοι θα φτάσουν σίγουρα στην τετράδα, αλλά η όλη κατάσταση μου θυμίζει την εντός έδρας κάθοδο της Ισπανίας το 2007, όταν και εθεωρείτο ως βέβαιη πρωταθλήτρια, για να δεχθεί τελικά το χαστούκι από την Ρωσία, έστω και στο τελευταίο λεπτό. Οι Γάλλοι είναι απίστευτα ταλαντούχοι, αλλά στην πλειοψηφία τους δεν έχουν αποκτήσει ακόμα τις παραστάσεις και την εμπειρία για να διαχειρισθούν τον τίτλο της ομάδας που κατεβαίνει για να τους κερδίσει όλους. Τουλάχιστον μέχρι να με διαψεύσουν. Η απόφαση να μείνει εκτός ο Heurtel μου είναι ακατανόητη, και νιώθω ότι δύσκολα δεν θα την πληρώσουν, όπως όσο ακατανόητο και αν ακούγεται, τον τραυματισμό του Ajinca, ενός ψηλού εξαιρετικά υποτιμημένου όσον αφορά το πόσο μπορεί να συνεισφέρει στο επιθετικό παιχνίδι.

3. Belov, Korac, Cosic, Sabonis, Drazen, Γκάλης, Kukoc, Peja, Saras, Dirk, Kirilenko, Pau, Parker είναι μερικοί μόνο από τους σπουδαιότερους παίκτες που έχουν κατακτήσει το βραβείο του MVP σε Eurobasket. Ποιος θα είναι ο πολυτιμότερος παίκτης στο τουρνουά της Γαλλίας;

Πέτρος Καούνης: Πιστεύω πως φέτος η χρονιά στη μπασκετική Ευρώπη θα ανήκει αποκλειστικά στον Nemanja Bjelica μετά το τέλος της διοργάνωσης. Προερχόμενος από μία εξαιρετική χρονιά με τη Fenerbahce στη Euroleague, την οποία και οδήγησε στο Final Four της Μαδρίτης, και την κατάκτηση του τίτλου του MVP της διοργάνωσης, θα συνεχίσει σε αυτό το ρυθμό και θα καταφέρει να οδηγήσει τη Σερβία τουλάχιστον μέχρι τον τελικό του Eurobasket. Τη νέα χρονιά θα τον δούμε να δοκιμάζει στο ΝΒΑ με τη φανέλα των Timberwolves, οπότε το φετινό Eurobasket του προσφέρει μια καλή ευκαιρία ώστε να αποδείξει πως αξίζει μια σταθερή θέση στο rotation μιας ομάδας που έχει ένα γεμάτο roster με αρκετούς ταλαντούχους και φιλόδοξους, νέους παίκτες, πράγμα που εντείνει τον ανταγωνισμό.

Gus Χρυσοχού: Μιλάμε ίσως για το πιο ανταγωνιστικό Eurobasket στην ιστορία και κάθε τέτοια εκτίμηση είναι πάντα επικίνδυνη. Θα πάω με μια έκπληξη εδώ, καθώς δεν θα επιλέξω κάποιον από τα θεωρητικά φαβορί. Mario Hezonja, ιδού η ευκαιρία σου. Είσαι το 5ο pick του φετινού draft, πήρες εγγυημένο συμβόλαιο, είσαι απαλλαγμένος από το άγχος του επαγγελματικού σου μέλλοντος, μπες και δείξε γιατί γίνεται τόσος ντόρος για την πάρτη σου.

Κοσμάς Καψάλης: Ο Νικόλας ο Batum, ο τεράστιος “Μπατίμ” της κρατικής τηλεόρασης, έκανε μια πραγματικά άθλια χρονιά στο ΝΒΑ. Με δεδομένο ότι οι Γάλλοι, αν όχι πρώτοι, δύσκολα να μην είναι στα μετάλλια, ο τρόπος παιχνιδιού του και η 5×5⁴⁾Πέντε κατηγορίες με πάνω από 5. Πόντοι, rebounds, assists, κλεψίματα, κοψίματα ικανότητά του στα στατιστικά είναι τέτοια που μπορεί να είναι ο κινητήριος μοχλός των Γάλλων. Ακόμα κι αν το MVP δεν το πάρει, θα είναι.

Νίκος Ραδικόπουλος: Στη λογική ακολουθία πως ο MVP προέρχεται από την ομάδα κατάκτησης του τροπαίου και καθώς φαβορί για αυτό θεωρώ τους Γάλλους, Γάλλος θα είναι κι ο MVP. Κι επειδή τα βλέμματα κι οι ψήφοι συνήθως πάνε σε PG ή C, Parker και, για την έκπληξη, Gobert. Ειδικά αν ο τελευταίος συνεχίσει τις εμφανίσεις του από εκεί που τις άφησε στο περσινό Mundobasket και στο δεύτερο μισό της season του ΝΒΑ που τελείωσε.

Λουκάς Μοσχούλας: Είμαι υπέρμαχος της άποψης ότι ο MVP θα πρέπει να προέρχεται από την νικήτρια ομάδα. Με αυτό το σκεπτικό, και σε συνδυασμό με την απάντηση μου στην ερώτηση για την ομάδα που θα κατακτήσει το τρόπαιο, η επιλογή μου είναι ο Nemania Bjelica. Ο MVP της Euroleague τελείωσε μια εξαιρετική για τον ίδιο χρονιά, που του έδωσε το εισιτήριο για το ταξίδι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Η εντύπωση μου είναι ότι ήρθε η ώρα να κάνει το βήμα παραπάνω και με την εθνική του ομάδα.

Γιάννης Χάτσιος: Σπανούλης ή Bojan Bogdanovic.

Δημήτρης Μαντζούκας: Τελευταία μπασκετική παράσταση του Pau λογικά, και αν η Ισπανία πάει καλά, δύσκολα δεν θα τιμηθεί. Και δικαίως.

Μήτσος Μαυράκης: Πιθανότατα φταίει η χαμηλών τόνων προσωπικότητα του ή το γεγονός πως διαρκώς αγωνίζεται σε ομάδες που δεν χαίρουν της συμπάθειας του κοινού. Ο μεγαλύτερος, σε βάθος χρόνου, Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών (συγγνώμη αν στεναχωρώ τους γερμανο(πολωνο)τσολιάδες φίλους μου) έχει χριστεί ηγέτης της ισπανικής ομάδας και συνεπής όπως πάντα ετοιμάζεται να προσφέρει ακόμη μία ακόμη μεγαλειώδη παράσταση και να περάσει απαρατήρητος.

4. Σε ποια θέση της κατάταξης θα βρίσκεται η Εθνική μας στις 20 Σεπτέμβρη;

Κοσμάς Καψάλης: Θεωρητικά, Γαλλία, Ισπανία, Σερβία, Ελλάδα είναι με κάποια σειρά οι τέσσερις καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης. Πρακτικά, εφόσον φτάσουμε στην 8αδα, θα παίξουμε με Σερβία ή Ισπανία, οπότε η υπέρβαση για το μετάλλιο θα γίνει εκεί. Ψιλοαγχώνομαι να το πω, αλλά το πιστεύω το χάλκινο.

Πέτρος Καούνης: Με την τελική 12αδα της Εθνικής πλέον γνωστή και με αρκετά δείγματα γραφής από τα φιλικά παιχνίδια προετοιμασίας ως προς το πως θα επιλέξει να παίξει στα παιχνίδια του Eurobasket ο coach Κατσικάρης, μπορούμε να πούμε πως η Ελλάδα έχει αρκετά δυνατά σημεία λόγω τρομερής ποιότητας του roster της αλλά και κάποιες αδυναμίες που βγάζουν μάτι, όπως το (μη) αξιόπιστο περιφερειακό σουτ και η άμυνα των ψηλών της στα pick’n’roll των αντιπάλων της. Το παιχνίδι-κλειδί για την τελική θέση της Ελλάδας στο τουρνουά θα είναι αυτό του προημιτελικού, όπου και πιθανότατα θα αντιμετωπίσουμε μία εκ των Τουρκίας, Σερβίας, Ισπανίας ή Ιταλίας. Πρώτος στόχος θα πρέπει να είναι η είσοδος στην 7αδα, ώστε να πάρει η Εθνική την απευθείας πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, και μετά να δούμε αν μπορούμε να κατακτήσουμε κάποιο μετάλλιο.

Gus Χρυσοχού: Θεωρητικά η Ελλάδα θα βρίσκεται στην τετράδα. Υπάρχει γεμάτο ρόστερ, το οποίο ταυτόχρονα είναι και νεανικό. Το πρώτο στοιχείο είναι εχέγγυο για την είσοδο στην τετράδα. Το δεύτερο ίσως είναι ο λόγος που δεν θα προκριθεί στον τελικό. Σε αυτό το σημείο, δεν θα μπω σε τεχνικές αναλύσεις και που έχουμε πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα έναντι άλλων ομάδων. Όταν καίει η μπάλα, άλλωστε, όλα πάνε περίπατο. Έχω την αίσθηση κι εγώ πως τελικά θα είμαστε τρίτοι.

Νίκος Ραδικόπουλος: Τα μέχρι στιγμής δείγματα γραφής της φετινής εθνικής, αλλά και η πρόσφατη ιστορία της, δυστυχώς με κάνουν να πιστεύω πως δεν υπάρχουν τα προαπαιτούμενα της μπασκετικής, και όχι μόνο, κατάθεσης που απαιτείται στο knock out της 8άδας για να περάσουμε από τον συγκεκριμένο σκόπελο. Η κατάκτηση, ωστόσο, μίας θέσης από το 5 ως το 7 για την εξασφάλιση της συμμετοχής στους Ολυμπιακούς του Ρίο θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.

Λουκάς Μοσχούλας: Το ανέφερα και στην πρώτη ερώτηση πως η φετινή εθνική μου αρέσει και μπορεί να φτάσει μέχρι τέλους. Όπως είπαν και τα παιδιά πιο πάνω η ομάδα έχει και μειονεκτήματα, όμως πιστεύω ότι η προπονητική ικανότητα του Κατσικάρη μπορεί να τα κρύψει. Κλειδί, όπως πάντα σε μία τέτοια διοργάνωση, το παιχνίδι στους 8, για να δούμε.

Γιάννης Χάτσιος: Τα είπαμε: πάμε για χρυσό. Αλλιώς μια 5η θέση.

Δημήτρης Μαντζούκας: Δεν έχω δει πολύ την Ελλάδα στα φιλικά και δεν έχω ακόμα καθαρή εικόνα, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να αποκρυπτογραφήσω τα δύο βασικά ερωτήματα που θα ορίσουν την πορεία της εθνικής, το κατά πόσο δηλαδή ο Σπανούλης θα προσαρμοστεί σε ένα ρόλο λιγότερο κεντρικό από αυτόν που έχει στον Ολυμπιακό, χωρίς ταυτόχρονα να αποτελεί τρύπα στην άμυνα, και το κατά πόσο ο Αντετοκούνμπο θα καταφέρει να προσαρμοστεί στους κλειστούς χώρους του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αναπτύσσοντας αναγκαστικά το σουτ του. Παίκτης κλειδί θα είναι νομίζω ο Σλούκας, ο οποίος δεν φαίνεται να έχει ξεκινήσει καλά. Αν περάσει τετράδα θα είναι μεγάλη επιτυχία.

 

5. Ποιο παιχνίδι της Εθνικής ομάδας έχει χαραχτεί στη μνήμη σας;

Κοσμάς Καψάλης: Όταν οι Γκάλης, Γιαννάκης, Φασούλας, Καμπούρης κ.λπ. σήκωναν το τρόπαιο στο ΣΕΦ, εγώ ήμουν ακριβώς τριών εβδομάδων. Οπότε, θα πάμε στην επόμενη κατάκτηση και σε μια αρκετά mainstream επιλογή. Στις 24/9/2005, τη μέρα που έγινε ο ημιτελικός Ελλάδας-Γαλλίας στο Ευρωμπάσκετ της Σερβίας, ήταν η πρώτη μέρα που έμεινα μόνος μου στη Θεσσαλονίκη σαν πρωτοετής φοιτητής. Όπως σωστά μαντεύεται, μετά το, περιβόητο πια, ”Βάλ’το αγόρι μου”, η γειτονιά στην Άνω Τούμπα με έμαθε για τα καλά.

Πέτρος Καούνης: Ναι, είμαι ο μαλάκας που άκουσε το, ιστορικό πλέον, ”Βάλτο αγόρι μου” στο δρόμο για να μη στήσει κάποια κοπέλα σε κάποιο ραντεβού. Το αυτομαστίγωμα που ακολούθησε μου άξιζε και με το παραπάνω λοιπόν. Το θέμα είναι πως στο συγκεκριμένο ερώτημα, απάντησα με το προ ημερών άρθρο μου για την πρώτη μου εμπειρία σε αγώνα μπάσκετ οπότε σας παραπέμπω εκεί.

Νίκος Ραδικόπουλος: Σε αντίθεση με τον Κοσμά, εγώ έχω αρκετά καθαρές αναμνήσεις από το ’87. Χωρίς διάθεση να σας κουράσω, μια κατάθεση προσωπικής/οικογενειακής ιστορίας: στην πρεμιέρα κόντρα στην Ρουμανία το φαγητό που είχαμε σπίτι ήταν μουσακάς, ένα από τα αγαπημένα μου φαγητά. Έφαγα τον μουσακά μου, είδαμε οικογενειακά το παιχνίδι, κερδίσαμε. Ένα ταψί μουσακά, πάντα αφήνει υπόλοιπα και για την επόμενη ημέρα. Οπότε κόντρα στους Γιουγκοσλάβους είχαμε επανάληψη του ίδιου σκηνικού: μουσακάς και νίκη. Τρίτη μέρα κόντρα στους Ισπανούς ο μουσακάς είχε σωθεί. Και ήρθε κι η πρώτη ήττα. Επόμενος αγώνας κόντρα στους Σοβιετικούς, πάλι χωρίς μουσακά, πάλι ήττα. Με του που τελειώνει ο αγώνας γυρνάω στη μάνα μου μουτρωμένος και της λέω “αύριο πρέπει να φτιάξεις μουσακά, αλλιώς θα χάσουμε και θα αποκλειστούμε” “Μα, αγόρι μ…” προσπάθησε να μου πει, αλλά ήμουν ανένδοτος: “Μουσακά!”. Όπως και έγινε. Μουσακάς και νίκη κόντρα σε Γάλλους και πρόκριση στα προημιτελικά, όπου περίμεναν οι Ιταλοί. Όπως περίμενε κι ο μουσακάς στο ψυγείο. Νίκη και φύγαμε για ημιτελικούς. Χωρίς την παραμικρή αντίρρηση αυτή τη φορά, το σπίτι είχε αποδεχθεί πλέον πως ο πιτσιρικάς είχε όλα τα χούγια κάθε σωστού sports fan, δηλαδή προλήψεις και προκαταλήψεις, οπότε πάλι μουσακάς τη μέρα του ημιτελικού. Νίκη και το υπόλοιπο του ταψιού στο ψυγείο για τον μεγάλο τελικό! Την ημέρα του τελικού η ιεροτελεστία ήταν κάτι παραπάνω από γνωστή: μεσημεριανό μουσακά, μετά όλοι μαζί παρακολούθηση του αγώνα. Δεν θυμάμαι σε ποια ακριβώς στιγμή του 2ου ημιχρόνου, αλλά οι Σοβιετικοί έχουν περάσει μπροστά και δείχνουν να παίρνουν διαφορά. Έντρομος πετάγομαι και πάω στη μάνα μου: “Μάνα τον μουσακά! Βάλε μου δύο κομμάτια” “Μα, τι λες αγόρι μου, θα σκάσεις!” “Δεν θα σκάσω, τον χρειαζόμαστε!” “Κάτσε τουλάχιστον να στον ζεστάνω” “Όχι μάνα, φέρ΄τον κρύο, θα χάσουμε!!”. Αυτά για να ξέρετε πως πραγματικά κερδήθηκε το πρώτο χρυσό της Εθνικής στο μπάσκετ και με τί θεμέλια στήθηκε το εθνικό μας σπορ: μελιτζάνα, πατάτα, κιμά και μπεσαμέλ αυτά είχαν.

Gus Χρυσοχού: Μπορεί η μεγάλη στιγμή να ήταν το “βαλ’το αγόρι μου”, ωστόσο το ματς της εθνικής που θα θυμάμαι και θα διηγούμαι ακόμα και από τον άλλο κόσμο είναι αυτό κόντρα στην Σλοβενία στο Eurobasket του 2007. 2:39 πριν το τέλος του ματς, η Ελλάδα είναι πίσω με 12 (61-49), αλλά με ένα … βασικά ακόμα και τώρα δεν βρίσκω την κατάλληλη λέξη, καταφέρνει και παίρνει τη νίκη και προκρίνεται στα ημιτελικά. Μπόνους: Περιγραφή Χατζηγεωργίου-Ιωάννου στο βιντεάκι, στο οποίο – ίσως – εξαντλούν την γραφικότητά τους.

Λουκάς Μοσχούλας: Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Gus πως η εν λόγω ολική ανατροπή είναι μία από τις μεγαλύτερες στιγμές της Εθνικής μας ομάδας σε αγώνα Eurobasket. Και για όσους δεν το έκαναν ήδη, δείτε το βίντεο πιο πάνω που η γραφικότητα σπάει ευχάριστα όλα τα ρεκόρ.

Γιάννης Χάτσιος: Δυσκολεύομαι να πρωτοτυπήσω, όσο κι αν θα το ήθελα, γιατί και ως Καστοριανός και μπασκετικός, η βόμβα του Διαμαντίδη ήταν μια στιγμή από αυτές που χαράσσονται ανεξίτηλα στη μνήμη, μπερδεμένες με κραυγές και συναισθήματα.

Δημήτρης Μαντζούκας: Πολλά καλά, αλλά πράγματι η νίκη κόντρα στην Σλοβενία ήταν ασύλληπτη έτσι όπως ήρθε. Από τα αγαπημένα μου βιντεάκια στο youtube.

 

6. Ποιο παιχνίδι Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (χωρίς απαραίτητα να έπαιζε η Εθνική Ελλάδας) δεν θα ξεχάσετε ποτέ;

Πέτρος Καούνης: Καλοκαίρι 1995 στο χωριό, η τηλεόραση έχει στηθεί και όλο το σόι είναι μαζεμένο για να παρακολουθήσουμε τον ημιτελικό μεταξύ Γιουγκοσλαβίας και Ελλάδας. Μετά τη μεγάλη νίκη στον προημητελικό απέναντι στην Ισπανία (ακόμα να διαβάσετε το άρθρο μου;), η Εθνική Ελλάδος είναι κοντά στο να μπει στα μετάλλια ξανά μετά από έξι χρόνια. Απέναντι της είχε το μεγαθήριο της Γιουγκοσλαβίας, με ένα roster γεμάτο παίκτες που έγραψαν ιστορία στα ευρωπαϊκά, και όχι μόνο, γήπεδα. Λίγο η έπαρση της εθνικής περιφάνειας, λίγο η προκατάληψη, λίγο και το δίκιο που μας έπνιγε, η ήττα της Ελλάδας κατέληξε σε ένα εθνικό παραλήρημα, κατά της διαιτησίας πρωτίστως, που συνεχίστηκε με το γνωστό σύνθημα κατά των Γιουγκοσλάβων και τα γιουχαϊσματα από το ελληνικό κοινό κατά τη διάρκειας της απονομής του τροπαίου. Κάθε στιγμή εθνικιστικής έξαρσης στον αθλητισμό, είναι μια μαύρη σελίδα στο βιβλίο της ιστορίας του αθλητισμού, αλλά εκείνο το βράδυ η ένταση ήταν μεγάλη και τα νεύρα τεταμένα, που πολλές τηλεοράσεις την πλήρωσαν μετά τη λήξη του αγώνα.

Κοσμάς Καψάλης: Έχουμε δει πολλά και καλά παιχνίδια τόσο της Εθνικής όσο και γενικότερα, με ανατροπές, με μεγάλες εμφανίσεις παικτών, με απ’όλα. Παρόλα αυτά θα δώσω το μεγάλο μου respect στον καλύτερο Ευρωπαίο παίκτη όλων των εποχών στο ΝΒΑ, στον Dirk Nowitzki, και το τεράστιο τουρνουά που έκανε στο Βελιγράδι, αλλά κυρίως το επικό διήμερο ημιτελικού και τελικού. Αφού ηρεμήσαμε μετά τη νίκη κόντρα στου Γάλλους, παρακολουθήσαμε τον μεγάλο Γερμανό να κερδίζει μόνος του τους Ισπανούς με 27 πόντους και στον τελικό, 3 λεπτά πριν τη λήξη, όταν τίποτα πια δεν γύρναγε, αποσύρθηκε στον πάγκο, γνωρίζοντας την αποθέωση από όλο το γήπεδο, κατακτώντας λίγο μετά και το MVP της διοργάνωσης.

Νίκος Ραδικόπουλος: Ακόμα και σήμερα στα μάτια μου η μεγαλύτερη μπασκετική παράσταση που έχω δει, σε επίπεδο ευρωπαϊκών εθνικών ομάδων⁵⁾σε επίπεδο συλλόγων η Yugoplastika του 1989 και του 1990 σε Μόναχο και Σαραγόσα αντίστοιχα, η Zalgiris του 1999, επίσης στο Μόναχο, ο Παναθηναϊκός του 2011 στο Βερολίνο και ο Ολυμπιακός το 2013 στο Λονδίνο, ενώ σε ευρύτερο διεθνές επίπεδο, πέρα της -άνευ συναγωνισμού Dream Team-, κορυφαίο παιχνίδι θεωρώ τον τελικό των Ολυμπιακών της Κίνας, όπου οι Αμερικάνοι χρειάστηκαν απροκάλυπτη διαιτητική εύνοια για να κάμψουν την αντίσταση των Ισπανών, που τους είχε φτάσει στα όρια τους. Με floor manager μάλιστα, τον 18χρονο, τότε, Rubio, που όχι απλά γέμισε, αλλά ξεχείλισε, τα παπούτσια του τραυματία Calderon, κόντρα μάλιστα σε Paul και Kidd, παραμένει η Εθνική Γιουγκοσλαβίας του 1991 και η κατάκτηση του τίτλου μέσα στη Ρώμη κόντρα στους γηπεδούχους Ιταλούς. Divac, Kukoč, Rađa, Paspalj, Savić, Danilović,  Đorđević, Perasović, Zdovc, Komazec, Sretenović, Jovanović, με προπονητή τον Ivković η σύνθεση αυτής της υπερομάδας.

Kαι από την συγκεκριμένη αποστολή έλειπε κι ο Drazen, έτσι; Ξέρω πως δύσκολα θα κέρδιζαν την Dream Team την επόμενη χρονιά στη Βαρκελώνη, αλλά πραγματικά όποτε με ρωτάει κανείς ποιο είναι το παιχνίδι που θα ήθελα να έχω δει στη ζωή μου, η απάντηση είναι πάντα αυτή: Dream Team – Ενωμένη Γιουγκοσλαβία το 1992.

Gus Χρυσοχού: Ευρωμπάσκετ 2005, ημιτελικά της διοργάνωσης Γερμανία – Ισπανία. Δηλαδή ο Nowitzki απέναντι στην χρυσή γενιά των Ισπανών. Από τη μία ο τεράστιος Dirk με entourage τους Pesic, Demirel, Garrett, Greene, Wucherer, Roller, Nikagbatse, Schultze, Arigbabu, Femerling και Maras, κόντρα στους Rudy Fernandez, Iturbe, Cabezas, Navarro, Calderon, Reyes, Jimenez, Vidal, Rodriguez, De Miguel, Vazquez και Garbajosa. Ο τεράστιος Γερμανός⁶⁾επανειλημμένα έχω εκφράσει την άποψή μου πως είναι ο κορυφαίος Ευρωπαίος όλων των εποχών και πιστέψτε με, λατρεύω όλα τα ιερά τέρατα του ευρωπαϊκού μπάσκετ γιατί μαζί τους μεγάλωσα βάζει 27 πόντους, έχοντας 10/20 σουτ, παίρνει 7 rebounds, ενώ σε 40 λεπτά που αγωνίστηκε δεν έκανε ούτε ένα λάθος. Τελικό σκορ του παιχνιδιού 74-73 για τους Γερμανούς, σε ένα από τα μεγαλύτερα shows που έχουμε δει στα ευρωπαϊκά παρκέ. Εδώ και το boxscore του αγώνα. 

Λουκάς Μοσχούλας: Το παραπάνω βίντεο και τα γραφόμενα του Gus τα λένε όλα. Dirk εσύ σούπερ σταρ!!

Γιάννης Χάτσιος: Από τις ομάδες που έχω ερωτευτεί παράφορα (μαζί με την Ιταλία των Myers, Fucka) είναι η Λιθουανία με πεντάδα Jasikevicius, Macijauskas, Siskauskas, Stombergas, Zukauskas. Ήταν τότε που πραγματικά πίστεψα ότι δεν υπάρχει κακός Λιθουανός σουτέρ, και πως σίγουρα, όσο ζω, δεν θα δω χαμένο ελεύθερο τρίποντο από Λιθουανό (όταν ο Jasaitis, μαιτρ του ελεύθερου τρίποντου έχασε ένα από τη γωνία καναδυοτρείς διοργανώσεις αργότερα, κάτι έσπασε μέσα μου). Αξέχαστα θα μου μείνουν τόσο τα ρεσιτάλ του Stombergas (28 πόντοι εναντίον της Γερμανίας του Dirk) και Siskauskas-Jasikevicius (27 πόντοι από τον Ramas, 21/11 από τον Saras), όσο και ο τελικός απέναντι στην Ισπανία, όπου χάλασαν την μαγική εμφάνιση του Gasol με τους 36 πόντους (12/18 σουτ, 2/2 τρίποντα) και τα 12 rebounds.