NBA Finals 2016 Report – Game 2: ΖΖΖΖzzzzZZZZ

Η ώρα είχε φτάσει 04:30, και σιγά σιγά αρχίζαμε να σκεφτόμαστε αν θα ήταν πιο ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε telemarketing ή το “Καφέ της Χαράς” με υπότιτλους. Το θέαμα που παρουσίαζαν οι Warriors ήταν πανέμορφο, με κυκλοφορία της μπάλας και ροπή στην εντυπωσιακή φάση, αλλά στις μικρές ώρες αυτό που ο οργανισμός χρειάζεται είναι σοκ αδρεναλίνης παρά αισθητική ανάταση.

Βέβαια αντί προλόγου θα μπορούσαμε να παραθέσουμε δύο tweets, ενδεικτικά του τρόπου με τον οποίο οι Warriors έσβησαν τη μηχανή και άφησαν το όχημα να τσουλάει στην κατηφόρα, σαν επίδοξος beatnik συγγραφέας που αλωνίζει τους αμερικάνικους αυτοκινητοδρόμους.

Average score of the last 7 Warriors-Cavs games: 107-88.

— John Schuhmann (@johnschuhmann) June 6, 2016

Warriors won Games 1 & 2 by combined 48 Pts, the largest point differential in 1st 2 NBA Finals games in history. pic.twitter.com/61PZHkZceu

— SportsCenter (@SportsCenter) June 6, 2016

Ας μπούμε, λοιπόν, στο καθευατό shootaround του Ball Hog για τον 2ο Τελικό.

Οι πληρωμένοι δολοφόνοι Barbosa και Livingston pt. 2

View post on imgur.com

Οι “Splash Uncles” συνεχίζουν να μην αφήνουν σε ησυχία τους guards των Cavs, οι οποίοι φαίνεται να σκέφτονται “ουφ, πάλι καλά, μπήκε ο μπάρμπας” κάθε φορά που βλέπουν το περίεργο -και λίγο καμπούρικο- σουλούπι του Barbosa να μπαίνει στο παρκέ. Ο Βραζιλιάνος ξεκίνησε και πάλι με 5/5 το game 2, και στην πορεία έχασε ένα σουτ από τα 10 μέτρα για να μην του μείνει η μπάλα στα χέρια, και άλλο ένα τρίποντο κάπου στη διαδρομή του αγώνα. Τόσο αυτός, όσο και ο Livingston (3/4 FG) μοιάζουν να σουτάρουν από σημεία που Dellavedova, Shumpert και Irving δεν μπορούν να φτάσουν, είτε λόγω του μήκους του Livingston, είτε λόγω της ταχύτητας του Barbosa.

Η αμήχανη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι οι Warriors έχουν δύο starting caliber Centers

Congrats Andrew Bogut.

6 Layers of Fail

The throne is fading ?

Φοβούμενος να διαβώ το κατώφλι της ιεροσυλίας, αναρωτιέμαι μήπως ο LeBron James έχει χάσει ένα βήμα σε σχέση με το παρελθόν. Είναι και πάλι το γνωστό ασταμάτητο τρένο όταν απλά επελαύνει σε ευθεία με κορμιά να πέφτουν γύρω του σαν κομπάρσοι σε καρτούν, κι όμως, στο τέλος φαίνεται να ξεμένει, και είτε να κάνει απρόσεκτα τελειώματα, είτε να μην έχει πλέον τη διαύγεια πάνω στην ένταση της φάσης να αντιληφθεί τη βοήθεια όπως έκανε κάποτε.

Η εμφάνισή του στο πρώτο ημίχρονο ήταν ένα χαμηλότονο αριστούργημα, αν θα μπορούσε να θεωρηθεί “χαμηλών τόνων” η τόσο εκκωφαντική δεύτερη περίοδος που τον βρήκε στα όρια του trible double, όταν έδειχνε να προσπαθεί να συγκρατήσει μόνος του το τραίνο του Golden State που είχε αρχίσει να προελαύνει.

Η άμυνα του Cleveland απαιτούσε από τον LeBron να περιμένει στις πίσω γραμμές, σε έναν πιο ελεύθερο ρόλο, και αυτός το εκμεταλλεύτηκε πλήρως, διαβάζοντας τις γωνίες πάσας των Warriors και καταφέρνοντας, δίχως να έχει την παραμικρή βοήθεια από τους αμυντικά ανέμελους συμπαίκτες του, να ξεχαρβαλώσει το passing game των Πρωταθλητών, έχοντας μάλιστα τέσσερα κλεψίματα, αλλά και  περισσότερες από τις οκτώ αλλοιώσεις της μπάλας που του απέδωσαν τα hustle stats του NBA. O LeBron παίζοντας σαν λίμπερο έμοιαζε με υπερανεπτυγμένο παιδί του γυμνασίου που πάει να παίξει μήλα στο Δημοτικό και έβαζε κατά βούληση τα χέρια του στην πορεία της μπάλας, χαλώντας το ρυθμό της επίθεσης των Πρωταθλητών.

Αυτή η εμφάνιση του James έμοιαζε να αντηχεί τις διακηρύξεις του Lue, που από τη στιγμή που ανέλαβε το τιμόνι της ομάδας, επέμενε πως οι Cavaliers  θα έπρεπε να τρέξουν περισσότερο. Θα ήταν, επίσης, μια καλή βάση για να λυθούν τα επιθετικά τους προβλήματα βρίσκοντας πόντους στο ανοιχτό γήπεδο. Παρόλα αυτά η επίθεση στο ανοιχτό γήπεδο θέλει καθαρό μυαλό, γρήγορη εκτέλεση, αυτοματισμούς και καλές αποστάσεις μεταξύ των επιτιθεμένων. Και τα τέσσερα αυτά στοιχεία έλειπαν εξ’ ολοκλήρου από τους Cavs, οι οποίοι από τον εντυπωσιακό αριθμό των 15 κλεψιμάτων που έκαναν (η αμέσως μεγαλύτερη φετινή τους επίδοση ήταν 12), βρήκαν μόλις 11 πόντους. Την ίδια στιγμή που οι Warriors  μπορεί να έκαναν μόλις επτά κλεψίματα, αλλά σκόραραν 14 πόντους στο ανοιχτό γήπεδο, εκμεταλλευόμενοι το χάος των παικτών του Cleveland που επιστρέφοντας στην άμυνα είχαν στο νου τους μόνο να προστατεύσουν το τρίποντο και να βρει ο καθένας τον παίκτη του στο πόδι, γεγονός που οδηγούσε σε κάποιον “Πολεμιστή” να βρίσκεται ξεχασμένος και να σκοράρει κάτω από το καλάθι.

Ο James στο πρώτο ημίχρονο θύμισε τις καλύτερές του μέρες με τους Miami Heat, αν και εκεί αγωνιζόταν διαρκώς με άλλους τέσσερις εξαιρετικούς αμυντικούς στο παρκέ, ακολουθώντας έναν φρενήρη ρυθμό στην αμυντική πίεση, που βραχυκύκλωνε τις αντίπαλες επιθέσεις και τους έδινε εύκολους πόντους, αλλά το Cleveland του Lue δεν ήταν παρά ένα νωθρό κακέκτυπο της ομάδας του Spoelstra κι ας είχε τον ίδιο πρωταγωνιστή. Ο χρόνος είναι αμείλικτος, με αποτέλεσμα ο LeBron να μοιάζει με θνητό στο δεύτερο ημίχρονο, μην έχοντας τη συνηθισμένη του κτηνώδη δύναμη που του επιτρέπει να τραμπουκίζει τους αντιπάλους και να σκοράρει κατά βούληση στο ένας εναντίον όλων. Σαν να είχε στεγνώσει μετά την αμυντική του υπερπροσπάθεια στο πρώτο ημίχρονο, και το σερί 7-0 αντί για εφαλτήριο αντεπίθεσης να ήταν απλά ένας επιθανάτιος ρόγχος.

Since the 2015 Finals, LeBron has shot 33-of-80 for 83 points against Golden State.

— Ethan Strauss (@SherwoodStrauss) June 6, 2016

Από την άλλη, ίσως να μην είναι τα χιλιόμετρα που έχει διανύσει, αλλά η ευχέρεια των Warriors να έχουν τη δυνατότητα να ρίξουν πάνω του τέσσερις αμυντικούς που μπορούν, αν όχι να τον τσεκάρουν, τουλάχιστον να μην διαλυθούν από την ορμή του. Στον πρώτο γύρο είχε να αντιμετωπίσει τους Tobias Harris και Marcus Morris, δύο forwards που χαρακτηρίζονται σαν tweeners, γιατί δεν μπορούν να μαρκάρουν ούτε τριάρια, ούτε τεσσάρια. Στο δεύτερο γύρο είχε ενίοτε Paul Milsap, αλλά κατά κύριο λόγο τον Kent Bazemore που είναι φιλότιμο παλικάρι, αλλά δεν μπορεί να μαρκάρει δύο θέσεις πάνω από το μπόι του. Και στον Τελικό της Ανατολικής Περιφέρειας αντιμετώπισε τον DeMarre Carroll, που την τελευταία φορά που μάρκαρε υγιής τον LeBron πρέπει να έπαιζε στην Utah. Ενώ το Golden State του πέταγε κατά σειρά τη νέμεσή του, Andre Iguodala, τον οποίο οι Cavs πάσχιζαν να απομακρύνουν από το Βασιλιά με διαρκή screens του Smith, αλλά ακόμη και τότε, ο Klay Thompson τον αντιμετώπιζε στα ίσια. Επιπλέον, ο Draymond Green μας έδειχνε γιατί έχει πάρει δύο συνεχόμενες χρονιές το αργυρό μετάλλιο στο διαγωνισμό “Μπαμπούλας για Ενήλικους Άνδρες”, πίσω από τον μπασκετικό Cthulu, Kawhi Leonard, και ο Harrison Barnes είναι και αμυντικά μια χρυσή πολύτιμη μετριότητα. Βέβαια, όλα αυτά για τον LeBron τα γράφουμε γιατί έφτασε να έχει είχε προβλήματα και με τον Livingston, ενώ έφαγε και δύο από τις πέντε τάπες που είχε σε 15 λεπτά συμμετοχής ο “Bigfoot” Bogut.

“I have a cunning plan, my lord”

Ο κύριος Tyronne Lue ερχόμενος στις μεγαλύτερές του εξετάσεις δεν έχει πιαστεί απλά αδιάβαστος, αλλά έχει αποδειχθεί σαν ένα αδαές φυτό που έχει απομνημονεύσει όλο το βιβλίο παπαγαλία, αλλά δίχως να μάθει στην ουσία τίποτα που να μπορεί να χρησιμοποιήσει σε μια συζήτηση.

O προπονητής των Cavaliers έχει μελετήσει ενδελεχώς και τις δύο σειρές αγώνων που πραγματικά δυσκόλευσαν τους Πρωταθλητές και έχει αναμασήσει τα ίδια πράγματα δίχως φαντασία και δίχως να αναρωτηθεί αν ταιριάζουν στο roster που έχει στα χέρια του. Από τη σειρά με την Oklahoma που έφερε στο κατώφλι του αποκλεισμού το Golden State, αποφάσισε και ο ίδιος να αντιμετωπίσει τους Warriors αλλάζοντας διαρκώς σε όλα τα μαρκαρίσματα όπως η ομάδα του Billy Donovan, έχοντας μπερδέψει πρώτα από όλους τους ίδιους του τους παίκτες του, οι οποίοι, μην μπορώντας να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, βρίσκονται σε μια διαρκή κατάσταση σύγχυσης.

Από τους περσινούς τελικούς, ο Lue έχει κοπιάρει την τακτική του Blatt για αργόσυρτες επιθέσεις με τον LeBron από το post και τα συνεχή isolation που έπαιζε το Cleveland, τόσο λόγω έλλειψης ταλέντου, όσο και για να ελέγξει τον ρυθμό. Η περσινή εκδοχή των Cavs, από τη στιγμή που είχε δώσει στον LeBron όλο αυτό το φορτίο στην επίθεση, τον προστάτευε και στην άμυνα, ενώ ο Lue τώρα του ζητάει να καλύπτει και όσα κενά δημιουργούνται στα μετόπισθεν, συντελώντας στο να εμφανιστεί ο James σκασμένος από το δεύτερο ημίχρονο του δεύτερου αγώνα.

Τα διαρκή isolation ήταν μια λύση ανάγκης για τους περσινούς Cavaliers, αλλά αποτελούν μια συνειδητή επιλογή φέτος για την ομάδα του Lue, και σαν αποτέλεσμα το Cleveland έχει πετάξει την όποια πρόοδο έκανε η ομάδα του μέσα στη χρονιά στο καλάθι των αχρήστων. Οι Cavaliers επιμένουν απέναντι στην άμυνα των Warriors να παίρνουν τα λιγότερο αποτελεσματικά είδη επιθέσεων, σαν να βρίσκονται απέναντι στον Τ-1000 του Εξολοθρευτή 2 και να έχουν παρατήσει όλα τα σύγχρονα όπλα στην άκρη και να ορμάνε μονάχα με τον χειροπέλεκυ στο χέρι.

Η αλληλουχία των κινήσεων από το isolation ή το ποστάρισμα των Cavs στο rebound και την επίθεση των Warriors, που μετά από διαρκή κίνηση καταλήγει σε ένα εύκολο καλάθι, έχει αποτυπωθεί χρόνια πριν στη σελιλόζη από τον προφητικό Stanley Kubric, που είχε καταγράψει σε μια στιγμή αυτή τη λούπα που βλέπουμε εμείς κάθε βράδυ.

Από το κόκκαλο στο διαστημόπλοιο, λοιπόν, αλλά ας δούμε τι κατάφεραν οι Cavaliers με την παλαιολιθική τους επίθεση, που βασίζεται στην πρωτόγονη επίδειξη δύναμης στο post:

• Στο πρώτο παιχνίδι πήραν 16 επιθέσεις με isolations, και αυτό τους απέφερε ένα καλάθι και τρία κερδισμένα fouls
• Στο δεύτερο παιχνίδι πήραν, επίσης, 16 επιθέσεις με isolations, και αυτό τους απέφερε τρία εύστοχα σουτ και τρία κερδισμένα φάουλ
• Στο πρώτο παιχνίδι πήραν 15 επιθέσεις στο post, και αυτό τους απέφερε πέντε εύστοχα σουτ.
• Στο δεύτερο παιχνίδι, τις 10 φορές που προσπάθησαν να σκοράρουν ποστάροντας, το κατάφεραν μόλις δύο.

Και σαν να μην φθάνει η επιμονή να παίρνει το ένα τρίτο των επιθετικών προσπαθειών με -αποδεδειγμένα- τον λιγότερο αποτελεσματικό τρόπο, είχαμε και την ανύπαρκτη κίνηση στα υπόλοιπα sets, γεγονός ασυγχώρητο για μία ομάδα που μας είχε δείξει περισσότερα τους τελευταίους μήνες. Αν όλο αυτό συνδυαστεί και με το χάος στην άμυνα, τότε έχουμε τη μία ομάδα να σουτάρει με 15/29 και την άλλη με 4/16 στα τρίποντα, το οποίο εξηγείται πλήρως από το ακόλουθο στατιστικό:

• Οι Warriors σούταραν 13 από τα 29 τους τρίποντα δίχως αμυντικό στο 1 μέτρο!
• Οι Cavaliers σούταραν 5 από τα 16 τους τρίποντα δίχως αμυντικό στο 1 μέτρο!

.@warriors (15/33 on 3's, left) outscored @cavs (5/23 on 3's, right) by 30p on 3's in their Game 2 #NBAFinals win. pic.twitter.com/CQs7rN8O2q

— NBA.com/Stats (@nbastats) June 6, 2016

Αν και το προπονητικό αποκορύφωμα ήρθε λίγο αργότερα: με το προπονητικό επιτελείο να διαβάζει τα φύλλα των στατιστικών με θρησκευτική προσήλωση, ή τουλάχιστον την στήλη Personal Fouls, μόλις ένα παίκτης του Golden State έκανε δεύτερο ή τρίτο φάουλ νωρίς στον αγώνα, τότε τον σημάδευαν διαρκώς στις επόμενες επιθέσεις. Αυτό έπιασε με τον Klay Thompson στο πρώτο παιχνίδι, αν και πρώτα χαράμισαν οι Cavs αρκετές επιθέσεις ένας εναντίον ενός με τον Klay, προσπαθώντας να του πάρουν το τρίτο και τέταρτο φάουλ. Στο Game 2, όταν ο Steph Curry αποσύρεται με τέσσερα fouls, δύο από τα οποία κέρδισε με την εμπειρία του ο Richard Jefferson, και με τη διαφορά να είναι στους οχτώ πόντους, τί σκαρφίστηκε ο σατανάς ο Ty ο Lue για να εκμεταλλευτεί την απουσία του Steph; Να επιστρατεύσει τον LeBron σαν center και να παίξει small-ball! Αυτό απλά έδωσε τη δυνατότητα στους Warriors να περάσουν μέσα και τους τρεις καλούς δημιουργούς τους (Iggy, Livingston, Draymond) και να παίξουν με το σύστημα που τους έκανε να νοιώσουν πιο άνετα αυτή τη δύσκολη στιγμή.

Ακολούθησε ένα σερί 13 – 25 για το Golden State στα επόμενα οχτώ λεπτά της τρίτης περιόδου, και όσο ήταν ο MVP τον πάγκο, σερί που έληξε το παιχνίδι και μας άφησε ξάγρυπνους να παρακολουθούμε ψυχαναγκαστικά το υπόλοιπο του αγώνα.

O Kevin Love

Ο Kevin Love έχει τη δικαιολογία του χτυπήματος στο κεφάλι, κι όμως, είναι η χειρότερη ενσάρκωση του παθητικού κι άνευρου star για το οποίο τον κατηγορούν. Έχει μετατραπεί σχεδόν αποκλειστικά σε jump shooter, και ακόμα και όταν μετά από προσποίηση ξεφορτωθεί για λίγο τον αμυντικό, προτιμά awkward step-backs από το να μπουκάρει για να τιμωρήσει το small-ball. Όταν αποφασίζει να μπει προς τα μέσα ή να ποστάρει, το κάνει με μια αναποφασιστικότητα και -αν βγάζει κάποιο νόημα η φράση που ακολουθεί- χρονοβόρα βιασύνη που οδηγούν τα ποσοστά του από κοντά να είναι τραγικά.

Σε κάθε περίπτωση, διαγνώστηκε με διάσειση και θα πρέπει να ακολουθήσει το πρωτόκολλο της λίγκας με ό,τι κι αν αυτό σημαίνει για τη συνέχεια.

Kyrie Irving

33 λεπτά και μία assist. Δεν θέλω να σταθώ στον εντυπωσιακό αριθμό, όσο στο πως καταλήγουμε εδώ. Ο Irving το ξέρουμε ότι είναι στην πραγματικότητα ένα shooting guard με συγκλονιστικό χειρισμό της μπάλας. Οι Warriors, όμως, τον προκαλούν να τους κερδίσει με δύσκολα σουτ και isos που προς το παρόν δεν βρίσκουν στόχο και τον έχουν μετατρέψει σε έναν glorified J.R. Smith. Είναι καταπληκτικοί στο να κατευθύνουν τον αντίπαλο στη βοήθεια -τρανό παράδειγμα οι τάπες του Βogut- και όταν λείπει ο Αυστραλός πλατύποδας, ο Green μπορεί να ακολουθήσει τόσο χαμηλά, όσο και ψηλά. Η ομάδα του Kerr νιώθει άνετα απέναντι σε μονοδιάστατες απειλές, όσο ταλέντο και αν κρύβουν, και βλέποντας Smith και Irving να μην μπορούν να βρουν τον inner playmaker τους, τους έχουν εξουδετερώσει.

Δεν μιλάμε, πάντως, για τρελά off the dribble reads, αλλά για απλά πραγματάκια που κάνουν μια επίθεση να ρολάρει. Όποια κι αν είναι η ομάδα, όποιος και ο αντίπαλος, η στιγμιαία απόφαση με την μπάλα στα χέρια πάντοτε θα προβληματίζει την αντίπαλη άμυνα. Αντίθετα, ο Kyrie θα την κρατήσει δύο δεύτερα πριν ακόμα ντριμπλάρει. Έτσι, τα κοψίματα περνούν ανεκμετάλλευτα και η άμυνα των Warriors παίρνει τις θέσεις που θέλει για να συναντήσει τον Irving στο ραντεβού που έχει κλείσει στη ρακέτα. Για να το κάνουν αυτό πολλές φορές πρέπει να κάνουν αλλαγές μαρκαρισμάτων την ώρα που ο Kyrie σκανάρει το γήπεδο. Για παράδειγμα, ο Curry έχει μείνει στον Love και θέλει να αλλάξει με τον Bogut. Όσο συγχρονισμένοι κι αν είναι οι Dubs στις αλλαγές, κάτι τέτοιο απαιτεί αντικειμενικό χρόνο, κατά τον οποίο υπάρχει mis-match ή παίκτης με σχετικά εύκολο δρόμο προς το καλάθι. Ο Kyrie δεν μοίρασε ποτέ την μπάλα σε αυτές τις καταστάσεις.

Ο ταυρομάχος J.R.

‘Nuff said.

Οι παράλογες προσδοκίες από τον Matthew Dellavedova

Οι περσινοί τελικοί δημιούργησαν απαιτήσεις για την απόδοση του “Outback Jesus”, ακριβώς επειδή πριν από εκείνο το σημείο δεν υπήρχαν καθόλου. Ο Delly έγινε fan favorite και θεωρήθηκε κρίσιμο γρανάζι στη μηχανή των Cavs, ακριβώς χάρη σε αυτή την έλλειψη προσδοκιών, όταν κάθε θετική του συνεισφορά ήταν μια απρόσμενη έκπληξη. Πλέον δεν είναι έτσι. Ο Dellavedova αποτελεί κανονικό κομμάτι της ομάδας των Cavaliers, αλλά αδυνατεί να αντεπεξέλθει σε οποιονδήποτε ρόλο του, είτε του playmaker, είτε του σκόρερ, είτε του αμυντικού εξολοθρευτή. Η ανάγκη τον έκανε χρήσιμο, και σε μια περίεργη τροπή των γεγονότων, η φυσιολογικές συνθήκες είναι αυτές που τον εκθέτουν.

Mπορούμε άραγε να πούμε ήδη πως οι Cavaliers ψάχνουν ένα θαύμα; Τουλάχιστον η ιστορία, αλλά και η εικόνα των δύο πρώτων τελικών αυτό δείχνει.

Only 3 teams have ever comeback from a 0-2 deficit in the NBA finals from nba

Oι Πραγματικοί Τελικοί έχουν ήδη Τελειώσει

Και ας δούμε αναλυτικά το γιατί:

Κάποιοι τουλάχιστον έχουν δει μπροστά

Guess I’m two Golden State wins or five games from watching The Wire, Seasons 4 and 5

— Vincent Goodwill (@vgoodwill) June 7, 2016

Up Next

Ραντεβού τα ξημερώματα Τετάρτης προς Πέμπτη, στις 04:00, στο Cleveland, σε ένα -ελπίζουμε- πιο ανταγωνιστικό παιχνίδι.