Σαν σήμερα, πριν από επτά χρόνια ο Jerry Sloan έφτανε τις 1.000 νίκες όντας head coach των Utah Jazz και αποτελεί την ιδανική ευκαιρία για το BallHog να κάνει ένα flash back σε έναν από τους πλέον σημαντικούς προπονητές της γενιάς μας.
Δύσκολη η δουλειά του προπονητή. Δύσκολα να μείνει για καιρό στην ίδια ομάδα. Δύσκολο να γίνει είδωλο, πάντα σε σχέση με τους παίχτες. Δύσκολο να πίνουν νερό στο όνομά του οι φίλοι της εκάστοτε ομάδας. Δύσκολο, αν δεν πρόκειται για μεγάλη αγορά1)Νέα Υόρκη, Los Angeles ή τέλος πάντων για φαινομενικά “καλούς” προορισμούς2)Βοστώνη, Chicago, Miami να πείσει free agents να φορέσουν την φανέλα της ομάδας. Μοναδικό πλεονέκτημα είναι οι rookies, που δεν έχουν επιλογή όταν γίνονται drafts. Όλα τα παραπάνω, και πολύ περισσότερα, πέτυχε ο Jerry Sloan, ο οποίος κάθισε στον πάγκο των Jazz από το 1988 μέχρι το 2011. Πήρε, αυτό που θα λέγαμε στην Ψωροκώσταινα, μια “επαρχιακή ομάδα” και την έκανε φόβητρο σε όλο το μήκος και πλάτος της λίγκας. Φυσικά δεν το κατάφερε μόνος του. Έχτισε πάνω στο καλύτερο pick n’ roll στην ιστορία του αθλήματος3)ή, έστω, σε ένα από τα καλύτερα τέτοια με Stockton και Malone, με τον Sloan να αποτελεί μια εμβληματική μορφή για τους πάγκους. Η πορεία του, ωστόσο, ξεκινάει από το Chicago.
O original Bull και η σωτήρια παραίτηση
O Sloan είχε το άνωθεν παρατσούκλι, το οποίο ακόμα και σήμερα ελέγχεται αν του το έδωσε ο τότε προπονητής του στους Bulls, Dick Motta, ή ήταν κάποια δημοσιογραφική έμπνευση. Σε κάθε περίπτωση, αυτό το nickname δόθηκε στον Sloan εξαιτίας της εκπληκτικής -στα όρια της λυσσασμένης- άμυνας που έπαιζε. Ήταν από τους πρώτους παίχτες, άλλωστε, που αγωνιζόταν μεταξύ των θέσεων 2 – 3, γεγονός που στα ’60s και στα ’70s, δεν το έβλεπε κανείς συχνά, και λόγω σωματότυπου μπορούσε να μαρκάρει αρκετούς παίχτες, ανεξαρτήτου μεγέθους. Πέρα από τα αγωνιστικά και την θέλησή του για το αμυντικό παιχνίδι, το τιμώμενο πρόσωπο είχε, όπως αποδείχθηκε περίτρανα, τεράστιο μπασκετικό IQ, κάτι το οποίο χωρίς τον Motta ίσως και να μην εξελισσόταν όπως εξελίχθηκε. Ο πρώην head coach του Chicago ήταν εκείνος που έμαθε στον Sloan να σκέφτεται το παιχνίδι με δύο διαφορετικούς τρόπους: εκείνον του παίχτη και εκείνον του προπονητή. Ο λόγος που το έκανε αυτό ήταν γιατί ήταν ο πρώτος που εκτίμησε πως ο παίχτης του έχει όλες τις δυνατότητες να διαγράψει μια λαμπρή πορεία και ως προπονητής.
Ως παίχτης, το γεγονός ότι ήταν ο πρώτος στην ιστορία του franchise του οποίου η φανέλα αποσύρθηκε, λέει πολλά4)Για τους μηδενιστές των παλαιότερων εποχών, ενδεχομένως και τίποτα. Για να επιστρέψουμε στην προφητική έμπνευση του Motta πάντως, δεν είναι τυχαίο πως μόλις άλλοι δύο συμπαίκτες του Sloan στο Chicago, ακολούθησαν τον δρόμο της προπονητικής στο NBA, όχι φυσικά με την ίδια επιτυχία. Ο ένας ήταν ο Matt Guokas, ο οποίος διετέλεσε head coach των 76ers (1985-88) και των Magic (1989-1993) και ο άλλος είναι ο Bob Weiss, νυν βοηθός προπονητή των Charlotte Hornets. Ωστόσο, ο Sloan υπήρξε πολύ τυχερός διαγράφοντας αυτήν την πορεία, καθώς αν είχε μείνει στην πρώτη του δουλειά αφού αποσύρθηκε ως παίχτης, σήμερα δεν θα μιλούσαμε για το όνομά του. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Το 1976, έπειτα από μια σειρά τραυματισμών στα γόνατα, ο Sloan αποσύρεται από την ενεργό δράση σε ηλικία 34 ετών και δεν άργησε να ακολουθήσει το μονοπάτι του coaching. Η πρώτη του δουλειά ήρθε από γνώριμα για εκείνον λημέρια, του κολεγίου Evansville, όπου είχε φοιτήσει. Ο πρώην προπονητής του, μάλιστα, Arad McCutchan υποστήριξε με πάθος στην διοίκηση του κολεγίου πως ο Sloan ήταν ο πλέον κατάλληλος για την δουλειά του head coach, αφού είχε και την φήμη του ντόπιου ήρωα. Ο “γάμος” μεταξύ του νέου προπονητή και των Purple Aces το 1977 κράτησε μόλις πέντε μέρες, για λόγους μέχρι και σήμερα αδιευκρίνιστους. Το ότι παραιτήθηκε όμως από την θέση του προπονητή αποδείχθηκε η πλέον σωτήρια απόφαση για την ζωή του, καθώς μετά από μερικούς μήνες συνέβη ένα από τα τραγικότερα γεγονότα στην ιστορία του κολεγιακού αθλητισμού των ΗΠΑ, με την πτήση της Air Indiana Flight 216, να συντρίβεται μετά την απογείωσή της από το αεροδρόμιο του Evansville.
Δυστυχώς 29 άνθρωποι απεβίωσαν στην πτήση αυτή, μεταξύ των οποίων και όλη η ομάδα μπάσκετ των Purple Aces, καθώς ταξίδευαν με προορισμό το Nashville για να αντιμετωπίσουν τους Middle Tennessee Blue Raiders. Το τραγικό της ιστορίας αυτής ήρθε να ολοκληρώσει δύο βδομάδες μετά, με το χαμού του David Furr, ο οποίος λόγω τραυματισμού δεν συμπεριλήφθηκε στην αποστολή για εκείνο το ματς. Ο Furr, μαζί με τον αδερφό του, παρασύρθηκε από διερχόμενο αμάξι, με τον θάνατό του να είναι ακαριαίος. Ο οδηγός ήταν μεθυσμένος. Ακόμα και σήμερα, ο Sloan δεν έχει ξεπεράσει το γεγονός αυτό και το ότι θα μπορούσε να είναι εκείνος στην θέση του προπονητή Bobby Watson, όπως περιγράφεται, μεταξύ άλλων, και στο άρθρο του Grantland περί συναισθημάτων των αθλητών, όταν επρόκειτο να ταξιδέψουν με αεροπλάνο.
Το σύντομο -προπονητικά- κεφάλαιο Bulls
Η ζωή συνεχίστηκε όμως και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ο Sloan συνήλθε από το ψυχολογικό σοκ το οποίο υπέστη και επέστρεψε στο Chicago το 1978, οπότε και πήρε την θέση του scout στους Bulls. Οι ικανότητές του, όμως, και η ανάλυση των παιχνιδιών των αντιπάλων, έδειχναν πως δεν μπορεί να μείνει για καιρό στην ίδια θέση και μόλις μετά από μια σεζόν στο συγκεκριμένο πόστο, αναβαθμίστηκε σε assistant coach των τότε προπονητών Larry Costello και Scotty Robertson5)Οι Bulls προχώρησαν σε αλλαγή προπονητή την σεζόν 1978-79. Με ρεκόρ 31-51, οι ιθύνοντες της ομάδας ένιωθαν πως είχε έρθει η στιγμή για μια ριζική αλλαγή στον πάγκο. Μια αλλαγή που θα έδινε την ευκαιρία σε έναν νεαρό coach να δείξει τις φιλοδοξίες του και τις ικανότητές του, με τον Sloan να αποτελεί την επιλογή των διοικούντων.
To set up φαινόταν ιδανικό για το Chicago. Υπήρχε ένας προπονητής από την πολιτεία του Illinois, του οποίου η φανέλα με το #4 κρεμόταν από το ταβάνι του Chicago Stadium, ενώ στο ρόστερ έβλεπες ονόματα όπως αυτά των Reggie Theus, Dave Greenwood και Artis Gilmore. Για τίτλο ούτε κουβέντα, αλλά άπαντες περίμεναν αξιοπρεπείς πορείες τα επόμενα χρόνια, οι οποίες, όμως, δεν ήρθαν ποτέ. Ως ελαφρυντικό για τον Sloan θα μπορούσε να σταθεί κανείς στους τραυματισμούς6)Ο Gilmore έχασε σχεδόν την μισή σεζόν ’79-’80, ωστόσο για την διοίκηση του Chicago δεν χωρούσαν δικαιολογίες. Η κοινή πορεία του Sloan με τους Bulls κράτησε μόλις δυόμιση σεζόν, αφού το κακό ξεκίνημα της σεζόν ’81-’82 (19-31) δεν άφηνε άλλα περιθώρια στην ομάδα της “Πόλης των Ανέμων”. Στην περίοδο 1979-1982, οπότε και ο Sloan κάθισε στον πάγκο των “Ταύρων”, το συνολικό του ρεκόρ ήταν 94-121, ενώ κατάφερε να φτάσει μία φορά στα playoffs, το 1981, όταν πέρασαν στον δεύτερο γύρο, για να αποκλειστούν με 4-0 από τους, μετέπειτα πρωταθλητές, Celtics. Το front office των Bulls αποφάσισε πως ο Sloan δεν ήταν η κατάλληλη επιλογή, αντικαθιστώντας τον αρχικά με τον Phil Johnson (υπηρεσιακός και μετέπειτα βοηθός του στους Jazz), ενώ το ’81-’82 ολοκληρώθηκε με τον Rod Thorne στον πάγκο, με την ομάδα να μένει εκτός post season.
Και μετά ήρθαν οι Jazz
Όπως σωστά μαντέψατε, ο Sloan δεν έμεινε καιρό χωρίς δουλειά. Η θέση του head coach των Jazz, πάντως, θα ερχόταν μετά από μερικά χρόνια, αφού ο μετέπειτα πολυνίκης coach θα επέστρεφε πρώτα στο πόστο του scouting για λογαριασμό της Utah. Όπως συνέβη και στο Chicago, έτσι και στο Salt Lake City, o Sloan πέρασε τον πρώτο χρόνο ως scout, ενώ πέρασε και από τον πάγκο των Evansville Thunder, οι οποίοι αγωνίζονταν στην Continental Basketball Association (CBA). Η θητεία του, τόσο στο CBA όσο και στο πόστο του scouting κράτησε ένα χρόνο, καθώς το 1985 έγινε βοηθός του Frank Layden στους Jazz, κίνηση που ουσιαστικά του άνοιξε τον δρόμο για να γίνει ο άνθρωπος που θα κρατούσε τα κλειδιά του franchise τα επόμενα -πολλά- χρόνια. Στα χρόνια που έκατσε δίπλα στον Layden, έγινε και η γνωριμία με το δίδυμο σήμα-κατατεθέν του pick’n’roll: Τον John Stockton και τον Karl Malone, οι οποίοι είχαν γίνει draft από τους Jazz το 1984 και το 1985 αντίστοιχα.
Με τον Layden στο πάγκο και τον Sloan βοηθό του, οι Jazz έφτασαν και τα τρία χρόνια στην post season, με το ταβάνι τους να είναι ο δεύτερος γύρος του 1988, όταν και έφτασαν την σειρά με τους Lakers στα επτά παιχνίδια. Η αρχή της περιόδου ’88-’89 βρήκε αυτό το δίδυμο και πάλι στον πάγκο της Utah, όχι όμως για πολύ, αφού το front office της ομάδας πρότεινε στον Layden να αναλάβει τόσο το πόστο του General Manager, όσο και εκείνο του προέδρου, κάτι το οποίο έγινε αποδεκτό από τον επί οχτώ χρόνια τεχνικό των Jazz. Και κάπου εκεί ξεκινάει η πορεία του ανθρώπου με την μακροβιότερη παρουσία σε ένα franchise, στην ιστορία του NBA. 23 χρόνια χρόνια κάθισε στον πάγκο της Utah o Sloan, σπάζοντας αρκετά ρεκόρ. Το σημαντικότερο όλων; Οι 1.000 νίκες με μία ομάδα, λόγος για το οποίο γράφεται τούτο εδώ το άρθρο. O προπονητής των Jazz έγινε ο πρώτος coach με ένα τέτοιο ρεκόρ, στις 7 Νοεμβρίου του 2008, όταν και η ομάδα του επικράτησε της Oklahoma City Thunder με 104-97. O δεύτερος που το κατάφερε αυτό ήταν, πρόσφατα, ο Gregg Popovich με τους Spurs.
Επιπλέον, ο Sloan βρίσκεται σε μια κλειστή ομάδα εννιά προπονητών που έχουν να επιδείξουν 1.000 νίκες, με τους υπόλοιπους οχτώ να είναι οι Rick Adelman, Larry Brown, Phil Jackson, George Karl, Don Nelson, Gregg Popovich, Pat Riley και Lenny Wilkens. Δεν χρειάζεται να πούμε πως το μεγαλύτερο μερίδιο για τις 1.000 αυτές νίκες ανήκει στους Stockton και Malone και την φυσικότητα του pick’n’roll που απελευθέρωσε από μέσα τους7)O αρθρογράφος Ben Dowsett το αναλύει ίσως καλύτερα από τον καθένα εδώ. Ακόμα και κατά την διάρκεια των πετυχημένων σεζόν με τους Jazz πάντως, ο Sloan είχε πάντα κάποιους αμφισβητίες, οι οποίοι υποστήριξαν πως χωρίς το δίδυμο Stockton – Μalone δεν θα έφτανε τόσο ψηλά.
Καλύτερη απάντηση σε αυτό από την σεζόν 2003-04 δεν θα μπορούσε να υπάρξει όταν οδήγησε τους Jazz σε 42 νίκες με αυτό το ρόστερ8)εικόνα από το basketball-reference.com:
Κλάψτε ελεύθερα
Γίνεται εύκολα αντιληπτό λοιπόν, πως όταν 42 νίκες έρχονται με το άνωθεν υλικό, κάτι καλό κάνεις ως προπονητής. Ο Sloan έφτασε τις 1.223 νίκες στην καριέρα του ως τεχνικός των Jazz, νούμερο που είναι κρεμασμένο στην oροφή τoυ Energy Solutions Arena και -κακά τα ψέμματα- μοιάζει απλησίαστο. Τελευταίο ματς του στον πάγκο της Utah ήταν αυτό στις 9 Φεβρουαρίου του 2011, ειρωνικά, κόντρα στους Bulls, με τους Jazz να γνωρίζουν την ήττα με 91-86, με το τελικό κοντέρ να γράφει, όπως αναφέρθηκε λίγες γραμμές πιο πάνω, 1.223 νίκες. Στις 31 Ιανουαρίου του 2014, οι Jazz τίμησαν τον Sloan, σε μια τελετή που έκλαψαν ακόμα και οι πέτρες:
Αντί επιλόγου
Κάθε φορά που βλέπω/ακούω το όνομα του Sloan με πιάνει η μπασκετική στεναχώρια. Στεναχώρια γιατί ο τύπος αυτός ανήκει στην κατηγορία “κρίμα που δεν πήρε ένα δαχτυλίδι”, μαζί φυσικά με τους Stockton-Malone. Όπως αναφέρθηκε και στον πρόλογο, η δουλειά του προπονητή είναι δύσκολη. Δύσκολη από πολλές απόψεις, αφού δεν είναι μόνο προπονητής, είναι ψυχολόγος, είναι διαχειριστής και προσπαθεί, σε πολλές περιπτώσεις, να είναι μέντιουμ. Επιπλέον, πολύ δύσκολα κάποιος προπονητής γίνεται ίνδαλμα στο φίλαθλο κοινό, στο ίδιο σημείο με κάποιους παίχτες. Ο Sloan όχι μόνο έγινε ίνδαλμα στο κοινό των Jazz, αλλά και σε ολόκληρη την λίγκα. Στην περίπτωση του Sloan, όμως, υπήρχαν κι άλλα ξεχωριστά πράγματα.
Κατάφερε να κάνει μία ομάδα που δεν ήταν ελκυστικός προορισμός για τους παίχτες, φόβητρο στην Δύση και σε όλο το NBA. Aν μιλούσαμε σε ελληνικούς όρους, θα λέγαμε πως οι Jazz ήταν μια επαρχιακή ομάδα που την έκανε πρωταγωνίστρια9)Ξανά, επίκληση στον πρόλογο. Πράγματι, αν δει κανείς τον πληθυσμό των ΗΠΑ και δει και εκείνον του Salt Lake City, μάλλον για επαρχία μιλάμε. Κατάφερε να πείσει και να κρατήσει για χρόνια τους Stockton και Malone, ενώ ανά χρονικά διαστήματα τους πλαισίωνε ανάλογα με το τι ανάγκες είχε. Από τα χέρια του Sloan πέρασαν παίχτες όπως ο Eaton, o Corbin10)διάδοχός του στον πάγκο της Utah, o Chambers, o Carr, o Hornacek, ο Williams, o Kirilenko κ.α. Με αυτούς τους παίχτες, μεταξύ άλλων, έφτασε σε 16 συνεχόμενες νικηφόρες σεζόν, ενώ κατά την διάρκεια της 23χρονης παραμονής του στους Jazz, πραγματοποιήθηκαν 244 αλλαγές προπονητών στο NBA. Παραδόξως, ούτε μία φορά σε αυτά τα 23 χρόνια δεν πήρε το βραβείο του προπονητή της χρονιάς, παρά μόνο αυτό του μήνα, εννιά φορές.
Εξαιρετικό artwork από την σελίδα jazzfanatical.wordpress.com
Ωστόσο, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα αντάλλαζε μερικά από αυτά τα ρεκόρ για να πάρει ένα από τα δύο δαχτυλίδια των τελικών του ’97 ή του ’98 κόντρα στους Bulls. Το ότι ο Sloan αποτελεί έναν από τους αγαπημένους παίχτες των Bulls ever, σε συνδυασμό με το ότι έχασε back2back τελικούς από αυτούς, αποτελεί σίγουρα ειρωνεία. Ναι, η ζωή του προπονητή είναι δύσκολη. Και σίγουρα όχι δίκαιη.
Gus Chr
Latest posts by Gus Chr (see all)
- Utah Jazz: The World Took Note - July 2, 2019
- Farewell to Arms 2019: #4 Portland Trail Blazers - June 16, 2019
- Farewell to Arms 2019: #6 Denver Nuggets - June 15, 2019
- Farewell to Arms 2019: #9 Utah Jazz - June 12, 2019
- Farewell to Arms 2019: #13 Los Angeles Clippers - June 9, 2019
| ↑1 | Νέα Υόρκη, Los Angeles |
|---|---|
| ↑2 | Βοστώνη, Chicago, Miami |
| ↑3 | ή, έστω, σε ένα από τα καλύτερα τέτοια |
| ↑4 | Για τους μηδενιστές των παλαιότερων εποχών, ενδεχομένως και τίποτα |
| ↑5 | Οι Bulls προχώρησαν σε αλλαγή προπονητή την σεζόν 1978-79 |
| ↑6 | Ο Gilmore έχασε σχεδόν την μισή σεζόν ’79-’80 |
| ↑7 | O αρθρογράφος Ben Dowsett το αναλύει ίσως καλύτερα από τον καθένα εδώ |
| ↑8 | εικόνα από το basketball-reference.com |
| ↑9 | Ξανά, επίκληση στον πρόλογο |
| ↑10 | διάδοχός του στον πάγκο της Utah |
