Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα: Πόσο καλές είναι πραγματικά οι εκπρόσωποί μας στο Eurocup;

Του Αντώνη Μήτρου, aka The Crossover

“Το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης”

Αυτή ήταν η ιστορία που πουλούσαμε στην Ελλάδα για εσωτερική κατανάλωση στα ’90s. Όχι ότι δεν είχε βάσεις, δεν μπορούσε να στοιχειοθετηθεί, ή απείχε απολύτως από την πραγματικότητα. Όμως τα κραταιά εγχώρια media ήταν που αυτοαναγόρευσαν την Α1 σε κάτι τέτοιο, κοινώς, δεν επρόκειτο για κάποια πανευρωπαϊκή παραδοχή. Όλα ξεκίνησαν λίγα χρόνια πριν, πατώντας σε μία εθνική επιτυχία. Ομαδάρες είχαμε, διεθνείς διακρίσεις είχαμε, φράγκα υπήρχαν, και, κυρίως, το αγοραστικό κοινό (σ.σ.: εμείς) έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον. Οι δε λέξεις “Νίκος” & “Γκάλης” διαδεχόμενες η μία την άλλη απέκτησαν μυθική χροιά.

Ουδέν μεμπτό ως εδώ. Κοτζάμ Η.Π.Α. με κοτζάμ NBA δόμησαν την παγκοσμιοποίηση του αθλήματος όχι στο ίδιο το μπάσκετ, αλλά στο πρόσωπο του Michael Jordan. Άλλωστε οι μετοχές του προϊόντος “καλαθοσφαίριση” ανέβηκαν κι άλλο, και ως εκ τούτου και η εμπορική του αξία, που, επί της ουσίας, αυτή πληρώνει. Το θέμα είναι να μην τρώμε ή εισπνέουμε κουτόχορτο, όταν ομιλούμε σοβαρά. Για να το κάνουμε πιο κατανοητό: με τα σημερινά δεδομένα, αυτό που εμείς τότε αποκαλούσαμε ως κορυφαίο πρωτάθλημα της ηπείρου μας ήταν κάτι πιο κοντά στη Ρωσία ή την Τουρκία του σήμερα, δηλαδή νεοπλουτισμός, αθρόα προσέλευση παικταράδων, σε δεύτερη μοίρα το εγχώριο ταλέντο κλπ.), έστω και αν απουσίαζαν οι κάφροι της εξέδρας, και λιγότερο στην Ισπανία που είναι πραγματικά ό,τι καλύτερο μπασκετικά σήμερα από κάθε άποψη.

Στα χαρτιά, φέτος έγινε μία προσπάθεια επανόδου παραδοσιακών δυνάμεων, όπως ο Άρης κι η ΑΕΚ, στον Παναθηναϊκό ξανάπεσε πακτωλός εκατομμυρίων ευρώ, ο Ολυμπιακός παραμένει στην ευρωπαϊκή ελίτ και ο ΠΑΟΚ αποτελεί την σταθερά καλή παρουσία στη Basket League. Στα χαρτιά, ξαναγράφω, οι πέντε μεγάλοι σύλλογοι της χώρας δηλώνουν όλοι μαζί το παρόν μετά από πολλά χρόνια (όχι από το ίδιο σκαλί, βεβαίως). Το θέμα είναι πως, σε αντίθεση με τους δύο Αιωνίους της Euroleague, οι υπόλοιποι καλούνται να αποδείξουν επί του πρακτέου πως μπορούν να σταθούν σε υψηλό επίπεδο. Και εδώ αρχίζουν οι δικές μου αμφιβολίες, που αποτέλεσαν την αφορμή για το παρόν κείμενο. Το αναφέρω, επειδή θα διαβάσατε/διαβάσετε πολλά (και) φέτος για το πόσο ισχυρή θα είναι η b-unit του ελληνικού συλλογικού μπάσκετ την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο. Όποιος θεωρεί πως υπάρχει μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να μην έχουμε επανάληψη των περσινών τελικών (και προπέρσινων, και αντιπροπέρσινων και πάει λέγοντας…) επειδή κοντά στην ομάδα της καρδιάς του βρίσκεται ο Λάσκαρης, ο Αγγελόπουλος (ο Μάκης) ή το “πέπλο” του Σαββίδη, πλανάται πλάνην οικτρά και χαίρομαι που οι ίδιες οι διοικήσεις (προεξάρχουσας αυτής του Άρη) δεν διατυμπανίζουν τέτοιες ασυναρτησίες.

Στο δια ταύτα του κειμένου τώρα, μετά από έναν μικρό -ως συνήθως- πρόλογο (…), και επειδή δεν εντοπίζω κάποιον εύλογο τρόπο διάκρισης για αυτές τις ομάδες εντός των συνόρων, η αξιολόγηση του status τους περνάει εν πολλοίς από το Eurocup. Για την ιστορία, και οι τρεις συμμετέχουσες έχουν κατακτήσει προπομπούς της συγκεκριμένης διοργάνωσης στο παρελθόν, ενώ με το παρόν format δεν έχει έρθει κάποια παρόμοια επιτυχία (close enough, though, twice). Παρόλα αυτά, με τα παρόντα δεδομένα, η επανάληψη, φερ’ ειπείν, της παρουσίας μίας ομάδας στη φάση των ‘8’, όπως ο Άρης το 2010 (ή ακόμα καλύτερα στα ημιτελικά, όπως ο Πανελλήνιος την ίδια χρονιά) συνιστά διάκριση. Στο φτωχό μου το μυαλό κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο και θα είναι, φυσικά, ευχής έργον εάν προκύψει.

Το επίπεδο έχει ανέβει πανευρωπαϊκά και σε συνδυασμό με τη δική μας πτώση θα κάνω μία απόπειρα να εξετάσω τις πιθανότητες πρόκρισης από την 1η Φάση, τουλάχιστον (6 όμιλοι των 6 ομάδων και προκρίνονται οι 4). Η διοργάνωση σε αυτό το σημείο δεν είναι τόσο ισχυρή (στην πορεία, όταν και προστίθενται οι 5οι των ομίλων της Euroleague, απογειώνεται). Η σκληρή ελληνική σχολή, με την καλή άμυνα, είναι ο οδηγός επιβίωσης σε αυτήν (κοινώς, αν οι εκπρόσωποί μας κατορθώσουν να επιβάλλουν το ρυθμό τους, όλα είναι πιθανά).

Ο Άρης

Επιστροφή στις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις μετά από τρεις σεζόν απουσίας για τον ιστορικό σύλλογο από τη Θεσσαλονίκη¹⁾Τελευταίο ευρωπαϊκό παιχνίδι για τον “αυτοκράτορα”, στις 28 Φεβρουαρίου 2012, απέναντι στην Donetsk για το Last 16 του Eurocup. Οι οιωνοί είναι καλοί: πρόκριση σε πολύ κλειστό ματς για το Κύπελλο Ελλάδας επί της ΑΕΚ και πολύ δυνατή εμφάνιση (ήττα στα σημεία) από τον Παναθηναϊκό στις δύο πρώτες επίσημες υποχρεώσεις της ομάδας του Πρίφτη. Αφήνω στην άκρη την Unics Kazan (είναι το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου, ακόμα και αν δεν επανέλθει ο Jerrels). Η 2η θέση εκτιμώ πως θα καταλήξει στη Banvit. Η ομάδα από τον Πάνορμο (Bandirma) της Τουρκίας εμφανίζεται ελαφρώς πεσμένη σε σχέση με τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά έχει αρκετά γεμάτο και αξιόμαχο roster ώστε να σταθεί επάξια σε βάθος χρόνου. Στον πάτο της βαθμολογίας, εκτός απροόπτου, θα βρεθεί η ρουμάνικη Steaua με ένας από τους πλέον ιστορικούς guards της διοργάνωσης (αυτό δεν είναι απαραίτητα παράσημο, καθώς δείχνει το ότι ποτέ δεν κατάφερε να κάνει το άλμα για παραπάνω), το Marko Marinovic, που πάει για ρεκόρ στις τελικές πάσες στην κατηγορία. Η πρόκριση για τον Άρη θα κριθεί με τις δυο επόμενες αντιπάλους του. Η έτερη τούρκικη συμμετοχή έρχεται από την Τραπεζούντα. Η Trabzonspor προέρχεται από μία τρομερή πρόκριση στα ημιτελικά του τούρκικου πρωταθλήματος επί της Darussafaka (σκανδαλωδώς στην Euroleague φέτος, τι σου κάνουν οι χορηγίες…) έχει μια 5άδα φωτιά και μετά το χάος (μήπως έτσι δεν είναι λίγο-πολύ και οι Θεσσαλονικείς;). Μεγαλύτερη απειλή θεωρώ τη Buducnost (κι ας έχει για head-coach έναν 33χρονο). Έμπειρη, ικανή, με σοβαρό σύνολο και καλές εμφανίσεις στην Adriatic League ως τώρα. Η απειρία της ελληνικής ομάδας θα παίξει το ρόλο της. Εκτιμώ πως η 4η θέση είναι εφικτή (θα την “κλείδωνα” αλλά στην Trabzonspor αγωνίζεται το περσινό πουλέν μου στη Euroleague, ο Damian Kulig, και δεν μπορώ να τον ξεγράψω έτσι εύκολα).

Ο ΠΑΟΚ

Το πάντρεμα του retro με το σύγχρονο σε μια φωτογραφία

Η ομάδα του Σούλη Μαρκόπουλου. Από αυτόν ξεκινάει και σε αυτόν τελειώνει. Από τις τρεις ομάδες που εξετάζουμε, ο ΠΑΟΚ είναι ίσως η πιο ανίσχυρη, αλλά έχει τον καλύτερο προπονητή (μακράν). Old-school μπάσκετ, μπόλικο set παιχνίδι, καταστροφή της αντίπαλης επίθεσης και πάει λέγοντας. Πέρυσι σε αυτή τη φάση ξάφνιασε αρκετούς στην Ευρώπη, αλλά με το που μπήκε το ’15, η ομάδα καταλάγιασε. Εμφανώς πεσμένος σε σχέση με το περσινό σύνολο ο ΠΑΟΚ, του λείπουν τα “καλά” πόδια για να πιέσει την μπάλα με το γνωστό “σκυλίσιο” του τρόπο, περιμένουμε να δούμε τι θα μας παρουσιάσει (εκτός από το Βασιλειάδη στο ρόλο του ηγέτη). Αναμενόμενα σε ευκολότερο όμιλο από τους άλλους δύο (μετρούν οι πρόσφατες επιδόσεις στην Ευρώπη), αλλά και “τυχερός-άτυχος”. Στον 5ο Όμιλο δεν υπάρχει η ομάδα φόβητρο, το απόλυτο φαβορί, όμως οι δύο πρώτες θέσεις είναι ήδη καπαρωμένες από Lietuvos Rytas & Besiktas (θα πάω με αυτή τη σειρά, διότι μου άρεσαν πολύ οι μεταγραφές των Λιθουανών, τουλάχιστον έως ότου δω σε τι κατάσταση βρίσκεται ο Lamont Williams). Η Ουγγαρέζικη Szolnoki Olaj δεν είναι τελείως ακίνδυνη, αλλά θα αποτελέσει έκπληξη το κάτι καλύτερο από την 5η θέση (λογικά θα βρεθεί στην 6η). Και εδώ ξεκινάει η κόντρα. Δύο ρώσικες ομάδες, η Avtodor Saratov και η Zenit Saint Petersburg θα παλέψουν για την πρόκριση μαζί με το Δικέφαλο του Βορρά. Η Zenit, η “καλή” από τις δύο, είναι φτιαγμένη για streetball και εδώ κολλάει το πάγωμα του ρυθμού που έγραφα παραπάνω. Όσο για την Avtodor, στοιχηματικά τη θεωρούν ανάξια λόγου, όμως στη VTB League παρουσιάζει μαχητική εικόνα. Γενικότερα για τις ρώσικες ομάδες κρατάω μικρό καλάθι ώστε να τις ξεγράψω, αφού έπονται τα “κοψίματα” -καλών για την Ευρώπη- παικτών από τα training-camps του NBA και δεν αποκλείεται να βρουν παρηγοριά στον ευρωπαϊκό Βορρά. Στόχος για τον ΠΑΟΚ η 3η θέση που, όσο να ‘ναι, από την 4η ένα επιπλέον αβαντάζ στο Last 32 το δίνει.

Η ΑΕΚ

Με τη μύτη ψηλά, το βλέμμα στη Euroleague (τι ώρα;), και τον Sakota στον πάγκο, επιστρέφει σε διοργάνωση της ULEB μετά από το 2007 (όταν οι Ταπούτος, Κόμματος, Γκαγκαλούδης και Μάκης Νικολαΐδης που φορούσαν τότε τη φανέλα της, έπαιζαν ακόμα στην Α1), έστω και από το παράθυρο. Οι books την έχουν σε -σχετική- εκτίμηση, ίσως λόγω του γεμάτου roster της, ώστε να ανταποκριθεί στις νέες απαιτήσεις που έχει θέσει. Η υπόθεση “πρόκριση” είναι αρκετά δύσκολη, σε αντίθεση με ό,τι μπορεί να πιστεύει ο καθένας. Την πρωτιά δεν την κουβεντιάζουμε καν, ούτε και εδώ. Αν έλεγαν σε κάποιον πριν δύο χρόνια πως υπάρχει ευρωπαϊκή ομάδα που έχει στη σύνθεσή της τους Lasme-Dorsey-Guler-Micov-Schilb, δεν θα πίστευε πως δεν θα αγωνίζεται στο υψηλότερο επίπεδο. Καρφί για την 4άδα της διοργάνωσης η Galatasaray φέτος, με ματιές προς το τρόπαιο, το οποίο δεν θα κατακτήσει, γιατί (ακολουθεί πολύ ακραία πρόβλεψη) θα το σηκώσει Έλληνας. Πολύ δυνατή και συνεπής στο ραντεβού της με τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της κάθε χρόνο και η Hapoel Jerusalem, με ικανοποιητική δυναμική για να καταλάβει τη 2η θέση. Για όσους δεν γνωρίζουν τί εστί Donta Smith, δεν φταίτε εσείς, αλλά οι general managers των μεγάλων πρωταθλημάτων που δεν φρόντισαν να τον καπαρώσουν²⁾ή φταίτε και εσείς που δεν διαβάζετε Ball Hog, λέει ο Χάτσιος, που τον είχε αναφέρει στο περσινό ταξίδι στη σκοτεινή πλευρά του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο τύπος κάνει τέτοια πράγματα…. Στα δικά μας, τώρα, βρίσκουμε και πάλι δύο ομάδες από Ρωσία μεριά. Από τη Nizhny δεν υπάρχει η μαγική περσινή 4άδα και η Krasny Oktyabr θυμίζει ομάδα αλάνας με μερικούς αξιόλογους παίκτες (που θα παρακαλούσαν διακαώς οι ομάδες μας να είχαν στις τάξεις τους). Για τους Ρώσους ισχύει ότι ειπώθηκε και στην από πάνω παράγραφο (ειδικά για τη Nizhny που παρουσιάζει εμφανή κενά). Last but not least: η Neptunas Klaipeda, είναι φανερά αποδυναμωμένη μετά την παρθενική της συμμετοχή στη Euroleague, όμως θεωρώ ότι θα το πληρώσει ακριβά όποιος την υποτιμήσει (είναι τέτοια η φύση του λιθουανικού μπάσκετ – αλλά και η έδρα της καμίνι). Ευκαιρία και για τον Arvydas Siksnius να ανεβάσει την καριέρα του, όπως στο πρόσφατο παρελθόν, πριν γεμίσει τατουάζ…. Ικανή για το καλύτερο (3η θέση) και το χειρότερο (6η θέση, τραβηγμένο σενάριο), δεν είναι “παιγμένη” ομάδα στα δύσκολα η Ένωση.

Το μετά

Η επόμενη φάση προβλέπεται πολύ δύσκολη για αυτή την στελέχωση των ομάδων μας. Οι ομάδες που θα βγουν πέμπτες στη Euroleague θα είναι είτε αξιόμαχες δυνάμεις που έχασαν το τραίνο του Top 16 στο παρά πέντε, είτε απογοητεύσεις που είναι, όμως, φτιαγμένες για μεγαλύτερα πράγματα. Συν τοις άλλοις, στο 1-2 (1ος ή 2ος των ομίλων) του Eurocup προβλέπεται να προκριθούν ομάδες, κατά τεκμήριο, ανώτερες από τις δικές μας. Κοινώς, η συνέχεια στη Φάση των 16 θα είναι πολύ δύσκολη. Το πρώτο βήμα θα είναι τουλάχιστον να δείξουμε ότι αξίζουμε να έχουμε τρεις εκπροσώπους στο Eurocup (πέρυσι είχαμε μόλις μία, τον ΠΑΟΚ), κάτι που οι πρόκριση και των τριών θα καταδείξει, και στην πορεία βλέπουμε.

Φυσικά οι παθογένειες που οδήγησαν το μπάσκετ από το απόγειο της δεκαετίας του ’90 στην απόλυτη παρακμή της τρέχουσας 5ετίας δεν έχουν εκλείψει. Και με την εν γένει κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα δεν υπάρχει άμεσα φως στον ορίζοντα. Τουλάχιστον, ας στηθεί ένα οικοδόμημα με στοιχειώδη ανταγωνισμό (οι αριστεροί μην πέσετε να με φάτε, και η άμιλλα στο κόλπο είναι!) και με διοικήσεις που δεν θα βλέπουν τις ομάδες ευκαιριακά (διότι, απλούστατα, τα οφέλη θα είναι ελάχιστα), που θα επενδύσουν σε τμήματα υποδομής και scouting και θα καταστήσουν το πρωτάθλημα βιώσιμο και τους συλλόγους τους περήφανους.

Υ.Γ.: Μιας και η μπασκετική ουσία του άρθρου αφορά στο Eurocup, δυσκολεύομαι να κατανοήσω τα κίνητρα της διοργανώτριας αρχής, με τα οποία ομάδες από την ίδια χώρα συμμετέχουν στους ίδιους ομίλους. Αυτά για την ώρα, θα χαρώ να με διαφωτίσετε αν υπάρχει σχετική πληροφόρηση.

Υ.Γ. 2: Ευχαριστώ για μία ακόμη φορά τους φίλους από το The Ball Hog για τη φιλοξενία τους!