Σαν σήμερα το 1992 έγινε ένας αγώνας μπάσκετ. Το τελικό σκορ έγραψε Κροατία 85 – 117 ΗΠΑ. Λίγα λεπτά αργότερα, στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου ανέβηκαν 11 Hall of Famers του ΝΒΑ κι ένας πιτσιρικάς που ήταν -και είναι- ένας από τους καλύτερους κολεγιόπαιδες που έπαιξαν ποτέ. Δέκα από τους συγκεκριμένους 11 NBAers, τέσσερα χρόνια μετά, μπήκαν στη λίστα με τους 50 καλύτερους παίκτες όλων των εποχών (ως τότε). Ήταν η τελευταία παράσταση της μίας και μοναδικής Dream Team. Μιας ομάδας που υπήρξε και έπαιξε για κάτι λιγότερο από δύο μήνες συνολικά, δίνοντας 14 αγώνες και στέλνοντας τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη.
Στις 21 Αυγούστου, στην Carioca Arena του Rio de Janeiro θα γίνει ο Τελικός μπάσκετ ανδρών. Αν όλα κυλήσουν ”ομαλά”, ξέρουμε όλοι πως η μία από τις δυο ομάδες του τελικού, θα είναι η Team USA, και κατά πάσα πιθανότητα δύο ώρες αργότερα θα βρίσκεται στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Παρά τις αρκετές και σημαντικές απουσίες, οι Αμερικάνοι κατέβασαν παίκτες που βρίσκονται στην αφρόκρεμα της λίγκας. Όσο καλά κι αν πάει, όμως, η φετινή ή οι επόμενες ομάδες, όσα ρεκόρ, ατομικά ή ομαδικά, κι αν σπάσει, ένα είναι σίγουρο: δεν θα καταφέρει να κλέψει τίποτα από την λάμψη της Μίας. 24 χρόνια και έξι Ολυμπιάδες πριν από τους Αγώνες της Βραζιλίας, ο κόσμος δονήθηκε και το μπάσκετ άλλαξε. Έντεκα θρύλοι του ΝΒΑ κι ένας από τους καλύτερους (ίσως ο καλύτερος) παίκτες κολεγίου όλων των εποχών, πήγαν στην Βαρκελώνη να πάρουν το χρυσό και να ξανανεβάσουν τη χώρα τους στο πρώτο σκαλί. Και τα κατάφεραν. Το έκαναν, όμως, με τρόπο εκκωφαντικό, σμπαραλιάζοντας ό,τι συνάντησαν στο διάβα τους. Όλοι ξέρουμε τα βασικά. Οι 43,8 πόντοι διαφοράς ανά παιχνίδι, ο coach Daly, που δεν χρειάστηκε να πάρει κανένα time out, η Κροατία που τους ”ζόρισε” για ένα ημίχρονο για να χάσει με μόνο 34 πόντους διαφορά -την μικρότερη που κέρδισε η Dream Team. Σήμερα θα προσπαθήσουμε να μην σταθούμε τόσο στα εντυπωσιακά κατορθώματα της ομάδας στα παρκέ της Βαρκελώνης, αλλά να δούμε τις συνθήκες που οδήγησαν στη δημιουργία της, καθώς και γνωστότερες ή μη ιστορίες γύρω από το μύθο της Dream Team.
H προϊστορία
Βρισκόμαστε στο έτος 1936 και την -όχι και τόσο φιλόξενη περιοχή για να ζει κάποιος τότε- Ναζιστική Γερμανία. Ο Χίτλερ προσπαθεί να εντυπωσιάσει και να πείσει τον κόσμο για την ανωτερότητα της Γερμανίας. Και ποιο έδαφος πιο εύφορο από τους Ολυμπιακούς Αγώνες;
Το Βερολίνο, λοιπόν, έμελλε να είναι το μέρος που θα ανέβαινε η αυλαία για τη συμμετοχή του αθλήματος της καλαθοσφαίρισης για πρώτη φορά σε περιβάλλον Ολυμπιακών Αγώνων. Φυσικά μιλάμε για μια εποχή που ακόμα κι η λέξη-κλισέ “σπάργανα” είναι λίγη για να περιγράψει την κατάσταση του μπάσκετ. Επαγγελματικές λίγκες βεβαίως δεν υπήρχαν, μιας και οι πιο πολλές έγιναν αρκετά χρόνια μετά τον Πόλεμο. Ο όποιος επαγγελματισμός υπήρχε στο ότι κάποιες ομάδες/περιφερόμενοι θίασοι στην Αμερική πληρώνονταν, έστω και στοιχειωδώς. Κατά τα άλλα, μπάσκετ έπαιζαν κυρίως στα πανεπιστήμια. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, ήταν η πέμπτη χρονιά που διεξήχθη πρωτάθλημα, με πρωταθλήτρια να στέφεται η ομάδα της Νήαρ Ήστ, με προηγούμενους νικητές τους Ηρακλή, Πανελλήνιο και Άρη, ενώ την επόμενη χρονιά, πρωταθλήτρια στην Ελλάδα βγήκε η ομάδα που έφτιαξε το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ναι, για τόσο παλιά μιλάμε.
Το μπάσκετ είχε παρουσιαστεί σαν άθλημα αρκετά χρόνια πριν, στην Ολυμπιάδα του St. Lοuis το 1904, αλλά ήταν ένας αγώνας επίδειξης για να δει ο κόσμος το νέο αγώνισμα. Σαν επίσημο άθλημα εμφανίστηκε 32 χρόνια αργότερα. 23 χώρες δήλωσαν συμμετοχή για τους Αγώνες, με το μπάσκετ να γίνεται άμεσα το άθλημα με την μεγαλύτερη συμμετοχή μεταξύ των ομαδικών αθλημάτων. Ισπανία και Ουγγαρία απέσυραν την συμμετοχή τους λίγο πριν την έναρξη των Αγώνων, όμως, και τελικά αγωνίστηκαν 21 χώρες. Τα μετάλλια πήγαν στη Βόρεια Αμερική, με το Μεξικό να κατακτά το χάλκινο, τον Καναδά το ασημένιο και τις ΗΠΑ το χρυσό. Το παιχνίδι του Τελικού έγινε κάτω από άσχημες συνθήκες, μιας και η ομοσπονδία ήθελε να πειραματιστεί με τη διοργάνωση των παιχνιδιών σε ανοιχτά τερέν, κι έτσι,τα παιχνίδια έγιναν σε γήπεδα τένις! Αυτό δεν δημιούργησε πολλά προβλήματα, όμως στον Τελικό έβρεχε, με αποτέλεσμα η χωμάτινη επιφάνεια να λασπώσει και οι παίκτες να μην μπορούν καν να ντριμπλάρουν. Οι 1.000 θεατές που στάθηκαν όρθιοι μέσα στη βροχή να δουν τον πρώτο Τελικό μπάσκετ σε Ολυμπιάδα μάλλον απογοητεύτηκαν, με το παιχνίδι να μην μπορεί ουσιαστικά να παιχτεί και το τελικό αποτέλεσμα να τα μαρτυρά όλα τα άνωθεν: 19-8!
Σκηνή από τον αγώνα του χρυσού μεταλλίου με τις ανοιχτές ομπρέλες στο βάθος.
Την απονομή έκανε ο Dr. James Naismith, ο ανθρωπος που 45 χρόνια πριν είχε επινοήσει το ίδιο το άθλημα. Η Αμερικάνικη Ομοσπονδία μάζεψε χρήματα κι έστειλε με δική της πρωτοβουλία τον Naismith στο Βερολίνο για να παρακολουθήσει τα παιχνίδια κι εν τέλει να δώσει τα μετάλλια. Η ιστορία θέλει τον Naismith ακριβώς σε αυτή τη διοργάνωση να αντιλαμβάνεται πλήρως τη σημασία του μπάσκετ. Μπορεί να το είχε ανακαλύψει, αλλά ως τότε δεν το αντιμετώπιζε με διαφορετικό μάτι σε σχέση με την Γυμναστική ή την Πυγμαχία. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες παρόλα αυτά, βλέποντας αθλητές από όλον τον κόσμο να αγωνίζονται στο ”δικό του” αγώνισμα, ένιωσε για πρώτη φορά περήφανος.
Οι Αμερικάνοι, σαν πατρίδα του μπάσκετ, μονοπώλησαν τα χρυσά στα πρώτα χρόνια. Για την ακρίβεια, πήραν το χρυσό μετάλλιο σε επτά συνεχόμενες Ολυμπιάδες, μέχρι που ήρθαν οι Αγώνες που έγιναν και πάλι στη (Δυτική αυτή τη φορά) Γερμανία, και συγκεκριμένα στο Μόναχο το 1972. Εκεί, σε έναν από τους πλέον αμφιλεγόμενους τελικούς όλων των εποχών, οι ΗΠΑ ηττήθηκαν, αδικήθηκαν αλλά τέλος πάντων πήραν το ασημένιο μετάλλιο, μετά το 51-50 κόντρα στη Σοβιετική Ένωση. Το ξαναπήραν στο Μόντρεαλ το ’76, το 1980 στους Αγώνες της Μόσχας δεν κατέβηκε αμερικάνικη αποστολή σε κανένα άθλημα μποϊκοτάροντας τους Αγώνες, και το 1984, με την ΕΣΣΔ αυτή τη φορά να μην στέλνει αποστολές στην Καλιφόρνια, ξανανέβηκαν στο θρόνο τους, μέσα στο σπίτι τους μάλιστα, κερδίζοντας το χρυσό στο Los Angeles, με μια ομάδα που είχε τους κολεγιόπαιδες ακόμη Michael Jordan και Sam Perkins από το North Carolina, τον Patrick Ewing του Georgetown, και τον Chris Mullin του St. John’s. Οι επόμενοι Αγώνες ήταν κι αυτοί που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας. Εκεί, οι Αμερικάνοι έμειναν εκτός Τελικού, χάνοντας από την Σοβιετική Ένωση του Sabonis με 76-821)Η πεντάδα της ΕΣΣΔ είχε στις θέσεις “3” έως “5” τους Tikhonenko, Volkov και “Sabas”. Small Ball anyone? και με “παράσημο” ένα μεγάλο πλήγμα στο γόητρό τους.
Η – έτσι κι αλλιώς μεγάλη – επιθυμία του παγκόσμιου μπασκετικού κοινού να δει τους NBAers σε Ολυμπιάδα με τη φανέλα που γράφει USA στο στήθος γιγαντώνεται. Από τους κυριότερους εκφραστές ήταν και ο τότε πρόεδρος της FIBA, Borislav Stankovic. Oι διεργασίες που γίνονται είναι έντονες, και τελικά τον Απρίλιο του 1989 η ομοσπονδία (παρά την αντίθετη γνώμη Ρώσων, αλλά και Αμερικάνων εκπροσώπων που δεν ήταν ιδιαίτερα θερμοί) παίρνει την απόφαση ότι από την επερχόμενη Ολυμπιάδα θα μπορούν να συμμετέχουν επαγγελματίες αθλητές από την Βόρεια Αμερική. Το παράθυρο στους NBAers είχε ανοίξει. Η ομοσπονδία ζητά από το ΝΒΑ να διαθέσει τους παίκτες για τους Αγώνες του 1992. Η λίγκα είναι αρχικά χλιαρή στο σενάριο των Ολυμπιακών, προφανώς επειδή δεν έβλεπαν αυτό που επρόκειτο να γίνει. Όπως άλλωστε έχει δηλώσει ο David Stern ”αναγκαστήκαμε να παίξουμε στους Αγώνες”. Όσο περνάει ο καιρός και οι μήνες, όμως, η κατάσταση “ψήνεται” όλο και πιο πολύ. Στις 18 Φεβρουαρίου 1991, στο θρυλικό του πλέον εξώφυλλο, το Sports Illustrated βαφτίζει την ομάδα που θα συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς ”Ομάδα Όνειρο” και μόνο στην πιθανότητα οι μεγαλύτεροι stars της λίγκας να δεχτούν να μπούνε στην ομάδα.
Στις 21 Σεπτεμβρίου 1991 ανακοινώνονται τα 10 πρώτα ονόματα. Όλοι αντιλαμβάνονται μεμιάς πως η πρώτη συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες για παίκτες του ΝΒΑ θα είναι φαντασμαγορική και δύσκολο να ξεχαστεί. Michael Jordan, Magic Johnson, Larry Bird, Charles Barkley, Scottie Pippen, Karl Malone, John Stockton, Chris Mullin, David Robinson, Patrick Ewing. Στη θέση του προπονητής της ομάδας επιλέχθηκε ο coach των Detroit Pistons, Chuck Daly, ένας άνθρωπος που στην ομάδα του είχε αποδείξει ότι μπορεί να χειριστεί προσωπικότητες, καλός με τα media, αλλά και back2back πρωταθλητής με τους “Bad Boys”. Tο σχόλιο του Barkley για τον προπονητή του ήταν το εξής: “He coached the Bad Boys. And if you can coach those assholes, you can coach anybody.“
Από εκεί και πέρα, εκτός από την κοινή επιθυμία όλων να συμμετέχουν σε μια τέτοια ομάδα, υπήρχαν κι επιμέρους φιλοδοξίες για τους παίκτες. O David Robinson είχε γίνει draft το 1987, αλλά μιας κι αγωνίστηκε για δυο χρόνια στο Ναυτικό, συμμετείχε στην ομάδα του ’88 που πήρε το χάλκινο και ήθελε να γυρίσει για το χρυσό σε αυτούς τους Αγώνες. Οι Jordan, Mullin και Ewing είχαν συμμετάσχει στους Αγώνες του 1984 και ήθελαν να γίνουν οι πρώτοι με δύο χρυσά μετάλλια, τόσο σαν επαγγελματίες, όσο και σαν κολεγιόπαιδες. Από την άλλη, οι Malone, Stockton και Barkley2)Αν και για αυτόν υπήρχαν φόβοι στην ομοσπονδία λόγω χαρακτήρα, αλλά δεν γινόταν να λείπει. είχαν κοπεί από την αποστολή των Αγώνων του 1984 και ήταν μια ευκαιρία για εκείνους να αγωνιστούν στους Ολυμπιακούς. Ο Larry Bird είχε σοβαρά προβλήματα με τη μέση του και με βάση καθαρά την αγωνιστική του κατάσταση εκείνη την στιγμή υπήρχαν σίγουρα καλύτεροι παίκτες, παρόλα αυτά, λαμβάνοντας υπόψιν το χαρακτήρα της ομάδας, δεν ήταν δυνατό να μην είναι μέσα. Ο Magic Johnson, που ήταν στην αρχική επιλογή του Σεπτεμβρίου, ανακοίνωσε δύο μήνες αργότερα την απόσυρσή του από την ενεργό δράση λόγω του HIV, αλλά παρέμεινε στην ομάδα. Ουσιαστικά τα παιχνίδια με την Dream Team ήταν τα πρώτα του Magic μετά τους Τελικούς του 1991 (με μια παρένθεση στο cameo του στο All – Star Game του ’92, στο οποίο αναδείχθηκε MVP) και τα τελευταία όπως όλοι πίστευαν, μέχρι η κατάσταση της υγείας του του επιτρέψουν να επιστρέψει για 32 παιχνίδια το 1996. Όπως δήλωσε ο ίδιος ο Magic “η συμμετοχή του σε αυτήν την ομάδα του έσωσε τη ζωή“. Οι πιο πολλοί συμπαίκτες του, δίχως να έχουν σωστή ενημέρωση (όπως και ο περισσότερος κόσμος) γύρω από το AIDS στις αρχές του ’90, πίστευαν πως, αργά ή γρήγορα, ο Johnson θα πεθάνει. Η συμμετοχή του έδειξε σε όλους, αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό, ότι μπορεί ακόμα να λειτουργήσει, να νικήσει την ασθένεια, και να έχει μια καλή ποιότητα ζωής.
Η μάχη για τις τελευταίες θέσεις
Είναι δυνατόν να μιλάμε για την καλύτερη ομάδα από άποψης ταλέντου που στελεχώθηκε ποτέ και να λέμε για τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερη; Κι όμως είναι. Και φυσικά, αφού μιλάμε για τέτοια ομάδα, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον στις περιπτώσεις των παιχτών που κόπηκαν. Και δεν λέμε για παράδειγμα τον Dominique Wilkins, που πιθανότατα θα ήταν στην ομάδα αν τον Γενάρη του ’92 δεν έσκιζε τον αχίλλειο τένοντά του. Οι ενδιαφέρουσες περιπτώσεις είναι δύο.
I hate Christian Laettner
Η απόφαση να επιτραπεί (επιτέλους) σε επαγγελματίες να συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες χαροποίησε όλον τον μπασκετικό κόσμο, με την εξαίρεση ίσως 15-20 ανθρώπων. Των καλύτερων κολεγιόπαιδων της Αμερικής, που το 1992 έβλεπαν την δική τους ευκαιρία για συμμετοχή στους Αγώνες και το χρυσό μετάλλιο μετά την αποτυχία της προηγούμενης φουρνιάς. Η είσοδος των ΝΒΑers, όμως, τους έκλεισε το παράθυρο (για τη Βαρκελώνη τουλάχιστον). Η ομοσπονδία των ΗΠΑ, παρόλα αυτά, θέλοντας να τιμήσει κατά κάποιο τρόπο την μέχρι τότε παράδοση συμμετοχής των ερασιτεχνών σπουδαστών στους Αγώνας, αποφάσισε τη 12η και τελευταία θέση στο ρόστερ να την πάρει ένας ερασιτέχνης. Ο καλύτερος εκείνης της χρονιάς.
Η επιτροπή είχε τις περιπτώσεις διαφόρων παικτών να σκεφτεί. Harold Miner, Alonzo Mourning, Jim Jackson, αλλά και οι μικρότεροι Chris Webber, Grant Hill, Bobby Hurley, έμπαιναν δυνατά στη συζήτηση. To debate, όμως, ήταν ουσιαστικά μεταξύ δύο ατόμων: του απόφοιτου του Duke, Christian Laettner, και του -μετέπειτα- απόφοιτου του LSU, Shaquille O’Neal μιας και είχε παρατήσει το κολέγιο στα τρία χρόνια για να παίξει στο NBA. Σήμερα φαντάζει αστείο. Τότε δεν ήταν καθόλου. Για τον O’Neal ακόμα και τότε υπήρχε η πεποίθηση πως θα εξελιχθεί σε καλύτερο παίκτη. Παρόλα αυτά, στην έως τότε κολεγιακή καριέρα του, δεν είχε να παρουσιάσει κάποια επιτυχία. Παρότι ο ίδιος ήταν All-American, το LSU αποκλείστηκε στον δεύτερο γύρο του τουρνουά του 1992. Ο Laettner από την άλλη, στις 6 Απριλίου 1992 κέρδισε τον δεύτερο συνεχόμενο κολεγιακό του τίτλο και για να φτάσουν στο Final-4, σε ένα θρυλικό παιχνίδι κόντρα στο Kentucky, πέτυχε ένα από τα πιο ιστορικά σουτ στην ιστορία του NCAA. Γενικότερα ο Laettner θεωρείται μέχρι και στις μέρες μας ένας από τους πέντε (στη χειρότερη περίπτωση) καλύτερους παίκτες στην Ιστορία του κολεγιακού μπάσκετ. Αυτές οι επιτυχίες του είναι που του έδωσαν την δωδέκατη φανέλα του ρόστερ. Μαζί με τον Laettner, στις 12 Μαΐου 1992, ανακοινώθηκε ότι με τον guard των Blazers, Clyde Drexler, κλείνει το ρόστερ της Dream Team.
Isiah -Casus Belli- Thomas
Αυτήν την τελευταία θέση περίμενε ως το τέλος ο Isiah Thomas, αλλά εις μάτην όπως αποδείχτηκε. Ο αποκλεισμός του “Zeke” από την Dream Team είναι μια από τις πιο ιντριγκαδόρικες ιστορίες της πρόσφατης εποχής του ΝΒΑ. Επειδή έχουμε αναφερθεί αναλυτικότατα στο αφιέρωμά μας στον Isiah για το τί συνέβη τότε θα σας παραπέμψουμε σε εκείνο το κείμενο για λεπτομέρειες, στεκόμενοι εδώ μόνο σε σημεία – κλειδιά.
Συνοπτικά, λοιπόν, η αλήθεια είναι πως τον Thomas δεν τον ήθελε σχεδόν κανένας!
- Δεν τον ήθελαν οι Karl Malone και John Stockton
- Δεν τον ήθελε ο Scottie Pippen (Μια χαρά τις έφαγε και αυτός στα παιχνίδια Bulls-Pistons)
- Δεν τον ήθελε ο Larry Bird
“Μα καλά, ο Isiah φταίει και γι’ αυτό;”. Ο Isiah έφταιγε ΓΙΑ ΟΛΑ!!!
- Δεν τον ήθελε ο Magic Johnson (και μην σας ξεγελάει το φιλί)
- Δεν τον ήθελε ο Michael Jordan
Η θέση του Isiah, πάντως, για τον αποκλεισμό του – και ιδιαίτερα για τον Scottie Pippen, με τον οποίον ακόμα δεν θέλουν να βλέπονται; Απολαυστική (έμφαση στο σημείο 4’00” – 6’45”)!
Έτσι, η 12άδα συμπληρώθηκε με Laettner και Drexler, ο Jordan αρνήθηκε να είναι μόνος του αρχηγός, βάζοντας και τους Magic και Bird, και η ομάδα ήταν έτοιμη να μπει στο γήπεδο.
Στα 13 χρόνια πριν τους Αγώνες του ’92, αυτοί οι τρεις είχαν μαζέψει 10 Πρωταθλήματα, οχτώ regular season MVPs και εφτα NBA Finals MVPs
Η κόντρα με τους πιτσιρικάδες
Πρώτο μάζεμα της Dream Team ήταν στην La Jolla της California τον Ιούνιο του ’92 κι εκεί, στις 24 Ιουνίου, έγινε κάτι που μοιάζει αδύνατο να το φανταστούμε. Η Ομάδα Όνειρο έχασε!! Με σκοπό να τους προετοιμάσουν πριν τα πρώτα (φιλικά ή επίσημα) παιχνίδια, η ομοσπονδία μάζεψε τους καλύτερους παίκτες του NCAA κι έφτιαξε μια ομάδα για να παίζει στις προπονήσεις με τους μεγάλους. Η ομάδα αυτή περιελάμβανε μεταξύ άλλων τους Chris Webber, Grant Hill, Bobby Hurley, Allan Houston και Penny Hardaway, οι οποίοι μάλλον ήταν σκασμένοι για την αλλαγή των κανονισμών και του γεγονός πως δεν θα πήγαιναν εκείνοι στην Ολυμπιάδα, ενώ θεωρητικά ήταν η σειρά τους. Στο πρώτο μεταξύ τους παιχνίδι τα έδωσαν όλα λοιπόν και βγήκαν νικητές με 62-54. Βέβαια, για να πούμε όλη την αλήθεια, το παιχνίδι το ψιλοέστησε ο Daly, ο οποίος περιόρισε αρκετά το χρόνο συμμετοχής του Jordan και έκανε ”μη λογικά” ματσαρίσματα μεταξύ των παικτών, ακριβώς για να τους ταρακουνήσει, ενώ δεν έδωσε καμία οδηγία σε όλη την διάρκεια του scrimmage. Όπως δήλωσε ο Barkley, ο coach τους είπε μετά το παιχνίδι ”Σε περίπτωση που δεν πάρετε το χρυσό, θα είναι η μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία του αθλητισμού”. Οι πιτσιρικάδες το πήραν πάνω τους με το που κέρδισαν το παιχνίδι, κάνοντας trash talk στα ινδάλματά τους, με τον Larry Bird, παραφράζοντας την Vivien Leigh, να τους λέει: ‘‘Μην χαίρεστε τόσο, γιατί αύριο θα είναι μια άλλη μέρα”. Όντως την επομένη οι NBAers σοβαρεύτηκαν και ζόρισαν τόσο πολύ τους NCAAers που οι τελευταίοι δεν έβαλαν ούτε ένα καλάθι. Όπως δήλωσε ο Webber μάλιστα, ήταν τόσο μεγάλη η πίεση που δέχτηκαν στο δεύτερο παιχνίδι, που δεν μπορούσαν να πετύχουν ούτε τις βολές. Μετά το τέλος αυτού του παιχνιδιού, οι ”μικροί” πήγαιναν στα δωμάτια των ”μεγάλων” και κυρίως του Jordan, ζητώντας του παπούτσια, φανέλες κι άλλα προσωπικά πράγματα.
Το πρώτο αίμα
Όλα αυτά καλά, αλλά είχε έρθει πλέον ή ώρα για τα πρώτα “ζόρικα” παιχνίδια3)Γελάμε., προκειμένου η ομάδα να εξασφαλίσει και μαθηματικά4)Γελάμε ακόμα πιο πολύ. τη συμμετοχή της στην Ολυμπιάδα. Οι Παναμερικανικοί Αγώνες που έγιναν στο Portland. Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, παραθέτουμε απλώς τα τελικά αποτελέσματα.
Μετά το πρώτο παιχνίδι με την Κούβα, που έμοιαζε σαν άντρες να παίζανε με ομάδα γυμνασίου, ο Κουβανός προπονητής αρκέστηκε να αναφέρει ότι ”Δεν μπορείς να κρύψεις τον ήλιο με το δάχτυλό σου”. Οι 79 πόντοι που χώριζαν τις δύο ομάδες ήταν η μεγαλύτερη σε εύρος νίκη της Team USA, μέχρι το +83 που έγραψε το κοντέρ στο Λονδίνο το 2012 κόντρα στη Νιγηρία με το show του Carmelo Anthony με 10/12 τρίποντα και 37 πόντους5)Ατομικό ρεκόρ για παίκτη στην Team USA. Οι Κουβανοί ήταν και οι πρώτοι που εφήρμοσαν το σύστημα “Αφού δεν μπορούμε να σας κοντράρουμε, μπορούμε τουλάχιστον να βγάλουμε φωτογραφίες μαζί σας;!;”. Εκεί ήταν που και οι ίδιοι οι παίκτες τα έχασαν με την ομάδα που έστησαν, με τον Magic να λέει στο τέλος ενός αγώνα: “Κοιτάω στα δεξιά μου και είναι ο Michael Jordan, γυρνάω στα αριστερά και έρχεται ο Charles Barkley και ο Larry Bird και δεν ξέρω που να πρωτοδώσω την μπάλα!“.
Το καλύτερο παιχνίδι που δεν είδαμε ποτέ
Πρώτη στάση της Dream Team στην Ευρώπη, και τελευταία πριν τη Βαρκελώνη, ήταν το Μονακό. Τι πιο ταιριαστό εξάλλου για να υποδεχτεί τόση λάμψη; Εκεί, εκτός από τα άπειρα φωτογραφικά flash, τα ξενύχτια στα καζίνο, τα δείπνα με τους γαλαζοαίματους, τις αμέτρητες ώρες που έγραψαν στο γήπεδο golf oι Jordan και Daly, και τις πλαζ, παίχτηκε και μπάσκετ. Και μάλιστα σπουδαίο μπάσκετ. Που; Μα στις προπονήσεις της ομάδας. Δεν είναι δύσκολο εξάλλου να υποστηρίξουμε (γνωρίζοντας κι εκ των υστέρων τα αποτελέσματα της ομάδας σε Παναμερικανικούς και Ολυμπιακούς Αγώνες) πως την μεγαλύτερη αντίσταση που γνώρισαν οι μισοί παίκτες της Dream Team ήταν όταν αντιμετώπιζαν τους άλλους μισούς στις προπονήσεις. Έτσι, τα διπλά της Dream Team στο Μονακό έχουν αποκτήσει τον δικό τους θρύλο, ειδικά το τελευταίο από αυτά, περνώντας στην Ιστορία σαν το καλύτερο παιχνίδι που δεν είδαμε ποτέ. Συνήθεια του coach Daly ήταν να χωρίζει τις ομάδες ανάλογα με τις περιφέρειες των ομάδων τους. Έτσι τα παιχνίδια θύμιζαν All-Star Game, με τη μια ομάδα να έχει τους Jordan, Pippen, Ewing, Bird, Barkley και την άλλη τους Magic, Robinson, Malone, Stockton και Drexler. Στο τελευταίο διπλό πριν φύγουν από το Μονακό για τη Βαρκελώνη ο Daly χώρισε τις ομάδες και πριν ξεκινήσουν τους είπε ”Πλέον τα δίνετε όλα. Σκεφτείτε το σαν 7ο παιχνίδι Τελικών”. O Jordan σε ερώτηση σε εκδήλωση του camp του, δήλωσε πως αυτό ήταν το καλύτερο παιχνίδι στο οποίο συμμετείχε. Ο Magic από την άλλη, εξομολογήθηκε στον Jimmy Kimmel πως σε αυτό το διπλό ήταν η μόνη φορά στην καριέρα του που έκανε trash talk.
Σύμφωνα με τον θρύλο του παιχνιδιού η ομάδα του Magic ξεκίνησε πολύ πιο δυνατά, παίρνοντας κεφάλι στο σκορ. Τότε, όλοι άρχιζαν να πειράζουν τον Jordan ότι παίζει golf κάθε μέρα και είναι κουρασμένος. Αποτέλεσμα; Ο Jordan αφηνίασε κι άρχισε να σκοράρει το ένα καλάθι μετά το άλλο, όπως περιέγραψε κι ο Magic στο άνωθεν video. Ο τελευταίος άρχισε να διαμαρτύρεται γιατί σε κάθε drive του MJ, οι τεχνικοί που είχαν το ρόλο του διαιτητή, σφύριζαν και είπε στον Jordan ”This must be what it’s like playing in Chicago Stadium. This is ridiculous! Just like the NBA! He gets every call!” με τον Air να του απαντά “Well, this is the ’90s, not the ’80s.” Το τελικό σκορ ήταν 40-36 για την ”Team Jordan” αλλά αυτό λίγη σημασία έχει πια..
Οι αγώνες
Α ναι, είχαμε και τους επίσημους αγώνες εν μέσω όλης αυτής της γκλαμουριάς. Και όπως γίνεται κατανοητό από τις παραπάνω γραμμές, όταν έχεις τόσους πολλούς αστέρες μαζεμένους, η επιθυμία του κόσμου απλά να τους δει, να τους φωτογραφίσει, να τους ακουμπήσει, περνούσε το μπάσκετ αυτό καθ’ αυτό σε δεύτερη μοίρα. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως στους Ολυμπιακούς του ’92 η Dream Team δεν ήταν το σημείο αναφοράς του μπάσκετ μόνο, αλλά των Αγώνων συνολικά. Ο κόσμος μαζευόταν κατά εκατοντάδες έξω από το ξενοδοχείο, γνωρίζοντας εξαρχής πως δεν υπήρχε περίπτωση καν να τους ακουμπήσουν. Ήθελαν απλά να τους δουν. ”Ήταν σαν να έβαλες μαζί τους Beatles και τον Elvis” είχε δηλώσει ο coach Daly.
Η αρχή των ομάδων που έπεφταν μία – μία “στον λάκκο των λεόντων” έγινε με την Ανγκόλα, με τον Barkley να δίνει από την παραμονή του παιχνιδιού το σύνθημα – όσον αφορά το αθλητικό κομμάτι:
Πράγματι, το τελικό 116-48 περιέγραψε ανάγλυφα την εικόνα και τη διαφορά των δύο ομάδων. Ωστόσο, το παρόν άρθρο δεν έχει να κάνει τόσο με τα παιχνίδια της Dream Team. Σε κάθε ματς οι παίχτες του Daly ήταν ισοπεδωτικοί και δεν άφηναν καμία αμφιβολία για ποιος θα ανέβαινε στην κορυφή του βάθρου στις 8 Αυγούστου. Το θέμα ήταν που θα σταματούσαν τα κοντέρ στην επιθετική συγκομιδή και στις διαφορές.
Το μπασκετικό κομμάτι, λοιπόν, δεν είχε διαφορά πέραν του θαυμασμού των 11 ημίθεων6)Ο Laettner παρακολουθούσε την όλη διαδικασία όπως εμείς: Με δέος.. Το κάθε ματς, όμως, είχε τις δικές του ιστορίες, οι οποίες θα κρατούσαν ψηλά το ενδιαφέρον, είτε εντός, είτε εκτός των τεσσάρων γραμμών. Για παράδειγμα, στο παιχνίδι κόντρα στους Ανγκολέζους, ο Barkley παραπονέθηκε (για τον όποιον θεό) ότι ο Herlander Coimbra έπαιζε βρώμικα και χρησιμοποιούσε τους αγκώνες του. Το αποτέλεσμα ήταν μετά από ένα lay up στον αιφνιδιασμό, o Barkley να προσγειώσει τον αγκώνα του στο στήθος του -λιγότερο από μισού σε όγκο- Coimbra. Ξαφνικά, λοιπόν, ο Τύπος βρήκε την ευκαιρία να σταθεί σε κάτι το οποίο ήταν πολύ πιο σημαντικό από το ίδιο το άθλημα: το ήθος των παιχτών της Dream Team.
Ο Magic, στεκόμενος σε αυτό το σκηνικό, είπε στον Charles πως τέτοιου είδους πράξεις δεν κάνουν μόνο τον ίδιο να φαίνεται κακός, αλλά όλη την ομάδα, και πως θα έπρεπε να περιορίσει κάπως αυτά τα ξεσπάσματα7)Πηγή: NBA TV: The Dream Team Documentary. Μετά από αυτό, ο Barkley όχι μόνο δεν κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλό του, αλλά έκανε embrace την όλη κατάσταση (πρέπει να βρεθεί μια καλύτερη μετάφραση από το “εναγκαλισμός”). Aπό εκείνο το σημείο, ο τότε σταρ του Phoenix, όχι μόνο έγινε το πρόσωπο της ομάδας, αλλά πήγαινε και στον χώρο όπου έμενε η αποστολή της Ανγκόλα και έκανε παρέα ακόμα και με τον Coimbra.
Το επόμενο παιχνίδι έφερε την Κροατία στον δρόμο των Αμερικανών. Κι αν για τον Drazen Petrovic ήταν μια ακόμα μέρα στη δουλειά, για τους υπόλοιπους ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Περισσότερο από όλους για τον Toni Kukoc, ο οποίος μπήκε στο στόχαστρο των Jordan – Pippen, εξαιτίας της απόφασης του Jerry Krause, τον τότε General Manager των Bulls, να draftάρει τον Κροάτη και να πιέσει για τον ερχομό του στο Chicago. Ο Jordan είχε δηλώσει χαρακτηριστικά: “Ήταν σαν να έβλεπες έναν πατέρα να έφερνε στο σπίτι ένα παιδί που το αγαπούσε περισσότερο από τα άλλα. Στην πραγματικότητα δεν παίζαμε εναντίον του Toni Kukoc, αλλά εναντίον του Jerry Krause με κροατική φανέλα”.
Για κακή τύχη του μετέπειτα συμπαίκτη και βασικού γραναζιού στα Πρωταθλήματα των Bulls, το δίδυμο έκανε την ζωή του Kukoc κόλαση, σε βαθμό τραμπουκισμού. Tελικός απολογισμός του bullying προς τον Kukoc: 4 πόντοι (2/11 σουτ), 5 assists, 1 rebound και 7 λάθη, με τους συμπαίκτες του να αναρωτιούνται γιατί οι MJ και Pip είχαν αυτήν την αντιμετώπιση προς το πρόσωπό του.
Θα μπορούσαμε να γράφουμε παραγράφους ατελείωτες με ιστορίες που βγήκαν προς τα έξω για εκείνη την ομάδα, όχι μόνο από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, αλλά και από τους αντιπάλους. Για παράδειγμα, η σκηνή του -νεαρού ακόμα τότε- Arturas Karnisovas να κάθεται στο παρκέ και να φωτογραφίζει τους αντιπάλους του την ώρα που έπαιζαν, είναι από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές εκείνων των Αγώνων. Αυτό που είναι πιο σημαντικό, όμως, είναι να σταθούμε στο κατά πόσο επηρέασε το άθλημα εκείνη η ομάδα, σε συνδυασμό πάντα με το marketing boom που συνέβαινε παράλληλα στον κόσμο.
Για τους Ολυμπιακούς και τους χορηγούς, η παρουσία των μελλοντικών Hall of Famers ερχόταν την κατάλληλη στιγμή. Ο Jordan ήταν ήδη το πρόσωπο του NBA, και άρα της Dream Team, οι Bird και Magic θα έδιναν μια τελευταία παράσταση μαζί και μάλιστα ως συμπαίκτες, ο Pippen θεωρούνταν το sidekick του Jordan, ο Drexler ο αντί-Jordan, υπήρχε το “Stockton to Malone”, οι πύργοι Ewing και Robinson, ο εκρηκτικός Barkley, ο χαμηλών τόνων Mullin και το κολεγιόπαιδο. Η προώθηση βρισκόταν ήδη εκεί από μόνη της.
Ταυτόχρονα, αν πρέπει να μιλήσουμε για το ποια ομάδα έκανε τον κόσμο να θέλει να ασχοληθεί με την “σπυριάρα”, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή ήταν. Ειδικά αν αληθεύουν αυτά που λέει ο Barkley στο documentary του 2012 για την Dream Team: “Μιλάω με τον Tony Parker, τον Ginobili, τον Dirk Nowitzki και μου λένε πως η έμπνευσή τους να ασχοληθούν με το μπάσκετ ήμασταν εμείς και γι’ αυτό είμαι περήφανος”.
H oμάδα εκείνη δεν προέτρεψε απλά με τις εμφανίσεις της εκατομμύρια παιδιά να θέλουν να παίξουν μπάσκετ, αλλά γαλούχησε μελλοντικά αστέρια. Και αυτό από μόνο του είναι πιο σημαντικό από οποιοδήποτε χρυσό μετάλλιο.
Αντί επιλόγου…
… Σας παραθέτουμε μερικές ιστορίες8)Πηγή: http://www.gq.com/story/dream-team-20th-anniversary-1992-olympics-usa-basketball γύρω από τον μύθο της Dream Team:
- “Στο δωμάτιό μου στην Βαρκελώνη είχα γύρω στις 80 μπάλες, κι έβαλα τους παίκτες να τις υπογράψουν ώστε να δωθούν σε φιλάθλους. Τελευταίος που μπήκε στο δωμάτιο ήταν ο Larry Bird, (σκιά του ένδοξου εαυτού του στους Αγώνες, λόγω των γνωστών προβλημάτων του στη μέση), ο οποίος με ρώτησε πόσο γρήγορα τις υπέγραψαν οι άλλοι παίκτες. ”Από 8 μέχρι 20 λεπτά έκαναν όλοι” του απάντησα και τότε μου είπε, ”εγώ θα είμαι ο πιο γρήγορος, κράτα χρόνο” κι αρχίζει να υπογράφει. Τελειώνοντας, μου πετάει την τελευταία μπάλα και μόλις του έδειξα το χρόνο, 4′ 30” άρχισε να πανηγυρίζει. Ανταγωνιστικός ως το τέλος.” – Brian McIntyre, Αντιπρόεδρος Δημ. Σχέσεων του NBA.
- “O Stockton είχε σπάσει ένα κόκκαλο στο πόδι του, αλλά ανάρρωσε γρήγορα. Αρχικά, όμως, υπήρξαν οι σκέψεις να τον αντικαταστήσουν και την θέση του θα έπαιρνε ο Joe Dumars. O Ιsiah δεν ήταν ούτε καν πρώτος επιλαχών.” – Jan Hubbard, Αρθρογράφος της Newsday σε θέματα του NBA.
- “O κόσμος κοιτάει εκείνη την ομάδα και λέει “Κοιτάξτε όλους αυτούς τους παίχτες – γιατί πήραν κάποιον από το κολέγιο;”. Ο κόσμος ξεχνάει πως ο Christian Laettner είναι ίσως ο καλύτερος παίχτης στην ιστορία του κολεγιακού μπάσκετ. Δείξτε μου κάποιον που κατάφερε ό,τι εκείνος μέσα σε τέσσερα χρόνια.” – PJ Carlesimo, Βοηθός Προπονητή στην Dream Team.
- “Ό,τι κι αν έλεγε ο κόσμος, ο Magic ήταν εκείνος που έκανε κουμάντο. Θυμάμαι λίγο πριν το τέλος των Αγώνων, τον εαυτό μου και τον Jack McCallum από το Sports Illustrated να θέλουμε να βγάλουμε μια φωτογραφία με την Dream Team για ενθύμιο. Ο Jack ήταν κοντά με τον Karl Malone και τον ρώτησε αν θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο. Και ο Karl είπε “Δεν θα υπάρξει θέμα, αλλά ας δούμε τι έχει να πει ο Magic γι’αυτό”. Αν ο Magic έλεγε εντάξει, ήταν εντάξει. Αν έλεγε όχι, ήταν όχι.” – David DuPree, Δημοσιογράφος της USA Today.
- “Κατά τη διάρκεια της απονομής έκαναν σαν μικρά παιδιά. Υπήρχαν παίχτες που είχαν κατακτήσει Πρωταθλήματα, αλλά έκαναν σαν παιδιά. Ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή.” – Mike Krzyzewski, Βοηθός Προπονητή της Dream Team.
- “O MJ έβαλε τη σημαία πάνω από τον δεξί του ώμο και δεν μπορούσες να δεις το logo της Reebok. Ήταν πιστός. Δεν του ζητήσαμε καν να κάνει κάτι τέτοιο. Απλά το έκανε.” – Tinked Hatfield, Διευθυντής Δημιουργικού Τμήματος της Nike για την κίνηση του Jordan να κρύψει το σήμα της Reebok κατά την διάρκεια της απονομής.
- “Θυμάμαι την πρώτη φορά που τους είδα να βγαίνουν μαζί στο γήπεδο και ανατρίχιασα. Για μένα ήταν η μεγαλύτερη συλλογή παιχτών στην ιστορία των ομαδικών αθλημάτων.” – Marv Albert, Δημοσιογράφος του NBC.
Latest posts by Kosmas Kapsalis (see all)
- 2019-20 Previews: Phoenix Suns - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Philadelphia 76ers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: New York Knicks - October 18, 2019
- 2019-20 Previews: New Orleans Pelicans - October 18, 2019
- Τα Βραβεία της Χρονιάς όπως εσείς τα Ψηφίσατε - June 24, 2019
| ↑1 | Η πεντάδα της ΕΣΣΔ είχε στις θέσεις “3” έως “5” τους Tikhonenko, Volkov και “Sabas”. Small Ball anyone? |
|---|---|
| ↑2 | Αν και για αυτόν υπήρχαν φόβοι στην ομοσπονδία λόγω χαρακτήρα, αλλά δεν γινόταν να λείπει. |
| ↑3 | Γελάμε. |
| ↑4 | Γελάμε ακόμα πιο πολύ. |
| ↑5 | Ατομικό ρεκόρ για παίκτη στην Team USA. |
| ↑6 | Ο Laettner παρακολουθούσε την όλη διαδικασία όπως εμείς: Με δέος. |
| ↑7 | Πηγή: NBA TV: The Dream Team Documentary |
| ↑8 | Πηγή: http://www.gq.com/story/dream-team-20th-anniversary-1992-olympics-usa-basketball |
