Man2Man Τεύχος #1: Γιάννης Αντετοκούνμπο: Μια Ζωή Σαν Ντοκυμαντέρ

Το παρόν κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο Τεύχος #1 του εβδομαδιαίου περιοδικού M2M (Man to Man) που κυκλοφορεί κάθε Τρίτη μαζί με την εφημερίδα Live Sport.

Στις επόμενες σελίδες ακολουθεί ένα αφιέρωμα στο ταξίδι του Γιάννη Αντετοκούνμπο από τα Σεπόλια ως το Milwaukee και τον μαγικό κόσμο του NBA. Το αφιέρωμα αυτό αποτελεί την συντετμημένη έκδοση του αντίστοιχου που πρωτοδημοσιεύθηκε τον Γενάρη του 2016 στην ηλεκτρονική μας σελίδα, theballhog.net, και μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο, και τα τρία μέρη του με όλο το συνοδευτικό υλικό σε videos και παραπομπές, googlάροντας απλά “Τhe Βall Ηog Project Giannis“.

——

Η περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι μια ιστορία μοναδική στα ελληνικά μπασκετικά χρονικά, κι ένας από τους λόγους για τους οποίους μπορούμε να καυχιόμαστε σε παγκόσμιο επίπεδο ως “Ψωροκώσταινα”. Περίπτωση μοναδική, καθώς είναι από τους ελάχιστους που μπορούν να ισχυριστούν πως έζησαν μια γκετοποιημένη παιδική/εφηβική ηλικία, απ’ αυτές που βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, για τις ζωές των αθλητών που χρησιμοποίησαν το μπάσκετ για να ξεφύγουν από τους επικίνδυνους δρόμους των γκέτο και της ευάλωτης ζωής εκεί. Κανείς μας, ακόμα και αν έμενε δίπλα του στα Σεπόλια, δεν μπορεί να διανοηθεί πώς είναι μεγαλώνεις ζώντας μέσα σε αυτές τις συνθήκες και πως είναι να βιώνεις την καθημερινότητα παγιδευμένος στα όρια της γειτονιάς και αναγκασμένος να αγωνίζεσαι καθημερινά για την επιβίωσή σου. Το μπάσκετ, όμως, κι ευτυχώς τόσο για την οικογένεια Αντετοκούνμπο όσο και για όποιον αγαπάει το το ίδιο το άθλημα, αποτέλεσε την διέξοδο για τον Γιάννη.

Το πρώτα βήματα και η ανάδειξη

Ο άνθρωπος ο οποίος συνάντησε τον Γιάννη και οραματίστηκε την προοπτική της μπασκετικής του εξέλιξης, βλέποντας ένα λιπόσαρκο παιδί με τεράστια άκρα, ήταν ο Σπύρος Βελληνιάτης, προπονητής στα τμήματα υποδομής του Φιλαθλητικού. Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος, η προσέγγιση έγινε στα Σεπόλια και περιελάμβανε την πρόταση στον νεαρό να παίξει στον Φιλαθλητικό με αντάλλαγμα την ανεύρεση δουλειάς στους γονείς του. Η κατάσταση της οικογένειας Αντετοκούνμπο ήταν τέτοια που τα παιδιά ήταν αναγκασμένα να γυρίζουν στους δρόμους πουλώντας τσάντες και γυαλιά ως παράνομοι πλανόδιοι μικροπωλητές, ώστε να εξασφαλιστούν τα προς το ζην, και η πρόταση του Φιλαθλητικού δεν ήταν δυνατόν να αγνοηθεί.

Εμείς πάντως θα θέσουμε την αφετηρία της μπασκετικής ιστορίας “Γιάννης Αντετοκούνμπο” στην τελευταία χρονιά του στην Ελλάδα, όταν πρωτοακούστηκαν οι ψίθυροι που έμελλε να γιγαντωθούν, για ένα ακατέργαστο διαμάντι στην ανατολική Μεσόγειο και συγκεκριμένα την Ελλάδα. Η σωματική διάπλαση και το ταλέντο του Αντετοκούνμπο δεν μπορούσαν να αφήσουν ασυγκίνητα τα ελληνικά και διεθνή μέσα, μέσα που βρέθηκαν σε παροξυσμό μέσα στη σεζόν 2012-13 αναφορικά με την περίπτωσή του. Σιγά-σιγά τα γραφόμενα συνοδεύτηκαν και από εικόνα, αρχικά με τα καρφώματα του μεγάλου αδερφού Θανάση με τη φανέλα του Φιλαθλητικού, και στη συνέχεια με τα θολά και κουνημένα βίντεο του ίδιου του Γιάννη που δεν μπορούσαν να κρύψουν το εκτυφλωτικό ταλέντο ενός παιδιού που ξεχώριζε σαν τη μύγα μες το γάλα στα γήπεδα της Α2. Με την πλέον ταιριαστή, και συνάμα προφητική, μουσική υπόκρουση το “All Eyez On Me” του Tupac, τον Σεπτέμβρη του ’12 εμφανίστηκε και το πρώτο mixtape με τα highlights του Γιάννη από τον Φιλαθλητικό, που πυροδότησε τα σχόλια που τον παρομοίαζαν με τον Kevin Durant και -κατά Bill Simmons- τον Paul George.

Το μπαλάκι της υπηκοότητας

Η ελληνική πολιτεία, για τα πρώτα 17 χρόνια της ζωής του Γιάννη, επιφύλασσε στον ίδιο και τα αδέρφια του τη μοίρα που επιφυλάσσει και σε περίπου 200.000 άλλα παιδιά που γεννήθηκαν στη χώρα μας από μετανάστες γονείς, αφήνοντάς τον μετέωρο, δίχως αναγνώριση και επίσημα έγγραφα από την μόνη πατρίδα που έχει γνωρίσει. Η προοπτική του, όμως, που έσπαγε τα σύνορα της “φιλόξενης” Ελλάδας, και ταυτόχρονα η είσοδος στο παιχνίδι της υπηκοότητας της χώρας καταγωγής Νιγηρίας, αλλά και της καιροφυλακτούσας Ισπανίας, που έβλεπε στο πρόσωπό του μια νέα περίπτωση Ibaka, κινητοποίησε τους ιθύνοντες να “εξασφαλίσουν” τον νεαρό αθλητή, στα πλαίσια ενός βλακώδους κατασκοπευτικού παιχνιδιού. H φημολογία της εποχής αναφέρει πως ο τότε GM των Nuggets και νυν των Raptors, Masai Ujiri, πέραν του ότι τον ήθελε για το Denver, προσπάθησε να τον πείσει να επιλέξει την εθνική φανέλα της Νιγηρίας, χώρα καταγωγής και του ίδιου. Ωστόσο, ο νεαρός επέλεξε τη χώρα στην οποία μεγάλωσε. Και, ω ναι, όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, του δόθηκε σε ένα βράδυ το αυτονόητο δικαίωμα που κουβαλούσε μια ολόκληρη ζωή. Η πρώτη του παρουσία με τη φανέλα της εθνικής Ελλάδας ήρθε στις αρχές Ιουνίου του 2013, σε ένα διεθνές τουρνουά U19 στην Ιταλία, που ήταν και η πρώτη φορά που ταξίδευε εκτός χώρας, κάτι που νωρίτερα δεν μπορούσε να κάνει, γιατί, όπως είπαμε, ήταν “παράνομος”. Ευτυχώς, εκεί βρίσκονταν εκπρόσωποι και των 30 ομάδων του NBA.

O Danny Ainge στον Βόλο

Είπαμε πως πέρα από τον εγχώριο τύπο, και τα διεθνή μέσα μαγνητίστηκαν από το άστρο ενός ταλαντούχου παιδιού από τα Σεπόλια. Τα βίντεο που κυκλοφορούσαν αποτέλεσαν αντικείμενο ανάλυσης και ανοίγματος στο ευρύ κοινό από τον Jonathan Givony του DraftExpress που έδειξε σε όλον τον κόσμο ποιος είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, και το SheridanHoops, που απότισε στον μέχρι και εκείνη τη στιγμή άπατρι Αντετοκούνμπο, το προσωνύμιο Greek Freak, πριν καλά-καλά η πολιτεία τον αναγνωρίσει ως τέτοιον. Το φυτίλι του hype γύρω από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο είχε ανάψει.

Κάπως έτσι άρχισαν και οι επισκέψεις των παραγόντων του NBA. Ο παλαίμαχος Ούγγρος forward και scout των Suns, Kornel David, μίλησε με τα καλύτερα λόγια γι’ αυτόν, ενώ ο GM των Suns, Ryan McDonough επισκέφτηκε την Ελλάδα για να τον δει από κοντά, όπως έκαναν και βαριά ονόματα, μεταξύ των οποίων ο Masai Ujiri που αναφέρθηκε πριν, o Bryan Colangelo και ο Daryl Morey. Ωστόσο, η εντυπωσιακότερη στιγμή ήταν η επίσκεψη του GM των Boston Celtics και θρύλου της ομάδας, Danny Ainge, στις 30 Μαρτίου του 2013 στον Βόλο για να δει ιδίοις όμμασι τον Αντετοκούνμπο εν δράσει. Εκεί, ένας ακόμα “υπέροχος φίλαθλος κόσμος”, ο οποίος βλέπει για πρώτη φορά κάτι που του φαίνεται άγνωστο ή εξωτικό, έκρινε πως ο Ainge ήταν παράγοντας του ΟΦΗ (!), μιας και ο ΟΦΗ και η Νίκη Βόλου συνυπήρχαν τότε στην Α2, και κάπως έτσι ξεκίνησε το χυδαιολόγιο εις βάρος του. Και παρότι, μετά από τα πολλά -προφανώς όχι αυτονόητα για τούτη τη γωνιά του κόσμου-, διευκρινίστηκε πως ο Ainge ήταν όντως ο Ainge και GM των Celtics, τότε ο υπέροχος φίλαθλος κόσμος άρχισε να βρίζει το franchise της Βοστόνης (!!), λέγοντας πως ο Βόλος είναι με την πλευρά των Lakers (!!!). Μα πόση ηλιθιότητα πια χωράει αυτός ο τόπος;

Το πόσο μεγάλο ερωτηματικό ήταν ο “Greek Freak” φωτίζεται από το γεγονός πως στην ίδια σελίδα που είχε προωθήσει τον Γιάννη, το SheridanHoops, δημοσιεύτηκε το ιδιαίτερα επικριτικό κείμενο του A.J. Mitnick, τότε μέλος του επιτελείου της Maccabi Rishon στο Ισραήλ, που ούτε λίγο, ούτε πολύ, χαρακτήριζε το #15 του τότε draft ως χαμένο για τους Bucks και πώς δεν ήταν σε καμία περίπτωση έτοιμος να αγωνιστεί στο επίπεδο του NBA, φτάνοντας στο σημείο να υποστηρίξει πως δεν θα τον επέλεγε καν για την Rishon. Τρία χρόνια μετά, ο Mitnick είναι βοηθός προπονητή στην Bnei Herzliya και ο Γιάννης είναι top 30 NBA player.

With the 15th pick…

Κάπως έτσι φτάνουμε στην 27η Ιουνίου 2013, την πολυπόθητη νύχτα για τον Γιάννη, την οικογένειά του, και την “Ψωροκώσταινα”, όταν ο κομισάριος Stern εκστόμισε -σίγουρα μετά από πολλές πρόβες- τα μαγικά λόγια που τον καλωσόριζαν και επίσημα στον μαγικό κόσμο.

Οι πρώτες μέρες στην Αμερική συνοδεύτηκαν από αμέτρητες συνεντεύξεις, καθώς η περιέργεια γύρω από την περίπτωσή του ήταν μεγάλη, και στρώσιμο στη δουλειά από το επιτελείο των Bucks, που δεν έβλεπε την ώρα να μορφοποιήσει τον πηλό που είχε παραλάβει. Καθώς ο Γιάννης γνώριζε την Αμερική, το ίδιο έκανε και η Αμερική με τον Γιάννη, που στο κάτω κάτω ήταν ένα 18χρονο, μονίμως χαμογελαστό παιδί, το οποίο βρέθηκε εν μία νυκτί στο επίκεντρο της προσοχής, αρχικά για τα τεράστια χέρια και το δυσπρόφερτο επίθετό του, σε ένα εντελώς καινούριο περιβάλλον οικονομικά και πολιτισμικά (ποιος ξεχνάει την ιστορία με τα smoothies που τον έβαλε στις καρδιές των Αμερικάνων, άλλωστε!).

Η αλήθεια είναι πως ο Rookie Giannis ήταν και ένα μαρκετίστικο όνειρο που οι Bucks εκμεταλλεύτηκαν παντοιοτρόπως, από πιτσαρίες και ποδοσφαιρικούς αγώνες, μέχρι χορευτικές επιδείξεις στην Taiwan.

Η χαρακτηριστικότερη ιστορία από τη rookie χρονιά του, βέβαια, είναι η μέρα που χρειάστηκε κυριολεκτικά να τρέξει προς το γήπεδο σε μέρα αγώνα. Ο Giannis ήθελε να στείλει χρήματα στην οικογένειά του, κι έτσι πήρε ένα ταξί και πήγε σε ένα υποκατάστημα της WU για τον σκοπό αυτό. Ο υπερβάλλων ζήλος του, ωστόσο, για να στείλει όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα “πίσω στην πατρίδα” είχε ως αποτέλεσμα να μείνει ο ίδιος ρέστος και να μην μπορεί να πάρει ούτε ταξί, ούτε λεωφορείο για το γήπεδο. Τι έκανε; Άρχισε να τρέχει, μέχρι που ένα ζευγάρι τον αναγνώρισε μέσα από το αμάξι του, τον ρώτησε αν είναι ο rookie των Bucks και, μετά την σχετική επιβεβαίωση, τον πέταξε μέχρι το Bradley Center.

Οι απαρχές του ενθουσιασμού και η πορεία προς την καθιέρωση

Παρότι κοιτάζοντας πίσω είναι εύκολο να πούμε πως η επιτυχία του Giannis ήταν προδιαγεγραμμένη, η αλήθεια είναι ότι εκείνο τον καιρό, παρά τον ενθουσιασμό όλων, ήταν πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς σοβαρά πως θα μπει και θα διεκδικήσει κατευθείαν λεπτά στο NBA προερχόμενος από τον Φιλαθλητικό της ταπεινής Α2.

Όπως είπαμε, ο Γιάννης είχε κερδίσει τη θέση του στις καρδιές και τις συζητήσεις του μπασκετικού κοινού, πριν ακόμα αποδείξει πως μπορεί να ανταπεξέλθει στο παρκέ, κι ακόμα τίποτα δεν τον διαχώριζε από τη σωρεία prospects που χάθηκαν στη λήθη, ανήμποροι να δικαιολογήσουν τον θόρυβο γύρω από το όνομά τους με την παραγωγικότητά τους εντός των τεσσάρων γραμμών.

Κι αν όλα τα στοιχεία, το ύψος, το court vision, ο έλεγχος της μπάλας και η ικανότητά του στο ανοιχτό γήπεδο αρκούσαν για την Α2 και εξήπταν την φαντασία, μια ρεαλιστική ματιά έφερνε στο προσκήνιο δικαιολογημένη επιφυλακτικότητα για το αν και πώς όλα αυτά θα μεταφράζονταν στα παρκέ του NBA, απέναντι στους καλύτερους αθλητές της υφηλίου, σε τέτοιες ταχύτητες που μοιραία ο Γιάννης δεν είχε ξανααγωνιστεί. Το ίδιο και η ευελιξία του αναφορικά με τη θέση που θα παίζει, καθώς η ικανότητά του να παίζει σε οποιαδήποτε, συνόρευε επικίνδυνα με το να μην μπορεί να σταθεί σε καμία. Ταυτόχρονα, άπατρις και στην αφάνεια, δεν είχε έρθει αντιμέτωπος με την αφρόκρεμα του παγκόσμιου μπάσκετ στις μικρότερες ηλικίες, και έτσι δεν υπήρχε σημείο αναφοράς για να βασιστεί ενδεχόμενη πρόβλεψη.

Η ανυπομονησία για τα πρώτα δείγματα του Αντετοκούνμπο στο παρκέ όλο και μεγάλωνε και η σκόνη ξεκίνησε ήδη να σηκώνεται από τις εμφανίσεις του στην preseason. O Γιάννης έδειξε να κουμπώνει κατευθείαν στη φιλοσοφία των Bucks που γύριζαν σελίδα και γέμιζαν το ρόστερ τους με μακριά άκρα και αθλητικά προσόντα.

Το σίγουρο είναι πως ευθύς εξ αρχής οι Bucks ήθελαν να σμιλέψουν το ακατέργαστο διαμάντι που έπεσε στα χέρια τους, με τον GM John Hammond να δηλώνει πώς θα κάνουν ότι μπορούν για να του εξασφαλίσουν χρόνο συμμετοχής, αλλά και να αποκλείει κατηγορηματικά το ενδεχόμενο συμμετοχής του στην D-League, παρότι μιλάγαμε για ένα small forward με skills playmaker και ύψος center που ακόμα ψηλώνει.

Πρώτο δείγμα γραφής

Από τα πρώτα κιόλας διπλά που είδαν το φως της δημοσιότητας και τα παιχνίδια της preseason, είδαμε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να διεκδικεί και να κερδίζει το ελεύθερο να ξεχύνεται σαν άτι στο ανοιχτό γήπεδο με τεράστιες δρασκελιές μετά το δικό του rebound. Ο τρόπος που άνοιγε τον αιφνιδιασμό, με το κεφάλι μόνιμα ψηλά, επιδεικνύοντας μια “φυσική” αίσθηση του παιχνιδιού που θύμιζε Boris Diaw με 30 κιλά λιγότερα, έφερναν στο νου έναν point forward με αντισυμβατική μπασκετική ανατροφή.

Τότε ήταν που είδαμε και τα πρώτα εντυπωσιακά chase down blocks, αλλά και ψήγματα του μετέπειτα “gyro-step”.

Έτσι ξεκινάει και η σεζόν 2013-14, με τον Γιάννη να αγωνίζεται σε 10 από τα 15 πρώτα παιχνίδια των Bucks, ξεπερνώντας μόνο μια φορά τα 20’ και σκοράροντας 11 πόντους με 3/5 τρίποντα στις 12 του Νοέμβρη. Κι ενώ είχε εκλάμψεις, ακόμα φαινόταν ανέτοιμος να δεχτεί σταθερά λεπτά σε αυτό το επίπεδο. Η προειδοποιητική βολή ήρθε την τελευταία μέρα του Νοέμβρη, μια βδομάδα πριν τα 19α γενέθλιά του, στο 11ο παιχνίδι του απέναντι στους Boston Celtics, που ήταν και η στιγμή που τον σταθεροποίησε στο rotation των Bucks για να μην κοιτάξει πίσω. Ήταν το statement του Γιάννη πως “ανήκει” στον κόσμο του NBA, καθώς σε 27’ λεπτά έδειξε όλα τα στοιχεία που έκαναν του scouts να παραληρούν, τελειώνοντας με 10 πόντους, 7 rebounds, 4 assists και 1 block και παράλληλα έκαναν θαύματα στην αυτοπεποίθησή του αλλά και στην εμπιστοσύνη που θα του έδειχνε έπειτα ο Larry Drew. Το επόμενο διάστημα έπαιζε 32,5 λεπτά ανά αγώνα με εντυπωσιακά για την ηλικία του νούμερα, και παρότι το ρεκόρ των Bucks ήταν στο 1-7, ο ίδιος αποτελούσε πόλο έλξης και ενδιαφέροντος σε μια καθ’ όλα απογοητευτική και βαρετή σεζόν για τους Bucks. Η “ασύμμετρη απειλή” στην οποία εξελισσόταν ο Greek Freak αποτελούσε την “ελπίδα που έρχεται” για την ταλαιπωρημένη fanbase του Milwaukee.

Ένα ακόμη στοιχείο που κέρδισε τους Αμερικάνους ήταν και το τσαγανό του, με τον Γιάννη να μην “μασάει” στο trash talking και τον τσαμπούκα του Carmelo Anthony, και να μην κάνει πίσω απέναντι στους καλύτερους της λίγκας, τον LeBron James και τον Kevin Durant. Τι να φοβηθεί άλλωστε σε ένα παρκέ, όταν τριγύριζε στους δρόμους της Αθήνας χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα, με τον μόνιμο κίνδυνο να τον πάρουν στο κυνήγι;

Η απουσία αγωνιστικών στόχων σε συνδυασμό με το δέλεαρ της παρουσίας Wiggins/Parker στο επερχόμενο draft επέτρεψαν στον Larry Drew να αφιερώσει τη σεζόν στον πειραματισμό, και να δοθεί η ευκαιρία στον Γιάννη να μάθει από τα λάθη του, λειτουργώντας δίκην playmaker και έχοντας το ελεύθερο να επιτίθεται μετά από isolations, καταστάσεις που δεν θα μπορούσε να βρει σε μια ομάδα που θα κυνηγούσε τα playoffs, πειραματισμοί που ήταν καθοριστικοί στην μετέπειτα εξέλιξή του. Οι μέσοι όροι του των 6,8 πόντων (44% δίποντα σε 3,9 προσπάθειες ανά αγώνα, 34,7% τρίποντα σε 1,5 προσπάθεια -συνολικό FG% 41,4%- και 68,7% βολές σε 2,6), 4,4 rebounds, 1,9 assists, 1,6 λαθών και από 0,8 κλεψιμάτων και blocks σε 77 παιχνίδια και 24,6 λεπτά δεν χτυπούν στο μάτι, καθώς το βαρύ πρόγραμμα του NBA τον προσγείωσε στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος. Ακόμα κι έτσι, τα 61 blocks που έκανε κατά τη διάρκεια της σεζόν τον έφεραν στην κορυφή των rookies για τη σεζόν και ήταν η έβδομη καλύτερη επίδοση για rookie των Bucks στην ιστορία.

Ο δρόμος του βέβαια, δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Ας μην ξεχνάμε πως επρόκειτο για μια τρομερή αλλαγή για ένα παιδί 18 ετών που βρίσκεται ξαφνικά μόνο του στην Αμερική, σε μια ομάδα που συνεχώς χάνει, με τα φώτα διαρκώς στραμμένα στην παραμυθένια (για τους τρίτους) ιστορία της ζωής του που τον έφερε εκεί. Τα δύο αυτά γεγονότα συνδυασμένα προκαλούν τακτικές αλλαγές στη διάθεσή του, και εμφανίζεται κατά περιόδους κακόκεφος και απόμακρος, ακόμα και στα media.

Αυτό κινητοποίησε και τους Bucks να βοηθήσουν την οικογένεια Αντετοκούνμπο να ξαναβρεθεί ενωμένη στο Milwaukee. Στις 4/2/2014 ο Γιάννης πραγματοποιεί μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του ενώπιον τις οικογένειάς του, σε μια σπάνια νίκη των Bucks, με τους συγγενείς του να παραληρούν, στην κορύφωση μέχρι τότε του “δράματος” με μια έκρηξη συναισθημάτων από την οικογένεια που από καθαρό παραλογισμό είχε στερηθεί την ευκαιρία να δει τα κατορθώματα του καμαριού της.

Στην πρώτη του χρονιά ο Αντετοκούνμπο σκόραρε το ένα τέταρτο των πόντων του έξω από τη γραμμή των 7,25, κάτι που σήμερα μοιάζει με μακρινή ανάμνηση, όπως και το αξιοπρεπές ποσοστό του. Ένα ακόμη στοιχείο που έγινε εξ αρχής εμφανές ήταν πως για να είναι αποδοτικός χρειάζεται την μπάλα στα χέρια του. Η κίνησή του χωρίς αυτήν δεν ήταν η καλύτερη, και όταν έπαιζε μακριά από την μπάλα εξαφανιζόταν από το παιχνίδι των Bucks. H έλλειψη δομής και στόχευσης στην ομάδα του Larry Drew εξηγεί σε κάποιο βαθμό τα άσχημα ποσοστά του νεαρού Γιάννη, καθώς σπάνια έπαιρνε προσπάθειες υπό καλές προϋποθέσεις. Στην άλλη πλευρά του γηπέδου παρουσίασε τα εργαλεία που μπορούν να τον κάνουν έναν εξαιρετικό προσωπικό αμυντικό, μαζί όμως με τα ελαττώματα της ηλικίας και της απειρίας του, την τάση δηλαδή να προσπαθεί υπερβολικά, ξεφεύγοντας από το ομαδικό πλάνο.

Σε μια θλιβερή ομαδική σεζόν για τους Bucks, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο πρόσφερε με το ταλέντο του μια ευχάριστη διέξοδο, αλλά και στατιστικά βελτίωνε την ομάδα του όσο βρισκόταν στο παρκέ, δείγμα ότι δεν επρόκειτο για μάταιο πειραματισμό, αλλά για επένδυση.

Offseason και προετοιμασία για απογείωση

Το καλοκαίρι του 2014 ήταν ένα καλοκαίρι ατομικής δουλειάς για τον Αντετοκούνμπο, αλλά, παράλληλα, και μια περίοδος συλλογής εμπειριών, με τον 19χρονο τότε παίκτη να αγωνίζεται για πρώτη φορά σε διεθνή διοργάνωση με τα χρώματα της εθνικής ανδρών, στο Μundobasket της Ισπανίας, κλείνοντας με τον καλύτερο τρόπο την δεύτερή του επαγγελματική σεζόν, που τον βρήκε μέσα σε ένα χρόνο από την A2 και τον Φιλαθλητικό, με σχεδόν 2.000 λεπτά στο NBA στην πλάτη του, και αντιμέτωπο με τους κορυφαίους αθλητές του κόσμου στο Μundobasket.

Αν η πρώτη σεζόν ήταν για τον Αντετοκούνμπο μια περίοδος χάριτος και η ευκαιρία να συστηθεί στο παγκόσμιο κοινό ως μια καινοτομία, ο δεύτερος χρόνος φυσιολογικά ήταν ο χρόνος της απόδειξης, η περίοδος που έπρεπε να πείσει ότι είναι κάτι περισσότερο από ένα ρηξικέλευθο ταλέντο. Η κριτική πλέον δεν θα φιλτράρεται από τη νεωτερικότητα, αλλά θα γίνεται στη βάση της εξέλιξης του παιχνιδιού του και της βελτίωσης των σχετικών αδυναμιών. Το να κρίνεται πλέον σαν ένας κανονικός NBAer αποτελεί επίτευγμα, αλλά ταυτόχρονα και ένα αυξημένο βάρος.

Οι Bucks θα παρέμεναν μια ομάδα σε rebuilding mode, χωρίς απαιτήσεις για μεγάλη βελτίωση στην στήλη με τις νίκες και τις ήττες, την ώρα που και με τον Jabari Parker στο ρόστερ της, θα έπρεπε να διυλιστεί η πρώτη ύλη για να αναδειχθεί ο κορμός από τα περιττά στοιχεία, και πάνω τους να χτιστεί η νέα εποχή. Το άγνωστο και καινοφανές υλικό που ήταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είχε περάσει τα πρώτα τεστ και οι ιθύνοντες των Bucks πλέον γνώριζαν τι είχαν στα χέρια τους, και πώς θέλουν να το μορφοποιήσουν. Έφτασαν ακόμα και να του δώσουν λεπτά ως point guard κατά τη διάρκεια της preseason, εκμεταλλευόμενοι έναν τραυματισμό του Brandon Knight, και το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η ιδέα αυτή του Jason Kidd δεν ήταν παράλογη.

Ένα ζήτημα για τον Γιάννη ήταν να βάλει κιλά και να δυναμώσει, δίχως ωστόσο να χάσει την έμφυτη εκρηκτικότητα και την πλαστικότητα στις κινήσεις του, αλλά και να μάθει να ρίχνει το βάρος του στους αντιπάλους, έτσι ώστε στην πορεία του χρόνου να είναι σε θέση να εκμεταλλευτεί το ύψος του για να σκοράρει ευκολότερα κοντά στο καλάθι.

Η στρατηγική είχε ως εξής: Αρχικά οι ιθύνοντες των Bucks αποφασίζουν ότι ο Γιάννης πρέπει να δουλέψει το σουτ του από την αρχή διαγιγνώσκοντας την αστάθεια στο κορμί του ως rookie και το αργό release του. Παρά τις άφθονες προσπάθειες και τα ελπιδοφόρα αποτελέσματα, οι Bucks επέλεξαν τον μακροπρόθεσμο δρόμο από το να δρέψουν κάποιους πρόωρους καρπούς, απαγόρευσαν δια ροπάλου στον Γιάννη να σουτάρει από μακριά και βάλθηκαν να χτίσουν το σουτ του από την αρχή σε σωστότερες βάσεις. Δίνεται έμφαση στο να αυξηθούν οι προσπάθειές το κοντά στο καλάθι. Από τις 245 της rookie season πηγαίνει στις 538, και, ακόμα και αν υπολογίσουμε τον αυξημένο χρόνο συμμετοχής, η διαφορά παραμένει ενδεικτική της στόχευσης. Άλλωστε τα 117 τρίποντα της προηγούμενης χρονιάς θα γίνουν 44 (από το 28,2% του συνόλου στο 5,6%, και αντίστοιχα στο 2% των συνολικών πόντων). Παράλληλα ο Αντετοκούνμπο λαμβάνει το πράσινο φως να πηγαίνει σε isolation drives, αλλά πλέον τροφοδοτείται και με πλάτη στο καλάθι.

Τέλος, η μπάλα έπρεπε να πάει περισσότερο στα χέρια του Γιάννη, καθώς στην rookie season του δεν ήταν λίγες οι φορές που παρακολουθούσε τη φάση ακροβολισμένος, χωρίς να αγγίξει ποτέ την μπάλα για διαδοχικές κατοχές. Αυτό αντικατοπτρίστηκε στο στατιστικό που αφορά το ποσοστό των πόντων του που προέρχεται από assists συμπαικτών. Ως rookie τα καλάθια του ήταν κατά 64,2%/35,8% assisted/unassisted. Ο λόγος αυτός εξομαλύνθηκε στο 52,5%/47,5% στην sophomore season του.

Η ενδυνάμωσή του και η στρατηγική μετατόπιση του παιχνιδιού του πιο κοντά στο καλάθι καθρεφτίζεται και στα ποσοστά ευστοχίας του, καθώς το 55% της rookie season από κοντινή απόσταση βελτιώνεται σε 61,2% την επόμενη, βάζοντάς τον στην elite της λίγκας. Η κατάργηση του τρίποντου σε καμία περίπτωση δεν σήμανε την γενική απαγόρευση των jumpshots. Απεναντίας, ο Kidd του έδωσε περισσότερες μπάλες στους “αγκώνες” και το ελεύθερο να δοκιμάζει την τύχη του από μέση απόσταση. Ως rookie εκτέλεσε μόλις 55 midrange shots με ποσοστό 18,2%, μα την επόμενη χρονιά βελτιώθηκε στο αξιοπρεπέστατο 40,5% σε κάτι λιγότερο από 200 προσπάθειες, επιδεικνύοντας μια νεότευκτη αυτοπεποίθηση σουτάροντας μετά από τρίπλα. Το συνολικό ποσοστό του σε jump shots, σύμφωνα με το stats.nba, αυξήθηκε από το 26,9% στο 32,6%.

Η αγωνιστική πρόοδος του Γιάννη, αλλά και η σταθερά αυξανόμενη εμπιστοσύνη του Kidd στο πρόσωπό του, εμφανίζεται και στα νούμερα της sophomore season του. Ολοκληρώνει τη σεζόν 2014-15 με 12,7 πόντους (49,1% FG σε 9,6 προσπάθειες, 15,9% τρίποντα σε μισή προσπάθεια, 74,1% βολές σε 4,6 προσπάθειες ανά αγώνα), 6,7 rebounds, 2,6 assists, 2,1 λάθη, 0,9 κλεψίματα και 1 block, σε 81 παιχνίδια και 34,1 λεπτά μέσο όρο. Η βελτίωσή του αποδεικνύεται τόσο από τα απόλυτα όσο και από τα per 36’ νούμερά του.

Η σεζόν της καθιέρωσης και της εκτόξευσης

Η δεύτερη χρονιά ανέδειξε τον Γιάννη στον καλή τη πίστει franchise player των Bucks, και πλέον κάθε στοιχείο του παιχνιδιού του εξεταζόταν με μικροσκόπιο. Ο για ένα παιχνίδι εξακοντισμός του στον πάγκο από τον Jason Kidd, σε συνδυασμό με τις δηλώσεις του Jabari Parker για τη νοοτροπία του, πως αυτή πρέπει σε κάθε περίπτωση να αρμόζει στον ηγέτη της ομάδας, δείχνουν για ακόμη μια φορά πως στο Milwaukee τον προορίζουν ως το πρόσωπο του franchise στη νέα εποχή.

Έτσι οι Bucks βρίσκονται στην πιο συναρπαστική στιγμή της εξέλιξης ενός franchise, αυτή που ένα παιδί εξοικειώνεται με το εύρος και την ισχύ των δυνάμεων του, και που το μυαλό του αμφιταλαντεύεται μεταξύ των σκέψεων “λες να είμαι super hero;” και “τελικά είναι δύσκολο να ανέβεις δύο σκαλοπάτια με ένα βήμα“. Είναι η φάση που ονειρεύονται μεγαλεία, πιστεύοντας ακράδαντα πως είναι εφικτά, ενώ προσγειώνονται ανώμαλα στην σκληρή πραγματικότητα που απαιτεί χρόνο και γείωση. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει ιδανικότερο παράδειγμα για την τελευταία φράση, από δύο αγώνες στο τέλος του ‘15: το Σάββατο της 12ης Δεκεμβρίου σόκαραν τους πάντες θέτοντας τέλος στο ιστορικό 24-0 των πρωταθλητών Warriors, κερδίζοντάς τους 108-95, με τον Γιάννη να τελειώνει τον αγώνα με παρολίγον triple double (ακυρώθηκε την επομένη λόγω δύο λανθασμένα χρεωμένων assists), ενώ τρεις μέρες μετά την θριαμβολογία έχασαν εύκολα από την χειρότερη ομάδα του NBA για τη σεζόν, τους Lakers στο LA, με 95-113.

Παρότι αποτελούσε consensus των απανταχού previewers ότι οι Bucks βρίσκονται στην πλατφόρμα της εκτόξευσης, βασισμένοι στο μονοπάτι που έχουν χαράξει την τελευταία τριετία και που βαδίζει παράλληλα με την τροχιά της καριέρας του Αντετοκούνμπο, η ομάδα απογοητεύει, μένοντας χαμηλά και από νωρίς εκτός κούρσας playoffs στην Ανατολή, χάνοντας την αμυντική τους ταυτότητα που τους οδήγησε σε μια πρόωρη είσοδο στην postseason την προηγούμενη χρονιά, και ανήμποροι να προσαρμόσουν τα νέα κομμάτια στο roster τους, ή να αναπληρώσουν τις αποχωρήσεις των Dudley, Knight, Ilyasova και Pachulia. Είναι τόσα τα ερωτηματικά στο ρόστερ τους που μοιάζουν μπερδεμένοι.

Ο Giannis από την πλευρά του συνεχίζει την ανάπτυξή του. Ακόμα ζει και πεθαίνει στη ρακέτα. Το 71% των προσπαθειών του προέρχονται από το box, από όπου πετυχαίνει τους 10 από τους σχεδόν 16 πόντους του μέχρι το all-star break. Οι τρόποι που καταλήγει εκεί είναι ποικιλόμορφοι και σίγουρα δεν μοιάζουν με το παραδοσιακό camping έτερων ψηλών που στρώνουν τραπεζομάντιλο για πικ-νικ στο ζωγραφιστό. Oi αντίπαλοί του, τού δίνουν χώρο όταν περιμένει έξω από το τρίποντο χωρίς την μπάλα, μα αυτό αποτελεί και το ολέθριο σφάλμα τους, καθώς ο Αντετοκούνμπο μπορεί να πάρει φόρα και με τον τεράστιο διασκελισμό του να περάσει σαν άνεμος τον προσωπικό του αντίπαλο που του έχει δώσει το πρώτο βήμα.

Με αυτόν τον τρόπο, επιχειρεί 5,9 drives ανά αγώνα, όντας 6ος στην σχετική κατηγορία στο NBA ανάμεσα σε forwards, διατηρώντας μάλιστα καλύτερο ποσοστό ευστοχίας (51%) από όσους βρίσκονται πάνω από αυτόν, μεταξύ αυτόν και του LeBron James. Επιπλέον, κινούμενος στην περίμετρο, του δίνεται η δυνατότητα για isolations (15% των προσπαθειών του) στα οποία είναι 9ος στο NBA στους forwards, ενώ έχει ωριμάσει και ως cutter, συνθέτοντας μαζί με την έφεσή του στους αιφνιδιασμούς (πίσω μόνο από James και Durant ανάμεσα σε forwards) την εικόνα ενός πλήρους όπλου.

Το μελανό σημείο παραμένει το γνωστό εύθραυστο σουτ από απόσταση. Παρακολουθώντας το κανείς αποκτά την αίσθηση ότι τα μακριά του χέρια δεν μπορούν να ελέγξουν την μπάλα με ακρίβεια. Η μεγάλη καμπύλη που δίνει στο τρίποντο περισσότερο άγχος προκαλεί, παρά ηρεμεί με την αργή τροχιά της.

Όλα αυτά την ώρα που παραμένει ένας πρόθυμος και ανιδιοτελής πασέρ, αλλά και ένας παίκτης που κανείς δεν θέλει να σουτάρει απέναντί του κοντά στο καλάθι, καθώς κρατά τους αντιπάλους του σε ποσοστό κατά 7,4% χειρότερο από το συνηθισμένο τους όταν είναι ο κοντινότερος αμυντικός.

Η στιγμή που άλλαξαν όλα

Ωστόσο, η πραγματικά εκθαμβωτική άνθιση του Γιάννη Αντετοκούνμπο σε έναν πρωτοφανή για τα δεδομένα του αθλήματος σταρ, έναν playmaker με ύψος center και κινήσεις που καμπυλώνουν τα όρια της λογικής ήρθε μετά το all-star game, περίπου όταν ελέω τραυματισμών μετακινήθηκε για πλήρη απασχόληση στη θέση του point guard. Το όραμα του Point-Giannis πήρε σάρκα και οστά, και αποτέλεσε το εφαλτήριο του Greek Freak προς την ελίτ του αθλήματος. Όπως και στην rookie season του, έτσι και πέρσι, η απώλεια των ομαδικών στόχων έδωσε στον Γιάννη τον χώρο να πειραματιστεί και να δώσει μορφή και επαναλήψεις στις απεριόριστες δυνατότητές του.

Οι αριθμοί είναι συγκλονιστικοί. Σχεδόν 19 πόντοι, 8,6 rebounds, 7,2 assists, 1,4 κλεψίματα και 1,9 blocks, με 2,8 λάθη σε 28 παιχνίδια. “Are you kidding me?” Κανείς δεν είχε μέσους όρους 18/8/7/1/1 κατά τη διάρκεια μιας ολόκληρης σεζόν. Ταυτόχρονα με 5 triple doubles σε 28 παιχνίδια απειλεί τους Westbrook, Green για τον τίτλο του triple double machine της λίγκας.

Μια ακόμη παρατήρηση, πέρα από την εντυπωσιακή αύξηση στις assists και τα μεγαλύτερα νούμερα σε usage rate, πόντους και FTAs, τα οποία μπορούν να αποδοθούν στο γεγονός ότι είχε τον έλεγχο της μπάλας για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα, παρατηρούμε πως αντίστοιχα αύξησε την στατιστική του και σε μη άμεσα σχετικούς με το στοιχείο αυτό τομείς, όπως τα rebounds, τα κλεψίματα και τα blocks. Η αίσθηση που προκαλείται είναι πως αυτό δεν συνέβη λόγω κάποιας απότομης βελτίωσης στο skillset ή κάποιας τεχνικής/τακτικής μεταβολής, αλλά επειδή ο Γιάννης στον νέο του ρόλο αποδεσμεύθηκε πλήρως από κάθε περιοριστικό χαλινάρι και η ενέργειά του διαχύθηκε σε όλες τις εκφάνσεις του παιχνιδιού σαν λαίλαπα. Καθώς του δόθηκε πλέον ευθαρσώς ένας πλήρως ελεύθερος ρόλος, ο Αντετοκούνμπο προσαρμόστηκε σε αυτόν σαν να αποτελούσε το φυσικό του περιβάλλον.

Ένα ακόμα εντυπωσιακό στοιχείο για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, πέρα από τη θέση του ανάμεσα στην ελίτ του NBA σε πόντους στον αιφνιδιασμό και τον μοναδικό συνδυασμό steals και blocks, είναι ο εξαιρετικός λόγος assists προς λάθη που διατήρησε παρά την αλλαγή του ρόλου. Από τις 2,8 assists και τα 2,5 λάθη μέχρι τον Φλεβάρη, πήγε στις 7,2 κάνοντας μόνο 0,3 λάθη περισσότερα. Κατάφερε να διατηρήσει, δηλαδή, τον ίδιο πάνω-κάτω αριθμό λαθών, παρότι είχε για πολλή περισσότερη ώρα την μπάλα στα χέρια του και έπαιρνε περισσότερες αποφάσεις με αυτήν. Η αξιοπιστία αυτή, σε συνδυασμό με την εικόνα ενός πανύψηλου playmaker, είναι που πυροδότησαν και τις πρώτες παρομοιώσεις με τον Magic Johnson.

Το ρεκόρ των Bucks μπορεί να μην βελτιώθηκε, και ο Greg Monroe ίσως μοιάζει όλο και περισσότερο περιττός με την εξέλιξη του παιχνιδιού με τον Γιάννη playmaker, αλλά η επιρροή του στους υπόλοιπους παίκτες των Bucks είναι θετική. O Middleton είδε την αποτελεσματικότητά του να ανεβαίνει, ο Jabari Parker έδειξε για πρώτη φορά το star potential του και ταυτόχρονα σφυρηλάτησε καλή χημεία με τον Έλληνα άσσο, βρίσκοντας έξοχο συγχρονισμό στα κοψίματά του όταν ο Αντε διεισδύει, ενώ ο Miles Plumlee πήγε από τα συνεχή DNPs σε συμβόλαιο με οχταψήφιες ετήσιες αποδοχές.

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η επιτυχία του Αντετοκούνμπο δεν είναι μια τυχαία ή συγκυριακή εξέλιξη, ούτε νομοτέλεια, αλλά αποτέλεσμα στρατηγικού σχεδιασμού από τους Bucks και ατελείωτων ωρών δουλειάς από τον ίδιο τον Γιάννη, μεταβλητές που πιθανότατα δεν θα του επέτρεπαν την ίδια εξέλιξη αν δεν ταξίδευε “πρόωρα” στην Αμερική και δεν πετιόταν αμέσως στη φωτιά.

Η κοινωνική διάσταση του φαινομένου Αντετοκούνμπο

Η συμβολική αξία του Γιάννη Αντετοκούνμπο σε μια κοινωνία που συντηρητικοποιείται καθημερινά και παγκοσμίως, σε ένα κλίμα ξενοφοβίας και εθνικισμού σε όλα τα μέτωπα, είναι ακόμη μεγαλύτερη από την αθλητική του επιτυχία, ενώ παράλληλα, με την ανάγνωση της ιστορίας της ζωής του ως ένα παραμύθι με ευτυχισμένο τέλος, υπάρχει η ζοφερή πραγματικότητα του πριν και του τώρα που βιώνουν όσοι δεν έχουν το μοναδικό ταλέντο του Γιάννη. (Καθώς ο χώρος δεν επιτρέπει να επεκταθούμε επί μακρόν στην ανάλυση του φαινομένου Αντετοκούνμπο από αυτή τη σκοπιά και γι’ αυτό μετά από μια σύντομη ανασκόπηση, σας παραπέμπουμε στο τρίτο μέρος του αφιερώματος στην σχετική ηλεκτρονική έκδοση του Ball Hog.)

O Γιάννης Αντετοκούνμπο αποτελεί την εξαίρεση που έρχεται να φωτίσει έναν σκληρό και ανηλεή κανόνα, αυτόν του σκοταδισμού που πέφτει σαν πέπλο πάνω από την ελληνική κοινωνία, και του τρόπου που φέρεται σε πρόσφυγες και κάθε είδους αδύναμο, και πολεμά όσους με προσωπικό κόστος και αγώνα υποστηρίζουν αυτές τις ομάδες υπό το αδιάφορο βλέμμα μιας σιωπηλής πλειοψηφίας.

Ο Γιάννης είναι Έλληνας επειδή προσφέρει δόξα και τιμή στη χώρα μας με αντάλλαγμα τα στραβά μάτια της κοινωνίας και της πολιτείας στο χρώμα του δέρματός του; Συνάδουν οι φωτογραφήσεις του τότε πρωθυπουργού Σαμαρά με την οικογένεια Αντετοκούνμπο, με την ακροδεξιά ρητορική του και την αντιμετώπισής της μέχρι ο Γιάννης να στρέψει πάνω του τα φώτα του NBA;

Αλλά τι συζητάμε όταν ακόμα και έτσι δίνεται βήμα και φωνή στον τύπο που τον παρομοιάζει με χιμπατζή σε κανάλι πανελλήνιας εμβέλειας, δίχως ίχνος ντροπής την στιγμή που αδυνατεί στοιχειωδώς να διαβάσει το επίθετό του, παραληρώντας από μίσος και κόμπλεξ, με τρόπο παρόμοιο με αυτόν που είχε αναφερθεί στους αθλητές του NBA πριν μερικά χρόνια μεγάλο κεφάλι του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Στο πρόσωπο του Αντετοκούνμπο συγκρούεται η προσωπική του ιστορία με την κατά κανόνα φετιχοποίηση της νίκης από τα ερασιτεχνικά και παιδικά στάδια του αθλητισμού, με τη συνακόλουθη αγνόηση της εκμάθησης των βασικών αλλά και της χαράς του παιχνιδιού και η εφαρμογή δύο μέτρων και δύο σταθμών για τους “αλλοδαπούς” που είναι δικοί μας όταν φέρνουν επιτυχίες ή χρήματα στη χώρα μας, αλλά “λαθραίοι” σε κάθε άλλη περίπτωση.

Η δικαίωση ενός παιδιού που κατάφερε να ξεφύγει από το αδιέξοδο που προμήνυαν τα παιδικά του χρόνια, και συνεχίζει να μαστίζει χιλιάδες άλλα παιδιά στην Ελλάδα και όχι μόνο δεν θα πρέπει να σκιάζει, αλλά να φωτίζει τις αντιφάσεις, προτείνοντας τον τρόπο να ξεπεραστούν. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μπορεί να σπρώξει επιτέλους αυτή την κοινωνία να κάνει ένα βήμα μπροστά, με τον τρόπο που το κάνουν και οι συνάδελφοί του στην Αμερική με αφορμή τα συνεχή κρούσματα αστυνομικής βίας προς μαύρους συμπολίτες τους, χρησιμοποιώντας την δημόσια εικόνα τους αντί να κρύβονται για να τη διατηρήσουν άσπιλη και γκρίζα, ορθώνοντας το ανάστημά τους και καλώντας τους συμπολίτες τους να πάρουν θέση.

“$ 100 mil.” Giannis

Η πορεία του Γιάννη Αντετοκούνμπο όπως την βιώνουμε και όπως περιγράφηκε μέχρι εδώ, καθιστά σαφές πως στη σημερινή αγορά του NBA είναι προορισμένος για πενταετές max συμβόλαιο.

Κι όμως, μόλις πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε η ανανέωσή του με τους Bucks για τέσσερα χρόνια έναντι $ 100 εκατ., όχι δηλαδή, έναντι του 5ετούς max συμβoλαίου.

Η πλευρά του Αντετοκούνμπο πείστηκε από τον John Hammond να δεχτεί σταθερές αποδοχές της τάξης των $ 100 εκατ. για τέσσερα χρόνια, σε μια κίνηση που καθαρά οικονομικά μπορεί να χαρακτηριστεί λάθος. Από την μια πλευρά, επειδή ο Giannis “δέχεται” να μην είναι αυτός ο franchise player της ομάδας, αφήνοντας το πενταετές max για κάποιον άλλον, την στιγμή που είναι το σαφές “face of the franchise”. To εν λόγω max με τα σημερινά δεδομένα και το projected cap στα $107 εκατ. για τη σεζόν 2017/18 και την 7,5% ετήσια αύξηση που για τα max προβλέπεται, θα του απέφερε $144 εκατ. στα πέντε χρόνια. Στην περίπτωση τετραετούς με την προβλεπόμενη ετήσια αύξηση της τάξης του 4,5% θα έπαιρνε 107 εκατ., πράγμα που σημαίνει πως με τα τωρινά δεδομένα άφησε περίπου $ 7 εκατ. στο τραπέζι. Κι αυτό για να δώσει ευελιξία στους Bucks στην αγορά.

Δεδομένης όμως της σοβαρής πιθανότητας να κάνει η Ένωση Παικτών του NBA opt out από την τρέχουσα CBA (συλλογική σύμβαση εργασίας, για περισσότερα στην ενότητα moneyball του Ball Hog) μέχρι τα μέσα Δεκέμβρη, διεκδικώντας ευνοϊκότερους όρους για τους παίκτες, με όχημα τον Chris Paul στη θέση του προέδρου και τον LeBron αντιπρόεδρο, τα χρήματα αυτά ενδέχεται να ήταν πολύ περισσότερα, είτε λόγω αύξησης του ποσοστού του BRI (Basket Related Income) που θα πηγαίνει στους παίκτες (τώρα το 51,1% μοιράζεται στους παίχτες και το 49,8% στους ιδιoκτήτες) -και αντίστοιχα στον Γιάννη καθώς το max του θα υπολογιζόταν με το επόμενο salary cap-, είτε ενδεχόμενης κατάργησης των max συμβολαίων.

Σε αυτήν την περίπτωση, ακόμα κι αν παραμείνουν τα max συμβόλαια, ο Giannis θα έχει αφήσει κοντά $ 60 με $ 70 εκατ. στο τραπέζι, ενώ οι Bucks, ενδέχεται έχοντας επιλέξει να μην τον κάνουν τον 5ετή franchise player τους, θα έχουν δυσαρεστημένο τον μεγαλύτερό τους αστέρα σε δύο-τρία χρόνια, όταν τα νούμερα των συμβολαίων των συμπαικτών του ενδέχεται να είναι πολύ μεγαλύτερα από το δικό του.

Ωστόσο, όσο και αν στο παιχνίδι των αριθμών και των εντυπώσεων που είναι το NBA, η υπογραφή είναι ίσως μια βιαστική κίνηση και κακή επιχειρηματικά, ταυτόχρονα ίσως είναι και μια κίνηση ωριμότητας και σκοπιμότητας από τον Γιάννη, που θυσιάζει αρκετά εκατομμύρια για να δώσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευελιξία στους Bucks, να χτίσουν μία ομάδα-contender γύρω του, δείχνοντας πώς βλέπει το μέλλον του στο small market Milwaukee, που θα χρειαστεί κάθε cent για να προσελκύσει ή να διατηρήσει τους καλύτερους παίκτες στο roster του.

Εν κατακλείδι

Εν τέλει, οι τίτλοι και οι λέξεις δεν έχουν σημασία. Αν θα ξεκινάει ως “1” ή αν θα τον λέμε point-guard ή point-forward έχει μόνο ταξινομητικό ενδιαφέρον. H ουσία της υπόθεσης είναι ότι η ονειροπώληση έγινε πραγματικότητα, το πείραμα στέφθηκε από επιτυχία, και οι Bucks δεν ψάχνουν για elite άσσο. Ο Jason Kidd, οι ιθύνοντες των Bucks, και οι θεοί του μπάσκετ θέλουν το παιχνίδι να περνάει από τα χέρια του Giannis, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον του παίκτη και των τριών παραγόντων που αναφέραμε. Όπως θα έλεγε και ο Βίκτορ Ουγκώ, “τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει μια ιδέα που έχει ωριμάσει”, και η μετακίνηση του Γιάννη σε ρόλο playmaker είναι ακριβώς αυτό. Όχι ευτυχής συγκυρία ή τακτική τσαχπινιά, αλλά η προσωποποίηση του μέλλοντος του μπάσκετ. Ο Kidd συμφωνεί και δηλώνει:

“We’re going to go forward with him handling the ball. You can call him point guard, point forward, point center, however you want to look at it.”

Κι αν ακόμα δεν βγαίνουν κάθε μέρα ανθρώπινα πλάσματα με τις διαστάσεις του Antetokounmpo, και ενστικτωδώς σίγουρα η πρώτη σκέψη ενός προπονητή στα πρώτα βήματα της επαφής του με το μπάσκετ δεν είναι να τον βάλει να μάθει πράγματα που δεν ταιριάζουν εκ πρώτης όψεως στο φυσικό του προφίλ, το παράδειγμα Αντετοκούμπο αποδεικνύει πως υπάρχει και άλλος δρόμος. Πέρα από τις δεκάδες νίκες, προσωπικές και συνειδησιακές που αντικατοπτρίζονται στο πρόσωπό του, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι παράλληλα μια χαραμάδα που επιτρέπει μια ματιά σε ένα πιθανό μέλλον του αθλήματος, όπου οι θέσεις και οι παραδοσιακοί ρόλοι έχουν καταργηθεί, και η ρευστότητα, σε συνδυασμό με το αγκάλιασμα των μοναδικών χαρακτηριστικών, αντί για την καταπίεση και το καλούπωμά τους, κυριαρχεί.